ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ.

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ.

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ

ΒΙΟΣ- ΣΥΝΤΟΜΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΙΣΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.

Βιβλιοπωλείο Ορθοδοξία
23ης Οκτωβρίου 11, 41221 Λάρισα
Τηλ.: (2410) 284449
Υπεύθ.: Γκότσης Θ. - Κοκκαλά Αικ. Ο.Ε.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ 5

Ό κανόνας της ζωής μου είναι τούτος —να αλλάζω τον τόπο διαμονής μου μόνο όταν με διώχνουν οι συνθήκες, και να μην επιχειρώ τίποτα από μόνος μου στη ζωή, αλλά να σκάβω βαθιά στον τόπο, όπου μέ οδήγησε ό Κύριος να ζήσω...

Πόσο αξιολύπητοι είμαστε έτσι όπως εφησυχάζουμε με την παρούσα ζωή!

Το εύθραστο νησάκι της «κανονικής» μας ύπαρξης θα καταφαγωθεί ίσαμε την τελευταία σπιθαμή χώμα στον μεταθανάτιο κόσμο.

Να μερικές συμβουλές στους συγγενείς αποβιώσαντος: Απαγκιστρώστε τα αισθήματα σας και τον πόνο σας από την σωματική όψη, δηλαδή το κορμί, πού θα πάει στη γη, μη βασανίζετε τον εαυτό σας με αναμνήσεις γήινων αισθημάτων και γήινων χαρών, πού συνδέονται με τον αποβιώσαντα, αλλά δρασκελίστε μαζί του και περάστε, έστω και νοερά, στον άλλο κόσμο, και παρηγορηθήτε με την αγάπη των οικείων και με τις κοινές προσευχές, δώστε ανάπαυση στα νεύρα σας και στο σώμα σας.

***

Ή διαφορά μεταξύ του Ιώβ και των φίλων του είναι τούτη: Ό Ιώβ είναι ό τίμιος, ό δίκαιος χαρακτήρας, πού αναζήτα τα «έργα», και όχι λόγια, ενώ εκείνοι είναι οι άνθρωποι των θρησκευτικών, στερεότυπων φράσεων και των παραδοσιακών τύπων. Ό Ιώβ κραυγάζει για το «ψέμα», για το ακατανόητο των βασάνων, για την ευτυχία των αμαρτωλών, για τον πόνο των αθώων —και όχι μονάχα για τον δικό του· κι οι φίλοι του ,του απαντούν με γενικές, ψεύτικες κουβέντες· γι' αυτούς όλα είναι σαφή· έβαλαν με τάξη λόγια και σκέψεις και νομίζουν ότι μ' αυτό όρισαν και του κόσμου την αρμονία.

Ανθρώπους αυτού του τύπου συναντά κανείς παντού, ακόμα και μεταξύ των κληρικών και των ανθρώπων της επιστήμης.

ΠΡΕΣΒ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΛΤΣΙΑΝΙΝΩΦ

Ο ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΝΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΤΗΣ BUODELMONTI ΤΟ 1408 Μ.Χ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗ ΕΙΔΕ ΟΤΑΝ ΤΑΞΙΔΕΨΕ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ.

Ό BUODELMONTI ταξίδεψε και στο Αγιον Όρος και δίνει ζωηρή, γοη­τευτική και επιγραμματική περιγραφή και πολύτιμες πληροφορίες για τη ζωή των καλόγερων στα κοινόβια :

«Στα μοναστήρια επικρατεί αυτή ή συνήθεια : ξυπνούν οι μοναχοί μόλις χτυπήσει το ξύλινο σήμαντρο, νύχτα ακόμα, σύμφωνα με το ελληνικό έθιμο, και πηγαίνουν σιωπηλοί στην εκκλησία για να ψάλουν τον Όρθρο. Ύστερα γυρίζουν στα κελιά τους και τρώνε χωριστά εν ειρήνη ότι στείλει ό ηγούμε­νος στον καθένα.

Υπάρχουν όμως και μοναστήρια κοινόβια και άλλα όπου επικρατεί πιο αυστηρή πειθαρχία. Κάθε Σάββατο βράδυ, οι μοναχοί κατεβαίνουν από το βουνό και τις ερημιές στα κελιά τους. Και την Κυριακή, μετά τη λειτουρ­γία γευματίζουν μαζί. Ύστερα ξαναγυρίζουν στις σκήτες τους παίρνοντας μαζί τους μονάχα ψωμί και όσπρια. Και κει στις ερημιές, με τα βλέμματα στραμμένα στον ουρανό, αναστενάζουν από τα βάθη της ψυχής τους με τη σκέψη τους στον παράδεισο απ' όπου εκδιώχθηκαν οι πρωτόπλαστοι ύστερα από το αμάρτημα. Και με σπαραγμό καρδίας και ψυχή ταπεινωμένη αφήνουν τα χείλη τους να σαλεύουν στον ψαλμό ενός ύμνου.

Κι' όλα αυτά γίνονται τη νύχτα. Αλλά μόλις βγει ό ήλιος καθένας σπεύ­δει να δοξολογήσει με ευλαβικό στόμα τον Ύψιστο.

Ζουν σε ατμόσφαιρα περισυλλογής, δεν φοβούνται διόλου τη μοναξιά — ό Θεός είναι μαζί τους — και χαίρονται να σκέπτονται τον ουρανό και όχι το χρυσάφι. Θέλουν να πατούν τη γη ευλογώντας αδιάκοπα τον Κύριο.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι ολιγαρκείς, δεν ζηλεύουν τα πλούτη, ούτε φοβούνται τούς ισχυρούς, γιατί δε μπορούν να βλάψουν τον εσωτερικό άν­θρωπο. Ή ύπαρξη τους είναι πραγματικά ειρηνική και χαρούμενη, οι νύχτες τους ευχάριστες, οι μέρες τους γεμάτες από ασχολίες, τα γεύματα τους γα­λήνια. Καθένας πηγαίνει ελεύθερα και χωρίς φόβο όπου θέλει. Δεν ανησυχεί μήπως του στήσουν παγίδα, ούτε ό ίδιος μηχανεύεται κακό για τον άλλο . Ό τόπος όπου ζουν είναι, μπορεί να πει κανείς, το παλάτι των αγγέλων. Εκεί βασιλεύει ευωδία και πνευματικός ζήλος. Ή μετριοφροσύνη είναι κριτής και μάρτυρας της αρετής τους. Το τραπέζι τους είναι ειρηνικό, ούτε πολυτέλειες ούτε θόρυβος. Ή λαιμαργία δαμάζεται, ή επαίσχυντη μανία των ηδονών αποπέμπεται. Κυριαρχεί ή σωφροσύνη. Ή κλίνη τους είναι άγια και γαλή­νια, ή συνείδηση τους αληθινός παράδεισος.

Πολλοί από τούς μοναχούς του Αγίου Όρους έχουν τόσο πολύ απορροφηθεί σ' αυτή τη μορφή ζωής, είναι τόσο βαθειά ή περισυλλογή τους, πού και τοίχος πελώριος να γκρεμιστεί πλάι τους, όχι μόνο δεν θα νοιώσουν τρό­μο, άλλα ούτε την κεφαλή ή τα μάτια θα στρέψουν να δουν τί συμβαίνει.

Μερικοί απ' αυτούς τούς μοναχούς συνηθίζουν να τρώνε μονάχα τρεις φορές την εβδομάδα.

Μέτρησα ό ίδιος σε μερικά κοινόβια εκατό μοναχούς και σ' άλλα πεντα­κόσιους. Υπάρχουν κάπου τριάντα μοναστήρια πού ακολουθούν αυτούς τούς κανόνες μοναχικού βίου. Κι' έχουν οι μονές πλήθος κυψέλες, κυρίως στις κοιλάδες, όπου πρασινίζουν οι συκιές και οι ελιές.

Καθισμένοι οι μοναχοί στα κελιά τους, άλλοι υφαίνουν ενδυμασίες, άλλοι ράβουν υποδήματα άλλοι ετοιμάζουν δίχτυα, άλλοι κατεργάζονται το μαλλί, πλέκουν καλάθια με βέργες λυγαριάς ή πλάθουν πήλινα πιθάρια για το κρασί, άλλοι φτιάχνουν καμηλαύκια.

Και στην ορισμένη ώρα, όλοι σπεύδουν να δοξολογήσουν το Θεό. Κι' ανάμεσα τους βασιλεύει αιώνια ειρήνη.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΞΕΝΟΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ . ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΥ. ΤΟΜΟΣ Α.

