Γηράσκω αεί ...

Σούρουπο.
Αφού το πρωί δεν τα προλαβαίνω όλα, -τι όλα δηλαδή, ελάχιστα προλαβαίνω,- τουλάχιστον, μερικά από το αναφερόμενα στον κατάλογο των προς εκτέλεση εργασιών, ας τα κάνω το απόγευμα.
Ευτυχώς ο οτές (:) ) λειτουργεί και OTEshop το απόγευμα. Ευκαιρία να λύσω το πρόβλημα της σύνδεσης με το διαδίκτυο.
Φθινοπώριασε, αλλά χωρίς τη μια ώρα της μεσημεριανής σιέστας, δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρω να τα βγάλω πέρα. Μόνο που αυτή η ώρα, σημαίνει πια, ξύπνημα το ... σούρουπο.
Χάνω χρόνο. Χάνω και την ημέρα.
Έχω βάλει ως στόχο να κάνω ποδήλατο όσο ο καιρός το επιτρέπει, κυρίως από άποψη βροχής. Το κρύο το αντέχω.
Έτσι που βραδιάζει νωρίς όμως, είναι δύσκολη η άσκηση με το ποδήλατο.
Το άλλο το ποδήλατο, το στατικό, έχει βρει το ρόλο του κανονικά σαν κρεμάστα!!
Ευκαιρία είναι τώρα, που έχω δουλειά να κάνω, να πάω με το ποδήλατο.
Οργάνωση, ("μπανάνα" στη μέση, κλειδιά για να κλειδώσω το ποδήλατο εκεί που θα πάω, ένα πουλόβερ γιατί κάνει λίγη ψύχρα) και .. φύγαμε.
Οι διαδικασίες σχετικά γρήγορες. Σχετικά όμως.
Οι μεταβολές έγιναν.
Ποδήλατο και επιστροφή.
Νύχτωσε για τα καλά.
Ευτυχώς υπάρχει φως στο ποδήλατο. Και τα πεζοδρόμια δεν έχουν παντού κόσμο.
Οι δρόμοι γεμάτοι αυτοκίνητα.
Μάλλον δε με βλέπουν οι περισσότεροι από τους ημερήσιους "συναδέλφους" οδηγούς, αν κρίνω τουλάχιστον από τον τρόπο που με προσπερνάνε.
Περνώντας κάτω από τη γέφυρα της κεντρικής λεωφόρου, νοιώθω λίγο περισσότερο τον κίνδυνο να πλησιάζει.
Κοίτα να δεις ώρα που βρήκε να κοπεί το πεντάλ του ποδηλάτου !!!
Και είναι καινούργιο το ποδήλατο.
Φαίνεται ότι τα πόδια μου εξακολουθούν να έχουν κάμποση από τη δύναμή τους.
Αλλαγή διαδρομής. Πρέπει να ζήσει και ο ποδηλατάς.
Οι οδηγοί των αυτοκινήτων εξακολουθούν να μου δημιουργούν ... σύμπλεγμα αφάνιας !!!
Και εγώ έτσι συμπεριφέρομαι;
Τούτη η αναγκαστική βόλτα, είναι και ένα καλό μάθημα για εμένα.
Η επιδιόρθωση του πεντάλ, ελλείψει ανταλλακτικών, αναβάλλεται για αύριο.
Επιστροφή οίκαδε.
Νοιώθω σοφότερος !!!
Έμαθα* (;)

* "Μάθηση είναι η παγίωση των κτηθεισών γνώσεων"
Ορισμός από το βιβλίο Ψυχολογίας του Σακελλαρίου της Πέμπτης Γυμνασίου έκδοσης ΟΕΣΒ 1968

Armani ..

Θα μου πεις τι έχω και γκρινιάζω, αφού σε γενικές γραμμές τα πράγματα πάνε καλά!!!
Ναι, αλλά σε γενικές γραμμές.
Σκέψου, να φοράς το ολοκαίνουργιο Armani κοστούμι σου με την μεταξωτή γραβάτα και απλώς να υπάρχουν μερικές λαδιές στα πέτα του κουστουμιού, να είναι τσαλακωμένη η γραβάτα και να υπάρχει ένα μικρό κάψιμο σε εμφανές σημείο στο πουκάμισο.
Ε, τι φωνάζεις; Δε σου φτάνει το Armani που φοράς και η μεταξωτή γραβάτα;

Πάει κι αυτή η Κυριακή ...

Κυριακή βραδάκι.
Από τα μικράτα μου, δεν τη συμπαθώ τούτη την ώρα.
Πρέπει (τι άθλια λέξη..) να ετοιμαστώ για αύριο.
Μια νέα εβδομάδα αρχίζει. Πάντα στον ίδιο το σκοπό.
Και δεν μαρέσει καθόλου.
Και δεν είμαι και τσαγκάρης. Με αυτό με απειλούσαν είναι η αλήθεια ότε ήμουν πιτσιρής.
-Τσάγκαρης θα γίνεις, μου φώναζε η μάνα μου.
Τόχε για εναλλακτική απειλή στο σκουπιδιάρης.
Τσαγκάρης δεν έγινα είναι η αλήθεια.
Όχι γιατί το φοβήθηκα. Μάλλον από ανικανότητα !!!
Τώρα, διαβάζω, με την οικονομική κρίση άνοιξαν και πάλι οι δουλειές τους.
Ούτε και σκουπιδιάρης έγινα.
Ομολογώ ότι δεν ξέρω αν τελικά έκανα καλά !!!
Δεν είναι όμως το θέμα μου ο επαγγελματικός προσανατολισμός του έφηβου εαυτού μου. Το θέμα μου είναι η προοπτική του ξημερώματος της Δευτέρας, και η διάθεσή μου το βράδυ της Κυριακής.
Έχασε και ο Ολυμπιακός στην έδρα του, από τον ΠΑΟΚ στο ποδόσφαιρο, όπως και έχασε ο ΠΑΟΚ από το Μαρούσι στο μπάσκετ.
Κοσμοϊστορικά γεγονότα και θάθελα να παρακολουθήσω τις σχετικές αναλύσεις.
Έλα όμως που ξημερώνει αύριο Δευτέρα.
Α, δεν είμαι Ολυμπιακός. Ούτε ΠΑΟΚ.
Για πολύ ειδικούς λόγους είμαι Πανιώνιος!!! (Άλλη συγκλονιστική αποκάλυψη και αυτή...)
Ό,τι και να λέω η ιστορία και ο ρους των γεγονότων δεν αλλάζει.
Αύριο είναι Δευτέρα.
Άντε να κάνω καμια δουλειά.
Τουλάχιστον να ελαχιστοποιηθούν οι τύψεις, οι οποίες πάντα θα είναι πολλές.
Καλή εβδομάδα να έχουμε...

ροκ στα μονοπάτια του Σαββατόβραδου ....

Ιστορία μου αμαρτία μου
λάθος μου μεγάλο
εισ' αρρώστια μου μεσ' στα στήθια μου
και πώς να σε βγάλω
Τσανακλίδου, Μπουλάς, Παπακωνσταντίνου,Ζουγανέλης, Τσαλιγκοπούλου στην τηλεόραση.
Καταπληκτική φωνητική εικόνα.
Και εικόνες από το άλμπουμ της ζωής μου.
Εικόνες που τις ντύνει μουσικά η φωνή της Ρίτας.
Ξέρω, δεν είναι ιν να κάνω τέτοιες αναφορές μέσα σε ένα blog, χώρο που κατά τεκμήριο άλλα είναι τα ακούσματα και οι πολιτισμικές προτάσεις.
Μα, δεν ξέρω αν το έχω πει, ήμουν και παραμένω ροκ
Και τούτο δεν αλλάζει...
Καλησπέρα..

Συνέχεια....

Νόμιζα ότι μπορούσα να κλείσω και να αποχωρήσω.
Ο ... προβοκάτορας ο Γκράχαμ Μπελλ, πήγε και εφηύρε το τηλέφωνο....
Τι να πεις;

Ας πω Καλό απόγευμα

Παρασκευή μεσημέρι

Οι κακοί αποχώρησαν!!!
Επιτέλους μόνος.
Παρασκευή μεσημέρι, ο τελευταίος από τους κακούς μόλις με αποχαιρέτησε. Στο γραφείο μου, με μια στίβα από χαρτια μπροστά μου, ξαναφέρνω στο μυαλό μου τα διατρέξαντα.
Τι εβδομάδα και αυτή.
Με ένταση και πίεση από το πρωινό της Δευτέρας.
Άγχη και συναισθηματικές φορτίσεις.
Συγκρούσεις.
Αναπόφευκτα αναδύθηκαν τάσεις φυγής και υπαρξιακά ερωτήματα.
Τι θέλω εγώ εδώ. Πότε θα τα παρατήσω.
Μήπως θα ήταν καλύτερα να έμενα απλός παρατηρητής των τεκταινομένων και κριτικός σχολιαστής της ανυπαρξίας του κράτους, αντί να παλεύω με τους ανεμόμυλους, που τώρα πλέον έχουν ψηφιακή μορφή;
Όχι δεν πρόκειται για προβλήματα του κυβερνοχώρου. Για απλά καθημερινά προβλήματα πρόκειται, που αφορουν σε ανθρώπους στα όνειρά τους, στους στόχους τους, ή στην ανυπαρξία όλων αυτών.
Παρασκευή μεσημέρι και η κούραση είναι εμφανής ακόμα και στον τρόπο που πληκτρολογώ.
Πόσα δεν έκανα από όσα θα ήθελα και θα έπρεπε να είχαν γίνει;
Πόσα έκανα;
Θα υπάρχουν άραγε άνθρωποι "μάρτυρες υπεράσπισης" ή θα είναι όλοι "μάρτυρες κατηγορίας" στο προσωπικό μου "δικαστήριο", που συνήθως είναι αμείλικτο;
Μικρή διακοπή.
Μια πόρτα ανοιχτή σημαίνει απρόσκλητη είσοδο προσώπων. Από θέση και άποψη όμως δεν μπορώ να έχω πόρτες κλειστές, ούτε να αρνηθώ την επικοινωνία. Πόσο μάλλον όταν η αγωνία είναι εμφανής και η ανάγκη να "ακουμπήσει" ο άλλος το πρόβλημά του πασίδηλη.
Το δικό μου πρόβλημα πού θα "ακουμπήσω";
Εδώ, είναι μια λύση, αλλά σαφώς μη επαρκής.
Ας μη γίνομαι μεμψίμοιρος. Έτσι και αλλιώς δεν θέλω να το ακουμπήσω πουθενά.
Το εσωτερικό μου σύστημα φαίνεται να βρίσκεται ακόμα μακριά από το σημείο υπερπλήρωσης. Όταν αρχίσω να προσεγγίζω τα όριά του, θα βρεθεί η λύση.
Παρασκευή μεσημέρι προς απόγευμα.
Να φεύγω από εδώ.
Δυστυχώς τα προβλήματα θα τα πάρω μαζί μου.
Δεν ξέρω αν θα τα λύσω, αλλά μέσα στο Σαββατοκύριακο θα ασχοληθώ ΚΑΙ μαζί τους.
Ας σταματήσω να γράφω.
Όσο μένω αυξάνω τις πιθανότητες να προκύψουν και νέα προβλήματα.
Κλείνω και αποχωρώ.
Καλό μεσημέρι

Μια ημέρα σαν όλες τις άλλες ...

Ε και;
Και με το ότι έφτιαξα τη λίστα τι πέτυχα;
Άλλο ένα χαρτί για τον ιστορικό του μέλλοντος στο οποίο θα είναι καταγραμμένες ενέργειες που σχεδιάστηκαν και δεν εκτελέστηκαν, γιατί ενδιαμέσως είχε ... εκτελεστεί ο σχεδιαστής.
Πρωινό τυπικό (σχεδόν) με τη γνωστή χιλιοπαγμένη ρουτίνα. (Αυτό θα ήθελα...)
Στο γραφείο απρόσκλητες αναμονές.
Στο διάδρομο προς το γραφείο, ειδοποιήσεις για απρόβλεπτα επείγοντα σημαντικά γεγονότα.
Η καλημέρα και το φλυτζάνι το τσάι, στη θέση τους, ευτυχώς αυτά.
Με "τα μούτρα" να λυθούν τα επείγοντα σημαντικά.
Η ώρα περνάει και τα εμβόλιμα ωθούν σε ακόμα μεγαλύτερη ενταντικοποίηση.
Τηλεφωνήματα, ένταση, α και ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος να καθυστερεί να έρθει. Και οι διαδόσεις ότι το μεσημέρι δεν θα λειτουργεί λόγω στάσης των εργαζομένων σ' αυτο.
Ευτυχώς μόνο διαδόσεις.
Το ρολόι ξαφνικά δείχνει έντεκα. Μάλλον χαλασμένο θα είναι.
Όχι το ρολόι του τοίχου, το βιολογικό μου.
Ένα ένα τα προβλήματα οδεύουν προς τη λύση τους, χωρίς να αφήνου πίσω τους κενό, γιατί νέα αναφύονται. Ούτε η λερναία ύδρα να ήταν.
Να θυμηθώ να πω ευχές, τουλάχιστον αυτό.... Αυτό δεν ήταν σημειωμένο στον κατάλογο. Θα ήταν ντροπή να υπήρχε εκει..
Ώρα μεσημέρι.
Τα χαρτιά στίβα επάνω στο γραφείο, τα τηλέφωνα στις δικές τους συχνότητες, οι πόρτες του γραφείου ορθάνοιχτες πια, πώς να τις κλείσεις αφού συνέχεια ανοίγουν, οι αναβολές προγραμματισμένων ενεργειών εμφανίζονται και είναι ακούσιες.
Συσκέψεις και συζητήσεις και απαντήσεις και αποφάσεις και ...
Ο κατάλογος των "οπωσδήποτε να κάνω..." αυγαταίνει αντί να μικραίνει.
Ώρα να φύγω.
Αντίο καλέ μου κατάλογε. Μείνε εδώ εσύ μπας και φιλοτιμηθούν τα σημειωμένα επάνω σου και εκτελεστούν μόνα τους.

Επειγόντως ..

Επειγόντως αυτοοργάνωση.
Μέχρι σήμερα αντιστάθηκα. Προσπάθησα να αντιμετωπίζω την καθημερινότητα και να δίνω λύσεις με όσα κατ' αρχήν έχω σχεδιάσει.
Δε βγαίνει όμως.
Οι ημέρες τρέχουν, οι ημερομηνίες λήξης πλησιάζουν, τα δεδομένα δεν είναι σαφή, άρα χρειάζομαι καταλόγους ενεργειών. Επι το ελληνικότερον todo list.
Από σήμερα.
Ξανά μανά το outlook αν και θα χρειαστεί να μεταφέρω τις σημειώσεις μου.
Θα μου πεις το PDA τι το έχεις. Ατυχώς, με τις τελευταίες αλλαγές στα μηχανάκια μου, χρειάζεται να κάνω διάφορες επανεγκαταστάσεις και μεταξύ αυτών και στο software που το υποστηρίζει και το συνδέει με τους υπολογιστές που χρησιμοποιώ.
Αλλά θα το κάνω δε γίνεται αλλιώς.
Εν τω μεταξύ, να κρατήσω σημειώσεις για τα άμεσα.
Τα αυριανά. Τις αναφορές που πρέπει να στείλω, τις δράσεις που πρέπει να προγραμματίσω (όχι ότι θα τις πραγματοποιήσω κιόλας. Γνωστό το πρόβλημα).
Αλλά και τα λίγο μεταγενέστερα.
Ο χρόνος δεν περιμένει.
Άντε... Πολύ τεμπέλιασα...

