Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ!

Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του "90, τότε που κυριαρχούσαν τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, νόμιμος μετανάστης στην Ελλάδα ο φίλος μας, γιατρός από την Αφρική, με σύζυγο Ελληνίδα, έκανε χαρτιά για υπηκοότητα. Μιλούσε καλούτσικα τα ελληνικά, έκανε και μαθήματα γραφής, ε, κάτι κατάφερνε, τον κάλεσαν λοιπόν στο Αλλοδαπών, στον τοίχο πίσω απο το γραφείο του υπεύθυνου κρεμασμένος  χάρτης της Ελλάδας, που εγραφε
 Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ, ο αρμόδιος αξιωματικός ερωτά τον φίλο μας, -"Ξέρεις να διαβάζεις ελληνικά";-"Ξερω καλούτσικα".-"Τι γράφει στο χάρτη"; Κι ο φίλος μας αναγιγνώσκει μεγαλοφώνως και με καμάρι:
-Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Μ..ΝΊ ΕΛΛΗΝΙΚΗ!!!   Εξαλλος ο αξιωματικός του Αλλοδαπών πετιέται πάνω ουρλιάζοντας, τρομοκρατημένος ο φίλος μας όπου φύγει-φύγει, χωρίς να έχει καταλάβει για ποιο λόγο ούρλιαζε ο αξιωματικός, επιστρέφει στο σπίτι, εκει βρίσκει μόνο τον πεθερό του, του εξηγεί τι ακριβώς συνέβη, ο πεθερός κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό!!!
Επιμύθιον, οι φίλοι μας οι ξένοι πρώτα πρέπει να μαθαίνουν τα "γαλλικά" ελληνικά και μετά να εξασκούνται στη χρήση της γλώσσας, άμα δεν μπορείς να εντάξεις στο λεξιλόγιό σου δέκα "ελληνογαλλικά" τι στο καλό ελληνικά ξέρεις!

Πχιοτική επιμόρφωσις

Να τ' ακούς και να σε παίρνει η χαρά απ' τα μάτια! 

Αμάν, μπλογκαδέρφια, την ώρα που ακούτε το θεσπέσιο άσμα, 

να είστε μακριά απο παράθυρα και μπαλκόνια, ουδεμίαν ευθύνην φέρομεν,

 εάν επιχειρήσετε το απονενοημένον διάβημα, παραφράζοντας και αναφωνώντας "αποθανέτω η ψυχή μου μετά των...άλλων φύλων"!

ΑΠΟΥΡΩ 3

Το Λακκούδ', ο Μηντυμένους, το Ταμπακαριό, 

περιοχές στη νότια-νοτιοανατολική άκρη του Κολινδρού

Ο ΑΠΟΥΡΩ παρεμβαίνει σατιρίζοντας τη διαμάχη των τότε δημοτικών και οικονομικών΄΄ αρχόντων΄΄ της περιοχής,ως γνήσιος φίλαθλος ενθαρρύνει την ποδοσφαιρική ομάδα που δεν πάει καλά,κατακρίνει την κακή συνήθεια οδηγών να παραβιάζουν το μονόδρομο,χαίρεται ως γνήσιος οικολόγος επειδή οι πελαργοί ξαναγύρισαν στο χωριό,θυμάται με νοσταλγία παιγνίδια των παιδικών του χρόνων,επιβραβεύει τον τελευταίο συγχωριανό καβαλάρη και φυσικά είναι πάντα πρόθυμος να εξηγήσει το τοπικό γλωσσάρι!

Ο Σαλονικιός γαμπρός

Ήρτιν η Σαλουνγκός! 
Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 40, η φωνή σήκωσε στο πόδι το μικρό μαχαλά του χωριού. Συγχωριανός που ζούσε στη Σαλονίκη έφερνε  το Σαλονικιό φίλο του, προξενιό για μια γειτονοπούλα. Στο πόδι ο μαχαλάς, οι πάντες βγήκαν στη μικρή πλατειούλα, για να δουν τον υποψήφιο γαμπρό, οι γυναίκες της γειτονιάς, μικρές και μεγάλες, πλησιάζουν να τον χαιρετήσουν, φύση ευγενική ο γαμπρός και νομίζοντας ότι όλος αυτός ο κόσμος, που βγήκε να τον καλωσορίσει, είναι απ' το σόι της νύφης, χαιρετάει τους άντρες δια χειραψίας, αγκαλιάζει και φιλάει σταυρωτά όποια γυναίκα βρίσκει μπροστά του! Ακολουθεί αναστάτωση, που διατυπώνεται από τις γυναίκες φωναχτά και σε άπταιστο ιδίωμα ΑΠΟΥΡΩ (ιιιιιιιιι, κακό νισιάν!Τι φκιάν' του χαζουντάμαρου τ' κιαρατά, αυτός θα μας φ'λήσ' όλις, μουρή!).Φυσικό επακόλουθο, οι άλλες γυναίκες απομακρύνονται βιαστικά, μην τις φιλήσει ο ξένος (Ντροπή!) και αφού ευοδώθηκε με το καλό το προξενιό, κάθε φορά που ο ευτυχής γαμπρός ερχόταν απο Θεσσαλονίκη, η κραυγή "Ήρτιν η Σαλουνγκός!" σήμαινε συναγερμό και κρύβονταν όλες οι γυναίκες της περιοχής, για να μην τις φιλήσει ο Σαλονικιός!