ΤΗ ΕΙΔΕ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΤΟ 1419 Μ.Χ Ο ΡΩΣΟΣ ΔΙΑΚΟΝΟΣ ΖΩΣΙΜΟΣ

Δέκα Επτά χρόνια αργότερα, το 1419, πέρασε από την Ελλάδα ταξιδεύον­τας προς τούς Αγίους Τόπους ένας Ρώσος κληρικός, ό διάκονος Ζώσιμος. Στο χρονικό του, πού πρωτοκυκλοφόρησε μεταφρασμένο από τα ρωσικά το 1889 στη Γενεύη, αναφέρεται μόνο στη Θεσσαλονίκη και στην Πόλη :

«Έφτασα στη Θεσσαλονίκη και ή χάρη του Χριστού έδωσε να δώ και να προσκυνήσω τον τάφο του αγίου και μεγαλόμαρτυρος Δημητρίου και της Αγίας Θεοδώρας. Από το αριστερό πόδι του λειψάνου της αγίας ανα­βλύζει αδιάκοπα άγιο μύρο. Τρέχει όλο το χρόνο σαν πηγή και γεμίζει το δοχείο πού βρίσκεται πλάι. Κάθε τόσο αλλάζουν τα φορέματα της Αγίας πού είναι εμποτισμένα από το μύρο. Κι' οι Χριστιανοί τα μοιράζονται σαν ευλογία της χάρης της και ύστερα της φορούν καινούργια ενδύματα. Βλέποντας την ξαπλωμένη θαρρείς πώς είναι ζωντανή».

Ακολουθεί το προσκύνημα στους ναούς και στα μοναστήρια της Πόλης :

«Προσκύνησα πρώτα - πρώτα τη μεγάλη εκκλησία της Αγίας Σοφίας, όπου διαμένει και ό πατριάρχης κι' ασπάσθηκα την εικόνα του Ιησού Χριστού. Μπροστά της εξομολογούνται τα αμαρτήματα τους εκείνοι πού αισθάνονται ντροπή να τα εξομολογηθούν στον πνευματικό τους (γι' αυτό ακριβώς τον αποκαλούν Σωτήρα Εξομολόγο).

»Στο μοναστήρι της Οδηγήτριας πού βρίσκεται κοντά στην Αγία Σοφία γίνονται θαύματα κάθε Τρίτη.

»Στο γυναικείο μοναστήρι Φιλάνθρωπος υπάρχει μια αγιασμένη πηγή. Οι λεπροί και οι κάθε λογής άρρωστοι βυθίζουν τα πόδια τους στην άμμο και θεραπεύονται.

«Μπροστά στην είσοδο της Αγίας Σοφίας υπάρχει μια κολώνα με το ορειχάλκινο άγαλμα του αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Βλέπει προς την Ανατολή και το δεξί του χέρι απειλεί τούς βασιλιάδες των Σαρακηνών. Στο άλλο χέρι κρατάει ένα χρυσό μήλο με σταυρό στην κορυφή.

»Πιο κάτω, σε απόσταση βολής τόξου, υπάρχει μια κολώνα ορειχάλκινη πού καταλήγει σε τρία κεφάλια φιδιών. Μέσα στην κολώνα έχει σφραγιστή δηλητήριο φιδιών. Κι' αν κανένας από την Πόλη φαρμακωθεί από ερπετό, αρκεί ν' αγγίξει τη στήλη για να θεραπευθή αμέσως. Αν φαρμακωθεί έξω από την Πόλη δεν γίνεται καλά».

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΟΥ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΖΩΣΙΜΟΥ ΔΙΑΚΟΝΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΓΙΟΥ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΞΕΝΟΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ . ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΥ. ΤΟΜΟΣ Α.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ 4

Μια μόνιμη παρατήρηση και μομφή πού απευθύνεται στους Χριστιανούς είναι τούτη: «Τίποτα δεν βλέπει κανείς πού να δείχνει την πίστη σας. Αν πραγματικά πιστεύατε σε τόσο υπέροχα και καταπληκτικά πράγματα, θα ζούσατε διαφορετικά».

Απαντούμε: Μα και σεις πιστεύετε στο αναπόφευκτο του θανάτου σας· έτσι δεν είναι; Kαι όχι μόνο πιστεύετε, αλλά σίγουρα και το ξέρετε. Και τί μ' αυτό; Μήπως αυτό επιδρά πολύ στον τρόπο πού ζείτε; Δεν επιδρά καθόλου.

***

Κάποια γυναίκα πεθαίνει, δίχως να ξέρει πόσο κοντά είναι ό θάνατος της. Στα αμήχανα λόγια της: «Δεν ετοιμάζομαι ούτε για τη ζωή, ούτε για τον θάνατο» θέλω ν' απαντήσω έτσι: «Δεν μπορείς να ζεις εδώ ζωή αληθινή και επάξια, χωρίς να ετοιμάζεσαι για τον θάνατο, δηλαδή χωρίς να σκέφτεσαι συνεχώς τον θάνατο, την αιώνια ζωή».

Ό θάνατος είναι το πιο φοβερό πράγμα για τον άνθρωπο· για τον πιστό όμως δεν είναι πράγμα φοβερό, όπως φοβερά πράγματα δεν είναι για τα πετούμενα ούτε οι άβυσσοι, ούτε οι κρημνοί ούτε οι πτώσεις.

ΠΡΕΣΒ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΛΤΣΙΑΝΙΝΩΦ

ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ.

Συγγραφέας: ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ ΜΑΡΩ, ΚΑΤΣΙΑΡΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Εκδόσεις: ΔΟΜΟΣ

- Χρονολογία Εκδοσης: 2004

- Σελίδες: 700

Περιγραφή: Πρόκειται για μια συνάντηση προσωπικής αγωνίας καμωμένη από απαντήσεις που δίνει ο Αλέξανδρος Κατσιάρας σε ερωτήσεις της Μάρως Βαμβουνάκη. Για την ύπαρξη, τη σχέση, το όρια ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα και τον Άλλο, τον Ξένο, την ετερότητα και την κοινωνία, την Εκκλησία, τον Θεό που μας γυρεύει, τον Θεό που σκοτώνουμε, το «κάτι» που μας κάνει όντως να είμαστε. Για εκείνους που λένε Ναι και είναι Όχι, για εκείνους που λένε Όχι και είναι πιο κοντά στο Ναι, για εκείνους που δεν ικανοποιούνται με το να μένουν χλιαροί, για εκείνους που περιμένουν... Μια κουβέντα αφαιρέσεων και ανατροπών, εφόσον το αληθινό δεν έχει ανάγκη τη δική του προβολή ούτε τη δική μας συνηγορία. Εφόσον ο ζωντανός Θεός, για ν' αναστηθεί στον καθένα, πάντοτε περιμένει να πεθάνουν οι θεοί, ο θεός που φανταστήκαμε, τα είδωλα, και -το πιο ανώδυνο- το είδωλο των ειδώλων: το Εγώ.

-

1-16 Αυγούστου 2010, Έλευση Εικόνας της Παναγίας της Αγιοταφίτισσας, Ι. Ν. Παναγίας Ελεούσης, Λιοπέτρι.

Ιερός Ναός Παναγίας Ελεούσης Λιοπετρίου
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ
ΙΕΡΑΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ
(Η ΕΙΚΟΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ)

Ανακοινώνεται ότι από την 1η Αυγούστου μέχρι και τις 16 Αυγούστου 2010 στον Ιερό Ναό Παναγίας Λιοπετρίου θα φιλοξενείται η Ιερά Εικόνα της Παναγίας της επονομαζομένης «η του Αγίου Τάφου» ή «Παναγία Αγιοταφίτισσα». Η συγκεκριμένη εικόνα έρχεται για πρώτη φορά στην Κύπρο παρέχοντας τη υψιλή ευλογία των Παναγίων Προσκυνημάτων και ιδιαιτέρως του Παναγίου Τάφου.

Σύντομο ιστορικό της θαυματουργού ιεράς εικόνας

Η εικών, η επονομαζομένη Θεοτόκος (Παναγία) «η του Αγίου Τάφου», η οποία φυλάσσεται εις τό Πατριαρχείον Ιεροσολύμων, εις τόν Ιερόν μοναστηριακόν Ναόν των Αγίων καί Θεοστέπτων βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ελένης, εις αψίδα εις τόν πρόναον, χρονολογείται εις τάς αρχάς του 18ου αιωνος καί θεωρείται ότι προσφέρει παράκλησιν καί παραμυθίαν εις τούς πιστούς καί πάντας τούς προσερχομένους πρός αυτήν καί επικαλουμένους αυτήν πρός βοήθειαν.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΥΠΟΔΟΧΗΣ

Κυριακή 1 Αυγούστου 6.30 μ.μ.: Υποδοχή της Ιεράς Εικόνας από τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Κωνσταντίας- Αμμοχώστου κ. Βασιλείο. Την εικόνα θα μεταφέρει από τα Ιεροσόλυμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βόστρων κ. Τιμόθεος.
Πέμπτη 5 Αυγούστου 6.30μ.μ.: Εσπερινός Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Παρασκευή 6 Αυγούστου: Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προϊσταμένου του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτη Βόστρων κ. Τιμοθέου.
Σάββατο 7 Αυγούστου: Εσπερινός και Ακολουθία Αγίου Ευχελαίου.
Σάββατο 14 Αυγούστου 7:00μ.μ.: Πανηγυρικός Εσπερινός.
Κυριακή 15 Αυγούστου πρωΐ: Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη Κωνσταντίας- Αμμοχώστου κ. Βασιλείου.
Κυριακή 15 Αυγούστου 6.00μ.μ.: Λιτανεία Επιταφίου Παναγίας και Ιεράς Εικόνας προς τη μικρή Εκκλησία της Παναγίας.- Εσπερινός Αγίου Μανδηλίου και Εγκώμια της Θεοτόκου.
Δευτέρα 16 Αυγούστου πρωΐ: Θεία Λειτουργία Αγίου Μανδηλίου.
Δευτέρα 16 Αυγούστου 6.30μ.μ.: Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγία Θεοτόκο και αναχώρηση της Ιεράς Εικόνας.

