Ηδονή

Ηδονή να σου λείπω και να μην μπορείς τίποτε να κάνεις. Να ξέρεις πως περισσότερο μου λείπεις, μα δε θα το ομολογήσω ποτέ.
Τουλάχιστον όχι πριν εξαντληθούμε και οι δύο περιμένοντας.

Αποκάλυψη

Τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται.
Όλα είναι όπως τα νομίζεις.
Use your imagination.

Σε είχα

Ακουμπάς με άνεση το χέρι σου στο πόδι μου. Στέκεται εκεί να χαίρεται τη ζέστη μου. Δεν γλιστρά. Κουρασμένο απλά μένει. Αφαιρείσαι. Σκέφτεσαι το χθες, το αύριο, το χώρο και τις πράξεις. Σηκώνεσαι. Βάδισμα βαρύ και ώμοι πεσμένοι. Το βάρος της ζωής. Επιστρέφεις δίπλα μου. Ναι, πάντα δίπλα μου. Πάντα με άλλο τρόπο. Πιο βαρύς πάντα από όσο φεύγεις. Ακουμπάς το κεφάλι σου στην κοιλιά μου. Ηρεμείς. Σκέφτεσαι το κενό. Αφήνεσαι. Φεύγεις. Σε κλέβει ο ύπνος. Σε κοιτάζω.

Τώρα με έχεις. Nα φιλοξενώ τη ζωή σου, εσένα, το χθες και το αύριο.

Κάποτε σε είχα. Nα με κυνηγάς για να βρούμε καταφύγιο να ξεφύγουμε από τη ζωή, από σένα, από μένα, από το χθες, από το αύριο.

Χειροκρότημα

Τόσο κακοκουρδισμένη ορχήστρα αυτή η πόλη. Χορεύουν όλοι έναν άσχημο ασυγχρόνιστο χορό. Δεν ακούγεται φωνή, μόνο ένα μουγκρητό. Και όμως όλοι χορεύουν. Τα χρόνια, τα όνειρα, εγώ, η σκιά μου, εσύ, ο εφιάλτης σου, ο κήπος, τα δάχτυλα πάνω στο πληκτρολόγιο.
Γεράσαμε απόψε και τα βήματά μας βάραιναν. Σκέφτηκα να ερωτευτούμε μήπως και χορέψει λίγη νιότη μέσα μας. Κάθεσαι όμως χωμένος στην εφημερίδα και μέσα σου περνούν τα χρόνια, όπως πάνω μου περνούν οι επιθυμίες.
Γνωριστήκαμε σε ένα τανγκό. Γεράσαμε πανω σε ένα μπλουζ της σιωπής. Αγρια σιωπή. Μουγκρητό ανήσυχης σιγής. Βραδινής πάντα.
Έχω αγωνία. Ποιος θα χειροκροτήσει το χορό μας ότανθα κλείσουν για πάντα τα φώτα.

Ξόρκι Νυχτός

Μπάλωμα στο σεντόνι. Μπάλωμα στην καρδιά. Δύο χούφτες λήθη και τριμμένοι καρποί ζωής. Μερικές σταλαγματιές ευασθησία, όση αντέχει ο καθένας. Κρεβάτι διπλό κι ας κοιμάσαι μόνος. Είναι βραδιές που και η μοναξιά λογίζεται για άτομο. Τόσο βαραίνει η σκιά της στο σεντόνι. Πάρτην αγκαλιά. Σαν την ερωμένη που πόθησες και δεν είχες ποτέ. Τρεις μεζούρες φιλί και μία αγκαλιά διαρκείας. Σε λίγο θα γεννηθεί όνειρο γλυκό. Άστο μέχρι το πρωί να μεγαλώσει και να σου φύγει. Όπως φεύγουν τα παιδιά που μεγάλωσες με το αίμα σου.

