Ανάρτηση 102/2011 (εκατόν συν δκυο) [επίκαιρη, ποδοσφαιρική, ομονοιάτικη και εξ αριστερών] – Οι πολιτικές διαστάσεις της εξοντωτικής τιμωρίας του Προέδρου και του προπονητή της ΟΜΟΝΟΙΑΣ˙ οι “δήμιοι” του κυπριακού ποδοσφαίρου εν δράσει..

{Αν νομίζετε ότι άφησα τα θέρη (μου) τζιαι ξικανναουρίζω, κάμνετε λάθος γιατί έχει τζι’ η μάππα τες πολιτικές της διαστάσεις. Ας πούμεν, ξέρετε γιατί οι οπαδοί της Barcelona φωνάζουν τους οπαδούς της Real «φασίστες»;] ...

Παιδιόθεν υπήρξα “φούρπος” [ποδοσφαιρόφιλος]... Με θυμάμαι μάλιστα να παίζω [με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς] μάππαν σε μια χωράφα γεμάτη αγκαθκιές, τζιαι να γεμώνουν τα κανιά μου αγκάθκια]...

Παράλληλα θυμάμαι (εκ)τοτε « τη μισή μου καρκιάν [στην Κίνα] να βρίσκεται [...] με τη στρατιά που κατεβαίνει ... σαν πράσινο ποτάμι» [παράφραση στίχων του Ναζίμ Χικμέτ] και τον Εαυτό μου να πηγαίνει με ωτοστόπ στα ματς της ΟΜΟΝΟΙΑΣ στο Παραλίμνι, στο Βαρώσι, στη Λάρνακα...

Γι’ αυτό δεν μπορούσα να μην ασχοληθώ με την χτεσινή απόφαση της Δικαστικής [λέμε τώρα] Επιτροπής της ΚΟΠ να τιμωρήσει με εξάμηνο αποκλεισμό από τα γήπεδα των διαβόητων μεγαλο-εγκληματιών του κυπριακού ποδοσφαίρου, Μιλτιάδη Νεοφύτου [alias Μιλτής] Προέδρο της “ΟΜΟΝΟΙΑΣ” και Νεόφυτο Λάρκου, προπονητή της ομάδας!

Ίσως εδώ πείτε [ένεκα των πολλαπλών προβλήματων που σήμερα αντιμετωπίζουμε ως χώρα – οικονομικά, πολιτικά, φυσικο-αεριούχα], πως “ο κόσμος χάννεται τζιαι το μουννίν χτενίζεται” ... Έλα όμως που η ιστορία αυτή [αν και “φουρπική”] έχει τες δικές πολιτικο-ιδεολογικές διαστάσεις...

Εν τούτοις στο παρόν πόνημα μου, δεν καταπιαστώ με τα γνωστά και κοινότοπα που διαχρονικά λένε ή για τα οποία παραπονιούνται και διαμαρτύρονται οι οπαδοί των Αριστερών σωματείων ή αν προτιμάτε των Σωματείων που υποστηρίζονται από τον κόσμο της Αριστεράς [της “ΟΜΟΝΟΙΑΣ”, της “Νέας Σαλαμίνας”, της “Αλκής”, της ΑΕΛ]˙ δηλ. για τον κατατρεγμό των ομάδων τους από τα δεξιά κατεστημένα που εδώ και δεκαετίες ελέγχουν και λυμαίνονται το κυπριακό ποδόσφαιρο. Μπορεί οι πιο φανατικοί [και όχι μόνο] οπαδοί των ομάδων αυτών [και δη της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, η οποία αυτή την εποχή βρίσκεται και στην κορυφή της βαθμολογίας – και μάλιστα 6 ολόκληρους βαθμούς μπροστά από το τρίτο ΑΠΟΕΛ] να γίνονται φορτικοί, βαρετοί και γραφικοί καθώς επαναλαμβάνουν κατά κόρον τα αυτονόητα, για τις ποικίλες και συνεχείς επιθέσεις και ανελέητες διακρίσεις που δέχονται και υπόκεινται οι ομάδες τους. Τις [σκόπιμα] εχθρικές και πλημμελείς σε βάρος τους διαιτησίες και τις άδικες αποφάσεις διαφόρων οργάνων της ΚΟΠ. Συνήθως ΟΛΟΙ οι νέοι κανονισμοί θα τύχουν εφαρμογής πρώτα σε βάρος τους.
[Να φανταστείτε το καλοκαίρι στον αγώνα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ με το ΑΠΟΕΛ για την Ασπίδα της ΚΟΠ, ο διαιτητής χωρίς καμιά δυσκολία έδωσε πέναλτι σε βάρος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, για να ανακαλέσει όμως μετά από λίγο ην απόφαση του όταν του σφύριξαν ότι το πέναλτι ήταν ανύπαρκτο και θα γινόταν ρεζίλι των σκυλιών!]...

Έτσι και χτες η Δικαστική(;) της ΚΟΠ δεν δίστασε να επιβάλει μια εξοντωτική τιμωρία στον προπονητή της ΟΜΟΝΟΙΑΣ σε μια εποχή που η ομάδα είναι πρώτη στο Πρωτάθλημα. Τιμώρησαν χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς κανένα ελαφρυντικό και με μιαν απόφαση που μπάζει από παντού νερά, έναν άνθρωπο που οι ίδιοι είχαν βραβεύσει παλαιοτέρα για το ήθος του και τον είχαν προσλάβει και ως βοηθό προπονητή για την Εθνική Κύπρου. Αλλά τότε ήταν “δικός” τους. Σήμερα βρίσκεται στο αντίπαλο στρατόπεδο! Έχουν άδικο λοιπόν, αυτοί που σκέφτονται πως αυτή η τιμωρία αποτελεί και τρόπο να ανακοπεί η ανοδική πορεία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, αλλά και να πληγεί ότι έχει σχέση με την Αριστερά ή συνενώνει τον κόσμο της;

Τα μελή της Δικαστικής Επιτροπής της ΚΟΠ είναι όλοι «έγκριτοι» δικηγόροι με δεξιές καταβολές ή/και δράσεις και φίλα προσκείμενοι στο ΑΠΟΕΛ! Λόγου χάριν ο πολύς Αριστοτέλης Μισός(!), Επαρχιακός Γραμματέας του ΔΗΣΥ στη Λάρνακα και υποψήφιος με το ΔΗΣΥ στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές [του περασμένου Μάη]. «Τούτος» δεν δίστασε να “προειδοποιήσει” [στην ουσία να απειλήσει] τον Υπαστυνόμο της Αστυνομίας λέγοντας του «...να προσέξει τι θα πει διότι διαφορετικά θα είχε επιπτώσεις» μια και ο Υπαστυνόμος αμφισβητούσε ότι ο διαιτητής δέχτηκε επίθεση από τον προπονητή και τον πρόεδρο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ

Στη απόφαση της η περιβόητη Δικαστική(;) αναφέρει μεταξύ άλλων ότι ο Υπαστυνόμος «... μας έκανε χείριστη και αλγεινή εντύπωση. Δεν ήταν μαρτυράς της αλήθειας». Λαλείτε αυτή η μηδενιστική προσέγγιση της Δικαστικής(;) της ΚΟΠ να αποτελούσε [ρεβανσιστική] προσπάθεια του βαθέως κράτους της Δεξιάς να απαξιώσει την Αστυνομία για την αιρετική της τόλμη να κατανέμει [στο δικό ης Πόρισμα για την έκρηξη στο Μαρί] ευθύνες και στους νεκρούς και να δείξει ότι μπορεί να είναι αναξιόπιστη [η Αστυνομία]; Ήδη έχει ξεφουσκώσει για καλά η φούσκα με την έκρηξη στη Ναυτική Βάση!

