Afmælisbarn dagsins!

Myndin er tekin þegar Grétar var hjá mér í Tókýó í síðustu viku. Hann kom mér á óvart. Lét mig vita þegar hann var á leið upp í flugvél á JFK en þá voru aðeins 14 klukkustundir í komu vélarinnar. Ákúrat nægur tími til að taka til!

Febrúar

Jóhanna var á forsíðunni þessa vikuna. Þá síðustu Obama.

Við enduðum inni á þessum litla Jazz bar eitt föstudagskvöldið við Sigurrós. Báðum um sitthvorn bjórinn. Fastagesturinn vinstramegin brá á það ráð að stökkva út í búð eftir dósabjór.

Hér er Sigurrós með hinum fastagestunum.

Annað kvöld fórum við Hide San. Hann framreiðir klassískan japanskan mat. Þetta sem er borðstólum hér eru soðnir fiskiþarmar. Þeir eru eins vondir og þeir líta út fyrir að vera. Í fyrstu hélt ég reyndar að um einhvers konar heila væri að ræða.

Sigurrós, Mai og Yuriko.

Á leiðinni heim hlýddum við á mangalestur. Ég er alltaf að sjá þennan magalesara víðs vegar um borgina. Held meira að segja að ég hafi nefnt hann áður hér á blogginu. Í þetta skiptið settist ég niður og hlustaði. Hann valdi einhverja ljósbláa teiknimyndasögu fyrir okkur og lék fyrir okkur hvert atriði. Við Íslendingarnir gerðum okkur litla grein fyrir því sem fram fór þó myndirnar gefðu okkur einhverja mynd af því sem og hljóðin sem lesarinn gaf frá sér. Það var hins vegar ekki fyrr en ég leit í kringum mig og sá hversu vandræðalegir allir Japanarnir voru sem ég áttaði mig á hversu dónalegt þetta væri.

Bolludagur!

Eftir að hafa "horft" á frábæran Gauta bróður í Silfrinu og talað smá við hann í síma þá ákvað ég að baka bollur. Fékk uppskriftina frá mömmu í gær. Í morgun varaði pabbi mig við því að það væri ekki auðvelt að baka vatnsdeigsbollur.

Þetta kom út úr ofninum:

Fyrst ég byrjaði á að tala um Gauta þá er viðeigandi að benda á smá frétt um hann og Obama.

Smá söknuður!

Ég er fyrst núna farin að finna fyrir örlítilli heimþrá. Hún tengist þó aðallega fólki og ekki síst þessum strák hér fyrir ofan og systur hans. Steinar Gauti og Heiða stækka hratt og ólíkt öðrum á Íslandi (og Grétari í BAN) geti ég ekki hringt í þau reglulega til að spjalla. Ég plata þau þó stundum til að ræða við mig í síma og lifi á því næstu dagana og vikurnar.

Steinar Gauti hefur átt marga gullmolana síðan ég kom hingað út. Um daginn þegar ég talaði við hann í síma var á hann á fullu að gera alls konar hluti meðan hann ræddi við mig. Þegar hvað mest gekk á sagði hann: “bíddu aðeins á borðinu”. Ég skildi til að byrja með ekkert hvað hann væri að meina þar til ég heyrði símann skella á borðinu. Þar lét hann “mig” liggja í smá tíma meðan hann náði í meira dót.

Annað dæmi um samtal við þriggja ára Steinar Gauta:
Ég: Steinar Gauti, er pabbi þinn þarna? Má ég tala við hann?
Steinar: Nei, hann er ekki hér. Hann er er á fundi.
Ég: Já er það? Ert þú ekkert á fundum Steinar Gauti?
Steinar: Nei, ég á ekkert fund. En ég á herbergi! Átt þú herbergi Vala?

Heiða er meira fyrir að löng samtöl milli heimsálfanna, enda ári eldri. Hún dregur sig gjarnan í hlé, skríður bak við stól uppi á lofti eða lokar sig inni í herbergi til að spjalla. Segir mér frá vinkonum sínum, þeim listaverkum sem hún hefur verið að gera og spyr mig mikið út í Japan og Tókýó. Síðast lagði hún gífurlega áherslu á að ég yrði komin heim fyrir afmæli hennar. Ekki síðar en 3. maí. Bætti þó við að ef ég myndi ekki ná því yrði ég alla vegana að vera komin heim fyrir 6 ára afmælið því þá myndi hún byrja fljótlega í skóla. Ótrúlegt hvað tíminn líður hratt!

Fimm ár í dag...

Þarna erum við aðeins yngri með aðeins síðara hár!

