Κυριακὴ ΙΓ᾽Λουκᾶ

 (Λουκ. 18,18-27)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, ἄνθρωπος τίς προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων·
18. διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;
19. εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός.
20. τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου.
21. ὁ δὲ εἶπε· ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου.
22. ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι.
23. ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα.
24. ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ
25. εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ῥαφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. 26. εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι;
27. ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.

https://aerapatera.wordpress.com/2020/11/29/κυριακὴ-ιγ᾽λουκᾶ-2/

Τα τρίστιχα του εγκλεισμού - Χρήστος Τουμανίδης

 Παραλλαγές Πάνω Στο Ίδιο Θέμα Με τον τρόπο του χαϊκού

***

 Εγκλεισμός λοιπόν. 

Άλλη ελευθερία. 

Άρα υπάρχεις.

Οι πόρτες κλειστές, 

όμως εσύ να πετάς. 

Μέσα και έξω.

Σκύψε μέσα σου. 

Όλος ο κόσμος εκεί. 

Τραγούδι βουβό.

Έτσι, πως αλλιώς. 

Κρατάμε αποστάσεις. 

Για το πιο κοντά.

Βάλε τη μάσκα.

Το χαμόγελο⸱ κρυφό. 

Σαν την ελπίδα.

Χρήστος Τουμανίδης

*Μας τα έστειλε ο π. Βασίλειος Χριστοδούλου

Η αγία Αικατερίνη

 Έζησε επί εποχής Μαξιμίνου, απόλυτου άρχοντα της Αιγύπτου, ιδιαίτερου χριστιανομάχου και ήταν βασιλικού γένους, κόρη του αριστοκράτη τότε Κώνστα. Έτυχε μεγάλης μόρφωσης και ήταν κάτοχος της λατινικής γλώσσας και της ελληνικής φιλολογίας. Σπούδασε φιλοσοφία και ρητορική και πολλές ξένες γλώσσες της εποχής της. Από νεαρή ηλικία προσελκύσθηκε από τη χριστιανική διδασκαλία την οποία μελέτησε και αφού ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό, εργάσθηκε με έντονη δράση και ενθουσιασμό για τη διάδοσή του επιτυγχάνοντας πολλά χάριν της ρητορικής της δεινότητας και των πολλών γνώσεών της. Την Αικατερίνη όμως εκτός της σοφίας και των αρετών της, την διέκρινε και το σπάνιο κάλλος της μορφής της. Λέγεται ότι στην ηλικία των 18 ετών επισκέφθηκε τον Ρωμαίο αυτοκράτορα, ο οποίος ήταν πιθανόν ο Μαξιμίνος Β΄ ή ο Μαξέντιος, και προσπάθησε να τον πείσει για το ότι ήταν εσφαλμένοι οι διωγμοί που διεξήγε κατά των Χριστιανών. Πέτυχε όμως να μεταστρέψει στον Χριστιανισμό τη γυναίκα του αυτοκράτορα.^[4]

Τούτο προήλθε από μία σύγχυση με μια ωραιότατη αριστοκράτισσα της Αλεξάνδρειας που είχε αποκρούσει τις ακόλαστες προτάσεις του Μαξιμίνου και εξ αυτού τιμωρήθηκε με δήμευση όλης της περιουσίας της από αυτόν, της οποίας την ιστορία είχε γράψει ο εκκλησιαστικός συγγραφέας του 4ου αιώνα, Ευσέβιος. Η σύγχυση όμως αυτή διαλύθηκε πρώτα από τη διαπίστωση ότι ουδεμία τέτοια λεπτομέρεια του βίου της Αγίας δεν αναφέρεται στη βιογραφία εκείνης και ούτε του μαρτυρικού της θανάτου, αλλά και από στοιχεία (σχόλια) από άλλο συγγραφέα βεβαιώνεται ότι η Αλεξανδρινή αριστοκράτισσα λεγόταν Δωροθέα. Πάντως η Αγία Αικατερίνη από νεαρότατη ηλικία είχε δείξει ασυνήθη ευσέβεια και προσήλωση στα Θεία όπου και ο θρύλος ότι δέχθηκε το «δακτυλίδι πνευματικής μνηστείας» από μέρους του Χριστού που της προσκόμισε η αειπάρθενος Μητέρα Του ή κατ' άλλους από τον Ίδιον.

