Κάτι χάθηκε

Κάτω από το στρώμα.
ΟΧΙ!
Κατω από το μαξιλαρι.
ΜΠΑ!
Κάτω από το χαλακι.
χχχχχμμμμμμ
Κάτω από το βιβλίο που διάβαζες μεχρι να έρθω!
τσουκ
Κατω από το φανελάκι που δε φορας!
μμμμμμμμμμμμ
Κάτω από το πανω.
ΝΑΙ!
Κατω από όλα.
Ένα υγρό ψιχουλάκι δροσοσταλίδας μπορεί ν'ανθίσει και να γίνει χαμογελο.
αν το βρεις.
αν το ζεστάνεις.
αν το γλυκάνεις με τρυφεροτητες.
αν το θεωρήσεις δικό σου.

Όλη η νύχτα θα παρακολουθεί τις προσπάθειες.
και ο χρόνος ξεκινά
από ΤΩΡΑ!

Μην ενοχλείσαι

Μην ενοχλείσαι.
Συνέχισε αυτό που έκανες.
Ένα αχ ανέμου ήταν!
Πάει...
Πέρασε...

Ο κλέφτης του μυστικού μου

-Πες μου
-Όχι
-Θα σε μεθύσω και θα το μάθω
-Δεν μπορείς αν δε θέλω κι εγώ
-Πες μου. Θέλω να θέλεις.
-Σε κοιτάζω στα μάτια Κλέψε το μυστικό με το βλέμμα.
-Δεν μπορώ. Το δικό σου βλέμμα είναι πιο βαθύ και χάνομαι κι εγώ.
-Δεν σου λέω. Δεν θα σου το πω με λέξεις.
-Πες μου πώς. Με ποιο τρόπο;
-Μην προσπαθείς με τα χάδια να κλέψεις από τα χείλη μου όσα δε θα σου πω ποτέ.
-Δύσκολη ομολογία. Τι σου ζητάω; Πες μου πόσο μ’ αγαπάς.
-Η αγάπη δεν μετριέται, ούτε χωράει στις λέξεις.
-Τότε πως;
-Φίλα με. Γίνε έτσι ο κλέφτης του μυστικού.

Δίλημμα

Κάποιες φορές σε καλεί το σημάδι να ακολουθήσεις ένα δρόμο που ποτέ δεν αποπειράθηκες. Σου ζητά να εγκαταλείψεις το όνειρο στο οποίο επένδυσες και να αφιερωθείς σε νέα διαδρομή. Η φωνή μέσα σου συμφωνεί και σου θυμίζει ότι για πάντα θα είσαι ο μαθητής που εκπαιδεύεται. Δύσκολες οι αλλαγές πλεύσης. Τα βράδια δεν κοιμάσαι πια. Η απόφαση κάνει κύκλους και ο ιδρώτας δε λέει να πάρει το μέρος του ναί ή του όχι.
Πώς να ζήσω αλλιώς; Τόσα χρόνια έμαθα έτσι, αποφάσισα ποια πορεία μου ταιριάζει. Πώς να αλλάξω διαδρομή; Πώς να κάψω τα παλιά μου ρούχα; Ποιος το έστειλε αυτό το σημάδι;
Πώς να πείσω την καρδιά και το μυαλό να πουν το ναι ή το όχι;
Ποιος παίζει μαζί μας και στέλνει διλήμματα, όταν όλα τα συναισθήματα είναι τοποθετημένα στη θέση τους;

Το φως

Το φως στα μάτια σου
Το φως στο τίποτε
Εκείνο το αστέρι
Ένα σπίρτο
Μία λάμψη
Μία φωτιά
Η φλόγα μέσα μου
Η σπίθα στο βλέμμα
Το φιλί σου που γυαλίζει
Το φως στα μάτια σου

Πόσο γνώριμος μου μοιάζεις μέσα από τα φώτα που ανάβουν, σβήνουν, είναι ορατά από όλους κι όμως κρατούν τη μαγεία τους κρυμμένη από τους μη μυημένους!
Γι'αυτό σ'αγάπησα!

Ο Μέντορας

Θυμήθηκα το όνομά του. Πιο μεγάλος και πιο σοφός από μένα. Εγώ μικρό παιδί και ένιωθα τις σκέψεις του για τη ζωή να χαϊδεύουν τη φαντασία μου. Μου άπλωσε το χέρι και το έπιασα. Ακολούθησα χωρίς να ρωτήσω κάτι. Όλα ήρθαν από μονα τους, σαν φυσικό επόμενο της επαφής μας. Μου έμαθε να αγγίζω τα όνειρα με προσοχή και σεβασμό. Μέσα από παραμύθια μου δίδαξε τον έρωτα και την αγάπη, την αποτυχία και το πείσμα. Θυμάμαι με νοσταλγία όλες τις κοινές μας ώρες. Πόσο μεγάλωνε ο κόσμος μέσα από τα λόγια του! Και πόσο μου έμαθε να αγαπώ τα βιβλία και τις ιστορίες. Μετά από τρεις, τέσσερις ώρες μαζί του πήγαινα σπίτι και έγραφα με τις ώρες τις σκέψεις μου πανω στις σκέψεις του. Έψαχνα στα βιβλία να διαβάσω ιστορίες, να έχω κι εγώ να του αφηγηθώ κάτι, μην τυχόν και βαρεθεί και φύγει. Είχα δεθεί μαζί του με έναν έρωτα παιδικό, όπως η μαθήτρια με τον Δάσκαλο. Κι εκείνος το ήξερε. Δεν υπήρχε περίπτωση να φύγει, πριν μου δώσει αφορμή για όλα. Ήταν Μέντορας.
Ακόμη ψάχνω, μαθαίνω, και τον σκέφτομαι συχνά, γιατί αυτός μου δίδαξε τα πρώτα βήματα. Όμως, καθώς περνούν τα χρόνια συνειδητοποιώ πόσα λίγα ξέρω. Ακόμη και στον έρωτα, που τόσα έχω ζήσει. Μπορώ να πω ότι προχώρησα μόλις ένα βήμα πιο πέρα από το πρώτο, το δικό του!