Εμένα όμως με προβληματίζει και κάτι άλλο. Στην κατακλείδα της ανάρτησης μου ανάρτηση με αρ. 75/2011  έγραφα για το «...πόσο πολιτικά αφελείς είμαστε, ως Αριστεροί [...] που να μην αμφισβητούμε πλέον [...] αλλά να εμπιστευόμαστε απόλυτα ένα μηχανισμό που έχει τα χαρακτηριστικά που περιέγραψε ο ίδιος ο Πρόεδρος...» [δηλ. την «αποτυχία λειτουργιών και συστημικών διαδικασιών οι οποίες κτίστηκαν μέσα από τις δεκαετίες στη βάση σκοπιμοτήτων και πέρα από τις αρχές της αξιοκρατίας και της χρηστής διοίκησης»]...

Το αυτό [παρόμοια πράματα] συμβαίνει/συμβαίνουν [δυστυχώς] και στο ποδόσφαιρο με τους διοικητικούς παράγοντες των Αριστερών σωματείων. Επιδεικνύουν μια απίστευτη αφέλεια εμπιστευόμενοι τους παράγοντες των δεξιών σωματείων και ότι ΟΛΟΙ μαζί [τι ρομαντισμός] θα διορθώσουν [θα σάσουν] τα κακώς έχοντα στο ποδόσφαιρο. Με την έγκριση τους ή την ανοχή τους [των Αριστερών σωματείων] περνούν κανονισμούς που [έτσι τα ταιριάζουν στο τέλος και] τυγχάνουν εφαρμογής κύρια πάνω στα αριστερά σωματεία [τιμωρίες εδρών, μεγάλα και εξοντωτικά πρόστιμα, πρόστιμα για δηλώσεις κατα της διαιτησίας, αυστηρές και εξοντωτικές ποινές για επιθέσεις κατα των διαιτητών ενώ διαιτητές παραμένουν σχεδόν ατιμώρητοι για πλημμελείς διαιτησίες οι οποίες μάλιστα υποθάλπουν επεισόδια].
Είναι τυχαίο άραγε που οι μόνοι που τιμωρήθηκαν για επιθέσεις ενάντια σε διαιτητές [λες και τούτοι είναι οι αλάνθαστοι πάπες ya ένα είδος ιερών αγελάδων] ήταν πριν κάποια χρόνια ο Κόκος Ηλία της “Σαλαμίνας”(!), πέρσι ο Κώστας Καϊάφας της “Αλκής”(!) και φέτος ο Πρόεδρος και ο προπονητής της “ΟΜΟΝΟΙΑΣ”;! Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή αγαπητοί φίλοι! Θυμάστε που πέρσι [αν δεν κάμνω λάθος] ο κάποιος μάρτυρας [ο διαιτητής;] δεν παρουσιάστηκε στη δικαστική σε υπόθεση που αφορούσε τον τερματοφύλακα του ΑΠΟΕΛ τον Χιώτη και ο τελευταίος τη γλίτωσε; Τούτο έλειπε να τη “φάει” ο Χιώτης που μας δίνει και μαθήματα “ελληνικού ήθους”!

Ξυπνάτε ρε ομονοιάτικα! Τζιαι επιτρόποι τζιαι οπαδοί ... Και τη δύναμη που έχετε [να πηγαίνετε κατα χιλιάδες στα γήπεδα] χρησιμοποιείστε την καταλυτικά! Μόνο έτσι μπορείτε να κάμετε τους άλλους να αλλάξουν μυαλά και να ΣΑΣ σεβαστούν!!! Αν το επόμενο Σαββατοκύριακο δεν παει ΚΑΝΕΝΑΣ στο match στο Παραλίμνι [και η τοπική ομάδα δεν θα έχει εισπράξεις] να δείτε πως θα ξεκινήσουν να “βουρούν σαν τα καμήλια” τζιαι να γυρέφκουν τα λάθη!!!

Anef_Oriwn
Σάββατο 26/11/2011

Ανάρτηση 101/2011(εκατόν συν μία) [επίκαιρη, αντιφασιστική, αναδημοσιευμένη] – Ολίγα τινά περί του φασισμού και της εξ αίματος συγγένειας του με τη Δεξιά.

Για να ανανεώσουμε την αρθρογραφία του Blog ΜΑΣ [πόσο να ακούτε το τραγουδάκι του Παπακωνσταντίνου “Εγώ είμ’ εγώ”!], αναδημοσιεύουμε σήμερα, από τη [σημερινή] “Χαραυγή”, ένα κείμενο του τακτικού αρθρογράφου της εφημερίδας Γεώργιου Πογιατζιή με θέμα τον φασισμό και τη εγγενή σχέση του με τη Δεξιά. Με το ίδιο θέμα ασχοληθήκαμε και προεκλογικά [των βουλευτικών εκλογών του περασμένου Μάη] στην ανάρτηση ΜΑΣ με αρ. 44/2011.

Σχόλια και παρατηρήσεις επιφυλάσσομαι να κάνω μετά, όταν ή αν βρω χρόνο! [Λείφκουμαι τον πολλά τελευταία!]...

***************************
Ο φασισμός είναι ψυχοπαίδι και ιδεολογικό τέκνο της Δεξιάς
[του Γεώργιου Πογιατζιή - “Χαραυγή”, 21/11/2011, σελ. 10, link: http://www.haravgi.com.cy/site-article-14070-gr.php].

{Οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις είναι δικές μου. Επίσης δικά μου είναι τα αναγραφόμενα μέσα σε αγκύλες}...

Στην έκδοση της “Σημερινής” ημερ. 15/11/2011 στην καθημερινή του στήλη ο συντάκτης της κ. Μ. Δημητρίου επιχειρεί μάταια να καλύψει κάτω από μια ψευδεπίγραφη και επιφανειακή δημοκρατική ευαισθησία το χοντροκομμένο και χυδαίο αντικομμουνισμό του τον οποίο σερβίρει καθημερινά προς τέρψη των αναγνωστών της “Σημερινής”. [Σημ. Ιστολόγου: Τίτλος άρθρου: “Μπλε και κόκκινο σε πένθιμο φόντο”].

Με αλχημείες και σοφιστείες προσπαθεί να συνταυτίσει την Αριστερά στην Ελλάδα με τη “Χρυσή Αυγή” επειδή και οι δύο τάχθηκαν ενάντια στην κυβέρνηση Παπαδήμου, άρα είναι το ίδιο και το αυτό.

Αυτό ήταν το κεντρικό μήνυμα το οποίο επιδιώκει να στείλει. Η προσπάθεια δυσφήμισης της Αριστεράς συνταυτίζοντάς τη με το φασισμό δεν είναι κάτι το νέο και ούτε ανακάλυψη της Σημερινής και των συντακτών της.

Αυτοί επαναλαμβάνουν σαν αντηχεία τον άλλοτε ραφιναρισμένο και άλλοτε χοντροκομμένο αντικομμουνισμό που παράγουν τα διάφορα αντικομμουνιστικά ινστιτούτα και ιδρύματα της Ευρώπης. Ο φασισμός και η ακροδεξιά όμως δεν είναι μια ανεξάρτητη ιδεολογία ή ένα ανεξάρτητο κοινωνικό φαινόμενο. Ο φασισμός είναι η εξουσία των πιο αντιδραστικών κύκλων του χρηματιστηριακού κεφαλαίου της αστικής τάξης και της Δεξιάς και ο οποίος αναλαμβάνει την εξουσία όταν η αστική τάξη αδυνατεί να εξασφαλίσει την εξουσία της με τις παραδοσιακές μορφές του αστικού κοινοβουλευτισμού και της αστικής δημοκρατίας ή όταν υπάρχουν προβλήματα που δεν μπορούν να λυθούν με τις παραδοσιακές μορφές κοινοβουλευτισμού. Όπως έγινε στη Γερμανία με τον Χίτλερ το 1933, στην Ισπανία το 1936, στην Ελλάδα με τη Χούντα το 1967, στη Χιλή το 1973 και όπου αλλού η αστική τάξη κινδύνευε να χάσει την εξουσία.

Όταν η αστική τάξη κινδυνεύει να χάσει την εξουσία τότε η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία παραμερίζεται και εγκαθιδρύεται η ωμή φασιστική δικτατορία για καταστολή της Αριστεράς και του συνειδητά και ταξικά προσανατολισμένου συνδικαλιστικού κινήματος. Θύματα αυτής της καταστολής μπορεί να υπάρξουν ακόμα και από το χώρο της δημοκρατικής δεξιάς και τις παρυφές της αστικής τάξης όπου συνήθως υπάρχουν και ψευδαισθήσεις για το ταξικό χαρακτήρα της δημοκρατίας.