ΥΓ. Η φωτογραφία απο την ταινία του Παντελή Βούλγαρη "Το προξενιό της 'Αννας" και φυσικά οι σινεφίλ αναγνωρίζουν την πρωτοεμφανιζόμενη τότε (1971) Αννα Βαγενά.

Το σαλονάκι

Πρώτη χρονιά φοιτητής ο VaD, όλη η οικογένεια στη Θεσσαλονίκη πια, για έξι μήνες πρώτη κατοικία ανώγειο του ενός δωματίου, τρία κρεβάτια(εκείνα τα παλιά μονά ντιβάνια), ένα στο δωμάτιο, ένα στο στενό χολ κι ένα στην επίσης στενή κουζίνα, όσο κι αν πρόσεχες, σε ντιβάνια χτυπούσες τα πόδια σου! Και μια τουαλέτα χωρίς μπάνιο, μόνο με έναν νιπτήρα. Για βδομαδιάτικh καθαριότητα  κάθε Σάββατο πλήρωνα δυο δραχμές σε λουτρά δίπλα στο σινεμά Λάουρα, κάπου στη Βασιλίσσης Ολγας. Φυσικά το μοναδικό δωμάτιο λειτουργούσε
 και ως...σαλόνι και είχε επιπλωθεί με τραπέζι και καρέκλες φορμάικα, τις θυμάται κανείς;

Η...επίπλωσις συμπληρωνόταν με τέσσερις πολυθρόνες του σκηνοθέτη, 
με μεταλλικό σκελετό, 

 προσφορά δικού μας ανθρώπου, που είχε σχέση με αίθουσα κινηματογράφου.
Ήρθε λοιπόν επίσκεψη στο..αρχοντικό μας μια ξαδέρφη της μάνας μου, παντρεμένη στη Θεσσαλονίκη με ένα καλοκάγαθο ανθρωπάκι, παλιός Σαλονικιός, ευγενέστατος, λιγο αφελούτσικος ο θείος Α., μέσα στη διάθεσή του να φανεί ευγενικός, εκστομίζει το αμίμητο:
 -Ωραίο το σαλονάκι σας, από πού το αγοράσατε; 
Εξαλλη η θεία Μ. τον κοιτάει άγρια και τον "στολίζει" ανεπανάληπτα, 
 όπως μόνο το γλωσσικό ιδίωμα του ΑΠΟΥΡΩ ξέρει να "στολίζει";
 -Άι σκάσι,χαζιέ τ' κιαρατά, μην τ'ς κουρουϊδεύ'ς τ'ς ανθρώπ'!" 
Εμείς βέβαια ήδη κρατούσαμε το στομάχι μας απ' τα γέλια, 
ενώ ο θείος Α. συνέχισε απτόητος:- Μα γιατί, αφού μου άρεσε!!! 
Βεβαίως το φινάλε της ιστορίας μόνο με κολινδρινή ατάκα της θείας Μ.
 θα μπορούσε να κλείσει :
-Μην τουν ακούτι, πιδγιά μ', μην τουν ξισυνιρίζιστι, όλου χαζίτ'κα λιέει!!

Σαμαρινιώτικα και αμίμητα...

Δανεισμένα από φίλους στο fb

-Στο χιονοδρομικό της Βασιλίτσας έφτασε με 4Χ4, παρδαλές φόρμες φιρμάτες και το μαύρο γυαλί στο μέτωπο, παρέα Αθηναίων για σκι. Τότε στις καλές εποχές που ο παράς έρρεε άφθονος. 

