Καλημέρα, Κεμαλ!

Στην πατρίδα ξημερώνει Κυριακή του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Εδώ ξημερώνει Πάσχα των Καθολικών. Αλλού στον κόσμο αργεί να ξημερώσει κι αλλού έχει ξημερώσει ήδη. Κάπου αλλού ίσως να μην ξημερώνει πια.

Μένουμε στην καρδιά μιας γειτονιάς Αράβων προσφύγων. Η οικοδομή σαν στοιχειωμένη, λες πως την κατοικούνε φαντάσματα. Αλλά δεν είναι φαντάσματα. Άνθρωποι είναι με σάρκα και οστά, όνειρα ναυαγισμένα. Άνθρωποι που έφυγαν από την πατρίδα τους να γλιτώσουν από την κακιασμένη τους μοίρα κι εκείνη τους περίμενε ήδη στον τόπο του ονείρου τους μ’ ένα μαστίγιο στο χέρι. Τους τιμωρεί καθημερινά ανελέητα. Τους μεταμορφώνει από κυρίους σε επαίτες και από ανθρώπους σε γουρούνια. Τους θρέφει με αποφάγια χειρότερα απ’ αυτά που δίνει στα σκυλιά της. Κι όμως ακόμα κι έτσι οι πρόσφυγες προτιμούν αυτόν τον τόπο από την πατρίδα τους. Πόσο χειρότερα μπορεί να ήταν εκεί; Αυτοί μονάχα το ξέρουν. Η Γαλλία δέχθηκε περισσότερους μετανάστες από αυτούς που μπορούσε να σηκώσει. Κάτω από το βάρος τους λύγισε, όπως ήταν φυσικό. Η αρχόντισσα Μασσαλία, η πανέμορφη αριστοκράτισσα του παρελθόντος στέκεται ανήμπορη, γερασμένη. Σχεδόν απελπισμένη κλείνεται στον εαυτό της σαν γριά που βλέπει τη ζωή της να τελειώνει, το αρχαίο της κάλλος να αμαυρώνεται. Οι έφηβοι Άραβες κάτω από το μπαλκόνι μας φωνάζουν όλη τη νύχτα, παίζουν τάβλι, ακούν στο ζενίθ τα τραγούδια τους ανάμεικτα με γαλλικές επιτυχίες. Θέλουν να ζήσουν, να ξοδέψουν το αίμα τους που βράζει και δεν έχουν πού να το ξοδέψουν. Τρώνε τις σάρκες τους μέχρι να έρθει η ώρα που δεν θα τους χορταίνουν και θα φάνε τις σάρκες των άλλων. Μα ποιος μπορεί να ξέρει; Η ζωή είναι πολύ πιο ευφάνταστη από τις πολιτικές, τα συστήματα, τις οικονομίες. Κάνει την έκπληξη εκεί που δεν το περιμένεις.

Το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της πατρίδας μου κλυδωνίζεται σοβαρά για πρώτη φορά. Αρκούσε μία μονάχα μάνα να ορθώσει το χαροκαμένο της ανάστημα απέναντί του απαιτώντας Δικαιοσύνη. Η Μαρία Καριστιανού ζωντανεύει μπροστά μας την Αντιγόνη, την Κασσιανή, τις Σουλιώτιςες, τη Μπουμπουλίνα. Έρχεται από τα βάθη των ελληνικών αιώνων φωτεινή, θαρραλέα, ανίκητη επειδή είναι αληθινή. Και μας εμπνέει και μας ενθαρρύνει και μας ενώνει. Λοιπόν, Κεμάλ, καλημέρα… αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και να γίνει καλύτερος.