Όταν η κατάσταση εξομαλυνθεί τότε επανερχόμαστε ξανά στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Σε ομαλές συνθήκες ο φασισμός υπάρχει με τη μορφή γραφικών οργανώσεων τύπου ΕΛΑΜ, “Χρυσή Αυγή”, κουκκουλοφόροι τις οποίες και πάλι η Δεξιά χρησιμοποιεί είτε για δυσφήμιση του ταξικά προσανατολισμένου συνδικαλιστικού κινήματος και αποπροσανατολισμό του για επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες και την καλλιέργεια φοβικών συνδρομών ανάμεσα στο λαό.

Οι ακροδεξιές ή αναρχικές οργανώσεις όχι μόνο δεν έχουν τίποτε το κοινό με την Αριστερά ούτε στη νοοτροπία και την ψυχολογία ούτε στη νομιμοφροσύνη ή τον αγώνα για υπεράσπιση και διερεύνηση της δημοκρατίας, αλλά πρεσβεύουν ακριβώς τα αντίθετα από τα ιδανικά της Αριστεράς, η οποία συχνά πυκνά πέφτει και θύμα των επιθέσεών τους όπως στην τελευταία εκδήλωση του ΠΑΜΕ έξω από το ελληνικό κοινοβούλιο όπου υπήρξε και ένας νεκρός από το χώρο της Αριστεράς. Ούτε ασφαλώς και η “Σημερινή” είναι και το πιο αντιπροσωπευτικό έντυπο για να ψέξει την Αριστερά συνταυτίζοντάς τη με ακροδεξιές νοοτροπίες και οργανώσεις.

Η “Σημερινή” ήταν πάντα ο κατεξοχήν εκφραστής της άκρας Δεξιάς και του εθνικισμού στην Κύπρο και η οποία είχε χαρακτηρίσει χωρίς ποτέ να το αποσύρει σαν επάναγκες το φασιστικό πραξικόπημα της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β' στην Κύπρο.

Θα ρωτήσουμε όμως κάτι πολύ απλό.

Δεν εξεγείρεται η τόση δημοκρατική ευαισθησία τους όταν διορίζεται σαν πρωθυπουργός και ηγέτης της Ελλάδας ένας τραπεζίτης, ο οποίος δεν είναι καν βουλευτής; Όταν διορίζεται σ’ αυτή τη θέση από δύο κόμματα τα οποία καθομολογουμένως βρίσκονται σε πλήρη πολιτική ανυποληψία ανάμεσα στον ελληνικό λαό;
Όταν χυδαία και ξεδιάντροπα απαιτείται από τους ξένους να δεσμευτούν εγγράφως τα δύο κόμματα αν θα εφαρμόσουν πλήρως τις αντιλαϊκές πρόνοιες της συμφωνίας της 26 Οκτωβρίου.

Ο κ. Παπαδήμος διορίστηκε με το έτσι θέλω από τους ξένους για δύο βασικά λόγους:

1. Για να αποφευχθούν πάση θυσία οι εκλογές και η έκφραση της λαϊκής βούλησης η οποία θα έστελνε στα αζήτητα και τα δύο κόμματα, αλλά και το δικομματισμό και τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις.

2. Για να κάνει τη βρώμικη δουλειά ένας εξωκοινοβουλευτικός και εξωκομματικός παράγοντας για εφαρμογή ακόμα πιο αντιλαϊκών και εξοντωτικών μέτρων, για να παραμείνουν όσο γίνεται πιο αλώβητα τα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ;

Δυστυχώς για τον ελληνικό λαό δεν έχει εναλλακτική επιλογή. Βρίσκεται παγιδευμένος μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ). Ακόμα και σ' αυτές τις τραγικές συνθήκες η Αριστερά στην Ελλάδα δεν κατάφερε να κάνει την υπέρβαση και να παρουσιαστεί μ' ένα κοινό μίνιμουμ πρόγραμμα, το οποίο να συνενώσει όλες τις προοδευτικές δυνάμεις της χώρας και να παρουσιαστεί σαν η εναλλακτική επιλογή του ελληνικού λαού διεκδικώντας όχι απλά μια μικρή ή μεγάλη αύξηση των ποσοστών της, αλλά την εξουσία ολόκληρη.

Αυτή είναι η ιστορική στιγμή συνάντησης της Αριστεράς στην Ελλάδα με την ιστορία.

Υπάρχει ακόμα χρόνος.

Για το copy-paste,
Anef_Oriwn
Δευτέρα 21/11/2011

Ανάρτηση 100/2011!!! (η εκατοστή για φέτος!) [σύντομη, τραγουδιστική, αφιερωματική, “ναρκισσιστική”] Special αφιέρωση στον Blogοδεσπότη...



Αισίως [αφού όμως περάσαμε μέσα από τόσες Συμπληγάδες, Σκύλες και Χάρυβδες] φτάσαμε [ο γνωστός μεγαλοπρεπής πληθυντικός] για φέτος στην 100η(!) ΜΑΣ ανάρτηση! Θέλοντας όμως να τιμήσουμε τα γένια ΜΑΣ και να λιβανίσουμε και τους Εαυτούς ΜΑΣ, όντας και ολίγο τι “Νάρκισσοι”, είπαμε να την αφιερώσουμε [την ανάρτηση] στον Σύντροφο Blogοδεσπότη, που αυτή την εποχή περνάει κάποια ζόρια και από φάσεις διάφορες.

Πάμε λοιπόν σε μια ακόμα τραγουδιστική αναρτήση ... [Επόλλυνα τες τελευταίως, αν και δεν έχουν και πολλή κίνηση] ...

“Εγώ είμαι εγώ”, λοιπόν... [Στίχοι: Γιάννης Δεσύπρης]

Δεν είμαι ο τύπος ο γνωστός
επιφανής και κοσμικός
ούτε σε κόμμα αρχηγός
να βγαίνω στις ειδήσεις

Δεν είμαι ο τύπος ο γνωστός
ούτε της δόξας κυνηγός
σε σήριαλ ηθοποιός
να με χειροκροτήσεις.

Εγώ είμ’ εγώ και τα ‘χω βρει
με τη δική μου φάτσα
κι’ ας είμ’ αδέσποτο σκυλί
και μπερδεμένη ράτσα.

Κράτα εσύ το όνομα
κρατάω εγώ τη χάρη
κράτα εσύ όλη τη γη
κρατάω το φεγγάρι.

Δεν είμαι μόδα εποχής
με ένδυμα περιωπής
για δυο φεγγάρια εραστής
να με ακολουθήσεις.

Δεν είμαι ο τύπος ο σωστός
ο έρωτας σου ο χθεσινός
και ευεργέτης εθνικός
άγαλμα να μου στήσεις.

Εγώ είμ’ εγώ και τα ‘χω βρει
με τη δική μου φάτσα
κι’ ας είμαι αδέσποτο σκυλί
και μπερδεμένη ράτσα.

Κράτα εσύ το όνομα
κρατάω εγώ τη χάρη
κράτα εσύ όλη τη γη
κρατάω το φεγγάρι.

Anef_Oriwn
Κυριακή 13/11/2011

Ανάρτηση 99/2011 (εκατόν παρά μία) [επίκαιρη, ελλαδική, πολιτικοοικονομική] – Ολίγα τινά ακόμα για τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στην “Μητέρα Πατρίδα”...

Στην ανάρτηση μου με αρ. 96/2011, είχα ασχοληθεί εκτάκτως [και σε συντομία] με την οικονομικοπολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και τη δεινή θέση στην οποία έχουν περιέλθει οι ελλαδίτες “αδελφοί”, κυρίως λόγω της παγκόσμιας οικονομικής [καπιταλιστικής] κρίσης.

