"Καίγονται τα φαντασιακά του συστήματος".

Δεν βλέπω τηλεόραση. Παρά μόνο συγκεκριμένα προγράμματα, κυρίως αθλητικού περιεχομένου.  «Ειδήσεις» δεν εγνώρισα ποτέ. Είναι γνωστός ο ρόλος των ΜΜΕ και δεν χρειάζεται καν να τον συζητούμε, και μάλιστα τα ΜΜΕ εκτός από τις «ειδήσεις», αναπαράγουν το ίδιο το σύστημα. Το απορροφούν και το βγάζουν στους φακούς για να το ενσταλάξει και στο μυαλό, του κάθε τηλεθεατή-παθητικό πολίτη της χώρας.

Έτυχε, καθώς γύρισα στο σπίτι, να περάσω και μία βόλτα μέσω του τηλεκοντρόλ στα κανάλια, την ώρα που συνέβαιναν οι διαμαρτυρίες κατά του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ , των οικονομικών πολιτικών, και γενικότερα ΚΑΤΑ της χουντικής επιβολής του νεοφιλελεύθερου πακέτου από το ΔΝΤ, την Ε.Ε.(ο κατ’ εξοχήν θεσμός του συστήματος στα δικά μας) και την πουνάνα την ντόπια «διαχειρίστρια».

Πρώτο θέμα στα καθεστωτικά ΜΜΕ ήτο:

«Καίγονται καταστήματα, στην Κοραή.» (ΝΕΤ)

«Κάηκαν δημόσια κτήρια από τους βανδαλισμούς…..» (Mega) κ.α.

Παντού φωτιές εν ολίγοις, βανδαλισμοί, πόλεμος, βία, αίμα. Όμως με μία διαφορά. Από το αλλήθωρο μάτι της εξουσίας.  Της επικρατούσας τάξης απέναντι σους «κυβερνώμενους», δηλαδή στους υπηκόους της.

Τίποτα, από την πραγματικότητα των διαδηλωτών.

Η αστυνομία έκανε έκκληση, να σταματήσουν οι «ταραξίες». Το όργανο του κράτους, όμως ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ να διαλύσει ΚΑΘΕ ειρηνική διαμαρτυρία, ξεκινώντας επίθεση με χημικά όπλα.

Να καταδικάσουμε τα γεγονότα; Να μπω στην διαδικασία της σκέψης που μου επιβάλει η λογική των ΜΜΕ, των διάφορων «διανοούμενων»; Να μιλήσω για τους προβοκάτορες; Ή για τους «νόμους» ; Τους οποίους θέσπισαν κάποιοι αντιδημοκρατικά, για το ΚΡΑΤΟΣ; Και μάλιστα,  στα καθ’ υμάς , ορκίστηκαν γι’ αυτό σε ένα 3D θεούλη;

Όχι. Η εξέγερση πρέπει να γίνει πιο δυνατή, λυπάμαι. Η αντιβία είναι η αντεπίθεση του οργισμένου πλήθους, της ίδιας της κοινωνίας που καταληστεύεται. Αρκεί η αντεπίθεση, να συνδυαστεί με αιτήματα συγκεκριμένα και ριζοσπαστικές πολιτικές ιδέες που θα ενώσουν το σύνολο του λαού ώστε να τεθεί η διαδικασία να ζήσουμε αξιοπρεπώς.

Δεν είναι ξευτίλες οι πολιτικοί. Το σύστημα που τους παράγει.

Σεμνά, κλείνοντας θα πω: Δεν πάσχει απλώς το πολιτικό σύστημα. Χάσατε. Αυτό που ονομάζουμε πολιτική, εξέπεσε.

Δεν πρέπει να σταματήσουμε, αλλιώς θα μας φάνε ζωντανούς, το βλέπουμε, είναι αλήθεια πλέον.

Τελεία. 