Πρώτη Οκτωβρίου. Παγκόσμια ημέρα της .. τρίτης ηλικίας...

Φσσσττττ.
Μέσα από το μπλε Punto δυο πιτσιρίκες μου σφυρίζουν !!!! Εικοσιδυό εικοσιπέντε χρονών... Κάπου εκεί.
Ωραίο πρωινό ξεκίνημα.

Καλό μου μήνα.
Καλό μήνα σε όλες και σε όλους !!!!

Ακολουθώ την πορεία του βλέμματος της οδηγού που, κατά το μάλλον ή ήττον, αυτή ήταν που σφύριξε.
Εμ βέβαια, στο σκύλο μου πήγαινε.
Μα είπα και εγώ. Εντάξει, οι νέες γυναίκες έγιναν κυνηγοί, αλλά όχι και τόσο πολύ πια.
Το αυτοκίνητο προχώρησε οι εντυπώσεις έμειναν.
Μάρεσε. Το ομολογώ.
Μάρεσε η στιγμιαία έστω (ψευδ)αίσθηση ότι το ηχητικό μήνυμα ήταν για μένα.

Η ατμόσφαιρα καθαρή από τη χτεσινή βροχή. Σύννεφα γύρω - γύρω εμποδίζουν τον ήλιο να φανεί.
Τα δέντρα φρεσκοπλυμένα, οι δρόμοι καθαροί και χωρίς πολλές λάσπες και νερά.
Επιστροφή στο σπίτι και ... και τα σύνεργα για το δρόμο.
Ένα μήνα έχω να βγω βόλτα με το ποδήλατο. Το είχα σχεδιάσει για σήμερα το πρωί, αλλά η χτεσινοβραδινή βροχή με έκανε να αφήσω τη σκέψη στην άκρη. Προς στιγμήν όμως.
Τώρα, με τη διάθεση ανεβασμένη, εξετάζω τις ρόδες του ποδηλάτου και βγαίνω στο δρόμο.
Το πίσω λάστιχο μάλλον χάνει λίγο.
Ευτυχώς το βενζινάδικο είναι πολύ κοντά, μπορώ να πάω να του συμπληρώσω τον αέρα.

-Είσαι ακόμα εκεί ή πήρες σύνταξη;
Σκυφτός προσπαθώ να φουσκώσω το λάστιχο όταν η ερώτηση φτάνει στ' αφτιά μου κάπως παράξενα είναι η αλήθεια. Γυρίζω.
Μέσα από το ταξί που μόλις είχε γεμίζει το ρεζερβουάρ, το πρόσωπο του νεαρού ταξιτζή που μου μίλησε, δεν μου έλεγε τίποτα, μια και ουδεμία έχω σχέση με την κατά τα λοιπά συμπαθή τάξη των ταξιτζήδων, αλλά εκείνος με γνώρισε.
-Ακόμα εκεί, του χαμογέλασα. Έχω χρόνια ακόμα.
Σιγά τα χρόνια δηλαδή. Τρία τέσσερα ακόμα. Αλλά τι του ήρθε και αυτού πρωί, πρωί.

Κάτσε να ελέγξω και το μπροστά λάστιχο.
Εμποδίζω το αυτοκίνητο που μόλις έφτασε να βάλει βενζίνη.
Ο οδηγός του κατεβαίνει.

-Πώς έγινες έτσι εσύ;
Ένας άγνωστος -μοιάζει πιο μεγάλος από εμένα- που όμως κάτι μου θυμίζει, μου μιλάει. Μαλλί γκριζόλευκο αραιό έως ελάχιστο. Σουλούπι πιο χοντρό κι απ΄ το δικό μου.
-Εσύ παλιός αθλητής πώς άφησες τον εαυτό σου να γίνει έτσι; Να περπατάς, συνεχίζει ακάθεκτος.
-Να πηγαίνεις εκεί στην παραλία. Η διαδρομή μέσα στο πάρκο είναι χίλια διακόσια μέτρα. Το έκανα και εγώ και είχα αδυνατίσει αλλά έπαθα ζάχαρο και σταμάτησα, συνεχίζει να με πυροβολεί.

-Ξέρεις γι' αυτό πήρα ετούτο το ποδήλατο, προλαβαίνω να ψελλίσω. Δεν έχει νόημα να πιάσω και καμιά αναλυτική κουβέντα μαζί του.

Τα λάστιχα εντάξει, ανεβαίνω για τη συνέχιση της βόλτας. Ο ενθουσιασμός βέβαια έχει υποστεί κάποιες αλλοιώσεις, αλλά θα ... επιβιώσω.
Τουλάχιστον η αίσθηση του δροσερού αέρα στο πρόσωπο και το αίμα να κυλάει στις φλέβες από την προσπάθεια να κινηθεί το ποδήλατο, ανεβάζουν λίγο τη διάθεση.
Το φανάρι προς την παραλιακή, στροφή δεξιά προς το χώρο των αθλητικών εγκαταστάσεων, ο αέρας ο θαλασσινός όμορφος, πεζοδρόμιο, είσοδος στο πάρκο, παραλία.
Η θάλασσα "λάδι". Ήδη αρκετοί έχουν πιάσει δουλειά με τα σύνεργα της ψαρικής τους.
Ο ήλιος δεν φάνηκε ακόμα κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα, ο, "των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν", έχει στήσει τα καλάμια του και έχει φορέσει το καπέλο παραλλαγής πεζοναύτη. Γεια σου μεγάλε (και ηλικιακά).

Χμμ, κοιτάζω τις ηλικίες των άλλων. Τι σημαίνει άραγε αυτό;

Η βόλτα συνεχίζεται στην παραλία.
Ο πεζόδρομος με αρκετό κόσμο κυρίως της ηλικίας ... επίπεδο δύο.
Είναι φανερό πως κάνουν την πρωινή τους άσκηση. Το απόγευμα η σύνθεση του κόσμου είναι διαφορετική. Οι απογευματινοί απολαμβάνουν την περατζάδα και το όμορφο ηλιοβασίλεμα. Οι πρωινοί γρήγορο περπάτημα με μουσικούλα από τα πάσης φύσης, γουόκμαν mp3 κλπ.
Να πάρει ευχή. Ξέχασα να πάρω το νέο μου απόκτημα. Ένα mp3 player. Ούτε το κράνος που αγόρασα έβαλα. Οργανώθηκα μεν, δεν το έχω συνειδητοποιήσει δε.
Την άλλη φορά θα είμαι περισσότερο επιμελής.

Η ηλικία ... επίπεδο τρία (plus) σε δράση.
Εβδομηντάρηδες και βάλε, ήδη παίρνουν το πρωινό τους ντους μετά από τις βουτιές στη θάλασσα και η ώρα είναι μόνο εννιά και τέταρτο το πρωί!!!
Εγώ αλήθεια σε ποια κλίμακα της ηλικίας να σταθώ;
Δύο πλας (το αγγλικό μου σκίζει) ή τρία ... μάινους;
Μωρέ στο δυο πλην θα με έβαζα μετά το πρωινό σφύριγμα !!!
Ας όψονται όμως τα συναπαντήματα στο βενζινάδικο.
Τι τόθελα να πάω να φουσκώσω τα λάστιχα του ποδηλάτου;

Πιο κάτω, εκεί που είναι ο χώρος του συλλόγου των χειμερινών κολυμβητών, η παραλία είναι άδεια γιατί σχεδόν όλοι είναι μέσα στη θάλασσα.
Και σήμερα είναι πρώτη του Οκτώβρη.
Και χτες το βράδυ έβρεξε....

Πρέπει να γυρίσω.
Ο χρόνος, που έδωσα στον εαυτό μου είναι περιορισμένος και ήδη τον έχω παραβιάσει.

Κόντρα ο άνεμος αλλά εντάξει δεν υπάρχει πρόβλημα.
Ας προσέχω όταν περνάω τις γραμμές του τραμ. Δεν ήταν και πολύ έξυπνο να τσεκάρω τη δύναμη των ποδιών μου μπροστά από το συρμό. Δεν με πρόδωσαν βέβαια, αλλά την άλλη φορά δεν ξέρεις.

Το φορτηγό στο δρόμο γκαζώνει για να με προσπεράσει. Καθαρό καυσαέριο... Αχχχ.
Το διασκεδάζω, τι άλλο να κάνω.

Τελευταία ανηφορίτσα.
Δεν είναι μεγάλη αλλά την καταλαβαίνεις στα πόδια.
Όπως τότε προ πολλών ετών, η ευθεία τερματισμού στο Παναθηναϊκό στάδιο (όχι το γήπεδο του παναθηναϊκού), που δεν την έβλεπες ότι είναι ανηφορική, αλλά την αισθανόσουν στα πόδια. Πώς και τη θυμήθηκα; Μα είναι να μη τη θυμηθώ; Ο τύπος που μου χάλασε τη διάθεση, όχι αυτός με τη σύνταξη, ο άλλος, έξυσε και το βαρέλι των αναμνήσεων.

Κόσμος στην εκκλησία. Πρωτομηνιά. Πήγαν να πάρουν αγιασμό.

Στρίβω στην λεωφόρο και από εκεί στο δρόμο για το σπίτι.

Ο ήλιος χρύσισε την άκρη στα σύννεφα και σε λίγο θα προβάλει, ανάμεσά τους.
-Καλημέρα. Η γειτόνισσα με χαιρετά λίγο έκπληκτη, που με βλέπει επάνω στο ποδήλατο.
Τη θυμάμαι μεγαλοκοπέλα, από τότε που ήμουν μικρό παιδί και πήγαινα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού.
Έχουμε αρκετά μεγάλη διαφορά ηλικίας.
-Καλημέρα, ανταποδίδω.

Φτάνω στο σπίτι και βάζω το ποδήλατο στη θέση του.
Αλλιώς ξεκίνησε η βόλτα, αλλιώς τελείωσε. Πάντως καλά ήταν.

Ξαναφέρνω στο μυαλό την γειτόνισσα που με καλημέρισε.

Μια χαρά ήταν. Δεν φαινόταν καθόλου μεγάλη.
Μια χαρά νέα είναι ...

ράγες του τραίνου ...

Μονότονοι οι χτύποι στου τρένου τις ράγες.
Κόσμος γεμίζει κι αδειάζει την πλατφόρμα του σταθμού.
Άνθρωποι στατιστικές μεταβλητές, που θα δώσουν μέσους όρους, διακυμάνσεις, τυπικές αποκλίσεις.
Στοιχεία, που θα μελετήσει όταν τα χρειαστεί η Ιστορία.

Όταν οι αποκλίσεις παύουν να είναι τυπικές,
όταν η κάθε μια απόκλιση έχει το δικό της χαρακτήρα,
όταν οι αποκλίσεις είναι πραγματικότητα ενώ η τυπική απόκλιση το φανταστικό
τότε οι άνθρωποι γίνονται μοναδικότητες
τότε, του τραίνου οι ράγες, οδηγούν στον προορισμό τους
συρμούς γεμάτους Ιστορίες.

To ... ετούτο μου (που έλεγε και ο Φωτόπουλος), δε μου αρέσει....

Επειγόντως να αδυνατίσω !!!
Δεν είναι δυνατόν. Κοίταξα τον σχετικό δείκτη και με βάση αυτόν κατατάσσομαι στην κατηγορία των υπέρβαρων. Και έχω κάνει ένα πισινό νααα (μετά συγχωρήσεως)
Πωπωωωω.

Και το χρώμα μου βρε παιδί μου.
Χλωμός. Λες να έχω σιδηροπενική αναιμία;
Μα και το σπανάκι μου το τρώω, και τις μελιτζάνες μου, που μέχρι μερικά χρόνια ούτε να δω ήθελα, και τις φακές μου σχεδόν κάθε Τετάρτη, έρμη κοπελιά που βοηθάς στο καθάρισμα του σπιτιού τι τραβάς και εσύ, και όλα τέλος πάντων τα φαγητά, που ανεβάζουν το σίδηρο, τα καταναλώνω.
Για να δω στον καθρέφτη μου.
Τα μάτια μου εξακολουθούν να είναι έξυπνα. Μου το λέγε ο παππούς μου από τότε που ήμουνα μικρός ότι τα μάτια μου ήτανε ... αστρίτες.
Να είσαι καλά όπου και να είσαι παππού.

Και αυτοί οι σκούροι κύκλοι κάτω από τα μάτια;
Από το ξενύχτι; Να είμαι χλωμός από το ξενύχτι;
Μα, ξενυχτάω τόσα χρόνια. Πώς και συμβαίνει να φαίνομαι ωχρός τώρα;
Εντάξει δεν ήμουν θαμώνας νυχτερινών κέντρων, ούτε ο ξενύχτης που μ' έκανες εσύ (ήμουνα ... καλό παιδί), αλλά ούτε και τώρα είμαι.
Κανά έργο στην τηλεόραση ή οι εκπομπές του Γεωργίου -μα τι διάβολο, ζόμπι θέλουν να μας κάνουν και τον βάζουν τέτοια ώρα να κάνει εκπομπή;
διάβασμα, όχι σχολικών βιβλίων βέβαια. Αυτά μόνο για να κοιμηθώ τα άνοιγα και τα ανοίγω,
χαζοκουβέντες της παρέας κουτσοπίνοντας.
Αυτά ήτανε και παραμένουν οι αιτίες για ξενύχτι.
Α, και κουβεντούλα, τσατάρισμα δηλαδή για να τα λέμε τα πράγματα ελληνικά, στο διαδίκτυο.

Γιατί να είμαι χοντρός ωχρός με μαύρους κύκλους κάτω από τα έξυπνα μάτια μου;

Βρε λες;

Λες ναααααα;

«Από τις εφημερίδες της Δευτέρας 26/9/2005;

Δημ. :Τι άνθρωποι είναι αυτού του είδους οι ηλεκτρονικοί εγκληματίες που εντοπίζετε;

Αστυνομ: Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν ένα πολύ κουρασμένο και σκοτεινό βλέμμα από την αϋπνία, αν και τα μάτια τους είναι πολύ έξυπνα
………
Είναι ωχροί, άυπνοι, όπως σας είπα, οι περισσότεροι είναι ευτραφείς λόγω του ότι κάθονται συνεχώς σε μια καρέκλα και τρέφονται άσχημα….»

Λεεεεςςςςς !!!!

Αλλά πριν που ζυγίστηκα η ζυγαριά, (κλέβει…) με έδειξε 2 κιλά λιγότερο.
Να αρχίζω άραγε να ανανήφω;

Ότε ήμην νέος .....

Διδυμότειχο μπλουζ.....

