από το μπλογκ πεντανόστιμη για το πώς τα κόμματα σχεδιάζουν... ερήμην των ...πολιτών:
......ειναι εκπληκτικη η λειτουργία του ''καρτέλ'' των κομμάτων της ελληνικής αστικής δημοκρατίας
για σκεφτείτε
κανένα μα κανενα κόμμα δεν ακολούθησε ουτε για τα μάτια του κόσμου κανενός ειδους εσωτερική δημοκρατική λειτουργία για την επιλογή των εκλεκτών του για τις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές.....
Μεσα απο διαρροές,μισά λόγια,ξαφνικές ανακοινώσεις,ονοματολογία που συνεχίζεται,παρασκηνικές διαβουλεύσεις η ...παζάρια
Τον κύριο λόγο εχει ο αρχηγός και οι πέριξ αυτού ,οχι όργανα θεσμοθετημένα,και ουτε λόγος να δοθεί ο...λόγος στο κομματικό πόπολο
να ζυμωθεί μια ιδέα,ενα πρόγραμμα,να εξετασθούν και μαζί με άλλους πολιτες πιθανές υποψηφιότητες.....
Αστείον πράγμα!Ομνύουν ολοι στη δημοκρατία,δεσμεύονται να ζητούν τη γνώμη της ''βάσης'', και λειτουργούν εν ετει 2010 και στην ψύχρα με το ''αποφασίζομεν και διατάσσομεν.''
Πρωτο-πρώτο ανακοινωσε τους κομματικούς υποψηφίους του το ΚΚΕ καθάπασαν την επικράτειαν κι ουτε γάτα ουτε ζημιά.Αυτοι ειναι,αυτους θα ψηφίσετε.Κύταρο της δημοκρατίας ο δήμος,η περιφέρεια αλλά μην παιρνουμε και θάρρος.
Ο οπαδός,το μέλος του κάθε κομματος δεν εχει λόγο για αυτον που θα χειρίζεται για 4 χρόνια τα καθημερινά του προβλήματα.Λαμπρά!
ΟΙ δύο μεγάλοι ειτε με ''ανεξάρτητες΄΄[βαφτίζοντας το κρέας ψάρι]κομματικές υποψηφιότητες,παζαρεύοντας,κανοντας λογαριασμούς στο μπλοκάκι,συμμαχίες ονομάτων και οχι προγραμμάτων προχωρουν στο ΄΄χρίσμα''
αγνοώντας προκλητικά οργανα,επιτροπές και επιτροπάτα,μέλη και φίλους......
Δεν αλλάζει δυστυχώς και το τοπίο στο χώρο της εκτος ΚΚΕ Αριστεράς και των παραφυάδων αυτής
οπου επικρατεί χάος και αμηχανία.Προτάσεις που εγιναν[?]πώς,πότε,αρνήσεις που εισπράχτηκαν
[ενω με διαρροές ''φέρονταν''ως σίγουρες,και ,χωρίς καμμια εσωτερική δημοκρατική διαδικασία που θα εδινε εστω και για τα προσχήματα,μια άλλη εικόνα που θα ταίριαζε με τις διακηρύξεις της.
Εξω η βάση,στο περιθώριο.Σπασμωδικές κινήσεις,μυστικοσύμβουλοι,διαρροές,διαστρεβλώσεις ,δίκη προθέσεων,αποκλεισμοί,
μια ωραία ατμόσφαιρα παρακμής και άλογης-παράλογης αυτοκαταστροφικής πορείας.
Αν θελεις να δειξεις στον κόσμο οτι πιστεύεις οσα ευαγγελίζεσαι,οφείλεις να τα κάνεις πρωτα ο ίδιος αλλοιως χάνεις και το τελευταίο ιχνος αξιοπιστίας....
Αν για τα άλλα κόμματα η τακτική αυτη ειναι πάγια και παγιωμένη[παγωμένη στο χρόνο]
για την Αριστερά θαπρεπε να ειναι ΕΙΔΟΠΟΙΟΣ ΔΙΑΦΟΡΑ
η εσωκομματική δημοκρατια για τετια κρίσιμα θέματα.
Αντ΄'αυτού ,ομογενοποιείται με τους ''αλλους'',αντιγράφει,ακολουθεί τακτικές που υποτίθεται οτι στηλιτεύει.Προς τι η στήριξη σε τοπικές κινήσεις,κινήσεις πολιτών αυτοδιοικητικού χαρακτήρα ,αν αγνοείς ολους φίλους,οπαδούς και μέλη και παριστάνεις τον παλαιοκομματικό αρχηγό που ολα τα σφάζει κι ολα τα μαχαιρώνει?
Περίσεψε η υποκρισία.Και θα πληρωθεί με το πλήρωμα του χρόνου,εκτός και άν,εστω την τελευταία στιγμή,πάρουν είδηση το γκρεμό που εχουν ανοίξει.
Τρίτη 31 Αυγούστου 2010
Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010
Διέξοδος, ένα νέο έντυπο
Ένα νέο έντυπο που με πολύ μεράκι έφτιαξαν φίλοι και γνωστοί του Δον Κιχώτη. Μπορείτε να το βρείτε από Πέμπτη έως Σάββατο (18.00-23.30) στον χώρο του Δον Κιχώτη αλλά και σε άλλα σημεία (που θα γίνουν γνωστά σε επόμενες αναρτήσεις)
Κυριακή 29 Αυγούστου 2010
Η δημοσιονομική χρεωκοπία της Ελλάδας, συνέπεια της ένταξης στην ΟΝΕ...
Ένα ενδιαφέρον κείμενο του Παπουλή Κώστα που ανέβηκε στο μπλογκ της ΠΑΣΑ:
• Παπουλής Κώστας (Γέρος)
Η παγκόσμια κρίση που ξέσπασε στα τέλη του 2008, εκδηλώθηκε στην Ελλάδα ως δημοσιονομική κρίση (απειλή χρεοκοπίας του κράτους), φωτογραφίζοντας τα αδιέξοδα της ίδιας της ΟΝΕ, πυροδοτώντας συγχρόνως την δομική κρίση του ευρώ. Ουσιαστικά αναδεικνύεται η μεγάλη αντίφαση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης : Όσο η ΟΝΕ τείνει προς τον στόχο της, την πλήρη απελευθέρωση των αγορών, τόσο ενισχύει τις μεγάλες ανισορροπίες στον οικονομικό-γεωγραφικό χώρο, άρα τις αντίρροπες δυνάμεις που εργάζονται για την διάλυση της.
Σε γενικό επίπεδο οι ισχυρά οικονομικές χώρες, γίνονται όλο και πιο ισχυρές, η εντεινόμενη οικονομική δύναμη, ενισχύει την πολιτική δύναμη, μια σκληρή ιεραρχία εθνών και κεφαλαίων αναπτύσσεται, αφού οι πολιτικές αποφάσεις μεταφέρονται στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε.. Η Ελλάδα μετατρέπεται, σε προτεκτοράτο. Έτσι ενώ η ΟΝΕ επιτίθεται γενικά στις δυνάμεις της εργασίας σε όλη την Ήπειρο, στον Νότο, που επικεφαλής του είναι η πατρίδα μας, επιτίθεται διπλά, μια που καταργεί όχι μόνο την εθνική ανεξαρτησία και την στοιχειώδη λαϊκή κυριαρχία, αλλά και τα οποιαδήποτε δημοκρατικά προσχήματα. H κοινωνική πάλη στην Ελλάδα, είναι λοιπόν διττή, ο εργατικός αγώνας παίρνει τον χαρακτήρα και του εθνικού αγώνα, απέναντι στην Ε.Ε., στις δομές και την αρχιτεκτονική της, απέναντι στην πολιτικοοικονομική ελίτ της λέσχης των πιο ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών που την διευθύνει, και που φέρεται με τρόπους και μεθόδους, που «παλιά» θα χαρακτηρίζαμε ως ιμπεριαλιστικούς.
α) Η αποδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης της χώρας και το εξωτερικό δημόσιο χρέος, ως αποτέλεσμα της ΟΝΕ:
Η εμφάνιση της πατρίδας μας στο κέντρο του κόσμου, ως καρδιά της αστάθειας και της πιθανής διάλυσης της ευρωζώνης, δεν ήταν προϊόν σύμπτωσης, η πολιτικής συνομωσίας. Η πλήρης παράδοση της χώρας (μέσω της ΟΝΕ και της συνεπακόλουθης απελευθέρωσης του διεθνούς εμπορίου) στις δυνάμεις της αγοράς, είχε ως αποτέλεσμα, την μετατροπή της σε φθίνουσα περιφέρεια της ζώνης του ευρώ, αφού δεν διέθετε τους απαραίτητους δυναμικούς κλάδους σε (εντός της ΟΝΕ) διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά, συγκροτημένη παραγωγική-τεχνολογική δυνατότητα, οικονομίες κλίμακας ή συγκέντρωσης, ώστε να αποκτήσει κάποιο ειδικό βάρος μέσα στην ευρωζώνη, που να αποτρέψει την αποδιάρθρωση της παραγωγικής της βάσης. Αυτή η διαπίστωση δεν οδηγεί αναγκαστικά στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα είναι «ψωροκώσταινα», αλλά απλά σημαίνει ότι μια χώρα στη κατηγορία β, ή γ, των αναπτυγμένων χωρών, όταν ανταγωνίζεται ελεύθερα χώρες πρώτης ταχύτητας, είναι πολύ πιθανόν, να μην μπορεί να ανταπεξέλθει στον ελεύθερο ανταγωνισμό και γι αυτό τον λόγο να απαιτείται μια συνεχή και διαρκή, οδυνηρή «προσαρμογή». Συνεπώς, είναι λάθος η συζήτηση για την ΟΝΕ να εντάσσεται στα παλιά ιδεολογικά «σχίσματα» της αριστεράς.
Καθώς η κατάργηση των εθνικών, νομισματικών και εμπορικών πολιτικών, οδηγεί τις περιφέρειες και τους οικονομικούς κλάδους να ανταγωνίζονται με όρους «απόλυτου πλεονεκτήματος», εντείνοντας και πολλαπλασιάζοντας τις τοπικές, χωρικές, διεθνείς και εθνικές ανισότητες, η Ελλάδα, όπως και ο υπόλοιπος ευρωπαϊκός «Νότος», εντός της ΟΝΕ, λειτούργησε όπως κάποια αδύναμη περιοχή, ενός κράτους, όπου με την «αποψίλωσή» της, τροφοδοτεί την ανάπτυξη των κεντρικών περιοχών. Όμως σε κρατικό επίπεδο, υφίστανται ο κρατικός προϋπολογισμός, η εθνική κοινωνική ασφάλιση, κλπ, μια ουσιαστική χωρική αναδιανομή των πόρων από το κέντρο προς την περιφέρεια, που λειτουργεί διορθωτικά, βελτιώνει την ανισομέρεια και επιτρέπει έτσι στην Θράκη, στον Έβρο, ή στην Γαύδο, να επιβιώνουν. Αντίθετα, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν υπάρχει κανένας διορθωτικός μηχανισμός, παρά μόνο ο αναιμικός κοινοτικός «προϋπολογισμός» της τάξης του 1% του ΑΕΠ (όταν π.χ. στις ΗΠΑ, ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός βρίσκεται στο 15%-20%). Ουσιαστικά η ΟΝΕ δεν επιβεβαιώνει την γενική θέση, ότι από το ελεύθερο εμπόριο κερδίζουν όλοι. Αντίθετα η ΟΝΕ αποδεικνύει, ότι είναι και αυτή ένα παίγνιο, που υπάρχουν και χαμένοι, όπως υπάρχουν και κερδισμένοι.
Σε δεύτερο επίπεδο πρέπει να σημειώσουμε ότι η θεωρία της βέλτιστης νομισματικής ζώνης, όπως αναπτύχθηκε από τον νομπελίστα οικονομολόγο R. Mundell, πέρα από ένα σύστημα μεταφοράς ρευστότητας σε περιοχές ή τομείς που έχουν πληγεί, προϋποθέτει (απολύτως ορθά), παρόμοιους οικονομικούς κύκλους των χωρών που συμμετέχουν σε αυτήν, έτσι ώστε η ύφεση, η ο πληθωρισμός, να μπορούν να αντιμετωπιστούν από την πολιτική της κεντρικής τράπεζας, αφού οι εθνικές νομισματικές πολιτικές έχουν καταργηθεί.
Αντίθετα στην ΟΝΕ, τα λεγόμενα PIIGS, δεν δοκιμάζονται μόνο από την ανισόμετρη ανάπτυξη του Βορρά εις βάρος του Νότου, αλλά και από αντίστροφες πολιτικές επιτοκίων, από αυτές που χρειάζονται, μια που η νομισματική πολιτική της ένωσης, καθορίζεται από τις ανάγκες των ανεπτυγμένων κρατών και κύρια της ατμομηχανής της Ευρώπης, της Γερμανίας, με συνέπεια την παραπέρα αποσάθρωση και στρέβλωση της παραγωγικής τους δομής. Τα πολύ χαμηλά επιτόκια, σε συνθήκες αύξησης του ΑΕΠ, τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και στα PIIGS, ενέτειναν τον προσανατολισμό στις κατασκευές, και έχουν σημαντικό μερίδιο για την σφοδρότητα της κρίσης σε αυτές τις χώρες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τους ουσιαστικούς λόγους, που χώρες όπως η Μ. Βρετανία αποχώρησαν από την προσπάθεια της Ευρωπαϊκής-νομισματικής «ενοποίησης».
Η χώρα μας, «φυλακισμένη» στην ΟΝΕ και στην Ε.Ε., κάτω από την διαρκώς συρρικνούμενη ανταγωνιστικότητά της, διεύρυνε συνεχώς το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Στην ελληνική περίπτωση, περισσότερο από την υπόλοιπη ευρωπαϊκή περιφέρεια, πήρε τον χαρακτήρα των «δίδυμων ελλειμμάτων»,1(δημόσιο έλλειμμα-εξωτερικό έλλειμμα), και τελικά δημόσιου εξωτερικού χρέους, παρά ιδιωτικού. Από 20% του ΑΕΠ που ήταν το εξωτερικό δημόσιο χρέος της χώρας, στην «αυγή της χρυσής δεκαετίας» της ΟΝΕ, σύντομα θα ξεπεράσει το 100%. Το συνολικό εξωτερικό χρέος της χώρας -σύμφωνα με τα στοιχεία της τράπεζας της Ελλάδας- από 185 δις ευρώ που ήταν στο τέλος του 2004, έφτασε τα 406 δις ευρώ, λίγο πριν το τέλος του 2009. Ενώ αντίστοιχα το εξωτερικό έλλειμμα, όπως φωτογραφίζεται στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, προσέγγισε και το -15%, το 2007-2008, μέγεθος που ανεπτυγμένες οικονομίες, παρουσιάζουν μόνο σε εμπόλεμες καταστάσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο (πλην καυσίμων) -με την γέννηση του ευρώ- διογκώνεται υπέρμετρα ως ποσοστό του ΑΕΠ και ισούται περίπου με το συνολικό έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, όλα τα χρόνια της ΟΝΕ. Αυτό δείχνει την περιθωριοποίηση του πρωτογενούς τομέα και της μεταποίησης, και διαπιστώνεται και από τα στοιχεία της απασχόλησης, αφού η στρέβλωση της «ανάπτυξης» με κέντρο τον τουρισμό και τις κατασκευές επεκτείνεται Συνεπώς δεν μπορεί να παρομοιάζεται το σημερινό χρέος (κύρια εξωτερικό), με το χρέος που υπήρχε επί δραχμής (κύρια εσωτερικό), ούτε να υποστηρίζεται ότι το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών κλείνει-προέρχεται, από εισαγωγή χρηματοπιστωτικού, η άλλων κεφαλαίων και την ανάλογη εκποίηση δημόσιας (π.χ. ΟΤΕ), η ιδιωτικής περιουσίας.
Στην πραγματικότητα η ΟΝΕ, ενώ κατέστρεφε την παραγωγική βάση της χώρας όπως και όλου του νότου, «στήριζε» την ελληνική οικονομία και την κατανάλωση, μέσω του «φτηνού» και τελικά πικρού και ακριβού-όπως αποδείχτηκε- εξωτερικού δανεισμού, αύξανε έτσι το ΑΕΠ, αλλά και το εξωτερικό έλλειμμα, και τροφοδοτούταν με πλεονάσματα η Γερμανία και οι δορυφορικές της χώρες, ενισχύοντας οι τελευταίες και την δικιά τους παραγωγική τους βάση.
β) Το δημόσιο χρέος ως μη διαχειρίσιμο μέγεθος και οι στόχοι των Δ.Ν.Τ.-Ε.Ε.:
Η κρατική χρεοκοπία, συνάγεται λοιπόν από την αναπτυξιακή χρεοκοπία. Ο περιορισμός ή, έστω, η σταθεροποίηση του δημόσιου χρέους, ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι μάλλον απίθανα σενάρια,2 μια που απαιτούνται είτε εξωπραγματικοί ρυθμοί ανάπτυξης (από πού;) είτε πρωτογενή πλεονάσματα τέτοιου ύψους, που από την μια θα έχουν ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες στο ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ (άρα, θα αναιρούν τον στόχο τους) και από την άλλη θα δημιουργήσουν εντεινόμενη φτώχεια και κοινωνική αθλιότητα.
Το σύνολο των στόχων της οικονομικής πολιτικής του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε, είναι οικονομικά και κοινωνικά ανέφικτοι (π.χ. αν οι τόκοι ξεπεράσουν τα επόμενα χρόνια, όπως προβλέπεται, το 8,5% (2014), ο στόχος για δημόσιο έλλειμμα στα επίπεδα του Μάαστριχτ, -3%, προϋποθέτει πρωτογενές πλεόνασμα +5,6%, όταν το 2009 το πρωτογενές έλλειμμα ήταν στο -8,6%. Μιλάμε, δηλαδή για στόχο πρωτογενούς δημοσιονομικής προσαρμογής 14,2% του ΑΕΠ, σε λίγα χρόνια, μέγεθος που προσεγγίζει, τα 3/4 των εσόδων του προϋπολογισμού, άρα στόχος παράξενα ανορθόδοξος). Όλα αυτά -ελλειμματικοί προϋπολογισμοί με τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα- θα επιχειρηθούν σε μια χώρα που ήδη εμφανίζει τους πιο αρνητικούς κοινωνικούς δείκτες διεθνώς, ένα αναιμικό κοινωνικό κράτος και μια έντονα αποκλεισμένη και απελπισμένη νεολαία. Είναι και για αυτό, που η εκτίμηση ότι η Ελλάδα αποτελεί τον αδύναμο κρίκο στην ευρωπαϊκή αλυσίδα, έχει ισχυρή θεμελίωση. Λείπουν όμως, αυτήν την στιγμή, οι αναγκαίες και ικανές πολιτικές δυνάμεις που θα στηρίξουν μια άλλη προοπτική.
Ενώ η κυβερνητική πολιτική προπαγανδίζεται με ένα πλήθος αβάσιμων επιχειρημάτων (π.χ.: ισχυρίζονται ότι αν η Ελλάδα κήρυσσε πτώχευση ή αναδιάρθρωση του χρέους, θα αποκλειόταν από τις αγορές και έτσι δεν θα μπορούσε να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, ενώ στην πραγματικότητα, σύμφωνα με το πρόγραμμα σταθεροποίησης, η Ελλάδα θα βγαίνει στις αγορές μόνο για να αναχρηματοδοτεί τα τοκοχρεολύσια, και συγχρόνως, ένα σημαντικό κομμάτι εθνικών πόρων θα πηγαίνει στους ξένους πιστωτές), η αριστερά δεν μπορεί να αρθρώσει το απλό πολιτικό συμπέρασμα : «δεν μας έσωσαν», αλλά η «ελληνική» κυβέρνηση «έσωσε» τους πιστωτές και το ίδιο το ευρώ, θυσιάζοντας την πατρίδα μας και τον λαό της. Οι επιπτώσεις μιας ελληνικής στάσης πληρωμών η ή μονομερής αναδιάρθρωσης του χρέους, θα ήταν ιδιαίτερα «δυσάρεστες» στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ενώ αντίθετα η Ελλάδα θα γλύτωνε την ευρωπαϊκή κηδεμονία και τα αντικοινωνικά μέτρα.