Για τη δράση και τη ζωή της αγίας δεν υπάρχουν ιστορικές πληροφορίες, κανένας ιστορικός δεν την αναφέρει και ούτε ένας μάρτυρας δεν επιβεβαιώνει την ύπαρξή της και μέχρι το τέλους του 9ου αιώνα και με δεδομένο ότι η εποχή του μαρτυρικού της θανάτου προσδιορίσθηκε περί το 305 μ.Χ.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} υπάρχει σιωπή πέντε αιώνων, η οποία είναι αδύνατον να μην προσδώσει στις κατοπινές πληροφορίες κάποιες αοριστίες, χωρίς αυτές όμως να σημαίνουν πως η σχετική παράδοση περί της Αγίας Αικατερίνης στερείται ιστορικής βάσης.

Σύμφωνα με τον Ρουφίνο, το πρώτο της όνομα ήταν Δωροθέα. Μετά τη βάφτισή της όμως, έλαβε το όνομα Αικατερίνα, αυτή δηλαδή που είναι πάντα καθαρή, αγνή (αιέν καθαρινά, δηλαδή «η πάντοτε αγνή»).^[5]

Απετέλεσε ένα αντίπαλο δέος στην Ελληνίδα φιλόσοφο Υπατία κατά τη μεσαιωνική σκέψη· Παρόμοια με την Υπατία, λέγεται ότι ήταν σοφή (ιδιαιτέρως όσον αφορά στη φιλοσοφία και τη θεολογία), πολύ όμορφη, αγνή, και ότι δολοφονήθηκε άγρια λόγω της δημόσιας έκθεσης τής πίστης της —105 χρόνια προ του θανάτου της Υπατίας (αν και τα πρώτα κείμενα που την αναφέρουν, ή οι διάφορες παραλλαγές τους, χρονολογούνται πολύ αργότερα).^[6]

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αγία_Αικατερίνη_η_Μεγαλομάρτυς

Κυριακὴ Θ᾽Λουκᾶ

 (Λουκ. 12,16-21)

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην·
16. ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα·
17. καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου;
18. καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου,
19. καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου.
20. εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρων, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; 21. οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν· [ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω][6].

https://aerapatera.wordpress.com/2020/11/22/κυριακὴ-θ᾽λουκᾶ-3/

Φθινόπωρο στη Σαλονίκη

 Αλλάζουν τα χρώματα στο δάσος, άλλάζουν και στις πόλεις, στα χωριά, στις καρδιές μας. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν αναχωρούν για το μεγάλο ταξίδι χωρίς να είναι δυνατόν να τους σφίξουν στην αγκαλιά τους οι δικοί τους. Πολλοί άλλοι χαροπαλεύουν στους νοσοκομειακούς θαλάμους, κι οι γιατροί με τις νοσοκόμες τούς υιοθετούν και τους κάνουν παιδιά τους, μανάδες τους και πατεράδες τους για να γίνουν από κοντινοί τους άνθρωποι, οι δικοί τους άνθρωποι. Αυτή είναι η πραγματικότητα των ημερών: οι νεομάρτυρες της πανδημίας. 

Κι όσοι ζούμε ακόμα ευχόμαστε, ευχόμαστε, ευχόμαστε και προσευχόμαστε. Για τους κεκοιμημένους, τους ασθενείς και τους θεράποντές τους. Για τους πενθούντες,  τους μόνους, τους ανήμπορους. 

Τα Χριστούγεννα που θα έρθουν δεν θα είναι μια γιορτή κατανάλωσης. Εξάλλου ποτέ δεν ήταν στ’ αλήθεια τέτοια. Δε θα είναι λαμπιόνια πολύχρωμα που αναβοσβήνουν και δώρα δεμένα σε χρυσαφένιες κορδέλες. Λαμπιόνια είναι πλέον τα δάκρυά μας για όσους χάθηκαν, κορδέλες χρυσαφένιες ο πόνος που έδεσε σφιχτά τις καρδιές μας για να τους τις κάνουμε δώρο γεμάτο αγάπη.