Η φωνή του Νταλάρα ζωγραφίζει εικόνες του 1976 και το μυαλό τις παρατηρεί κατάπληκτο.
Στην πόλη της Κεντρικής Ελλάδας που υπηρετούσε, οι ημέρες έτρεχαν με τη δική τους ταχύτητα, η καθημερινότητα φορούσε χακί ρούχα.
Το πέπλο της ρουτίνας και του πηξίματος, το έσκιζαν μικρές αποδράσεις με δίωρες ή απλές εξόδους, στα στενά της κεντρικής πλατείας και τους γύρω χώρους.
Πλατεία Ελευθερίας, που απαγορευόταν να διασχίσουν, Πλατεία Λαού που απαγορευόταν να επισκεφτούν οι τα χακί φέροντες.
Ρε γαμώτο, ονόματα και αυτές οι πλατείες.
Πλατεία Ελευθερίας η μια, που όμως δεν ήταν όλοι ελεύθεροι να τη διασχίζουν,
Πλατεία Λαού η άλλη, αλλά αυτοί που υπηρετούσαν το λαό δεν είχαν το δικαίωμα να την επισκεφθούν. Κάποιοι είχαν πολύ χιούμορ αν μη τι άλλο.
Στα γύρω στενά, σφαιριστήρια, καφενεία, εστιατόρια, εμπορικά καταστήματα.

Η παρέα των τεσσάρων φαντάρων έπιασε τραπέζι κοντά στην είσοδο του καφενείου.
Παλιό το καφενείο, έβγαζε τσίπουρο και ούζο με μεζέ παραδοσιακό.
Ποτήρι ούζο και διαφορετικός μεζές.
Μεζές για τα πρώτα, άλλος μεζές για τα δεύτερα, άλλος για τα τρίτα, διαφορετικός για τα τέταρτα.
Σιγά μη θυμάται ή καταλάβαινε κανείς τι μεζέδες ήρθαν από εκεί και κάτω με τα ούζα ή ακόμα και ποιος αριθμός αντιστοιχούσε στο τελευταίο σερβίρισμα.
Ο αέρας του δρόμου χτύπησε τα πρόσωπα, έδιωξε για λίγο τις αναθυμιάσεις από τα στόματα, που είχαν πιάσει να άδουν ό,τι άσμα μπορούσε να θυμηθεί το θολωμένο τους μυαλό, ενώ οι φωνές γινόντουσαν όλο και πιο δυνατές
Περιβολή που θα βοηθούσε τον κάτοχό της να αποκτήσει το δικαίωμα να υπηρετήσει τη μαμά πατρίδα, αρκετές ημέρες παραπάνω από τις προβλεπόμενες από τους νόμους και του προφήτες αν και τύχαινε κανένα κακό συναπάντημα.. Συμπεριφορά που υπερ-ενίσχυε ό,τι η περιβολή άφηνε κενό για την επιβολή «καμπάνας».
Στ΄ αλήθεια. Άντε να καταλάβεις, τι ήταν χειρότερο. Η περιβολή, η συμπεριφορά, ή οι παραφωνίες καθώς η ομάδα των τεσσάρων μετά παρρησίας αναφωνούσε
«είμαι φίνο φανταράκι κι έχω ένα μικρό μεράκι που κρατούσα μέχρι τώρα μυστικό.
Έχω απόψε στις εννέα ραντεβού κυρ Δεκανέα μ’ ένα κοριτσάκι φίνο και γλυκό.
Α ααα»
και εκεί στο α, ααα οι φωνές όχι απλά ζωήρευαν, αλλά προκαλούσαν το Στέντορα και όλους τους γνωστούς φωνακλάδες της ιστορίας.

Το «αγοραίον», που πήγαινε προς την αντίθετη κατεύθυνση, σταμάτησε, ποιος θυμάται με τίνος το σήμα και ξανάνοιξε τις πόρτες του για να τους αποβιβάσει μπορεί και να τους αδειάσει, έξω από το Παλάς, ένα σκυλάδικο πέντε έξι χιλιόμετρα έξω από την πόλη.
Η είσοδος στο μαγαζί με την απαιτούμενη ευπρέπεια και συστολή.
Δυο τραπέζια που πέσανε χάμω, μάλλον ήταν από τη συγκίνησή τους που τα επισκέφτηκαν τα ελληνικά στρατά, παρά επειδή τα παρέσυρε η παρέα που επιχειρούσε να ισορροπήσει σαν ένα νέο είδους οκταπόδου όντος...
Οι μπερέδες στον αέρα, τα μπουφάν να στριφογυρίζουν, άλα μάγκα μου, όπααα....
Η παρέα τα έδινε όλα. Κεράσματα από τα διπλανά τραπέζια.

-Τα καρακόλια.
Η φωνή, πιο δυνατή από τις στριγκλιές της καλής αοιδού, έπεσε σαν κεραυνός
Ο λοχίας που έριχνε τις στροφές του επάνω στην πίστα, με ένα άλμα μπαίνει στην ορχήστρα και χρίζει τον εαυτό του ντραμίστα, στέλνοντας λίγο βίαια είναι η αλήθεια τον πραγματικό καλλιτέχνη κάτω από το πάλκο
Η τουαλέτα πρόχειρη κρυψώνα, για τους δυο άλλους, ενώ ο τέταρτος βρέθηκε στην ταράτσα του Παλάς άγνωστο πώς. Το σίγουρο είναι ότι σκάλα που να οδηγούσε εκεί επάνω δεν υπήρχε.
Η ορχήστρα αποκατέστησε τη σύνθεσή της, στην πίστα οι τρεις φαντάροι, αγκαλιασμένοι με τους εσατζήδες, χόρευαν και συνόδευαν τους αοιδούς στα αγνώστου ταυτότητας λαϊκότροπα άσματα, ώσπου κάποιος από τους παραληρούντες, ένστολους, αναρωτήθηκε με την πάσα και πρέπουσα ευγένεια.
-Ρε μαλάκες πούναι η σειρούλα μου; Τι έγινε ρε τσογλάνια ο Μπάμπης.
-Ναι ρε, πού είναι ο Μπάμπης.
-Πάμε να τον βρούμε ρε μαλάκες
Όλοι έξω από το Παλάς που σχεδόν άδειασε δηλαδή, άλλοι δυο τρεις ήταν οι θαμώνες, και οι ομάδα αρχίζει να φωνάζει το Μπάμπη.
Καταλυτική η παρέμβαση που έκανε ένας από τους εσατζήδες.
-Ρε μαλάκα Μπάμπη, πούσαι ρε. Έλα έξω ρε κόπανε, μη κρύβεσαι. Θα πειράξουμε εμείς τη σειρά μας ρε;
Ο γδούπος από το σώμα του Μπάμπη, που προσγειώθηκε στο χώμα δίπλα από το κτίσμα, σήμανε το τέλος της αναζήτησης και γέννησε την απορία όλων, ακόμα και του .. Μπάμπη, πώς στο διάολο βρέθηκε αυτός εκεί πάνω.

Το τζιπάκι της ΕΣΑ με έξι στρατιώτες σε κατάσταση, που δεν θα την ενέκρινε και πολύ η Ανώτατη Ηγεσία του Ελληνικού Στρατού αν εκείνη την ώρα τύχαινε να κάνει έφοδο, στάθμευε μετά από 20 λεπτά μπροστά στον κατάπληκτο φρουρό της πύλης του στρατοπέδου, που είδε τους φαντάρους συναδέλφους του, να φιλιούνται σταυρωτά με τους Εσατζήδες, και να παίρνουν την ανηφόρα, προς τους κοιτώνες.

....του παράλογου η θητεία
αγχωμένη μαλακία
Διδυμότειχο μπλουζ.....

Μερικοί εκπαιδευτικοί προβληματισμοί ....

Η συζήτηση ξεκινάει από την παρατήρηση ότι η γραφή και η ανάγνωση παίζουν το σπουδαιότερο ρόλο στη σχολική μαθησιακή διαδικασία. Συνεπώς τα παιδιά των ΤΕΕ (Τεχνικά Επαγγελματικά Εκπαιδευτήρια), στα βαθμό που δεν υποχρεούνται να διαβάζουν (αν και αυτό δεν είναι αλήθεια) έχουν ένα συγκριτικό μειονέκτημα έναντι των παιδιών του Ενιαίου Λυκείου.

Συνέχεια αυτής της παρατήρησης ήταν ότι τα παιδιά, που έχουν κάνει έστω και ένα χρόνο στο Ενιαίο Λύκειο παρουσιάζονται περισσότερο οξυδερκή από τα παιδιά του ΤΕΕ.
Αυτό αποδίδεται στο ότι το σύνολο των γνώσεων και κυρίως ο τρόπος προσέγγισης της γνώσης, διάβασμα γράψιμο αλλά και μορφή παρουσίασης των πληροφοριών, αναπτύσσουν τις πνευματικές τους λειτουργίες και τις ικανότητές τους.

Ο αντίλογος είναι ότι δεν έχει μετρηθεί η επίδραση της εκμάθησης δεξιοτήτων στην ανάπτυξη των πνευματικών λειτουργιών. Με πολύ απλά λόγια, τι αναπτύσσει περισσότερο τις πνευματικές λειτουργίες η εκτέλεση ενός πειράματος ή το διάβασμα της πορείας εκτέλεσής του;

Θα ήταν από ανόητο έως γελοίο να παραγνωρίσω και να υποτιμήσω την αξία του διαβάσματος και της γραφής. Με το διάβασμα φαίνεται να κινητοποιούνται πνευματικές λειτουργίες που έχουν να κάνουν τόσο με την ενίσχυση της μνήμης όσο και με την ανάπτυξη της φαντασίας. Η ύπαρξη γραπτού κειμένου, επιτρέπει την επανάληψη της διαδικασίας τόσες φορές όσες να αποτυπωθεί η πληροφορία και να γίνει γνώση. Επιπρόσθετα, μαζί με την πληροφορία είναι λογικό να αποτυπώνεται και η διαδικασία προσέγγισης της πληροφορίας.
Έτσι έχουμε την δημιουργία παραλλήλων γνώσεων που αφορούν σε διαδικασίες και μεθοδολογίες. Ένα είδος παράλληλων "οδικών" αξόνων που μεταφέρονται όχι τα κυρίως «εμπορεύματα», αλλά τα «ράφια» που αυτά θα τοποθετηθούν και τα σχέδια για την κατασκευή των ραφιών και την τοποθέτηση των εμπορευμάτων.
Όμως αυτές οι ίδιες λειτουργίες, λογικά πρέπει να εκτελούνται και στην περίπτωση που δεν υπάρχει γραπτό κείμενο, αλλά εκτελείται μια ακολουθία ενεργειών για την ανάπτυξη μιας δεξιότητας. Και μάλιστα η έλλειψη του γραπτού, δηλαδή του εμφανούς σημείου αναφοράς, έχει σαν αποτέλεσμα να αναπτύσσονται και άλλες πνευματικές ικανότητες, εκείνες που σχετίζονται με την απομνημόνευση. Είναι βασική ανάγκη να αναπτυχθούν αυτές οι πνευματικές ικανότητες, γιατί διαφορετικά θα έχουμε απώλεια πληροφοριών που απαιτούνται για να μετατραπούν οι πληροφορίες σε γνώσεις.
Η ανάπτυξη της γραφής, απελευθέρωσε τον ανθρώπινο εγκέφαλο από την υποχρέωση να αναπτύσσει την ικανότητα της απομνημόνευσης, η οποία ήταν και παραμένει ιδιαίτερα αναγκαία. Η παράδοση και ο πολιτισμός μεταφέρθηκε για χιλιάδες χρόνια με τον προφορικό λόγο και απαίτησε ανάπτυξη. Βέβαια η δυνατότητα καταγραφής, διατήρησης ανάκλησης και μηχανικής επεξεργασίας των πληροφοριών, έδωσε τη δυνατότητα εκρηκτικής ανάπτυξης της επιστήμης, της γνώσης και του πολιτισμού. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι η υποστήριξη αυτής της ανάπτυξης γίνεται πλέον όλο και περισσότερο από εξωτερικά στοιχεία (τεχνολογία) και όχι από εσωτερικές δυνάμεις του ανθρώπου. Στον άνθρωπο αναπτύσσεται μια άλλη ομάδα δεξιοτήτων που έχει να κάνει με τη διαχείριση των πληροφοριών και δε γίνεται πλέον αναγκαία στον ίδιο βαθμό με πριν η απομνημόνευση-αποθήκευσή τους. Δηλαδή έχουμε τις πληροφορίες σε συστήματα έξω από τον άνθρωπο και μέσα στον άνθρωπο αναπτύσσονται τα συστήματα ελέγχου και διαχείρισης των εξωτερικά αποθηκευμένων συστημάτων πληροφοριών.
Ακόμα και η ανάπτυξη των μέχρι τώρα, χειρονακτικά εκτελουμένων δεξιοτήτων, στη σύγχρονη οργάνωση της παραγωγής και τέχνης ακόμα, κινείται προς την μετατροπή τους σε διαχείριση πληροφοριών.
Ο ξυλουργός, αντί να σκαλίζει με το σκαρπέλο το ξύλο, δίνει εντολή στο μηχάνημα να χειριστεί το σκαρπέλο και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια από αυτή που θα μπορούσε να έχει με το ανθρώπινο χέρι.
Ο χειριστής όμως των εντολών λειτουργίας του μηχανήματος, αν και αναντίρρητα έχει αναπτύξει και αναπτύσσει διαφορετικές ικανότητες προκειμένου να εκτελέσει το έργο του, έχει περιορίσει εκείνες τις πνευματικές και διανοητικές λειτουργίες που ήταν απαραίτητες για την εκτέλεση του έργου με τον χειρονακτικό τρόπο. Πχ ικανότητα ελέγχου της δύναμής του, αίσθηση αρμονίας, συγκέντρωση στο εκτελούμενο έργο κατά την διάρκεια εκτέλεσης των κινήσεων του εργαλείου και μια σειρά άλλων όχι εμφανών αλλά απαραίτητων ικανοτήτων.
Μερικά παραδείγματα θα μπορούσαν να ενισχύσουν τον ισχυρισμό μου, ότι δηλαδή δεν πρέπει να αξιολογείται ως υποδεέστερες οι ικανότητες που αναπτύσσονται και δεν προέρχονται από την μελέτη γραπτών δοκιμιών ή την (κατα)γραφή δεδομένων.
Η ανάπτυξη της τεχνολογίας, με αργούς αλλά υπαρκτούς ρυθμούς, βασίστηκε κυρίως στην άμεση δοκιμή και την αποτυχία.
Η θεωρητική μελέτη των φαινομένων δίνει τεράστια ώθηση, αλλά η αρχή γίνεται με την εμπειρία.
Η εκτέλεση της παραγωγικής διαδικασίας και η εκπαίδευση των τεχνιτών γίνεται για χιλιάδες χρόνια με βάση των πρακτική εφαρμογή και όχι τη μελέτη των θεωρητικών κειμένων. Η καταγραφή και η μελέτη κειμένων έδωσε δυνατότητα ταχύτατης εξέλιξης, αλλά δεν δημιούργησε εξ αρχής τον κόσμο.
Ο πολιτισμός με την έννοια των τεχνών και της εν γένει ανθρώπινης καλλιέργειας, αναπτύχθηκε και παραδόθηκε από γενιά σε γενιά, με τον προφορικά λόγο, το άκουσμα, την εικόνα την αναπαράσταση και λιγότερο με την γραπτή αποτύπωση. Βέβαια η γραφή έδωσε τεράστια δυνατότητα αναπαραγωγής και διαχείρισης.
Οι γνώσεις των "αγράμματων" ανθρώπων σε θέματα της καθημερινής τους διαβίωσης είχαν την πολυπλοκότητα που η προσέγγισή της απαιτεί ύπαρξη επιστημονικού υπόβαθρου για να τις προσεγγίσει ο σύγχρονος άνθρωπος. Γνώσεις για τη διατροφική αλυσίδα, για την ιατρική φροντίδα, για τις μεταβολές του καιρού και λοιπά.