Η παράδοση της χώρας στο Δ.Ν.Τ. και στους υπερεθνικούς μηχανισμούς, ήταν η λογική κατάληξη της ένταξης στην ΟΝΕ, όπως εύστοχα είχε προβλεφτεί προ δεκαετίας,3 για να έρθει ο δεύτερος και πιο επώδυνος γύρος, λεηλασίας του εξωτερικού και εσωτερικού τομέα της ελληνικής οικονομίας, από τις «υγιείς δυνάμεις» της αγοράς, που θα σημάνουν και την πλήρη λατινοαμερικανοποίηση της πάλαι ποτέ, «ισχυρής» Ελλάδας. Αυτός είναι όντως, ένας πραγματικά εφικτός οικονομικός και πολιτικός στόχος του Δ.Ν.Τ. και της Γερμανίας. Στόχος που μέρος του καταγράφεται και στη σύμβαση δανεισμού του ελληνικού δημοσίου από Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ., όπου οι πιστωτές μπορούν να κατασχέσουν ελεύθερα, δημόσια περιουσία.
γ) Η έξοδος από το ευρώ και τα μεγάλα «δεινά» που θα επιφέρει:
Το πολιτικό ζήτημα που αναδεικνύεται από την διαπίστωση ότι το χρέος όχι μόνον δεν μπορεί να αποπληρωθεί, αλλά ούτε καν να μειωθεί ή να σταθεροποιηθεί, είναι το ξεπούλημα της χώρας στους πιστωτές, στο Δ.Ν.Τ. και στην Ε.Ε., χάρη μιας πιθανής «ελεγχόμενης» χρεοκοπίας, ή στην ρήξη μαζί τους. Η λύση, όμως, της ρήξης επιβάλλει, από μόνη της, την έξοδο από το ευρώ και πιθανόν και απο την Ε.Ε., αφού δεν μπορείς να συγκρούεσαι, ή και να διαπραγματεύεσαι μια λύση υπέρ του ελληνικού λαού, την ίδια στιγμή που το σύνολο της οικονομικής σου πολιτικής, καθορίζεται από τους πιστωτές σου. Όσον αφορά τις απώλειες των κοινοτικών πόρων-από πιθανή έξοδο και από την Ε.Ε.-, αυτοί ήταν κατ’ έτος πολύ μικρότεροι από το εμπορικό έλλειμμα της Ελλάδας σε σχέση μόνο με την Γερμανία, και σχετικά ασήμαντοι, μπροστά μόνο στους τόκους που πρέπει να πληρώνει μελλοντικά το ελληνικό κράτος για την εξυπηρέτηση του εξωτερικού του χρέους. Δεν «υπολογίζουμε» ούτε το τμήμα τους που επιστρέφει στην Ε.Ε, ούτε τα δεσμά που επιβάλλουν.
Είναι σαφές ότι έτσι ανοίγεται ο δρόμος για την έξοδο και των άλλων PIIGS από το ευρώ, που θα οδηγήσει στην μόνη ίσως πιθανή σωτηρία του, ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, και νόμισμα των χωρών μιας νέας Μπενελούξ, όπως βάσιμα τείνουν να παρατηρούν και οικονομολόγοι όπως ο Κρούγκμαν.
Η ίδια βέβαια η εικόνα της Ελλάδας, που της επιβάλλεται και βαθιά ύφεση, με διαιωνιζόμενα εξωτερικά ελλείμματα που προκύπτουν από την συνεχώς μειούμενη διεθνής ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, υποδεικνύει, ως μόνη εφικτή διέξοδο, την μείωση της νομισματικής ισοτιμίας, ώστε η οικονομία να σταθεροποιηθεί και να ανακάμψει, να μειωθεί η ανεργία κλπ. Προφανή πράγματα, δηλαδή, για τους «παλιούς» οικονομολόγους, πριν η προσαρμογή της οικονομίας με εργαλείο την υποτίμηση «απαγορευθεί» από τον νεοφιλελευθερισμό και τους θιασώτες του, επειδή θίγει την ελεύθερη και απεριόριστη κυκλοφορία των κεφαλαίων και των εμπορευμάτων.
Η αριστερά, λόγω κυρίως μιας παρανόησης του διεθνισμού ή ενός «ορθόδοξου» μαρξισμού (που θεωρεί το κοινό νόμισμα, ως κάποια φάση της καπιταλιστικής «εξέλιξης»-«προόδου»), βλέπει με τρόμο την έξοδο από το ευρώ. Ανασύρει, λοιπόν, τον πρώτο της μεγάλο φόβο, αυτόν του πληθωρισμού. Ουσιαστικά μερικοί υποστηρίζουν, ότι θα μας βρουν τέτοια μεγέθη πληθωρισμού, που θα σημάνουν την άμεση εξάτμιση της οποιασδήποτε υποτίμησης. Αντίθετα, όμως, η υποτίμηση εξατμίζεται μακροχρονίως, και κάνει χρόνια για να μετακυλισθεί στις τιμές. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, η τελευταία επίσημη υποτίμηση του Σημίτη (Μάρτιος 1998) κατά περίπου 15%, δημιούργησε, τον πρώτο χρόνο, πληθωριστικό κύμα 1,2%,4 που έβαινε μειούμενο. Φυσικά, η πληθωριστική πίεση μπορεί να αυξηθεί, αν οι αρχές αποφασίσουν να χρηματοδοτήσουν το δημόσιο έλλειμμα, κόβοντας επιπλέον νόμισμα. Όμως, και σε αυτήν την περίπτωση, η αύξηση του πληθωρισμού θα είναι- ποσοστιαία- συγκριτικά μικρότερη . Η αύξηση της νομισματικής βάσης, με την σειρά της μπορεί να οδηγεί σε αύξηση του ΑΕΠ και (συνδυασμένη με τον πληθωρισμό) σε πιθανή μείωση του Ποσοστού του Δημοσίου Χρέους επί του ΑΕΠ. Ακόμη όμως και αν το δίλλημα ήταν-που δεν είναι- 25% πληθωρισμός η 25% ανεργία, φτώχια, διάλυση του κοινωνικού κράτους (υπό την τρόικα), η αριστερά έπρεπε να διαλέξει το πρώτο. Πρέπει να σημειώσουμε ότι στην Αργεντινή αυτές τις μέρες δόθηκαν αυξήσεις 22%, με πληθωρισμό 11%, ενώ η ανάπτυξη τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Ο δεύτερος μεγάλος φόβος που εμφανίζουν, είναι ότι θα μπουν και θα βγουν (ήδη έχει γίνει) κεφάλαια από την χώρα, κερδοσκοπώντας από την υποτίμηση. Οι κινήσεις κεφαλαίων και καταθέσεων από και προς το εξωτερικό, οι ανάλογοι λογαριασμοί και τα φυσικά πρόσωπα που τους κατέχουν, μπορούν να ελεγχθούν από την Τράπεζα της Ελλάδας. Είναι συνεπώς θέμα εθνικής φορολογικής πολιτικής, αν το βγες-μπες, θα φορολογηθεί και πόσο, αν έτσι θα προκύψουν και σημαντικά συναλλαγματικά διαθέσιμα, άρα τίθεται το ζήτημα: ποια κυβέρνηση θα βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ; Η συνολική διαχείριση της βραχυχρόνιας νομισματικής αναταραχής που θα δημιουργηθεί, από την έξοδο από το ευρώ, ανάγεται επίσης στην σφαίρα της πολιτικής. Οι πρόσκαιρες λοιπόν ιδιαίτερες επιπτώσεις της στο σύνολο της οικονομίας και οι ανάλογες πολιτικές πρέπει να μελετηθούν, χωρίς αφορισμούς και καταστροφολογία. Βέβαιον είναι ότι η ζωή θα συνεχιστεί και μετά το ευρώ, και η απόφαση εξόδου από αυτό έχει να κάνει και με το πώς θα είναι η ζωή των εργαζόμενων και της στρατιάς των ανέργων, εντός της ευρωζώνης. Τα μεσοπρόθεσμα και μακροχρόνια κέρδη από την ανάκτηση της νομισματικής, συναλλαγματικής και εθνικής οικονομικής πολιτικής, σίγουρα θα είναι πολύ μεγαλύτερα από τις πιθανά σημαντικές βραχυχρόνιες ζημιές (μη τεκμηριωμένες μέχρι σήμερα) και το σοκ, που θα προκαλέσει η αποχώρηση.
Από την άλλη πλευρά, μια έξοδος από το ευρώ με πρωτοβουλία της Ελλάδας (γιατί υπάρχει και το σενάριο της μερικής αποχώρησης υπό τον πλήρη έλεγχο της Ε.Ε, και κάποιου διπλού νομίσματος, άλλο για τις εσωτερικές και άλλο για τις εξωτερικές συναλλαγές) θα οδηγήσει μάλλον σε κατολίσθηση, ή ίσως να είναι η αρχή του τέλους του ευρώ. Έτσι η υποτίμηση της νέας δραχμής έναντι του ευρώ(;) μπορεί να είναι μεγαλύτερη, έναντι του υπόλοιπου κόσμου (δολαρίου). Ίσως, μάλιστα, – υπό προϋποθέσεις ορθής οικονομικής πολιτικής- να κερδίσει η Ελλάδα ένα «παγκόσμιο» παραγωγικό πλεονέκτημα: η συνθετότητα και το απρόβλεπτο, της δυναμικής κατάστασης, που θα διαμορφωθεί, ίσως θα μπορούσε να οδηγήσει στο εργαλείο των πολλαπλών συναλλαγματικών ισοτιμιών (άλλη υποτίμηση ανά προϊόν), που ο Τσάβες θύμισε στον σύγχρονο νεοφιλελεύθερο κόσμο ότι υπάρχει.
Πάνω και πέρα από όλα, μια αριστερή ρήξη στην Ελλάδα με το ευρώ, τους πιστωτές και την τρόικα, σημαίνει έναν παγκόσμιο σεισμό, με άγνωστες συνέπειες για τους καπιταλιστές, χωρίς μάλιστα η Γερμανία και οι δορυφορικές της χώρες, να έχουν οικοδομήσει την άμυνά τους, με κάποιο στοιχειώδη αντισεισμικό κανονισμό. Πιθανόν να σημαίνει την διάρρηξη-όπως είπαμε και παραπάνω- ή και την διάλυση της ΟΝΕ, από την πλευρά των συμφερόντων του Νότου, αλλά και των εργαζόμενων τάξεων όλης της Ηπείρου. Για αυτό συνιστά και την πιο συνεπή διεθνιστική πράξη. Ακριβώς αυτό και οι «ευρωπαϊστές», πρέπει να το καταλάβουν, ότι έστω και ως απειλή, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, και η σύγκρουση με το διευθυντήριο της Ε.Ε, ότι δεν θυσιαζόμαστε για το ευρώ, αποτελεί το πιο ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί, μιας κυβέρνησης, που θα έρθει σε αναμέτρηση με την Τρόικα. Ουσιαστικά και για τους παραπάνω λόγους, «η έξοδος από το ευρώ», είναι κύρια πολιτικό ζήτημα και ύστερα ζήτημα που πρέπει να απαντήσει, η οικονομική ανάλυση και θεωρία.
Ακόμη και αν η έξοδος από το ευρώ θεωρηθεί ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί μέσα από ανάλογη εθνική οικονομική πολιτική, δηλαδή ακόμη και αν δεν συνταραχθεί η Ήπειρος, ακόμη και αν μείνουμε μόνοι μας στο Νότο, το βέβαιο είναι ότι η παραμονή στην ζώνη του ευρώ είναι ένα στοίχημα που έχει προ πολλού χαθεί, και τις συνέπειες τις πληρώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι και η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας. Προς άρση παρερμηνειών: από τα παραπάνω δεν συνάγεται, ότι η αντίθεση με την ΟΝΕ και το ευρώ, πρέπει να είναι η μοναδική και κεντρική σημαία, ενός κοινωνικού κινήματος στην Ελλάδα5. Δίπλα της, πρέπει να αναδειχτούν όλες οι σημαίες και τα προτάγματα της αριστεράς, συμπεριλαμβανόμενου και αυτού της αυτοδιαχείρισης. Αλλά είναι μία αναγκαία συνθήκη, για να οικοδομηθεί στην χώρα μας, όχι μόνο ένα διαφορετικό μοντέλο παραγωγής, διανομής και κατανάλωσης με σοσιαλιστική κατεύθυνση, αλλά για να υπάρξει και η στοιχειώδης παραγωγική ανασυγκρότηση, κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία.
1, 2: Βλ: Μαριόλης Θ.-Παπουλής Κ. (2010) Δυναμική του Χρέους, «Δίδυμα Ελλείμματα» και Διεθνής Ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής Οικονομίας. Όλη η μελέτη βρίσκεται στη διεύθυνση: http://mpra.ub.uni-muenchen.de/23173/):
3: Μαριόλης Θ., Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ένωση στο: Θ. Μαριόλης και Γ. Σταμάτης (1999) ΟΝΕ και Νεοφιλελεύθερη Πολιτική, Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα, και Μαριόλης, Θ., Ο νέος διεθνής καταμερισμός εργασίας, στο: Θ. Μαριόλης και Γ. Σταμάτης (2000) Η Εντός ΟΝΕ Εποχή. Παγκοσμιοποίηση, ΟΝΕ, Δραχμή, Χρηματιστήριο, Αθήνα, Στάχυ.
4: Είναι αξιοσημείωτο ότι, ενώ όλοι οι «έγκυροι αναλυτές» (μεταξύ των οποίων και ο Καθηγητής Γ. Αλογοσκούφης) προέβλεπαν εισαγόμενο πληθωρισμό ύψους 10%-20%, επαληθεύτηκε η προγενέστερη της υποτίμησης μελέτη, των: Μαριόλη Θ., Οικονομίδη Χ., Σταμάτη Γ., και Φουστέρη Ν. (1996) Ποσοτική εκτίμηση των επιπτώσεων της υποτίμησης της δραχμής στο κόστος παραγωγής, Τεύχη Πολιτικής Οικονομίας 19, σελ. 5-55 (ολοκληρωμένη εκδοχή: 1997, Αθήνα, Εκδόσεις Κριτική).
5: Υπό αυτή την έννοια, είναι πολύ εύστοχο το άρθρο του Στάθη Κουβελάκη: «Υπάρχει ζωή μετά τον ευρωπαϊσμό;», Κυριακάτικη Αυγή, 1-8-2010.
• Παπουλής Κώστας (Γέρος)
Η παγκόσμια κρίση που ξέσπασε στα τέλη του 2008, εκδηλώθηκε στην Ελλάδα ως δημοσιονομική κρίση (απειλή χρεοκοπίας του κράτους), φωτογραφίζοντας τα αδιέξοδα της ίδιας της ΟΝΕ, πυροδοτώντας συγχρόνως την δομική κρίση του ευρώ. Ουσιαστικά αναδεικνύεται η μεγάλη αντίφαση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης : Όσο η ΟΝΕ τείνει προς τον στόχο της, την πλήρη απελευθέρωση των αγορών, τόσο ενισχύει τις μεγάλες ανισορροπίες στον οικονομικό-γεωγραφικό χώρο, άρα τις αντίρροπες δυνάμεις που εργάζονται για την διάλυση της.
Σε γενικό επίπεδο οι ισχυρά οικονομικές χώρες, γίνονται όλο και πιο ισχυρές, η εντεινόμενη οικονομική δύναμη, ενισχύει την πολιτική δύναμη, μια σκληρή ιεραρχία εθνών και κεφαλαίων αναπτύσσεται, αφού οι πολιτικές αποφάσεις μεταφέρονται στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε.. Η Ελλάδα μετατρέπεται, σε προτεκτοράτο. Έτσι ενώ η ΟΝΕ επιτίθεται γενικά στις δυνάμεις της εργασίας σε όλη την Ήπειρο, στον Νότο, που επικεφαλής του είναι η πατρίδα μας, επιτίθεται διπλά, μια που καταργεί όχι μόνο την εθνική ανεξαρτησία και την στοιχειώδη λαϊκή κυριαρχία, αλλά και τα οποιαδήποτε δημοκρατικά προσχήματα. H κοινωνική πάλη στην Ελλάδα, είναι λοιπόν διττή, ο εργατικός αγώνας παίρνει τον χαρακτήρα και του εθνικού αγώνα, απέναντι στην Ε.Ε., στις δομές και την αρχιτεκτονική της, απέναντι στην πολιτικοοικονομική ελίτ της λέσχης των πιο ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών που την διευθύνει, και που φέρεται με τρόπους και μεθόδους, που «παλιά» θα χαρακτηρίζαμε ως ιμπεριαλιστικούς.
α) Η αποδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης της χώρας και το εξωτερικό δημόσιο χρέος, ως αποτέλεσμα της ΟΝΕ:
Η εμφάνιση της πατρίδας μας στο κέντρο του κόσμου, ως καρδιά της αστάθειας και της πιθανής διάλυσης της ευρωζώνης, δεν ήταν προϊόν σύμπτωσης, η πολιτικής συνομωσίας. Η πλήρης παράδοση της χώρας (μέσω της ΟΝΕ και της συνεπακόλουθης απελευθέρωσης του διεθνούς εμπορίου) στις δυνάμεις της αγοράς, είχε ως αποτέλεσμα, την μετατροπή της σε φθίνουσα περιφέρεια της ζώνης του ευρώ, αφού δεν διέθετε τους απαραίτητους δυναμικούς κλάδους σε (εντός της ΟΝΕ) διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά, συγκροτημένη παραγωγική-τεχνολογική δυνατότητα, οικονομίες κλίμακας ή συγκέντρωσης, ώστε να αποκτήσει κάποιο ειδικό βάρος μέσα στην ευρωζώνη, που να αποτρέψει την αποδιάρθρωση της παραγωγικής της βάσης. Αυτή η διαπίστωση δεν οδηγεί αναγκαστικά στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα είναι «ψωροκώσταινα», αλλά απλά σημαίνει ότι μια χώρα στη κατηγορία β, ή γ, των αναπτυγμένων χωρών, όταν ανταγωνίζεται ελεύθερα χώρες πρώτης ταχύτητας, είναι πολύ πιθανόν, να μην μπορεί να ανταπεξέλθει στον ελεύθερο ανταγωνισμό και γι αυτό τον λόγο να απαιτείται μια συνεχή και διαρκή, οδυνηρή «προσαρμογή». Συνεπώς, είναι λάθος η συζήτηση για την ΟΝΕ να εντάσσεται στα παλιά ιδεολογικά «σχίσματα» της αριστεράς.
Καθώς η κατάργηση των εθνικών, νομισματικών και εμπορικών πολιτικών, οδηγεί τις περιφέρειες και τους οικονομικούς κλάδους να ανταγωνίζονται με όρους «απόλυτου πλεονεκτήματος», εντείνοντας και πολλαπλασιάζοντας τις τοπικές, χωρικές, διεθνείς και εθνικές ανισότητες, η Ελλάδα, όπως και ο υπόλοιπος ευρωπαϊκός «Νότος», εντός της ΟΝΕ, λειτούργησε όπως κάποια αδύναμη περιοχή, ενός κράτους, όπου με την «αποψίλωσή» της, τροφοδοτεί την ανάπτυξη των κεντρικών περιοχών. Όμως σε κρατικό επίπεδο, υφίστανται ο κρατικός προϋπολογισμός, η εθνική κοινωνική ασφάλιση, κλπ, μια ουσιαστική χωρική αναδιανομή των πόρων από το κέντρο προς την περιφέρεια, που λειτουργεί διορθωτικά, βελτιώνει την ανισομέρεια και επιτρέπει έτσι στην Θράκη, στον Έβρο, ή στην Γαύδο, να επιβιώνουν. Αντίθετα, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν υπάρχει κανένας διορθωτικός μηχανισμός, παρά μόνο ο αναιμικός κοινοτικός «προϋπολογισμός» της τάξης του 1% του ΑΕΠ (όταν π.χ. στις ΗΠΑ, ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός βρίσκεται στο 15%-20%). Ουσιαστικά η ΟΝΕ δεν επιβεβαιώνει την γενική θέση, ότι από το ελεύθερο εμπόριο κερδίζουν όλοι. Αντίθετα η ΟΝΕ αποδεικνύει, ότι είναι και αυτή ένα παίγνιο, που υπάρχουν και χαμένοι, όπως υπάρχουν και κερδισμένοι.
