Był sobie Brzydal. Opowieść Wigilijna.

Lubię Wigilijne Opowieści... bo mają w sobie jakąś magię, niosą nadzieję i zwykle kończą się pomyślnie.
Chodż moja będzie nieco inna.  Ale też z Happy Endem
 Posłuchajcie.

Był grudniowy dzień. Jechalam do pobliskiego K. po świąteczne zakupy. Dzień był ponury i ciemny. Po opustoszałych ulicach miasteczka hulał zimny wiatr i zacinał deszcz.
Nic, zupełnie nic, nie przypominało grudnia i tej jego przedświątecznej atmosfery, nie mówiąc już o śniegu, który zawsze sprawia, że święta nabierają bajkowego klimatu.
No cóż trudno, postanowiłam pospieszyć się i wracać jak najszybciej do domu.

Deszcz przemienił się szybko w mżawkę, która zapowiadała się na dłużej. Przemarznięta i zniechęcona, wracałam do auta, które stało pomiędzy kilkoma niewysokimi blokami.

Nagle dobiegło mnie jakieś przejmujące wołanie. Głos był tak żałosny, że przeszył mnie na wylot.Odwróciłam się i spojrzałam w stronę, z której dochodził. W bramie siedział  kot. A raczej jego żałosne wspomnienie. Z przerażeniem patrzyłam na to stworzenie, w życiu nie widziałam czegoś tak obrzydliwego.
Kot byl prawie calkowicie bez sierści, a tylko w niektórych miejscach sterczaly jej resztki, pokrwawione i pozlepiane. Z pyszczka ciekła mu ślina, był przerażliwie chudy i wynędznialy.

W zasadzie,należało się odwrócić i odejść i to jak najszybciej. A jednak stałam jakby wrośnieta w ziemię, nie mogąc wzroku oderwać od tej kupki kociego nieszczęścia. Jakaś niewidzialna siła trzymała mnie w tym miejscu, każąc patrzeć  na to brzydactwo. Brzydal, pomyślałam, brrr... ależ Brzydal!
 Nic dziwnego, że ludzie  mijali go obojętnie, bo i  któż też spojrzy na takie brzydactwo, a nawet jeśli  spojrzy, to zaraz, odwróci się ze wstrętem i odejdzie.

Znów odeszłam, ale za chwilę wrócilam... i tak z kilka razy. Coś... nie pozwalało mi odejść.

W końcu wyciagnęłam z torby puszkę z kocim jedzeniem dla moich kotów i wyłożyłam ją na miseczkę, która stała nieopodal, pomiędzy drzewami.
Znałam to miejsce i wiedziałam, że  mieszkają tam bezpańskie koty, które ludzie dokarmiają. Wszystkie były jednak w miarę zadbane. A to brzydactwo, nie wiadomo skąd się wzięło i było tak odrażające!
Stalam jak zahipnotyzowana i patrzyłam jak Brzydal wcina puszkowe jedzenie.

Wróciłam do domu i o wszystkim zapomniałam.
 Dopiero w nocy, Brzydal przyszedł do mnie. Był tak żałosny, opuszczony, pewnie chory, że następnego dnia, nie zastanawiając się ani chwili, wsiadłam w samochód i pojechałam ponownie do K.

Miałam ze sobą transporter i zamierzałam zawieżć Brzydala do veta, przynajmniej tyle chciałam dla niego zrobić.  Z torbą pełną kociego jedzenia i bijącym sercem wysiadlam w znajomym miejscu. Niestety Brzydala nie bylo.
Czekałam, chodziłam, nawoływałam  i.... nic. Nie ma. Wyrzucilam jedzenie na  miseczkę i postanowilam przyjechać raz jeszcze. Ale i potem też go nie było.
Odjechałam zrezygnowana, zmarznięta i zniechęcona.

I na tym właściwie, ta opowieść się kończy.
I pewnie pomyślicie... a cóż to za opowieść... gdzie tu nadzieja... gdzie Happy End?!

 A jednak wierzcie mi, że i ta historia ma pomyślne zakończenie.