Στην κατακλείδα του κειμένου μου είχα παραθέσει και τον στίχο «Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά» [από το τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου σε στίχους Μάνου Ελευθερίου για τον Νίκο Πλουμπίδη – link: http://www.youtube.com/watch?v=Q3_7JNU86m0] για να αναδείξω την ουσία και το περιεχόμενο μιας ενδεχόμενης [τότε και προ των πυλών σήμερα] συνεργασίας σε κυβερνητικό επίπεδο μεταξύ ΠΑΣΟΚ και “Νέας Δημοκρατίας”. Όπως ανάφερα και πιο πάνω μια τέτοια κυβερνητική συνεργασία [έστω και ως μεταβατική μέχρι τον Γενάρη οπόταν υπολογίζεται ότι θα διεξαχθούν στη χώρα νέες γενικές εκλογές] είναι ήδη επί θύραις, καθώς είναι και απαίτηση [εκβιαστική] των μεγάλο-τοκογλύφων της Ευρωπαϊκής Ένωση που τρέχουν να σώσουν την Ελλάδα – τρομάρα τους! Φαίνεται όμως ότι σκάλωσαν στο ποιος εν να είναι ο πρωθυπουργός...

Ούτε σήμερα θα πω πολλά για την κατάσταση στη Μητέρα –Πατρίδα. Απλώς θα παραθέσω κάποιες σκέψεις μου και θα καταθέσω μερικούς προβληματισμούς μου:

1. Η οικονομική κρίση και η σωρεία προβλημάτων που έχει επισωρεύσει ανά το παγκόσμιο [οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά] είναι εγγενή γνωρίσματα του καπιταλιστικού συστήματος. Όσο τούτο το γεγονός δε γίνεται αντιληπτό και κατανοητό από τις ευρύτερες μάζες των εργαζομένων, ΕΜΕΙΣ θα παραμένουμε «στο ίδιο έργο θεατές» κι όλο και πιο πίσω θα πηαίννουμεν!

2. Αφού ο άτιμο [και όντως είναι ΑΤΙΜΟ] το σύστημα το καπιταλιστικό ΔΕΝ παει άλλο [και ούτε η λυκοφιλία ΠΑΣΟΚ – “Νέας Δημοκρατίας” θα το σώσει] γιατί οι “αδελφοί” Ελλαδίτες το παλεύουν ακόμα; Δεν μπορούν επιτέλους να δοκιμάσουν και κάτι άλλο; Ας πούμεν, σε ποιο βαθμό ο ελληνικός λαός [ως κοινωνία σε δοκιμασία] έχει μελετήσει και κατανοήσει, την “Πρόταση του ΚΚΕ για λαϊκή εξουσία και οικονομία”; Κάποιοι άσπονδοι φίλοι θιασώτες ή/και απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος σίγουρα θα μειδιάσουν [και χλευαστικά ακόμα], αλλά “πάταξον μεν, άκουσον δε”.

3. Ή αφού θέλουν τέλος πάντων να το συνεχίσουν καπιταλιστικά [κι έχουν γράψει στα παλιά τους τα παπούτσια την Αριστερά], γιατί δεν προσπαθούν τουλάχιστον να απεγκλωβιστούν από τους ασφυκτικούς εναγκαλισμούς και τις δαγκάνες των χωρών του πλούσιου Βορρά και να στραφούν προς άλλες κατευθύνσεις όπως προς Ρωσία ή Κίνα μεριά [κάτι που πρέπει στα σοβαρά να μελετήσουν κι ΕΜΕΙΣ εδώ στην Κύπρο]; Κι άστε τον νεοφανή φωστήρα της “Σημερινής” Γιώργο Πλουτάρχου να ΜΑΣ λέει ότι «Κομμουνιστικό Κόμμα και Συνασπισμός είναι γνωστό πως, βάσει της κοινωνικοοικονομικής, αλλά και πολιτικής τους φιλοσοφίας, διέπονται από αντιευρωπαϊσμό, έχουν τον ευρωσκεπτικισμό στο DNA τους»...
Τόσα ξέρει, τόσα μας λαλεί!

4. Αφού λοιπόν, ΟΛΟΙ [και απευθύνομαι σ’ όσους απλούς ανθρώπους και εργαζόμενους που τυχόν με διαβάζουν – σ’ όλους αυτούς που παλεύουν καθημερινώς, αν έχουν δουλειά, για ένα μεροκάματο, ή και νυχτοκάματο], βλέπουμε ότι ο καπιταλισμός ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να είναι το μέλλον της ανθρωπότητας, γιατί δεν τον πετάμε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Εδώ και 300 τόσα χρόνια ΔΕΝ κατάφερε να επιλύσει έστω και υποτυπωδώς τα χρόνια προβλήματα της ανθρωπότητας όπως η φτώχεια, η πείνα, η εξαθλίωση, η μίζερα, η ανέχεια, οι αρρώστιες, η αγραμματοσύνη, η ανεργία, η ανελευθερία, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η βία, οι πόλεμοι, οι επαναλαμβανόμενες οικονομικές κρίσεις, γιατί να πιστέψουμε ότι θα τα καταφέρει τώρα;

Άντε να μην πω και καμιά βαριά κουβέντα!

Anef_Oriwn
Τρίτη 8/11/2011

Ανάρτηση 98/2011 [επετειακή, μακροσκελής, επαναστατική, κομμουνιστική, ιστορική] – Λίγα λόγια (ιστορίας) για την Οκτωβριανή Επανάσταση

Εισαγωγικά:
Με την ευκαιρία της αυριανής [7 του Νιόβρη] 94η επετείου της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης [που εκδηλώθηκε στις 25 του Οκτώβρη του 1917 – με το παλιό ημερολόγιο], θα ‘θελα και φέτος να γράψω λίγα λόγια, όπως ανελλιπώς [ως “δογματικός” Αριστερός] κάμνω καθεχρονικά από το 2008 που δημιούργησα το blog ετούτο.

Μπορεί σήμερα [μετά την κατάρρευση της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης και γενικότερα των χωρών του “υπαρκτού σοσιαλισμού”], από την Οκτωβριανή Επανάσταση να έχουν μείνει μόνο μείνει τα οράματά της για έναν καλύτερο κόσμο χωρίς δυνάστες και εκμεταλλευτές, [κάτι που τελικά εκείνη δεν κατόρθωσε, δυστυχώς, να υλοποιήσει], όμως δεν παύει να αποτελεί ένα γεγονός που συγκλόνισε τον κόσμο και να παραμένει φάρος φωτεινός για όσους ρομαντικούς οραματίζονται ακόμα μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία.

Παράλληλα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το σοβιετικό κράτος που προήλθε από την Επανάσταση του Οκτώβρη συνέβαλε αποφασιστικά στην ήττα της χιτλερικής Γερμανίας [και γενικότερα του φασισμού] και αυτό ήταν μια μεγάλη συνεισφορά στο σύγχρονο κόσμο.

Πιο κάτω θα παραθέσω [παρμένα από σχετικό ένθετο του σημερινού “Ριζοσπάστη” - 6/11/2011] τα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν στην εκδήλωση και εδραίωση της Οκτωβριανής Επανάστασης...

{Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου]...

***********************
“… Η σοσιαλιστική επανάσταση κατάργησε το αστικό κράτος και τσάκισε τους βάρβαρους τρομοκρατικούς μηχανισμούς του, τους αντικατέστησε με τα Σοβιέτ, στα οποία στηρίχτηκε το νέο κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου. Τα Σοβιέτ ήταν γέννημα της αυτενέργειας των μαζών μέσα στη φωτιά της Επανάστασης του 1905 - 1907, και όργανα πραγματικής συνεχούς μαζικής λαϊκής συμμετοχής στην άσκηση της εξουσίας.

Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος που άρχισε την 1η Αυγούστου 1914 εξαπολύθηκε από δύο αντίπαλους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, ο ένας με επικεφαλής τη Γερμανία και την Αυστρουγγαρία και ο άλλος με επικεφαλής την Αγγλία και τη Γαλλία. Η Ρωσία ανήκε στη συμμαχία της Αντάντ στο πλευρό των Αγγλογάλλων. Ο Λένιν χαρακτηρίζοντας αυτόν τον πόλεμο έγραφε: «... Η πάλη για αγορές και η καταλήστευση ξένων χωρών, η τάση να καταπνίξουν το επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου και της δημοκρατίας στο εσωτερικό των χωρών, η τάση να αποβλακώσουν, να διασπάσουν και να εξοντώσουν τους προλετάριους όλων των χωρών... (αυτό είναι) το μοναδικό πραγματικό περιεχόμενο, πραγματικό νόημα του πολέμου». (Λένιν «Άπαντα», τ. 26, σελ. 1).

Οι μπολσεβίκοι εξηγούσαν τι είναι αυτός ο πόλεμος και ποιους ωφελεί. Η συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των αγροτών υποστήριζε τους μπολσεβίκους (οι μενσεβίκοι και οι εσσέροι έριξαν το σύνθημα για την υπεράσπιση της πατρίδας). Τη θέση αυτή ο Λένιν την ονόμασε «σοσιαλσοβινισμό». Ο ρωσικός και ο ξένος Τύπος της αστικής τάξης και οι οπορτουνιστές εξαπέλυσαν μια συκοφαντική εκστρατεία «για αδιαφορία για τα συμφέροντα της πατρίδας». Οι μπολσεβίκοι απαντούσαν μέσω του Λένιν ότι «δεν είμαστε ενάντια στην πατρίδα, αλλά ενάντια στην προσπάθεια να παρουσιαστεί για πατρίδα εκείνη η τσαρική Ρωσία, εκείνη η φυλακή των λαών» (Λένιν «Άπαντα», τ. 26, σελ. 104 - 108).

Η συμμετοχή της τσαρικής Ρωσίας στον Πόλεμο όξυνε τις κοινωνικές της αντιθέσεις. Οι πολεμικές ήττες του ρωσικού στρατού, το χάσιμο εδαφών (π.χ. Πολωνία, Βαλτικές Χώρες), οι μεγάλες απώλειες (τρία εκατομμύρια εκτός μάχης), η έλλειψη πυρομαχικών, η ανικανότητα της ανώτατης ηγεσίας του στρατού, η δυσαρέσκεια στους κατώτερους αξιωματικούς και φαντάρους, η έλλειψη τροφίμων προκάλεσαν σημαντική δυσαρέσκεια όχι μόνο στους εργάτες και τους αγρότες που υπέφεραν από τις καταστροφές του πολέμου, αλλά και στην αστική τάξη της Ρωσίας, η οποία καταλάβαινε ότι η τσαρική εξουσία δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα συμφέροντά της. Το γεγονός ότι ο τσάρος προσανατολιζόταν προς τη Γερμανία και στο ενδεχόμενο της σύναψης ξεχωριστής ειρήνης, ώθησε την αστική τάξη σε εναντίωση στον τσαρισμό που με τη συμβολή και των Αγγλίας και Γαλλίας, άρχισε να οργανώνει την ανατροπή του. Ταυτόχρονα το 1916 ξέσπασαν εξεγέρσεις διάφορων εθνοτήτων στον Καύκασο και την Κεντρική Ασία ενάντια στη Τσαρική Αυτοκρατορία.

Τα σχέδια της αστικής τάξης για ανατροπή του τσάρου συνδέθηκαν με μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις και απεργίες που πραγματοποιήθηκαν το Φλεβάρη του 1917, ως αποτέλεσμα των ελλείψεων σε τρόφιμα, της μαζικής ανεργίας και της γενικότερης όξυνσης των κοινωνικών προβλημάτων. Η μαζική πολιτική δράση των εργατών, οργανωμένων στα Σοβιέτ, των αγροτών και της αστικής τάξης οδήγησε τελικά στην ανατροπή του τσάρου.

Ο λαός είχε ξεσηκωθεί και από το Γενάρη του 1917 ακόμη εμφανίστηκαν μεγάλες εργατικές, λαϊκές διαδηλώσεις και απεργίες, με συνθήματα - αιτήματα: «Θέλουμε ψωμί», «Κάτω ο πόλεμος και η απολυταρχία».

Στις 23 Φλεβάρη ξεσπούν μεγάλες εργατικές απεργίες στην Πετρούπολη. Η αστυνομία επεμβαίνει. Άρχισαν και οι πρώτες συγκρούσεις με το στρατό. Πέφτουν οι πρώτοι νεκροί.

Στις 26, αργά το βράδυ, το μπολσεβίκικο κέντρο αποφασίζει για τη μετεξέλιξη της γενικής απεργίας σε ένοπλη εξέγερση. Άρχισε το πρωί στις 27, με 10.000 άτομα, το μεσημέρι με 25.000 και το βράδυ με 67.000 ένοπλους εξεγερμένους.

Ο τσάρος κλείνει τη Δούμα (Βουλή). Η Πετρούπολη περνά στα χέρια των επαναστατημένων μαζών. Οι τσαρικοί υπουργοί συνελήφθησαν. Η επανάσταση στην πρωτεύουσα νίκησε πλήρως. Ο τσαρισμός ανατράπηκε.

Την επανάσταση έκαναν οι λαϊκές μάζες, οι εργάτες, τη δύναμη για το σχηματισμό κυβέρνησης την είχε η εκτελεστική επιτροπή του Σοβιέτ της Πετρούπολης.

Τα Σοβιέτ είτε θα αποτελούσαν στήριγμα της αστικής εξουσίας, είτε θα μετατρέπονταν σε όργανα επαναστατικής πάλης για την ανατροπή της αστικής κυβέρνησης. Έτσι, αντί όμως να σχηματίσουν κυβέρνηση, έδωσε τη συγκατάθεσή της να σχηματιστεί κυβέρνηση από μέλη της Δούμας. Εκείνη την περίοδο κυριαρχούσαν σε αυτά οι μενσεβίκοι και οι εσέροι («σοσιαλιστές επαναστάτες»), οι οποίοι έθεταν ως καθήκον τη στήριξη της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης. Παραχώρησαν, λοιπόν, την εξουσία στην αστική τάξη.

Ποιο το αποτέλεσμα της επανάστασης του Φλεβάρη; Δημιουργήθηκε αυτό, που ο Λένιν χαρακτήρισε δυαδική εξουσία, δίνοντας έτσι συνοπτικά την πραγματικότητα σε μια μεταβατική στιγμή της επανάστασης. Η επίσημη κρατική εξουσία ανήκε στην αστική τάξη που εκφραζόταν με την προσωρινή κυβέρνηση, αλλά υπήρχε και το Σοβιέτ της Πετρούπολης, που αποτελούνταν από αγρότες, εργάτες και στρατιώτες αντιπροσώπους. Η αστική τάξη ήθελε να απαλλαγεί από τη δυαδική εξουσία, αλλά ο λαός κρατούσε τα όπλα στα χέρια του, γι' αυτό η αστική τάξη δεν μπορούσε για την ώρα να χρησιμοποιήσει βία. Οι εργάτες και αγρότες πίστευαν πως θα γίνει Ειρήνη, πως θα πάρουν τη γη και πως οι εθνότητες θα αποκτήσουν την ελευθερία τους. Η αστική τάξη ούτε καν σκεπτόταν κάτι τέτοιο.

Στις 17 του Απρίλη 1917 ο Λένιν παρουσίασε στα μπολσεβίκικα στελέχη τις προγραμματικές θέσεις όπου διατύπωσε τη στρατηγική κατεύθυνση για τη μετεξέλιξη της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε σοσιαλιστική. Αυτές οι θέσεις του Λένιν πέρασαν στην Ιστορία σαν «Θέσεις του Απρίλη». «...Η ιδιομορφία της σημερινής στιγμής στη Ρωσία βρίσκεται στο πέρασμα από το πρώτο στάδιο της επανάστασης που έδοσε την εξουσία στην αστική τάξη, εξαιτίας της ανεπαρκούς συνειδητότητας και οργάνωσης του προλεταριάτου, στο δεύτερο στάδιό της, που πρέπει να δόσει την εξουσία στα χέρια του προλεταριάτου και των φτωχών στρωμάτων της αγροτιάς...» (Λένιν «Απαντα», τ. 31, σελ. 114).