Σε δεύτερο επίπεδο πρέπει να σημειώσουμε ότι η θεωρία της βέλτιστης νομισματικής ζώνης, όπως αναπτύχθηκε από τον νομπελίστα οικονομολόγο R. Mundell, πέρα από ένα σύστημα μεταφοράς ρευστότητας σε περιοχές ή τομείς που έχουν πληγεί, προϋποθέτει (απολύτως ορθά), παρόμοιους οικονομικούς κύκλους των χωρών που συμμετέχουν σε αυτήν, έτσι ώστε η ύφεση, η ο πληθωρισμός, να μπορούν να αντιμετωπιστούν από την πολιτική της κεντρικής τράπεζας, αφού οι εθνικές νομισματικές πολιτικές έχουν καταργηθεί.
Αντίθετα στην ΟΝΕ, τα λεγόμενα PIIGS, δεν δοκιμάζονται μόνο από την ανισόμετρη ανάπτυξη του Βορρά εις βάρος του Νότου, αλλά και από αντίστροφες πολιτικές επιτοκίων, από αυτές που χρειάζονται, μια που η νομισματική πολιτική της ένωσης, καθορίζεται από τις ανάγκες των ανεπτυγμένων κρατών και κύρια της ατμομηχανής της Ευρώπης, της Γερμανίας, με συνέπεια την παραπέρα αποσάθρωση και στρέβλωση της παραγωγικής τους δομής. Τα πολύ χαμηλά επιτόκια, σε συνθήκες αύξησης του ΑΕΠ, τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και στα PIIGS, ενέτειναν τον προσανατολισμό στις κατασκευές, και έχουν σημαντικό μερίδιο για την σφοδρότητα της κρίσης σε αυτές τις χώρες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τους ουσιαστικούς λόγους, που χώρες όπως η Μ. Βρετανία αποχώρησαν από την προσπάθεια της Ευρωπαϊκής-νομισματικής «ενοποίησης».
Η χώρα μας, «φυλακισμένη» στην ΟΝΕ και στην Ε.Ε., κάτω από την διαρκώς συρρικνούμενη ανταγωνιστικότητά της, διεύρυνε συνεχώς το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Στην ελληνική περίπτωση, περισσότερο από την υπόλοιπη ευρωπαϊκή περιφέρεια, πήρε τον χαρακτήρα των «δίδυμων ελλειμμάτων»,1(δημόσιο έλλειμμα-εξωτερικό έλλειμμα), και τελικά δημόσιου εξωτερικού χρέους, παρά ιδιωτικού. Από 20% του ΑΕΠ που ήταν το εξωτερικό δημόσιο χρέος της χώρας, στην «αυγή της χρυσής δεκαετίας» της ΟΝΕ, σύντομα θα ξεπεράσει το 100%. Το συνολικό εξωτερικό χρέος της χώρας -σύμφωνα με τα στοιχεία της τράπεζας της Ελλάδας- από 185 δις ευρώ που ήταν στο τέλος του 2004, έφτασε τα 406 δις ευρώ, λίγο πριν το τέλος του 2009. Ενώ αντίστοιχα το εξωτερικό έλλειμμα, όπως φωτογραφίζεται στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, προσέγγισε και το -15%, το 2007-2008, μέγεθος που ανεπτυγμένες οικονομίες, παρουσιάζουν μόνο σε εμπόλεμες καταστάσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο (πλην καυσίμων) -με την γέννηση του ευρώ- διογκώνεται υπέρμετρα ως ποσοστό του ΑΕΠ και ισούται περίπου με το συνολικό έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, όλα τα χρόνια της ΟΝΕ. Αυτό δείχνει την περιθωριοποίηση του πρωτογενούς τομέα και της μεταποίησης, και διαπιστώνεται και από τα στοιχεία της απασχόλησης, αφού η στρέβλωση της «ανάπτυξης» με κέντρο τον τουρισμό και τις κατασκευές επεκτείνεται Συνεπώς δεν μπορεί να παρομοιάζεται το σημερινό χρέος (κύρια εξωτερικό), με το χρέος που υπήρχε επί δραχμής (κύρια εσωτερικό), ούτε να υποστηρίζεται ότι το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών κλείνει-προέρχεται, από εισαγωγή χρηματοπιστωτικού, η άλλων κεφαλαίων και την ανάλογη εκποίηση δημόσιας (π.χ. ΟΤΕ), η ιδιωτικής περιουσίας.
Στην πραγματικότητα η ΟΝΕ, ενώ κατέστρεφε την παραγωγική βάση της χώρας όπως και όλου του νότου, «στήριζε» την ελληνική οικονομία και την κατανάλωση, μέσω του «φτηνού» και τελικά πικρού και ακριβού-όπως αποδείχτηκε- εξωτερικού δανεισμού, αύξανε έτσι το ΑΕΠ, αλλά και το εξωτερικό έλλειμμα, και τροφοδοτούταν με πλεονάσματα η Γερμανία και οι δορυφορικές της χώρες, ενισχύοντας οι τελευταίες και την δικιά τους παραγωγική τους βάση.
β) Το δημόσιο χρέος ως μη διαχειρίσιμο μέγεθος και οι στόχοι των Δ.Ν.Τ.-Ε.Ε.:
Η κρατική χρεοκοπία, συνάγεται λοιπόν από την αναπτυξιακή χρεοκοπία. Ο περιορισμός ή, έστω, η σταθεροποίηση του δημόσιου χρέους, ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι μάλλον απίθανα σενάρια,2 μια που απαιτούνται είτε εξωπραγματικοί ρυθμοί ανάπτυξης (από πού;) είτε πρωτογενή πλεονάσματα τέτοιου ύψους, που από την μια θα έχουν ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες στο ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ (άρα, θα αναιρούν τον στόχο τους) και από την άλλη θα δημιουργήσουν εντεινόμενη φτώχεια και κοινωνική αθλιότητα.
Το σύνολο των στόχων της οικονομικής πολιτικής του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε, είναι οικονομικά και κοινωνικά ανέφικτοι (π.χ. αν οι τόκοι ξεπεράσουν τα επόμενα χρόνια, όπως προβλέπεται, το 8,5% (2014), ο στόχος για δημόσιο έλλειμμα στα επίπεδα του Μάαστριχτ, -3%, προϋποθέτει πρωτογενές πλεόνασμα +5,6%, όταν το 2009 το πρωτογενές έλλειμμα ήταν στο -8,6%. Μιλάμε, δηλαδή για στόχο πρωτογενούς δημοσιονομικής προσαρμογής 14,2% του ΑΕΠ, σε λίγα χρόνια, μέγεθος που προσεγγίζει, τα 3/4 των εσόδων του προϋπολογισμού, άρα στόχος παράξενα ανορθόδοξος). Όλα αυτά -ελλειμματικοί προϋπολογισμοί με τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα- θα επιχειρηθούν σε μια χώρα που ήδη εμφανίζει τους πιο αρνητικούς κοινωνικούς δείκτες διεθνώς, ένα αναιμικό κοινωνικό κράτος και μια έντονα αποκλεισμένη και απελπισμένη νεολαία. Είναι και για αυτό, που η εκτίμηση ότι η Ελλάδα αποτελεί τον αδύναμο κρίκο στην ευρωπαϊκή αλυσίδα, έχει ισχυρή θεμελίωση. Λείπουν όμως, αυτήν την στιγμή, οι αναγκαίες και ικανές πολιτικές δυνάμεις που θα στηρίξουν μια άλλη προοπτική.
Ενώ η κυβερνητική πολιτική προπαγανδίζεται με ένα πλήθος αβάσιμων επιχειρημάτων (π.χ.: ισχυρίζονται ότι αν η Ελλάδα κήρυσσε πτώχευση ή αναδιάρθρωση του χρέους, θα αποκλειόταν από τις αγορές και έτσι δεν θα μπορούσε να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, ενώ στην πραγματικότητα, σύμφωνα με το πρόγραμμα σταθεροποίησης, η Ελλάδα θα βγαίνει στις αγορές μόνο για να αναχρηματοδοτεί τα τοκοχρεολύσια, και συγχρόνως, ένα σημαντικό κομμάτι εθνικών πόρων θα πηγαίνει στους ξένους πιστωτές), η αριστερά δεν μπορεί να αρθρώσει το απλό πολιτικό συμπέρασμα : «δεν μας έσωσαν», αλλά η «ελληνική» κυβέρνηση «έσωσε» τους πιστωτές και το ίδιο το ευρώ, θυσιάζοντας την πατρίδα μας και τον λαό της. Οι επιπτώσεις μιας ελληνικής στάσης πληρωμών η ή μονομερής αναδιάρθρωσης του χρέους, θα ήταν ιδιαίτερα «δυσάρεστες» στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ενώ αντίθετα η Ελλάδα θα γλύτωνε την ευρωπαϊκή κηδεμονία και τα αντικοινωνικά μέτρα.
Η παράδοση της χώρας στο Δ.Ν.Τ. και στους υπερεθνικούς μηχανισμούς, ήταν η λογική κατάληξη της ένταξης στην ΟΝΕ, όπως εύστοχα είχε προβλεφτεί προ δεκαετίας,3 για να έρθει ο δεύτερος και πιο επώδυνος γύρος, λεηλασίας του εξωτερικού και εσωτερικού τομέα της ελληνικής οικονομίας, από τις «υγιείς δυνάμεις» της αγοράς, που θα σημάνουν και την πλήρη λατινοαμερικανοποίηση της πάλαι ποτέ, «ισχυρής» Ελλάδας. Αυτός είναι όντως, ένας πραγματικά εφικτός οικονομικός και πολιτικός στόχος του Δ.Ν.Τ. και της Γερμανίας. Στόχος που μέρος του καταγράφεται και στη σύμβαση δανεισμού του ελληνικού δημοσίου από Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ., όπου οι πιστωτές μπορούν να κατασχέσουν ελεύθερα, δημόσια περιουσία.
γ) Η έξοδος από το ευρώ και τα μεγάλα «δεινά» που θα επιφέρει:
Το πολιτικό ζήτημα που αναδεικνύεται από την διαπίστωση ότι το χρέος όχι μόνον δεν μπορεί να αποπληρωθεί, αλλά ούτε καν να μειωθεί ή να σταθεροποιηθεί, είναι το ξεπούλημα της χώρας στους πιστωτές, στο Δ.Ν.Τ. και στην Ε.Ε., χάρη μιας πιθανής «ελεγχόμενης» χρεοκοπίας, ή στην ρήξη μαζί τους. Η λύση, όμως, της ρήξης επιβάλλει, από μόνη της, την έξοδο από το ευρώ και πιθανόν και απο την Ε.Ε., αφού δεν μπορείς να συγκρούεσαι, ή και να διαπραγματεύεσαι μια λύση υπέρ του ελληνικού λαού, την ίδια στιγμή που το σύνολο της οικονομικής σου πολιτικής, καθορίζεται από τους πιστωτές σου. Όσον αφορά τις απώλειες των κοινοτικών πόρων-από πιθανή έξοδο και από την Ε.Ε.-, αυτοί ήταν κατ’ έτος πολύ μικρότεροι από το εμπορικό έλλειμμα της Ελλάδας σε σχέση μόνο με την Γερμανία, και σχετικά ασήμαντοι, μπροστά μόνο στους τόκους που πρέπει να πληρώνει μελλοντικά το ελληνικό κράτος για την εξυπηρέτηση του εξωτερικού του χρέους. Δεν «υπολογίζουμε» ούτε το τμήμα τους που επιστρέφει στην Ε.Ε, ούτε τα δεσμά που επιβάλλουν.
Είναι σαφές ότι έτσι ανοίγεται ο δρόμος για την έξοδο και των άλλων PIIGS από το ευρώ, που θα οδηγήσει στην μόνη ίσως πιθανή σωτηρία του, ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, και νόμισμα των χωρών μιας νέας Μπενελούξ, όπως βάσιμα τείνουν να παρατηρούν και οικονομολόγοι όπως ο Κρούγκμαν.
Η ίδια βέβαια η εικόνα της Ελλάδας, που της επιβάλλεται και βαθιά ύφεση, με διαιωνιζόμενα εξωτερικά ελλείμματα που προκύπτουν από την συνεχώς μειούμενη διεθνής ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, υποδεικνύει, ως μόνη εφικτή διέξοδο, την μείωση της νομισματικής ισοτιμίας, ώστε η οικονομία να σταθεροποιηθεί και να ανακάμψει, να μειωθεί η ανεργία κλπ. Προφανή πράγματα, δηλαδή, για τους «παλιούς» οικονομολόγους, πριν η προσαρμογή της οικονομίας με εργαλείο την υποτίμηση «απαγορευθεί» από τον νεοφιλελευθερισμό και τους θιασώτες του, επειδή θίγει την ελεύθερη και απεριόριστη κυκλοφορία των κεφαλαίων και των εμπορευμάτων.
Η αριστερά, λόγω κυρίως μιας παρανόησης του διεθνισμού ή ενός «ορθόδοξου» μαρξισμού (που θεωρεί το κοινό νόμισμα, ως κάποια φάση της καπιταλιστικής «εξέλιξης»-«προόδου»), βλέπει με τρόμο την έξοδο από το ευρώ. Ανασύρει, λοιπόν, τον πρώτο της μεγάλο φόβο, αυτόν του πληθωρισμού. Ουσιαστικά μερικοί υποστηρίζουν, ότι θα μας βρουν τέτοια μεγέθη πληθωρισμού, που θα σημάνουν την άμεση εξάτμιση της οποιασδήποτε υποτίμησης. Αντίθετα, όμως, η υποτίμηση εξατμίζεται μακροχρονίως, και κάνει χρόνια για να μετακυλισθεί στις τιμές. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, η τελευταία επίσημη υποτίμηση του Σημίτη (Μάρτιος 1998) κατά περίπου 15%, δημιούργησε, τον πρώτο χρόνο, πληθωριστικό κύμα 1,2%,4 που έβαινε μειούμενο. Φυσικά, η πληθωριστική πίεση μπορεί να αυξηθεί, αν οι αρχές αποφασίσουν να χρηματοδοτήσουν το δημόσιο έλλειμμα, κόβοντας επιπλέον νόμισμα. Όμως, και σε αυτήν την περίπτωση, η αύξηση του πληθωρισμού θα είναι- ποσοστιαία- συγκριτικά μικρότερη . Η αύξηση της νομισματικής βάσης, με την σειρά της μπορεί να οδηγεί σε αύξηση του ΑΕΠ και (συνδυασμένη με τον πληθωρισμό) σε πιθανή μείωση του Ποσοστού του Δημοσίου Χρέους επί του ΑΕΠ. Ακόμη όμως και αν το δίλλημα ήταν-που δεν είναι- 25% πληθωρισμός η 25% ανεργία, φτώχια, διάλυση του κοινωνικού κράτους (υπό την τρόικα), η αριστερά έπρεπε να διαλέξει το πρώτο. Πρέπει να σημειώσουμε ότι στην Αργεντινή αυτές τις μέρες δόθηκαν αυξήσεις 22%, με πληθωρισμό 11%, ενώ η ανάπτυξη τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Ο δεύτερος μεγάλος φόβος που εμφανίζουν, είναι ότι θα μπουν και θα βγουν (ήδη έχει γίνει) κεφάλαια από την χώρα, κερδοσκοπώντας από την υποτίμηση. Οι κινήσεις κεφαλαίων και καταθέσεων από και προς το εξωτερικό, οι ανάλογοι λογαριασμοί και τα φυσικά πρόσωπα που τους κατέχουν, μπορούν να ελεγχθούν από την Τράπεζα της Ελλάδας. Είναι συνεπώς θέμα εθνικής φορολογικής πολιτικής, αν το βγες-μπες, θα φορολογηθεί και πόσο, αν έτσι θα προκύψουν και σημαντικά συναλλαγματικά διαθέσιμα, άρα τίθεται το ζήτημα: ποια κυβέρνηση θα βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ; Η συνολική διαχείριση της βραχυχρόνιας νομισματικής αναταραχής που θα δημιουργηθεί, από την έξοδο από το ευρώ, ανάγεται επίσης στην σφαίρα της πολιτικής. Οι πρόσκαιρες λοιπόν ιδιαίτερες επιπτώσεις της στο σύνολο της οικονομίας και οι ανάλογες πολιτικές πρέπει να μελετηθούν, χωρίς αφορισμούς και καταστροφολογία. Βέβαιον είναι ότι η ζωή θα συνεχιστεί και μετά το ευρώ, και η απόφαση εξόδου από αυτό έχει να κάνει και με το πώς θα είναι η ζωή των εργαζόμενων και της στρατιάς των ανέργων, εντός της ευρωζώνης. Τα μεσοπρόθεσμα και μακροχρόνια κέρδη από την ανάκτηση της νομισματικής, συναλλαγματικής και εθνικής οικονομικής πολιτικής, σίγουρα θα είναι πολύ μεγαλύτερα από τις πιθανά σημαντικές βραχυχρόνιες ζημιές (μη τεκμηριωμένες μέχρι σήμερα) και το σοκ, που θα προκαλέσει η αποχώρηση.
Από την άλλη πλευρά, μια έξοδος από το ευρώ με πρωτοβουλία της Ελλάδας (γιατί υπάρχει και το σενάριο της μερικής αποχώρησης υπό τον πλήρη έλεγχο της Ε.Ε, και κάποιου διπλού νομίσματος, άλλο για τις εσωτερικές και άλλο για τις εξωτερικές συναλλαγές) θα οδηγήσει μάλλον σε κατολίσθηση, ή ίσως να είναι η αρχή του τέλους του ευρώ. Έτσι η υποτίμηση της νέας δραχμής έναντι του ευρώ(;) μπορεί να είναι μεγαλύτερη, έναντι του υπόλοιπου κόσμου (δολαρίου). Ίσως, μάλιστα, – υπό προϋποθέσεις ορθής οικονομικής πολιτικής- να κερδίσει η Ελλάδα ένα «παγκόσμιο» παραγωγικό πλεονέκτημα: η συνθετότητα και το απρόβλεπτο, της δυναμικής κατάστασης, που θα διαμορφωθεί, ίσως θα μπορούσε να οδηγήσει στο εργαλείο των πολλαπλών συναλλαγματικών ισοτιμιών (άλλη υποτίμηση ανά προϊόν), που ο Τσάβες θύμισε στον σύγχρονο νεοφιλελεύθερο κόσμο ότι υπάρχει.
Πάνω και πέρα από όλα, μια αριστερή ρήξη στην Ελλάδα με το ευρώ, τους πιστωτές και την τρόικα, σημαίνει έναν παγκόσμιο σεισμό, με άγνωστες συνέπειες για τους καπιταλιστές, χωρίς μάλιστα η Γερμανία και οι δορυφορικές της χώρες, να έχουν οικοδομήσει την άμυνά τους, με κάποιο στοιχειώδη αντισεισμικό κανονισμό. Πιθανόν να σημαίνει την διάρρηξη-όπως είπαμε και παραπάνω- ή και την διάλυση της ΟΝΕ, από την πλευρά των συμφερόντων του Νότου, αλλά και των εργαζόμενων τάξεων όλης της Ηπείρου. Για αυτό συνιστά και την πιο συνεπή διεθνιστική πράξη. Ακριβώς αυτό και οι «ευρωπαϊστές», πρέπει να το καταλάβουν, ότι έστω και ως απειλή, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, και η σύγκρουση με το διευθυντήριο της Ε.Ε, ότι δεν θυσιαζόμαστε για το ευρώ, αποτελεί το πιο ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί, μιας κυβέρνησης, που θα έρθει σε αναμέτρηση με την Τρόικα. Ουσιαστικά και για τους παραπάνω λόγους, «η έξοδος από το ευρώ», είναι κύρια πολιτικό ζήτημα και ύστερα ζήτημα που πρέπει να απαντήσει, η οικονομική ανάλυση και θεωρία.
Ακόμη και αν η έξοδος από το ευρώ θεωρηθεί ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί μέσα από ανάλογη εθνική οικονομική πολιτική, δηλαδή ακόμη και αν δεν συνταραχθεί η Ήπειρος, ακόμη και αν μείνουμε μόνοι μας στο Νότο, το βέβαιο είναι ότι η παραμονή στην ζώνη του ευρώ είναι ένα στοίχημα που έχει προ πολλού χαθεί, και τις συνέπειες τις πληρώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι και η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας. Προς άρση παρερμηνειών: από τα παραπάνω δεν συνάγεται, ότι η αντίθεση με την ΟΝΕ και το ευρώ, πρέπει να είναι η μοναδική και κεντρική σημαία, ενός κοινωνικού κινήματος στην Ελλάδα5. Δίπλα της, πρέπει να αναδειχτούν όλες οι σημαίες και τα προτάγματα της αριστεράς, συμπεριλαμβανόμενου και αυτού της αυτοδιαχείρισης. Αλλά είναι μία αναγκαία συνθήκη, για να οικοδομηθεί στην χώρα μας, όχι μόνο ένα διαφορετικό μοντέλο παραγωγής, διανομής και κατανάλωσης με σοσιαλιστική κατεύθυνση, αλλά για να υπάρξει και η στοιχειώδης παραγωγική ανασυγκρότηση, κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία.