Οι παραπάνω σκέψεις, αποσκοπούν στο να επισημάνουν ότι η αιτία της απόρριψης της χειρονακτικής και σωματικής δεξιότητας και μη αναγνώρισή της ως παράγουσας γνώση και πνευματικές λειτουργίες υψηλού επιπέδου και η εκ παραλλήλου αποθέωση της εκ της μελέτης γραπτών κειμένων προερχόμενης γνώσης, θα πρέπει ενδεχομένως να αναζητηθεί στην προσπάθεια επιβολής κοινωνικών διακρίσεων μεταξύ των μελών της κοινωνίας κα λιγότερο στην ποιοτική διαφορά των δυο αυτών "ειδών" γνώσης.

Η συζήτηση έχει το ενδιαφέρον της, προβαλλόμενη και στα συμβαίνοντα στο χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Η δομή της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης κινείται σήμερα γύρω από δύο βασικούς άξονες.

Τον άξονα της γενικής εκπαίδευσης που μορφοποιείται στη δομή του Ενιαίου Λυκείου και τον άξονα της τεχνικής εκπαίδευσης που υλοποιείται από το Τεχνικό Επαγγελματικό Εκπαιδευτήριο.

Αν κάνουμε την παραδοχή ότι η κοινωνία (η κοινωνία στο σύνολό της και όχι ενδεχομένως η πνευματική ηγεσία της κοινωνίας) αντιλαμβάνεται το Ενιαίο Λύκειο (ΕΛ) ως την εκπαιδευτική δομή, που έχει για μοναδικό σκοπό την προετοιμασία των μαθητών που φοιτούν σ' αυτήν για την είσοδό τους στη αμέσως επόμενη βαθμίδα εκπαίδευσης (δεν είναι στις προθέσεις μου να τοποθετηθώ κριτικά εδώ για το αν αυτό είναι σωστό ή λάθος, επιθυμητό ή όχι), τότε μπορούμε να δούμε ένα σύστημα οργάνωσης της παρεχόμενης γνώσης που λογικά υπηρετεί αυτό το σκοπό.

Μολονότι έχω ζωηρότατες επιφυλάξεις για το κατά πόσο το σύνολο αυτών των παρεχόμενων γνώσεων, δημιουργεί τις απαιτούμενες γνωστικές και επιστημονικές υποδομές ώστε ο απόφοιτος του ΕΛ να θεωρείται ικανός να φοιτήσει στη αμέσως επόμενη βαθμίδα, αλλά και κατά πόσο είναι ενιαίες αυτές οι απαιτούμενες υποδομές για κάθε τύπου και γνωστικό πεδίο της επόμενης βαθμίδας, θα το θεωρήσω ως σωστή και δεν θα μπω στον πειρασμό να το κρίνω.
Μπαίνω όμως στον πειρασμό να σημειώσω ότι δεν έχει περιέλθει σε γνώση μου μελέτες που να συσχετίζουν τις συγκεκριμένες ικανότητες που απαιτούνται από ένα μαθητή για τον χαρακτηρισμό ως ικανού να παρακολουθήσει ένα επιστημονικό πεδίο και τις γνώσεις και τις ικανότητες που απέκτησε παρακολουθώντας στο σύνολο των μαθημάτων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Επαναλαμβάνω πως θεωρώ ότι έχει ορισθεί είναι καλώς ορισμένο και δεν το θέτω σε περαιτέρω εξέταση τώρα.

Προχωρώ στην παραδοχή που αφορά στο πώς αντιλαμβάνεται η κοινωνία την ύπαρξη των ΤΕΕ.
Στην μεγαλύτερη έκτασή της, την αντιλαμβάνεται ως την δομή από την οποία οι μαθητές που φοιτούν εκεί, θα έχουν αν όχι άμεση, τουλάχιστον εύκολη πρόσβαση στο επαγγελματικό χώρο.
Το προφίλ ενός τέτοιου αποφοίτου θα πρέπει να έχει δυο βασικές κατηγορίες ιδιοτήτων. Αφενός μεν να είναι καλός τεχνικός, επαγγελματίας κλπ. αφετέρου να μπορεί να αναλύει, στο μέτρο που απαιτείται αυτό από το μέσο πολίτη και είναι επιθυμητό, το κοινωνικό γίγνεσθαι. Λογικό λοιπόν είναι, αν ισχύουν οι προηγούμενες παραδοχές, το σύνολο του προγράμματος σπουδών να υπηρετεί αυτούς τους στόχους. Αλλά αν αυτό είναι σωστό, τότε η μηχανιστική μεταφορά της μεθοδολογίας και της λογικής ενός συστήματος που έχει διαφορετικούς στόχους, δεν μπορεί παρά να δημιουργεί προβλήματα στην υλοποίηση των στόχων του άλλου συστήματος.

Αν το σύστημα έχει στόχο να αναπτύξει ένα αντικειμενικό σύστημα επιλογής για την αμέσως επόμενη βαθμίδα εκπαίδευσης, τότε είναι εύλογο να απαιτεί προβολή γνώσεων και ικανοτήτων, που μπορεί να μετρηθούν με κοινό για όλους μέτρο.

Αν το σύστημα έχει ως σκοπό να προετοιμάσει τον απόφοιτο να αντιμετωπίσει τον πολύμορφο και πολυπαραμετρικό κόσμο της απασχόλησης είναι εύλογο να χρειάζεται να ενσωματώνει άλλες μεθοδολογίες από εκείνες του πρώτου συστήματος.

Για παράδειγμα, παραδεχόμαστε ότι είναι αναγκαίο να καθορισθεί συγκεκριμένη ύλη και τρόπος εξέτασης, προκειμένου να εξετασθεί ένας μαθητής στο μάθημα της Ιστορίας αντικειμενικά για να έχουν κατά το δυνατόν ίδια αντιμετώπιση οι διαγωνιζόμενοι μαθητές. Αν όμως μεταφερθεί αυτή η μεθοδολογία για το συγκεκριμένο μάθημα, σε σχολικό πρόγραμμα με άλλους σκοπούς, τότε δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα που επιδιώκει το άλλο πρόγραμμα.

Και για να προχωρήσω τη σκέψη μου ένα βήμα παραπέρα, είναι λογικό να σκεφτεί κανείς ότι προκειμένου να καθοριστεί το πρόγραμμα σπουδών, οποιοδήποτε πρόγραμμα σπουδών και να προσδιοριστούν τα επιμέρους γνωστικά πεδία που θα το απαρτίσουν (μαθήματα και διδακτέα ύλη), είναι απαραίτητο να έχει καταγραφεί με σαφήνεια ο σκοπός ή οι σκοποί για τους οποίους εκτελείται το πρόγραμμα, να έχει αναλυθεί ο σκοπός(οι σκοποί) σε επιμέρους καταγεγραμμένους και απολύτως σαφείς στόχους και να ακολουθήσει η καταγραφή των γνωστικών αντικειμένων που πρέπει να διδαχτούν, το επίπεδο, η έκταση, το βάθος και ο τρόπος που θα διδαχτούν ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι που έχουν τεθεί. Έτσι μόνο είναι δυνατόν να επιτευχθεί το ζητούμενο αποτέλεσμα και να είναι δυνατοί ενδιάμεσοι διορθωτικοί έλεγχοι.

Πόσο λοιπόν μπορεί να αξιολογεί κανείς τη διδασκαλία των δεξιοτήτων, σαν λιγότερο σημαντική από τα θεωρητικά μαθήματα;

Ποιες είναι οι πληροφορίες που χρειάζεται να δοθούν και να μετατραπούν σε γνώση ώστε να υπηρετηθεί και υλοποιηθεί ο σκοπός ύπαρξης του εκπαιδευτικού υποσυστήματος;
Ποια είναι η μεθοδολογία παρουσίασης των πληροφοριών και ποια η μεθοδολογία για την μετατροπή τους σε γνώση, και ποια θα είναι η μαθησιακή διαδικασία;
Υπάρχει αντικειμενική ανεξαρτησία των γνωστικών αντικειμένων, που απαρτίζουν τη γνώση ή είναι η οικονομία της εκπαίδευσης που υποβάλλει τον τεμαχισμό της;

Είναι μερικά ερωτήματα, στα οποία έμμεσα διαφαίνεται η άποψή μου, αλλά πολύ θα ήθελα να ακούσω και άλλες σκέψεις.

σ.χ.κ. 2004

Κυριακή του Σεπτέμβρη με πανσέληνο...

Ήσυχη και όμορφη η Κυριακή.
Με εφημερίδες,(με εξόργισε ο Πρετεντέρης στο Βήμα. Τι λες ρε φίλε; Αν θέλεις να μιλήσεις για ρεμπεσκέδες, μίλα για τον εαυτό σου), καφέ στην παραλία (καιρό είχα να πάω), αθλητικά (ε όχι δεν έκανα τον αθλητή, θεατής ήμουν...) και ομαλή εξέλιξη των γεγονότων.
Έχω εγκαταλείψει το ποδήλατο λίγο, αλλά είναι θέμα ημερών να το αρχίσω πάλι.

Σιγά σιγά όλα παίρνουν τους συνηθισμένους τους ρυθμούς.
Και οι εντάσεις που αναμένονται και οι συγκρούσεις, στα πλαίσια της εργασιακής ρουτίνας και αυτές.
Όχι, δεν έχω "γαλλούδι" να καρυδώσω εγώ.
Ελληνούδια θα καρυδώσω κάποτε και δε θα φταίω :-))))
Και τι ελληνούδια... Οκτακοσίων εικοσιπέντε ετών έκαστον.
(Μεταξύ μας, βάσιμα υποψιάζομαι, ότι και εκείνα, πολύ θα έκαναν κέφι να καρυδώσουν εμένα. Και αν δεν το έχουν καταφέρει ακόμα, είναι γιατί μάλλον τσακώνονται για το ποιός θα το πρωτοκάνει !!! :-) )

Σκέφτομαι να καταγράψω μερικές σκέψεις για το εκπαιδευτικό σύστημα και κυρίως τα βασικά του προβλήματα.
Κάθε Υπουργός και πολιτική στο ΥΠΕΠΘ. Και όλα κάτω από την οπτική των πανεπιστημιακών.
Ήρεμα παιδιά.... Η κοινωνία δεν είναι δοβλέτι δικό σας.
Υπάρχουν και ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα..

Αλλά ας μη συγχίζομαι τώρα.
Και αύριο ημέρα είναι...
Προς το παρόν, λεω να καθήσω έξω στη βεράντα για λίγο και να χαζεύω την Πανσέληνο...

Καλή μας εβδομάδα !!!

Οι θετικές πλευρές των γεγονότων...

Οι εφημερίδες ακόμα μέσα στις ζελατίνες τους.
Μικρή διάθεση να δω και το περιεχόμενό τους.
Όχι, η ημέρα δεν ήταν κακή. Ούτε η διάθεσή μου πολύ πεσμένη. Οι δυνάμεις μου όμως δεν ήταν επαρκείς ώστε να δραστηριοποιηθώ.
Ελπίζω σε μια καλύτερη αυριανή ημέρα.
Η αλήθεια είναι πως αυτά που περνάω τον τελευταίο καιρό, δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου τύχει. Με κρατάει όμως η επισήμανση από το νόμο του Μέρφυ : "Τίποτα δεν είναι τόσο κακό που να μη γίνεται χειρότερο".
Κοντολογίς, υπάρχουν και χειρότερα.
Φυσικά αυτό, όσο και να είναι παρηγορητικό, δεν μου φτιάχνει τη διάθεση τόσο ώστε να χαλαρώσω και να απολαύσω την ανάγνωση της εφημερίδας.
Μαύρη απόλαυση δηλαδή και αυτή.

Για παράδειγμα, ο κεντρικός τίτλος της Σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας: "Πακέτο λιτότητας το 2006".
Αντε να δούμε πότε θα σταματήσει αυτή η λιτότητα.
Ο τίτλος στο πλάι αναφέρεται στην έρευνα για τα ψυχοφάρμακα παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του θείου Καραμανλή. "Ελλάς: Είμαστε ένα απέραντο ψυχοφαρμακείο".
Φυσικά η απαραίτητη αναφορά στο θέμα της ολυμπιακής, και "δώρα" με φειδώ στους πολύτεκνους με 3 παιδιά"
Ατυχώς, δεν προλαβαίνω (επισήμως) να πάρω τα δώρα.
Τούτο το θέμα όμως της υπογεννητικότητας, δεν είναι για αστεία.
Είναι σοβαρό και τεράστιο, με ανυπολόγιστες κοινωνικές και οικονομικές διαστάσεις.
Ήδη το υφιστάμεθα οι όμοιοί μου και εγώ στο πετσί μας.
Και πρόκειται να ενταθεί ...
Λύση δε φαίνεται στον ορίζοντα, ούτε και είναι ορατή η διάθεση να βρεθεί.
Επιφυλλάσσομαι να γράψω λίγο πιο αναλυτικά για τις κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις της υπογεννητικότητας.
Όμως με όλα αυτά, και με δεδομένη εν τέλει τη διάθεση να κάνει παιχνίδια με τα limit down (ούτε μετοχή στο χρηματιστήριο να ήταν), παρά τα πιο πάνω λεχθέντα, άντε να βρεις μηχανισμούς χαλάρωσης.
Η τηλεόραση, θα μπορούσε να ήταν μια λύση, αλλά εκεί κυρίως οι δημοσιγράφοι των ιδιωτικών καναλιών, δεν παίζονται. Η αποθέωση της τρομολαγνείας.
Και αν τύχει να αφεθεί κανείς στην παρακολούθηση κάποιου αθλητικού, γεγονότος, ε εκεί είναι που την έχει "πατήσει".
(Είμαι επηρεασμένος από την ήττα της εθνικής μπάσκετ στον αγώνα με τη Σλοβενία προ ολίγου).
Μουσική. Χμμ μια καλή ιδέα.
Και κουβεντούλα εδώ στο διαδίκτυο.
Είναι κάποιες λύσεις αυτά, αλλά μάλλον θα τα αφήσω για αύριο.
Ας περιμένω τον αυριανό ήλιο να φωτίσει, και ας ψάξω για τις θετικές πλευρές των γεγονότων.
Ναι, η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν και αυτές ...

