Κάθομαι στο δωματιακι μου..Έξω δύει ο ήλιος και βλέπω τα χιονισμένα δεντρακια..Είναι τόσο όμορφα και τόσο διαφορετικά..Έχω τόσα πολλά να διαβάσω και καθόλου όρεξη να ασχοληθώ..Οι τελευταίες μερες ήταν δύσκολες, έφτασα μέχρι το σημείο να πώ ότι θέλω να γυρίσω πίσω..Όμως δεν έχω παράπονο..έχω καλούς φίλους που με στηρίζουν κι είναι εδώ για μένα.και δεν μπορώ να νιώθω κάτι, παρά ευγνώμων γι'αυτό..Γιατί δεν θα το αλλαζα με τίποτα στο κόσμο..Είναι στιγμές που μετανιώνω που τον έβγαλα από τη ζωή μου..που είχα κάτι καλό και το ''πέταξα''..όμως δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί του..τουλάχιστον όχι όσο ήταν εκείνος μαζί μου..Τώρα ευχή μου είναι..να γνώρίσω αυτό που λένε μεγάλο έρωτα..και να τον ερωτευτώ κι εγώ το ίδιο δυνατά..κι οι καρδιές μας να χτυπάνε στον ίδιο ρυθμό..να παίζουν τις ίδιες μουσικες τις ιδιες μελωδίες..Μη μου δίνεις σημασία με πιάσαν οι μελαγχολίες μου..Είμαι καλά όμως..κι αυτό που θέλω είναι να χαίρομαι την κάθε στιγμή που θα είμαι εδώ..να απολαμβάνομαι, να χαμογελάω..να ζώ..κι όχι να στεναχωριέμαι για πράγματα που δεν αξίζουν..Σ αγαπάω πολύ και σε σκέφτομαι..να μου προσέχεις..