Στο 1ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ τον Ιούνη 1917, ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν ο εξής: μπολσεβίκοι 100, μενσεβίκοι 280 και εσσέροι 285 αντιπρόσωποι. Οι μπολσεβίκοι αντιπρόσωποι δούλεψαν με επιμονή και αποκάλυψαν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου και τον όλεθρο στον οποίο οδηγεί ο συμβιβασμός με την αστική τάξη. Και με τη νέα κυβέρνηση ο πόλεμος συνεχιζόταν, η πείνα και η φτώχεια έπληττε τους εργαζόμενους. Τα μετόπισθεν γέμισαν από ανάπηρους και σακατεμένους από τον πόλεμο. Οι διαδηλώσεις που οργάνωσε η κυβέρνηση στράφηκαν εναντίον της. Από τους 500.000 διαδηλωτές, οι 400.000 έφερναν πανό με συνθήματα «Κάτω ο πόλεμος», «Να φύγουν οι καπιταλιστές μακελάρηδες», «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ». Ξεσπά δεύτερη κυβερνητική κρίση (αποτράπηκε προσωρινά με τη διαταγή της κυβέρνησης για γενική επίθεση στο μέτωπο).

Η τακτική της κυβέρνησης ήταν να ικανοποιήσει τους συμμάχους της που απαιτούσαν συνέχιση των επιχειρήσεων, έτσι ώστε σε περίπτωση επιτυχίας να σταθεροποιήσει τη θέση της. Και, σε περίπτωση αποτυχίας, θα μπορούσε να αποδώσει την ευθύνη στην «υπονόμευση» του στρατού από τους μπολσεβίκους.

Στις 17 του Μάη, ο υπουργός των Εξωτερικών της προσωρινής κυβέρνησης Μιλιούκοφ έστειλε στους Δυτικούς συμμάχους επιστολή με την οποία διαβεβαίωνε ότι η Ρωσία θα συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι τη νίκη και θα τιμήσει όλες τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει, άλλοτε, ο τσάρος. Η θέση αυτή της κυβέρνησης ξεσήκωσε κύμα αγανάκτησης.

Εργάτες, αγρότες, στρατιώτες κατέβηκαν στους δρόμους με τα συνθήματα: «Κάτω ο πόλεμος, όλη η εξουσία στα Σοβιέτ», με επικεφαλής τους μπολσεβίκους. Οι διαδηλωτές συγκρούστηκαν με αντιδιαδήλωση των αστών καντέτων που υποστήριζαν την κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα, συγκρούστηκαν δύο τάξεις, οι αστοί που ήθελαν τον πόλεμο και η εργατιά, η αγροτιά, οι στρατιώτες που ήθελαν την ειρήνη. Ξέσπασε πολιτική κρίση. Παραιτήθηκε ο Μιλιούκοφ. Το Σοβιέτ της Πετρούπολης, ενώ μπορούσε να πάρει την εξουσία, δεν το έκανε. Ικανοποιήθηκε με την παραίτηση υπουργών και με το να πάρει μέρος στην κυβέρνηση με πέντε υπουργούς, δύο εσσέρους, δύο μενσεβίκους και έναν «εργατικό», τον Κερένσκι. Οι μπολσεβίκοι ήταν κατηγορηματικά κατά της συμμετοχής στην κυβέρνηση του πολέμου, κατά των συμβιβαστών και επέκριναν δριμύτατα τους εσσέρους και τους μενσεβίκους για τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση, «θεωρώντας αυτήν την ενέργεια σαν υποχώρηση του μενσεβικισμού και από την επανάσταση».

Όταν όλα τα σχέδιά τους απέτυχαν, οι καντέτοι αστοί δήλωσαν ότι θα αποχωρήσουν από την κυβέρνηση, αν δεν αφοπλιστούν τα επαναστατικά στρατεύματα που φρουρούσαν την Πετρούπολη και το ναυτικό της Βαλτικής. Ζήτησαν να αφαιρεθεί το δικαίωμα στους εργάτες να ελέγχουν την κυβέρνηση και τη στρατιωτική διοίκηση και να καθιερωθεί η θανατική ποινή στο μέτωπο. Οι εργάτες και οι στρατιώτες με τα όπλα κατέβηκαν στους δρόμους, φωνάζοντας «να φύγουν οι υπουργοί των μπουρζουάδων». Μαζί κινήθηκαν και οι επαναστατημένοι ναύτες, καθώς και εργάτες πολλών εργοστασίων. Σε αυτήν την κατάσταση της επαναστατικής έξαρσης στην Πετρούπολη οι μπολσεβίκοι προειδοποίησαν τις μάζες ότι ένα τέτοιο βήμα για να πάρουν την εξουσία τα Σοβιέτ ήταν πρόωρο. Θα μπορούσαν να την πάρουν στην Πετρούπολη, μα δε θα μπορούσαν να την κρατήσουν, γιατί ο στρατός και η επαρχία ήταν ακόμα με το μέρος των συμβιβασμένων κομμάτων των εσσέρων και των μενσεβίκων και δε θα υποστήριζαν την ανατροπή της προσωρινής κυβέρνησης.

Αλλά δεν στάθηκε δυνατό να συγκρατήσουν τις μάζες. Γι’ αυτό, η ΚΕ του ΣΔΕΚΡ αποφάσισε να μπει επικεφαλής του κινήματος για να προσδώσει σε αυτό έναν ειρηνικό και οργανωμένο χαρακτήρα. Στις 17 Ιούλη 1917, 500.000 εργάτες, στρατιώτες και ναύτες διαδηλώνουν στους δρόμους της Πετρούπολης. Αντιπρόσωποί τους παρουσιάζονται στην Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή του Σοβιέτ και προτείνουν να αναλάβει αυτή όλη την εξουσία, δηλώνοντας: «Εχουμε εμπιστοσύνη στο Σοβιέτ, όχι όμως και σε αυτούς που το Σοβιέτ εμπιστεύεται».

Η ΚΕ δεν δέχθηκε. Σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση συνασπισμού, με πρωθυπουργό τώρα τον Κερένσκι. Σε αυτήν έπαιζαν αποφασιστικό ρόλο οι καντέτοι, οι εσσέροι και οι μενσεβίκοι, καθώς και η ΕΕ του Σοβιέτ, που τη βαφτίζουν «Κυβέρνηση Σωτηρίας της Επανάστασης» και αφήνουν το δικαίωμα στα Σοβιέτ να ασκούν έλεγχο σε αυτήν. Η κυβέρνηση διαλύει όλα τα συντάγματα που εδρεύουν στην Πετρούπολη, καθιερώνει τη θανατική ποινή, προχωρεί στον αφοπλισμό των εργατών της Πετρούπολης και διατάσσει τη σύλληψη των καθοδηγητών του μπολσεβίκικου κόμματος.

Η δυαδική εξουσία τελείωσε. Δόθηκε διαταγή να συλληφθεί ο Λένιν και συγκροτήθηκε ειδικό απόσπασμα. Ο αξιωματικός που ήταν επικεφαλής είχε διαταγή να εκτελέσει τον Λένιν επί τόπου. Παίρνοντας υπόψη την όλη κατάσταση η ΚΕ του Κόμματος με πρωτοβουλία του Στάλιν και του Σβερτλόφ υποχρέωσε τον Λένιν να κρυφτεί και να περάσει στην παρανομία.

«... Οι ελπίδες για ειρηνική ανάπτυξη της επανάστασης εξατμίστηκαν οριστικά. "Η ουσία της υπόθεσης βρίσκεται στο ότι τώρα πια δεν μπορεί κανείς να πάρει την εξουσία ειρηνικά", με τον όρο οι καθοδηγούμενες από το προλεταριάτο επαναστατικές μάζες του λαού να γυρίσουν τις πλάτες στα κόμματα των εσσέρων και των μενσεβίκων που πρόδοσαν την υπόθεση της επανάστασης» (Λένιν «Άπαντα», τ. 34, σελ. 13).

