Στο αεροδρομιο.......

σήμερα!Με τα μπαλόνια της Αθηνάς στην οθόνη.....Θα τα πουμε πάλι σύντομα.Δεν θα αργήσω, αλλά καλού κακού εσείς φάτε......

Party time!

Για τα χρόνια πολλά στην Αθηνά εδώ!

Εγώ σου εύχομαι τα καλύτερα Αθηνά....πάντα ευτυχισμένη.

Η ΧαΡα!

Σήμερα ήταν μια τέλεια μέρα, από κάθε άποψη.Η χαρά σε χτυπάει σαν τσουνάμι ,παρασέρνει τα πάντα , σε γειώνει κανονικά κι έπειτα σε απογειώνει. Σήμερα πήρα μια χαρά που δεν μπορούσα να διαχειριστώ και σκάλωσε ένα χαμόγελο στη μούρη μου από το απόγευμα που δεν λέει να φύγει. Το είχα μαζί μου στο δρόμο, στο σούπερ μάρκετ, στο αστυνομικό τμήμα , στο σαλόνι , στην τουαλέτα, ..... παντού.

Τώρα το συνήθισα και δε θέλω να φύγει.....

ΥΣ :α) Ελπίζω να είστε κι εσείς χαρούμενοι, κι αν όχι, προσπαθήστε το, δεν έχετε να χάσετε τίποτα!

ΥΣ:β)Πήρα καινούργιο λαπιτοπι(που λέει και η Αθηνά)(πράγμα που επίσης με έκανε χαρούμενο) για δείτε το δεν είναι τέλειο? Τέλειο είναι, σούπερ, δεν χρειάζεται να απαντήσετε.

"Αγοροκόριτσο."

Ανακοίνωση  του διαχειριστή :[ Με αυτή την ταινία κλείνει ο κύκλος των "τζάμπα ανεβασμένων ταινιών" μια που απ'ότι καταλαβαίνω κανείς δεν τις κατεβάζει ή ίσως τις κατεβάζετε αλλά δεν τις βλέπετε ή ακόμη χειρότερα τις κατεβάζετε, τις βλέπετε αλλά δεν μπαίνετε στον κόπο να σχολιάσετε το παραμικρό! Οπότε κι εγώ για να σας εκδικηθώ, καθάρματα, το σταματάω μια που σκοπός μου απ' την αρχή ήταν να μιλήσουμε για τις ταινίες που έβαζα κι όχι να μετατρέψω το βλογ σε παράνομο βιντεοκλάμπ. Εξάλλου υπάρχουν δεκάδες άλλα βλογ που ανεβάζουν ταινίες και μάλιστα σε αυτά τα βλογ βρίσκει κανείς σχεδόν τα πάντα (μπορώ να σας δώσω διευθύνσεις αν ενδιαφέρεστε).]

Τώρα σχετικά με την ταινία "Tomboy", παραγωγή 2011, σκηνοθέτιδα-σεναριογράφος η γαλλίδα Celine Sciamma και το στόρι έχει ως εξής: Η Laure -(η μικρή της φωτογραφίας με το κόκκινο μαγιό)- ένα κοριτσάκι δέκα χρόνων δείχνει τελείως διαφορετική από τα άλλα κορίτσια της ηλικίας της. Προτιμά να παίζει ποδόσφαιρο με αγόρια της ηλικίας της αντί να χτενίζει κούκλες , ενώ δε γουστάρει καθόλου τα φορέματα και κυκλοφορεί μονίμως με παντελόνια. Όταν μετακομίζει σε άλλη γειτονιά του Παρισιού με την οικογένεια της, τα πράγματα περιπλέκονται στην ζωή της μικρής αφού στις καινούργιες παρέες που κάνει αποφασίζει να συστηθεί ως Michael-(πάλι καλά που δεν το έκανε Πανάγος)- πράγμα που θα τις επιτρέψει να ζήσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι προσποιούμενη το αγόρι. Το μέλλον όμως προδιαγράφεται αβέβαιο και ζοφερό για την μικρή καθώς πλησιάζει η έναρξη της καινούργιας σχολικής χρονιάς......

Για να μεταβείτε στο    "Official website" της ταινίας πατήστε πάνω στο προηγούμενο "official website".

Ουσιαστικά πρόκειται για μια ταινία – σφαλιάρα στον μικρό ρατσιστή που ο καθένας κρύβει μέσα του. Η πολύ επιτυχημένη επιλογή που έγινε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο θέτει εξ’ αρχής σε πολύ μειονεκτική θέση τον θεατή αφού  δεν του επιτρέπει να αναπτύξει άλλα συναισθήματα για το κεντρικό πρόσωπο πέρα από την βαθιά συμπάθεια. Με απόλυτη ευθύτητα και χωρίς ενδοιασμούς ξεκαθαρίζει πως ο σεξουαλικός προσανατολισμός του ατόμου δεν είναι θέμα κακής επιλογής που έγινε από το ίδιο το άτομο αντίθετα μοιάζει να είναι μια «φυσική» επιλογή που έχει γίνει για το άτομο χωρίς το ίδιο να μπορεί να επέμβει ώστε να την αλλάξει. Σε κάθε περίπτωση η ταινία σε εμπνέει με κάποιο τρόπο να σκεφτείς ότι ο σεβασμός στα άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό από τον συνηθισμένο θα πρέπει να είναι δεδομένος και αδιαπραγμάτευτος.