Ραβασάκι

Είχα μανία με τις τσάντες. Συλλογή χρωμάτων και σχεδίων. Συνδυασμοί με γόβες, με μπότες, με πέδηλα. Κάποιες ξεχασμένες δεν κρατήθηκαν για χρόνια. Το δέρμα τους πονούσε στην απουσία της αφής. Είπα να διαλέξω μία μαύρη μικρή γι' απόψε.Από εκείνες τις ξεχασμένες. Κι εκείνη είπε να μου χαρίσει μια συγκίνηση γραμμένη σε ραβασάκι. Εκείνο το μαγικό χαρτί που είχες γραμμένη μία ερώτηση. Δες το μόλις φτάσεις στο σπίτι, είχες πει. Πέρασαν χρόνια και ίσως δεν έχει πια σημασία. Μα είμαι στο σπίτι απόψε και έχω την απάντηση στο στόμα μου: θέλω.

Ποινολόγιο

Από τους δυο μας ποιος θα αναλάβει το ρόλο του μεγαλυτέρου; Εγώ που ωρίμασα νωρίτερα ή εσύ που προηγείσαι ηλικιακά; Ποιος θα γράψει τον άλλο στο ποινολόγιο της ημέρας;
Με έπιασες να συνομιλώ με πάθος με τον θάνατο, που φλερτάρει τη ζωή μου.
Σε έπιασα να υποκλέπτεις τη συνομιλία.

Αλήθεια

Είχες πει πως ακόμη κι όταν σου λέω αλήθειες κρύβω ψέματα μέσα στις λέξεις. Αν μία φορά είχες γυρίσει να με δεις, δε θα χρειαζόταν να μιλήσω και τις πιο μεγάλες αλήθειες μου θα τις διάβαζες στα μάτια μου. Όμως, βολεύει να στρέφεις το βλέμμα σου αλλού. Σου δίνει άλλοθι να αμφισβητείς την αλήθεια μου ... μάλλον γιατί δεν την αντέχεις.

Απεργία

Λίγες ώρες πριν. Λίγες ώρες μετά. Ένα πανό, ένα σύνθημα, ένα παιδί, ένα μέλλον. Όλα μέσα στη χούφτα μου. Όμως,δεν τολμώ να τρυπήσω την παλάμη με ένα καρφί. Και δεν ξέρω τι χρώμα έχει η απεργία.

Λίγες ώρες πριν, λίγες ώρες μετά. Ένα πανό ατσαλάκωτο. Ένα σύνθημα ακούραστο. Ένα παιδί τρομαγμένο. Ένα μέλλον που θα περάσει από τον ίδιο δρόμο με την απεργία. Αλλά θα έχει την τόλμη να ματώσει εκείνο για μας.

Μην τρέχεις παιδί μου. Δεν μπορείς να του ξεφύγεις. Και είναι κατηφόρα! Θα πέσεις!

Μικρή επαφή

Στριμωγμένη σε ένα λεοφωρείο μεταφοράς θλίψης, παραλίγο να λυγίσω από το βάρος της ημέρας. Η τσάντα μου τραβούσε το μισό κορμί μου προς το έδαφος που έτρεχε κάτω από τις ρόδες. Εγώ έμενα ακίνητη σε θέση επίπονης υπομονής. Έγυρα λίγο το κεφάλι και έκλεισα τα μάτια. Μικρή προσευχή. Με ακούς;
Ένα χάδι στείλε μου. Αναπάντεχο. Να ταράξει τη λίμνη μου. Και εγώ από αύριο θα ελαφρύνω τη συνείδηση και την τσάντα μου.
Απότομη στροφή. Ο ένας πέφτει πάνω στον άλλο. Όρθιοι. Στριμωγμένοι. Ένα χέρι πιάνει το δικό μου που κρέμεται αυτοκτονικά στη λαβή.
Ζέστη. Απαλότητα. Μικρή επαφή κι ένας όρκος. Από αύριο εγώ θα απλώσω το χέρι μου να σε βρω!