Οι συνθήκες της πάλης άλλαξαν, γι’ αυτό το λόγο συγκλήθηκε τον Αύγουστο του 1917 το 6ο Συνέδριο, χωρίς τον Λένιν. Την εισήγηση έκανε ο Στάλιν. Το Συνέδριο έδωσε την κατεύθυνση για την προετοιμασία της ένοπλης εξέγερσης. Η κατάσταση στο μέτωπο και στα μετόπισθεν χειροτέρευε. Η Ρίγα εγκαταλείφθηκε. Οι στρατοκράτες προετοίμασαν πραξικόπημα με επικεφαλής το στρατηγό Λ. Κορνίλοφ, ο οποίος ήθελε να πάρει όλη τη στρατιωτική και πολιτική εξουσία στα χέρια του και προώθησε στην Πετρούπολη ένα Σώμα ιππικού. Οι μπολσεβίκοι κάλεσαν το λαό να αποκρούσει τον Κορνίλοφ. 15.000 εργάτες πολιτοφύλακες με τους κοκκινοφρουρούς, τους επαναστατημένους στρατιώτες και ναύτες σταματούν τον Κορνίλοφ στο δρόμο προς την πρωτεύουσα. Η ανταρσία του στρατηγού Κορνίλοφ κατεστάλη και ο ίδιος συνελήφθη. Οι αστοί καντέτοι, σύμμαχοι του Κορνίλοφ, εξευτελίστηκαν στα μάτια των μαζών. Άλλαξε ο συσχετισμός δυνάμεων στα Σοβιέτ.

Στις 13 του Σεπτέμβρη του 1917 το Σοβιέτ της Πετρούπολης ενέκρινε την απόφαση που πρότειναν οι μπολσεβίκοι, η οποία επέκρινε αυστηρά το συνασπισμό με τα αστικά κόμματα και πρόβαλε το αίτημα να συγκροτηθεί η εξουσία από αντιπροσώπους του επαναστατικού προλεταριάτου και της αγροτιάς. Όλα αυτά επέτρεψαν στον Λένιν να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δημιουργήθηκε η δυνατότητα για ειρηνικό πέρασμα της εξουσίας στα Σοβιέτ. Παρά τις προσπάθειες των μπολσεβίκων, η Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή των Σοβιέτ απέρριψε την πρόταση με τις ψήφους των μενσεβίκων και εσσέρων που έβλεπαν την επανάσταση πιο επικίνδυνη από την αστική τάξη. Αυτή η στάση των μικροαστικών κομμάτων (εσσέρων, μενσεβίκων και άλλων) έδωσε τη δυνατότητα στις μικροαστικές μάζες και πρώτα στους στρατιώτες και στους αγρότες να στραφούν προς τους μπολσεβίκους.

Στις εκλογές που έγιναν για τα Σοβιέτ, με το σύνθημα «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ» έγινε σύνθημα της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού της Ρωσίας.

Ποια η κατάσταση που διαμορφώθηκε τη συγκεκριμένη αυτή περίοδο;

Στη χώρα εκδηλώθηκε μια πανεθνική κρίση. Η οικονομία πήρε τον κατήφορο. Η κυβέρνηση του Κερένσκι δεν μπορούσε να αποτρέψει την καταστροφή. Αντίθετα, με την πολιτική της, την έφερνε όλο και πιο κοντά. [Σημείωση Ιστολόγου: Πολλά από τα πιο πάνω (ΜΟΥ) θυμίζουν τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα].  
Οι εργάτες άρχισαν να διώχνουν το διευθυντικό προσωπικό των βιομηχανικών επιχειρήσεων και των σιδηροδρόμων και ζητούσαν πιο επίμονα να πάρουν τα Σοβιέτ την εξουσία στα χέρια τους.

Οι στρατιώτες αρνούνταν να συνεχίσουν τον πόλεμο. Έδιωχναν τους αντιδραστικούς αξιωματικούς και αναδείκνυαν στη θέση τους άλλους, αυτούς που είχαν την εμπιστοσύνη τους. Στα δύο μέτωπα από τα τρία, το Βόρειο και το Δυτικό, οι περισσότεροι στρατιώτες ακολουθούσαν τους μπολσεβίκους. Ακόμα, οι μπολσεβίκοι είχαν και την πλήρη υποστήριξη των ναυτών του στόλου της Βαλτικής Θάλασσας.

Οι αγρότες, αφού έχασαν πια κάθε ελπίδα ότι το κόμμα τους, οι εσσέροι, θα εφαρμόσει το αγροτικό του πρόγραμμα, έδιωχναν τους γαιοκτήμονες, καταπατούσαν τη γη, άρπαζαν τα εργαλεία και τα μοιράζονταν για να καλλιεργήσουν τα χωράφια. Το αγροτικό κίνημα μετεξελισσόταν σε εξέγερση, η οποία εξαπλώθηκε στα μισά κυβερνεία της χώρας (νομούς).

Άλλαξε και ο χαρακτήρας του κινήματος των καταπιεσμένων εθνών. Ο αγώνας τους, παρ’ όλη την αντίσταση των αστικών και μικροαστικών εθνικιστικών κομμάτων και οργανώσεων, γινόταν ένα με το κίνημα των Ρώσων εργατών, στρατιωτών και αγροτών.

Στα τέλη του Σεπτέμβρη του 1917, από τη Φινλανδία όπου ζούσε παράνομα εκείνη την περίοδο, ο Λένιν γράφει επιστολή στην ΚΕ του Κόμματος των μπολσεβίκων. Σε αυτήν με πλήρη σαφήνεια θέτει το ζήτημα της εξέγερσης και της ανατροπής της προσωρινής κυβέρνησης. Μετά, στέλνει στην ΚΕ ακόμα μια επιστολή με θέμα, «Μαρξισμός και η εξέγερση». Εκεί ο ηγέτης των μπολσεβίκων υπενθυμίζει τις τρεις προϋποθέσεις, χωρίς τις οποίες η εξέγερση δεν μπορεί να επιτύχει:

«Η εξέγερση, για να πετύχει, δεν μπορεί και δεν πρέπει να στηρίζεται στη συνωμοσία, ούτε σε ένα κόμμα, αλλά στην πρωτοπόρα τάξη. 2. Πρέπει να στηρίζεται στην επαναστατική άνοδο του λαού. 3. Πρέπει να γίνει σε τέτοια κρίσιμη στιγμή, όπου η δραστηριοποίηση των πρωτοπόρων στοιχείων του λαού είναι η μέγιστη και οι ταλαντώσεις στο στρατόπεδο των εχθρών είναι οι πιο έντονες. Όλες αυτές οι προϋποθέσεις υπάρχουν» (Λένιν «Άπαντα», τ. 34, σελ. 242 - 243).

Αρχές του Οχτώβρη ο Λένιν διαπιστώνει τα εξής: «... οι μάζες ακολουθούν εμάς... Οι μάζες έδωσαν την εμπιστοσύνη τους στους μπολσεβίκους και απαιτούν από αυτούς όχι λόγια, αλλά έργα, αποφασιστική πολιτική και στον αγώνα κατά του πολέμου και στον αγώνα κατά του οικονομικού χάους» (Λένιν «Άπαντα», τ. 34, σελ. 394 - 395).

Έτσι σε συνεδρίαση της ΚΕ των Μπολσεβίκων εκλέγεται το Στρατιωτικό Επαναστατικό Κέντρο (Γιάκοφ Σβερτλόφ, Ιωσήφ Στάλιν, Αντρέι Μπουμπνόφ, Μπισέι Ουρίτσκι και Φέλιξ Τζερζίνσκι), το οποίο εντάσσεται σύσσωμο στη Στρατιωτικο-επαναστατική επιτροπή του Σοβιέτ της Πετρούπολης, γίνεται ο καθοδηγητικός πυρήνας της και τη μετατρέπει σε επιτελείο της εξέγερσης.