Bo pomimo... że odjechałam, to jednak koci transporter pozostał w moim bagażniku, gotowy  do następnego spotkania... może z tym, a może z innym Brzydalem, który stanie na mojej drodze.
Bo przecież takich brzydali...  pełno na tym świecie, wystarczy się rozejrzeć, wystarczy usłyszeć czyjeś wolanie, wystarczy nie odwrócić się z obojętnością.
Bo to właśnie ta obojętność najbardziej boli. Gdy ktoś czuje,że cały świat o nim zapomniał.

I to nic, że święta się skończą, choć to właśnie one, te ciepłe grudniowe dni, jedyne w roku, tak pełne magii i niezwykłego piękna.... otwierają ludzkie serca.
I to jest w nich najpiękniejsze.

Bo przecież Aniołem można stać się zawsze. Nawet dla...  jakiegoś Brzydala, o którym cały świat zapomniał.

I tym pozytywnym akcentem, kończy się moja Opowieść Wigilijna.

 

A Wam Kochani, w te nadchodzące święta, życzę Anielskich spotkań,
dużo miłości,wspaniałych prezentów darowanych z głębi serca
 i prawdziwie rodzinnej, ciepłej atmosfery

Ściskam
Wasza Amelia
 

Grudniowo.

Czas tak szybko płynie, że aż nie sposób jest niekiedy nadążyć za wszystkim. A gdy pisze się tak  sporadycznie, jak ja, a potem patrzy się na swój ostatni wpis... to cóż, można jedynie westchąć i zadumać się głęboko nad upływem czasu.

I tak oto... niewiadomo jak i kiedy, nastał grudzień. Jeden z tych, najradośniejszych miesięcy w roku, z racji swoich świąt.Witam go zawsze z ulgą, gdyż wraz z jego nastaniem robi się dużo przyjemniej na sercu i duszy. A gdy w powietrzu zaczyna unosić się ten cudowny zapach cynamonowych pierniczków... to wtedy, już napewno wiadomo, że święta tuż tuż.

Ale tegoroczny grudzień był zupełnie inny. A zamiast zapachu cynamonowych pierniczków, w moim  powietrzu unosił się zapach... hmm... budowlanych materiałów, farby, wapna... i tych wszystkich okropności, które tak niespodziewanie wdarły się w moje życie przed laty i pozostały w nim już na dobre.I choć to już tyle lat upłynęło od pierwszych zmagań ze stuletnią chatą... to ja nadal i wciąż remontuję.

Od lutego trwał remont góry domu, który zdawał się nie mieć końca. I wierzcie mi, że nawet nie miałabym już siły, ani nawet ochoty pisać o tym wszystkim, bo każdy remont to przecież zawsze te same zmagania, to ogrom pracy, chwile załamania i zwątpienia, których ma sie niekiedy serdecznie dosyć. I zawsze towarzyszą temu te same słowa, że to już ostatni raz... i że nigdy więcej.

Ale potem, gdy spojrzy się na efekt końcowy własnej pracy... wtedy wszystkie trudy i chwile zwątpienia odchodzą w zapomnienie.

Ale tym razem, efekt końcowy nawet i mnie samą zaskoczył, tym bardziej, iż dzialałam intuicyjnie, bez żadnego planu, mając jedynie mglistą wizję. Góra wydawała mi się niewielka, gdyż skracały ją znacznie duże skosy, a nawet mówiono mi, że to niemozliwe, aby cokolwiek tam powstało, chyba że zostaną podniesione ściany. Nie chciałam tego robić, aby nie psuć pięknej bryły domu, nikogo też nie słuchałam, jak zwykle, zdałam się na swój wewnętrzny głos. Miałam nadzieję, że uda mi się chociaż  jedno pomieszczenie wykreować. Udało zrobić się aż trzy plus  łazienkę, a więc wszystko przeszło moje najśmielsze oczekiwania.
Tak więc i tym razem moja intuicja, mój wewnętrzny drogowskaz mnie nie zawiódł.

I oto efekt końcowy.

 
Dzięki rozbudowaniu góry,będę mogła spełnić swoje kolejne marzenie.
Otworzyć dom i zacząć dzielić się tym pięknym miejscem z innymi.

Serdecznie pozdrawiam
Wasza Amelia

Jesiennie...

Tak bardzo długo mnie nie było... i nawet sama, gdy spojrzałam na swój ostatni post, to aż... oddech wstrzymałam! Choć najbardziej, zaskoczyl mnie fakt.... upływu czasu, to, jak wszystko w zawrotnym tempie przemija.... a dni, miesiące, lata, całe życie... stają się jedną małą chwilą.