Όταν παύουν τα τραγούδια αρχίζουν οι ύμνοι. Όταν τελειώνουν τα λόγια αρχινούν οι προσευχές. Τα κεριά θα καίνε μέχρι να ξημερώσει το τέλος της συμφοράς. Κι η μεγαλύτερη συμφορά δεν είναι η αρρώστια και ο θάνατος. Η μεγαλύτερη συμφορά είναι η πέτρινη καρδιά μας, η ασπλαχνία μας και ό,τι οι ανόητοι πιστέψαμε πως είναι δικαίωμά μας και συμφέρον μας.

Σώσε μας, Κύριε, από τον εαυτό.μας...

Κυριακὴ Η᾽Λουκᾶ

 (Λουκ. 10,25-37)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, νομικός τίς προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ,
25. πειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;
26. ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις;
27. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.
28. εἶπε δὲ αὐτῷ· ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ.
29. ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν εἶπε πρὸς τὸν Ἰησοῦν· καὶ τίς ἐστί μου πλησίον;
30. ὑπολαβὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἱεριχώ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα.
31. κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν.
32. ὁμοίως δὲ καὶ Λευΐτης γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθε.
33. Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ’ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη,
34. καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ·
35. καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅ τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι.
36. τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς;
37. ὁ δὲ εἶπεν· ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ’ αὐτοῦ. εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως.

https://aerapatera.wordpress.com/2020/11/15/κυριακὴ-η᾽λουκᾶ-2/

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

 Τὸν ἀστέρα τὸν ἄδυτον, τὸν ἀκτῖσι φωτίζοντα, διδαγμάτων ἅπασαν τὴν ὑφήλιον, τῆς μετα- νοίας τὸν κήρυκα, τὸν σπόγγον τὸν πάγχρυσον, τὸν ὑγρότητα δεινῆς, ἀπογνώσεως αἴροντα, καὶ δροσίζο- ντα, ἐκτακείσας καρδίας ἁμαρ- τίαις, Ἰωάννην ἐπαξίως, τὸν Χρυ- σολόγον τιμήσωμεν.

Ὁ ἐπίγειος Ἄγγελος, καὶ οὐράνιος ἄνθρωπος, χελιδὼν ἡ εὔλαλος καὶ πολύφωνος, τῶν ἀρετῶν τὸ θησαύρισμα, ἡ πέτρα ἡ ἄρρηκτος, τῶν πιστῶν ὑπογραμ- μός, τῶν Μαρτύρων ἐφάμιλλος, ἰσοστάσιος, τῶν ἁγίων Ἀγγέλων, Ἀποστόλων, ὁ ὁμότροπος ἐν ὕμνοις, μεγαλυνέσθω Χρυσόστο- μος.

Τὴν χρυσήλατον σάλπιγγα, τὸ θεόπνευστον ὄργανον, τῶν δογ- μάτων πέλαγος ἀνεξάντλητον, τῆς Ἐκκλησίας τὸ στήριγμα, τὸν νοῦν τὸν οὐράνιον, τῆς σοφίας τὸν βυ- θόν, τὸν κρατῆρα τὸν πάγχρυσον, τὸν προχέοντα, ποταμοὺς διδαγ- μάτων μελιρρύτων, καὶ ἀρδεύοντα τὴν κτίσιν, μελῳδικῶς ἀνυμνήσω- μεν.

Καλό ταξίδι Δημήτρη Ελευθεράκη

 Προτού χτυπήσει του όρθρου η καμπάνα

να ‘ρθεις να με ξυπνήσεις αύριο μάνα

Αφήνοντας τη θαλπωρή του κόσμου

έξω θα βγω και θα ‘ναι ο αδελφός μου.

Στον ύπνο μου τον είδα. Στο παλτό του

είχε κρυμμένο τ’ άγιο πρόσωπό του

Όρθιος κρυμμένος μες στο χιόνι

του Οκτώβρη κάτω τίναζε τη σκόνη.

Θα βγω. Κι αυτός μαζί του θα με πάρει

να βρούμε το λειψό αρχαίο φεγγάρι.

Σκυφτοί θα περπατήσουμε στο δρόμο

πηγαίνοντας αργά ώμο τον ώμο.

