Suyun akıp da yolunu bulduğu, bulup da çağlayanlara, okyanuslara ulaştığı ya da hiç durmadığı o durum bütününde yaslanabileceğim tek şey o camgöbeği maviliğin illâ ki bir zamanda beni eve bırakacağına olan inancım.
400 Darbe çekileli elli dört sene oldu.
Bir yerlere varmanın bu kas ağrılarına dolaşık kalple ne kadar mümkün olduğunu bilmiyorum ama her uyanışta yiten bir şeyler var.
Çocuk olarak kalamamanın, yetişkinliğe yerleşememenin yersiz yurtsuzluğu tekletiyor nefesi.
Aslında iyi biliyorum.
Geç olacak.
Güç de olacak.
Ama olacak.
Rüyalara ısınamadığımdan içine almadıklarımın hepsiyle tek tek koşacağız o uçsuz bucaksız denize.
Ama içimde, ama dışımda.
Suyun durmadığına inananlarla buluşacağız bir vakit.
Şartsız, koşulsuz.
Sadece hayat bitiyor diye.
Sadece, bitmeden bir ev edinebilmek için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder