Το γνωστό ευφυολόγημα
" Το δίλημμα του φωτορεπόρτερ: αν είσαι παρών σε μια κατάσταση όπου ένας άνθρωπος πνίγεται και έχεις να διαλέξεις ή να σώσεις αυτόν που πνίγεται ή να φωτογραφίσεις τη σκηνή, τι φιλμ θα διάλεγες; "
υποδηλώνει τόσο τη δύναμη της φωτογραφίας όσο και την εξάρτηση του κυνηγού-φωτογράφου για το θήραμά του…
...τη Στιγμή...
Ποιος όμως είναι ο ρόλος του φωτορεπόρτερ όταν καλείται να χειριστεί τα ηθικά ζητήματα που προκύπτουν σε καταστάσεις πολέμου και ακραίας βίας;;;
Πόσο εύκολα αντιμετωπίζεται το δίλημμα της μετατροπής του φωτορεπορτάζ από μορφή τέχνης σε ωμή απαθανάτιση των γεγονότων;;;
Κλικ...Στιγμή...Αποκάλυψη...Διάκριση...Επιτυχία...
ή
Ενσυναίσθηση και Ανθρωπιά;;;
Ωστόσο,παρά την όποια επιλογή,η Λήθη και η Μνήμη δεν μπαίνουν σε ζυγαριά έστω και αν πρόκειται να ζυγιστούν σε ζυγαριές ακριβείας,από αυτές που ζυγίζουν τα χιλιοστά των χιλιοστών ουσιών για τις οποίες ένα λάθος στη μέτρηση μπορεί να στοιχίσει ανθρώπινες ζωές.
Λήθη και Μνήμη δεν μπορούν να ζυγιστούν, γιατί ενώ είναι κάτι το ρευστό, μια πνοή του αέρα που πάει κι έρχεται, διογκώνοντας το έλασσον και ελαχιστοποιώντας το μείζον, έχουν μεγάλο βάρος για το πριν και το μετά της ζωής μας.
Όταν παίρνεις το μονοπάτι της Λήθης πρέπει να προσέξεις τα αγκάθια που σου τρυπάνε τα χέρια, τις πέτρες που σου καρφώνουν τα πόδια, την τραχύτητα του τοπίου που μουλιάζει την καρδιά σου...
...όχι δεν είναι δάκρυα αυτά που τρέχουν, είναι η υγρασία που έχει μαζευτεί στα αγκάθια και τις πέτρες που δεν μπορούν να ζήσουν στο άνυδρο τοπίο.
Και να πάρεις όμως το μονοπάτι της Μνήμης, πάλι μουλιάζει η καρδιά.
Δεν είναι τότε οι πέτρες και τα αγκάθια η αιτία, αλλά η λάσπη που μαζεύτηκε μέσα στα πηγάδια, λάσπη που θόλωσε τα νερά, θόλωσε τις εικόνες, τόσο που οι μορφές έπαψαν πια να ξεχωρίζουν.
Χωρίς πρόσωπο περιμένουν μπας και γίνουν τουλάχιστον σκόνη....