Óvænt afmæli, galleríhopp og mangaupplestur

Fór í óvænt afmæli í síðustu viku. Það var bæði óvænt fyrir mig (að enda í afmæli) og síðan voru afmælisbörnin tvö öskrandi hissa er þau gengu inn um dyrnar. Ég skemmti mér konunglega enda fólk sem ég hafði aldrei hitt áður. Eitt af því skemmtilegasta við að búa í svona risaborg er allur sá hellingur af spennandi fólki sem hægt er að kynnast.

Maður þarf samt að setja sig í ákveðnar stellingar, aðrar stellingar en maður er vanur að vera í á Íslandi. Á Íslandi er til dæmis ólíklegt að maður lendi í afmælisboði þar sem maður þekkir engan og þegar kvöldið er á enda sé maður búinn að mæla sér mót við nýja vinkonu og kærasta hennar á gallerísopnun tveimur dögum síðar. En það varð raunin og á laugardag rölti ég á milli gallería með þessum nýju vinum mínum.

Húsnæðisverð er með því dýrasta í heimi hér í Tokyo og af tiltölulega skornum skammti. Það er því ekki allt morandi í galleríum líkt og í mörgum öðrum stórborum. Sýningarnar sem við fórum á voru í hráu verksmiðju húsnæði úr alfaraleið. Á þremur efstu hæðum byggingarinnar eru starfrækt þrjú gallerí, öll nokkuð stór. Ég skemmtileg mér konunglega og ekki var verra að kvöldið endaði á frábærum japönskum stað, ódýrum og góðum.

Um næstu helgi hef ég síðan mælt mér mót við vin parsins á annarri opnun. Sú sýning er helguð ljósmyndum frá Íslandi. Sá vinur er hins vegar sjálfur að undirbúa sýningu um tengsl Íslands og Japans... segi meira frá því síðar þegar hann er búinn að kynna verkefnið fyrir mér!

Þegar ég fer héðan er fjölbreytileiki borgarinnar líklegast það sem ég á eftir að sakna mest. Það er erfitt að útskýra Tokyo en borgin er einhvern vegin allt öðruvísi en allar borgir sem ég hef komið til. New York er stórborg en Tokyo er svo miklu, miklu stærri. New York hefur upp á allt að bjóða, en það er svo miklu meira af öllu hér. Samt er Tokyo ekki yfirþyrmandi, hún kæfir mann ekki.
--------
Myndin sem fylgir með tengist þessu svo sem lítið en er af “uppáhalds” mangaupplesaranum mínum. Ég hef rekist á hann þrisvar sinnum síðan ég kom hingað. Í hvert eina skipti heyri ég hann lesa upp úr mangabókum með ótrúlegustu innlifun sem ég hef séð og heyrt!

Síðan nokkrar myndir úr safni Stein og Sigurrósar...

Ein af óvæntu afmælisveislum síðustu viku sem var haldin fyrir Yuki.

Þessi mynd var tekin inni á þýskum veitingastað. Þar þjónuðu þýskar stelpur til borðs (sem hneigðu sig samt klunnalega í tíma og ótíma) og japönsk hljómsveit spilaði þýsk þjóðlög. Þess má geta að japanska söngkonan var oft nærri því að jóðla.

Og að lokum tveir fullir flugþreyttir Danir en ég í stuði...

Kirsuberjablómanna beðið...

Þrátt fyrir nokkuð mikinn kulda má sjá blóm gægjast fram á greinum trjáanna. Satt best að segja bíð ég nokkuð óþreyjufull eftir hlýrri tímum. Myrkrið og kuldinn gera það að verkum að erfiðara er að vakna á morgnanna og enn erfiðara að drífa sig út eftir vinnu. Vinnan þekur því mestan minn tíma þessa dagana. Frá morgni til kvölds.

Ég hlakka því mikið til vorsins og hlýjunnar sem því fylgir. Fallegasti tími ársins hér í Japan er að margra mati einmitt vormánuðirnir. Kirsuberjatréin eru þá í blóma en fegurð þeirra er algjörlega ólýsanleg. Ég var svo heppin að vera í Washington þegar japönsku tréin blómstruðu eitt árið, upplifunin er líklegast þó allt önnur og meiri hér í Japan.

Eitt af því sem ég er að reyna að venjast er að sitja á gólfinu. Iðulega þegar maður fer í heimahús, matboð eða veislur er ávalt setið á gólfinu. Ég átti mjög erfitt með þetta til að byrja með en er aðeins að venjast þessu núna. Ég hef meðal annars lært að þegar maður fer í svona heimboð er ekki æskilegt að vera í þröngum gallabuxum, stuttum kjól eða pilsi. Víður, nokkuð síður kjóll og þykkar sokkabuxur eru málið.