Καθημερινά: Θεία Λειτουργία, Εσπερινός και Παράκληση εις την Υπεραγία Θεοτόκο (Μεγάλη Εκκλησία).

Η εικόνα της Θεοτόκου θα εκτίθεται για προσκύνηση στον Ιερό Ναό Παναγίας Ελεούσης Λιοπετρίου ως εξής:

Από 1 μέχρι και 15 Αυγούστου το απόγευμα (6.00μ.μ.) θα βρίσκεται στη μεγάλη Εκκλησία της Παναγίας.
Από 15 Αυγούστου το απόγευμα (6.00μ.μ.) μέχρι και 16 Αυγούστου, ημέρα αναχωρήσεως της εικόνας, θα βρίσκεται στη μικρή Εκκλησία της Παναγίας.
Η Εκκλησία θα παραμένει ανοικτή από τις 6.00 π.μ. μέχρι τις 10.00μ.μ.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ 3

Στοχάζομαι πάνω σε τρεις σειρές εντυπώσεων: Ή πρώτη άφορα το ευαγγελικό ανάγνωσμα για το δαιμονιζόμενο στην χώρα των Γαδαρηνών, ή δεύτερη προκαλείται από την παρακολούθηση κάποιου παράφρονα μέσα στο Ναό και ή τρίτη από την ανάγνωση του κεφαλαίου περί κακού και ελευθερίας στο βιβλίο του Μπερντιάγιεβ «Ό Προορισμός του Άνθρωπου» κάτω από τούς υπότιτλους: «Ή ελευθερία δεν είναι δημιούργημα του Θεού» και «Είναι αρχέγονη και δεν έχει αρχή». Με τον τρόπο τούτο αφαιρείται από τον Θεό - Δημιουργό ή ευθύνη για την ελευθερία του δημιουργήματος. Ό άνθρωπος είναι ταυτόχρονα τέκνο Θεού και παιδί του χάους (ελευθερία)· το μη όν ελεύθερα συνήνεσε στο να γίνει ον, συνάμα όμως αυτό το ίδιο ξεστράτισε κι έπεσε στον άδη και στο χάος. Να οι πηγές της αμαρτίας και της παραφροσύνης: ή χαώδης αυθαιρεσία μας αντί της εκούσιας κι ελεύθερης υποταγής μας στο φωτεινό νόμο: « Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσι» (Ίωάν. ι', 10).

* * *

Υπάρχει μια θρησκευτικότητα πού συγχέεται με έντονες αισθητικές και συναισθηματικές συγκινήσεις, πού συνδυάζονται εύκολα με εγωισμό, ματαιοδοξία και αισθησιασμό. Οι άνθρωποι αυτού του τύπου αναζητούν τον έπαινο και την καλή γνώμη για τον εαυτό τους από μέρους του πνευματικού- ή εξομολόγηση τους είναι πολύ δύσκολη, γιατί προσέρχονται στην εξομολόγηση για να παραπονεθούν για τούς άλλους και να κλάψουν λιγάκι· δεν γνοιάζονται παρά μόνο για τον εαυτό τους και εύκολα κατηγορούν τούς άλλους. Ή κακή ποιότητα της θρησκευτικής τους έξαρσης αποδεικνύεται καλύτερα από το γεγονός ότι εύκολα μεταπηδούν στον εκνευρισμό και την κακία: Οι άνθρωποι αυτού του τύπου βρίσκονται πιο μακριά από την δυνατότητα πραγματικής μετάνοιας απ' όσο και οι πιο αδιόρθωτοι ακόμη αμαρτωλοί.

ΠΡΕΣΒ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΛΤΣΙΑΝΙΝΩΦ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ 2

Στην ζωή δίκαιο έχει πάντα εκείνος, πού στηρίζεται όχι στη λογική και τον κοινό νου, αλλά μονάχα στον υπέρτατο νόμο, το νόμο της αγάπης.

Όλοι οι άλλοι νόμοι δεν είναι τίποτα μπροστά στην αγάπη, ή οποία όχι μόνο οδηγεί τις καρδιές, αλλά «κινεί τον ήλιο και τα άλλα άστρα». Ζει όποιος έχει μέσα του το νόμο τούτο, μα εκείνος πού καθοδηγείται μόνο από τη φιλοσοφία, την πολιτική ή τη λογική πεθαίνει.

Η πίστη πηγάζει από την αγάπη κι ή αγάπη από την θέαση και την θεωρία. Είναι αδύνατο να μην αγαπάμε τον Χριστό. Αν Τον βλέπαμε τώρα, δεν θα ξεκολλούσαμε απ' Αυτόν τα μάτια μας, θα Τον «ακούαμε με χαρά», θα συνωθούμασταν γύρω Του, όπως συνωθούνταν γύρω Του τα πλήθη, σύμφωνα με την διήγηση των Ευαγγελίων. Ανάγκη μόνο να μη αντιστεκόμαστε σ' Αυτόν και να αφοσιωθούμε στην θέαση της μορφής Του —μέσα στο Ευαγγέλιο, στους Αγίους, μέσα στην Εκκλησία— κι Αυτός θα αιχμαλωτίσει την καρδιά μας.

— Γιατί έχει τόση σημασία ή ανάγνωση των βίων των άγιων;

— Γιατί μέσα στο ατέλειωτο φάσμα των δρόμων, πού οδηγούν στον Θεό και πού αποκαλύπτονται στους διαφόρους βίους, μπορούμε να βρούμε τον δικό μας δρόμο, να αντλήσουμε βοήθεια και να βρούμε ένδειξη και οδηγία, πώς από τούς λαβύρινθους της συγχυσμένης ανθρώπινης άμαρτωλότητας, να βγούμε στον δρόμο προς το φως.

ΠΡΕΣΒ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΛΤΣΙΑΝΙΝΩΦ

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ...

Από τήν Ιερά Μονή Διονυσίου, τό προπύργιο αυτό τής Ορθοδοξίας, ήλθε αυτό το γράμμα επί τή μνήμη τού αειμνήστου γέροντος Παϊσίου πού μέ το Νέο Ημερολόγιο εορτάσθηκε στίς 12 Ιουλίου...

Ιερά Μονή Διονυσίου

"...Ο Γέρων Παΐσιος δεν έχει ανάγκη βέβαια από τους δικούς μας επαίνους, η την δική μας παρουσίαση. Με την Χριστομίμητο αγάπη του ανέπαυσε τον Θεόν καί τους ανθρώπους και γι' αυτό πολύς είναι ό έπαινος του στην Εκκλησία του Θεού.

Είχε το σπάνιο χάρισμα να αναπαύει ανθρώπους κάθε κατηγορίας, κάθε μορφώσεως και κάθε πνευματικής καταστάσεως.

Ενθυμούμαι την περίπτωση ενός ψυχίατρου - ψυχαναλυτού πού πέρασε από την Μονή μας μετά την συνάντηση του με τον Γέροντα. Όχι μόνο είχε αναπαυθεί, αλλά και μου είπε ότι όσα του είπε ό Γέροντας, ήταν ή τελευταία λέξη της ψυχιατρικής...

Είναι γνωστό ότι ό π. Παΐσιος δεν διάβαζε αλλά βιβλία εκτός από το Ευαγγέλιο και τον Άββά Ισαάκ τον Σύρο.
Για να αναπαύση μία ψυχή δεν έφείδετο χρόνου και κόπου.

Κάποτε είχα την απορία πώς μπόρεσε να θεραπεύσει ένα νέο με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Από σεβασμό δεν τον ερωτούσα. Μετά από χρόνια απήντησε στην απορία μου ως εξής:

«Όταν κάποιος έχει ένα πρόβλημα, πρέπει να τον ακούς με προσοχή καί όση ώρα σου ομιλεί να μη δείξεις ότι κουράστηκες, γιατί τα έχασε όλα. Να, εγώ τον τάδε νέο μία ημέρα τον άκουγα ακίνητος επί 9 ώρες. Γι' αυτό έπαθαν τα έντερα μου».

Δεν ήταν ή μόνη περίπτωση πού ή θυσιαστική αγάπη του π. Παϊσίου θαυματούργησε.