Wiem, powinnam była zaznaczyć, że robię wakacyjną przerwę, jak to zwykle robiłam, ale naprawdę, jakoś mi to umknęło, sorry i dziękuję Kochani za Waszą troskę, za komentarze i  maile, które sprawiły że znów, po tak długim czasie, jestem.... A zresztą i tak bym Was nie opuścila. Jesteście przecież od lat, moją blogową Rodziną, a rodziny wiadomo, nie opuszcza się, ot tak!

A tak naprawdę, to dopiero niedawno otworzyłam swój blog, tak już bowiem jest, że w te letnie miesiące, elektroniczne sprawy pozamykane u mnie na głucho, a życie, toczy się cały czas na zewnątrz. I to jest właśnie to, co najbardziej lubię, ten pelny luz i nieodparte wrażenie, nieustających wakacji.
Taka mała przerwa na... inne życie. Na calkowite zanurzenie się w naturze. 

 A  lato było jak zwykle pełne wrażeń, spotkań z rodziną, z przyjaciółmi. I wciąż ktoś przyjeżdżał, odjeżdżał....jak to latem bywa.
I było też oczywiście remontowo, bo remonty są już niejako wpisane w tę moją egzystencję. I choć co roku, obiecuję sobie, że to już koniec z remontami... to potem przychodzi kolejne lato i... znów się zaczyna!

I tak tego lata najważniejszą rzeczą jaka się dokonała, było ukończenie remontu góry domu, który trwał i trwał... aż w końcu doczekał się końca.
Oprócz tego, jak zwykle, były bieżące remonty i te zaległe, naprawy wszelkiego rodzaju, poprawki i etc. Poza tym ogród i trwające całe lato przygotowywania do zimy, czyli prace przy drewnie.
Tak, lato potrafi być bardzo pracowite. Ale nagrodą są za to wspaniałe, ciepłe i  pełne słońca dni.

I tak oto, nadspodziewanie szybko i wlaściwie nie wiadomo jak i kiedy... nastała jesień.
I choć dni jeszcze ciepłe, słoneczne, jeszcze kwitną ostatnie kwiaty i jest zielono.... a ja jeszcze jak kot, wygrzewam się na słońcu... to jednak wiadomo, że za moment i to się skończy.
 I nostalgia nas ogarnie, tęsknota. A złota jesień, otuli swoim blaskiem.

 I na koniec, jeszcze krótkie wspomnienie lata.....

...  Maksiu, tak bardzo postarzał się tego lata... kochany staruszek

 

 ... a koty, wydoroślały

... i było też hamakowo, bo przecież nie samą praca człowiek żyje

... a Żabcia zrobiła się taka poważna, myśląca...

 .... ulubione miejsce i pozycja Żabci
 

                 W lipcu przyszła do nas  Misia-Nela, tutaj jeszcze malutka, ale będzie dużym psem

...i sielankowo, jak to zwykle latem bywa...

  

I tak oto, znów kolejne lato, staje się już tylko pięknym wspomnieniem.

Mój Przyjaciel Las.

Gdy przed kilku laty zamieszkalam w chacie pod lasem, moim najbliższym i jedynym sąsiadem, stał się las i jedyne co wtedy czułam, to było przerażenie.
Byłam człowiekiem miastowym, który nagle zamieszkał z dala od wszelkiej cywilizacji, w leśnej głuszy, a las to było dla mnie coś bardzo odległego, coś czego w ogóle nie znałam i co kojarzyło mi się jedynie z miejscem do wypoczynku.

I dopiero tutaj, gdy las stał się moim najbliższym sąsiedztwem, zaczęłam go poznawać. Ale najpierw był lęk. Przeogromne drzewa tuż za moim płotem, straszące długimi cieniami w poświacie księżyca, jedynej latarni w tym miejscu, stanowiły niesamowitą scenerię, która budziła przerażenie. Pamiętam jak bałam się nawet spojrzeć na te cienie, które zasłaniałam starannie grubymi zasłonami, starając się jakby zapomnieć o ich istnieniu.