1, 2: Βλ: Μαριόλης Θ.-Παπουλής Κ. (2010) Δυναμική του Χρέους, «Δίδυμα Ελλείμματα» και Διεθνής Ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής Οικονομίας. Όλη η μελέτη βρίσκεται στη διεύθυνση: http://mpra.ub.uni-muenchen.de/23173/):
3: Μαριόλης Θ., Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ένωση στο: Θ. Μαριόλης και Γ. Σταμάτης (1999) ΟΝΕ και Νεοφιλελεύθερη Πολιτική, Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα, και Μαριόλης, Θ., Ο νέος διεθνής καταμερισμός εργασίας, στο: Θ. Μαριόλης και Γ. Σταμάτης (2000) Η Εντός ΟΝΕ Εποχή. Παγκοσμιοποίηση, ΟΝΕ, Δραχμή, Χρηματιστήριο, Αθήνα, Στάχυ.
4: Είναι αξιοσημείωτο ότι, ενώ όλοι οι «έγκυροι αναλυτές» (μεταξύ των οποίων και ο Καθηγητής Γ. Αλογοσκούφης) προέβλεπαν εισαγόμενο πληθωρισμό ύψους 10%-20%, επαληθεύτηκε η προγενέστερη της υποτίμησης μελέτη, των: Μαριόλη Θ., Οικονομίδη Χ., Σταμάτη Γ., και Φουστέρη Ν. (1996) Ποσοτική εκτίμηση των επιπτώσεων της υποτίμησης της δραχμής στο κόστος παραγωγής, Τεύχη Πολιτικής Οικονομίας 19, σελ. 5-55 (ολοκληρωμένη εκδοχή: 1997, Αθήνα, Εκδόσεις Κριτική).
5: Υπό αυτή την έννοια, είναι πολύ εύστοχο το άρθρο του Στάθη Κουβελάκη: «Υπάρχει ζωή μετά τον ευρωπαϊσμό;», Κυριακάτικη Αυγή, 1-8-2010.
Σάββατο 28 Αυγούστου 2010
Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010
Διαβάστε στο Δρόμο του Σαββάτου 28/8
Μια αποκαλυπτική συνέντευξη με τον πρέσβη του Ιράν στην Ελλάδα που θα συζητηθεί
*****
Το επικαιροποιημένο μνημόνιο και ο αργός θάνατος της ελληνικής κοινωνίας
*****
Ο συνταγματολόγος Γιώργος Κασιμάτης μιλά για την προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας εναντίον του Μνημονίου και των μέτρων και τη συζήτηση που αναμένεται στις 8 Οκτωβρίου
Ακόμα διαβάστε:
· Η επιστροφή και ο ρόλος του παλιού Άλεξ Ρόντος
· Σε διακοπές διαρκείας η Αριστερά
· Ρεπορτάζ από την τελευταία συνεδρίαση της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ
· Χιονοστιβάδα τα λουκέτα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις εκτοξεύουν σε πρωτοφανή ύψη την ανεργία
· Μύθοι και αλήθειες για τις οικολογικές καταστροφές που αυξάνονται επικίνδυνα
· Γεωπολιτικά παιχνίδια στο Πακιστάν στις πλάτες 20 εκατομμυρίων πλημμυροπαθών
Σκιτσάρουν ο Πάνος Μαραγκός, o Latuff και ο Πέτρος Ζερβός.
*****
Το επικαιροποιημένο μνημόνιο και ο αργός θάνατος της ελληνικής κοινωνίας
*****
Ο συνταγματολόγος Γιώργος Κασιμάτης μιλά για την προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας εναντίον του Μνημονίου και των μέτρων και τη συζήτηση που αναμένεται στις 8 Οκτωβρίου
Ακόμα διαβάστε:
· Η επιστροφή και ο ρόλος του παλιού Άλεξ Ρόντος
· Σε διακοπές διαρκείας η Αριστερά
· Ρεπορτάζ από την τελευταία συνεδρίαση της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ
· Χιονοστιβάδα τα λουκέτα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις εκτοξεύουν σε πρωτοφανή ύψη την ανεργία
· Μύθοι και αλήθειες για τις οικολογικές καταστροφές που αυξάνονται επικίνδυνα
· Γεωπολιτικά παιχνίδια στο Πακιστάν στις πλάτες 20 εκατομμυρίων πλημμυροπαθών
Σκιτσάρουν ο Πάνος Μαραγκός, o Latuff και ο Πέτρος Ζερβός.
Τρίτη 24 Αυγούστου 2010
Ο Δον Κιχώτης ξεκινά με ...έκθεση ζωγραφικής!
Ο κοινωνικός χώρος Δον Κιχώτης ξεκινά ξανά τη λειτουργία του.
Στον φιλόξενο χώρο θα παρουσιαστούν έργα του Παναγιώτη Κατσιού.
Για περάστε, δείτε, πιείτε κι ένα καφέ...
Αποκλειστικές πληροφορίες μας αναφέρουν ότι άνθρωποι πέριξ του Δον Κιχώτη ετοιμάζουν ένα νέο έντυπο με τοπική και γενική θεματολογία. Άμεσα θα έχουμε λεπτομέρειες.
Στον φιλόξενο χώρο θα παρουσιαστούν έργα του Παναγιώτη Κατσιού.
Για περάστε, δείτε, πιείτε κι ένα καφέ...
Αποκλειστικές πληροφορίες μας αναφέρουν ότι άνθρωποι πέριξ του Δον Κιχώτη ετοιμάζουν ένα νέο έντυπο με τοπική και γενική θεματολογία. Άμεσα θα έχουμε λεπτομέρειες.
Κυριακή 22 Αυγούστου 2010
Πού είστε, ρεεεε;
Η στήλη "εναλλάξ" είναι από τις αγαπημένες μας και από τις πρώτες που διαβάζουμε στο Δρόμο. Ανεβάζουμε τα δυο τελευταία άρθρα.
Το ένα είναι του ΚΙΜΠΙ με τίτλο: "Πού είστε, ρεεεεε;"
και το δεύτερο του Ν. Κουνενή με τίτλο: "Τι είναι η πατρίδα μας;".
κι άλλα παλαιότερα άρθρα της στήλης "εναλλάξ" εδώ.
Το ένα είναι του ΚΙΜΠΙ με τίτλο: "Πού είστε, ρεεεεε;"
και το δεύτερο του Ν. Κουνενή με τίτλο: "Τι είναι η πατρίδα μας;".
κι άλλα παλαιότερα άρθρα της στήλης "εναλλάξ" εδώ.
Σάββατο 21 Αυγούστου 2010
Τα ...κλειστά επαγγέλματα ανεβάζουν την τιμή του ψωμιού!
Στον σημερινό Δρόμο μπορείτε να διαβάσετε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Γιώργου Κατερίνη σχετικά με την αύξηση της τιμής των σιτηρών και του ψωμιού: Η μάχη της φραντζόλας και οι δεκάδες "αθέατες" αυξήσεις.
Δημοσιεύουμε μέρος του άρθρου που αναφέρεται στα περι του ...ψωμιού κλειστά επαγγέλματα (της μοδός τελευταία) τα οποία δεν απασχολούν κυβέρνηση - Τρόικα - ΜΜΕ:
Το… κλειστό επάγγελμα των αλευροβιομηχάνων
Πολύς λόγος γίνεται για τα κλειστά επαγγέλματα και την ανάγκη ύπαρξης ανταγωνισμού. Ας προσθέσουμε, λοιπόν, μερικά πολύ κλειστά «επαγγέλματα» που πρέπει να ανοίξουν πάραυτα:
• Το επάγγελμα του αλευροβιομήχανου: 7 μύλοι ελέγχουν το 70% της αγοράς.
• Το επάγγελμα του γαλακτοβιομήχανου: 3 βιομηχανίες ελέγχουν σχεδόν το σύνολο του συσκευασμένου φρέσκου γάλακτος.
• Το επάγγελμα του ιδιοκτήτη σούπερ μάρκετ: οι 10 μεγαλύτερες επιχειρήσεις έχουν το 77% του τζίρου όλων των επιχειρήσεων του κλάδου.
• Το επάγγελμα του βιομηχάνου σιδήρου: Οι τρεις βιομηχανίες που ελέγχουν το σύνολο της παραγωγής αύξησαν σε ένα επτάμηνο κατά 34% την τιμή του σιδήρου.
Επίσης μπορείτε να διαβάσετε άρθρο που είχαμε αναρτήσει πριν δυο χρόνια σχετικό με την τότε επισιτιστική κρίση (sic! αντί για ...πείνα) που είχε δημιουργηθεί λόγω του ράλυ τιμών των δημητριακών: Πείνα, η τροφή του νεοφιλελευθερισμού!
Δημοσιεύουμε μέρος του άρθρου που αναφέρεται στα περι του ...ψωμιού κλειστά επαγγέλματα (της μοδός τελευταία) τα οποία δεν απασχολούν κυβέρνηση - Τρόικα - ΜΜΕ:
Το… κλειστό επάγγελμα των αλευροβιομηχάνων
Πολύς λόγος γίνεται για τα κλειστά επαγγέλματα και την ανάγκη ύπαρξης ανταγωνισμού. Ας προσθέσουμε, λοιπόν, μερικά πολύ κλειστά «επαγγέλματα» που πρέπει να ανοίξουν πάραυτα:
• Το επάγγελμα του αλευροβιομήχανου: 7 μύλοι ελέγχουν το 70% της αγοράς.
• Το επάγγελμα του γαλακτοβιομήχανου: 3 βιομηχανίες ελέγχουν σχεδόν το σύνολο του συσκευασμένου φρέσκου γάλακτος.
• Το επάγγελμα του ιδιοκτήτη σούπερ μάρκετ: οι 10 μεγαλύτερες επιχειρήσεις έχουν το 77% του τζίρου όλων των επιχειρήσεων του κλάδου.
• Το επάγγελμα του βιομηχάνου σιδήρου: Οι τρεις βιομηχανίες που ελέγχουν το σύνολο της παραγωγής αύξησαν σε ένα επτάμηνο κατά 34% την τιμή του σιδήρου.
Επίσης μπορείτε να διαβάσετε άρθρο που είχαμε αναρτήσει πριν δυο χρόνια σχετικό με την τότε επισιτιστική κρίση (sic! αντί για ...πείνα) που είχε δημιουργηθεί λόγω του ράλυ τιμών των δημητριακών: Πείνα, η τροφή του νεοφιλελευθερισμού!
Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010
Παμπελοποννησιακή σύσκεψη στις 5 Σεπτέμβρη στην Τρίπολη
Πολίτες που συμμετείχαν στη συλλογή υπογραφών καλούν σε παμπελοποννησιακή σύσκεψη στις 5/9:
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΣΚΕΨΗ
ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ
Οι πολίτες που ξεκινήσαμε τη διαδικασία συλλογής υπογραφών με το κείμενο «Ανοιχτή πρόσκληση για το συντονισμό πολιτών στην Πελοπόννησο» νιώθουμε καταρχήν την ανάγκη να χαιρετίσουμε τους δεκάδες πολίτες που συνυπέγραψαν ή είδαν θετικά τον προβληματισμό που τέθηκε για τον χαρακτήρα των επερχόμενων εκλογών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και ειδικά στην Περιφέρεια Πελοποννήσου.
Θεωρούμε ότι φυσική συνέχεια της συλλογής υπογραφών, και με δεδομένη την ανταπόκριση που υπήρξε, είναι να συναντηθούμε, να ανταλλάξουμε σκέψεις και να προσδιορίσουμε το τι μπορούμε να κάνουμε στη συνέχεια.
Καλούμε κάθε πολίτη που συμφώνησε με το κείμενο υπογραφών, κάθε πολίτη που μπορεί να έχει επιμέρους επιφυλάξεις ή διαφωνίες αλλά βλέπει θετικά το γενικό πνεύμα του κειμένου, σε μια παμπελοποννησιακή σύσκεψη όπου από κοινού θα συζητήσουμε και θα αποφασίσουμε πάνω στα εξής ζητήματα:
Α: Η πολιτική συγκυρία, Καλλικράτης και αυτοδιοίκηση, προβλήματα που ταλανίζουν τους νομούς μας και συνολικά την Περιφέρεια Πελοποννήσου.
Β: Η κρίσιμη μάχη των εκλογών στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Τα δεδομένα, οι κινήσεις κομμάτων και παρατάξεων, ο στόχος για μια πλατιά συσπείρωση όσων είναι ενάντια σε κυβέρνηση-Τρόικα-Μνημόνιο και Καλλικράτη, η παρέμβασή μας.
Γ: Λειτουργία και συντονισμός μας.
Η θεματολογία μπορεί φυσικά να εμπλουτιστεί ή τροποποιηθεί από τυχόν παρεμβάσεις-προτάσεις την ημέρα της σύσκεψης.
Η σύσκεψη θα γίνει την Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου στις 11.00 στο Εργατικό Κέντρο Τρίπολης. Όσοι αδυνατούν να έρθουν μπορούν να συμμετέχουν σε συναντήσεις που θα γίνουν τις επόμενες ημέρες ανά νομό ή (μέχρι να καθορίσουμε συλλογικά την λειτουργία μας) επικοινωνώντας τηλεφωνικά στο 6932619014 ή στέλνοντας τις σκέψεις – προτάσεις τους στο e-mail: politespeloponnisou@gmail.com.
Υπενθυμίζουμε ότι η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται μέχρι το τέλος Αυγούστου και μπορείτε να υπογράψετε στο: www.gopetition.com/petition/38179.html.
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΣΚΕΨΗ
ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ
Οι πολίτες που ξεκινήσαμε τη διαδικασία συλλογής υπογραφών με το κείμενο «Ανοιχτή πρόσκληση για το συντονισμό πολιτών στην Πελοπόννησο» νιώθουμε καταρχήν την ανάγκη να χαιρετίσουμε τους δεκάδες πολίτες που συνυπέγραψαν ή είδαν θετικά τον προβληματισμό που τέθηκε για τον χαρακτήρα των επερχόμενων εκλογών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και ειδικά στην Περιφέρεια Πελοποννήσου.
Θεωρούμε ότι φυσική συνέχεια της συλλογής υπογραφών, και με δεδομένη την ανταπόκριση που υπήρξε, είναι να συναντηθούμε, να ανταλλάξουμε σκέψεις και να προσδιορίσουμε το τι μπορούμε να κάνουμε στη συνέχεια.
Καλούμε κάθε πολίτη που συμφώνησε με το κείμενο υπογραφών, κάθε πολίτη που μπορεί να έχει επιμέρους επιφυλάξεις ή διαφωνίες αλλά βλέπει θετικά το γενικό πνεύμα του κειμένου, σε μια παμπελοποννησιακή σύσκεψη όπου από κοινού θα συζητήσουμε και θα αποφασίσουμε πάνω στα εξής ζητήματα:
Α: Η πολιτική συγκυρία, Καλλικράτης και αυτοδιοίκηση, προβλήματα που ταλανίζουν τους νομούς μας και συνολικά την Περιφέρεια Πελοποννήσου.
Β: Η κρίσιμη μάχη των εκλογών στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Τα δεδομένα, οι κινήσεις κομμάτων και παρατάξεων, ο στόχος για μια πλατιά συσπείρωση όσων είναι ενάντια σε κυβέρνηση-Τρόικα-Μνημόνιο και Καλλικράτη, η παρέμβασή μας.
Γ: Λειτουργία και συντονισμός μας.
Η θεματολογία μπορεί φυσικά να εμπλουτιστεί ή τροποποιηθεί από τυχόν παρεμβάσεις-προτάσεις την ημέρα της σύσκεψης.
Η σύσκεψη θα γίνει την Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου στις 11.00 στο Εργατικό Κέντρο Τρίπολης. Όσοι αδυνατούν να έρθουν μπορούν να συμμετέχουν σε συναντήσεις που θα γίνουν τις επόμενες ημέρες ανά νομό ή (μέχρι να καθορίσουμε συλλογικά την λειτουργία μας) επικοινωνώντας τηλεφωνικά στο 6932619014 ή στέλνοντας τις σκέψεις – προτάσεις τους στο e-mail: politespeloponnisou@gmail.com.
Υπενθυμίζουμε ότι η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται μέχρι το τέλος Αυγούστου και μπορείτε να υπογράψετε στο: www.gopetition.com/petition/38179.html.
Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010
Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010
Ο Νετανιάχου είναι φονιάς - Ο Γ. Παπανδρέου είναι συνένοχος
Όλοι έχουμε καταλάβει ότι ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του θα πρόδιδαν και τον καλύτερο φίλο τους για να αποσπάσουν εύσημα από τους ισχυρούς. Για να ακούσουν έναν καλό λόγο από τα αφεντικά τους ΗΠΑ-Μέρκελ & ΣΙΑ (και επίσημα πια). Δεν υπάρχουν αξίες, δεν υπάρχει αξιοπρέπεια, δεν υπάρχει στοιχειωδώς μια στάση ακόμα και ήπιας υπεράσπισης λαών που δοκιμάζονται. Αντίθετα οι παρέες τους που καθορίζουν και τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης είναι ισχυροί τραπεζίτες, υπάλληλοι Διεθνών Οργανισμών-ληστών, αποτυχημένοι νεοφιλελεύθεροι γκουρού, εργολάβοι, μέλη της λέσχης Μπίλντερμπερκ κλπ
Σήμερα ο ΓΑΠ προβαίνει σε έναν εθνικό εξεφτελισμό όσο κι αν τα αισθήματα του λαού μας είναι διαφορετικά. Υποδέχεται τον σφαγέα Νετανιάχου. Δεν έχει κανένα δικαίωμα. Η εξωτερική πολιτική δεν είναι θέμα επιλογής μιας επικίνδυνης ντόπιας πολιτικο-οικονομικής ελίτ, αλλά πρέπει να συνάδει με το πνεύμα και τις διαθέσεις του λαού μας. Ο ΓΑΠ ολοένα και απμακρύνεται από αυτές...
Δείτε εικόνες από τη δυστυχία που προκάλεσε ο Νετανιάχου και το ισραηλινό κατεστημένο.
Δείτε γενικότερες πληροφορίες για το Παλαιστινιακό και το Ισραήλ στι μπλογκ.
Κυριακή 15 Αυγούστου 2010
Περιφερειακές στην Πελοπόννησο νο2
Όσοι διαβάσετε το παρακάτω κείμενο χρειάζεται να ξεχάσετε την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο λαός μας, ειδάλλως θα σκεφτείτε πολύ γρήγορα «ρε μας δουλεύουν, εδώ ο κόσμος καίγεται και αυτοί…».
Ζητάμε προκαταβολικά συγγνώμη για το ότι μέρες που είναι (μέρες κατοχής και διακοπών) σας γεμίζουμε το κεφάλι με πληροφορίες όχι άμεσα χρήσιμες.
Σε άρθρο της Αυγής με τίτλο "Υποψήφιος περιφερειάρχης ο Θανάσης Πετράκος" γίνεται μια σύντομη περιγραφή της πορείας ίδρυσης της ΑΑΣΠ (Αυτοδιοικητική Αγωνιστική Συνεργασία Πελοποννήσου). Δίνεται η εικόνα ενός οργασμού διαδικασιών και συσκέψεων. Δεν θα μας ενδιέφερε το θέμα αν ο ΣΥΝ είχε δηλώσει καθαρά πως στην Πελοπόννησο θα κατεβάσει δικό του Περιφερειακό Σχήμα. Όμως επικρατεί μια θολούρα και διαρρέεται ότι η Παράταξη "είναι του ΣΥΡΙΖΑ". Πέρα το ότι και "του ΣΥΡΙΖΑ" να ήταν θα ήταν πάλι ανεπαρκές, η πραγματικότητα είναι ότι η Παράταξη είναι αποκλειστικά του ΣΥΝ.
