Το σαλονάκι

Πρώτη χρονιά φοιτητής ο VaD, όλη η οικογένεια στη Θεσσαλονίκη πια, για έξι μήνες πρώτη κατοικία ανώγειο του ενός δωματίου, τρία κρεβάτια(εκείνα τα παλιά μονά ντιβάνια), ένα στο δωμάτιο, ένα στο στενό χολ κι ένα στην επίσης στενή κουζίνα, όσο κι αν πρόσεχες, σε ντιβάνια χτυπούσες τα πόδια σου! Και μια τουαλέτα χωρίς μπάνιο, μόνο με έναν νιπτήρα. Για βδομαδιάτικh καθαριότητα  κάθε Σάββατο πλήρωνα δυο δραχμές σε λουτρά δίπλα στο σινεμά Λάουρα, κάπου στη Βασιλίσσης Ολγας. Φυσικά το μοναδικό δωμάτιο λειτουργούσε
 και ως...σαλόνι και είχε επιπλωθεί με τραπέζι και καρέκλες φορμάικα, τις θυμάται κανείς;

Η...επίπλωσις συμπληρωνόταν με τέσσερις πολυθρόνες του σκηνοθέτη, 
με μεταλλικό σκελετό, 

 προσφορά δικού μας ανθρώπου, που είχε σχέση με αίθουσα κινηματογράφου.
Ήρθε λοιπόν επίσκεψη στο..αρχοντικό μας μια ξαδέρφη της μάνας μου, παντρεμένη στη Θεσσαλονίκη με ένα καλοκάγαθο ανθρωπάκι, παλιός Σαλονικιός, ευγενέστατος, λιγο αφελούτσικος ο θείος Α., μέσα στη διάθεσή του να φανεί ευγενικός, εκστομίζει το αμίμητο:
 -Ωραίο το σαλονάκι σας, από πού το αγοράσατε; 
Εξαλλη η θεία Μ. τον κοιτάει άγρια και τον "στολίζει" ανεπανάληπτα, 
 όπως μόνο το γλωσσικό ιδίωμα του ΑΠΟΥΡΩ ξέρει να "στολίζει";
 -Άι σκάσι,χαζιέ τ' κιαρατά, μην τ'ς κουρουϊδεύ'ς τ'ς ανθρώπ'!" 
Εμείς βέβαια ήδη κρατούσαμε το στομάχι μας απ' τα γέλια, 
ενώ ο θείος Α. συνέχισε απτόητος:- Μα γιατί, αφού μου άρεσε!!! 
Βεβαίως το φινάλε της ιστορίας μόνο με κολινδρινή ατάκα της θείας Μ.
 θα μπορούσε να κλείσει :
-Μην τουν ακούτι, πιδγιά μ', μην τουν ξισυνιρίζιστι, όλου χαζίτ'κα λιέει!!