Οι δύο χειρότερες σκηνές της ταινίας:
α)Η σκηνή που η μικρή βγαίνει από την μπανιέρα και ο φακός την δείχνει ολόγυμνη. Κατά την γνώμη μου αυτή ήταν η χειρότερη σκηνή μια που η σκηνοθέτιδα σου λέει κατάμουτρα ότι είσαι τελείως ηλίθιος θεατής και για να σου ξεκαθαρίσω ότι πρόκειται για κορίτσι θα στο δείξω γυμνό. Έπειτα έρχεται η σκέψη ότι το κοριτσάκι που πρωταγωνιστεί είναι υπαρκτό πρόσωπο και φοβάμαι πως θα είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί την όλη κατάσταση όταν την ταινία θα δούνε οι συμμαθητές της στο σχολείο! Τέλος δεν θέλεις ούτε να σκεφτείς τι ακριβώς θα κάνουν οι ανά τον κόσμο παιδεραστές όταν πέσει στα χέρια τους η ταινία! Απορώ πραγματικά πως επέτρεψαν οι γονείς κάτι τέτοιο…..
β)Η σκηνή στο τέλος της ταινίας όπου η μητέρα κρατάει το νεογέννητο μωρό στα χέρια της ….ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΞΑΝΑΔΕΙ ΠΙΟ ΑΣΧΗΜΟ ΜΩΡΟ…. Μιλάμε για ασχήμια όχι αστεία, δεν ξέρεις για τι να στεναχωρηθείς περισσότερο , για την πρώτη τους την κόρη που βγήκε λεσβία ή για το μωρό που μοιάζει να  είναι διασταύρωση του φρανκενσταιν με άλιεν?

Για του λόγου το αληθές να και η φωτό!

Αυτά τα λίγα, ελπίζω να την απολαύσετε!

Βρέχει

Καταρρακτωδώς!

Ο κοκαΐνοπότης

Με αφορμή ένα ντοκιμαντέρ για την ζωή και την μουσική της χορεύτριας (αρχικά) τραγουδίστριας (έπειτα) Ρόζας Εσκενάζυ, που γύρισε ο Roy Sher,  με τίτλο : Καναρίνι μου γλυκό . Σας βάζω εδώ ένα τραγούδι για να την γνωρίσετε όσοι αγνοούσατε  την ύπαρξή της ως τώρα και για να μερακλώσετε όσοι ήδη την γνωρίζετε.

Κι εδώ η καταπληκτική ερμηνεία της Ελένης Τσαλιγοπούλου στο ίδιο τραγούδι.

ΥΣ: Εκκρεμεί το upload μιας ταινίας για σήμερα, το οποίο θα γίνει ως το βραδάκι με update. Προς το παρόν καλή ακρόαση.

Update a)

Ακούσια , ένα εξαιρετικό φιλμ του Σουηδού Ruben Ostlund, παραγωγή 2008.... Εδώ το link που παραπέμπει στο official website της ταινίας για περισσότερες πληροφορίες. Θα περιμένω τα σχόλια σας, ελπίζω να την απολαύσετε!

Όταν ο Κηφισός θα γίνει Γάγγης.