Annað sem ég hef líka lært er að fara alltaf og þá meina ég ALLTAF úr skónum. Ef þú ætlar að máta föt þá skaltu fara úr skónum fyrir utan mátunarklefann, á japönskum veitingastöðum áttu iðulega að fara úr skónum og svo ég tala nú ekki um ef þú ert gestkomandi í heimahúsi. Til að byrja með æddi ég í nokkur skipti inn í mátunarklefa á skítugum sandölunum. Ég geri það ekki aftur. Þessi “faraúrskónum siður” hefur meðal annars leitt til þess að þegar maður fylgist með litlum börnum í lestum, sem er reyndar ekki mikið af í Tokyo (þ.e. börnum), þá tekur maður eftir því að foreldrar þeirra taka þau iðulega úr skónum þegar þau setjast niður. Ástæðan; jú börn eiga það til að príla og krjúpa í sætunum og þá er ómögulegt að hafa þau í skítugum skóm. Svo rótgróinn er þessi siður að þegar maður gengur fram hjá hrörlegum tjöldum heimilslausra Tokyobúa þá sér maður skónum snyrtilega stillt upp utan við tjaldið.

Göngutúrar og annað skemmtilegt í janúar kuldanum!

Janúar hefur verið góður mánuður. Hefur einkennst af mikilli vinnu, smá kulda, gönguferðum og vinafögnuðum. Í byrjun mánaðar tók ég á móti dönskum vinum, kærasta Guðnýjar og vini hans. Þeir voru sjálfir í vinnuferð hér í Japan og því lítið fyrir þeim að hafa. Við náðum þó að skella okkur út að borða saman og leika okkur örlítið.

Þessi mynd er tekin á japönskum bar. Hver fastagestur á sína flösku. Allar eru þær með sérstökum töppum, flestir skarta annað hvort Star Wars hetjum eða fótboltakörlum.

Hópmynd sem tekin vareftir að bragðað var á hrárri lifur, nattobaunum og öðru kræsilegu. Með mér eru Mai, Yuki, Thomas og Jakob.

Stórleikarar á borð við Brad Pitt setja það ekki fyrir sig að sitja fyrir í Softbank farsímaauglýsingum...

Strákarnir dönsku, Thomas og Jakob, tóku þátt í japönsku tískuvikunni og sýndu þar skólínu sína (mæli með henni). Ég leit við á básnum þeirra sem var hinn glæsilegasti.

Einhverra hluta vegna enduðum við Sigurrós og Steinn inni á þessum mjög svo fámenna kjallarakaraokestað. Ég og maðurinn í rúllukragabolnum tókum auðvitað dúett! Maðurinn í jakkafötunum átti hins vegar staðinn. Fyrir utan okkur var einn annar gestur.

Stanslaus mótmæli hafa verð fyrir framan þetta gamla hótel við lestarstöðina mína. Þau náðu hámarki um miðjan janúar. En áður höfðu starfsmenn hótelsins tekið það yfir þegar loka átti því í byrjun nóvember. Starfsfólkið sá um að reka hótelið með stuðningi verkalýðshreyfingarinnar. Nú þótti hinsvegar einhverjum nóg komið og ráðist var til atlögu.

Gæjarnir í gulufötunum með hjálmana gerðu heiðarlega tilraun til að troðast inn á staðinn í gegnum keðju verkalýðshreyfingarinnar. Það tókst ekki. Réðu eigendur í kjölfar ráðum sínum inni á McDonaldsstað með tugi myndatökuvéla á glugganum.

Yuki vinkona mín átti afmæli um síðustu helgi. Við héldum uppá það með "óvæntri" afmælisveislu.

Hér er Yuki ásamt Maduku í veislunni góðu.

Eftir amerískt pönnukökuát á laugardag fórum við Sigurrós og Steinn í göngutúr um Tokyo. Þessi mynd er tekin upp á hæð í Daikanyama.

Á sunnudag fór ég í enn annan göngutúr í úthverfi Tokyo. Ótrúlega fallegur en kaldur dagur. Mikið var um götulistamenn, sirkusfólk, farandssala og annað skemmtilegt í garðinum á myndinni.

Nú árið er liðið

Árið 2009 er nú gengið í garð. Ég held að liðið ár hafi verið eitt það viðburðaríkasta í mínu lífi. Ég steig mín fyrstu skref á vinnumarkaði, fékk málflutningsréttindi fyrir héraðsdómi, flutti til Tokyo og trúlofaði mig. Síðan útskrifaðist Grétar, fékk inni í guðfræðideildinni í Princeton og flutti í framhaldinu til Bandaríkjanna.