Άλλη φορά, όταν τον ερώτησα για κάποιο δύσκολο πρόβλημα πού ως Πνευματικός συναντούσα στην εξομολόγηση, μου είπε:

«Άκουσε πάτερ, όταν κάποιος γίνει Πνευματικός, πρέπει να αποφασίσει να πάει στην κόλαση γι' αυτούς πού εξομολογεί Αλλιώς να μη γίνεται Πνευματικός. Άλλ' εγώ σου λέγω ότι εκεί πού θα πάει στην κόλαση, θα την κάνη Παράδεισο γιατί θα έχη την αγάπη».

Φοβερός Λόγος, πού μόνο ένας θεοφόρος άνθρωπος θα μπορούσε να ειπεί. Είναι γνωστό ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια ή Παναγία μας φρόντισε για την επάνδρωση του Αγίου Όρους. Ό π. Παΐσιος ανήκει στους Γέροντες εκείνους πού βοήθησαν πολλούς νέους να πάρουν την απόφαση να γίνουν μοναχοί. Και ακόμη βοήθησε πολλούς νέους μοναχούς να ριζώσουν στο Άγιον Όρος και να καρποφορήσουν. Τον νοιώθαμε συμπαραστάτη στον αγώνα μας για την διαποίμανση των νέων μοναχών μας, αλείπτη πολλών πού αγωνίζονταν κατά του διαβόλου, των παθών καί του κόσμου.

Συχνά ό Γέροντας συμβούλευε να έχουμε πνευματική αρχοντιά και φιλότιμο. Αυτές οι αρετές διέκριναν και τον ίδιο, όπως γνωρίζουν όσοι τον είχαν συναναστροφή.

Κάποτε πού τον επεσκέφθην στο παλαιό του κελί του Τιμίου Σταυρού, όταν μετά την συνομιλία μας τον χαιρέτησα, με συνόδευε για αρκετό διάστημα. Μόλις του είπα ότι πρέπει να μη κοπιάζει και να επιστρέψει στο κελί του, με χαιρέτησε και αναχώρησε. Αν δεν του έλεγα να επιστρέψει, θα με συνόδευε ως το Αντιπροσωπεία μας στις Καρυές.

Θα πρέπει ακόμη να ειπώ ότι το προορατικό χάρισμα φανέρωνε σπάνια και ποτέ για επίδειξη αλλά για ωφέλεια των ψυχών. Σε νέο αδελφό πού τον επισκέφθει καί είχε λογισμό κατά του Ηγουμένου, ότι δεν του έκανε κοντό (κολόβιο), πριν ό αδελφός του ειπεί τον λογισμό του, ό Γέροντας του είπε: «Ευλογημένε, τι λογισμό έχεις ότι ό Γέροντας δεν σου κάνει κοντό;»

Παρηγορούσε τους νέους μοναχούς, όταν στεναχωριόντουσαν για κάποιες αδυναμίες τους, όπως την ζήλια, τις όποιες χαρακτήριζε ως παιδικά ελαττώματα. Φυσικά τους συμβούλευε ότι έπρεπε να ωριμάσουν καί να τα ξεπεράσουν.
Τον π. Παΐσιο χαρακτήριζε και ή πασών των αρετών ανωτέρα, ή διάκριση. Βοηθούσε την κάθε ψυχή να ανακάλυψη την κλίση της καί την από Θεού κλίση της, για να εύρει την όντως ανάπαυση.
Ή αγάπη του αγκάλιαζε όλο τον κόσμο. Πολλούς ανθρώπους, καί μάλιστα νέους, βοήθησε να ζήσουν την χριστιανική ζωή στον κόσμο καί στην οικογενειακή ζωή.

Όταν συνομιλούσες με τον Γέροντα, είχες την αίσθηση ότι είσαι στην αγκαλιά του Θεού.
Θα πρέπει ακόμη να τονισθεί ότι ό π. Παΐσιος ήταν πολύ ευαίσθητος στα δογματικά ζητήματα. Κάποτε μου έγραψε:

«Τα δόγματα δεν μπαίνουν στην ΕΟΚ». Ακολούθησε και στο σημείο αυτό την οδό όλων των Αγίων Πατέρων πού πίστευαν και ομολογούσαν ότι όχι μόνο ή αρετή αλλά και η Ορθοδοξία της πίστεως χρειάζεται για να σωθεί ο άνθρωπος.

Την αγία του ζωή επεσφράγισε με τον άγιο θάνατο του. Εδέχθη την οδυνηρή ασθένεια του ως δώρων Θεού και εχαίρετο με την σκέψη ότι και οι εν τω κοσμώ Χριστιανοί, πού κατατρύχονται από την ίδια ασθένεια, θα παρηγορούνται μαθαίνοντας ότι καί οι μοναχοί πάσχουν από αυτήν. Είχε ξεπεράσει την φιλαυτία.

Δεν εστενοχωρείτο για την ιδική του ασθένεια, αλλά και επί κλίνης οδυνηρός ευρισκόμενος εσκέπτετο τους πάσχοντας συνανθρώπους του. Ακόμη και τις τελευταίες ήμερες της ζωής του ενδιεφέρετο για τα προβλήματα των ανθρώπων.

Σε ευσεβές ανδρόγυνο πού τον επεσκέφθη λίγες ήμερες προ της κοιμήσεως του και πού είχε θυγατέρες ανύπανδρες, είπε: «Σάς δίδω εντολή να ενδιαφερθείτε για την αποκατάσταση των θυγατέρων σας». Με την ευχή του ή εντολή και επιθυμία του εξεπληρώθη.

Αιωνία σου ή μνήμη σεβαστέ Γέροντα. Σε ευχαριστούμε για όσα μας προσέφερες, μας παρηγόρησες, στήριξες, νουθέτησες με τους λόγους σου και με την βιωτή σου. Εύχου να ακολουθούμε καί εμείς τα ίχνη σου, καθώς και συ ακολούθησες πιστά τα ίχνη του Σωτήρος Χριστου.

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Καθηγούμενος Ιεράς Κοινοβιακής Μονής
Όσιου Γρηγορίου Αγίου Όρους

http://www.kivotoshelp.gr/Pages/kosmosNea.htm

Βαφτίσεις µόνο σε... κολυµπήθρα.

Στον Ιορδάνη εντοπίστηκαν επικίνδυνα λύµατα και φυτοφάρµακα

«Μολυσµένα ύδατα. Απαγορεύεται η είσοδος». Αυτήν την πινακίδα κινδυνεύουν εφεξής να αντικρύζουν οι εκατοντάδες προσκυνητές που συρρέουν καθηµερινά στο πιο ιερό τµήµα του Ιορδάνη ποταµού, εκεί όπου πιστεύεται ότι βαφτίστηκε ο Χριστός.

Το ισραηλινό υπουργείο Υγείας απαγόρευσε στους πιστούς την πρόσβαση σε αυτό το κοµµάτι του ποταµού προκειµένου να διενεργήσει ελέγχους. Προκαταρκτικά αποτελέσµατα από δείγµατα που ελήφθησαν πρόσφατα έδειξαν υψηλά επίπεδα µη επεξεργασµένων αποχετευτικών λυµάτων και γεωργικών απορροών.

Ωστόσο, το αίτηµα του υπουργείου Υγείας για οριστικό κλείσιµο ή περιορισµό της πρόσβασης στην περιοχή είναι αµφιλεγόµενο, δεδοµένου ότι παραµένει ηµιτελές ένα έργο εξωραϊσµού αξί ας 1,5 εκατ. ευρώ. Στόχος είναι να προσελκυσθούν ακόµη περισσότεροι προσκυνητές στο τρίτο σπουδαιότερο για τη χριστιανοσύνη µέ ρος στους Αγίους Τόπους, µετά τον Πανάγιο Τάφο στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήµ και τη Βασιλική της Γεννήσεως στη Βηθλεέµ. Περίπου 100.000 άνθρωποι επισκέπτονται κάθε χρόνο την περιοχή Κασρ αλ Γιαχούντ, κοντά στην Ιεριχώ της Δυτικής Οχθης, για να βαφτιστούν στα ύδατα που θεωρούν ιερά ή για να πάρουν µαζί τους κάποιο δείγµα. Μόλυνση και νάρκες
Η πρόσβαση στο κοµµάτι αυτό του ποταµού επιτρέπεται µό νο µε τη συναίνεση του ισραηλινού σώµατος που διοικεί το µεγαλύτερο µέρος τη Δυτικής Οχθης.

Το µέρος όπου πραγµατοποιού νται οι βαφτίσεις είναι µοιρασµένο µεταξύ Ισραήλ και Ιορδανίας και η ισραηλινή πλευρά βρίσκε ται εντός κλειστής στρατιωτικής ζώνης. Στην περιφραγµένη είσοδο υπάρχει ειδική σήµανση που προειδοποιεί τους πιστούς τόσο για τη µόλυνση όσο και για νάρκες. Οι πιστοί συνοδεύονται από ενόπλους, ενώ κόκκινες και λευκές ταινίες έχουν τοποθετηθεί απα γορεύοντας την είσοδο στο νερό. Το παράδοξο είναι ότι επισκέπτες από την πλευρά της Ιορδανίας, λίγα µέτρα πιο πέρα, είναι ελεύθεροι να µπουν στο ποτάµι.

