ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: ΚΛΟΟΥΝ!(*)

(*)ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Οι Κλόουν είναι κωμικοί διασκεδαστές, με χαρακτηριστική εμφάνιση που οφείλεται στο μέικ-απ, 

τις πολύχρωμες περούκες και τα περίεργα ρούχα που φορούν, ενώ μπορεί να φορούν και αστεία καπέλα.

Κινούνται και μιλάνε κωμικά προκαλώντας το γέλιο στους παρευρισκομένους.

Ασκούν το επάγγελμα τους σε οποιοδήποτε χώρο κληθούν 

να παρουσιάσουν τις ικανότητες τους, κυρίως σε παιδικές εκδηλώσεις.

Αμείβονται κατά περίπτωση.

Και έτσι εδώ πάλι απόψε αγαπημένε μου παιδικέ φίλε ξέμεινες μόνος να παραπαίεις στη σκηνή. Ζήσε λοιπόν τα επεισόδια της ταινίας σε επανάληψη και κόλλα τα στον τοίχο να τα ξαναδείς. Βγες και δώσε όλο σου το είναι και από όσο έχουν αφήσει μέσα σου. Μην ξεχάσεις μόνο να ξεδιπλώσεις την αδιάβροχη καρδιά σου. Έχεις σπάσει όλα τα κοντέρ σε αυτό το κυκλικό και φαύλο μαγκανοπήγαδο, προσπαθώντας μάταια να βγεις από το θανατένιο γύρο. Αγωνίζεσαι στα χαμένα και όλο γλιστράς στα τοιχώματα των δικών τους "θέλω".

Στέκεσαι όρθιος για να ζωντανεύεις νεκρές παραστάσεις, ισορροπώντας ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα. Έχεις φτάσει - χωρίς καν να το αντιληφθείς - να ακροβατείς στα όρια. Αυτό άλλωστε αποζητούν να δουν και από σένα εκείνοι που δε σε νιώθουν. Εσύ όμως επιμένεις να ζεις μεταξύ παιδικότητας και ενηλικίωσης. Είσαι για όλους το καλόπαιδο. Τις επιθυμίες σου ξεραίνουν με την αδιαφορία τους. Έφτανες να υποκύπτεις σε συμβιβασμούς και να παραβλέπεις την καρδιά σου, για να φτιάχνεις ευτυχισμένους ανθρώπους με όνειρα. Όταν σε έδιωχναν και ήσουν έτοιμος να τους αδειάσεις τη γωνιά, ήθελαν να αφήνεις για λάφυρα στο δωμάτιο όσα κουβάλησες μονάχος σου και να φεύγεις μες στη γύμνια σου. Έμπρακτα πια, δεκάρα δε δίνουνε για σένα. Ένιωθες σαν ένας κατάδικος που εξαγόραζε την ποινή του ακούγοντας ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Δε νοιαζόταν κανένας αν κλείστηκες στο δικό σου μετερίζι. Όταν έπνιγες το θυμό σου βγάζοντας καπνούς από τα αφτιά, αυτό φαίνονταν σαν ένα ακόμα φτηνό μαγικό κόλπο. Μόνος στο πάλκο να καταπίνεις την οργή σου και να τα βάζεις με ανθρώπινα θεριά. Κάτω από τη βαμμένη μάσκα σου ήξερες καλά να κρύβεις πόνο και θλίψη. Ευτυχώς που είχες δυνατό σύμμαχο... την αγάπη και σου κράταγε σφιχτά το χέρι... δε σε άφηνε να ξεφύγεις. Μιλούσες και αδυνατούσαν να σε ακούσουν, σε κοίταζαν και σε απέρριπταν, τους ένιωθες και δε σε αισθάνονταν, τους αγαπούσες και σε θεωρούσαν δεδομένο.

