Ponieważ nic nowego na razie nie mam, czas na wspominki.
Podczas wakacji 2008 udało mi się wyrwać na całe 5 dni na plener. Zapakowałyśmy się z koleżanką w furę i pomknęłyśmy w niedzielę rano do Dobrego, które jest wiochą niedaleko Kazimierza D. A dokładnie do „Chaty za Wsią”, która jest na końcu niezbyt utwardzonej drogi za lasem. ;o)
Plener organizuje generalnie brat instruktora z „mojej” pracowni ceramicznej. Odbywa on się na zasadzie: uczestnicy zajęć z naszej pracowni, uczestnicy zajęć z pracowni witrażu prowadzonej przez ich siostrę oraz różni znajomi. Każdy robi co chcę, lepi, wirażuje, wałęsa się po okolicy, śpi całymi dniami, nic nie robi… Wolna amerykanka. W sumie jest instruktor od gliny, jak ktoś świeży to może pokazać, nauczyć, ale przynajmniej podczas naszej bytności chętnych nie było. Działalność instruktora ograniczała się do donoszenia gliny i pilnowania wypałów.
Piec plenerowy. Taki sobie, ale za to spory ;o)
My sobie lepiłyśmy, panie z pracowni witrażu szalały ze szkłem, inni zajmowali się raczej nicnierobieniem. Była też instruktorka od witrażu (na pół etatu, bo z 6-cio miesięcznym synkiem), którą udało nam się namówić na naukę, której efektem w moim wypadku był pierwszy w życiu witrażyk z janiołami. Praca ze szkłem zajęła mi cały dzień. Witraż mi się podoba, ale ceramiki bym na niego nie zamienił a ;o)
Kącik witrażowy
Baza lokalowa to spory dom (na czas pleneru, cały zarezerwowany dla uczestników), nastawiony na „letników”. Parter zajmowali właściciele, a na piętrze i w niewielkim budynku obok mieściły się pokoje do wynajęcia, kuchnia i jadalnia do wspólnego użytku. Bez bajerów, ale czysto i miło (no dobra, kuchnia była jedynie znośna, ale to efekt zaniedbań korzystających z niej osób). Miejsce do pracy mieściło się w ogromnej altanie w o grodzie.
Orginal Miele ;o)
Z dodatkowych atrakcji było też mini-zoo ze strusiami, emu, jakimiś dziwnymi kozami i czarnymi świnkami, oraz mały plac zabaw dla dzieci (własność córki właścicieli, co wyraźnie podkreślała ;o)) no i rudy kociak.
Malinka
Rafał (organizator pleneru) zajmuje się organizowaniem „akcji artystycznych” do których próbuje wciągać lokalną społeczność w postaci panów z pod budki z piwem. Wycieczki z nim mogą skończyć się w remizie pełnej podciętych strażaków z OSP prezentujących z dumą swój nowy wóz oraz wypasione gumofilce ;o). On robi im zdjęcia, albo kręci filmiki. Generalnie artysta ;o). Taki w młodopolskim typie – lubi integrować się z autochtonami (Dobre i okolice to takie wsie z jedną drogą i jednym sklepem oferującym głównie wino owocowe). Nabył w okolicy kawałek ziemi ze starą szkołą, którą planuje zamienić w stałą letnią pracownię artystyczną. Na razie dużo szumu, zobaczymy czy pójdą za tym konkretne działania. Bo jednak łatwo zrobić witraże w oknach, ale wyremontowanie całego budynku (krytego eternitem) to jednak grubsza sprawa.
Przyszłe miejsce naszych plenerów
A wracając do meritum, było bosko, cały dzień z gliną. Tylko pogoda mogłaby być ciut lepsza, bo przed dwa dni głowę nam wietrzysko urywało. Wstawałyśmy, jak się wyspałyśmy, zjadałyśmy śniadanie i do gliny. Jak poczułyśmy głód, pakowałyśmy się w furę i jechałyśmy do Kazimierza na obiad. Potem do sklepu po Warkę Strong i z powrotem do gliny i tak do nocy, do póki dało się od komarów odganiać ;o)
A oto efekty pięciodniowej pracy:
A oto efekty pięciodniowej pracy:
Te prace niestety nie przeżyły pleneru i dotarły do pracowni w kawałkach :o(
Prace się suszą. M. in. moje 2 donice z "koronką"
Jedna z koronkowych donic w całe j okazałości.
Talerz z odciśniętym koprem.