Μάνα, αύριο νωρίς να με ξυπνήσεις

προτού τη λάμπα του σπιτιού μας σβήσεις.

Κι αν μάθεις πως ποιητής ήταν ο γιος σου

σβήσε το φως και κάνε το σταυρό σου.

Δ.Ε

https://m.facebook.com/giorgos.alisanoglou

Να κάνεις τα πικρά γλυκά και τ’ άγρια μερωμένα - Μια παλιά ιστορία και μια γλυκειά συνταγή του Δ. Παπαζυμούρη

 Όλα ξεκίνησαν από τη μαμά. Για καλή μου τύχη, υπήρξε πάντα μια εξαίρετη μαγείρισσα. Επιβεβαίωσε τη φήμη ότι οι καλύτερες μαγείρισσες είναι οι παπαδιές. Γέλασα όταν το διάβασα αυτό και στο βιβλίο του υιού Πεντζίκη. Το γιατί, κανείς δεν μπορεί να το εξηγήσει. Συγκαταλέγεται στα μυστήρια. Το θέμα είναι ότι όπως παίρνεις από το σπίτι σου αρχές και αξίες που μεγαλώνοντας είναι δύσκολο να αγνοήσεις και εύκολο να βελτιώσεις, έτσι παίρνεις και την γευτσική ποιότητα. Η γευστική μας μνήμη καθορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό τη μαγειρική μας ικανότητα. Η μαμά είχε επίσης μια μητερα για την οποία οι γαμπροί που πήραν τις κόρες της έλεγαν πως τις ξεπερνούσε όλες στη μαγειρική. 

Έτσι φαίνεται πως είχα μια «κληρονομική» μαγειρική μοίρα απ’ την οποία δύσκολα θα μπορούσα να ξεφύγω. Και αφού αποφάσισα ότι δεν θέλω να ξεφύγω, προσπαθώ να τη βελτιώσω. Η μαγειρική είναι για μένα η ιδανική άσκηση υπομονής, εγρήγορσης, προσοχής και βέβαια αγάπης στους ανθρώπους που τάχθηκες να φροντίζεις. 

Τα τελευαία χρόνια αυτό το προσφιλές καθημερινό μου σπορ έχει συμπεριλάβει και πολύ διάβασμα. Η τεχνολογία συμπλήρωσε τα αναγνώσματα από τα βιβλία. Ακόμα και για ένα απλό φαγητό, θα συμβουλευτώ πρώτα τουλάχιστον δύο με τρεις σεφ που έχω μελετήσει και εκτιμώ, αλλά θα αναζητήσω και άλλους που δεν γνωρίζω. Δεν ακολουθώ σχεδόν ποτέ αποκλειστικά έναν. Συχνά ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, κι ας μην το γνωρίζουν οι ίδιοι. Θα μπορούσα στ’ αλήθεια κάποτε να γράψω ένα εγχειρίδιο που να αποτελεί σύζευξη συνταγών και αλληλεπίδραση σεφ στην κουζίνα μου. 

Αυτό όμως που μπορείς να κάνεις στις συνταγές μαγειρικής, δεν μπορείς να το κάνεις και στις συνταγές των γλυκών. Το γλυκό απαιτεί ευλαβική τήρηση μιας συνταγής  και απόλυτη ακρίβεια στα ζυγίσματα. Τα περιθώρια αυτοσχεδιασμού μπορεί να υπάρχουν ακόμη και στα γλυκά, αλλά αφορούν κυρίως στην αντικατάσταση υλικών με κάποια άλλα όχι στις ποσότητες που δίνει ο σεφ. 

