''My wish, for you, is that this life becomes all that you want it..''

Άλλη μια χρονιά έφτασε στο τέλος της..

Μια χρονιά γεμάτη νέες εμπειρίες,πολλά ταξίδια και υπέροχους ανθρώπους..

Μια χρονιά που με έμαθε να παλεύω για τις επιθυμίες μου, να ονειρεύομαι, να αφήνομαι,να ζώ τη ζωή με χίλια,να χάνομαι,να σκέφτομαι αλλά και να μη πολυσκέφτομαι,να ανοίγομαι,να μαθαίνω,να δίνω αλλά και να παίρνω...

Μια χρονιά που δεν θα άλλαζα με όλα τα πλούτη του κόσμου..

Που με κάνει να νιώθω τυχερή και ευγνώμων που έζησα τόσο δυνατά και γνώρισα τόσο σημαντικούς ανθρώπους..

Οι τελευταίοι μήνες αυτού του χρόνου, ήταν οι ωραιότεροι της ζωής μου...

Γιατί κατάφερα να πραγματοποιήσω ένα μεγάλο μου όνειρο..

Κι ακόμα κι αν κάποιες φορές τα πράγματα ήταν δύσκολα,τελικά τα πράγματα που κέρδισα και εμπειρίες που αποκόμισα δεν συγκρίνονται με τίποτα..

Λένε πως στη ζωή κάθε επιλογή έχει και το τίμημά της και πως κάποια στιγμή όχι μόνο πληγωνόμαστε αλλά και πληγώνουμε..Κι εγώ ξέρω πως πλήγωσα ένα άνθρωπο που μεαγαπούσε πολύ και που δεν ξέρω αν θα με συγχωρήσει ποτέ..Πάντα πίστευα πως είμαι καλός άνθρωπος..Πλέον πιστεύω πως έχω σκληρήνει..Κάποιες φορές ίσως και να πρέπει να θυσιάσουμε κάποια πράγματα για να κάνουμε χώρο σε καινουργια πράγματα να έρθουν στη ζωή μας..Δεν ξέρω τί θέλω..Ούτε μπορώ να φανταστώ που θα είμαι και τί θα κάνω σε ένα χρόνο από τώρα..Αυτο όμως που ελπίζω είναι να είμαι καλά,να κάνω πράγματα που αγαπάω και να χω δίπλα μου ανθρώπους που ξέρω ότι μ'αγαπάνε και τους αγαπάω..

Θέλω να γεμίσω με καινούργιες και δυνατές εμπειρίες,να ταξιδέψω κι άλλο,να γνωρίσω να μάθω..Ελπίζω να με αξιώσω ο Θεός να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου και να ανοίξω τα φτερά μου για καινούργια πράγματα..

Κι εύχομαι ο Νεος Χρόνος που είναι στα σκαριά να μας δώσει κουράγιο και δύναμη να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να μάθουμε να αγαπάμε και να συγχωρούμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν..Να μας μάθει να εκτιμάμε αυτά που έχουμε αλλά και να παλεύουμε για όλα όσα ονειρευόμαστε!

Καλή Χρονιά

&

Ευτυχισμένο το 2012!!

Μια μεγάλη αγκαλιά και ένα μεγάλο συγγνώμη σε όλους τους ανθρώπους που αγαπάω αλλά και σε όσους πλήγωσα κι ας μην το ήθελα,κι ας μην το άξιζαν...

Συγγνώμη.

Tough night...

Συχνά..Κάποια πράγματα γίνονται όπως πρέπει να γίνουν...έρχονται όπως είναι να έρθουν...εξελισσονται όπως πρέπει να εξελιχθούν...Γιατί όλα γίνονται για κάποιο λόγο...

Γιατί έτσι είμαι εγώ..Λυπάμαι...αλλά έτσι είμαι...και δεν θέλω να προδώσω κανέναν...Και πάνω απ'όλα τον εαυτό μου...Νιώθω χαμένη και ψάχνω να με βρώ..Άλλες φορές με βρίσκω...Κι άλλες με χάνω ξανά...Έτσι είναι το παιχνίδι της ζωή...Ας είστε έστω καλά με τον εαυτό σου...Με τη συνείδησή σου...

'Time runs so fast...'

O kairos pernaei apisteuta grhgora..

Xanw tis meres tous mhnes ta lepta..

Thelw na zhsw sto foul..

Na niwsw...

Alla den borw na stamathsw na skeftomai..

Kai meta ti?Kai meta pws?

Den 8elw na gurisw pisw..

Den kserw an 8elw na gurisw pisw..

An mou leipoun?

Kapoies fores nai,kapoies alles oxi..

Niw8w san na kserw kai san na mh kserw ti 8elw..

Kai o kairos apla pernaei..

Oi meres oi mhnes ta lepta...

Pernane...k mazi m auta teleiwnei ki o xronos edw..

Ki egw den exw parei akoma ayta pou 8elw na parw...

8elw na zhsw...na geutw thn ka8e stigmh...

Na niwsw eleu8erh...

Spania niw8w eleu8erh..

Isws giati vazw ston eauto mou fragmous..

Teixh pou den ton afhnoun na dei parapera..

Amuna?Fovos?Enoxes?

Ligo ap'ola...

Den kserw ti 8elw...

Den kserw ti 8elw gia to mellon...

Kai pws 8a einai ayto to mellon opws exoun ta pragmata...

8elw na vrw ton eauto mou edw...

Giati suxna,den niw8w kai polu egw...

Alla pou eimai egw?

Kai ti na kanw gia na me vrw?

An paw pisw?