«Θα ανοίξει ξανά»
«Εχουµε επενδύσει πολλά χρήµατα σε αυτό το κοµµάτι του ποταµού. Θα ανοίξει ξανά, καθαρό και κατάλληλο για όλους τους προσκυ νητές», δήλωσε στην «Guardian» ο Ράφι Μπεν Χουρ από το ισραηλινό υπουργείο Τουρισµού.

Σύµφωνα µε την Οργάνωση Φίλοι της Γης στη Μέση Ανατολή, ακατέργαστα λύµατα από το Ισραήλ, την Παλαιστίνη και την Ιορδανία, καθώς και λιπάσµατα και µικροβιοκτόνα συνιστούν ένα πολύ «ανόσιο» µείγµα. Εκτιµάται ότι αυτήν τη στιγµή έχει γίνει εκτροπή των υδάτων από το Ισραήλ, την Ιορδανία και τη Συρία σε ποσοστό 98%, για γεωργική χρήση, µε αποτέλεσµα την απώλεια της βιοποικιλότητας κατά 50%.

http://www.tanea.gr

Θεία Λειτουργία στη Μαλακοπή Καππαδοκίας στις 29 Απριλίου 2009 από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και άλλους κληρικούς .

Το συλλείτουργο πραγματοποιήθηκε στο Ναό του Αγίου Θεοδώρου Μαλακοπής

ΜΙΣΤΙ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ. ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ.

Το Μιστί ήταν ένα χωριό σκαλισμένο στο έδαφος.

Το έδαφος στην περιοχή αποτελείται από μαλακό βράχο ο οποίος ήταν πολύ εύκολο να λαξευτεί. Με τον τρόπο του λαξεύματος δημιούργησαν τα υπόγεια σπίτια τουs τα οποία διαμόρφωναν συμφωνά με τις ανάγκες τους.

H στέγη των σπιτιών γινόταν με κουπάδες (καμάρες) τις οποίες σκέπαζαν από πάνω με χώμα που πατούσαν τις βροχερές μέρες με έναν κύλινδρο για να σταθεροποιηθεί. Χαρακτηριστικό του χωριού όχι μόνο οι υπόγειες κατοικίες μα και υπόγειοι δρόμοι τα υπόγεια πηγάδια οι υπόγειες πλατείες και τέλος η υπόγεια εκκλησιά του στην οποία για να κατεβείς από την επιφάνεια του εδάφους κατέβαινες όπως λένε οι παλαιότεροι σαράντα σκαλιά.

Όλο αυτό το χωριό σκαλίστηκε στο υπέδαφος λόγω της ανάγκης που είχαν οι κάτοικοι του να προστατευτούν από εξωτερικούς κινδύνους όπως ήταν οι επιδρομές λιστών και από την έννομο τάξη των Τούρκικων αρχών καθώς απέφευγαν την κατάταξη τους στον Τούρκικο στράτευμα. Από τα πιο αμιγή ελληνοχριστιανικά χωριά της Καππαδοκίας ήταν το Μιστί. Οι παππούδες αναφέρουν ότι περίπου στο 1900 οι κάτοικοι του πλησίαζαν τις 4000 περίπου χίλιες οικογένειες. Oι κάτοικοι του ήταν φιλειρηνικοί.
Συμφωνά με το ΔΕΛΤΙΟ ΚΕΝΤΡΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ‘ΜΕΛΠΩ ΜΕΡΛΙΕ’(έκδοσης του 1977), το Μιστί ανήκει σε μια από τις δυο μεγάλες περιφέρειες της Καππαδοκίας στην περιφέρεια της Νιγδης. Η άλλη περιφέρεια είναι της Καισαρείας. Υπολογίζεται ότι το Μιστί είναι χωριό με πάνω από 3036 κατοίκους. Από το Μιστί δημιουργηθήκαν αλλά δυο χωριά τα Δήλα που διοικητικά ανήκαν στην περιφέρεια της Νεαπολέως και το Τσαρικλι που ανήκε στην περιφέρεια της Νιγδης. Αργότερα , οι κάτοικοι του άφησαν τα υπόγεια σπίτια και ανέβηκαν στην επιφάνεια χωρίς όμως να καταστρέψουν τις κατακόμβες. Κόσμημα του ο Ναός του Αγίου Βασιλείου που χτίστηκε το 1844. Οι δυσκολίες τους έκαναν σκληρούς και άφοβους. Ο Ι. Βαλαβάνης τους χαρακτηρίζει το βιβλίο του « τα Μικρασιατικά» ως τους «Μανιάτες της Μικράς Ασίας» κι αυτό γιατί οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να πλησιάσουν εύκολα το χωριό. Παράλληλα ήταν άνθρωποι θεό- σεβούμενοι , άλλωστε δεν θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικοί, αφού μεγάλες μορφές τις εκκλησίας μας γεννήθηκαν και μεγαλούργησαν στη γη αυτή της Καππαδοκίας : οι Ιεράρχες Βασίλειος ο Μέγας από την Καισάρεια , Γρηγόριος Ναζιανζινός και Γρηγόριος ο Νύσσης ήταν γνήσιοι Καππαδόκες και φωστήρες της οικουμένης , που με τη διδασκαλία τους φώτισαν τις καρδιές των ανθρώπων και έβαλαν τα θεμέλια του Χριστιανισμού.

http://www.misti.gr

OI ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ 10-11

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ 1

Δεν πρέπει να νομίζουμε ότι υπάρχει μόνο ένα είδος πλούτου —τα χρήματα. Μπορεί νάναι κανείς πλούσιος με τον πλούτο της νιότης, ή νάχει τον θησαυρό ενός ταλέντου, ή το κεφάλαιο της υγείας. Όλα αυτά τα είδη πλούτου είναι επίσης εμπόδια στην σωτηρία.

Ό υλικός πλούτος μας υποδουλώνει, οξύνει τον εγωισμό μας, φέρνει σύγχυση στην καρδιά μας, μας καταταλαιπωρεί με μέριμνες και φόβους, και απαιτεί να του κάνουμε θυσίες ίδια μ' ένα αχόρταγο δαίμονα. Δεν είναι εκείνος πού υπηρετεί εμάς, αλλά συνήθως εμείς είναι πού τον υπηρετούμε. Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και με τα πλούτη της υγείας, της δύναμης, της νιότης, της ομορφιάς και τού ταλέντου; Μήπως κι αυτά δεν ενισχύουν την υπεροψία μας και δεν αιχμαλωτίζουν την καρδιά μας, απομακρύνοντας την από τον Θεό;

Ναι, πραγματικά είναι μακάριοι οι φτωχοί σε περιουσία, γιατί είναι τόσο εύκολο γι' αυτούς ν' αποκτήσουν πνεύμα ξαλαφρωμένο από τα βάρη των- μερίμνων (σύμφωνα με το Ευαγγέλιο) και ελευθερία από τα γήινα δεσμά. Όμως, μακάριοι είναι και εκείνοι, πού δεν έχουν υγεία και νιότη, (γιατί «ό παθών εν σαρκί πέπαυται αμαρτίας» (Α' Πέτρ. δ', 1), μακάριοι και οι άσχημοι, οι μη ταλαντούχοι, οι αποτυχημένοι, γιατί δεν έχουν μέσα τους τον κύριο εχθρό, την έπαρση, γιατί δεν έχουν τίποτα, για το όποιο να υπερηφανευτούν.

Όμως τί θα γίνει, αν ό Θεός μάς έδωσε τον ένα ή τον άλλο γήινο πλούτο; Μήπως δεν μπορούσε να σωθούμε, ενόσω δεν απαλλασσόμαστε απ' αυτόν; —Μπορούμε να κρατήσουμε (αλλά όχι για τον εαυτό μας) τον πλούτο μας και να σωθούμε. Μόνο πού πρέπει εσωτερικά να ελευθερωθούμε απ' αυτόν, να απαγκιστρώσουμε απ' αυτόν την καρδιά μας, να έχουμε τον πλούτο μας σαν να μην είναι δικός μας, να τον έχουμε, αλλά να μη τον αφήνουμε να κυριαρχεί πάνω μας, να τον φέρνουμε στα πόδια του Χριστού και να Τον υπηρετούμε μ' αυτόν.

ΠΡΕΣΒ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΛΤΣΙΑΝΙΝΩΦ

Καρβάλη (Güzelyurt) - Ι.Ν. Αγίου Γρηγορίου.

http://www.imnst.gr/

ΑΞΟΣ - ΙΕΡΑ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΚΡΙΝΑΣ.

Το χωριό είναι ο Αξός (Hasankoy) με την εγκαταλελειμμένη και κλειστή εκκλησία της Αγίας Μακρίνας, που κτίστηκε τον 18^ο αιώνα.

To Μακρίνα ήταν όνομα της αδελφής του Μεγάλου Βασιλείου.

Στον Αξό, βρίσκεται και ο τάφος της Αγίας Μακρίνας.

Αξιοπρόσεκτα πρακτικά πνευματικά μαθήματα 10

Πρότυπο σου... ό Κύριος μας, ή Παναγιά μας και οι Άγιοι Ανάργυροι.