Σκέφτηκα, λοιπόν, να σας προτείνω σήμερα αυτήν τη συνταγή από τον ιστότοπο του Δημήτρη Παπαζυμούρη. Εκτιμώ πολύ όχι μόνο τις συνταγές του που είναι συνήθως ιδιαίτερα απαιτητικκές, αλλά και τον τρόπο που τις παρουσιαζει. Μου θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την αείμνηστη Εύη Βουτσινά και τα μοναδικά βιβλία της περιέχουν ιστορίες των συνταγών, αποσπάσματα αντίστοιχα από τη λογοτεχνία ή διηγήσεις γιαγιάδων από τις οποίες πήρε αυτές τις συνταγές. Ο Παπαζυμούρης κάνει κάτι ανάλογο, αλλά προσθέτει και κάτι που δεν το έχω δει σε άλλους. Εξηγεί το πώς αντιδρούν τα υλικά και οι θερμοκρασιές σε πολλές συνταγές. Μας εκπαδεύει σαν να είμαστε μαθητές σε σχολή μαγειρικής και μας μαθαίνει πράγματα που μας βοηθούν να μπούμε στο μεδούλι της μγειρικής τέχνης.

Προτείνω αυτή τη συνταγή cookies  που έφτιαξα χτες, αφού τα ξεκίνησα δυο μέρες πριν, όπως ακριβώς μας συμβουλεύει. Ομολογώ πως δεν έχω γευτεί πιο τέλειο μπισκότο. Τραγανό απ’ έξω, μαλακό από μέσα και η κουβερτούρα να σκάει στο στόμα βάλσαμο γευστικό που γλυκαίνει την ψυχή.

Θα κάνω όμως και δύο επισημάνσεις.

Η συμβουλή που δίνω όμως είναι να μη βάλετε και τα δύο ταψιά ταυτόχρονα στις δύο σχάρες του φούρνου. Εμένα αυτά που ήταν στην κάτω σχάρα άρπαξαν από κάτω και μετά τα έξυνα με το μαχαίρι. Αφού ο χρόνο ψησίματος είναι μόνον 15 λεπτά, βάλτε πρώτα το ένα ταψί και μετά το άλλο.

Επίσης εγώ πρόσθεσα εκτός από τις σταγόνες κουβερτούρας και ψιλοκομμένη κουβερτούρα στο χέρι γιατί είχα λίγη και ήθελα να φύγει. Αυτά όμως τα «ροκανίδια» αν και έδωσαν πρόσθετη γεύση, σκούρυναν  λίγο το χρυσαφένιο χρώμα της ζύμης. Εμένα δεν με ενόχλησε αυτό, αλλά το επισημαίνω επειδή μπορεί να ενοχλήσει κάποιον από εσάς αν το επιχειρήσετε.

Καλή επιτυχία!

Εδώ θα βρείτε τη συνταγή:

https://caruso.gr/chocolate-chip-cookies/

Περί προσευχής - Αγίου Νεκταρίου

 

Περὶ Προσευχῆς

Νεοελληνικὴ ἀπόδοση, ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἁγίου Νεκταρίου Θεοτοκάριον», Ἐκδ. Παναγόπουλος

---

1.

Θὰ ὁμιλήσωμε σήμερα δι᾿ ἕνα καίριο θέμα τῆς πνευματικῆς ζωῆς, εἰς τὸ ὁποῖον μᾶς εἰσάγει καὶ τὸ Τριώδιον ὁλόκληρον, ἰδιαιτέρως ὅμως ἡ ἀρχομένη αὐτὴ περίοδος. Τὸ θέμα τῆς προσευχῆς.

Ἄραγε, ξεύρομε τί εἶναι ἡ προσευχὴ καὶ ξεύρομε νὰ προσευχώμαστε; Ἀπὸ μικρὰ παιδάκια ποὺ ἤμαστε, μαθαίναμε νὰ προσευχώμαστε, ἀλλὰ ἡ προσευχή μας ἔχει τὴν πορεία ποὺ πρέπει; Ἡ προσευχὴ εἶναι μία πορεία τῆς ψυχῆς πρὸς τὸν Θεόν, μὲ σκοπὸ νὰ φθάση σ᾿ Αὐτὸν καὶ νὰ ἑνωθῇ μαζί του. Ἐὰν ἡ πορεία δὲν εἶναι σωστή, τὸ αὐτοκίνητο ἢ τὸ πλοῖο δὲν φθάνει ποτὲ στὸν προορισμό του. Ἐὰν ἡ πορεία τῆς προσευχομένης ψυχῆς μας δὲν εἶναι ὀρθή, καταλαβαίνετε ὅτι ποτὲ δὲν θὰ φθάση στὸν Θεό. Σὰν νὰ ἔχωμε μία βάρκα, ἂς ποῦμε, ποὺ ὁ βαρκάρης κτυπάει τὰ κουπιά, ἀλλὰ τελικῶς δὲν κάνει τίποτε ἄλλο, παρὰ στριφογυρίζει γύρω στὸ ἴδιο σημεῖο. Τὸ ἴδιο μπορεῖ νὰ παθαίνωμε καὶ ἐμεῖς καὶ νὰ μὴ τὸ ξεύρωμε κἄν. Πρέπει νὰ δοῦμε, ἡ προσευχή μας εἶναι ἐπιτυχημένη προσευχή;

Ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ δὲν ξεύρει νὰ προσευχηθῇ, εἶναι ἐν τῇ πραγματικότητι ἕνας ἐξωφλημένος ἄνθρωπος. Δὲν ὑπάρχει ἐνδεχόμενο νὰ ἐπιτύχῃ εἰς τὴν ζωή του. Καὶ μοναχὸς νὰ εἶναι, θὰ μείνη πάλι ἕνας ἐπίγειος ἄνθρωπος καὶ δὲν θὰ γίνη ποτὲ ἕνας οὐράνιος ἄνθρωπος. Ἀκόμη περισσότερο, δὲν θὰ γίνῃ ἕνας ἄγγελος, ἐφ᾿ ὅσον δὲν θὰ ξεύρῃ νὰ χρησιμοποιῇ πολὺ καλὰ αὐτὸ τὸ μέσο πορείας καὶ πλεύσεως, τὴν προσευχή.

Εἶναι ἀνυπολόγιστο τὸ κακὸ ποὺ παθαίνομε, τὸ νοιώθετε, ἂν δὲν ξεύρωμε νὰ προσευχηθοῦμε. Ἀνυπολόγιστο! Τὸ μοναδικὸ κακό, τὸ ὁποῖον πάσχομε. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γίνῃ σύγκρισις καταστροφῆς μὲ καμιὰ καταστροφή. Καὶ ἐὰν ὑποθέσωμε ὅτι θὰ χτυπηθοῦν ὅλα τ᾿ ἀστέρια καὶ ὅλοι οἱ κόσμοι μεταξύ τους, καὶ θὰ γίνουν τὰ ἄνω κάτω θρύψαλα, τὸ κακὸ θὰ εἶναι πολὺ μικρότερο ἀπὸ τὸ κακὸ τὸ ὁποῖον ὑφιστάμεθα ἐμεῖς, ἐὰν δὲν ξεύρωμε νὰ προσευχηθοῦμε. Καὶ ἑπομένως, ὁ κίνδυνός μας εἶναι ἄμεσος, κίνδυνος ὁριστικός, στὴν περίπτωσι αὐτῆς τῆς πνευματικῆς ἀγνοίας.

Τί εἶναι ἡ προσευχή; Εἶναι τὸ ὄχημα τῆς ψυχῆς, εἴπαμε. Ἂς τὸ ποῦμε ἔτσι, εἶναι ἀκόμη καὶ ἡ ἀτμόσφαιρα μέσα εἰς τὴν ὁποίαν ζῆ ἡ ψυχή. Πῶς οἱ πνεύμονές μας ἀναπνέουν τὸν ἀέρα; Ἔτσι καὶ ἡ ψυχή μας ἀναπνέει μὲ τὴν προσευχή. Καὶ γιατί ἤλθαμε στὸ μοναστήρι; Διότι ἀκριβῶς τὸ μοναστήρι πάλι εἶναι ἡ ἀτμόσφαιρα τῆς προσευχῆς. Τὰ πάντα διὰ μίαν προσευχή. Ἐάν, λοιπόν, ἡ προσευχὴ αὐτὴ δὲν γίνεται ἢ ἐὰν στραβὰ γίνεται, τότε πῶς εἶναι δυνατὸν τελικῶς νὰ γίνωμε ἐπιτυχημένοι ἄνθρωποι καὶ μάλιστα πνευματικοὶ ἄνθρωποι; Ἐνῶ ἡ προσευχὴ ἡ ὀρθή, νοιώθετε ὅτι τακτοποιεῖ τὰ πάντα, ἀναχαιτίζει κάθε δυσκολία, τὰ προβλήματά μας, τὶς ἀγωνίες μας, τὶς ἁμαρτίες μας, ὅλα τὰ διευθετίζει. Ἀκόμη, μπορεῖ καὶ νὰ τερατουργῇ, νὰ κάνῃ θαύματα εἰς τὴν πορεία μας δηλαδή, καὶ εἰς τὸν ἀγώνα μας καὶ εἰς τὴν ζωή μας.