Μετά τη σχετική επίδειξη πλούτου και τις σχετικές κωλοτούμπες στο χιόνι πήγανε στο «Restaurant “Η Ορέα Πίνδως”» του μπαρμπα Μήτρου για φαγητό. Έφτασε ο μπαρμα Μήτρος με το πρεσβυωπικό στην άκρη της μύτης του,(είχε και ρουμ του λετς) για τη σχετική παραγγελία. Απαρίθμησε ποιητικά τα όσα διέθετε: κεμπάπ, κοντοσούβλι, τηγανιά και άλλα τέτοια όσα η περιοχή διαθέτει σε αφθονία και σε άριστη ποιότητα.
Τότε η ορίτζιναλ ξανθιά της παρέας υπέβαλε, εκεί πάνω στην κορυφή της Πίνδου και σε υψόμετρο πλέον των1600 μέτρων, το θανατηφόρο ερώτημα
«Κι από θαλασσινά τι έχετε»; Και πήρε την απάντηση
«Αλάτ' κι αυτό χουντρό!».

-Aφρικανός πουλάει ρολόγια στο Περιβόλι Γρεβενών, δίπλα στο χωριό  Αβδέλλα. Παππούς με άγριο καταρράκτη τον πλησιάζει. Τον κοιτάει, τον ξανακοιτάει και λέει. -Ισί, πδιμ, τίνους ίσι; - Εγκώ παππού, ξένο, ξένο. - Τι ξένου; -Γκάνα, Γκάνα. Απορεί ο παππούς -Τ' Γκάνα πιδί (επώνυμο Αβδελιώτικο) θκόμας πιδί. Τι ξένου μι λες.,Θκος μας ίσι!

Tάξη τέλος!

Ήρθεν η ώρα κι ο καιρός και λες, μέχρι εδώ ήταν, ώρα για αποχώρηση. Τόσα χρόνια μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας, έδωσες ό,τι έδωσες, πήρες ό,τι πήρες, φτάνει πια. Δε γράφω για να κάνω αποτίμηση, απλώς ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο, "Ωρα εστίν απιέναι".
Πολλοί με ρωτούν, "και τι θα κάνεις τώρα;" Η απάντηση εμπεριέχεται στην ευστοχότατη ρήση του μέγιστου Γιώργου Ζαμπέτα, "Ψυχούλα δε βγάζουνε τα 'κατομμύρια, ψυχούλα βγάζουνε τα γούστα"


Και τα γούστα, μεγάλα και μικρά, που γέμιζαν και θα συνεχίσουν να γεμίζουν τη ζωή μου είναι η οικογένεια, οι φίλοι, απλά πράματα, ο μέτριος ελληνικός (πάντα με συνοδεία το αβατάρ του γράφοντος!), ένα ποτήρι κρασί παρέα μ΄έναν φίλο, μια πρωινή μπουγάτσα στην πλατεία της Κατερίνης, το διάβασμα, το γράψιμο, το μπασκετάκι (και προπαντός τ' Αρειανά!), το διαδίκτυο, ο μπαξές και...και...και..., απ' αυτά τα μικρά, που ομορφαινουν τη ζωή...

Και φυσικά την υγειά μας νά 'χουμε και ό,τι καλό προκύψει...

Όταν βλέπω αεροπλάνο....

Καλομάθαμε με τα ταξίδια, συνηθίσαμε το συγχρωτισμό με τους πολίτες του κόσμου, άλλη αίσθηση, ελευθερία σου λέω, δεν είμαι πολυταξιδεμένος,μα ξέρεις τι είναι να ζεις στο Χαρτούμ και να γνωρίζεις κόσμο από τόπους άγνωστους, Μαυρίκιος (εδώ), Κομόρες (εδώ)..., οι Σουδανοί φίλοι, που σπούδασαν 
στην Ελλάδα, επέστρεψαν στην πατρίδα τους, λατρεύουν καθετί ελληνικό, θυμούνται πάντα τη ρετσίνα, τα παιδιά απ' τη Σομαλία, την Ερυθραία, 
την Αιθιοπία, την Κένυα, το Μάλι, η γαλλομαθής παρέα από την Τυνησία και την Κροατία, οι φίλοι που τους έκανα μαθήματα ελληνικών και αποτελούσαμε όλοι μαζί μια όμορφη παρέα (φανταστείτε πολυπολιτισμική σύνθεση, ο Ελληνας, 
οι φίλοι απ' τη Νιγηρία, ο Σουδανός καθολικός ιερέας, ο μουσουλμάνος  Σουδανός), τι να λέμε τώρα, ορίζοντες για το φτωχό μυαλό μου...
"Ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα..."
Κι όμως δε χορταίνεται, μωρέ!
Μακριά από εσωτερικές μιζέριες, γκρίνιες, μίρλες, μου λείπουν τα ταξίδια, κι ας είχαν την ταλαιπωρία τους, η βαλίτσα πάντα έτοιμη, μα το αεροπλάνο φεύγει πια χωρίς εμάς! Γι' αυτό και τραγουδάω....