Ντύσε το πρόσωπό σου και πάλι με τα πιο ηλίθια και ανεξίτηλα εκείνα χρώματα, για να ανήκεις και εσύ κάπου. Τα δάκρυα και αυτά ανίκανα να σε σώσουν, τα καταχώνιαζες στην ψυχή σου και δεν τα άφηνες να κυλήσουν πάνω στη μπογιά. Παρηγοριόσουν όμως στην ιδέα, πως όταν η καρδιά σου θα είναι έτοιμη να φτιάξει καιρό, τότε θα βρεις και την εξοχή. Ξέχασες όμως ότι και εσύ είσαι ένας απλός άνθρωπος και ίσως να μη μπορέσεις να βγάλεις άλλο πέρα τη φυλακή σου. Αέρα γυρεύεις να ρουφήξεις, να ανασάνεις και να βγεις έξω από ματωμένα "σ' αγαπώ". Να τρέξεις και να πάρεις θέση θεατή στην εξέδρα, εντελώς λεύτερος. Δεν περίμενες και δεν πρόβλεψες ότι αυτή η σκλαβιά θα είναι ένα χάρτινο τσίρκο. Όχι... και δε θα μπορέσεις να κάνεις τίποτα από όλα αυτά, γιατί είσαι δομημένος αλλιώς. Επέλεξες να σέβεσαι και να αγαπάς χωρίς κανένα αντίκρισμα και ακόμα περισσότερο χωρίς να νιώθεις το αίμα στις φλέβες σου. Έχεις μάθει να στέκεσαι και να σε ξεριζώνουν... να χαρίζεις χαμόγελα κάτω από την αιματοβαμμένη μάσκα σου. Για να χωρέσει το φεγγάρι τους, παραμέριζες τη δική σου σελήνη. Έστηναν ανδριάντα για χάρη σου, για να σε εκτελούν στο πέρασμα τους με μια ματιά. Ψάρευες σε θολά νερά άηχες λέξεις και κραυγές. Σε αποζητούν ακόμα και δακρύζουν, γιατί θέλουν να τροχίσουν τα νύχια πάνω σου και να χαράξουν τα σημάδια τους. Ναι, εάν δεν ήσουν κλόουν φίλε μου, θα σε περνούσαν για τρελό!

Εμπρός λοιπόν φόρεσε εκείνη τη χιλιομπαλωμένη στολή και βάλε ξανά όλη σου τη δύναμη. Κάνε αυτό που ξέρεις και σε έχουν μάθει από παλιά. Οι αλαλαγμοί και τα χειροκροτήματα είναι αδύναμα να σε συνεφέρουν. Κρύψε κάθε πόνο μέσα στο δράμα σου. Χάρισε για μια ακόμα φορά τις ατέλειωτες αστείες γκριμάτσες και μαγικά σου κόλπα. Δεν ενοχλείς κανέναν για το πως αισθάνεσαι. Στο τέλος της παράστασης και αφού πέρασαν καλά και εσύ χειρότερα, αποχωρούν βιαστικά. Άδικα περιμένεις ένα ευχαριστώ ή μια συγνώμη να βγει από το στόμα τους! Το μόνο που θέλουν είναι να δίνεις όλη την ψυχή σου, για να χορτάσουν τη δική τους και να λιώσουν από χαρά και ευτυχία. Για σένα αυτό αποτελεί καθήκον. Σε αγαπάνε επειδή τους δίνεις... ή μάλλον τους χαρίζεις. Ξεχνάς όμως ή παραβλέπεις, ότι αυτή η αγάπη είναι δόλωμα για την ψυχή σου. Άντε λοιπόν και μην καθυστερείς... κάρφωσε το πιο πλατύ και ηλίθιο χαμόγελο και έβγα πάλι στη σκηνή. Κάθε χρόνο και κάθε μέρα που περνάει είσαι προγραμματισμένος να δίνεις την ίδια παράσταση και να σκοντάφτεις σαν παλιάτσος πάνω στα ίδια θεριά. Και όταν γυρίσεις τη νύχτα αποκαμωμένος πια στο σπίτι, μην ξεχνάς να βάψεις το δωμάτιο σου με τη σιωπή. Ξέρεις εσύ... κάτι τέτοιες ώρες αναρωτιέσαι τι έκανες στη ζωή σου!

Ξεγύμνωσε ακόμα μια φορά την ψυχή σου μπροστά στην απογοήτευση, για να εισπράξεις ένα ακόμα φιλοδώρημα χλεύης. Με μια βαθιά υπόκλιση στο τέλος είσαι έτοιμος να διεκδικήσεις τη δική σου ταυτότητα. Η αμοιβή σου είναι καθορισμένη και ανάλογη των υπηρεσιών. Πριν όμως τελειώσεις και αποχωρήσεις από τη σκηνή, φρόντισε στην έξοδο να εξαργυρώσεις τα δάκρυα σου. Βάλε ακόμα ένα τέλος ανόητε κλόουν και μάγεψε πάλι το πλήθος κάνοντας μια έξοδο από εκείνες που αφήνουν μεγάλο πόνο στην καρδιά!