Þrátt fyrir að fjarbúðin hafi verið nokkuð erfið þá hefur tíminn hér í Japan verið alveg ótrúlegur. Sérstaklega mikilvægt fannst mér að hafa Grétar hjá mér fyrstu vikurnar, þær vikur sem yenið var enn ódýrt og ekkert tiltöku mál að fara út að borða flest kvöld. Nú er allt orðið helmingi dýrari en þó auðvitað alveg jafn frábært. Tokyo er komin til að vera í fyrsta sæti á uppáhaldsborgar listanum mínum.

Í stað þess að halda heim til Íslands yfir jólin hittumst við Grétar í Bandaríkjunum 19. desember. Fyrir löngu hafði verið ákveðið að eyða sextugsafmæli pabba í útlöndum en hann átti afmæli 2. janúar síðastliðinn. Mexíkó varð fyrir valinu og flatmöguðum við í 30°c hita yfir hátíðarnar við Karabískahafið. Ég hef aldrei notið þess jafnvel að slaka á í sólinni. Kannski er hluti skýringarinnar kuldinn sem var í New York er við tókum flugið til Mexikó. Snjóstormur og frost, í bland við mikila þreytu. Á tímabili héldum við Grétar að við myndum ekki hafa það í leigubílinn. Við börðumst á móti storminum með farangur og nefrennsli. Áttum mjög erfitt með að trúa því að aðeins 7 klukkustundum seinna yrðum við komin í sundföt og sól.

Frábært ár enduðum við síðan í dýrindis matarboði hjá Óskari og Öglu í New York þar sem gæs var á borðum. Þau eru ótrúleg heima að sækja. Elda fyrir mann dýrindis mat og bjóða upp á uppáhelt krukkukaffi og huggulegar stundir við eldhúsborðið.

En hér kemur árið í myndum:

Grétar tók við skírteini sínu í febrúar í Háskólabíói... Ég tók síðan við annars konar skírteini í sal Lögmannafélagsins í apríl.

Á uppstigningadag sem bar upp á 1. maí trúlofuðumst við Grétar. Ótrúlega fallegur dagur við Tjörnina í Reykjavík, glampandi sól og spegilslétt tjörn. Steinar Gauti og Heiða voru viðstödd trúlofunina en gerðu sér líklegast litla grein fyrir því hvað væri að fara fram. Heiða lét hins vegar rétt fyrir bónorðið þessi orð falla: "Grétar, hann er ekki með bleikt hár". Líklegast einhver mjög djúp merking falin í þessum orðum...

Í lok maí fór ég ásamt tengdafjölskyldunni í hina árlegu Spánarferð. Líkt og fyrri ár var hún dásamleg. Langþráð ferð okkar vinanna var síðan farin til Kaupmannahafnar og heppnaðist ótrúlega vel. Helga og Þórir eru hér á rölti í steikjandi hita fyrsta daginn.

Nú höfum við Jóhanna ekki hist í hálft ár. Nokkuð mikil viðbrigði enda vanar að tala saman nokkrum sinnum á dag.

Kveðjumyndin sem við Heiða tókum af okkur áður en ég hélt til Japans.

Annan daginn minn í Tokyo tók ég þessa mynd. Ég var á þeirri stundu villt inni á Shibuya lestarstöðinni.

Grétar var hjá mér fyrstu vikurnar í Japan. Dásamlegur tími.....

Egill Eyjólfs heimsótti okkur. Það var hressandi heimsókn.

Eftir heimsókn Egils kom Salóme. Við áttum frábærar stundir saman í Tokyo

Á eftir Salóme kom Eggert. Hér erum við í matarboði hjá Röggu. Við Eggert áttum margar skemmtilegar stundir.

Helga og Þórir komu í heimsókn í nóvember. Hér eru þau í Asakusa. Ég væri sko alveg til í að fá þau aftur í heimsókn...

Síðan komu mamma og pabbi. Það var ekki leiðinlegt. Tilbreyting að fá morgunmat á hverjum morgni. Við nýttum tíman meðal annars í að ferðast um landið.

Í desember flaug ég til NY til að hitta Grétar. Kuldinn var ólýsanlegur er ég lenti. Það var því viðeigandi að halda til Mexíkó til að halda upp á sextugsafmæli pabba.

Ótrúlegt en satt þá hitti ég Gunna í fyrsta skipti í desember. Algjörlega fáránlegt! Við áttum góðar stundir saman á ströndinni.

Hópmynd sem var tekin áður en við héldum aftur í kuldann í NY.

Við eyddum dágóðum tíma með Óskari og Öglu þá daga sem við vorum í NY. Hér er tríóið á rölti í Harlem á leið á soulfood stað í morgunverð.

Á gamlárskvöld buðu þau okkur Grétari í frábæran kvöldverð. Gæs með öllu tilheyrandi!