Πάμε. Φύγαμε...

Ναι η άλλη ημέρα, οι άλλες ημέρες καλύτερα, ξεκίνησαν.
Όλα καλά.
Ό,τι και να είναι η ζωή συνεχίζεται.
Με τα πάνω της και τα κάτω της.
Με τις συνεδριάσεις όπου για ..... οστή φορά, συζητώνται τα ίδια ακριβώς θέματα.
Με τις αποφάσεις που με περισσή αποφασιστικότητα λαμβάνονται για να εφαρμοστούν αυτή τη φορά. (Όπως και πέρυσι, πρόπερσι κλπ κλπ)
Με τις μικρές και μεγάλες κακίες να εκτοξεύονται από παντού προς πάσα κατεύθυνση. Κάτι σε αυτοκάθαρση της χολιδόχου κύστεως μοιάζει αυτό.
Με όλα τα όμορφα και άσχημα τέλος πάντων, που χωρίς αυτά, ο κόσμος θα ήταν ένα ατελείωτο επίπεδο (λες και υπάρχει επίπεδο ... τελειωμένο δηλαδή...), που οι άνθρωποι θα μοιάζανε σαν τα ανθρωπάκια του Γαΐτη, που η ζωή θα είχε το ενδιαφέρον που παρουσιάζει για τον ζαχαροπλάστη, η κατανάλωση από τον ίδιο, ... ενός κιλού ζάχαρης.
Με την καθημερινότητα και τη ρουτίνα της.
Με τα όνειρα και τις προσδοκίες.
Με τις βιαστικές ματιές πάνω σε θαυμαστά έργα.
Με το βλέμμα "ακουμπησμένο" στις "μικρές" εικόνες.
Με τους δρόμους ανοιχτούς και ας έχουν εμπόδια.
Πάμε πάρακάτω λοιπόν.
Με το αστραφτερό μας χαμόγελο να εκτείνεται μέχρι τ' αφτιά. (Μη παραλείψω να πλύνω τα δόντια μου και να ξεβουλώσω τα αφτιά μου...).
Πάμε. Φύγαμε......

αύριο

Τέλος της ημέρας.
Κούραση, αλλά και συναισθήματα ανάμικτα.
Σκέψεις. Πολλές σκέψεις.
Πρόσωπα που τρυπώνουν στην καθημερινότητά μου και άλλα που απομακρύνοται.
Δεν παραπονιέμαι. Έτσι είναι η ζωή.
Με τα πάνω της και τα κάτω της.
O οίκτος δεν έχει θέση.
Από κανέναν και για κανέναν.
Άλλωστε και η δική συμπεριφορά δείχνει κάποιον που τρυπώνει και απομακρύνεται από τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Το αύριο είναι σε λίγες ώρες. Αλλά είναι και πολύ μακριά.
Είναι φορές που θέλεις να μιλήσεις να τα πεις, αλλά σε ποιόν;
Ναι. Πρέπει να το δεχτώ. Η εικόνα του αυτάρκη, που επιμελώς έχω κτίσει, δεν είναι αληθινή. Τα αποτελέσματα όμως είναι.
Δεν μπορώ να γράψω άλλο.
Δε θέλω να γράψω άλλο.
Αύριο θα είναι μια ακόμα δύσκολη ημέρα...
Ή η αρχή μιας ακόμα δύσκολης περιόδου.

Πόσο χαριτωμένο πλάσμα είναι ο άνθρωπος όταν είναι Άνθρωπος.....

Στην αρχή της κυλιόμενης σκάλας, στην έξοδο του μετρό.
Δειλό το βήμα πατάει στο σκαλοπάτι.
Πρόσωπο φωτισμένο. Χαμόγελο ευτυχίας
Κοιλιά προεξέχουσα των 5-6 μηνών.
Ευτυχισμένη και ευλογημένη στιγμή.
Σε λίγο καιρό θα φέρει στον κόσμο τον καρπό της κοιλίας.
Κυοφορεί τη νέα ζωή....

Λίγη ώρα πριν,σε ένα δωμάτιο, δίπλα σε μια σκάλα.
Φωνή ξέπνοη.
-Κωστή μου κράτα μου τη χέρα μου
-Δέσποινα ήρθες;
-Κύριέ μου, ήρθαν τα παιδιά μου;
-Παρακαλώ, λίγο νερό. Βάλτε μου στο στόμα το καλαμάκι .....

Κορμί βασανισμένο.
Το συκώτι, και τα οστά πειραγμένα.
Πόνοι αβάσταχτοι.
Καρτερία και φυσική ευγένεια.

Χρόνια φιλόλογος. Πάλεψε με τα παιδιά του κόσμου.
Δίδαξε Σοφοκλή "Ως χαρίεν εσθ' άνθρωπος ότ' άνθρωπος είη".

Την έφεραν ψες αργά το απόγευμα τα παιδιά της και την απόθεσαν στο κρεβάτι.
Με μια ξένη, μάλλον ρωσίδα, στο πλάι.
Έφυγαν το ίδιο βιαστικά όπως την έφεραν
-Το φάρμακά της; ρώτησε η νοσηλεύτρια
-Εσείς δεν θα της δώσετε; Η απάντηση.
Η νύχτα έπεσε βαριά
Το κορμί βάρυνε.
Η ρωσίδα συνοδός, τέλειωσε το φτιασίδι, και αρχίζει να αγωνιά.
-Παρακαλώ. Τι ώρα είναι; Είπε εννιάμιση με δέκα θα έλθει κόρη της. Φεύγω.
..........................
Το κορμί αβοήθητο, ζητά να ανασηκωθεί.
-Λίγο νερό.
-Κράτα μου τη χέρα μου .....

Όλη τη νύχτα μοναδική συντροφιά της, ο αναστεναγμός της ...

Τα παιδιά της, που εννιά μήνες τα κουβάλαγε μέσα στο κορμί της, στις γειτονιές της Αθήνας, για τη δική τους ζωή.

Ως χαρίεν εσθ' άνθρωπος ότ' άνθρωπος είη

Μια ζάλη...

Σημαντικές αποφάσεις που λήφθηκαν πριν καν αναλυθούν τα δεδομένα.
Και χωρίς να εκτιμηθούν τα πιθανά αποτελέσματα.
Η αίσθηση ότι το μέτρο του χρόνου, άλλαξε. "Επί τα χείρω" βεβαίως.
Ανακατανομή.
Του χρόνου, των ενδιαφερόντων, των σχέσεων. Αν δεν έγινε ήδη, είναι αναγκαίο να γίνει. Αν έγινε, δεν είναι οριστική.
Μέτρημα με τις περιστάσεις. Και τις συνθήκες. Πόσο είναι το "μέγεθός" σου; Πόσο παλεύεις. Πόσο ΤΙΣ παλεύεις;
Πόσο αντέχεις να κουβαλάς μόνος;
Και η επερχόμενη εξάρτηση;
Η αξιοπρέπεια. Οδηγός και καταρρέον προπύργιο.
Η αίσθηση ότι δεν μπαίνεις στο πρόβλημα. Ή ότι δεν το αφήνεις, το πρόβλημα,να μπει μέσα σου.
Πάλι το εναγώνιο ερώτημα. "Και είναι καλό αυτό;"
Αντροπές. Μικρές καθημερινές συνήθειες. Και μεγαλύτερες. Αλλάζει το ειδικό τους βάρος πάνω στη διαμόρφωση της πραγματικότητας.
Προτεραιότητες.
Αναμόρφωση.
Ας μείνουν εδώ.
Ο πόλεμος συνεχίζεται.
Μικρές και μεγάλες μάχες.

Μια κάποια ημέρα....

Και έρχεται μια ωραία ημέρα, που μπορεί να έχει ήλιο ή και να μην έχει, που μπορεί να τζιτζίκια να ξύνουν την κοιλιά τους ή και όχι, που μπορεί τα χελιδόνια να σκίζουν τον αέρα και στο μέγεθός τους να μοιάζουν με περιστέρια ή και όχι, έρχεται λοιπόν μια ημέρα που νοιώθεις ότι σου γυρίζουν όλα ανάποδα.
Και τότε τι κάνεις;
Τι να κάνεις να μου πεις....
Τουλάχιστον προσπαθείς να κρατήσεις τις ισορροπίες. Να δεις ΠΟΣΟ ανάποδα γυρίσαν όλα. Τι μπορεί να συμμαζέψεις.
Πόσο το αύριο θα μοιάζει με το χτες.....
Και προσπαθείς, όσο μπορείς, να κάνεις τους γύρω σου να νοιώθουν θετικά.
Ακόμα κι αν όλα έχουν ένα τεράστιο πλην για πρόσημο....

Απλοϊκή απορία αφελούς ανθρώπου....

Έβλεπα στην τηλεόραση και σήμερα τα αποτελέσματα του τυφώνα Κατρίνα.
Δράμα!!!
Χιλιάδες νεκρών.
Εκατοντάδες χιλιάδες άστεγων.
Όλη η δυστυχία μπροστά στα μάτια των τηλεθεατών.
Και οι εκκλήσεις. "Χρειαζόμαστε τα χρήματά σας"
Και βέβαια το πρόβλημα εμφανίστηκε και πάλι στους φτωχούς.
Είναι γνωστό. Ακόμα και οι επιπτώσεις των φυσικών φαινομένων, ταξικό πρόβλημα είναι.
Δεν θέλω όμως εδώ να συζητήσω αυτό το θέμα.
Μια σκέψη θέλω να διατυπώσω.
Απλοϊκή. Συνηθισμένη. Χιλιοειπομένη αν θες.
Αλλά θα την σημειώσω και εγώ.

Γιατί οι άνθρωποι στρέφουμε όλες μας τις προσπάθειες στην ανάπτυξη του οικοδομήματος του τρόμου ερευνώντας και κατασκευάζοντας ΚΥΡΙΩΣ οπλικά συστήματα;

Τι είναι αυτό που μας κάνει, να αναπτύσσουμε τεράστιες παραγωγικές μονάδες, και να επενδύουμε το σύνολο σχεδόν του κεφαλαίου σε μονάδες έργων καταστροφής;
Αν δηλαδή όλα τα επενδεδυμένα κεφάλαια, αφορούσαν σε έργα ειρηνικά, σε έργα ανάπτυξης που θα βελτίωναν τους όρους διαβίωσης και την ποιότητα ζωής του παγκόσμιου πληθυσμού, τι θα έχαναν οι επενδυτές;
Δε λεω να γίνει καμια βίαιη αναδιανομή του παγκόσμιου εισοδήματος και να γίνουμε όλοι οικονομικά ίσοι!!
Ούτε το ερώτημά μου αφορά σε διαμόρφωση ουτοπικών δομών, κατάργησης αγορών κλπ κλπ.
Και πλούσιους και φτωχούς να έχουμε (δεν συμφωνώ βεβαια, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου) και αγορές να έχουμε, και ανταγωνισμό να έχουμε και το κεφάλαιο να καταπιέζει τους εργάτες και από όλα τα καλά του καπιταλισμού να έχουμε.
Εκείνο που ρωτάω είναι γιατί η παραγωγική προσπάθεια δεν αφορά σε ειρηνικές εφαρμογές των έργων.
Αντί για παράδειγμα, να φτιάχνoνται αισθητήρες που θα κάνουν ιριδοσκοπήσεις, δακτυλοσκοπήσεις, και όλων των ειδών τις "....σκοπήσεις", για να προστατευτούν τα σύνορα από τους "τρομοκράτες" που μπορεί να μπουν στη χώρα και να δολοφονήσουν 5-6 χιλιάδες ανθρώπων, δεν θα ήταν προτιμότερο,να κατασκευάζονται αισθητήρες που θα προβλέπουν τις "Κατρίνες" και θα σώζουν τις ζωές, εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων;

Αυτοί που θα κατασκευάζουν αυτούς τους αισθητήρες και τα λογισμικά τους κλπ κλπ, πάλι να τα πουλάνε. Πάλι να έχουν κέρδη.
Το αποτέλεσμα όμως θα ήταν εντελώς διαφορετικό.

Γιατί πρέπει τα αμερικάνικα στρατεύματα, αλλά και οι στρατοί όλων των χωρών να καταστρέφουν πόλεις του Ιράκ, του Αφγανιστάν και να ετοιμάζονται να καταστρέψουν και το Ιράν, και δεν στέλνονται όπου γης, να κάνουν έργα που θα βελτιώσουν τους όρους ζωής;
Πάλι οι βιομηχανίες παραγωγής μεγάλων μηχανών να λειτουργούν. Μόνο που αντί να φτιάχνουν τανκς, θα φτιάχνουν χωματουργικά μηχανήματα....
Δεν θα χάσουν τα κέρδη τους.

Ξέρω. Τούτα ακούγονται αστεία.
Και σε εμένα, αν θέλετε, που τα λεω έτσι ακούγονται.
Άλλωστε είτε τα γράψω είτε όχι, δεν πρόκειτα να αλλάξει η ροή της ιστορίας.
Όμως μου είναι απορία.

Γιατί χτίζουμε τον κόσμο του τρόμου και όχι της ειρήνης;
Αφού και από τα ειρηνικά έργα το κέρδος δεν θα λείψει....

παιδιά σηκωθείτε να βγούμε ........

Η τραγιάσκα στο κεφάλι, τζην και λακοστάκι.
Εξοπλισμός σένιος και επαναστατικός.
Τα τσιτάτα βγαίνουν από την πίσω τσέπη και ρίχνονται στο ποτάμι του εντυπωσιασμού.
Να από θείο Κάρολο, πάρε και απ' τον Βλαδίμηρο τον Ιλιτς τον Ουλιάνωφ, τον Λένιν ντε, λίγο από Μπακούνιν, μια από Κροπότκιν, κάτι και από τον Λέοντα.
Και Ανδρέα άμα λάχει. Και από αυτόν έχουμε.
Σε Γιωργάκη; Χμμ αυτός πάει για πρωθυπουργός, δεν έχει χρόνο να λει λόγια μεγάλα.Ούτε και μικρά. Προτιμάει τις διακοπες του. Άλλωστε, αν ο θείος θάμνος και η μαμά του το επιτρέψουν, μπορεί να ανοίξει το ντουλάπι με τα κειμήλια του παππού και του μπαμπά και να πάρει ό,τι θέλει.

Η ώρα περνάει. Η διάθεση πέφτει.
Η τραγιάσκα είναι και λίγο στενή.
Ας βγει.
Ξεράθηκε και ο ... στόμας.
Ένα φρέντο είναι ό,τι πρέπει. (Ποτέ ... φρεντουτσίνο. Υπάρχουν και αρχές...)
Εντάξει και τα τσιτάτα κάναν τη δουλειά τους. Φτάνει η επανάσταση για σήμερα.
Στη θέση τους πάλι. Στην κωλότσεπη.
Άραγμα τώρα.
Ειδήσεις.
Και μετά εκείνο το σηριαλάκι με την αγάπη από τα πέρα μέρη. Έτσι θα σπάσει ο τσαμπουκάς των καταπιεστών. Και με κανά μεγαλομπακάλικο στα Σκόπια. Εκεί να δεις πώς τους τη φέρνεις...

