ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΤΑΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

 

Μέ τήν εὐκαιρία τῆς εἰσόδου στό νέο Ἔτος 2023 καί τῆς Ἱερᾶς Μνήμης τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, θά τελεσθῇ στίς 31 Δεκεμβρίου 2022, ἡμέρα Σάββατο καί ὥρᾳ 6.00μ.μ. Μέγας Ἀρχιερατικός Ἑσπερινός στόν Νέο Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἀνδρέου Πατρῶν, μετά τό τέλος τοῦ ὁποίου θά πραγματοποιηθῇ ἡ τελετή κοπῆς τῆς Βασιλόπιττας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν.

«ΤΙ ΚΑΛΟ ΝΑ ΚΑΝΩ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, Η ΦΤΩΧΗ;»

 

Σ΄ ένα χωριό κτιζόταν μια εκκλησία και ο καθένας βοηθούσε όπως μπορούσε.

          Όποιος είχε ζώο το διέθετε για να κουβαλάει πέτρες και όσοι ήσαν γεροί δούλευαν.

          Στο χωριό ήταν και μια γιαγιά πολύ φτωχή, που δεν είχε  τίποτα να δώσει για τον Ναό. Πονούσε η ψυχή της γι’ αυτό και καθώς περνούσαν τα ζώα που κουβαλούσαν τις πέτρες, μάζευε χορταράκια και τους  τα έριχνε  να τα τρώνε να παίρνουν δυνάμεις.

          Όταν τελείωσε ο ναός, έκαναν τα εγκαίνια και σε μια επιγραφή έγραψαν το όνομα του Δεσπότη.

          Συνέβαινε όμως το εξής: Μόλις γραφόταν το όνομα του Δεσπότη και έβαζαν την επιγραφή, την άλλη μέρα έβρισκαν σβησμένο το όνομά του και γραμμένο το όνομα της γιαγιάς.

          Αυτό έγινε τρεις φορές. Απορούσαν όλοι και φώναξαν την γιαγιά. Όταν εκείνη πήγε στο ναό, την ρώτησαν:

          -«Γιαγιά, τι στο καλό έκανες εσύ και γράφεται το όνομά σου στην πλάκα, ενώ εμείς έχουμε χαράξει το όνομα του Δεσπότη;».

          -«Καλό; Μα τι καλό να κάνω εγώ, παιδί μου, η φτωχή;» Εκείνοι όμως επέμεναν.

          Τότε σκέφτηκε η γιαγιά και τους αποκρίθηκε: «Δεν έκανα τίποτα, παιδιά μου. Μόνο που όταν έβλεπα τα ζώα που κουβαλούσαν τις πέτρες για τον Ναό, καιγόταν η ψυχή μου γιατί δεν μπορούσα να προσφέρω τίποτα. Έτσι μάζευα χόρτα και τα έριχνα στα ζώα»!

          Κι όμως, αυτά τα λίγα χόρτα της γιαγιάς έπιασαν τόσο τόπο, όσο δεν έπιασε κανενός άλλου η προσφορά, γιατί ήταν πηγαία, ταπεινή και κρυφή!

          Αφήγηση του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2023 ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

 

Ένα από τα μεγαλύτερα  μυστήρια είναι και ο χρόνος. Ο άνθρωπος προσπάθησε και προσπαθεί να τον κατανοήσει   με πολλούς τόπους. Οι φιλόσοφοι με τρόπο φιλοσοφικό, οι μαθηματικοί  με τρόπο μαθηματικό, οι ψυχολόγοι ψυχολογικό. Και οι άγιοι με τρόπο πνευματικό.

          ΟΙ μόνοι που έζησαν και ζουν βαθειά την έννοια του χρόνου είναι οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Οι άλλοι, -οι φυσικοί, οι ψυχολόγοι, οι φυσικοί, οι φιλόσοφοι,- παρά τις σπουδαίες μελέτες και σκέψεις για τον χρόνο που είπαν για τον χρόνο, δεν μπόρεσαν να συλλάβουν το βαθύτερο νόημά του.

          Οι άγιοι δεν προσπαθούν να ερευνούν τον χρόνο, αλλά να τον ζουν, διότι τα μυστήρια δεν ερευνώνται-ου φέρει το μυστήριον έρευνα-, αλλά βιώνονται. Οι άγιοι και όλοι οι πιστοί μέσα στην Εκκλησία βρίσκουν το μεγάλο μυστικό: να ζουν το μυστήριο του χρόνου. Με ποιο τρόπο; με το να τον υπερβαίνουν.

          Ο πιστός μέσα στα μυστήρια της Εκκλησίας, και ιδιαίτερα στην λειτουργική ζωή, ζει πέρα από τον χρόνο. Δια μέσου του χρόνου ζει την αιωνιότητα.

          Έτσι η γέννηση του Χριστού, η βάπτιση, η σταύρωση, η ανάσταση για τον πιστό χριστιανό είναι γεγονότα που τα ζει ως παρόντα κάθε στιγμή και κάθε ώρα. Αυτά είναι τομές μέσα τον ιστορικό χρόνο που τον αγκαλιάζουν και τον κάνουν αιωνιότητα. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας αναφωνεί: σήμερα ο Χριστός γεννάται, σήμερα ο Χριστός βαπτίζεται στον Ιορδάνη υπό του Ιωάννου, ή σήμερα κρεμάται επί ξύλου. Όλα όσα αφορούν τον Χριστό και την Εκκλησία Του, έχουν ένα υπερχρονικό χαρακτήρα. Χίλια έτη είναι σαν  μία μέρα. Ο Χριστός χθες και σήμερα είναι ο ίδιος. Είναι αναλλοίωτος στο χρόνο. Είναι όπως λέμε υπερχρονικός.

          Η χρονικότητα υπερβαίνεται με την αιωνιότητα, φθάνει να  μπει μέσα στον χρόνο το στοιχείο της αιωνιότητας: Ο Θεός. Και ο Θεός είναι αγάπη. Να, λοιπόν, που βρίσκεται το μυστικό, που μπορεί να κάνει το χρόνο αιωνιότητα.

          Χωρίς αγάπη δεν νοείται ο Χριστός. Και χωρίς αγάπη ο άνθρωπος είναι ξερός, είναι ένα νούμερο. Είναι αντικείμενο της μαθηματικής έρευνας,  μια οικονομική μονάδα. Όποιος αγαπά είναι πάντα επίκαιρος, όπως ο Ιησούς Χριστός και οι άγιοί Του, διότι η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

          Αιώνες τώρα ο Μέγας Βασίλειος, που σήμερα η Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του, παραμένει επίκαιρος. Ο σπουδαίος αυτός Άγιος αυτός έχει να μας δώσει τις πιο αληθινές απαντήσεις, από τη φιλανθρωπία μέχρι τα θύματα της φιλοσοφίας και της αστρονομίας.

          Οπότε: θέλεις άνθρωπε να είσαι πάντα νέος; Δεν έχεις παρά να  αγαπάς. Ακόμη θέλεις να είσαι ευτυχής; Και πάλι αγάπα. Ή θέλεις να μοιάζεις   τον Θεό; Αγάπα, όπως ο Θεός. Θέλεις να ζήσεις την αιώνια ζωή και αιώνια; Αγάπα.

          Οπότε, λοιπόν, αντί της συμβατικής ευχής, «Καλή χρονιά» ή» χρόνια πολλά» καλύτερα να ευχηθούμε εις εαυτούς και αλλήλους:

          Άνθρωπε  μου, αγάπα βαθειά  και αληθινά, για να ζήσεις αιώνια, διότι μόνον οι σχέσεις της αληθινής αγάπης μας βοηθούν να  περνάμε από την χρονικότητα στην αιωνιότητα.

          Καλή, ευλογημένη και ειρηνική χρονιά

          Γ.      

ΟΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ Οι σαρκικές σχέσεις

 

Ο μωσαϊκός νόμος απαγόρευε τη μοιχεία. Ο Κύριος απαγόρεψε και τη σαρκική επιθυμία. Πόσο ισχυρή είναι η επενέργεια αυτής της απαγόρευσης στην αρρωστημένη φύση! Θέλεις να συγκρατηθείς από τις ακάθαρτες ματιές, σκέψεις και φαντασιώσεις; Θυμήσου στην πειρασμική ώρα τα λόγια του Κυρίου και άφησέ τα να επιδράσουν στην ψυχή σου: «Όποιος βλέπει μια γυναίκα»- είτε με τα μάτια του σώματος, είτε με τα μάτια της διάνοιας, όταν η μορφή της σχηματίζεται με τη φαντασία- « με πονηρή επιθυμία έχει ήδη διαπράξει μέσα του μοίχευα μ’ αυτήν».

          Ανάμεσα  στα σώματα των δυο φύλων υπάρχει φυσική αμοιβαία έλξη. Η λέξη αυτή δεν έχει την ίδια ένταση σ’ όλες τις περιπτώσεις. Για κάποια σώματα του άλλου φύλου ο άνθρωπος δεν νιώθει καμία σχεδόν έλξη, για άλλα νιώθει έλξη αδύναμη και για άλλα πολύ ισχυρή. Ο Κύριος έδωσε εντολή να μην πλησιάζουμε πρόσωπα για τα οποία αισθανόμαστε μεγάλη έλξη, όσο κι αν αυτά είναι χρήσιμα, ωφέλιμα και άξια της φιλίας μας με τα τυχόν σημαντικά ψυχικά τους χαρίσματα. Αυτή την έννοια έχουν τα θεϊκά  λόγια: «Αν το δεξί σου μάτι σε σκανδαλίζει, βγα΄ το και πέταξέ το, γιατί σε συμφέρει να χάσεις ένα μέλος σου, παρά να ριχθεί όλο σου το σώμα στην κόλαση. Το ίδιο και με το χέρι σου.

          Το διαζύγιο επιτρεπόταν από τον μωσαϊκό νόμο. Ο Κύριος το απαγόρεψε, εκτός κι αν αθετήθηκε η συζυγική πίστη με τη μοιχεία. Η διάλυση του γάμου είχε επιτραπεί στον άνθρωπο λόγω της φθοράς της φύσης του μετά την προπατορική πτώση. Με την  ανακαίνιση της            ανθρώπινης φύσης από τον Θεάνθρωπο, επανήλθε ο νόμος που είχε δοθεί σ’ αυτήν, όταν βρισκόταν στην κατάσταση της προπτωτικής αθωότητας.

          Ο Κύριος καθιέρωσε πάλι την παρθενία, όμως, ως κατάσταση προαιρετική.

          Ι. Μ.

Δεν έχει άλλο μέσο

 

Η ταπεινωμένη καρδιά, που πληγώθηκε πρώτα από τα βέλη του πονηρού, και μετά τη μετάνοιά της από την πατρική αγάπη του Σωτήρα, δεν έχει άλλο μέσο για να εκφρασθεί παρά τα δάκρυα. Είναι αφελές να νομίζει κάποιος ότι μπορεί να βαδίσει στα ίχνη του Χριστού, χωρίς τα δάκρυα.

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Δεν έχει άλλο μέσο | Πεμπτουσία (pemptousia.gr)

Η Ενανθρώπηση και το σκουλήκι

 

Κάθε χρόνο γιορτάζουμε τη γέννηση του Χριστού. Όλοι μας συμμετέχουμε  σ’ αυτή, μεγάλοι και μικροί, πιστοί και αμφισβητές. Πολλοί τη γιορτάζουν με πλήρη συνείδηση του γεγονότος της ενανθρωπήσεως του Λόγου. Άλλοι συμμετέχουν από παράδοση, απολαμβάνοντες τη φολκλορική ατμόσφαιρα των ημερών αυτών. Τα παιδιά τη ζουν με τον δικό τους τρόπο, όπου η αργία των σχολείων και η προσδοκία των δώρων δίνουν ένα ιδιαίτερο παρόν στην όλη χαρμονή των γιορτάσιμων ημερών.