Παραθέτουμε το ρεπορτάζ της Αυγής και σε αγκύλες κάποιες παρατηρήσεις μας που δείχνουν ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αποφεύγουμε να κάνουμε εκτιμήσεις (πέρα από το τέλος με το θέμα της διακήρυξης) και αναφέρουμε τα γεγονότα όπως ακριβώς τα γνωρίζουμε:
Υποψήφιος περιφερειάρχης Πελοποννήσου ο Θανάσης Πετράκος
Το εναρκτήριο λάκτισμα για τη μεγάλη μάχη της 7ης Νοεμβρίου δόθηκε ήδη στην περιφέρεια Πελοποννήσου. Συγκεκριμένα, ξεκίνησαν οι διαδικασίες για την προετοιμασία των περιφερειακών εκλογών και τη συγκρότηση περιφερειακής παράταξης από τις αρχές Ιουλίου. Μετά την αρχική σύσκεψη που έγινε στις 2 Ιουλίου [η σύσκεψη έγινε χωρίς δημόσιο κάλεσμα και με τη συμμετοχή μόνο μελών του ΣΥΝ] στην Τρίπολη στην οποία συμμετείχαν αντιπροσωπείες των Γραμματειών των Νομαρχιακών παρατάξεων: «Συνεργασία για τη Μεσσηνία», «Πρωτοβουλία Πολιτών για τη Λακωνία», «Αργολίδα Κοινωνία των Πολιτών», «Αρκάδων Κοινόν», «Αδέσμευτοι και Ενεργοί Πολίτες Κορινθίας», όπου σκοπός της ήταν η συνένωση των δυνάμεων των Νομαρχιακών αυτών παρατάξεων, αποφασίστηκε η συγκρότηση προσωρινής συντονιστικής Γραμματείας αποτελούμενης από τους:
Αντωνόπουλο Γιώργο (Αργολίδα), Κουνέλη Γιάννη (Αρκαδία), Θωμά Διονύση και Χρυσαδάκο Σταύρο (Λακωνία), Πετράκο Θανάση και Πατσαρίνο Νίκο (Μεσσηνία) και Ψιλογιαννόπουλο Παναγιώτη (Κορινθία), με συντονιστή τον επικεφαλής του συνδυασμού «Συνεργασία για τη Μεσσηνία» Θανάση Πετράκο. [Όλοι στελέχη του ΣΥΝ]
Η προσωρινή Γραμματεία [Ακόμα παίρνει αποφάσεις (σύνταξη διακήρυξης και επιλογή υποψηφίου Περιφερειάρχη) η "προσωρινή" Γραμματεία] προχώρησε στη συνέχεια σε συσκέψεις σε όλους τους νομούς [Αν έγιναν αυτές οι συσκέψεις είναι σίγουρο ότι κανένας πολίτης πέραν του ΣΥΝ δεν κλήθηκε. Αμφιβάλλουμε ακόμα και αν έγιναν όμως αφού ακόμα και μέλη του ΣΥΝ που τους το αναφέρουμε δεν γνωρίζουν τίποτα.] και κατέθεσε προς συζήτηση σχέδιο διακήρυξης για τις περιφερειακές εκλογές της 7ης Νοεμβρίου στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Επιπλέον όρισε από τα μέλη της επιτροπής προγράμματος με υπεύθυνους τον Διονύση Θωμά και Σταύρο Χρυσαδάκο. Στις επόμενες συνεδριάσεις της με διευρυμένη σύνθεση συζήτησε την προετοιμασία και αποφασίστηκε ο τίτλος της παράταξης να είναι «Αγωνιστική Αυτοδιοικητική Συνεργασία Πελοποννήσου». [Η εικόνα που έχουμε είναι ότι δεν υπήρξαν επόμενες –ούτε φυσικά διευρυμένες- συνεδριάσεις. Ακόμα κι αν δεχτούμε την ενημέρωση της Αυγής, το κείμενο κάνει ένα λάθος. Ο τίτλος της παράταξης δεν αποφασίστηκε στις «επόμενες διευρυμένες συνεδριάσεις» αλλά είχε ήδη αποφασιστεί και ανακοινωθεί από την πρώτη σύσκεψη στις 2 Ιούλη. Δείτε τη σχετική ανακοίνωση (2/7) που αναφέρει : «Οι εκπρόσωποι των Νομαρχιακών παρατάξεων συμφώνησαν ότι…»… «Να συγκροτήσουν περιφερειακή παράταξη με τον τίτλο «Αγωνιστική Αυτοδιοικητική Συνεργασία Πελοποννήσου», η οποία θα επιδιώξει…».]
Στην τελευταία της συνεδρίαση την Τρίτη 10 Ιουλίου [Μάλλον 10 Αυγούστου θέλει να πει ο αρθρογράφος] εγκρίθηκε η διακήρυξη* της παράταξης [Η Διακήρυξη στάλθηκε ΄στις 11/8 στα μέιλ των μελών του ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας για ...παρατηρήσεις, την ίδια μέρα ανέβηκε στο μπλογκ του ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας και στις 13/8 η Αυγή μας ενημερώνει ότι είχε ήδη εγκριθεί από τις 10/8!, δείτε και εδώ]
και συζητήθηκε η ολοκλήρωση της προετοιμασίας για τις περιφερειακές εκλογές. Τέλος, στο πλαίσιο της διαβούλευσης [ποιάς;;;] προτείνεται [σε ποιους;;;] υποψήφιος Περιφερειάρχης να είναι ο επικεφαλής του Νομαρχιακού συνδυασμού «Συνεργασία για τη Μεσσηνία» Θανάσης Πετράκος και οι υποψήφιοι περιφερειάρχες να εκφράζουν όλη την πολυχρωμία και όλο το φάσμα των δυνάμεων, που μπορούν να συγκλίνουν στο πλαίσιο των προγραμματικών αξόνων και των στόχων που διακηρύσσει η «Αγωνιστική Αυτοδιοικητική Συνεργασία Πελοποννήσου».
Κ.Π.
* Αν διαβάσετε το πρώτο κείμενο της ΑΑΣΠ και την τελική Διακήρυξη θα δείτε ότι η δεύτερη είναι σαφώς πιο πολιτική και με περισσότερες αιχμές. Αν πάλι, διαβάσετε την τελική Διακήρυξη και το "Κάλεσμα για το συντονισμό πολιτών στην Αργολίδα" θα δείτε ότι ολόκληρες παράγραφοι και φράσεις του δεύτερου κειμένου έχουν ενσωματωθεί αυτούσιες (copy-paste) στο πρώτο.
Υπάρχουν δυο πιθανοί λόγοι που έγινε αυτό:
α) Οι υπεύθυνοι της ΑΑΣΠ είδαν το κείμενο με τις υπογραφές και επειδή συμφωνούσαν με πολλά που αυτό ανέφερε αντέγραψαν κομμάτια του χωρίς να θεωρούν ότι χρειάζεται κάποια περαιτέρω είδους επικοινωνία και συμμετοχή αυτών που υπογράφουν το κείμενο. [καλόπιστο σενάριο]
β) Οι υπεύθυνοι της ΑΑΣΠ θεώρησαν ότι προσεγγίζοντας το γράμμα του κειμένου υπογραφών θα ανέκοπταν τη δυναμική που διαμορφωνόταν γύρω από μια άποψη (η οποία υπογράφεται από πολλούς ανθρώπους γνωστούς τοπικά για τη δράση τους, ακόμα και εντός ΣΥΡΙΖΑ) που φαίνεται λογική και σύμφωνη με τις ανάγκες της περιόδου, που είναι τελικά και πιο κοντά στην επίσημη άποψη του ΣΥΡΙΖΑ όπως αυτή εκφράζεται από την Απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού του. [κακόπιστο σενάριο]. Αν ισχύει αυτό προφανώς αντιγράφοντας το γράμμα δεν αντέγραψαν και το πνεύμα του κειμένου.
Τα όσα αναφέρουμε επιβεβαιώνονται και από σχολιασμό της Β. Χριστοπούλου που έχει αναρτηθεί στα μπλογκ ΠΑΣΑ και ΕΟΣ. Φυσικά, αν άνθρωποι που υποστηρίζουν την Αυτοδιοικητική Αγωνιστική Παράταξη Πελοποννήσου έχουν κάποια διαφορετική άποψη ή γνωρίζουν ότι έγιναν κάπως αλλιώς τα γεγονότα, με ενδιαφέρον θα περιμέναμε να προστεθεί η γνώμη τους στα σχόλια αυτής της ανάρτησης.
Εμείς θα αποφύγουμε επόμενες αναφορές στην ΑΑΣΠ καθώς δεν είναι αυτός ο αντίπαλος στο δρόμο προς τις Περιφερειακές εκλογές (το αρνητικό είναι ότι δεν δείχνει διάθεση να γίνει και σύμμαχος).
Ζητάμε προκαταβολικά συγγνώμη για το ότι μέρες που είναι (μέρες κατοχής και διακοπών) σας γεμίζουμε το κεφάλι με πληροφορίες όχι άμεσα χρήσιμες.
Σε άρθρο της Αυγής με τίτλο "Υποψήφιος περιφερειάρχης ο Θανάσης Πετράκος" γίνεται μια σύντομη περιγραφή της πορείας ίδρυσης της ΑΑΣΠ (Αυτοδιοικητική Αγωνιστική Συνεργασία Πελοποννήσου). Δίνεται η εικόνα ενός οργασμού διαδικασιών και συσκέψεων. Δεν θα μας ενδιέφερε το θέμα αν ο ΣΥΝ είχε δηλώσει καθαρά πως στην Πελοπόννησο θα κατεβάσει δικό του Περιφερειακό Σχήμα. Όμως επικρατεί μια θολούρα και διαρρέεται ότι η Παράταξη "είναι του ΣΥΡΙΖΑ". Πέρα το ότι και "του ΣΥΡΙΖΑ" να ήταν θα ήταν πάλι ανεπαρκές, η πραγματικότητα είναι ότι η Παράταξη είναι αποκλειστικά του ΣΥΝ.
Παραθέτουμε το ρεπορτάζ της Αυγής και σε αγκύλες κάποιες παρατηρήσεις μας που δείχνουν ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αποφεύγουμε να κάνουμε εκτιμήσεις (πέρα από το τέλος με το θέμα της διακήρυξης) και αναφέρουμε τα γεγονότα όπως ακριβώς τα γνωρίζουμε:
Υποψήφιος περιφερειάρχης Πελοποννήσου ο Θανάσης Πετράκος
Το εναρκτήριο λάκτισμα για τη μεγάλη μάχη της 7ης Νοεμβρίου δόθηκε ήδη στην περιφέρεια Πελοποννήσου. Συγκεκριμένα, ξεκίνησαν οι διαδικασίες για την προετοιμασία των περιφερειακών εκλογών και τη συγκρότηση περιφερειακής παράταξης από τις αρχές Ιουλίου. Μετά την αρχική σύσκεψη που έγινε στις 2 Ιουλίου [η σύσκεψη έγινε χωρίς δημόσιο κάλεσμα και με τη συμμετοχή μόνο μελών του ΣΥΝ] στην Τρίπολη στην οποία συμμετείχαν αντιπροσωπείες των Γραμματειών των Νομαρχιακών παρατάξεων: «Συνεργασία για τη Μεσσηνία», «Πρωτοβουλία Πολιτών για τη Λακωνία», «Αργολίδα Κοινωνία των Πολιτών», «Αρκάδων Κοινόν», «Αδέσμευτοι και Ενεργοί Πολίτες Κορινθίας», όπου σκοπός της ήταν η συνένωση των δυνάμεων των Νομαρχιακών αυτών παρατάξεων, αποφασίστηκε η συγκρότηση προσωρινής συντονιστικής Γραμματείας αποτελούμενης από τους:
Αντωνόπουλο Γιώργο (Αργολίδα), Κουνέλη Γιάννη (Αρκαδία), Θωμά Διονύση και Χρυσαδάκο Σταύρο (Λακωνία), Πετράκο Θανάση και Πατσαρίνο Νίκο (Μεσσηνία) και Ψιλογιαννόπουλο Παναγιώτη (Κορινθία), με συντονιστή τον επικεφαλής του συνδυασμού «Συνεργασία για τη Μεσσηνία» Θανάση Πετράκο. [Όλοι στελέχη του ΣΥΝ]
Η προσωρινή Γραμματεία [Ακόμα παίρνει αποφάσεις (σύνταξη διακήρυξης και επιλογή υποψηφίου Περιφερειάρχη) η "προσωρινή" Γραμματεία] προχώρησε στη συνέχεια σε συσκέψεις σε όλους τους νομούς [Αν έγιναν αυτές οι συσκέψεις είναι σίγουρο ότι κανένας πολίτης πέραν του ΣΥΝ δεν κλήθηκε. Αμφιβάλλουμε ακόμα και αν έγιναν όμως αφού ακόμα και μέλη του ΣΥΝ που τους το αναφέρουμε δεν γνωρίζουν τίποτα.] και κατέθεσε προς συζήτηση σχέδιο διακήρυξης για τις περιφερειακές εκλογές της 7ης Νοεμβρίου στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Επιπλέον όρισε από τα μέλη της επιτροπής προγράμματος με υπεύθυνους τον Διονύση Θωμά και Σταύρο Χρυσαδάκο. Στις επόμενες συνεδριάσεις της με διευρυμένη σύνθεση συζήτησε την προετοιμασία και αποφασίστηκε ο τίτλος της παράταξης να είναι «Αγωνιστική Αυτοδιοικητική Συνεργασία Πελοποννήσου». [Η εικόνα που έχουμε είναι ότι δεν υπήρξαν επόμενες –ούτε φυσικά διευρυμένες- συνεδριάσεις. Ακόμα κι αν δεχτούμε την ενημέρωση της Αυγής, το κείμενο κάνει ένα λάθος. Ο τίτλος της παράταξης δεν αποφασίστηκε στις «επόμενες διευρυμένες συνεδριάσεις» αλλά είχε ήδη αποφασιστεί και ανακοινωθεί από την πρώτη σύσκεψη στις 2 Ιούλη. Δείτε τη σχετική ανακοίνωση (2/7) που αναφέρει : «Οι εκπρόσωποι των Νομαρχιακών παρατάξεων συμφώνησαν ότι…»… «Να συγκροτήσουν περιφερειακή παράταξη με τον τίτλο «Αγωνιστική Αυτοδιοικητική Συνεργασία Πελοποννήσου», η οποία θα επιδιώξει…».]
Στην τελευταία της συνεδρίαση την Τρίτη 10 Ιουλίου [Μάλλον 10 Αυγούστου θέλει να πει ο αρθρογράφος] εγκρίθηκε η διακήρυξη* της παράταξης [Η Διακήρυξη στάλθηκε ΄στις 11/8 στα μέιλ των μελών του ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας για ...παρατηρήσεις, την ίδια μέρα ανέβηκε στο μπλογκ του ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας και στις 13/8 η Αυγή μας ενημερώνει ότι είχε ήδη εγκριθεί από τις 10/8!, δείτε και εδώ]
και συζητήθηκε η ολοκλήρωση της προετοιμασίας για τις περιφερειακές εκλογές. Τέλος, στο πλαίσιο της διαβούλευσης [ποιάς;;;] προτείνεται [σε ποιους;;;] υποψήφιος Περιφερειάρχης να είναι ο επικεφαλής του Νομαρχιακού συνδυασμού «Συνεργασία για τη Μεσσηνία» Θανάσης Πετράκος και οι υποψήφιοι περιφερειάρχες να εκφράζουν όλη την πολυχρωμία και όλο το φάσμα των δυνάμεων, που μπορούν να συγκλίνουν στο πλαίσιο των προγραμματικών αξόνων και των στόχων που διακηρύσσει η «Αγωνιστική Αυτοδιοικητική Συνεργασία Πελοποννήσου».
Κ.Π.
* Αν διαβάσετε το πρώτο κείμενο της ΑΑΣΠ και την τελική Διακήρυξη θα δείτε ότι η δεύτερη είναι σαφώς πιο πολιτική και με περισσότερες αιχμές. Αν πάλι, διαβάσετε την τελική Διακήρυξη και το "Κάλεσμα για το συντονισμό πολιτών στην Αργολίδα" θα δείτε ότι ολόκληρες παράγραφοι και φράσεις του δεύτερου κειμένου έχουν ενσωματωθεί αυτούσιες (copy-paste) στο πρώτο.
Υπάρχουν δυο πιθανοί λόγοι που έγινε αυτό:
α) Οι υπεύθυνοι της ΑΑΣΠ είδαν το κείμενο με τις υπογραφές και επειδή συμφωνούσαν με πολλά που αυτό ανέφερε αντέγραψαν κομμάτια του χωρίς να θεωρούν ότι χρειάζεται κάποια περαιτέρω είδους επικοινωνία και συμμετοχή αυτών που υπογράφουν το κείμενο. [καλόπιστο σενάριο]
β) Οι υπεύθυνοι της ΑΑΣΠ θεώρησαν ότι προσεγγίζοντας το γράμμα του κειμένου υπογραφών θα ανέκοπταν τη δυναμική που διαμορφωνόταν γύρω από μια άποψη (η οποία υπογράφεται από πολλούς ανθρώπους γνωστούς τοπικά για τη δράση τους, ακόμα και εντός ΣΥΡΙΖΑ) που φαίνεται λογική και σύμφωνη με τις ανάγκες της περιόδου, που είναι τελικά και πιο κοντά στην επίσημη άποψη του ΣΥΡΙΖΑ όπως αυτή εκφράζεται από την Απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού του. [κακόπιστο σενάριο]. Αν ισχύει αυτό προφανώς αντιγράφοντας το γράμμα δεν αντέγραψαν και το πνεύμα του κειμένου.
Τα όσα αναφέρουμε επιβεβαιώνονται και από σχολιασμό της Β. Χριστοπούλου που έχει αναρτηθεί στα μπλογκ ΠΑΣΑ και ΕΟΣ. Φυσικά, αν άνθρωποι που υποστηρίζουν την Αυτοδιοικητική Αγωνιστική Παράταξη Πελοποννήσου έχουν κάποια διαφορετική άποψη ή γνωρίζουν ότι έγιναν κάπως αλλιώς τα γεγονότα, με ενδιαφέρον θα περιμέναμε να προστεθεί η γνώμη τους στα σχόλια αυτής της ανάρτησης.
Εμείς θα αποφύγουμε επόμενες αναφορές στην ΑΑΣΠ καθώς δεν είναι αυτός ο αντίπαλος στο δρόμο προς τις Περιφερειακές εκλογές (το αρνητικό είναι ότι δεν δείχνει διάθεση να γίνει και σύμμαχος).
Σάββατο 14 Αυγούστου 2010
Ο Ζοζέ Σαραμάγκου ήταν ...Έλληνας;
...αυτό αναρωτηθήκαμε όταν διαβάσαμε στον προηγούμενο Δρόμο το παρακάτω κείμενο του Ζοζέ Σαραμάγκου. Και μιας και περί Δρόμου ο λόγος διαβάστε ένα ακόμη ευρηματικό και ενδιαφέρον άρθρο του ΚΙΜΠΙ από το χθεσινό τεύχος, με τίτλο "Πού είστε, ρεεεε...".
Το παρακάτω κείμενο του Ζοζέ Σαραμάγκου είναι δημοσιευμένο στον βιβλίο του, Το τετράδιο. Κείμενα που γράφτηκαν για το blog, Σεπτέμβριος 2008-Μάρτιος 2009, εκδόσεις Καστανιώτη, σε μετάφραση της Αθηνάς Ψυλλιά. Αναρτήθηκε από τον συγγραφέα στο προσωπικό του μπλογκ την 1η Οκτώβρη του 2008.
Πριν από τρία-τέσσερα χρόνια, σε μια συνέντευξή μου σε μια νοτιοαμερικανική εφημερίδα, αργεντίνικη νομίζω, μου βγήκε πάνω στις διαδοχικές ερωταποκρίσεις μια δήλωση που κατόπιν φαντάστηκα πως θα προκαλούσε αναταραχή, διαμάχη, σκάνδαλο (μέχρι αυτού του σημείου έφτανε η αφέλειά μου), ξεκινώντας από τις τοπικές στρατιές της Αριστεράς και μετά, ποιος ξέρει, σαν ένα κύμα που εξαπλώνεται σε κύκλους, στα διεθνή μέσα, είτε αυτά ήταν πολιτικά, συνδικαλιστικά ή πολιτιστικά, τα οποία πρόσκεινται στην εν λόγω Αριστερά.