Αααααχχχχχχχ....Ώρα για ύπνο.

Αύριο πάλι στο γραφείο, ο κόσμος θα μπαινοβγαίνει. Θα λέει τους καημούς του. Θα μουρμουρίζει, θα βρίζει.
θα κατεβάζουν καντήλια οι πιο αψείς.
Αλλά τι να σου κάνει.
Αφού το Κράτος δεν ενδιαφέρεται;

Α, το σακάκι.Το καλοκαιρινό. Το λινό. Μη και δεν είναι φρεσκοσιδερομένο.
Γυναικαααααααααααα ....
Και τη γραβάτα τη μεταξωτή τη γαλάζια.

Αύριο θα έρθει και ο κύριος Υπουργός.
Και ο κύριος Νομάρχης μαζί.
Βέβαια...
Μετά των κυριών τους..........

Αρχή ...

Καλό μήνα.
Νέοι ρυθμοί.
Άλλη ρουτίνα.
Ήδη μπήκα στους ... νέους παλιούς ρόλους.
Και την καθημερινότητα. Αυτή του συγκεκριμένου ωραρίου.
Και των πολλών προβλημάτων.
Μικρά και μεγάλα προβλήματα.
Αλήθειες και ψέματα.
Τραγωδίες, αξιοπρέπεια, μιζέρια και περηφάνεια.
Ανάμεικτα όλα.
Τα τηλέφωνα, οι πληροφορίες, οι επισκέψεις, οι καημοί...
Και μαζί εκείνο το χαμόγελο, που σε ξανααπογειώνει και λες καλά περπατάω.
Μέχρι την επόμενη λακκούβα. Που θα τσαλαβουτήσεις, θα λερωθείς,θα πέσεις, θα σηκωθείς και θα συνεχίσεις.
Με τα παράθυρα των χαμόγελων και των δακρύων να εναλλάσσονται. Όχι με κάποια κανονικότητα. Τυχαία. Με ίσες πιθανότητες να έχεις θετικό ή αρνητικό ισολογισμό.
Και σε λίγο η ένταση θα αυξηθεί. Οι πιέσεις, οι άλλες οπτικές, οι συγκρούσεις.
Μέχρι τον επόμενο σταθμό.

Ζωή.

Περί της ύπαρξης ή μη και λοιπών .... :-)

Εδώ.
Με το δανεικό υπολογιστή στο πόδι, καταγράφω μερικές σκέψεις.
(Είναι στην κυριολεξία αυτό που λένε "τα έγραψε στο γόνατο"!!!)

Ενεπλάκην σε άλλο χώρο σε μια διαμάχη περί διασημότητας, ανωνυμίας κλπ.
Έχω υποστηρίξει ότι στη σφαίρα του διαδικτύου, και στο βαθμό που μιλάμε διατηρώντας ως απόρρητα τα πλήρη στοιχεία της ταυτότητάς μας, είμαστε πρόσωπα ΜΗ υπαρκτά.
(αυτό έγραψα και στο μπλογκ της Μαριώς με την υπογραφή Θεατής)

Το θέμα βέβαια είναι τεράστιο και συνήθως δημιουργούνται πολλές παρανοήσεις.

Με λίγα λόγια, θα πω ότι η προσωπικότητά μου (του καθενός και της κάθεμιας...) δε μπορεί να παρουσιαστεί με τα ελάχιστα που καταγράφονται εδώ.

Είμαι (είμαστε) και άπειρα άλλα πράγματα, που μπορούν να γίνουν αντιληπτά μόνον όταν ΟΛΕΣ οι αισθήσεις και τα συναισθήματα (και η διαίσθηση θα έλεγα) βρίσκονται σε λειτουργία και όχι μόνο όταν διαβάζονται οι όποιες σκέψεις ή πληροφορίες δίνονται από εμάς για την αφεντιά μας.

Αυτό που προσλαμβάνει κανείς λοιπόν από τον άλλον ή την άλλη εδώ στο διαδίκτυο, είναι ένα μέρος της πραγματικότητας. Συνεπώς έχει μπροστά του ένα πρόσωπο ΜΗ υπαρκτό.
(Ισως η έκφραση ΜΗ υπαρκτό είναι αδόκιμη, αλλά φαντάζομαι ότι γίνεται αντιληπτό τι θέλω να πω. Άλλωστε τα έγραψα και αλλού, συνεπώς ας μην επαναλαμβάνομαι).

Φτάνει όμως για τώρα.
Από στιγμή σε στιγμή ή θα μου ζητήσουν τον υπολογιστή ή ... λύτρα !!!

Να και ένα καλό.
Στην προσπάθειά μου να φτιάξω αυτό το σημείωμα είδα και τη διαδικασία της διασύνδεσης των σελίδων ...
(θυμάσθε που έγραφα "γηράσκω αεί διδασκόμενος"; :-) )

Έτσι για να λυθεί η απορία ...

Ξέρω. Η μεγάλη σας απορία είναι τι έχει γίνει με τον υπολογιστή μου.(Σιγά που έχετε άλλο ενδιαφέρον πλην αυτού... )
Καμια εξέλιξη. Στασιμότης.
Ο καλός άνθρωπος που τον έχει αναλάβει, ξανάφυγε για διακοπές.
Προς το παρόν "βολεύομαι" με ... δανεικά. Βέβαια δεν έχω απεριόριστη πίστωση.
Κάπου κάπου ο ιδιοκτήτης του λαπτοπ που με φιλοξενεί, τον αναζητά.
Βλέπεις έχει πολλά προβλήματα να λύσει και κυρίως πιέζεται από τις συνθήκες.....
(θα έλεγα τώρα τίποτα, αλλά δεν μου το επιτρέπει η ... κοινωνική μου θέση και η αγωγή μου...)
Για να δούμε ποια θα είναι η εξέλιξη;
Το πιο πιθανόν, να ξεκινήσω έρευνα αγοράς για τον επόμενο υπολογιστή.
Διατηρώ όμως και μια μικρή ελπίδα. Και αυτό γιατί πρώτον η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και δεύτερον ο εν λόγω καλός άνθρωπος κάνει "θαύματα".
Για να δούμε θα αναστηθεί ο κομπιουτεράκος μου...
Έως τότε, είπαμε τη λύση δίνει η εξωτερική βοήθεια, έστω υπό όρους.
Εδώ που τα λέμε βέβαια, εκείνο που μου λείπει όσο δεν έχω υπολογιστή, είναι το μέσον να επισκέπτομαι και να διαβάζω τα τεκταινόμενα στις γύρω γειτονιές.[ήτοι τα πονήματα των άλλων]
Η δική μου ... συγγραφική διάθεση βρίσκεται ακόμα "εν υπνώσει"...
(Καλά μη φανταστείτε ότι θα διαβάσετε ΤΑ αριστουργήμα, διαβάζοντας αυτά που γράφω. Απλώς μπορεί να γράφω λίγο πιο συχνά. [να λείπουν τα σχόλια του είδους, "δεν τα αφήνεις ρε φίλε να πας για πρέφα καλύτερα". Είναι γνωστό ότι δεν ξέρω πρέφα])

Η πολυλογία μου όμως, σε αντίθεση με την (ανύπαρκτη) συγγραφική μου ικανότητα, καλά κρατεί.

Ας σταματήσω, γιατί το πιθανότερο είναι ότι κανείς δεν κατάφερε να φτάσει μέχρι εδώ...

Χαιρετώ σας

Καλή εβδομάδα ...

Καινούργια εβδομάδα.
Με τους ράθυμους ρυθμούς ακόμα. Μέχρι και την Τετάρτη.
Την Πέμπτη και πάλι "εφ ω ετάχθημεν".
Η σημερινή ημέρα, ανιχνευτική των επερχομένων.
Και προλείανση του εδάφους.
Μάλλον οι διακοπές τελειώνουν και το επερχόμενο όμοιο με την αβεβαιότητα και των προηγούμενων τριάντα φορών !!!
Εντάξει, οι άξονες γνωστοί και οι στόχοι λίγο πολύ καθορισμένοι, αλλά το τι "μέλει γενέσθαι" πάντα προκλητικό.
Τα επερχόμενα προβλέπονται ιδιαίτερα φορτισμένα και "επί προσωπικού".
Δεν είναι της ώρας όμως.

Απόγευμα Δευτέρας.

Ο ήλιος μόλις χάθηκε πίσω από την Καστέλλα, στην τηλεόραση εικόνες του περυσινού καλοκαιριού, του "περίφημου" καλοκαιριού 2004, που μάλλον ελάχιστα άφησε πίσω του.
Αναμενόμενο θα πεις. Σωστά.
Άλλωστε ΔΕΝ ήμουν οπαδός του !!!
"....Τι λείπει τι φταίει .. και η καρδιά μου κλαίει", αναρωτιέται η Αρβανιτάκη και καλώς τον και το Sakis !!!
Ναι η τελετή λήξης των ολυμπιακών αγώνων είναι.
Καραπιπεριμ .....
και χανουμάκι μου καλό...
Είδες; Είχε προβλέψει ότι φέτος, στην καρδιά των νεοελλήνων, τη θέση την ολυμπιακών θα έπαιρνε το τούρκιο σήριαλ και το ανήγγειλε από πέρυσι. Εμείς δεν το καταλάβαμε ...

Και ο τυφώνας Κατρίνα, πεδίο δημοσιογραφικής δράσης ...

Καλό σας απόβραδο !!!

summer is over ...

Τελευταίο Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού!!!
Το σκεφτόμουν πριν και συνέλαβα εαυτόν να θέλει να το καταγράψει εδώ με μια δόση ... μαζοχισμού!!!
Άλλο ένα καλοκαίρι τελειώνει.
Summer is over !!!
Το άλλο ΣαββατοΚύριακο θα είναι Σεπτέμβρης.
Μια νεα σχολική χρονιά θα αρχίζει.
Και μια σχολική χρονιά τελειώνει μόλις τώρα.
Ε και;
Πού είναι το παράξενο;
Πουθενά.
Παράξενο πουθενά.
Ολίγον θλιβερόν όμως;
Ο καιρός περνάει.
Μας στιγματίζει.
Εμείς; Αφήνουμε το στίγμα μας;
Πέρασαν οι ημερες ή τις αφήσαμε να περάσουν;
Και ο μαζοχισμός θα πει κανείς, γιατί;
Δεν ξέρω. Ίσως γιατί για τον εαυτό μου γνωρίζω ότι οι ημέρες φύγανε χωρίς να τις κρατήσω στα χέρια μου. Χωρίς να τους πάρω. Μόνο μου πήρανε.
Και χωρίς να του δώσω βέβαια. Απλά μου φορτώσανε.
Ας μην γίνομαι κακός όμως.
Σάββατο απομεσήμερο, ας μην το φορτώσω άλλο.
Αν εγώ δεν μπορώ να αδράξω τον καιρό, ας προσπαθήσω να χαρώ που οι άλλοι τον κουλαντρίζουν.......

Μετριότης....

Μόλις τελείωσα το διάβασμα ενός βιβλίου. Μάλλον αδιάφορου.
Κάτι από Βίπερ Νόρα μου έμοιαζε και ας μην ήταν.
Ελληνίδα η συγγραφέας.
Πιο πολύ με έβαλε σε σκέψεις η αυτο-παρουσίαση της συγγραφέως.
Αριστούχος από εδώ, διακεκριμένη από εκεί κλπ κλπ κλπ.
Ρε γαμώτο (πιπέρι για την κακιά λέξη) πώς τα καταφέρνουν όλοι και είναι άριστοι και διακεκριμένοι;
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, και όπου τον θυμάμαι, πάντα μέτριος ήμουν. Και παραμένω βέβαια.
Όλες τις τάξεις του δημοτικού με 9 τις έβγαζα εκτός από την έκτη. Εκεί πήρα 8 !!!
Έδωσα εξετάσεις για το Γυμνάσιο και με το ζόρι μπήκα.
Δεν έμεινα ποτέ μετεξεταστέος (είναι κατόρθωμα αυτό άραγε;) αλλά από τάξη σε τάξη δεν αρίστευσα ποτέ.
Και για να μπω στο Λύκειο έδωσα εξετάσεις. Και εκεί μετά δυσκολίας πέρασα. Το Ιούνιο βέβαια, αλλά μετά δυσκολίας. (Το Σεπτέμβρη εκείνου του έτους, καταργήθηκαν οι εισαγωγικές εξετάσεις από το Γυμνάσιο για το Λύκειο).
Στο Λύκειο, η μετριότητά μου... έλαμψε.
Σταθερή αξία. Μόνο μια φορά σε ένα μάθημα (Λατινικά) σε ένα τρίμηνο είχα κάτω από τη βάση ( 9 ) και μόνο σε ένα μάθημα είχα 20, στη Γυμναστική.(Υπήρξα βλέπετε το ... νούμερο -με την.... καλή έννοια (;)- του σχολείου στα αθλητικά δρώμενα)
Και εδώ δεν έμεινα μετεξεταστέος.(Επανάληψη της απορίας: είναι κατόρθωμα αυτό άραγε;)
Από τάξη σε τάξη επαναλήφθηκε το Γυμνασιακό μοντέλο.
Τη χρονιά της αποφοίτησης, λίγο πριν από τα αποτελέσματα, το "Πάμε στοίχημα" της εποχής, με έδινε φαβορί για το Σεπτέμβριο. Πρώτο φαβορί μάλιστα. Όσοι στοιχημάτιζαν ότι θα παραπεμφθώ σε μαθήματα για το Σεπτέμβρη, ούτε τα χρήματά τους δεν θα έπαιρναν.
Δεν ξέρω αν κανείς στοιχημάτισε ότι θα περάσω τον Ιούνιο (ίσως γιατί τότε δεν υπήρχε το "πάμε στοίχημα"), πάντως αν το είχε κάνει, θα τους τα έπαιρνε όλα τα λεφτά.
Πέρασα, και κατά τα λεγόμενα του γυμναστή του σχολείου, ήμουν ο ΜΟΝΟΣ (άκουσον άκουσον) που δεν χρειάστηκε να βοηθηθώ για να πάρω το απολυτήριο!!!
Εκείνο που έκανα, και οι άλλοι το αγνοούσαν, ήταν ότι διάβασα για τις εξετάσεις.
(Όλο το χρόνο ούτε διάβαζα, ούτε έγραφα... )
Ο βαθμός μου; 14 και 7/11 !!! Ακόμα το θυμάμαι. Ναι αλλά ήταν ο τρίτος βαθμός σε όλη την τάξη. Όλοι οι άλλοι είχαν πάει χειρότερα.
Οι εισαγωγικές εξετάσεις (τότε δίναμε το Σεπτέμβρη)μια αποτυχία.
Και την άλλη χρονιά επίσης !!!
Προετοιμασία για την Ιταλία. (Η συνήθης διεξοδος των αποτυχημένων...)
Κάποιες εξετάσεις σε μια μόλις ιδρυθείσα σχολή, υπήρξαν θετικές. Μετά κόπων και βασάνων δηλαδή και εκεί (ως επιλαχών πέρασα), αλλά πέρασα.
Να πω ότι ήταν 7 Νοεμβρίου του 19τόσο όταν βγήκαν τα αποτελέσματα;
Δεν έχει και πολύ σημασία.
Οι σπουδές εκεί, σχετικά εύκολες και μάλλον ιδιαίτερα αποτελεσματικές.
Ποτέ δεν αρίστευσα και εκεί.
Μόνο μετά τα δυο πρώτα εξάμηνα (ήταν 8 εξάμηνα των σπουδών) που έτυχε να χάσω 1-2 μαθήματα (ο θάνατος του πατέρα έπαιξε ένα μικρό ρόλο σ' αυτό), δεν έχασα μάθημα.
Αλλά ούτε και το άριστα είδα.
Το σενάριο της ζωής μου έχει και άλλα και σε σπουδές και εργασιακά κλπ κλπ κλπ
(Λογικό. Δεν είμαι πια 22, ούτε 32, ούτε... αστο καλύτερα..)
Είμαι όμως πάντα μέσα στη μετριότητα.

