"Τον τελευταίο καιρό τα πάντα αλλάζουν γύρω μου. Όλοι προχωρούν ακολουθώντας τον δικό τους δρόμο...πεπρωμένο, μοίρα, ριζικό όπως θέλετε πέστε το...
Η Κύπρος πιθανότατα έχει βρει "υδρογονάνθρακες", η Τουρκία προσπαθεί να το παίξει αρχηγός στα κράτη της Μέσης Ανατολής, η ανεργία αυξάνεται και η παγκόσμια κρίση συνεχίζεται...ενώ τα μέτρα που πέρνουν κράτη, κυβερνήσεις και τράπεζες δεν είναι επαρκή...
Μέσα σε όλα αυτά συνεχίζουμε να ζούμε ο καθένας την δική του ζωή. Ο κολλητός μου πριν λίγες μέρες έγινε δεκτός σε πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης για να κάνει το Master του, η αδερφή μου είναι ασκούμενη ( ξεκίνησε την δουλειά τζαι ψιλογυρίζει της) , η ξαδέρφη μου κάνει το διδακτορικό της και εμείς τρέχουμε με τις δουλειές μας..εγώ με upgrade των συστημάτων στο γραφείο, ενώ η B.M.W. τρέχει με τα δικά της ταξίδια και την δική της δουλειά...Τελικά όλοι κρατάμε από ένα κουβάρι σπάγκο και το ξετυλίγουν, άλλοι σιγά σιγά ενώ άλλοι πιο γρήγορα...
Κάθε μέρα κάτι το νέο συμβαίνει στον κόσμο μας και όμως εμείς επιμένουμε να απαντούμε αρνητικά στην ερώτηση αν έχουμε κάποιο νέο..γιατί?? Μήπως θέλουμε να μοιραζόμαστε τα νέα μας μόνο μέσα από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης? Μήπως έχουμε χάσει την επαφή που είχαμε με τον συνάνθρωπο μας...? Μήπως επιδιώκουμε να είμαστε απομονωμένοι μέσα στο σύνολο? Αν όντως αυτό γίνεται, είναι υγιές? Η μοναξιά είναι το χειρότερο των δεινών...γιατί να την αναζητούμε με τόση επιμονή...
Θυμάμαι την γιαγιά μου να στέκεται με τις ώρες μπροστά στα κάγκελα του σπιτιού και να μιλά με την γειτόνισσα της. Της έβλεπα να μιλούν, να γελούν και ήταν τόσο ωραία..Τώρα με τα διαμερίσματα και τις πολυκατοικίες τα πράγματα έχουν αλλάξει..λίγοι είναι εκείνοι που διατηρούν φιλικές σχέσεις με τους γείτονες τους...πάλι καλά που υπάρχουν και αυτοί..."
Όλα τα πιο πάνω είχα ξεκινήσει να τα γράφω στις 23 Σεπτεμβρίου το 2011. Κοίτα τώρα που έχουμε φτάσει...
Η Κύπρος πιθανότατα έχει βρει "υδρογονάνθρακες", η Τουρκία προσπαθεί να το παίξει αρχηγός στα κράτη της Μέσης Ανατολής, η ανεργία αυξάνεται και η παγκόσμια κρίση συνεχίζεται...ενώ τα μέτρα που πέρνουν κράτη, κυβερνήσεις και τράπεζες δεν είναι επαρκή...
Μέσα σε όλα αυτά συνεχίζουμε να ζούμε ο καθένας την δική του ζωή. Ο κολλητός μου πριν λίγες μέρες έγινε δεκτός σε πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης για να κάνει το Master του, η αδερφή μου είναι ασκούμενη ( ξεκίνησε την δουλειά τζαι ψιλογυρίζει της) , η ξαδέρφη μου κάνει το διδακτορικό της και εμείς τρέχουμε με τις δουλειές μας..εγώ με upgrade των συστημάτων στο γραφείο, ενώ η B.M.W. τρέχει με τα δικά της ταξίδια και την δική της δουλειά...Τελικά όλοι κρατάμε από ένα κουβάρι σπάγκο και το ξετυλίγουν, άλλοι σιγά σιγά ενώ άλλοι πιο γρήγορα...
Κάθε μέρα κάτι το νέο συμβαίνει στον κόσμο μας και όμως εμείς επιμένουμε να απαντούμε αρνητικά στην ερώτηση αν έχουμε κάποιο νέο..γιατί?? Μήπως θέλουμε να μοιραζόμαστε τα νέα μας μόνο μέσα από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης? Μήπως έχουμε χάσει την επαφή που είχαμε με τον συνάνθρωπο μας...? Μήπως επιδιώκουμε να είμαστε απομονωμένοι μέσα στο σύνολο? Αν όντως αυτό γίνεται, είναι υγιές? Η μοναξιά είναι το χειρότερο των δεινών...γιατί να την αναζητούμε με τόση επιμονή...
Θυμάμαι την γιαγιά μου να στέκεται με τις ώρες μπροστά στα κάγκελα του σπιτιού και να μιλά με την γειτόνισσα της. Της έβλεπα να μιλούν, να γελούν και ήταν τόσο ωραία..Τώρα με τα διαμερίσματα και τις πολυκατοικίες τα πράγματα έχουν αλλάξει..λίγοι είναι εκείνοι που διατηρούν φιλικές σχέσεις με τους γείτονες τους...πάλι καλά που υπάρχουν και αυτοί..."
Όλα τα πιο πάνω είχα ξεκινήσει να τα γράφω στις 23 Σεπτεμβρίου το 2011. Κοίτα τώρα που έχουμε φτάσει...
Ο Χρόνος δεν περιμένει κανένα - Time Waits for noone.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην. Όχι μόνο στην δική μου προσωπική ζωή, αλλά και στην ζωή όλων μας στο πολύπαθο νησί μας. Ελπίζω τα πράγματα να πάρουν μια πιο θετική πορεία μετά από μια πενταετία. Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή όμως, μην ξεχνάτε τα σημαντικά άτομα στην ζωή σας. Μόνο αυτοί οι άνθρωποι έχουν σημασία και τίποτα άλλο...