Με όλη της τη σκληρότητα, χωρίς να κάνει βήμα πίσω μπροστά στην ίδια της την αισχρότητα, η φράση, όπως αναπαράχθηκε με ακρίβεια από την εφημερίδα, ήταν η εξής: «Η Αριστερά δεν έχει την παραμικρή γαμημένη ιδέα σε ποιον κόσμο ζει». Στην πρόθεσή μου, εσκεμμένα προκλητική, η Αριστερά, επερωτωμένη έτσι, απάντησε με την πιο παγωμένη σιωπή. Κανένα κομμουνιστικό κόμμα, για παράδειγμα, ξεκινώντας απ’ αυτό του οποίου είμαι μέλος, δεν βγήκε στις επάλξεις για να αντικρούσει ή απλώς να επιχειρηματολογήσει σχετικά με την καταλληλότητα ή τη μη καταλληλότητα των λέξεων που πρόφερα. Κατά μείζονα λόγο, επίσης, κανένα από τα σοσιαλιστικά κόμματα που βρίσκονται στην κυβέρνηση των αντίστοιχων χωρών, σκέφτομαι κυρίως των δικών μας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, δεν θεώρησε απαραίτητο να απαιτήσει ένα ξεκαθάρισμα, εξηγήσεις από τον παράτολμο συγγραφέα που τόλμησε να ρίξει μια πέτρα στον μουχλιασμένο βούρκο της αδιαφορίας.
Τίποτε απολύτως, σιωπή καθολική, λες και στους ιδεολογικούς τάφους όπου κατέφυγαν δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά μόνο σκόνη και αράχνες, ή το πολύ κάποιο αρχαϊκό οστό που δεν έκανε ούτε για ιερό λείψανο πια. Για κάμποσες μέρες αισθάνθηκα αποκλεισμένος από την ανθρώπινη κοινωνία, σαν να ’χα χολέρα, θύμα κάποιου είδους διανοητικής κίρρωσης όπου τίποτα δεν έβγαζε νόημα. Έφτασα μάλιστα να σκεφτώ πως η συμπονετική κουβέντα που θα κυκλοφορούσε μεταξύ αυτών που σιωπούσαν ήταν περίπου η εξής: «Τον κακομοίρη, τι να περιμένει κανείς σε τέτοια ηλικία;». Ήταν πως δεν θεωρούσαν ότι δικαιούμουν να εκφράσω γνώμη σ’ αυτή τη φάση.
Ο καιρός περνούσε, περνούσε, η κατάσταση στον κόσμο γινόταν όλο και πιο περίπλοκη και η Αριστερά, ατάραχη, συνέχιζε να παίζει τους ρόλους που, είτε στην εξουσία είτε στην αντιπολίτευση, της είχαν διανεμηθεί. Εγώ, που στο μεταξύ είχα κάνει μια άλλη ανακάλυψη, πως ο Μαρξ ποτέ δεν είχε τόσο πολύ δίκιο όσο σήμερα, φαντάστηκα, όταν πριν ένα χρόνο ξέσπασε η καρκινική απάτη των ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ, πως η Αριστερά, όπου κι αν βρίσκεται, αν είναι ακόμα ζωντανή, θ’ ανοίξει επιτέλους το στόμα για να πει τι σκέφτεται γι’ αυτή την περίπτωση. Έχω πια την εξήγηση: η Αριστερά δεν σκέφτεται, δεν δρα, δεν διακινδυνεύει ούτε βήμα. Έχει γίνει ό,τι έχει γίνει από τότε, και μέχρι σήμερα η Αριστερά, με δειλία, εξακολουθεί να μη σκέφτεται, να μη δρα, να μη διακινδυνεύει ένα βήμα. Γι’ αυτό ας μην παραξενευτεί κανείς για την αναιδή ερώτηση του τίτλου: «Πού είναι η Αριστερά;». Δεν τάζω τίποτα για απάντηση, πλήρωσα ήδη πολύ ακριβά τις αυταπάτες μου.
Το παρακάτω κείμενο του Ζοζέ Σαραμάγκου είναι δημοσιευμένο στον βιβλίο του, Το τετράδιο. Κείμενα που γράφτηκαν για το blog, Σεπτέμβριος 2008-Μάρτιος 2009, εκδόσεις Καστανιώτη, σε μετάφραση της Αθηνάς Ψυλλιά. Αναρτήθηκε από τον συγγραφέα στο προσωπικό του μπλογκ την 1η Οκτώβρη του 2008.Πριν από τρία-τέσσερα χρόνια, σε μια συνέντευξή μου σε μια νοτιοαμερικανική εφημερίδα, αργεντίνικη νομίζω, μου βγήκε πάνω στις διαδοχικές ερωταποκρίσεις μια δήλωση που κατόπιν φαντάστηκα πως θα προκαλούσε αναταραχή, διαμάχη, σκάνδαλο (μέχρι αυτού του σημείου έφτανε η αφέλειά μου), ξεκινώντας από τις τοπικές στρατιές της Αριστεράς και μετά, ποιος ξέρει, σαν ένα κύμα που εξαπλώνεται σε κύκλους, στα διεθνή μέσα, είτε αυτά ήταν πολιτικά, συνδικαλιστικά ή πολιτιστικά, τα οποία πρόσκεινται στην εν λόγω Αριστερά.
Με όλη της τη σκληρότητα, χωρίς να κάνει βήμα πίσω μπροστά στην ίδια της την αισχρότητα, η φράση, όπως αναπαράχθηκε με ακρίβεια από την εφημερίδα, ήταν η εξής: «Η Αριστερά δεν έχει την παραμικρή γαμημένη ιδέα σε ποιον κόσμο ζει». Στην πρόθεσή μου, εσκεμμένα προκλητική, η Αριστερά, επερωτωμένη έτσι, απάντησε με την πιο παγωμένη σιωπή. Κανένα κομμουνιστικό κόμμα, για παράδειγμα, ξεκινώντας απ’ αυτό του οποίου είμαι μέλος, δεν βγήκε στις επάλξεις για να αντικρούσει ή απλώς να επιχειρηματολογήσει σχετικά με την καταλληλότητα ή τη μη καταλληλότητα των λέξεων που πρόφερα. Κατά μείζονα λόγο, επίσης, κανένα από τα σοσιαλιστικά κόμματα που βρίσκονται στην κυβέρνηση των αντίστοιχων χωρών, σκέφτομαι κυρίως των δικών μας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, δεν θεώρησε απαραίτητο να απαιτήσει ένα ξεκαθάρισμα, εξηγήσεις από τον παράτολμο συγγραφέα που τόλμησε να ρίξει μια πέτρα στον μουχλιασμένο βούρκο της αδιαφορίας.
Τίποτε απολύτως, σιωπή καθολική, λες και στους ιδεολογικούς τάφους όπου κατέφυγαν δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά μόνο σκόνη και αράχνες, ή το πολύ κάποιο αρχαϊκό οστό που δεν έκανε ούτε για ιερό λείψανο πια. Για κάμποσες μέρες αισθάνθηκα αποκλεισμένος από την ανθρώπινη κοινωνία, σαν να ’χα χολέρα, θύμα κάποιου είδους διανοητικής κίρρωσης όπου τίποτα δεν έβγαζε νόημα. Έφτασα μάλιστα να σκεφτώ πως η συμπονετική κουβέντα που θα κυκλοφορούσε μεταξύ αυτών που σιωπούσαν ήταν περίπου η εξής: «Τον κακομοίρη, τι να περιμένει κανείς σε τέτοια ηλικία;». Ήταν πως δεν θεωρούσαν ότι δικαιούμουν να εκφράσω γνώμη σ’ αυτή τη φάση.
Ο καιρός περνούσε, περνούσε, η κατάσταση στον κόσμο γινόταν όλο και πιο περίπλοκη και η Αριστερά, ατάραχη, συνέχιζε να παίζει τους ρόλους που, είτε στην εξουσία είτε στην αντιπολίτευση, της είχαν διανεμηθεί. Εγώ, που στο μεταξύ είχα κάνει μια άλλη ανακάλυψη, πως ο Μαρξ ποτέ δεν είχε τόσο πολύ δίκιο όσο σήμερα, φαντάστηκα, όταν πριν ένα χρόνο ξέσπασε η καρκινική απάτη των ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ, πως η Αριστερά, όπου κι αν βρίσκεται, αν είναι ακόμα ζωντανή, θ’ ανοίξει επιτέλους το στόμα για να πει τι σκέφτεται γι’ αυτή την περίπτωση. Έχω πια την εξήγηση: η Αριστερά δεν σκέφτεται, δεν δρα, δεν διακινδυνεύει ούτε βήμα. Έχει γίνει ό,τι έχει γίνει από τότε, και μέχρι σήμερα η Αριστερά, με δειλία, εξακολουθεί να μη σκέφτεται, να μη δρα, να μη διακινδυνεύει ένα βήμα. Γι’ αυτό ας μην παραξενευτεί κανείς για την αναιδή ερώτηση του τίτλου: «Πού είναι η Αριστερά;». Δεν τάζω τίποτα για απάντηση, πλήρωσα ήδη πολύ ακριβά τις αυταπάτες μου.
Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010
Περιφερειακές στην Πελοπόννησο (live your myth)
Αν και οι θερμοκρασίες δεν βοηθούν βαριές αναλύσεις, έχει ενδιαφέρον το πώς εξελίσσεται η προεκλογική περίοδος στην Πελοπόννησο.
Έχουμε λοιπόν την απειλή να μας φάει ο Δράκος (υποψήφιος της ΝΔ) με την παράλληλη δυσφορία Μανώλη που έχει μείνει κούπα και την Τατουλιάδα, δηλαδή την συζήτηση που έχει ανοίξει αν το ΠΑΣΟΚ θα στηρίξει ή όχι Τατούλη (ήδη στηρίζεται από το ΛΑΟΣ). Αυτά τα ωραία συμβαίνουν στον μαγικό κόσμο του δικομματισμού.
Από την άλλη έχουμε
το ΚΚΕ που αποφάσισε να κατεβάσει υποψήφιο Περιφερειάρχη τον Νίκο Γόντικα
την «Οικολογική Συμπολιτεία του Μωριά» που δημιουργήθηκε από τους Οικολόγους
την Δημοκρατική Αριστερά η οποία δηλώνει ότι θα κατέβει με τους Οικολόγους και προτείνει για υποψήφιο Περιφερειάρχη τον Μπάμπη Βακαλόπουλο,
την παράταξη «Αυτοδιοικητική Αγωνιστική Συνεργασία Πελοποννήσου» που έφτιαξε ο ΣΥΝ και η οποία εξέδωσε διακήρυξη και ανακοίνωσε ότι προτείνει ως επικεφαλή της (!) τον Θανάση Πετράκο.
Αν τώρα οι ενεργοί πολίτες νιώθουν να είναι στην απ’έξω, θεατές σε ένα παιχνίδι κυρίως μηχανισμών και κυνηγιού θέσεων, διαρροών, μυστικών συζητήσεων και συναντήσεων, όχι δεν είναι τρελός. Δυστυχώς κάπως έτσι έχουν τα πράγματα… Αναζητούνται αφισοκολητές και πάσης φύσεως υποστηρικτές για να στηρίξουν ήδη γραμμένες διακηρύξεις και προαποφασιμένους επικεφαλείς.
Τέλος, η μόνη κίνηση που αφορά την Περιφέρεια η οποία δείχνει να κινείται «προς τα κάτω» και δεν έχει εμπλακεί σε ονοματολογίες και παρασκήνια είναι η κίνηση συλλογής υπογραφών από πολίτες για το συντονισμό στην Πελοπόννησο.
Σε επόμενη ανάρτηση, αν αντέξουμε τη ζέστη, θα σας πούμε και κάποιες άλλες λεπτομέρειες.
Έχουμε λοιπόν την απειλή να μας φάει ο Δράκος (υποψήφιος της ΝΔ) με την παράλληλη δυσφορία Μανώλη που έχει μείνει κούπα και την Τατουλιάδα, δηλαδή την συζήτηση που έχει ανοίξει αν το ΠΑΣΟΚ θα στηρίξει ή όχι Τατούλη (ήδη στηρίζεται από το ΛΑΟΣ). Αυτά τα ωραία συμβαίνουν στον μαγικό κόσμο του δικομματισμού.
Από την άλλη έχουμε
το ΚΚΕ που αποφάσισε να κατεβάσει υποψήφιο Περιφερειάρχη τον Νίκο Γόντικα
την «Οικολογική Συμπολιτεία του Μωριά» που δημιουργήθηκε από τους Οικολόγους
την Δημοκρατική Αριστερά η οποία δηλώνει ότι θα κατέβει με τους Οικολόγους και προτείνει για υποψήφιο Περιφερειάρχη τον Μπάμπη Βακαλόπουλο,
την παράταξη «Αυτοδιοικητική Αγωνιστική Συνεργασία Πελοποννήσου» που έφτιαξε ο ΣΥΝ και η οποία εξέδωσε διακήρυξη και ανακοίνωσε ότι προτείνει ως επικεφαλή της (!) τον Θανάση Πετράκο.
Αν τώρα οι ενεργοί πολίτες νιώθουν να είναι στην απ’έξω, θεατές σε ένα παιχνίδι κυρίως μηχανισμών και κυνηγιού θέσεων, διαρροών, μυστικών συζητήσεων και συναντήσεων, όχι δεν είναι τρελός. Δυστυχώς κάπως έτσι έχουν τα πράγματα… Αναζητούνται αφισοκολητές και πάσης φύσεως υποστηρικτές για να στηρίξουν ήδη γραμμένες διακηρύξεις και προαποφασιμένους επικεφαλείς.
Τέλος, η μόνη κίνηση που αφορά την Περιφέρεια η οποία δείχνει να κινείται «προς τα κάτω» και δεν έχει εμπλακεί σε ονοματολογίες και παρασκήνια είναι η κίνηση συλλογής υπογραφών από πολίτες για το συντονισμό στην Πελοπόννησο.
Σε επόμενη ανάρτηση, αν αντέξουμε τη ζέστη, θα σας πούμε και κάποιες άλλες λεπτομέρειες.
Έξω ο σφαγέας Νετανιάχου από την Ελλάδα
Αυτή η κυβέρνηση είναι κοινή ομολογία ότι δεν παίζεται με τίποτα. Ούτε της Παναγίας δεν θα γιορτάσουμε. Πριν προλάβουμε να χωνέψουμε το αρνί και τη μπύρα από τα πανηγύρια που γίνονται αυτή την εποχή θα έρθει ο φονιάς πρωθυπουργός του Ισραήλ Νετανιάχου στην χώρα μας. Δείτε ανακοίνωση με τίτλο "Έξω ο σφαγέας Νετανιάχου από την Ελλάδα" (εμείς θα προσθέταμε να πάρει μαζί του και το Γιωργάκη και όσους χωράνε από το υπουργικό του συμβούλιο. Μόνο να μας αφήσει τον Πάγκαλο γιατί έχουμε κάποιες άλλες ιδέες...) και σχετική κινητοποίηση που οργανώνεται:
Έξω ο σφαγέας Νετανιάχου από την Ελλάδα
Αθήνα, 13/8/2010
Η επίσημη επίσκεψη του εγκληματία πρωθυπουργού του Ισραήλ Νετανιάχου στην Ελλάδα την ερχόμενη Δευτέρα 16/8, αποτελεί πρόκληση πρώτου μεγέθους για το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Πριν ακόμα προλάβει να στεγνώσει το αίμα των ακτιβιστών του «Στόλου της Ελευθερίας» που δολοφονήθηκαν από το ισραηλινό στρατό κατοχής, η κυβέρνηση Παπανδρέου προχωράει στην αναβάθμιση των διπλωματικών σχέσεων Ελλάδας-Ισραήλ. Σε μια στιγμή που το Ισραήλ βρίσκεται πιο έκθετο από ποτέ στη διεθνή σκηνή, η Ελλάδα γίνεται η εξαίρεση: η ανταλλαγή επίσημων επισκέψεων των δύο πρωθυπουργών μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες αποτελεί μια εξαιρετικά σημαντική χειρονομία στήριξης στο σιωνιστικό ισραηλινό κράτος.
Στην πραγματικότητα, η ελληνική κυβέρνηση δίνει το πράσινο φως στο Ισραήλ να συνεχίσει τις καθημερινές δολοφονίες Παλαιστινίων, τον απάνθρωπο στραγγαλισμό της Γάζας, τον εποικισμό της Δυτικής Όχθης και της Ιερουσαλήμ, τα βασανιστήρια και τις φυλακίσεις χιλιάδων Παλαιστινίων, την κατοχή εδαφών της Συρίας και του Λιβάνου. Και ταυτόχρονα, με την αναβαθμισμένη ελληνο-ισραηλινή στρατιωτική συνεργασία και το νέο δόγμα στρατηγικής συνεργασίας με το Ισραήλ, η κυβέρνηση βάζει για πρώτη φορά την Ελλάδα στο κάδρο του διαρκούς πολέμου της Μέσης Ανατολής, με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται.
Καλούμε όλες τις συλλογικότητες, πρωτοβουλίες, πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, όλο τον ελληνικό λαό, να αντισταθούν στηρίζοντας έμπρακτα τις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας.
Έξω ο σφαγέας Νετανιάχου
Να διακοπούν οι σχέσεις με το Ισραηλινό Απαρτχάιντ
Να αρθεί ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας
Αλληλεγγύη στην αντίσταση του Παλαιστινιακού Λαού
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
ΔΕΥΤΕΡΑ 16/8, 6.30 μ.μ.
ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ (έναντι Βουλής)
Πρωτοβουλία Συλλογικοτήτων ενάντια στην επίσκεψη Νετανιάχου
Έξω ο σφαγέας Νετανιάχου από την Ελλάδα
Αθήνα, 13/8/2010
Η επίσημη επίσκεψη του εγκληματία πρωθυπουργού του Ισραήλ Νετανιάχου στην Ελλάδα την ερχόμενη Δευτέρα 16/8, αποτελεί πρόκληση πρώτου μεγέθους για το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Πριν ακόμα προλάβει να στεγνώσει το αίμα των ακτιβιστών του «Στόλου της Ελευθερίας» που δολοφονήθηκαν από το ισραηλινό στρατό κατοχής, η κυβέρνηση Παπανδρέου προχωράει στην αναβάθμιση των διπλωματικών σχέσεων Ελλάδας-Ισραήλ. Σε μια στιγμή που το Ισραήλ βρίσκεται πιο έκθετο από ποτέ στη διεθνή σκηνή, η Ελλάδα γίνεται η εξαίρεση: η ανταλλαγή επίσημων επισκέψεων των δύο πρωθυπουργών μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες αποτελεί μια εξαιρετικά σημαντική χειρονομία στήριξης στο σιωνιστικό ισραηλινό κράτος.
Στην πραγματικότητα, η ελληνική κυβέρνηση δίνει το πράσινο φως στο Ισραήλ να συνεχίσει τις καθημερινές δολοφονίες Παλαιστινίων, τον απάνθρωπο στραγγαλισμό της Γάζας, τον εποικισμό της Δυτικής Όχθης και της Ιερουσαλήμ, τα βασανιστήρια και τις φυλακίσεις χιλιάδων Παλαιστινίων, την κατοχή εδαφών της Συρίας και του Λιβάνου. Και ταυτόχρονα, με την αναβαθμισμένη ελληνο-ισραηλινή στρατιωτική συνεργασία και το νέο δόγμα στρατηγικής συνεργασίας με το Ισραήλ, η κυβέρνηση βάζει για πρώτη φορά την Ελλάδα στο κάδρο του διαρκούς πολέμου της Μέσης Ανατολής, με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται.
Καλούμε όλες τις συλλογικότητες, πρωτοβουλίες, πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, όλο τον ελληνικό λαό, να αντισταθούν στηρίζοντας έμπρακτα τις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας.
Έξω ο σφαγέας Νετανιάχου
Να διακοπούν οι σχέσεις με το Ισραηλινό Απαρτχάιντ
Να αρθεί ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας
Αλληλεγγύη στην αντίσταση του Παλαιστινιακού Λαού
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
ΔΕΥΤΕΡΑ 16/8, 6.30 μ.μ.
ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ (έναντι Βουλής)
Πρωτοβουλία Συλλογικοτήτων ενάντια στην επίσκεψη Νετανιάχου
Κυκλοφορεί σήμερα ο Δρόμος
Ο Δρόμος εκτάκτως αυτήν την εβδομάδα, λόγω της αργίας του Δεκαπενταύγουστου, κυκλοφορεί την Παρασκευή 13/8 με πλούσια ύλη. Μπορείτε να τον αναζητήσετε με σιγουριά σε όλα τα κεντρικά περίπτερα ή στα κέντρα τύπου. Ακούστε τα περιεχόμενα σημερινού τεύχους:
Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010
Πιο γρήγορο και με πιο συχνά δρομολόγια το τρένο
Ο κ. Μανιάτης μίλησε για τον σιδηρόδρομο ύστερα από πολλούς μήνες που η συγκεκριμένη λέξη είχε χαθεί από το λεξιλόγιό του.
