Elimden geleni yapıyorum ama bu kadar benim becerim..

Kendimi bazı anlar bir koleksiyoncu gibi hissediyorum.

Sanki bir zamanlar, bilmediğim bi yerlerde yitirdiğim bi hissin peşinde;

farklı yerlerden ,küçük küçük duygular toplayıp yığıyorum bir kenara..

Belki günün birinde,beklemediğim ve kokusunu bile duyamadığım bir anda

tüm bu parçalar toplanır, iç içe geçer de kendi kendime beceremediğim

bu hissi bana geri verir umuduyla...

Duyu ve duygu Genleşmesi..

Herkes birşeyimden şikayetçi

bende saçlarımdan , kirpiklerimden..

Gözlerimdeki makyajda akmış zaten

topluyorum saclarımı..dudaklarının arasından bu konuyla alakalı tek bir kelime çıkarana bile..

susssss diyorum..'' ben böyle seviyorum...''

tam o an içimden geciyor

bunu ben mi söylemeliydim..yoksa duymalımıydım istediğim sesten..?

bazen hırrrr diye gezen hırcın bi kadın oluyorum burda

bazende gereğinden fazla suskun,sessiz..

Lanet bi inadım oldugu su götürmez bir gercekmiş

ondan duydum ( çok önemli olmasa da fikirleri..)

ama doğrusu bu..

ne zaman ısrarla özür dilenir ki..

Geçimsiz oldugumu hissettiğim zamanlarda

sonuna kadar inandığım sevgilerin, koşulsuz dostlukların ve

şartsız samimiyetlerin neden varolduklarını düşünüyorum

yanımda olmak isteyenleri şiddetle itiyorum

istediklerim olmuyor ,yalnız bırakın diyorum

Sanırım artık eskisi gbi olmuyor bu saydıklarım

Bi süre sonra ipin ucu eğer kaçmışsa

-aklın yani

sac diplerimi sarıyor sarmaşıklar, bir türlü memnun olamamalar sanki..

bir migreni ve midesi olduğunu hatırlatan tum paranoyalar ve umursamalar

üstüme üstüme geliyor o zaman ..

Belkide o çok sevdiğim yazar burda da haklı

'her insan biraz hayal kırıklığı'

tamam bencede haklısın yeterince uzak kalalım ,şimdilik bu kadarı yeterli

ve tehlike anında yanımızdaki - sevgilimzin kalbini kıralım

üzülsün benim için pek tabii

Beni kaybetmek üzere oldugu için veya aslında hiç kazanamadığını farkettiği için..

Sinirlerimin gerilmesi yuz hatlarımı bile endişelendiriyor

ve ben malesef hala gülmek üzereyim ağlamadan az önce

oof.. Bakıyorum camdan.. almış başını gidiyor şehir..

burası kimin şehri, noluyor demeye fırsat yok

alfabedeki çoğu harfe kastım artıyor

Kimse buna şiir demesin , edebiyatın en uclarında geziniyor

duysa zaten birileri katledilmem için üstüne para verir

seni kiralar hemde , katil filan tutar

beni de yukselik ,..sensizlik tutar..

seninle her halükarda aynı seyleri içicez biliyorum..kahve,çay..

aynı masada bi çok zamandan sonra ,

ama başka bi şehirde işte hç düşünülmeyen anılarda

adın hep böyle anlarda dilimin ucunda

tehlikesini dşündükçe olanların bu içimdeki güven hisside neyin nesi

bi açıklıyabilsem kendime..

Gökyüzüne baktığım ve yeryuzune bastığım takdirde

içimdeki sen iznimi istedi

parçalanmak için moleküllerine parmak izimi istedi

'sen nasıl istersen öyle ,

seviyorum seni

ama eskisi gibi değil ve bu hiç kırmıyor beni...'

dedim, dokundum,....gitti..

Zihinsel olimpiyatlar ..

Anlaşmak , anlaşılmak diye bişey yok aslında ,farklı farklı yuzlerin ve dillerin altında başıboş zamanlar dolaşır

Senin sokaklarda aynı basıboşlukla dolandığın zamanlar

varlığını koruyabilmen adına başkalarını parçaladığın zamanlar gibi..

gecip giden zaman hain , anlamansa zor onu..

Düşünsene hem,

İki karanlık orman birbiriyle anlaşsa nolur ,anlaşmasa ne olur

güvenmek diye de bişey yok ki aslında ; aynı yuzlerin ve bilinmedik dillerin altında ,yine aynı korkular dolanır

Kaçarsın kovalarlar , korkunun kokusunu alırlar..

iki karanlık orman birbirine güvense ne olur hem , güvenmese

uydurulan anılar ,sahte ,samimiyetsiz öyküler

gerceklikten uzak sevgiler ..

hiç kullanmadığın hislerini bırakırsın kurtulmak için ellerine

yine de arınmazlar kapından ..

Bundan sonra o

iki karanlık orman birbirini sevse nolur ki

sevmese...