Η φωνή του, σαν άγριο χέρι μέσα σε βελούδινο γάντι, ψιθύριζε με τρυφερότητα αγκαθωτούς φθόγγους μολύνοντας την ευπιστία της γυναίκας που καθόταν απέναντί του.
Όχι ότι εκείνη δεν είχε κριτήριο αξιολόγησης της αλήθειας και της ειλικρίνειας, μα να... ήταν μία από εκείνες τις συγκυρίες που ο εχθρός κατοικεί μέσα σου και συμμαχεί με τον απέναντι στήνοντάς σου παγίδες γοητείας, όπου μόνη σου σκαρφαλώνεις στην κορυφή του βράχου και πηδάς πάνω στα σπασμένα γυαλιά της επίπλαστης αθωότητας του ομιλούντος.