Λέτε να είναι πολύ κακό αυτό;;;

Τώρα, που σαφώς έχω πάρει την κατιούσα (ηλικιακά εννοώ), πάλι στα ίδια... νερά αρμενίζω.
Και με πολλές παραξενιές.
Δεν λέω, για παραδείγμα: "κάντε με μια ημέρα Πρωθυπουργό και θα τα λύσω όλα τα προβλήματα". Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω διάθεση να λύσω κανένα πρόβλημα.
Έχει και κανένα νόημα εδώ που τα λέμε;
Άλλη μου παραξενιά; Μα είναι τόσες πολλές.
Όμως καμιά τόσο εξαιρετική, ώστε να γίνω ένας "αριστούχο"ς της παραξενιάς. Και σε αυτό ακόμα μέτριος...

Πώς γίνεται βρε παιδί μου όμως να υπάρχουν παντού τόσοι άριστοι και εγώ να μη τα έχω καταφέρει ποτέ;

Ευτυχώς όμως. Δεν μου έχει τύχει (ακόμα, είναι η αλήθεια) να τρέξω μόνος μου και να βγω ... δεύτερος.
(Τελικά ούτε αυτό κατάφερα....)

Τώρα πώς μου ήρθαν όλα αυτά;
Μάλλον δε θα ξαναδιαβάσω τέτοιο βιβλίο.
Το λένε "Ο τελευταίος χορός της Σαλώμης" της κυρίας Ρένας Ρώσση- Ζαϊρη

εξομολόγηση

Το έχω ξαναπεί. Δεν είμαι καινούργιος (πολύ) στο χώρο του διαδικτύου.
Ούτε και (πολύ) παλιός όμως.
Για τα bloggs είχα ακούσει από καιρό.
Δεν είχα ασχοληθεί. Τύρβαζα και τυρβάζω περί άλλων.
Τυχαία, κάποια στιγμή, και κυρίως διαβάζοντας ένα άρθρο σε μια εφημερίδα, μου γεννήθηκε η διάθεση να το ψάξω λιγάκι.
Έτσι βρέθηκα στο blogs.gr
Από "διαστροφική" συνήθεια δοκιμής, είπα να φτιάξω και εγώ ένα μπλογκ.
Ήξερα ότι δεν θα πολυασχοληθώ μαζί του. Και άλλες προσπάθειες αλλού, ημιτελείς τις έχω αφήσει.
Παρόλα αυτά, το έστησα. Πειραματικά. Άλλωστε ήταν πολύ εύκολο.
Το ξεκίνησα με άλλο όνομα και άλλο υπέρτιτλο, μέχρι που καταστάλλαξα στον όνομα Θεατής.
Παράλληλα βρήκα το blogger.com Πάλι η ίδια διαστροφική συνήθεια δοκιμής και να ένα άλλο μπλογκ.
Πάλι με κάποιο όνομα που στη συνέχεια κατέληξε στο Μάρκος.
Και βέβαια ΔΕΝ με λένε Μάρκο. Αρχικά επέλεξα μετά από αλλαγές το aurelios και μετά σκέφτηκα να δώσω σαν όνομα τα Markos. Μάρκος Αυρήλιος.
Πομπώδες ε;΄
Εντάξει πομπώδες. Το ομολογώ.
Κάνω και δημόσια την αυτοκριτική μου.
Αυτό είναι όμως. Δεν το αλλάζω πάλι.

Σκέφτηκα να δώσω τα ίδια στοιχεία και στο μπλογκ του blogs.gr. Δεν μπορούσα να αλλάξω εκεί το username. Ό,τι και να έκανα περέμενε το anokato (αυτό είχα δηλώσει σαν user name) Δεν μπόρεσα να το αλλάξω.
Εδώ, το άλλαξα. Άλλο είχα στην αρχή πριν καταλήξω στο Αυρήλιος. Εκεί δεν μπόρεσα.
Έτσι αποφάσισα να τα αφήσω τα πράγματα όπως έχουν και απλώς να δηλώσω εδώ ότι ο Θεατής, ο Μάρκος και εγώ είμαστε το ίδιο πρόσωπο.

Έχω και ένα ... χούγι (πολλά έχω δηλαδή, αλλά για την ώρα ένα έχει σημασία). Δεν μαρέσει να γράφω ένα κείμενο και μετά να το παρουσιάζω στα διάφορα μπλογκς και κλαμπς κλπ κλπ που συμβαίνει είτε να γράφω, είτε να έχω δημιουργήσει.
Αυτό είναι λίγο κουραστικό. Και για εμένα και για τους άλλους.
Εξηγεί όμως το γιατί δεν γράφω συχνά.
Βέβαια η πλήρης αλήθεια βρίσκεται αλλού.
Δεν γράφω συχνά, γιατί.... τεμπελιάζω.
Και δεν έχω και τίποτα σοβαρό να πω, αν και πολυλογάς.
Τι να κάνουμε όμως;
Αγάπα το φίλο σου με τα ελαττώματά του.

Θα μου πει κάποιος και τι μας νοιάζουν εμάς αυτά ρε φίλε;
Σωστό. Δεν νοιάζουν κανένα, (άλλωστε δεν είναι και μιλιούνια οι αναγνώστες μου, ούτε πρόκειται η αφεντιά μου να γίνει σταρ), αλλά εγώ ένοιωσα την αναγκη να τα γράψω. Να διευκρινίσω ότι Markos και Θεατής είναι το ίδιο πρόσωπο. (Αλλού έχω άλλα νικ, αλλά δεν είναι της ώρα νομίζω).

Μια ιδέα είναι να ξαναματαεπιχειρήσω να αλλάξω το Θεατής.
Από την άλλη είχα γράψει μια μικρή ανάλυση περί του ονόματος αυτού. Ας μη τα ανατρέψω τώρα.

Προς το παρόν, τα αφήνω έτσι και προσεχώς, αν αλλάξει η διάθεσή μου ή αν υπάρξει καμιά καλύτερη ιδέα, το ξανασυζητάω.

Πρόβλημα....

Πρόβλημα.
Μικρό, αστείο, πολυτελείας ίσως, αλλά εκνευριστικό.
Τούτο το μηχάνημα του διαόλου τα έχει παίξει.
Γύρισα Σάββατο ξημερώματα από τις διακοπές και βέβαια δεν ασχολήθηκα μαζί του.
Σάββατο προς το μεσημέρι το άνοιξα. Κάτι δεν πήγαινε καλά.
Μια ματιά και μια "γύρα" όμως στα μπλόγκς τα κλαμπς κλπ την πρόλαβα. Mail δεν άνοιξα, έχω χρόνο γιαυτά.
Και να περάσω τις σημειώσεις από το παλμ στο outlook. Και αυτό το πρόλαβα...
Μετά, μετά ήρθε η κατάρρευση.
Το μηχάνημα έκλεισε. Μόνο του βέβαια.
Οι πιο ειδικοί αποφάνθηκαν. Δίσκος. Ε είναι και πέντε ετών και βάλε.
Ναι αλλά εγώ θέλω όσα έχω μέσα.
Προσωπικά, εργασιακά, φωτογραφίες, εικόνες....
Κομμάτι από τη ζωή είναι διάολε....
Μερικές απόπειρες να ξεκινήσει, έδειξαν ότι ματαιοπονώ.
Αργά το βράδυ του Σαββάτου, ένας άλλος υπολογιστής με φιλοξένησε για λίγο.
Κυριακή μια και δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω, προσπαθούσα να ενεργοποιήσω το σύστημα.
Δεν ήταν τόσο ανυπάκουο και μου έδωσε την εντύπωση ότι τουλάχιστον το υλικό πουέχω μέσα μπορώ να το "τραβήξω". Πώς όμως; Και το άθλιο δεν έχει cd writter
Πρώτη ιδέα.
Χρησιμοποιώντας σαν αποθηκευτικό μέσο τη μνήμη της φωτογραφικής μηχανής.
Βλέπεις δεν έχω βάλει στις προτεραιότητες να έχω έναν εξωτερικό δίσκο.
Η σκέψη να χρησιμοποιήσω το memory flash έμεινε σκέψη.
Ο ιδιοκτήτης της, θα επέστρεφε τη Δευτέρα.
Τουλάχιστον κατάφερα να αποθηκεύσω υλικό 128 ΜΒ τη μνήμη της φωτογραφικής μηχανής.
Μια απόπειρα να στείλω στον εαυτό μου μέσω e mail ενα μεγάλο μέρος του αποθηκευμένου υλικού απέτυχε μια και η λειτουργία του υπολογιστή διακόπτονταν.
Δευτέρα πρωί.
Νέες απόπειρες. Τι έχω να χάσω; Αν έχει χτυπήσει ο σκληρός, όλα είναι χαμένα.
Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.
Καταφέρνω να το κάνει να "σταθεί".
Τον βάζω να κάνει έλεγχο για ιούς. Δεν βρίσκει τίποτα. Αλλά συνεχίζει να δουλεύει.
Ερχεται και το memory stick.
Αποθηκεύω αρκετά σε αυτό για να τα μεταφέρω σε ένα άλλο, και από εκεί σε cd.
Λέω να μη χάσω τη μεσημεριανή σιέστα.
Τον αφήνω ανοιχτό και φεύγω.
Ωρα πέντε το απόγευμα.
Ακόμα δουλεύει !!!
Θα συνεχίσω αυτό που έκανα. Το σώσιμο δηλαδή των αρχείων.
Μια μικρή βόλτα σε "φιλικά" μπλογκς.
Χμμμμμ
Καλά, σιγά μην έχω και εγώ πρόβλημα..........

Μετά τις είκοσι ...

Εδώ.
Μετά από μερικές ημέρες και εννιά μπάνια.
Πήρα και λίγο χρώμα.
Και κάποια κιλάκια
(Εσένα, αγενή, που ψυθιρίζεις ότι πρέπει να αλλάξω όνομα και να με φωνάζουν πλέον "καθιστό βουβάλι" σε ανακαλώ στην τάξη.... :-) )

Ήλιος, θάλασσα, φαΐ, διάθεση με σκαμπανεβάσματα είναι η αλήθεια, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν καλά.
Υποθέτω -κι εύχομαι να- ήταν και για όλους έτσι.

Τώρα επιστροφή στην οικία και στα οκεία.

Μμ δεν θα έλεγα ότι οι οιωνοί είναι οι καλύτεροι.
Ο υπολογιστής μου με πρόδωσε (γράφω από δανεικό και δεν ξέρω πότε θα ξανάχω το δικό μου, μια και "χτύπησε" ο σκληρός δίσκος).
Το προσπερνάω.
Δεν είναι δα και η συντέλεια του κόσμου.

Κάνει λίγη ζέστη και είναι λίγο δύσκολο να επιστρέψω εκεί που ήμουν χτες το μεσημέρι.
Θα το αντέξω...

Αναθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω
(άσχετο, αλλά όλως τυχαίως το άκουσα μόλις τώρα από το Κοντογιαννίδη και έμεινα άναυδος.. καταπληκτική ερμηνεία(!!!), αν και το σήριαλ που τον είδα μοιάζει να είναι αηδία).

Στο διάστημα που έλειπα, ένα palmtop μου επέτρεψε να κρατήσω μερικές σημειώσεις...
Μερικές θα βγουν στον αέρα...
Σκέφτομαι ότι τελευταία στιγμή, αποφάσισα να μην πάρω τον (... προδότη) φορητό υπολογιστή στις διακοπές. Τουλάχιστον μου έμειναν οι σημειώσεις....

Μετά τις 20 ξανά....

Σήμερα είναι μια άλλη ημέρα.
Αυτό είναι σίγουρο, αλλά τι είδους άλλη ημέρα;
Σχεδόν έτοιμος για αναχώρηση, αλλά με τεράστια "βαρίδια"
Anyway που λέμε ελληνικά.
Οι προσεχείς ώρες και ημέρες θα δείξουν τι είδους άλλη ημέρα είναι η σημερινή...
Ένα κάλεσμα για γεμιστά, ας το συζητήσουμε για μετά τις 20:-)
Σχόλια, απαντήσεις πολεμικές και αυτές για μετά.
Ελπίζω να θυμάμαι ακόμα κωδικούς και την ύπαρξη του blog.
Εις το επανειδείν.

Η ημέρα όμορφη και σήμερα

Σήμερα το πρωί, σηκώθηκα στις 8 παρά τέταρτο.
Πλύθηκα ντύθηκα και ξεκίνησα την ημέρα μου.
Κατέβασα πρώτο το μικρό (σε ηλικία ) σκύλο και μετά το μεγάλο.
Ηπια τον καφέ μου και ξεκίνησα για την εφορία. Πρόβλημα.
Επιστροφή στο σπίτι.
Μπήκα στο διαδίκτυο για λίγο, μέχρι να λυθεί το πρόβλημα και μετά, ξανά για την Τράπεζα και την εφορία.
Μετά, μια διαδρομή μέχρι το κέντρο και επιστροφή στο σπίτι.
Ενδιάμεσα πέρασα απο το σουπερ μαρκετ να αγοράσω σουπλιν μιστράλ στο μπλε μπουκάλι, και ένα γάλα, ενώ από το μίνι μάρκετ πήρα εφημερίδα και δυο μπύρες.
Όταν έφτασα στο σπίτι μπήκα ξανά στο διαδίκτυο και "τσατάρισα".
Ένα τηλεφώνημα, κατέληξε άδοξα. Μπορεί και με πρόβλημα. Αυτό θα φανεί.
Εφαγα μια ντομάτα γεμιστή, γδύθηκα και κοιμήθηκα.
Ξύπνησα στις 6 παρά 10 το απόγευμα, ντύθηκα πλύθηκα και πήγα βόλτα τους σκύλους.
Πάλι ένα ένα και πάλι με την ίδια σειρά. Πρώτα το μικρό και μετά το μεγάλο.
Ακολούθησε μια οικογενειακή υποχρέωση που δεν μπορούσε ουτε να αναβληθεί ούτε να ακυρωθεί.
Αναχώρηση 7 παρά 10
Επιστροφή στις 11 παρά 10.
Κατέβασα το μικρό σκύλο βόλτα.
Έφαγα άλλο ένα γεμιστό και ήπια μια μπύρα.
Τηλεόραση.
Λίγο μετά τις 12 κατέβασα και τον άλλο σκύλο.
Γύρισα από τη βόλτα (του σκύλου) και μπήκα στο δίκτυο.
Εγραψα ένα σχόλιο σε μπλογκ, διάβασα μερικά μπλογκς.
Περίμενα, αλλά δεν ήρθε... Ξέρει εκείνη
Άρχισα να γράφω το ημερολόγιό μου.
Άλλη μια ΟΜΟΡΦΗ ημέρα έφτασε στο τέλος της...
Παω να κοιμηθώ.
Είναι 1 και 44
Καληνύχτα

Να περνάει ο καιρός....