Στις 24 του Οχτώβρη ο Λένιν που βρισκόταν στην παρανομία γράφει στα μέλη της ΚΕ. «...Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Είναι ολοκάθαρο ότι πραγματικά, τώρα, πια, κάθε καθυστέρηση της εξέγερσης ισοδυναμεί με θάνατο. Με όλες μου τις δυνάμεις θέλω να πείσω τους συντρόφους ότι, τώρα, όλα κρέμονται από μια τρίχα, ότι στην ημερήσια διάταξη μπαίνουν ζητήματα που δε λύνονται με συσκέψεις, ούτε με συνέδρια (έστω και με συνέδρια των Σοβιέτ), αλλά αποκλειστικά από τους λαούς, από τη μάζα, από την πάλη των οπλισμένων μαζών» (Λένιν «Άπαντα», τ. 34, σελ. 435).
Στις 25 Οκτώβρη (7 Νοέμβρη) έγινε η νικηφόρα εξέγερση ...”

Anef_Oriwn
Κυριακή 6/11/2011

Ανάρτηση 97/2011 [έκτακτη, επίκαιρη, τηλεγραφική, βουλευτική, ψηφισματική, πορισματική, αντι-εκβιαστική] - Περί του απρόσμενου(!) εκβιασμού της “κυβερνώσας” Βουλής για παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας!!!



Τα μάθατε, τα μάθατε; Η “κυβερνώσα” Βουλή [τους] με μια πρωτοφανή και μη αναμενόμενη απόφαση της κάλεσε(;) με σχετικό [κατα πλειοψηφία] ψήφισμα της, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε «εθελούσια [sic!]παραίτηση» του! [Προχώρησαν και σε πράξεις πλέον για να εκβιάσουν τον Πρόεδρο σε παραίτηση! Τζιαι μετά έχουν παράπονο που τους κατηγορούμε πάλαι για «πολιτικό πραξικόπημα», τούτη τη φορά˙ σάμπου τζιαι κάποιοι που «τούτους» εν για πρώτη φορά που εν να βρεθούν αναμειγμένοι σε “τοιούτες” καταστάσεις!].

Σε σημερινή λοιπόν, έκτακτη συνέδρια της “κυβερνώσας” Βουλής [τους] και μετά από μια «θυελλώδη» ολοήμερη συζήτηση, οι κύριοι κύριοι βολευτές της ενωμένης πλέον Δεξιάς Αντιπολίτευσης, αφού επανέλαβαν εαυτούς αναμασώντας και μηρυκάζοντας τα όσα χιλιοειπωμένα [κι από τον «κύριο Πόλυ»] περί προσωπικών ευθυνών του Προέδρου Χριστόφια για την έκρηξη στο Μαρί, ενέκριναν με 33 ψήφους υπέρ [της σύσσωμης και ολόσωμης Δεξιάς] και 18 εναντίον [του ΑΚΕΛ] το υπό αναφορά ψήφισμα!

Ε και τι μ’ αυτό; Πάντως εγιώ εν θα πω το γνωστό “εζεκιακό” «εν να κάτσουν πάνω», αλλά θα περιοριστώ να τοςυ πω [και μάλσιτα με περισσή γαλαντομία] ότι Πρόεδρος εν θα παραιτηθεί, τζιαι ότι εν να τους μείνει τζιαι «το παλλούτζιην στο κώλον» [που λαλεί τζι’ ο παρέας ο Χαμάλης].
“Κοπέλια”, αν ήταν σε μια Προεδρική Δημοκρατία, να παραιτείται ο Πρόεδρος , όποτε το απαιτεί η όποια [τυχαία ή άτυχη] πλειοψηφία της Βουλής, τότε γιατί να ‘χουμε προεδρικό σύστημα; Όμως εν μου λαλείτε ρε παίχτες, άτε τζιαι παραιτήθηκε ο Πρόεδρος, μετά θα γίνει; Όλα θα είναι μέλι γάλα [honey-milk];

Πάντως ο πιο αποστομωτικός [στη σημερινή συνεδρία της Βουλής] ήταν ο Μάριος ο Κκαρογιαν. Εγώ έμεινα άφωνος ακούγοντας τον! [Πάλι καλά που δεν έμεινα και ... έγκυος!]... Μας είπε λοιπόν, [με ύφος χιλίων καρδιολόγων, αλλά και καρδιναλίων] ο κος Κκάρογιαν: «Η παραμονή Χριστόφια στην εξουσία είναι πηγή αποσταθεροποίησης». Μιλά ποιος; Ο ηγέτης(;) του πιο σταθεροποιημένου κυπριακού κόμματος, το οποίο μάλιστα αποτελεί και ουσιώδη παράγοντα σταθερότητας στον τόπο μας! Νομίζω ότι “όποιος εν ανατρέπεται ο κόσμος εν δικός του”!

Σημείωση:
Για την ιστορία να αναφέρω ότι το 1985 σε παρόμοιο ψήφισμα της πλειοψηφίας της τότε κυπριακής Βουλής [του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ], καλείτο ο τότε Πρόεδρος Κυπριανού να παραιτηθεί. Ο Σπύρος Κυπριανού ΔΕΝ παραιτήθηκε, αλλά ως φαίνεται κάποιοι είναι ανεπίδευτοι μαθήσεως!!! Άστε που τελευταία ακούγεται [στην πολιτική πιάτσα] ότι “εξυπνήσαν τζι’ οι καπόττοι τζιαι γαμούν μόνοι τους”!!!

Anef_Oriwn
Παρασκευή 4/11/2011

Ανάρτηση 96/2011 [έκτακτη, επίκαιρη, τηλεγραφική, τραγουδιστική, ελλαδική αλλά τζιαι ευρωπαϊκή όμως τζιαι της παττισμένης* καπιταλιστικής οικονομίας] - “Τα ριάλια ριάλια, ριάλια, τζιαι που ‘ν’ τα”!

{*- Επεξηγηματική σημείωση:
παττισμένη – χρεοκοπημένη, φαλιρισμένη}

Μέσα από τον περιορισμένο χρόνο μου και τη δίνη των ποικίλων προβληματισμών, αναστοχασμών και υποχρεώσεων μου, ξεκλέβω λίγα λεπτά γι’ αυτή την έκτακτη ανάρτηση. Τούτη είναι εξαιρετικά αφιερωμένη στους αδελφούς συν-ευρωπαίους και συγκάτοικους σ’ αυτόν τον πλανήτη, μακρογειτόνους Ελλαδίτες [τα λεγόμενα «όμαιμα, ομότροπα, ομόγλωσσα και ομόθρησκα» δεν μ’ αγγίζουν ΕΜΕΝΑ], σε ένδειξη συμπαράστασης κι αλληλεγγύης για τα δύσκολα που περνούν, από τους όποιους «ππεζεβέγκιες». Όχι πως εμείς [εδώ στην Κύπρο] είμαστε σε πολύ καλύτερη μοίρα, αλλά πρέπει επιτέλους να κατανοήσουμε [οι «ηλίθιοι»] ότι είναι “Είναι ο καπιταλισμός ...” [που φταίει]...
Ούλλα τ’ άλλα εν μουσκουρούθκια [λαφαζανιές]!

Κατά τ’ άλλα [τζι’ επειδή εγιώ είμαι τζιαι νάκκον diesel!] μπορεί κάποιος να ΜΟΥ επεξηγήσει τζιαι σ’ ΕΜΕΝΑ πως θα σωθεί [οικονομικά] η Ελλάδα; Κάτι εμάshετουν τζι’ ελάλεν πριν λίγο από ελληνικής τηλεοράσεως ο Ευάγγελος Βενιζέλος [ο ελλαδίτης Υπουργός της Οικονομίας], κάτι για «10 βήματα» που «θα δώσουν φως και προοπτική στον Έλληνα» και «οδηγούν τη χώρα κάπου, σ’ ένα ξέφωτο» αλλά ΔΕΝ κατέλαβα. Κι η Κοκκινοσκουφίτσα δεν είναι σ’ ένα ξέφωτο που συναντήθηκε με τον Λύκο; [Κάποιοι μιλούν για «συναίνεση» μεταξύ ΠΑΣΟΚ και “Νέας Δημοκρατίας” – «Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά»;]...

Πάμε όμως στο τραγουδάκι μας:

Anef_Oriwn
Πέμπτη 3/11/2011