Είπεν #1

«Εξάλλου η σάτιρα γίνεται συνήθως μέσω μεθόδων όπως η παρωδία, η υπερβολή, η σύγκριση και η ειρωνεία. Αποτελεί δε όχι μόνο μέσο διασκέδασης, και ένα ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος και καλλιτεχνική έκφραση. Μία κοινωνικοπολιτική πράξη που αποσκοπεί στην διακωμώδωση καταστάσεων, ανθρώπων και θεσμών με σκοπό την διόρθωση των κακώς κειμένων.»  —  (2009). Το σκεπτικό της αθωωτικής(για τον Λάκη Λαζόπουλο) απόφασης του πολυμελούς πρωτοδικείου Αθηνών στην μήνυση που επέβαλλε η Έφη Σαρρή εναντίον του, η οποία ζητούσε να επιδικαστεί το χρηματικό ποσό των 7,6 εκ. ευρώ για «δυσφήμηση και πρόκληση ηθικής βλάβης» εξ αιτίας της σάτιρας του Λάκη προς το πρόσωπο της, η οποία μεταξύ όλων των άλλων, ήθελε να κατέβει στην βουλή –χωρίς σουτιέν και βρακί- με σύνθημα « Σταυρώστε με Σταυρώστε με» υπό το κόμμα του ΛΑ.ΟΣ.

Αν και ομολογώ ότι ήθελα να το εντάξω στην κατηγορία που έχει η στήλη του μπλογκ σχετικά με τα γνωμικά ως παρένθεση σ’ αυτά ή κάτι ανάλογο, θεώρησα όμως πρέπον, να ανοίξω νέα ενότητα που παρά του ότι δεν εγγυώμαι ότι μελλοντικά θα εμπλουτιστεί ιδιαίτερα, σίγουρα όμως ανήκει στον δημόσιο λόγο και πραγματικότητα της τηλεόρασης και δεν έχει αυτονόητα καμία σχέση με γνωμικό ή αφορισμό.

Να προσθέσω βέβαια την ουσία της υπόθεσης. Η χαρισματική Έφη Σαρρή δεδομένου της δημοσιότητας που πήρε τότε, ήταν χαμένη από χέρι σε ότι αφορά την απόφαση των δικαστών, και πιθανώς θα το γνώριζε μέσω των δικηγόρων της…(ή θα το υπέθεσε η ίδια και θα το μετέφερε και στους δικηγόρους της προς μεγάλη τους έκπληξη για την ευφυΐα της!). Όμως, η δημοσιότητα δεν πρέπει να την έβλαψε ιδιαίτερα.

Εύχομαι να χιονίσει.

Στο πλαίσιο του μεταμοντερνισμού(μία μεταγενέστερη διόρθωση όπως ορθώς με επισήμανε κάποιος φίλος: Αυτονόητα θα έλεγα, η έννοια του μεταμοντερνισμού είναι απλά η ολοκλήρωση του νεοφιλελεύθερου μοντερνισμού και όχι κάποιο νέο σύστημα. Προς αποφυγήν θεωρητικών λαθών.) και του μεσαίωνα με τον οποίο διαπνέονται όλα τα δυτικά δημοκρατικά καθεστώτα, είμαστε και θεωρείται βέβαια αναγκαίο, σε θέση να κρίνουμε και να παίρνουμε θέση για την κρίση του συστήματος. Μίας κρίσης (από τις πολλές) του συστήματος, η οποία δεν οφείλεται φυσικά, σε κάποια  κακιά ιδεολογία(αυτό για παράδειγμα, η Γιαγιά μου μαζί με την κυρά Θεοδώρα το διατυμπανίζουν, όπου κάνουν εκτενείς πολιτικές συζητήσεις, ανώτερες βέβαια του επιπέδου των περισσότερων, που ήμαστε πολύ χαμηλά ομολογουμένως.)

Το γράφω με επίγνωση του θέματος καθώς παρουσιάζονται διάφορα βιβλία ξένα και μη, για το «δόγμα του νεοφιλελευθερισμού» και τα οποία προωθούνται ιδιαίτερα από τις ίδιες τις τάξεις όπου ελέγχουν την παραγωγή και επωφελούνται από τον νεοφιλελευθερισμό! Μάλλον, θέλουν να τον αποτάξουν και αυτοί, και όπως λένε κάποιες μυστικές πληροφορίες, θα υιοθετήσουν νέο δόγμα, βαρέθηκαν με αυτό. Το νέο θα βασίζεται στον αντίχριστο και στον σοσιαλισμό. Ο λόγος είναι βασικά απλός.

Ο αντίχριστος συν του σοσιαλισμού, κακοποιήθηκαν ιδιαίτερα από την ανθρωπότητα και θέλουν οι ανώτερες τάξεις(όχι μόνο οικονομικές) να επαναπροσδιορίσουν αυτές τις έννοιες και να μας δώσουν απέραντη χαρά και ίσως ένα νέο παράδεισο. Προσπαθούν βέβαια να βρουν το μέρος του, εφόσον ο επίγειος κακοποιείται από αυτό που ονομάζουμε «Πρόοδος».