Μας ανακοίνωσε περιχαρής τη συντόμευση του χρόνου και την αύξηση των δρομολογίων (10 είχε εξαγγείλει 6 μας προέκυψαν) και επαίνεσαι ειδικά τους σιδηροδρομικούς Χρήστο Ρετσινά και Γιάννη Μιχαλόπουλο.
Δυστυχώς δεν είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε την άποψη του κ. Μανιάτη για όσα ακούγονται περί ΟΣΕ – ιδιωτικοποίησης – Τρόικας κτλ. Αρκέστηκε μόνο στο να δηλώσει ότι ζούμε μια "καλή μέρα" πριν το σκοτάδι πνίξει τον σιδηρόδρομο θα προσθέταμε εμείς. Ποιος ξέρει, ίσως να μην έχει μάθει ακόμα τα δυσάρεστα μαντάτα! Ή μπορεί σαν καλός γνώστης, σε ανώτατα επίπεδα πλέον, του πολιτικού χειρισμού να απέφυγε να μιλήσει για τον υπο εκποίηση ΟΣΕ τη στιγμή που όταν
Ευχαρίστησε ειδικά τους Γιάννη Μιχαλόπουλο και Χρήστο Ρετσινά, σα να μας έλεγε ευτυχώς που είναι δικός μας ο Γ. Διευθυντής της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και παρέμεινε το τραίνο. Είναι αυτός ο εκμαυλισμός που για το αυτονόητο πρέπει να λέμε και ευχαριστώ και να στήνουμε ανδριάντες.
Τον Γιάννη Μιχαλόπουλο τον γνωρίσαμε στην εκδήλωση της Κοινής Δράσης και μας έκανε καλή εντύπωση γιατί σε αρκετές στιγμές μίλησε έξω από τα δόντια παρόλο που σε αρκετά θέματα διαφωνούμε. Τον Χρήστο Ρετσινά δεν τον γνωρίζουμε. Διαβάζουμε όμως ότι είναι διευθυντής αμαξοστοιχιών της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, στέλεχος της ΠΑΣΚΕ και θα χαιρόμασταν αν αντί για τα δρομολογια και τις τιμές των εισιτηρίων μας μιλούσε και για τα σχέδια ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ, για τη σχεδιαζόμενη κατάργηση των μειωμένων εισιτηρίων, για την επικείμενη αύξηση της τιμής των εισιτηρίων, για την περαιτέρω μείωση του γηρασμένου και ανεπαρκούς προσωπικού (θα φροντίσουν βέβαια να μειώσουν τα δρομολόγια ώστε να επαρκεί) και για πολλά άλλα.
Και φυσικά δεν είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε γιατί υπήρξε η εγκληματική (όπως θα έλεγε και ο υφυπουργός) και απαξιωτική καθυστέρηση ενός χρόνου για να γίνουν αυτές οι στοιχειώδεις βελτιώσεις.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε το βίντεο από το drtv:
Επίσης ανεβάζουμε πάλι το γνωστό πλέον mp3 με τον κ. Μανιάτη ακριβώς ένα χρόνο πριν, όταν σε άλλους πια καιρούς – αντιπολιτευτικούς- μάλλιαζε η γλώσσα του να καταγγέλλει την ιδιωτικοποίηση αποκαλώντας μάλιστα «μπαμπάδες» τους ιδιώτες που θέλουν να εκμεταλλευτούν έτοιμες δημόσιες υποδομές:
Να επισημάνουμε την θετική παρέμβαση του προέδρου φίλων Σιδηροδρόμου Αρκαδίας Κ. Μπρούσαλη ο οποίος έθεσε το θέμα του σχεδιασμού απομάκρυνσης του τραίνου από την πόλη του Ναυπλίου.
Δε μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι μετά την εκδήλωση της Κοινής Δράσης και αφού είχε φανεί πως το τρένο θα συνεχίσει να λειτουργεί (για πόσο θα δούμε) βγήκε με δηλώσεις του ο υποψήφιος "υποψήφιος δήμαρχος Άργους" και νυν αντιδήμαρχος κ. Αναγνώστου και μίλησε, εκ του ασφαλούς πλέον, για ανάγκη διατήρησης και αναβάθμισης του σιδηροδρόμου.
Συμπέρασμα: Προσοχή γιατί υπάρχουν πολλοί που μας υποτιμούν και μας περνάνε για κορόιδα! Θα μου πείτε "συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια". Αυτό είναι και το πρόβλημα ότι συνηθίσαμε...
Και κάτι πολύ χρήσιμο που ξέχασαν να αναφέρουν οι ντελάληδες του τρένου. Φροντίστε όταν ταξιδεύετε να μην έχετ κταναλώσει μεγάλες ποσότητες υγρών, να έχετε ήδη κάνει την ανάγκη σας γιατί τα βαγόνια δεν έχουν τουαλέτες! Για ηλικιωμένους και άτομα με προβλήματα συχνοουρίας προβλέπονται πάνες-ΤΡΑΙΝΟΣΕ και πάπιες-ΟΣΕΤΡΑΙΝ σε προσιτές τιμές. Τα βαγόνια είναι εξοπλισμένα με οπές-υποδοχές όπου μπορούν απευθείας να συνδέονται οι καθετήρες.
Παρόλες τις τρικλοποδιές ας στηρίξουμε έμπρακτα τον σιδηρόδρομο απαιτώντας αυτά που μας ανήκουν, εν έτη 2010.
Μας ανακοίνωσε περιχαρής τη συντόμευση του χρόνου και την αύξηση των δρομολογίων (10 είχε εξαγγείλει 6 μας προέκυψαν) και επαίνεσαι ειδικά τους σιδηροδρομικούς Χρήστο Ρετσινά και Γιάννη Μιχαλόπουλο.
Δυστυχώς δεν είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε την άποψη του κ. Μανιάτη για όσα ακούγονται περί ΟΣΕ – ιδιωτικοποίησης – Τρόικας κτλ. Αρκέστηκε μόνο στο να δηλώσει ότι ζούμε μια "καλή μέρα" πριν το σκοτάδι πνίξει τον σιδηρόδρομο θα προσθέταμε εμείς. Ποιος ξέρει, ίσως να μην έχει μάθει ακόμα τα δυσάρεστα μαντάτα! Ή μπορεί σαν καλός γνώστης, σε ανώτατα επίπεδα πλέον, του πολιτικού χειρισμού να απέφυγε να μιλήσει για τον υπο εκποίηση ΟΣΕ τη στιγμή που όταν
Ευχαρίστησε ειδικά τους Γιάννη Μιχαλόπουλο και Χρήστο Ρετσινά, σα να μας έλεγε ευτυχώς που είναι δικός μας ο Γ. Διευθυντής της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και παρέμεινε το τραίνο. Είναι αυτός ο εκμαυλισμός που για το αυτονόητο πρέπει να λέμε και ευχαριστώ και να στήνουμε ανδριάντες.
Τον Γιάννη Μιχαλόπουλο τον γνωρίσαμε στην εκδήλωση της Κοινής Δράσης και μας έκανε καλή εντύπωση γιατί σε αρκετές στιγμές μίλησε έξω από τα δόντια παρόλο που σε αρκετά θέματα διαφωνούμε. Τον Χρήστο Ρετσινά δεν τον γνωρίζουμε. Διαβάζουμε όμως ότι είναι διευθυντής αμαξοστοιχιών της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, στέλεχος της ΠΑΣΚΕ και θα χαιρόμασταν αν αντί για τα δρομολογια και τις τιμές των εισιτηρίων μας μιλούσε και για τα σχέδια ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ, για τη σχεδιαζόμενη κατάργηση των μειωμένων εισιτηρίων, για την επικείμενη αύξηση της τιμής των εισιτηρίων, για την περαιτέρω μείωση του γηρασμένου και ανεπαρκούς προσωπικού (θα φροντίσουν βέβαια να μειώσουν τα δρομολόγια ώστε να επαρκεί) και για πολλά άλλα.
Και φυσικά δεν είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε γιατί υπήρξε η εγκληματική (όπως θα έλεγε και ο υφυπουργός) και απαξιωτική καθυστέρηση ενός χρόνου για να γίνουν αυτές οι στοιχειώδεις βελτιώσεις.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε το βίντεο από το drtv:
Επίσης ανεβάζουμε πάλι το γνωστό πλέον mp3 με τον κ. Μανιάτη ακριβώς ένα χρόνο πριν, όταν σε άλλους πια καιρούς – αντιπολιτευτικούς- μάλλιαζε η γλώσσα του να καταγγέλλει την ιδιωτικοποίηση αποκαλώντας μάλιστα «μπαμπάδες» τους ιδιώτες που θέλουν να εκμεταλλευτούν έτοιμες δημόσιες υποδομές:
Να επισημάνουμε την θετική παρέμβαση του προέδρου φίλων Σιδηροδρόμου Αρκαδίας Κ. Μπρούσαλη ο οποίος έθεσε το θέμα του σχεδιασμού απομάκρυνσης του τραίνου από την πόλη του Ναυπλίου.
Δε μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι μετά την εκδήλωση της Κοινής Δράσης και αφού είχε φανεί πως το τρένο θα συνεχίσει να λειτουργεί (για πόσο θα δούμε) βγήκε με δηλώσεις του ο υποψήφιος "υποψήφιος δήμαρχος Άργους" και νυν αντιδήμαρχος κ. Αναγνώστου και μίλησε, εκ του ασφαλούς πλέον, για ανάγκη διατήρησης και αναβάθμισης του σιδηροδρόμου.
Συμπέρασμα: Προσοχή γιατί υπάρχουν πολλοί που μας υποτιμούν και μας περνάνε για κορόιδα! Θα μου πείτε "συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια". Αυτό είναι και το πρόβλημα ότι συνηθίσαμε...
Και κάτι πολύ χρήσιμο που ξέχασαν να αναφέρουν οι ντελάληδες του τρένου. Φροντίστε όταν ταξιδεύετε να μην έχετ κταναλώσει μεγάλες ποσότητες υγρών, να έχετε ήδη κάνει την ανάγκη σας γιατί τα βαγόνια δεν έχουν τουαλέτες! Για ηλικιωμένους και άτομα με προβλήματα συχνοουρίας προβλέπονται πάνες-ΤΡΑΙΝΟΣΕ και πάπιες-ΟΣΕΤΡΑΙΝ σε προσιτές τιμές. Τα βαγόνια είναι εξοπλισμένα με οπές-υποδοχές όπου μπορούν απευθείας να συνδέονται οι καθετήρες.
Παρόλες τις τρικλοποδιές ας στηρίξουμε έμπρακτα τον σιδηρόδρομο απαιτώντας αυτά που μας ανήκουν, εν έτη 2010.
Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010
Ανοιχτή Πρόσκληση για το συντονισμό πολιτών στην Πελοπόννησο
Διαβάστε το παρακάτω ενδιαφέρον κείμενο/κάλεσμα για την αυτοδιοίκηση στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, τον Καλλικράτη και την ανάγκη συντονισμού των πολιτών, για την έκφραση ενός ριζοσπαστικού ρεύματος ενάντια σε μνημόνιο-τρόικα-Καλλικράτη. Οι υπογραφές στη σελίδα gopetition πλησιάζουν ήδη τις 50. Διαβάστε και αν συμφωνείτε...πράξτε αναλόγως.
ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
για το συντονισμό πολιτών στην Πελοπόννησο
Εδώ και έξι μήνες ζούμε στους εφιαλτικούς ρυθμούς του νέου καθεστώτος της Τρόικας και του Μνημονίου. Τα εισοδήματα των εργαζομένων καταρρέουν, δικαιώματα ενός αιώνα καταργούνται με πραξικοπηματικό τρόπο, το ασφαλιστικό σύστημα απαξιώνεται, η ανεργία μετατρέπεται σε μάστιγα, πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις βρίσκονται ένα βήμα πριν το λουκέτο. Χωρίς καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση και κουρελιάζοντας κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας η κυβέρνηση έσυρε την χώρα στο περιβόητο ΔΝΤ, παρέδωσε τη διακυβέρνηση στην Τρόικα και υπέγραψε ένα Μνημόνιο κοινωνικής κατεδάφισης και ξεπουλήματος κάθε δημόσιας επιχείρησης και υποδομής.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση η αντίσταση του λαού ήταν σημαντική με κορυφαία στιγμή τις μεγάλες κινητοποιήσεις της 5ης Μάη. Η προσπάθεια κυβέρνησης-ΜΜΕ να ποινικοποιήσουν την αντίσταση, να στρέψουν καθένα μας ενάντια στο διπλανό του, να μας ψυχαναγκάσουν να νιώσουμε συνυπεύθυνοι για την δικιά τους οικονομική-πολιτική-ιδεολογική χρεοκοπία δείχνει να εξαντλείται. Η οργή και η δυσαρέσκεια, το «δεν αντέχουμε άλλο», το «πόσα ακόμα θα μας πάρετε», το «γιατί δεν πληρώνουν τίποτα οι έχοντες», όλα αυτά που λέει και σκέφτεται καθένας μας καθημερινά αναζητούν και οφείλουν να βρουν συλλογική διέξοδο.
Σε αυτό το περιβάλλον, οι φετινές αυτοδιοκητικές εκλογές δε μοιάζουν με καμία άλλη παρόμοια εκλογική διαδικασία. Επιπλέον, ο Καλλικράτης έρχεται να βάλει την ταφόπλακα στην έννοια, τις δυνατότητες και την ιστορία της αυτοδιοίκησης. Ως «αναπόσπαστο κομμάτι του προγράμματος σταθερότητας και ανάπτυξης» και αφού εγκρίθηκε από το ΔΝΤ, η διοικητική μεταρρύθμιση:
Ειδικά η Περιφέρεια Πελοποννήσου, αποτελούμενη από πέντε νομούς με πολλές ιδιομορφίες, πέρα από τα γενικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι, η νεολαία της και είναι αντίστοιχα αυτών στην υπόλοιπη χώρα, βρίσκεται αντιμέτωπη και με τα παρακάτω πιο συγκεκριμένα και οξυμένα προβλήματα:
Όλα αυτά τα συσσωρευμένα προβλήματα είναι βέβαιο ότι με αυτή την κυβέρνηση, της πλήρους υποταγής στις ανελέητες απαιτήσεις της Τρόικας είτε θα παραμείνουν άλυτα είτε θα λυθούν προς όφελος της αγοράς με γνώμονα το κέρδος και όχι προς όφελος της κοινωνίας.
3. Το ζητούμενο
Ποιο είναι το ζητούμενο; Τι πρέπει να εκφραστεί στο δρόμο προς τις περιφερειακές εκλογές;
ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
για το συντονισμό πολιτών στην Πελοπόννησο
Εδώ και έξι μήνες ζούμε στους εφιαλτικούς ρυθμούς του νέου καθεστώτος της Τρόικας και του Μνημονίου. Τα εισοδήματα των εργαζομένων καταρρέουν, δικαιώματα ενός αιώνα καταργούνται με πραξικοπηματικό τρόπο, το ασφαλιστικό σύστημα απαξιώνεται, η ανεργία μετατρέπεται σε μάστιγα, πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις βρίσκονται ένα βήμα πριν το λουκέτο. Χωρίς καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση και κουρελιάζοντας κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας η κυβέρνηση έσυρε την χώρα στο περιβόητο ΔΝΤ, παρέδωσε τη διακυβέρνηση στην Τρόικα και υπέγραψε ένα Μνημόνιο κοινωνικής κατεδάφισης και ξεπουλήματος κάθε δημόσιας επιχείρησης και υποδομής.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση η αντίσταση του λαού ήταν σημαντική με κορυφαία στιγμή τις μεγάλες κινητοποιήσεις της 5ης Μάη. Η προσπάθεια κυβέρνησης-ΜΜΕ να ποινικοποιήσουν την αντίσταση, να στρέψουν καθένα μας ενάντια στο διπλανό του, να μας ψυχαναγκάσουν να νιώσουμε συνυπεύθυνοι για την δικιά τους οικονομική-πολιτική-ιδεολογική χρεοκοπία δείχνει να εξαντλείται. Η οργή και η δυσαρέσκεια, το «δεν αντέχουμε άλλο», το «πόσα ακόμα θα μας πάρετε», το «γιατί δεν πληρώνουν τίποτα οι έχοντες», όλα αυτά που λέει και σκέφτεται καθένας μας καθημερινά αναζητούν και οφείλουν να βρουν συλλογική διέξοδο.
- Οι αυτοδιοικητικές εκλογές
Σε αυτό το περιβάλλον, οι φετινές αυτοδιοκητικές εκλογές δε μοιάζουν με καμία άλλη παρόμοια εκλογική διαδικασία. Επιπλέον, ο Καλλικράτης έρχεται να βάλει την ταφόπλακα στην έννοια, τις δυνατότητες και την ιστορία της αυτοδιοίκησης. Ως «αναπόσπαστο κομμάτι του προγράμματος σταθερότητας και ανάπτυξης» και αφού εγκρίθηκε από το ΔΝΤ, η διοικητική μεταρρύθμιση:
- περιορίζει τις δημόσιες δαπάνες προς την Τ.Α. ενώ ταυτόχρονα της «φορτώνει» κρατικές αρμοδιότητες, οι οποίες χωρίς οικονομικούς πόρους είτε θα απαξιωθούν είτε θα μετατραπούν σε φιλέτα προς ιδιωτικοποίηση. Περιορίζεται έτσι ασφυκτικά κάθε δυνατότητα άσκησης δημόσιας κοινωνικής πολιτικής.
- περιορίζει τη δημοκρατία, αυξάνει την απόσταση πολίτη – Τ.Α, δυσκολεύει τη δυνατότητα λαϊκού ελέγχου και παρέμβασης, ενισχύει τους κομματικούς μηχανισμούς και αποκλείει τοπικές κινήσεις, εφαρμόζει ένα ιδιαίτερα συγκεντρωτικό εκλογικό σύστημα.
- οδηγεί στη συγκέντρωση εξουσιών σε απομακρυσμένα από τον πολίτη κέντρα και στην διοίκηση από δήμαρχους και περιφερειάρχες manager οι οποίοι θα καθοδηγούνται από τη σκληρή δημοσιονομική πολιτική της κυβέρνησης- ΕΕ-ΔΝΤ και τα πολυποίκιλα συμφέροντα της αγοράς.
- αντί για περιορισμό των περιφερειακών ανισοτήτων οδηγεί σε περαιτέρω όξυνσή τους και κατηγοριοποίηση ολόκληρων περιοχών.
- είναι βέβαιο ότι θα χρησιμοποιηθεί σαν αφορμή για δεκάδες χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων στην Τ.Α.
Ειδικά η Περιφέρεια Πελοποννήσου, αποτελούμενη από πέντε νομούς με πολλές ιδιομορφίες, πέρα από τα γενικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι, η νεολαία της και είναι αντίστοιχα αυτών στην υπόλοιπη χώρα, βρίσκεται αντιμέτωπη και με τα παρακάτω πιο συγκεκριμένα και οξυμένα προβλήματα:
- Μονόπλευρη και στρεβλή τουριστική ανάπτυξη, υποτυπώδης βιοτεχνία, και ανύπαρκτη βιομηχανία. Με εκρηκτικά προβλήματα στον αγροτικό και κτηνοτροφικό τομέα, με αγροτικές περιοχές σε πορεία εγκατάλειψης και ερήμωσης, ειδικά μετά τη νέα ΚΑΠ και την εξαγγελθείσα περικοπή επιδοτήσεων.
- Απαξιωμένος σιδηρόδρομος και ένα κακό οδικό δίκτυο εκτός από μια ιδιωτικοποιημένη κεντρική αρτηρία και την επίσης ιδιωτικοποιημένη Ε.Ο. του θανάτου μεταξύ Κορίνθου-Πατρών.
- Περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους που έχουν γίνει στόχος διάφορων μεγαλοεπενδυτών με μεγάλο περιβαλλοντικό και κοινωνικό κόστος (πχ. ΠΟΤΑ Μεσσηνίας, γήπεδο γκολφ και ξενοδοχείο στη Κοιλάδα Αργολίδας).
- Ακραίες ανισότητες ανάμεσα σε έντονα τουριστικοποιημένες περιοχές-θέρετρα και εγκαταλειμμένη ενδοχώρα (πχ. Κυνουρία, ορεινή Αρκαδία, χωριά Πάρνωνα και Ταϋγετου).