          Πόσοι όμως  απ’ όλους εκείνους που συμμετέχουν στη γιορτή των Χριστουγέννων συλλαμβάνουν υπαρξιακά το γεγονός της ενσαρκώσεως του Υιού του Θεού; Το ερώτημα αυτό ισχύει και όσους το γιορτάζουν με επίγνωση. Μπορεί μεν να κατανοούν  τη σημασία του και τη σωτηριολογική του διάσταση, πόσο όμως το νιώθουν μέσα στην ίδια του την ύπαρξη; Πόσο ζουν το γεγονός ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος;

          Ένα κάποιο εμπόδιο για μια τέτοια συνειδητοποίηση της ενανθρωπήσεως οφείλεται στο ίδιο το γεγονός του εορτασμού της. Η τυπική επανάληψη του βοηθεί να ατονήσει το υπαρξιακά ουσιώδες του γεγονότος προς χάρη των εόρτιων ενασχολήσεων. Το δεύτερο και καίριο εμπόδιο είναι ένας μη συνειδητοποιημένος εγωισμός του κάθε ανθρώπου γενικά, που τον κάνει να αντικρύζει την ενανθρώπηση σαν κάτι το αυτονόητο. Τι πιο φυσικό να γίνει ο Θεός άνθρωπος! Η αντιμετώπιση όμως αυτή τη ενανθρωπήσεως του Λόγου δεν μας επιτρέπει να συλλάβουμε υπαρξιακά το μέγεθος της σωτηριώδους πρωτοβουλίας του Θεού για τον άνθρωπο.

          Φαίνεται ότι η στάση αυτή του χριστιανού απέναντι στην ενανθρώπηση δεν αποτελεί γεγονός των σύγχρονων καιρών. Αντίθετα μαρτυρείται από τους πρώτους χρόνους κιόλας αιώνες του Χριστιανισμού. Κι όχι μόνον μαρτυρείται, αλλά ταυτόχρονα επιχειρείται, με τη χρησιμοποίηση ενός επιτυχημένου παραδείγματος, να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι ότι η ενανθρώπηση αποτελεί μια ύψιστη προσφορά αγάπης του Θεού αυτούς. Το παράδειγμα αυτό έχει σχέση με το…..σκουλήκι!

          Ο ιερός διδάσκαλος –Ιωάννης ο Χρυσόστομος- του 4^ου αιώνα χρησιμοποιώντας το παράδειγμα με το σκουλήκι έθεσε το ερώτημα στο ακροατήριο του αν κάποιος απ’ αυτούς  που τον ακούν είναι πρόθυμος να γίνει σκουλήκι για να σώσει τα σκουλήκια από κάποια υποθετική ασθένειά  τους, που θα μπορούσε να τα αφανίσει. Η απάντηση ήταν αρνητική. Κανείς δεν ήθελε να μεταλλαγεί και να πάρει τη μορφή του σκουληκιού. Μέσα από αυτή την άρνηση βοήθησε το ακροατήριό του να συλλάβει το μέγεθος  της χειρονομίας του Θεού, ιδιαίτερα μάλιστα όταν τους τόνισε ότι η ποιοτική απόσταση μεταξύ ανθρώπου και σκουληκιού είναι ασύγκριτη μικρότερη από την απόσταση Θεού και ανθρώπου. Και το εξήγησε αυτό λέγοντας ότι ο άνθρωπος και το σκουλήκι, όσο κι αν διαφέρουν, δεν παύουν να είναι κτίσματα του Θεού, ενώ ο Θεός  είναι άκτιστος. Συνεπώς το να περιβληθεί το άκτιστο το κτιστό, δηλαδή ο Θεός τον άνθρωπο, συνιστά απείρως ασύγκριτη διαφορά από το να περιβληθεί το πρώτο αξιολογικά κτίσμα-δηλαδή ο άνθρωπος- τη μορφή ενός άλλου κτιστού όντος, όπως το σκουλήκι!