                                    
                    

Ο μπαξεVaD και οι φίλοι του

Παλιά ενασχόληση ο μπαξές, χόμπι τριακονταετίας, κατά καλή σύμπτωση βρέθηκε χώρος φιλικά διαθεσιμος δίπλα στο σπίτι και πιάσαμε δουλειά. Το κομμάτι πνιγμένο στο χορτάρι απ'τη μια άκρη στην άλλη, δούλεψε τσάπα για μια πρώτη καθαριότητα, στη συνέχεια έπιασε δουλειά το πατόφκυαρο, το αποτέλεσμα ήταν αυτό που βλέπετε... 

                                       

 Ακολούθησε διπλό φρεζάκι με διαφορά εικοσαημέρου, σιγά σιγά ο μπαξές άρχισε να ζωντανεύει, μέχρι και με κίτρινο πάγκο ενισχύθηκε (ε, τα Αρειανά ειναι η αδυναμία μας!)

και σήμερα έχει περίπου αυτη την εικόνα...

 

Μια χαρά πάει, ένα χόμπι που γεμίζει τη ζωή μας, κι όταν το τερπνόν (χόμπι) συνδυάζεται με το ωφέλιμον (παραγωγή), ακόμα καλύτερα...

Σε καιρούς δύσκολους και για λόγους οικονομίας κάποιοι νομίζουν αφελώς ότι μπορούν να στήσουν μπαξέ, για να μην ξοδεύονται.Δε γίνεται ετσι, ο μπαξές ειναι πρώτα μεράκι και μετά οικονομία, αν δεν αγαπάς τον χαβαλέ του μπαξέ, δεν πρόκειται να τα καταφέρεις. Ίσως ακουστεί παραξενο, αλλά στο φυτό "μιλάς", με το φυτό επικοινωνείς, έχεις δοκιμάσει το συναίσθημα να βλέπεις το πρώτο λουλούδι να σκάει, την πρώτη ντομάτα να δένει; Αν δεν το δεις έτσι, ο μπαξές δε θα σου δώσει..."Ψυχούλα βγάζει ό,τι γουστάρεις", όπως χρησμοδοτεί και ο Μέγας Γεώργιος!  

Στο μεταξύ μετά από ιδέα φίλων μπαξεβάνων ο VaD έκανε και μια ομάδα στο fb με την ονομασία Ο μπαξεVaD και οι φίλοι του, όσοι έχετε fb και είστε ερασιτέχνες μπαξεβάνοι, μπορείτε να μας βρείτε εκεί, όπου με τη συνήθη χαλαρή διάθεση, που μας διακρίνει, ανταλλάσσουμε απόψεις και ιδέες οι φίλοι του μπαξέ. Ελάτε...

Αργύρης Μαρνέρος

Ο δεύτερος σπουδαίος της παρέας του κυλικείου στην παλιά Φιλοσοφική στο Αριστοτέλειο μετά το Νικόλα Άσιμο(εδώ), τον τρίτο, το Γιώργο Σκαμαπαρδώνη, θα τον παρουσιάσουμε σε προσεχή ανάρτηση...
Χιούμορ σαρκαστικό, καταλυτικό, ανατρεπτικό, κάθε κουβέντα του μαχαίρι, πριν ακόμα γίνει στίχος. Ακολούθησε το δρόμο του Νικόλα, πουλώντας τα ποιήματά του σε φοιτητικά στέκια, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα...
Από την πρώτη του συλλογή ("Κάστανα") θυμάμαι:

 Σπείρτε πάνω στους τάφους μας

              κρεμμύδια,

ίσως σας βοηθήσουνε να κλάψετε,

         τη μέρα της ταφής μας...

Κι άλλο ένα δείγμα γραφής του Αργύρη

Υπόνομος

Δίπλα στο μεγάλο δρόμο
Στήσαν τη μεγάλη εξέδρα
Για τη μεγάλη παρέλαση
Πάνω στην εξέδρα
Οι μεγάλοι επίσημοι
Και κάτω απ' αυτήν
Ο μεγάλος υπόνομος
Της πόλης

Από τη συλλογή Ο υπόνομος (1976)

Εχασα την προσωπική επαφή με τον Αργύρη από τότε που ο καθένας τράβηξε το δρόμο του, μαθαίνω ότι ζει και δημιουργεί στην Αθήνα ασχολούμενος και με άλλες μορφές τέχνης...

Βιογραφικά του ποιητή, εργογραφία αλλά και περισσότερα ποιήματά του μπορείτε να διαβάσετε εδώ