Χαμογελούσε και χάιδευε τα μουστάκια του και τα γένια του. Ήταν σημάδι χαράς. Ήταν την ήμερα της ορκωμοσίας μου για να πάρω το πτυχίο της ιατρικής.

Στο τέλος πού έγινε ή τελετή και ήρθε να με συγχαρεί, μου είπε: Έκτος από τον όρκο του Ιπποκράτη, παιδί μου, οφείλεις υπακοή τέλεια στον νόμο του Κυρίου μας, και οφείλεις αγάπη. Όλες τις ιατρικές σου φροντίδες, θα τις παρέχεις με αγάπη, ειλικρίνεια και ενδιαφέρον. Σε παρακαλώ, ποτέ να μην λησμονήσεις ότι ό Κύριος μας σε βρήκε μικρό παιδάκι στον δρόμο, σε μεγάλωσε, σε σπούδασε, σε βοήθησε να βγεις ιατρός σωμάτων. Ή ιατρική σου παροχή θα ξεκινά από την ψυχή. Πρώτα θα βλέπεις την ιατρεία και θεραπεία της δικής σου ψυχής και μετά θα προσπαθήσεις να γιατρεύεις και τα πάθη των σωμάτων.

Πρότυπο σου, όχι ό Ιπποκράτης, άλλα ό Κύριος μας, ή Παναγία μας, κι αν θέες γιατρούς..., οι Άγιοι Ανάργυροι.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις πατρικές του συμβουλές, την αγωνία των λόγων του, άλλα και τα μάτια του πού πάντα έτρεχαν δάκρυα για όλα τα παιδιά πού πέρασαν από κοντά του. Και ήμασταν πολλά παιδιά. Και όσο περισσότερο δεινοπαθεί μία χώρα, σαν την δική μας, τόσο υποφέρει και ό λαός της. Πολλά παιδιά ορφανά, παρατημένα στην κυριολεξία στο δρόμο, και ένα από αυτά είμαι και εγώ. Βρέθηκα από τον ίδιο τον Γέροντα πεταγμένο σε ένα παλιό κάρο, όπου θα πέθαινα από την πείνα. Με βρήκε την πρώτη μέρα του Νοεμβρίου και μου έδωσε το όνομα Ανάργυρος, και με βοήθησαν οι Άγιοι Ανάργυροι και έγινα γιατρός....

Όμως, ότι και να έγινα το οφείλω σε εκείνον πού σήμερα, δυστυχώς, δεν ζει. Εύχομαι να τον έχει ό Θεός στον Παράδεισο.

* * *

Χώμα είμαστε. Είναι δυνατόν να μαλώνουμε για χώμα;

Από καιρό δύο γείτονοι μας μαλώνανε για την περίφραξη τους. Ό ένας έλεγε ότι ό δεύτερος του έκλεψε δύο μέτρα, και μπήκε πιο μέσα. Ότι το αυλάκι με το νερό ήταν δικό του και όχι του άλλου.

Όχι, δικό μου έλεγε ό ένας, όχι δικό μου έλεγε ό άλλος... Πυροβολισμοί, ξυλοδαρμοί και βρισιές σε καθημερινή βάση.

Δεν μιλούσαν, δεν άφηναν τα παιδιά τους, πού ήταν φίλοι και συμμαθητές, να μιλούν ούτε να πάνε μαζί στο σχολείο. Ό Γέροντας πολλές φορές τούς μίλησε, τούς παρακάλεσε, τούς ικέτεψε να τα βρουν..., άλλα μάταια.

...Είχε κρυφό πόνο ό Γέροντας και δεν μπορούσε να το διανοηθεί πώς άνθρωποι μαλώνουν για ένα μέτρο γης, για χώμα.

«Τί είμαστε, παιδιά μου; χώμα. Χώμα είμαστε. Είναι δυνατόν να μαλώνουμε για χώμα; Μην ακούτε, παιδιά μου, ό Θεός θα δώσει την λύση. Θα δείτε. Δεν θα επιτρέψει άλλο αυτήν την κατάσταση».

Και πράγματι μετά τρεις μέρες την λύση την έδωσε πραγματικά ό Θεός.... Το αυλάκι με το νερό στέρεψε. Ούτε σταγόνα. Κοιτούσαν, ξανακοιτούσαν, έψαξαν, μα τίποτε. "Έτσι από την επομένη, μαζί με τα βόδια και τις άμαξες, κουβαλούσαν από το ποτάμι και ξεχάστηκε ή όλη αυτή μαύρη σελίδα.

* * *

Με συγκλόνιζε ή ώρα και ή στιγμή πού ό Γέροντας π. Χριστόφορος λειτουργούσε

Έμενα εκείνο πού με συγκλόνιζε ήταν ή ώρα και ή στιγμή πού ό Γέροντας π. Χριστόφορος λειτουργούσε. Λέτε και πετούσε. Με δάκρυα στα μάτια και με τρεμάμενα χέρια έλεγε το «Άνω σχώμεν τάς καρδίας».

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, τότε πού μικρό παιδί τον διακονούσα στο ιερό' πώς έπιανε τον άγιο άρτο, πώς κοινωνούσε, με πόσο φόβο Θεού και πόση ευλάβεια- με πόση

συγκίνηση και δέος.

Ήταν πολύ κατανυκτικές στιγμές εκείνες πού θυμάμαι στο φτωχό μας εκκλησάκι, άλλα ή Θεία Λειτουργία γινόταν αργά - αργά, με μεγαλοπρέπεια και κατάνυξη.

Πιστεύουμε ότι και από εκεί θα συνεχίζει αυτήν την αναίμακτο θείαν λειτουργίαν του.

Αιωνία του ή μνήμη.

* * *

Καθημερινή είναι ή φροντίδα του Κυρίου μας, για τον κάθε ένα από εμάς

Παρακολουθούσα εμπρός στα μάτια μου έναν ολόκληρο αγώνα, με τρομερή αγωνία. Ένα μικρό πουλάκι είχε πέσει από την φωλιά, στην προσπάθεια του να μάθει να κουνά τα φτερά του και να πετά. Έπεσε και ακούστηκαν τσιρίδες από την μάνα. Κίνδυνος θάνατος, διότι πλησίασε μια γάτα. Ή μάνα να πετά πάνω από το κεφάλι της γάτας. Να την απειλεί με φωνές, να την φοβίζει και να την προειδοποιεί.

Ή γάτα καθηλωμένη στο χώμα, το μικρό να φωνάζει την μάνα του και ή μάνα να τρέχει πότε στον κίνδυνο την γάτα και πότε στο μικρό της. Μέχρι πού πήγε πάνω από το μικρό της, το σκέπασε με τα φτερά της και προσπάθησε να το σώσει.

Τότε πήγα εγώ και έδιωξα την γάτα.

Καθόμουν και ευτυχισμένος από το σκηνικό είχα μείνει άναυδος. Τότε αισθάνθηκα και εγώ το πατρικό χέρι του μακαριστού σήμερα π. Χριστόφορου, ό όποιος μου είπε στοργικά:

Αυτή, παιδί μου, είναι ιδία ή κατακόρυφη αγωνία του Κυρίου μας, της Παναγίας μας, των Αγίων μας για τον κάθε έναν από μάς. Καθημερινή είναι ή φροντίδα και ή μέριμνα του Κυρίου μας. Είναι σωστό εμείς να τον κάνουμε να πικραίνετε; Να αγωνιά; Είναι σωστό να ασχολείται μαζί μας κάθε μέρα;

Ας προσέχουμε, παιδί μου. Ας μην τον πικραίνουμε, και ας ζητάμε την ευλογία Του.

Μ

άς συντροφεύει, να μάς καθοδηγεί, να μάς μιλά, όπως τότε, στο Ίδιο ακριβώς σημείο πού είναι σήμερα ό τάφος του.

...Κάποια μέρα, μάς έλεγε, θα φύγω από αυτήν την ζωή, θα μείνετε μόνοι σας, άλλα όχι ορφανοί. Γιατί, όταν θα φύγω, θα είστε πια άνδρες. Ή δύναμη σας θα είναι μεγάλη, άλλα ή πίστη σας και ή εμπιστοσύνη σας στον Θεό ακόμη πιο μεγάλη. Να είστε σίγουροι πώς ό Θεός δεν θα σάς αφήσει. Πάντα θα νιώθετε, μπροστά σας, πίσω σας, δίπλα σας, στην καρδιά σας την ζωντανή παρουσία Του. Πάντοτε, να το ξέρετε. Εγώ, από μόνος μου, τίποτε δεν θα μπορούσα να καταφέρω, αν ό Θεός δεν ευλογούσε, αν δεν σκέπαζε και αν δεν σάς αγαπούσε Εκείνος. Εκεί, λοιπόν, τα μάτια σας στραμμένα, εκεί και ή ψυχή σας.

Και, τότε, θα με βλέπετε ήσυχο, θα με βλέπετε να χαμογελώ και να χαίρομαι, παιδιά μου, εκεί.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΟ ΔΟΞΑ !!!