          Πρέπει να ομολογήσουμε ότι το παράδειγμα, όσο κι αν είναι παλιό, εξακολουθεί να μας διδάσκει.    

          Ηλίας Βουλγαράκης

Γεννήθηκε η Ευσπλαχνία

 

«Έν’ άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ‘ δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.

          «Είδες, μου λέει, γεννήθηκε η ευσπλαχνία».

          Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.

          Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δεν θα ‘ χαμε να πούμε τίποτε ωραιότερο απ’ αυτό».

         

                                      Τάσος Λειβαδίτης

Οδυσσέας Ελύτης Χριστούγεννα

 

«Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος να’ ν’ ήμερος, να ‘ ναι άκακος, λίγο φαί, λίγο κρασί, Χριστούγεννα κι Ανάσταση»

Θα απαντήσουμε τελικά στην πρόσκληση του Θείου Βρέφους;

 

Έχεις τα χάλια σου και αποφασίζεις να καλέσεις κάποιον στο σπίτι σου για να δεις λίγο φως.

Να κοινωνήσεις με κάποιον την αγάπη, την παρέα και τη χαρά. Να έχεις καλεσμένο κάποιον που αγαπάς και μπορείς να επικοινωνήσεις. Κοινώς γουστάρεις την παρέα του και περιμένεις πώς και πώς να σου χτυπήσει την πόρτα και να τον συναντήσεις. Ετοιμάζεις το σπίτι, κάνεις μπάνιο, φοράς τα καλά σου ρούχα και ετοιμάζεις κάτι για να κεράσεις τον καλεσμένο ή ετοιμάζεις κάτι για να δειπνήσετε. Όλα αυτά καλά και όμορφα για να περάσεις κάποιες ώρες με έναν αγαπημένο σου πρόσωπο που φωτίζει τη ζωή και την καρδιά σου.

Από την άλλη . . .

Όταν ένα ζευγάρι περιμένει το παιδάκι τους, ετοιμάζουν τους τελευταίους μήνες όλες τις λεπτομέρειες για την υποδοχή του νέου μέλους. Από το παιδικό δωμάτιο, μέχρι και γενικά την ψυχοσύνθεσή τους για τη γέννηση και τον ερχομό του παιδιού τους στη ζωή τους.

Προετοιμασίες . . . για τα απλά, τα καθημερινά, τα όμορφα . . . .

Για τα πνευματικά  . . . ;

Πάμε στην ουσία των εορταστικών Χριστουγεννιάτικων γεγονότων . . .

Έρχεται ο Χριστός και τελικά θα πάρουμε αυτό που θέλουμε και αυτό που μας βολεύει. Μια επιφάνεια των πραγμάτων. Υλική κατανάλωση, φαγητά, δώρα και εκεί θα μπει μια τελεία.  Αυτή την είσοδο του Χριστού στον κόσμο δεν μπορείς να την πάρεις για πλάκα. Είναι ένα προσωπικό κάλεσμα και μια πρόσκληση που δεν την απαντάς με ένα ξερό ναι ή όχι, αλλά με μια γενικότερη στάση ζωής. Αλήθεια, αν δεν υπήρχαν φαγητά, δώρα και λαμπάκια τι θα γιορτάζαμε τελικά; Τι θα κάναμε αυτές τις μέρες; Θα ήταν μια γιορτή σιωπηρή όπως τόσες άλλες μέσα στο εκκλησιαστικό έτος που δεν συνοδεύονται από αργία και εδέσματα. Τελικά ελάχιστοι ενδιαφέρονται για την ουσία του πράγματος.

Γιορτάζουμε την είσοδο του Θεού στον κόσμο. Δεν είναι αστείο πράγμα, ούτε ένα απλό ιστορικό συμβολικό γεγονός. Είναι μια πραγματικότητα που την κοινωνείς υπαρξιακά με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Με ένα πρόσωπο που δεν ήρθε έτσι απλά για σένα, αλλά είναι αυτό το πρόσωπο που έφτιαξε εσένα και έρχεται για να σου δώσει ζωή μέσα από τον θάνατο, μέσα από ένα κενό μνήμα. Έρχεται ώστε να κάνει το τέλος μια καινούργια αρχή, το δάκρυ να το μεταμορφώσει σε χαμόγελο, την απελπισία σε ελπίδα , και τον πόνο να τον μεταμορφώσει σε σχολείο αλλά και σε σκαλοπάτι για τη σωτηρία σου.  