Z czasem zaczęlam przyzwyczajać się do tego widoku, oswająć tą niesamowitą scenerię, spoglądać przyjażniej na drzewa, zauważać ich spokój i piękno. Ale jeszcze długo nie odważałam się wchodzić do lasu, tylko patrzyłam na leśną drogę tuż za domem, mówiąc sobie, że któregoś dnia pójdę w ten las... ale jeszcze nie teraz, jeszcze nie czas... 

 

Aż nadszedł dzień, gdy zanurzylam sie w leśne otchłanie. I od tego dnia zaczęły się moje leśne wędrówki, bez których już nie wyobrażałam już sobie życia. Bo las działa jak narkotyk i gdy raz sie do niego wejdzie, trudno jest zaprzestać. I tak pomału las zaczął stawać się dla mnie miejscem przyjaznym, a ja zaczęłam go poznawać..

 

Pierwsze, co czułam wchodząc do lasu, to była ... niezwykła cisza i spokój, która otulała mnie jak płaszczem.
To tak, jakbym zostawiała za sobą  wszystko to, co małe, pełne chaosu, głośne i ruchliwe i ... wkraczała w zupełnie inny, nieznany mi świat.
Świat pełen spokoju i ciszy i jakiegoś niezwykłego dostojeństwa, który emanował z majestatycznych starych drzew, świat pełen niezwykłej harmonii, w której wszystko było na swoim miejscu i odgrywało swoją, jakże ważną rolę w całym tym leśnym ekosystemie, nawet najmniejsza roślinka, albo robaczek. Wszystko było potrzebne i ze sobą współgrało, budząc szacunek.

I za  każdym razem, gdy do niego wchodziłam, czułam jak ogarnia mnie uczucie błogostanu, gdy patrzyłam na drzewa, uśpione pod śniegiem, albo kwitnące wiosną, czy mieniące się różnymi barwami jesieni, ale zawsze niezwykle piękne, dostojne, szlachetne, potrafiące ukoić i wyciszyć nawet największe emocje.
  



I wtedy pomyślałam sobie , że las to skarb, którego tak naprawdę nie jesteśmy świadomi. A bez którego nie ma życia na ziemi.
I że wystarczy choćby jedno drzewo, aby poczuć się lepiej. Nasi przodkowie o tym dobrze wiedzieli, sadzili dęby przy domach, gdy rodził się syn, a lipy, gdy córka, wierząc w ich moc, przyjazną energię i opiekę nad człowiekiem przez resztę życia. 
A słowa Kochanowskiego : '' Gościu, siądż pod mym liściem, a odpocznij sobie /.../'' jakże dobrze oddawały wielką moc i znaczenie drzew.
 


 Drzewa były przyjaciółmi człowieka przez wieki. Ludzie dbali o nie. Do dzisiaj na niektórych drzewach w lesie można zobaczyć resztki budek lęgowych dla ptaków, zakładanych ręką tamtych ludzi, a zaniedbanych przez obecnych.

 

I już sam widok dorodnego drzewa, jest darem dla naszych oczu i duszy. A wpatrywanie się w drzewo, podziwianie jego naturalnego  piękna, to najlepszy sposób na wyciszenie się, uspokojenie skołatanych nerwów.
Las to terapia. Terapia ciszą. Spokojem. Zielenią. Terapia, która powinnna ludziom być na receptę przepisywana.

Odkąd zaczęłam uprawiać leśne wędrówki i poznawać drzewa, zaczęłam widzieć w każdym z nich jego osobowośc, widzieć jego  twarz, niekiedy bardzo starą pooraną zmarszczkami czasu, ale zawsze ze śladami niezwykłej mądrości i dobra.

Podobno drzewa, funkcjonują według prastarych reguł i potrafią się między soba komunikować. Rozmawiają, wydzielając olejki eteryczne. Wykorzystują też grzybnię, która jest czymś w postaci łączy, a komunikują  się poprzez korzenie stykające się nitkami grzybni, które rozciągają się niekiedy na kilka kilometrów.
Dlatego las pachnie, owiewa nas swoimi olejkami eterycznymi, które jak balsam na ciało i duszę działają. A pobyt w lesie pozwala odzyskać moc, regeneruje siły, uzdrawia.

A my współcześni, czy pamiętamy o tych wszystkich dobrodziejstwach lasu, czy też kojarzy nam się on jedynie z grzybobraniem, albo z letnimi wycieczkami?