Τίποτα. Όλα αρνητικά.
Διάθεση που σέρνεται στο πάτωμα.
Δεν ξέρω γιατί ανοίγω τον υπολογιστή, τι θέλω να κρατήσω από αυτή τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Σκέψεις.
Αρνητικές ως επι το πλείστον.
Έχω κουραστεί αλλά δεν έχω και δύναμη να αντιδράσω.
Λείπουν οι κινητήριες δυνάμεις. Τα όνειρα, οι στόχοι, έχουν θαφτεί σαν εργαλεία πολέμου. Σαν τόμαχωκ.
Δεν είναι πεσιμιστικό, αλλά πριν από λίγο σκεφτόμουνα ότι τα όνειρά μου, και οι στόχοι μου, εστιάζονται στο να έχω ένα καλό τάφο.
Δε βλέπω τι άλλο μπορώ να περιμένω.
Τι μπορώ να αλλάξω τι να αφήσω πίσω στην κοινωνία που ζω.
Αυτό, το να αφήσεις κάτι πίσω σου, όταν θα έχεις αποχωρήσει "εις τας αιωνίους μονάς" ήταν πάντα ένα κίνητρο.
Υστεροφημία.
Μα τώρα, σε αυτή την ηλικία που είμαι, τι να προλάβω να αφήσω;
Απλά άφησα το χρόνο να φύγει.
Και φυσικά αυτός έφυγε.
Άφησα τις ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες (τώρα μεταξύ μας, δεν νομίζω ότι ήταν και πολλές), και αυτές βέβαια "χορτάριασαν", πάνε φύγανε.
Τι έκανα όλο αυτό τον καιρό; Πού "ταξίδεψα", πού "ξοδιάστηκα";
Γιατί το ταξίδι χρονικά είναι μακρινό. Τοπικά, μοιάζει να είναι ... επιτόπιο.
Θερινές διακοπές.
Απλή διεκπεραίωση και αυτές. Πέρασμα των ημερών. Μια πικρή γεύση. Και στιφή.
Σε λίγο η επιστροφή. Καμιά διάθεση για σχεδιασμούς, για στόχους για δράσεις....
Τι νόημα έχει;
Καταλήγω στο ... να περνάει ο καιρός.
Τώρα θα πει κανείς και αν περάσει; Φτάνει αυτό;
Φτάνει δε φτάνει, αυτό είναι.
Και γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Ψευδαίσθηση.
Ισως γράφοντάς τα, τα .... ξορκίσω.
Ίσως ξυπνήσει μέσα μου το κοιμισμένο άτι και αρχίσει να καλπάζει.
Καλά, σιγά.
Κι αν ξυπνήσει, το κουτσό άλογο θα ξυπνήσει.
Το ίδιο βαρύ με μένα.
Μόνο που αυτό είναι α-λογο, ενώ εγώ, υποτίθεται, λογικός.
Και ο καλπασμός θέλει δύναμη. Το κουτσό μου άλογο την έχει χάσει και αυτό.
Μεσημέρι Τρίτης.
Λίγο συννεφιά, ζέστη, τζιτζίκια που τραγουδάνε και χαίρονται.
Το ανέκδοτο, ανατροπή του αισώπειου μύθου, έχει βάση.
Τα τζιτζίκια θα χαίρονται και το χειμώνα.
Τα μυρμηγκάκια, θα κλαίΜε τη μιζέρια μας χειμώνα καλοκαίρι.
Και όσο φτάνει το τέρμα- και ήδη έχει πλησιάσει πολύ- και όσο τα όνειρα πέφτουν από το ντουλάπι των "θα κάνω", στο καλάθι των αχρήστων που μουχλιάσανε, τόσο το κλάμα θα γίνεται πνιχτό και επώδυνο.
Για τα όνειρα, που δεν ονειρευτήκαΜε
Για τους έρωτες, που δεν τολμήσαΜε
Για την Ζωή, που δε τη ζήσαΜε.

Μνημείο

Ξαναδιαβάζω τα γραπτά μου των τελευταίων ημερών.
Τέτοια αθλιότητα γραφής....
Τόση κοινοτυπία...
Τα αφήνω εδώ όμως... μνημείο !!!

Οι "Σαββατοκύριακοι"

Φέτος τα κατάφερα "καλά".
Φτάσαμε στις 7 Αυγούστου για να μάθω τη θερμοκρασία του θαλασσινού νερού.
Μια βόλτα στα παράλια της Νότιας Αττικής και η πρώτη επαφή με τα πρασινογάλαζα νερά ήταν γεγονός.
Η διαδρομή, για Κυριακή, σχετικά εύκολη.
Αν εξαιρέσεις βέβαια τους καλούς κυριούληδες και τις καλές κυριούλες, οδηγούς του Σαββατοκύριακου.
Ξέρετε. Αυτούς που όλη τη βδομάδα, φυλάνε το αυτοκινητάκι τους και καλά κάνουν οι άνθρωποι, και το Σαββατοκύριακο ξαμολιούνται. (Και αυτό καλά το κάνουν)
Εκεί που αρχίζει το πρόβλημα είναι, όταν αποφασίζουν οι αδηγοί του Σαββατοκύριακου, να αποδείξουν ότι ναι για τα ατυχήματα ευθύνονται οι κακοί που τρέχουν.
Και η απόδειξη είναι απλή. Πιάνουν την αριστερή λουρίδα, μια και ναι μεν ξεκίνησαν από το Σούνιο, αλλά εκεί στην Αλίμου, θα στρίψουν αριστερά, και πηγαίνουν με 40 Χιλιόμετρα την ώρα. Διότι σου λεει, το όριο είναι 50 Χιλιόμετρα την ώρα, άρα εγώ είμαι μέσα στα όρια. Άσε που ο μπροστά "κακός οδηγός" τρέχει σαν τρελός με 60 χιλιόμετρα την ώρα και έτσι ο δρόμος μπροστά είναι απολύτως ελέυθερος.
Τι και αν ο από πίσω οδηγός έχει την αφέλεια να αναβοσβήνει τα φώτα ο δικός μας ή η δική μας ούτε που κοιτάζει τους καθρέφτες διότι πρώτον ο δάσκαλος του/της είπε να κοιτάζει εμπρός, και δεύτερον τον καθρέφτη τον κοίταξε πριν από λίγο, όταν εβαζε το κραγιόν (προκειμένου περί κυρίας οδηγού).
Και κοίτα τον άσχετο τον από πίσω επιχειρεί προσπέραση από δεξιά, αφού μετά από δέκα λεπτά δεν έπεισε τον "Σαββατοκύριακο" να πάει εκείνος δεξιά.
Τώρα αν αυτό σημαίνει ρίσκο, αν ταλαίπωρος πάνω στον εκνευρισμό του καρφωθεί πουθενά, ε ας πρόσεχε. Αυτός φταίει. Ποιός του είπε να τρέχει;

Είθε...

Γαμώτο..
Είναι φορές που ο κόσμος, σου γυρίζει ανάποδα.
Δεν σου μένει άλλο, από το να ευχηθείς τη γνωστή ευχή "θεέ μου μη τους δώσεις τόσα κακά, όσα μπορούν να αντέξουν".
Προσπαθώ να κάνω θετικές σκέψεις...
Είθε....

χαλαρά ....

Οι δυο σκύλοι στα πόδια μου κοιμούνται και ονειρεύονται τα σκυλίσια τους όνειρα στη σκυλίσια ζωή της.
Ο μεγάλος, βλέπει και όνειρα με καυγάδες. Όλο αγριεύει.
Ο μικρός αγριεύει στο ξύπνιο του. Τώρα κοιμάται ήρεμος.
Το ένα πόδι, το δικό μου, επάνω στο μπράτσο της πολυθρόνας, το άλλο στο πάτωμα για να στηρίζω επάνω του το λαπτοπ
Φύσηξε λιγάκι και παρόλο που είναι καταμεσήμερο, (ώρα 12 και 10) στην Αθήνα, η κατάσταση υποφέρεται.
Δηλαδή, υποφέρεται φορώντας ένα σορτ, χωρίς φανέλα και ξυπόλητος.
Πριν από μια ώρα που ήμουν στο αυτοκίνητο για τη διαδρομή σπίτι-Σπάτα-σπίτι, "είπα το ποίημα"
Και με τον κλιματισμό να δουλεύει.
Εμ, τι τα ήθελα τα πάχη να τα διευρύνω;
Πάλι καλά που ιδρώνω σχετικά εύκολα και αποβάλονται οι τοξίνες.
Εντάξει. Το προσέχω. Οι οσμές του ιδρώτα δεν είναι δα και το καλύτερο μυρουδικό.
Να πέσω στον καναπέ και να αντιγράψω τη ζωή των σκύλων μου;
Να ονειρευτώ και εγώ και .... "γαία πυρί μειχθήτω".
Και που κάθομαι έτσι τι γίνεται;
Να διαβάσω δεν εχω κέφι. Να γράψω δεν μπορώ. Χτες ξεκίνησα να γράφω κάτι αλλά δεν μου έβγαινε.
Τι κάνω δηλαδή τώρα;
Κυριολεκτικά χαζεύω.
Οδηγούμαι στην κατάσταση της πλήρους πνευματικής αδράνειας.
Αρχισα να πληκτρολογώ εδώ, έτσι για να της την σπάσω. (της αδράνειας).
Δεν ξέρω τι θέλω να γράψω. ούτε βέβαια πού να το οδηγήσω το κείμενό μου.
Ασε τα δάχτυλα να το οδηγούν εκείνα.
Τετάρτη Αυγούστου σήμερα. Πριν 69 χρόνια έκανε τη δικτατορία ο Μεταξάς. Ωραία, ωραία. ΔΕΝ είχα γεννηθεί ακόμα και συνεπώς ό,τι και να πω δεν θα είναι από "πρώτο χέρι".
Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι και τα δυο σόγια, και εκείνο της μάνας μου και εκείνο του πατέρα μου, συνέκλιναν προς το καθεστώς εκείνο. Ισως γιαυτό εμένα με "στείλανε" απέναντι.
Τούτο όμως είναι άλλη ιστορία
Άλλωστε τι θα πει εδώ, τι θα πει απέναντι. Φυσικά ΔΕΝ τα τσουβαλιάζω.
Ξέρω καλά. Ξέρω πολύ καλά τις διαφορές.
Τις ήξερα μάλλον. Τώρα είμαι οπαδός της άποψης ότι είναι ανάγκη να ανοίξει ένας σοβαρός πολιτικοιδεολογικός διάλογος.
Μεταξύ όλων.
Και για όλα.
Να αναδιατυπωθούν θέσεις και απόψεις.
Να αναμορφωθούν ιδεολογίες.
Να απαντηθούν ερωτήματα που αφορούν στην "τοπολογία" των ιδεολογιών
Τι είναι αριστερά σήμερα
Τι είναι δεξιά
Τι κέντρο.
Αλλά και το τι σημαίνουν οι τίτλοι των ιδεολογιών.
Τι είναι συντηρητισμός
Ποιός νοείται προοδευτικός
Κομουνιστής ή σοσιαλιστής ή φιλελεύθερος;
Είναι σαφές ότι πολύ λίγοι, για να μην πω ελάχιστοι, μπορούν να προσδιορίσουν το περιεχόμενο αυτών των όρων, έστω και με την ιστορική τους σημασία. Καλά, ας μη προσπαθήσουμε να τους επικαιροποιήσουμε. Να ψάξουμε δηλαδή τι σημαίνουν σήμερα.
.....
Η ησυχία μου διαταράχτηκε.
Αρχισε να απαντώ, διακόπτοντας τη συγγραφή τούτου του ..... "πονήματος", σε ερωτήσεις του είδους
-τι θα φάμε σήμερα.
Οι σκύλοι ξύπνησαν.
Ο μεγαλος γαυγίζει τα μηχανάκια, ο μικρότερος "μελετάει" τη λειτουργία του ασανσέρ.
Αντε, ας σταματήσω και εγώ την πληκτρολόγηση.
Δεν έχει νόημα.
Ούτε και όσα έγραψα έχουν δηλαδή, αλλά .....

για να μη ξεχνάω πώς πληκτρολογούν ...

Καλημέρα σας
Τετάρτη σήμερα 3 του Αυγούστου το σωτηρίου έτους 2005 και εγώ ακόμα εδώ.
Καλά, δεν το λεω από ζήλια, ούτε μεμψιμοιρία. Απλά, μια διαπίστωση κάνω.
Οι ημέρες φεύγουν, τουλάχιστον δεν είναι φορτισμένες με τα καθημερινά άγχη του υπόλοιπου χρόνου. Όχι ότι τον υπόλοιπο χρόνο κάνω πράγματα που θα τα ενέτασσα στα "βαρέα και ανθυγιεινά" δηλαδή. Μη γίνομαι και υπερβολικός, αλλά τούτο τον καιρό ξεκουράζομαι από τη χειμωνιάτικη φόρτιση όπως και να ήταν εκείνη.
Οι μικρές καθημερινές βόλτες- αποδράσεις, που έχω πει και αλλού, φροντίζουν για την ταχύτερη αποφόρτιση.
Το κακό είναι ότι δεν επαναφορτίζεται η «μπαταρία». Δεν επαναφορτίζεται με υλικό, εικόνες, σκέψεις, παραστάσεις γενικά, που θα μπορούν να ισορροπούν τις αρνητικές πιέσεις του χειμώνα.
Κακό αυτό. Αλλά τελικά συνηθισμένο κακό, για εμένα τουλάχιστον.
Είναι κάμποσα χρόνια που έχω ελαχιστοποιήσει τη φροντίδα της ανανέωσης της διάθεσής μου αν και ο χρόνος δε μου λείπει.
Και παρόλα αυτά, αντέχω.
Τελικά συνεχώς αποδεικνύεται και με άπειρους τρόπους, ότι ο άνθρωπος είναι πολύ σκληρό ζώο και σαφώς προσαρμοζόμενο σε όλες τις συνθήκες.

Βόλτα στο διαδίκτυο

Παλιός στο χώρο, ας κάνω και από εδώ τη βολτούλα μου.
Τα σημαντικά τα αφήνω να τα πω το χειμώνα.
Τώρα "διακόπτω" ήτοι βρίσκομαι σε διακοπές.