Ἐὰν δὲν ἔχωμε μέσα μας πλοῦτον Πνεύματος, ἂν δὲν ἔχωμε πλοῦτον χαρᾶς, πλοῦτον εἰρήνης, ἂν δὲν ἔχωμε καρπούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀμέσως ἀντιληπτοὶ καὶ ἐμφανεῖς καὶ μεγάλοι, εἶναι, διότι δὲν τοὺς ἐπιθυμοῦμε ἢ διότι δὲν ξεύρομε νὰ προσευχώμαστε. Καὶ ἂν ἐπιθυμοῦμε — «ἐπιθυμεῖτε, καὶ οὐκ ἔχετε», ποὺ λέγει πολὺ ὡραῖα ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος — καὶ δὲν ἔχετε «διὰ τὸ μὴ αἰτεῖσθαι ὑμᾶς», διότι δὲν ζητᾶμε. Καὶ ἐὰν ζητᾶμε, κακῶς ζητᾶμε, ὅπως λέγαμε προηγουμένως. Διότι «κακῶς αἰτεῖσθε», ὅπως πάλι λέγει ἐκεῖ ὁ Ἀπόστολος.

Γιὰ μᾶς τοὺς μοναχοὺς προσιδιάζει ἰδιαιτέρως ἡ προσευχὴ ἡ νοερά, ἡ προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ, ἡ μονόλεκτος, ὅπως θὰ λέγαμε, προσευχή, μὲ τὴν ὁποία ἰδιαιτέρως θὰ ἀρχίσωμε νὰ ἀσχολούμεθα αὐτὸ τὸ διάστημα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἡ σημερινή μας αὐτὴ κατήχησις θὰ ἔχη ἕνα σκοπὸ εἰσαγωγικό. Προτοῦ μποῦμε στὶς λεπτομέρειες καὶ στὶς ἀφετηρίες καὶ στὶς βάσεις τῆς νοερᾶς προσευχῆς, νὰ ποῦμε μερικὰ πράγματα γενικῶς περὶ προσευχῆς. Διότι ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ πᾶν. Ἀλλὰ ἅμα δὲν ξεύρω, ὅπως σᾶς εἶπα, δὲν κάνω τίποτα. Καὶ τὸ πᾶν γίνεται μία καταστροφὴ τελεία. Μία αὐτοκαταστροφή...

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/agios-nektarios/index.htm

Χαρά Θεού – ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ

Κυριακὴ Ζ᾽Λουκᾶ

 (Λουκ. 8,41-56)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, ἄνθρωπος τίς προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ,
41. ᾧ ὄνομα Ἰάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ,
42. ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν.
43. καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ’ οὐδενὸς θεραπευθῆναι,
44. προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. 45. καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου;
46. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθούσαν ἀπ’ ἐμοῦ.
47. ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι’ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα.
48. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην.
49. Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον.
50. ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται.
51. ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα.
52. ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ὁ δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει.
53. καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν.
54. αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου.
55. καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν.
56. καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτῆς. ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.

https://aerapatera.wordpress.com/2020/11/08/κυριακὴ-ζ᾽λουκᾶ-3/

Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης

 https://youtu.be/DpXE4y9yKs0

Κυριακὴ Ε᾽Λουκᾶ

 (Λουκ. 16,19-31)

Εἶπεν ὁ Κύριος·
19. Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς.
20. πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος
21. καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ.
22. ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη.
23. καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ.
24. καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ.
25. εἶπε δὲ Ἀβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι·
26. καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν.
27. εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου·
28. ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου.
29. λέγει αὐτῷ Ἀβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν.
30. ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ’ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν.
31. εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

https://aerapatera.wordpress.com/2020/11/01/κυριακὴ-ε᾽λουκᾶ-2/