Alla...den 8elw na paw pisw...

H mhpws 8elw...?

'Distance...'

Μπορεί μια σχέση να αντέξει την απόσταση;

Κι αν ναι για πόσο;

Πόσο μπορείς να εμπιστεύεσαι τον άλλο και να σε εμπιστεύεται κι εκείνος;

Πόσο εύκολο είναι να είσαι εκεί και για σένα και για κείνον;

Πόσο εύκολο είναι να είσαι μόνο εκεί;

''Φοβάμαι...''

Φοβάμαι...

Αυτά που θά' ρθουν...

Κι αυτά που θα αφήσω πίσω μου...

Φοβάμαι το άγνωστο...

Τη μοναξιά...

Όσα θ'αποκτήσω...

Κι όσα θα μου λείψουν...

Όσα θεωρούσα δεδομένα...

Κι όσα καινούργια θα έρθουν...

Όσα δεν ξέρω...

Κι όσα θα ζήσω μακριά σας...

Γιατί θα μαι μόνη μου...

Κι αυτό είναι ότι με φοβίζει πιο πολύ...

Όπως θα φεύγεις...

Πώς είναι να τα αφήνεις όλα πίσω σου και να φεύγεις;

Πώς είναι να αφήνεις πίσω όσους σε αγαπάνε;

Πώς είναι να βρίσκεσαι στο αεροδρόμιο αξημέρωτα έτοιμος για να πετάξεις και οι δικοί σου να ναι πίσω και να χαιρετάνε;

Πώς είναι να παίρνεις το γνωστό αναθεματισμένο λεωφορείο και να γυρίζεις πίσω στη ρουτίνα σου;

ΦΟΒΟΣ

Διαχρονικό συναίσθημα...

Ο κόμπος στο στομάχι, οι συνεχείς πονοκέφαλοι, το άγχος, η πίεση....

Για το άγνωστο...

Και για το άν θα τα καταφέρεις σε αυτό το άγνωστο...

Η μοναξιά...

Τουλάχιστον στην αρχή...

Μια ζωή αλλιώς...

Μια ζωή καινούργια...

Διαφορετική αλλά και παροδική....

Γιατί φοβάσαι τόσο πολύ;

Τί φοβάσαι τόσο πολύ;

Εμένα...

Δεν θέλω να αφήνω ανθρώπους πίσω μου..

Δεν θέλω να με περιμένεις...

Δεν θέλω να δεθώ γιατί θα πονέσω...

Και δεν θέλω να πονέσω...

Κουράστηκα να πονάω...

Θέλω απλά να ζήσω...

Ας μπορούσα να μη σκέφτομαι συνέχεια το μέλλον...

Θέλω να είμαι ελεύθερη....

Μόνιμο αίτημα και μόνιμη ανάγκη...

Κι αν δεν μπορέσω τώρα πότε θα μπορέσω...;

Γιατί πάντα υψώνω μπροστά μου τείχη;

Γιατί πάντα να φοβάμαι;

Γιατί να σκέφτομαι τόσο πολύ και να υπεραναλύω;

'Εχετε νιώσει ποτέ σαν να είστε ταυτόχρονα δύο άνθρωποι;

Σαν να έχετε δύο παράλληλες ζωές;

Εγώ έτσι νιώθω κάποιες στιγμές....

Εγώ ποιά είμαι;

Και σε ποιά από τις δυο ζωές ανήκω;

Μήπως είμαι απλά ο ίδιος άνθρωπος και δεν θέλω να το παραδεχτώ;

Μήπως νιώθω αλλά και δεν θέλω να νιώθω;

Πάντα η λύση μου σε όλα τα προβλήματα ήταν η φυγή..

όμως, η αλήθεια είναι πως τη φοβάμαι τη φυγή...

Πολλές φορές θές κάτι τόσο πολύ...

Ξέρεις πόσο πολύ το θές και το έχεις ανάγκη...

όμως όταν πλησιάζει η ώρα φοβάσαι...

Ίσως γιατί καταλαβαίνεις ότι έφθασε η στιγμή...

Και τότε συνειδητοποιείς πως κάθε επιλογή έχει και το τίμημά της...

Χρειάζομαι λίγο χρόνο με τον εαυτό μου...

Το ξέρω ότι τον χρειάζομαι...

Να σκεφτώ τί γίνεται γύρω μου...

Και πως θέλω άν θέλω να ανταποκριθώ σε όλα αυτά...

Νιώθω αβέβαιη γι'αυτό που είναι να ρθει...

Νιώθω κενή αλλά και γεμάτη...

Νιώθω ενθουσιασμό αλλά και λύπη...

Κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει αν δεν βοηθήσεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου...

Κι εγώ δεν τον βοηθάω...

Αντίθετα, τον χαντακώνω με τον χειρότερο τρόπο...

Πλησιάζουν οι μέρες κι εγώ δεμ κάνω τίποτε άλλο από το να πιέζομαι, να στεναχωριέμαι και ενίοτε να κλαίω...

Πότε γαμώτο θα σταματήσω να φοβάμαι και θα αφήσω επιτέλους τον εαυτό μου να ζήσει;

Δεν με εμποδίζεις εσύ...

Κανείς δεν με εμποδίζει...

Μόνη μου εμποδίζω τον εαυτό μου...

Μόνη μου...

Εγώ και οι φόβοι μου που πάμε αγκαζέ τελευταία....

Μήπως ήρθε ο καιρός να τους αντιμετωπίσω όμως;

Εγώ κι αυτοί...

Και να δούμε ποιός θα κερίδίσει τελικά....