Czy wiemy jak wielkie znaczenie mają drzewa? Czy wiemy, że taki dąb to silny generator pozytywnej energii, który poprawia krążenie krwi i działa antystresowo.

A brzoza... najbardziej cenione drzewo przez Słowian, może nawet wziąść chorobę człowieka na siebie. Jest żródłem energii i witalności. Idealnie jonizuje powietrze.

 Abo taka sosna, czy buk , które wzmacniają odporność, lagodzą zmęczenie, A przebywanie w sosnowym lesie łagodzi choroby dróg oddechowych.
Albo,że ludzie żyjący blisko lasu, żyją o 20 procent dłużej?
I tak dalej... wiele można by napisać o pozytywnym oddziaływaniu drzew na nasze zdrowie i życie.

 

Tak, natura jest mędrcem i wciąż nas uczy.
To właśnie las, nauczył mnie empatii i szacunku, uwrażliwił na swoje potrzeby.

Myślę, że nauka o lesie, powinna być jednym ze szkolnych przedmiotów, a lekcje prowadzone w leśnej scenerii, na spacerach wśród drzew, na zakładaniu budek lęgowych dla ptaków, na dbaniu o paśniki.... A wtedy, każde z dzieci mogłoby mieć swoje drzewo, swojego przyjaciela, o które mogłoby się jak najlepiej  troszczyć. I zamiast bezmyśnego niszczenia przyrody, las mógłby stać się przyjacielem człowieka.
To byłaby wielka lekcja empatii...i szacunku dla drzew...

Ale jedno nie ulega wątpliwości, to fakt, że drzewa są nam bardziej potrzebne, niż my im. A nawet, że są nam niezbędne do prawidłowego funkcjonowania naszej planety.

I gdy patrzę na dzisiejszy las, na to co się z nim dzieje, myślę, że ludzie dawno o tym zapomnieli, a rabunkowa gospodarka leśna, stała się codziennością, czego dowodem jest nieustająca wycinka lasów, którą przeprowadza sie przez cały rok.
Kiedyś nie wycinano drzew zimą, również ze względu na śpiące zwierzęta, które raz wybudzone z zimowego snu, mogą mieć poważne problemy z ponownym zaśnięciem, a brak zapasów żywnościowych, może skończyć się dla nich tragicznie. A jak tu się nie obudzić, skoro wycie pił słychać na przestrzeni kilku kilometrów!
A styczeń, to już tradycyjnie, przynajmniej, tutaj u mnie, miesiąc wycinek.
 
 

I jeszcze tak niedawno, podziwiałam uśpiony w ciszy las, bo przecież zima to czas odpoczynku dla lasu, dla zwierząt, czas ciszy i spokoju.
I ten spokój, ta cisza zostają tak brutalnie przerwane.... a to co ujrzałam poraziło mnie. Drzewa pościnane wzdłuż leśnej drogi, a rozmiar wycinki ogromny!

  
I.... nie ma już moich pięknych drzew, dorodnych dębów, buków i sosen wśród których spacerowałam, z którymi rozmawiałam, do których sie przytulałam. Zamiast nich ogromne puste połacie, jak cmentarzyska, na miejscu których kiedyś tętniło i kwitło życie.

Już nie będą promieniowały ciepłem i życzliwością, pięknem i spokojem. Już nie będą obdarzać ludzi swoją dobrą energię, uzdrawiać, owiewać wonnymi olejkami.
Padły, pod elektrycznymi piłami.



 

  I takich cmentarzysk, ładnie ogrodzonych coraz więcej przybywa... tak jak i drzew do wycinki, naznaczonymi zielonymi kreskami,cichymi  wyrokami śmierci...

 
 
 

 I tak oto, ogromne drzewa, kolosy, w obliczu których człowiek czuje się jak pyłek, jak mrówka.... przegrywają walkę o życie z ludzkimi żądzami. A ich mowa, coraz częściej zamienia się w niemy krzyk.

I pewnie już teraz, nieprędko pójdę znajomą ścieżką, którą tak bardzo lubiłam chodzić.... wśród znajomych drzew, bo widok pustych przestrzeni...i niemy krzyk drzew, wciąż będę słyszeć...!
Bezsilność, to straszne uczucie, gdy nic nie da się zrobić!
I tylko mówić... albo pisać pozostało, podawać dalej, bo to jedyne, co... można zrobić dla Przyjaciół...!