Αξιοπρόσεκτα πρακτικά πνευματικά μαθήματα 9

Φοράς κάτι πού δεν σε ανήκει

Περπατούσα στον δρόμο ένα απόγευμα αμέριμνη. Σε απόσταση δύο - τριών μέτρων κάτι γυάλιζε στο πεζοδρόμιο.

Πήγα, έσκυψα, και τί να δώ! ένα ωραίο δαχτυλίδι ολόλευκο, με μία πέτρα. Το πήρα, κοίταξα καλά - καλά γύρω μου, είδα ότι δεν με αντιλήφθηκε κανείς και το έβαλα στην τσέπη μου.

Πήγα στην συνέχεια στο σπίτι μας..., και το φόρεσα.

Άστραφτε, γυάλιζε ή πέτρα του.

Το φόρεσα και ήμουν χαρούμενη. Την επομένη το πρωί, εκεί πού περπατούσα, ένα χέρι έπιασε το χέρι μου, κοίταξε το δακτυλίδι και με ρώτησε αυστηρά.

-Τί είναι αυτό, κόρη μου;

-Το βρήκα, το βρήκα στον δρόμο παππούλη, και το φόρεσα, δεν έκανα καλά;

-Εσύ τί λες, παιδί μου; έκανες καλά; Νιώθεις καλά;

Είσαι εντάξει;

-Ναι, παππούλη μου, είμαι πολύ καλά, γιατί; -Μα κόρη μου, φοράς κάτι πού δεν σου ανήκει. Φοράς ένα πράγμα πού είναι αλλουνού. Φοράς ένα αντικείμενο ξένο. Μπορεί να ήταν κειμήλιο, οικογενειακό ενθύμιο κάποιας κυρίας. Πολλά μπορεί. Και το κυριότερο, παιδί μου, ενώ περπατάς στο δρόμο σε ρωτάει κάποια, δικό σου είναι κοπέλα μου; Πού το βρήκες; Τί θα πεις τότε;

Τί να κάμω, πάτερ; Να το άφηνα και να έφευγα; Όχι, παιδί μου, οι ανατροφές σου, τα συναισθήματα σου, έπρεπε να σε οδηγήσουν αμέσως στο αστυνομικό τμήμα. Εκεί έπρεπε να το πάς κατ' ευθείαν. Και αυτό θα κάνεις, παιδί μου. Θα πάς πρώτα να ζητήσεις συγγνώμη από τον Κύριο μας, στο εκκλησάκι μας, και μετά θα πάς να το παραδώσεις στο τμήμα, όπως και έγινε....

Ήταν ένα πανάκριβο κόσμημα, πού το έχασε μια υπηρέτρια, πού το πήρε από το κοσμηματοπωλείο κατ' εντολή της κυρίας της για να το πάει σπίτι. Και κατηγορούνταν αυτή ότι το έκλεψε.

Με δάκρυα στα μάτια μάς ευχαριστούσε και μάς ευγνωμονούσε....

Τί κακό θα έκανα σε μια ψυχή πού θα την κατέστρεφα εντελώς. Πόσο απερίσκεπτα φέρθηκα! Ό Θεός ας με συγχωρήσει.

* * *

Το μόνο πού θυμάμαι, είναι να παίζω μέσα σε κάγκελα. Μέσα σε μια φυλακή. Εκεί είχα τα λίγα παιχνίδια μου. Εκεί έπαιζα συνέχεια με δύο άλλα παιδιά.

Μην με ρωτήσετε για τον πατέρα μου. Δεν ξέρω ούτε πώς είναι καν στην φωτογραφία. Ούτε και για την μητέρα μου. Λίγο, πολύ λίγο την θυμάμαι. Θυμάμαι τα ματάκια της όλο κλαμένα. Θυμάμαι το πρόσωπο της, όλο στεναχωρημένο. Μόνο ή αγκαλιά της ήταν ζεστή. Πολύ ζεστή για μένα.

Όμως, κάποιο χειμωνιάτικο πρωινό, μου 'παν πώς πέθαναν οι γονείς μου. Πώς δεν υπάρχουν πια. Τριών -τεσσάρων χρόνων να ήμουν. Τότε, βρέθηκα σε κάποιο σπίτι φίλων του πατέρα μου για κανένα μήνα. Και μετά, δεν ξέρω ακόμα πώς, δεν ρώτησα ποτέ μου, βρέθηκα σε αυτό το σπιτάκι μαζί με άλλα παιδιά.

Πατέρας μου, εδώ και πέντε χρόνια τώρα, είναι και θα είναι ό π. Χριστόφορος. Θυμάμαι πού μάς έπαιρνε από το χέρι και περπατούσαμε κάτω από τα δένδρα. Δίπλα στο ποταμάκι. Ψαρεύαμε. Μου έμαθε, που να βρίσκω σκουληκάκια, πώς να τα βάζω στο αγκίστρι και σε ποιά σημεία του πόταμου να πάω για να βρω ψάρια. Μετά τα καθαρίζαμε εκεί, τα ξεπλέναμε και χαρούμενοι γυρίζαμε πίσω....

Αξιοπρόσεκτα πρακτικά πνευματικά μαθήματα 8

Μην απογοητεύεσαι, μην αμαρτάνεις, παιδί μου.

Ή ώρα ήταν περασμένη. Ό καιρός ήταν βροχερός και κρύος. Το κρύο με χτυπούσε αλύπητα καθώς ήμουν ανεβασμένος πάνω στο μηχανάκι. Έτσουζαν τα μάτια μου, ή μύτη και τα μάγουλα μου πάγωναν. Κρύωνα πάρα πολύ, και το χειρότερο; Νύσταζα. Έκλειναν τα μάτια μου. Μια μεγάλη απογοήτευση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου. Ξυπνάω χρόνια τώρα χαράματα, νύχτα και γυρνάω πάλι νύχτα στο σπίτι. Ζωή είναι αυτή; Γιατί να ζω; Για να δουλεύω για μια φέτα ψωμί; Γιατί καλύτερα δεν πεθαίνω, να ησυχάσω; Ποιά χαρά έχω; Ποιό ενδιαφέρον για να ζήσω; Τα μάτια μου τρέχαν από παράπονο, ούτε κοιτούσα πού πήγαινα με την μηχανή.

...Απορροφημένος από αυτές τις σκέψεις μου, από την απογοήτευση μου, ξαφνικά άκουσα μια φωνή.

Ό κάθε άνθρωπος, παιδί μου, έχει τον προορισμό του, την αποστολή του. Έρχεται σ' αυτόν τον κόσμο για να εκπληρώσει ένα χρέος και μία αποστολή. Έρχεται απεσταλμένος από τον Θεό, και μόλις Εκείνος από τον ουρανό κρίνει ότι ή αποστολή μας τελείωσε, ότι ή ζωή μέχρι αυτό το σημείο είναι αρκετή, μάς παίρνει και μάς πηγαίνει στον ουρανό. Γι' αυτό, παιδί μου, καλό και ευλογημένο, γρήγορα άνοιξε τα μάτια σου, κοίτα τον δρόμο σου και στρίψε στην άκρη του δρόμου για να μην χτυπήσεις. Άνοιξε τα μάτια σου, παιδί μου. Άνοιξε τα, κοίτα τον δρόμο σου, σε περιμένουν χαρές. Είσαι ευλογημένο παιδί. Έχεις πολλά να γευτείς ακόμη. Μην απογοητεύεσαι, μην αμαρτάνεις, παιδί μου, και δέχομαι ένα χτύπημα στην πλάτη. Ξαφνικά ανοίγουν ολάνοιχτα τα μάτια μου και συνειδητοποιώ, ότι απέναντι μου ερχόταν μια τεράστια νταλίκα. Μου ανοιγόκλεινε τα φώτα, μου κορνάριζε.

Μόλις πρόλαβα και έστριψα το τιμόνι και κάθισα στην άκρη. Έπεσα κάτω και έκλαιγα με λυγμούς. Ευχαριστούσα τον πατέρα Χριστόφορο πού με ξύπνησε. Ευχαριστούσα τον Άγιο Θεό, την Παναγία μας. Αξίζω ακόμη, φαίνεται, για να σωθώ....

* * *

Μην μάς εγκαταλείπεις, Κύριε μας, βοήθησε μας....

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Είχα πολλή πείνα. Γουργούριζε το στομάχι μου. Το φαγητό ήταν λίγο. Ό Γέροντας με πολλή δυσκολία προσπαθούσε να τα βολέψει, να τα φέρνει βόλτα τα του σπιτιού.

Ένα συνεχόμενο γουργουρητό με έκανε να μην μπορώ να κλείσω μάτι. Ήταν καλοκαίρι και θυμήθηκα στον αυλόγυρο του σπιτιού κάτι μούρα. Λες να έχει κανένα; ρώτησα τον εαυτό μου, και, χωρίς να δώσω συνέχεια στον μονόλογο μου, πετάχτηκα και πήγα. Ήταν σκοτάδι αλλά τα άστρα έκαναν αρκετό φώς και έδιναν μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα.