- Με ανοιχτή πληγή το ζήτημα της διαχείρισης απορριμμάτων, με δεκάδες χωματερές να αποτελούν τοξικές βόμβες και την «λύση» των δεματοποιητών να μεθοδεύει το μονόδρομο της απαράδεκτης καύσης.
- Ανυπαρξία πυροπροστασίας με πυρκαγιές να έχουν κάψει εκατοντάδες στρέμματα δασικών εκτάσεων που ακόμη περιμένουν αναδάσωση (πχ. Ταϋγετος) ή γίνονται έρμαιο ιδιωτικής πολεοδόμησης (πχ. Μαίναλο).
- Πολυάριθμα πολιτιστικά μνημεία (Μυκήνες, Μυστράς, Μονεμβασιά, Μάνη, Πύλος,…)που μένουν αναξιοποίητα λόγω κακών σχεδιασμών και ανεπαρκών χρηματοδοτήσεων.
- Με ένα ΕΣΥ σε υπολειτουργία-διάλυση, με φοβερές ελλείψεις υποδομών, τμημάτων και προσωπικού που αναγκάζει τους πολίτες να μετακινούνται σε κεντρικά νοσοκομεία της Αθήνας.
- Με ένα Πανεπιστήμιο με τραγικές ελλείψεις να φυτοζωεί και να απειλείται με καταργήσεις τμημάτων.
- Με κακή έως ανύπαρκτη διαχείριση των υδάτινων πόρων, ποιοτική υποβάθμιση (πχ. νιτρικά, υφαλμύρωση) και έλλειψη πολιτικών ολοκληρωμένης διαχείρισης.
Όλα αυτά τα συσσωρευμένα προβλήματα είναι βέβαιο ότι με αυτή την κυβέρνηση, της πλήρους υποταγής στις ανελέητες απαιτήσεις της Τρόικας είτε θα παραμείνουν άλυτα είτε θα λυθούν προς όφελος της αγοράς με γνώμονα το κέρδος και όχι προς όφελος της κοινωνίας.
3. Το ζητούμενο
Ποιο είναι το ζητούμενο; Τι πρέπει να εκφραστεί στο δρόμο προς τις περιφερειακές εκλογές;
- Σε ένα πρώτο επίπεδο χρειάζεται να εκφραστεί η καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής, του Μνημονίου, των κομμάτων που το ψήφισαν ή το αποδέχονται, της υπερ-κυβέρνησης ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ, του Καλλικράτη. Να μπορέσει να εκφραστεί ο κόσμος που αγανακτεί και αγωνιά, ο κόσμος που έχει απελπιστεί, ο κόσμος που έχει αγωνιστεί, ο κόσμος που νιώθει προδομένος από το κόμμα του, ο κόσμος που δεν εμπιστεύεται το πολιτικό σύστημα. Επομένως το βασικό ερώτημα είναι: Την επομένη των εκλογών θα βρεθούν σε ανησυχία τα επιτελεία κυβέρνησης-Τρόικας; Θα αναδειχτεί η μη ανοχή της κοινωνίας στη σημερινή επικίνδυνη κυβέρνηση και τα κόμματα του Μνημονίου; Θα πάρει μια ανάσα ο λαός ή θα δοθεί μια τεράστια ανάσα και νομιμοποίηση στην πολιτική του Γ. Παπανδρέου, με φόντο τις εθνικές εκλογές; Θα έχει υπάρξει ένα μέτωπο δυνάμεων, μια ενότητα ανθρώπων ενάντια στην σημερινή κατάσταση ή θα μιλάμε πάλι για τις γνωστές κομματικές καταγραφές;
- Με βάση τη ραγδαία επιδείνωση των όρων ζωής και επιβίωσης δεκάδων χιλιάδων πολιτών και της Περιφέρειας μας η Τ.Α. θα παίξει έναν ρόλο ανακούφισης-στήριξης-αλληλεγγύης; Θα βρεθεί στο πλευρό των ανέργων, των φτωχών, της νεολαίας, των μικρομεσαίων που συμπιέζονται και δεν βλέπουν προοπτική; Θα διεκδικήσει και θα υλοποιήσει απαραίτητες κοινωνικές δομές στήριξης μεγάλων κοινωνικών κατηγοριών που το έχουν ανάγκη; Θα αμβλύνει τις αιτίες και θα περιορίσει την έκταση τεράστιων κοινωνικών προβλημάτων (ναρκωτικά, εγκληματικότητα, κοινωνικός αποκλεισμός, ρατσισμός, ψυχικές ασθένειες, κ.α.); Τελικά η Τ.Α. αυτοδιοίκηση θα μετατραπεί σε ένα διαχειριστικό-φοροεισπρακτικό μηχανισμό κατευθυνόμενο από αντιλαϊκές πολιτικές και πιέσεις της αγοράς ή θα παίξει έναν κοινωνικό ρόλο αναβάθμισης και επέκτασης αναγκαίων δομών και υποδομών;
- Χρειάζεται να αναδειχθούν τα ιδιαίτερα προβλήματα της περιφέρειάς μας και να έρθουν στο προσκήνιο οι αγώνες που έδωσαν οι πολίτες: φτιάχνοντας επιτροπές ενάντια στα μέτρα, διεκδικώντας αξιοπρεπές αγροτικό εισόδημα και σεβασμό-στήριξη του παραγωγικού ρόλου των αγροτών, αγωνιζόμενοι για την ανακύκλωση και ενάντια σε δεματοποιητές-καύση, για πρόσβαση σε φθηνό και ποιοτικό νερό και αναγκαία εγγειοβελτιωτικά έργα, για ασφαλείς δημόσιους δρόμους χωρίς διόδια, για αναβαθμισμένο και δημόσιο σιδηρόδρομο, για να ακυρωθούν τα σχέδια επιχειρηματικής «αξιοποίησης»-λεηλασίας περιοχών. Να γίνει η αρχή για τη συνάντηση και το μόνιμο συντονισμό των αγωνιζόμενων πολιτών της περιφέρειάς μας.
- Να ανιχνεύσουμε και αντιπαραβάλλουμε ένα συνολικά διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης με αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων και στήριξη-ανάπτυξη του παραπαίοντος πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, με προστασία του περιβάλλοντος, με τουριστική ανάπτυξη συμβατή με τις ανάγκες και τις δυνατότητες της περιοχής, με ανάπτυξη των δημόσιων υποδομών και υπηρεσιών, με υπεράσπιση των κοινωνικών αγαθών από αγοραίες λογικές (εκποίηση, ΣΔΙΤ…) ώστε να υπηρετούνται οι ανάγκες του λαού και των αδύναμων στρωμάτων και όχι τα κέρδη των μεγαλοεργολάβων και των πολυεθνικών.
- Στην κατεύθυνση αυτή καλούμε όλες τις ζωντανές και ενεργητικές δυνάμεις της Περιφέρειας Πελοποννήσου, κάθε προοδευτικό πολίτη που συναισθάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης, κάθε άνθρωπο που νιώθει ότι τους επόμενους μήνες κρίνεται η ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας, να βρεθούμε σε έναν κοινό βηματισμό και να δώσουμε τη μάχη ενάντια στην Τρόικα, τα κόμματα του μνημονίου και τον Καλλικράτη.Υπογράψτε- διαδώστε την Ανοιχτή Πρόσκληση για το συντονισμό πολιτών στην Πελοπόννησο.
Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010
Εθελουσία στην Τρόικα
Το ιστολόγιο θα το θυμομαστε δεν κάνει διακοπές και μας εφοδιάζει με ενδιαφέρουσες αναρτήσεις για τη Μ.Μ. εποχή (Μετά Μνημονίου).Ακολουθεί μια ανάλυση για τους δημόσιους υπάλληλους στην Ελλάδα που αναδεικνύει και με αριθμούς το γνωστό, σε όσους δεν είναι τυφλοί από την προπαγάνδα των ΜΜΕ-Κυβέρνηση, ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι οι πολλοί Δ.Υ. αλλά η πολλή υπομονή που δείχνουμε ως κυβερνώμενοι...Ως πότε;
Πηγή: axinos.wordpress.com (εκεί υπάρχουν και όλες οι παραπομπές για τα στοιχεία που αναφέρονται)
Τους 768.009 έφτασαν οι δημόσιοι υπάλληλοι που καταχώρησαν το ΑΦΜ τους στην ηλεκτρονική διεύθυνση του υπουργείου Εσωτερικών για τις ανάγκες της απογραφής. Από αυτούς, ως μόνιμοι υπάλληλοι του δημοσίου, δικαστικοί λειτουργοί κ.λπ. εγγράφηκαν 625.738 άνθρωποι, δηλαδή ποσοστό 82% του συνολικού αριθμού.
Από τους υπόλοιπους: 53.833 εργαζόμενοι (7%) καταχώρησαν το ΑΦΜ τους ως υπάλληλοι ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, ενώ ως υπάλληλοι ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου δηλώθηκαν 44.811 (6%). Ακόμη, ως συμβασιούχοι έργου εγγράφηκαν 14.345 (2%), αιρετοί δήλωσαν 12.609 (2%), επί θητεία 7.495 (1%), ενώ οι ωρομίσθιοι και ημερομίσθιοι έφτασαν τους 4.614 (1%).
Προσοχή: Στις 625.738 των μονίμων περιλαμβάνονται και οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, οι ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ, τα ΣΩΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ και οι ΠΑΠΑΔΕΣ!!!
Πού είναι λοιπόν τα 1,5 με 2 εκατομμύρια που έλεγαν τα παπαγαλάκια του Μνημονίου και της κυβέρνησης;
Αλλά ας κάνουμε και μία συγκριτική ανάλυση. Δείτε στις χώρες της ΕΕ των 17 + ΗΠΑ + Ιαπωνία, το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων επί του συνόλου του εργατικού δυναμικού:
1. Σουηδία 30,0 %
2. Δανία 29,0 %
3. Φιλανδία 22,4 %
4. Γαλλία 21,2 %
5. Βρετανία 17,8 %
6. Πορτογαλία 17,0 %
7. Βέλγιο 16,8 %
8. Λουξεμβούργο 14,9 %
9. Τσεχία 14,8 %
10. ΗΠΑ 14,7 %
11. Ιταλία 14,4 %
12. Ισπανία 13,0 %
13. Αυστρία 12,2 %
14. Πολωνία 12,1
15. Ελλάδα 11,4 %
16. Ιρλανδία 11,0 %
17. Ολλανδία 10,7 %
18. Γερμανία 10,2 %
19. Ιαπωνία 8,1 %
Αρκετά λοιπόν με αυτόν το μύθο!
Παραθέτουμε και μερικά αποσπάσματα από σχετικό κείμενο του οικονομολόγου και δημοσιογράφου Λ. Βατικιώτη (ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ):
[…] Είναι απορίας άξιο γιατί τα στελέχη του ΙΟΒΕ θεωρούν τόσο προφανή την προικοδότηση του πλήρως ιδιωτικοποιημένου τραπεζικού τομέα με 28 δισ. ευρώ από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και με 10 δισ. επιπλέον από το μνημόνιο της ντροπής, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας! Αν για τις δημόσιες συγκοινωνίες ή την Ολυμπιακή η ανάγκη κρατικής επιδότησής τους αποτελούσε τεκμήριο αποτυχίας της κρατικής ιδιοκτησίας, γιατί δεν ισχύει το ίδιο και για τις τράπεζες; Γιατί δηλαδή δεν αποτελεί τεκμήριο αποτυχίας του ιδιωτικού τομέα;
[…] Άλλοι δε τομείς της ελληνικής οικονομίας, που χαρακτηρίστηκαν ως «φωτεινό παράδειγμα» από εισηγητή στην εκδήλωση του ΙΟΒΕ, όπως η ναυτιλία, στην πραγματικότητα δεν πληρώνουν κανένα φόρο. Το πλαίσιο λειτουργίας τους καθορίζεται από ένα αποικιακό καθεστώς 57 επίσημων φοροαπαλλαγών που καθιστά την Ελλάδα στην πραγματικότητα φορολογικό παράδεισο για τους εφοπλιστές. Ποιο είναι επομένως το όφελος για τα δημόσια οικονομικά από το «φωτεινό παράδειγμα» των εφοπλιστών; Γιατί δεν θεωρείται υποχρέωσή τους η συμβολή στα δημόσια οικονομικά;
[…] Τέλος σε ό,τι αφορά τους μισθούς που θεωρούνται υψηλοί, αρκεί να αναφέρουμε ότι με βάση στοιχεία που περιέχονται στην Έρευνα Εργατικού Δυναμικού της ΕΣΥΕ και αφορούν το δεύτερο τρίμηνο του 2008, το 25% των μισθωτών αμείβεται με καθαρές αποδοχές που δεν ξεπερνούν τα 750 ευρώ μηνιαίως. Ενώ ένα 30% επιπλέον με αποδοχές από 750 έως 1.000 ευρώ. Το 55% των εργαζομένων δηλαδή ζει με 1.000 (ή και λιγότερα) ευρώ μηνιαίως!
[…] Σε ό,τι αφορά τους συνταξιούχους, το 61% ζει με λιγότερα από 600 ευρώ, χωρίς μάλιστα να υπολογίζονται οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ! Την ίδια ώρα που 1,1 εκατ. εργαζόμενοι ή το 25% δουλεύουν ανασφάλιστοι, η εισφοροδιαφυγή ετησίως φτάνει τα 8 δισ. και οι ανείσπρακτες οφειλές τα 7,5 δισ. ευρώ, με βάση το ίδιο το υπουργείο Εργασίας!
Ο γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ επομένως ας μην αναζητά στο ασφαλιστικό σύστημα την πηγή του δημοσιονομικού ελλείμματος. Οι βασικότερες αιτίες είναι η θεσμοθετημένη φοροδιαφυγή και η κατοχυρωμένη φοροαπαλλαγή. Από αυτά τα προνόμια πρέπει κατά συνέπεια να ξεκινήσει η «εσωτερική υποτίμηση» που επαγγέλλονται το ΔΝΤ και το ΙΟΒΕ, κι όχι από τους μισθούς και τις συντάξεις...
Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010
Κοινωνικό Συμβόλαιο; Καπούτ!
Κατά γενική ομολογία μετά το 1974 συμφωνήθηκε στη χώρα ένα μεγάλο (σε διάρκεια) και ισχυρό (σε δομικό συντελεστή) κοινωνικό συμβόλαιο. Οι από πάνω, οι πλούσιοι, οι λίγοι, οι έχοντες και κατέχοντες, όπως θέλετε πείτε τους, σύναψαν μια επιβλητική συμφωνία με τα μικρά και μεσαία στρώματα, με τους εμποροβιοτέχνες και τους δημόσιους λειτουργούς και άλλες ομάδες. Αυτή η συμφωνία διατηρήθηκε ως τις μέρες μας με αρκετά συμπαγή τρόπο και παρά τα διάφορα ταρακουνήματα, αναπόφευκτα μέσα σε 3-4 δεκαετίες, κατόρθωσε να συντηρήσει την υπάρχουσα κοινωνική ισορροπία, με κάποιες θυσίες βέβαια (βλ. παρακάτω).
Το κλειδί, ο συνδετικός κρίκος αυτής της “ιερής” συμφωνίας ήταν αναμφίβολα και τελεσίδικα το κίνημα του Πα.Σο.Κ. και σε ρόλο δευτεραγωνιστή η Ν.Δ. Από το χώρο των συνδικάτων ως τα ανώτατα στρώματα των κρατικών θεσμών, από τη Βουλή ως κάθε δημοτικό διαμέρισμα, οι δύο πολιτικές δυνάμεις εξουσίας τρύπωσαν σαν το νερό σε κάθε χαραμάδα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής και σε δεύτερο χρόνο διάβρωσαν ό,τι ζωντανό υπήρχε. Σχημάτισαν ένα έλος όπου μόνο οι γλοιώδεις οργανισμοί μπορούν να διατρέξουν. Και το ερώτημα είναι, αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο ήταν τουλάχιστον θετικό για τα μικρομεσαία στρώματα, άξιζε τον κόπο; Η απάντηση είναι όχι, ασφαλώς όχι.
Το συμβόλαιο αυτό ήταν εξαρχής ένα κάλπικο συμβόλαιο. Ήταν η εξαγορά συνειδήσεων και εκμαυλισμού ανθρώπων, ήταν φρούδες ελπίδες για ένα πιο δίκαιο κράτος με προνόμια για όλους σχεδόν, ήταν θυσία στο βρώμικο βωμό των μεγάλων ιδεών (Ολυμπιακοί αγώνες κ.α.), ήταν χειραγώγηση και ύπνωση της ριζοσπαστικής γενιάς του Πολυτεχνείου, ήταν αλλοτρίωση και μιζέρια του νεόπλουτου Έλληνα (πλούτος που επιστρέφεται πάραυτα και σοκαριστικά), ήταν η βίαιη καταστροφή του φυσικού πλούτου (φωτιές κ.α.) και όποιας πολιτιστικής ικμάδας, ήταν η αμερικανοποίηση της κουλτούρας, των εθίμων, της ζωής, ήταν η παραγωγή μιας αντιπαραγωγικής και παρασιτικής οικονομίας, ήταν το ξεπούλημα όλων των υποδομών της χώρας (αεροδρόμια, λιμάνια, ΟΤΕ, κ.α.), ήταν η τύφλωση του μέσου πολίτη και η αδυναμία να δει την Ελλάδα που υποφέρει, τον εργάτη που εξοντώνεται, την αγροτιά που σβήνει, ήταν η επικράτηση αποπροσανατολιστικών "ιδανικών" όπως ο ρατσισμός και το αλληλοφάγωμα. Κι όλα αυτά για ένα εξοχικό που δεσμεύεται εν μια νυκτί ή μια δουλειά μόνιμη και αξιοπρεπή που καταντάει ευλύγιστη και μαύρη, για ένα αδειανό πουκάμισο, για μιαν Ελένη; Κι έπειτα;
Σήμερα, με την παράδοση των κλειδιών της χώρας στο Δ.Ν.Τ. και την Ε.Ε., με τη βαρύγδουπη κατακρήμνιση του ασφαλιστικού και των εργασιακών κατακτήσεων, με τη διάλυση σχολείων και νοσοκομείων, με την έκρηξη της φτώχειας και της ανεργίας, με την πολιτισμική ισοπέδωση, μπορούμε να είμαστε καταφατικοί: το κοινωνικό συμβόλαιο που κρατούσε την ισορροπία στη χώρα καταργήθηκε, καταλύθηκε, αποτελείωσε. Δεν μπορούν άλλο, δεν θέλουμε άλλο.
Και τώρα τι, αναρωτιέται σύσσωμη η ελληνική κοινωνία; Τώρα, λοιπόν, είναι η κατάλληλη στιγμή για τη σύναψη μιας νέας συμφωνίας. Μόνο που πρέπει να αντιστραφεί η πυραμίδα, οι από κάτω, οι φτωχοί, οι πολλοί, οι μη έχοντες και κατέχοντες, όπως θέλετε πείτε τους, πρέπει να βρουν έναν τρόπο να αλλάξουν τη ζωή τους και να βγουν απ΄το αδιέξοδό τους. Η διαδικασία αυτή, σίγουρα δύσβατη, έχει τουλάχιστον δύο επίπεδα.
Το ένα είναι μια κοινωνική ώσμωση, μια κοινωνική ζύμωση που θα παράξει χιλιάδες μικρές και μεγάλες συμμαχίες, ενώσεις, ομαδοποιήσεις, που θα δώσει χιλιάδες μικρές και μεγάλες μάχες, αντιστάσεις, απαντήσεις, που θα πετύχει χιλιάδες μικρούς και μεγάλους στόχους, σκοπούς, όρους, σε τοπικό, περιφερειακό, κεντρικό πεδίο.
Και το δεύτερο είναι μια πολιτική σύνθεση που θα εκφράσει πραγματικά το φτωχό, τον άνεργο, τη μητέρα, τον παραπληγικό, το παιδί του μετανάστη, το μετανάστη, τον μπακάλη της γειτονιάς, το σπουδαστή, τη μαθήτρια που δυσκολεύεται και όχι το Δ.Ν.Τ., την Ε.Ε., το Γιώργο Παπανδρέου, την Ντόρα, τον Όλι Ρεν, τη Μέρκελ, το Σαρκοζί, τον Μπόμπολα, το Λάτση, τα Carrefour, τη BP ή τη Siemens.
Δύο διαφορετικοί κόσμοι δεν μπορούν να πηγαίνουν για πάντα παρέα. Η ιστορία είναι εδώ και απαιτεί μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική αλλαγή. Να η ευκαιρία!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
linkwithin