Τον παραδέχτηκα τον Γιωργάκη! Πρωθυπουργάρα με τα όλα του. Α , η αλήθεια να λέγεται, τους τα είπε έξω απ’ τα δόντια. Τους έπιασε λέει απ’ τον λαιμό τους τροικανούς και τους είπε όλο αγριάδα, χωρίς να κάνει ούτε ένα σαρδάμ, ότι: "Εμείς Ινδια δεν είμαστε, ούτε σκοπεύουμε να γίνουμε"!!! Μόνο τα κλάματα που δεν έβαλα όταν το άκουσα , τέτοια χαρά είχα να πάρω από τότε που ψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμο. Δε μασάει τ'αρχίδια του λέμε!Και πριν προλάβει να ολοκληρώσει την φράση του ο Γιωργάκης, πετάγεται κι ο Σαμαράς έξαλλος και τους βάζει κι αυτός τις φωνές, τον άκουσε όλη η Συγγρού ,τρόμαξε μέχρι και τα τραβέλια που έκαναν πιάτσα αμέριμνα λίγο πιο κάτω από τα γραφεία της ΝΔ: "Ούτε να το σκέφτεστε ,εμείς Ινδία δεν είμαστε , ούτε σκοπεύουμε να γίνουμε"!! Κι έπειτα σου λέει δεν υπάρχει συναίνεση σ’ αυτό το κράτος! Η πιο τραγική φιγούρα όμως ήταν ο πρόεδρος του ΣΕΒ, τον λυπήθηκε η ψυχή μου, ήταν ένα βιομηχανικό ράκος ο άνθρωπος με αυτά που άκουσε απ’ την τρόικα. Δεν το χωρούσε το επιχειρηματικό μυαλό του πως μπορεί τα πράγματα να φτάσουν μέχρι εκεί, να χρειαστεί δηλαδή να καταργήσουν την εθνική συλλογική σύμβαση. Μόνο στην σκέψη ότι ίσως χρειαστεί να μειώσει κι άλλο τους μισθούς στους εργαζόμενους του κλάδου του, τον έπιανε σύγκρυο, κροτάλιζαν τα δόντια του κι έτρεμαν τα χέρια του. Έγκυρες πηγές αναφέρουν πως όταν ο πρόεδρος έμαθε τα καθέκαστα δήλωσε σε στενό του συνεργάτη:Να τις χέσω τις βιομηχανίες και τα εργοστάσια αν είναι να έχω κακοπληρωμένους εργαζόμενους.Κι έπειτα σκουπίζοντας τα παχύρευστα σαν απορρυπαντικό πιάτων δάκρυα του, βγήκε κι αυτός με την σειρά του κι έκανε μια δήλωση με την οποία συνηγορούσε υπέρ του πρωθυπουργού. Μόνο η Αλέκα κι ο Καρατζαφέρης ήταν εκτός κλίματος , η Αλέκα επέμενε σαν άλλη Κασσάνδρα ότι η σύμβαση θα καταργηθεί τελικά , της το είπε λέει στο φλιτζάνι μια κομουνίστρια από την Σμύρνη , κι ο άλλος ο χοντρός μόλις το άκουσε, υποστήριξε πως το πρωινό ντους στο Γάγγη και το καβαλίκεμα ελεφάντων είναι μια συναρπαστική εμπειρία που κάθε έλληνας θα πρέπει να έχει την ευκαιρία να ζήσει.Τελικά αυτά τα δύο κόμματα θα πρέπει να συγχωνευτούν και να ανοίξουν δισκογραφική εταιρία, με τέτοια σουξέ θα κάνουν τρελή επιτυχία….

Και κάπου εδώ , σ’ αυτό το Ινδικό πανηγύρι, μπαίνει σφήνα ο απλός έλληνας πολίτης που ανήκει στην κατώτερη κάστα, την εφεδρική , ο οποίος αναγνωρίζοντας πως πρόκειται για ένα ακόμη επικοινωνιακό τρίκ, μια δημοσιογραφική μπαρούφα με στόχο τον αποπροσανατολισμό και την δημιουργία εντυπώσεων, κάνει έκκληση στον γίγαντα Πουρούσα να στείλει ένα ποτάμι σαν τον Γάγγη στην Αθήνα, να μας ξεπλύνει επιτέλους από αυτούς τους ξεπλυμένους, μια που ο Κηφισός αποδείχτηκε τελείως ανεπαρκής.

Μια βόλτα στο Ιράν με τα Βacheha - Υe Αseman

Τα παιδια του παραδείσου «Βacheha - Υe Αseman»* είναι μια ταινία αφοπλιστική στη λιτότητα, συναρπαστική στην αμεσότητά της καταγραφή της καθημερινής τραγωδίας που συντελείται στις περσικές φτωχογειτονιές, όπως την αντιλαμβάνονται δύο ανήλικα παιδιά, καθρέφτες του μέλλοντος ενός ολόκληρου λαού, ο οποίος ήδη φυτοζωεί κάτω από τη δυσβάσταχτη ισλαμική αυστηρότητα. Και μόνο το «μοτέρ» της δραματουργίας (ένα ζευγάρι παπούτσια - όσοι μεγάλωσαν ξυπόλητοι ξέρουν τι σημαίνει) προϊδεάζει για την απλότητα των εικόνων που θα ακολουθήσουν, εικόνες απογυμνωμένες από παντός είδους «προσθετικά» ή επιτήδευση, κι όμως φορτισμένες στο φουλ από συναισθήματα οργής, καταπίεσης αλλά και αστείρευτης αξιοπρέπειας, άσβεστης ελπίδας για ένα πιο ανθρώπινο αύριο. Το πνεύμα θριαμβεύει μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου σε μια ταινία που παραπέμπει στην πιο αρχετυπική παράδοση του νεορεαλισμού, όπως άλλωστε πολλά πρόσφατα κινηματογραφικά «διαμάντια» από το Ιράν.

Πρόκειται για ένα ακόμη αριστούργημα του κορυφαίου σκηνοθέτη Ματζίντ Ματζιντί. Θα χαρώ να διαβάσω την γνώμη σας στα σχόλια. Σε περίπτωση που έχετε ήδη δει την ταινία σας βάζω και την τελευταία ταινία του μαλάκα, του αντιπαθέστατου, του Τριερ , Μελαγχολία.  

*Μην ξεχάσετε τους υπότιτλους.

 ΥΣ.Αν θελήσετε κι άλλες ταινίες του Ματζιντί, δεν έχετε παρά να το ζητήσετε, έχω τις περισσότερες.