Με λαχτάρα πήγα κοντά στις μουριές, κοιτούσα, κάτι βρήκα, άπλωσα το χέρι μου να κόψω, και ξαφνικά άκουσα ένα θόρυβο. Σαν φτέρνισμα, σαν κλάψιμο. Καλά καλά δεν μπόρεσα να καταλάβω. Προσπάθησα σιγά-σιγά να πάω προς εκείνη την κατεύθυνση πού άκουσα τον θόρυβο. Πήγα στην πίσω μεριά του σπιτιού μας. Εκεί είδα κάτι, στις 4 το πρωί, πού με κατασυγκίνησε, πού μου έκαμε ακόμη και τώρα να το σκέφτομαι, να το θυμάμαι και να ανατριχιάζω από δέος.

Είδα μέσα στο μισοσκόταδο, ανάμεσα από τούς θάμνους, τον πατέρα μας, τον π. Χριστόφορο, γονατισμένο με τα χέρια ψηλά, να βλέπει τον ουρανό με μάτια κλαμένα, με χέρια τρεμάμενα και να λέει:

Μην μάς εγκαταλείπεις, Κύριε μας, βοήθησε μας. Βοήθησε αυτά τα ορφανά να βρουν ένα πιάτο, ένα τραπέζι με ζεστό φαγητό και λίγο ψωμάκι. Εσύ πού γνωρίζεις, εσύ πού νιώθεις, Κύριε μου, τον αγώνα μας, την αγωνία μας, τον πόνο μας, την μεγάλη μας ανάγκη. Βάλε το χέρι σου, δώσε μας δύναμη και βοήθησε μας, σε παρακαλώ πολύ. Έκλεισε με τα χέρια του το πρόσωπο του και έκλαιγε με λυγμούς....

Δεν θέλησα να τον διακόψω, να πάω κοντά του, να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω, να τον πω να μην στεναχωριέται. Μου κόπηκε και ή πείνα και σταμάτησε το γουργουρητό, όλα. Πήγα στο κρεβάτι μου, έπεσα και προσπάθησα να κοιμηθώ....

Την άλλη μέρα το πρωί προτού φύγουμε για τα σχολεία μας χτύπησε ή πόρτα. Ήταν δύο γυναίκες γεμάτες από ρούχα, τρόφιμα, κρέατα. Γέμισαν το σπίτι από ότι έλειπε. Αισθάνθηκαν την ανάγκη να κάνουν μνημόσυνο σε δικά τους πρόσωπα.

'Εγώ όμως ήξερα, ότι οι προσευχές του Γέροντα ήταν. Άνοιξε ό Θεός και άπλωσε το χέρι του...

Όσο ζω ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτό πού έζησα τότε....

Εορτάζει σε λίγες μέρες η Ιερά Μονή Αγίας Παρασκευής Μαζίου Μεγάρων.

Βρίσκεται στην ΒΑ πευκόφυτη πλαγιά των Γερανείων Όρεων, πάνω στην επαρχιακή οδό Μεγάρων – Μαζίου – Αλεποχωρίου και απέχει 17 χιλ. από τα Μέγαρα και 6 χιλ. από την παραλία Αλεποχωρίου.

ΙΕΡΑ ΑΝΔΡΩΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΜΑΖΙΟΥ ΜΕΓΑΡΩΝ

1. ΠΡΟΪΜΙΟΝ

Τη ευμενεί προτάσει του Σεβασμιωτάτου πρώτου Μητροπολίτου Μεγάρων και Σαλαμίνος κ.

Β α ρ θ ο λ ο μ α ι ο υ, κατόπιν αιτήσεως των Αρχιμ. Δαμασκηνού Κατρακούλη, και των Ιεροδιακόνων Χρυσοστόμου Κουλουριώτη, Αμφιλοχίου Στεργίου και Γρηγορίου Στεργίου, σεπτή της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος εγκρίσει, επινεύσει δε, της Ελληνικής Πολιτείας, ιδρύθη δια του υπ’αριθμ. 281 Προεδρικού Διατάγματος της 2ας Ιουνίου 1988, δημοσιευθέντος εν τω Φύλλω Εφημερίδος της Κυβερνήσεως υπ’ αριθμ. 127/14.6.1988 η καθ’ ημάς

Ιερά Ανδρώα Κοινοβιακή Μονή Αγίας Παρασκευής Μαζίου Μεγάρων,

τυγχάνουσα έκτοτε και υφισταμένη ως ίδιον Εκκλησιαστικόν Νομικόν Πρόσωπον Δημοσίου Δικαίου.

2. Ο ΠΑΛΑΙΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΙΑΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ

Ο χώρος της Ιεράς ταύτης Μονής τυγχάνει φορτισμένος με αρχαίαν παράδοσιν, με παλαιοτάτην προχριστιανικήν ύπαρξιν Κοινότητος και ιερού θρησκευτικού χώρου, αλλά και με πρωτοχριστιανικήν τοιαύτην πολιτιστικήν παράδοσιν.

Ταύτα αψευδώς μαρτυρούν και η προφορική παράδοσις των παλαιών Μεγαρέων και τα παραληφθέντα και επιμελώς φυλασσόμενα ιστορικά και μνημειακά στοιχεία και λείψανα μνημείων, εκ των οποίων αποδεικνύεται η μακραίων ιστορική διαδρομή του ανθρωπίνου πολιτισμού -προχριστιανικού και χριστιανικού- εις την όλην τοποθεσίαν και τον εν γένει χώρον της έδρας της Ιεράς Μονής.

… (βλέπε ιστορικά στοιχεία …) ΠΗΓΗ: αρχείο Ι. Μονής.

Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

Οι αδελφοί της Μονής διακονούν τις ανάγκες της Τοπικής Εκκλησίας των Μεγάρων, προσφέροντας έργο πνευματικό, κηρυκτικό, φιλανθρωπικό, κοινωνικό, συγγραφικό, επιστημονικό και πολιτιστικό. Η Αδελφότητα της Μονής πρωτοστάτησε στον προγραμματισμό, την δημιουργία και εκτέλεση των επιτυχών ετησίων πολυειδών εκδηλώσεων στα Μέγαρα με την επωνυμία : «ΜΑΡΤΥΡΙΚΑ 1998», επί τη ευκαιρία της 200^ης επετείου από την εύρεση των τιμίων Λειψάνων των αγίων Δέκα Μαρτύρων των εν Μεγάροις μαρτυρησάντων. Η αδελφότητα έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία τα οποία διέθεσε εκτός εμπορίου, διά των ιδίων εκδόσεων «Ευεργέτιδος»: α) τους λόγους & τις γραφές του πρώτου Ηγούμενου της Μονής Αρχιμ. Δαμασκηνού Κατρακούλη με τίτλο «ΩΔΗ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΤΟΥ», το 1998, β) τους λόγους, τις γραφές και τα κηρύγματα του Σεβ. Μητροπολίτη Μεγάρων & Σαλαμίνος κ. Βαρθολομαίου ,ε τίτλο «ΕΚΛΟΓΑΡΙΟΝ», το 1999, γ) τους λόγους προς μοναχούς & Μοναχικά κείμενα της Α.Θ.Παναγιότητος του Οικομενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, με τίτλο «ΙΕΡΟΝ ΣΤΗΛΟΓΡΑΦΗΜΑ», το 2000 και δ) κείμενα & λόγους των αδελφών της Μονής για τον μακαριστόν Γέροντα κηρλον Δαμασκηνό, με τίτλο «ΥΙΙΚΟΝ ΟΦΛΗΜΑ». Το 2002.

Σήμερα η Μονή αριθμεί 9 αδελφούς με Ηγούμενο τον Αρχιμ. Χρυσόστομο Κουλουριώτη. Από την Αδελφότητα επίσης προέρχεται και ο πρόσφατα εκλεγείς Μητροπολίτης Καμερούν Γρηγόριος Στεργίου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Το Ηγουμενοσυμβούλιο της Μονής αποτελείται από τους : Αρχιμ. Χρυσόστομο Κουλουριώτη, Ηγούμενο, και τα μέλη : Ιερομ. Αμφιλόχιον και Ιερομ. Ευλόγιον.

Από το Μέρτιο του 2004, μετά από εργώδεις προσπάθειες των αδελφών της Μονής, με απόφαση του Γ.Γ. Περιφέρειας Αττικής, εντάχθηκε στο Μέτρο 1.3. των έργων της Περ. Αττικής, τα οποία χρηματοδοτούνται από το Γ’ ΚΠΣ, το έργο της Μονής : «ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΜΟΥΣΕΙΑΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ ΓΕΡΑΝΕΙΑ», το οποίο έχει αρχίσει και προχωρεί κανονικά.

Η ταχυδρομική διεύθυνση της Μονής είναι: Ι.Μ. ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΜΑΖΙΟΥ ΜΕΓΑΡΩΝ, 19100 ΜΕΓΑΡΑ. Τηλ.: 22960 51750. FAX: 22960 51757.