Ας δώσουμε ως δώρο την καρδιά μας στον Χριστό αυτά τα Χριστούγεννα. Ας παραδώσουμε την καρδιά και τη ζωή μας στον ζωοδότη Χριστό. Ο ουρανός «άνοιξε»! Ο δρόμος για τη σωτηρία και την αιωνιότητα μας περιμένει. Πλέον τα έσχατα δεν είναι κάτι που θα γίνει κάποτε αλλά το βιώνουμε μέσα στη Θεία Λειτουργία! Μας προσφέρεται ο παράδεισος και ο ίδιος ο Χριστός ως «Σώμα και Αίμα εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον».

Δεν αρκεί τα Χριστούγεννα να κοινωνήσουμε τυπικά με το στόμα μας, αλλά να μετέχουμε με την ίδια μας τη ζωή και όχι μόνο εκείνη την ημέρα, αλλά συνεχώς στο διάβα της ζωής μας.

Δώσαμε  κάποιες υποσχέσεις την ημέρα της προσκλήσεως του βαπτίσματος, ήρθε η ώρα να πάρουμε τη ζωή και τη σωτηρία μας στα σοβαρά.

Δεν ξέρω τι δώρο να σου φέρω Χριστέ μου αυτές τις μέρες. Εσύ μου προσφέρεσαι ο ίδιος ως δώρο και με καλείς συνεχώς. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να Σου προσφέρω τη ζωή μου και Εσύ ξέρεις τι θα την κάνεις διότι Εσύ μου την έδωσες.

Ας αποφασίσουμε αυτά τα Χριστούγεννα να αλλάξουμε πορεία ζωής! Ήρθε η ώρα!

Ιδιόμελον Εσπερινού Χριστουγέννων (ήχος β')

Τί σοι προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος δι' ἡμᾶς; ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων κτισμάτων, τὴν εὐχαριστίαν σοι προσάγει· οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον, οἱ οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα, οἱ Μάγοι τὰ δῶρα, οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα, ἡ γῆ τὸ σπήλαιον, ἡ ἔρημος τὴν φάτνην· ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον· ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Μετάφραση

Τι να σου προσφέρουμε Χριστέ, ότι φανερώθηκες επάνω στη γη ως άνθρωπος για εμάς; γιατί το κάθε κτίσμα που δημιούργησες σου προσφέρει την ευχαριστία του· οι Άγγελοι τον ύμνο, οι ουρανοί τον Αστέρα, οι Μάγοι τα δώρα, οι Βοσκοί το θαύμα, η γη το σπήλαιο, η έρημος την φάτνη· και εμείς την Παρθένο Μητέρα· ο πρό αιώνων Θεός ελέησέ μας.

 ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ (o-nekros.blogspot.com)

Επικήρυξη

 

Άτομο καλούμενο Χριστός,

με γένια μακρυμάλλης,

απ΄ το κακόφημο χωριό της Ναζαρέτ

που τον Πατέρα του κανένας δεν γνωρίζει

καταζητείται.

Ψηλά σηκώνει τις καρδιές

Με σύνθημα Μετάνοια!

Κουτσούς, στραβούς κι αμαρτωλούς

στη βασιλεία του καλεί.

H KGB, το FBI, κι η INTERPOL

30 δολάρια

Επικηρύξανε αμοιβή

τον παλαιό δραπέτη του σταυρού,

που αναστατώνει τους λαούς

και φέρνει ίχνη των καρφιών

στα χέρια και στα πόδια.

Ελ. Μάινας 

ΟΙ ΜΑΓΟΙ

 

«Μάγοι Περσών βασιλείς, επιγνόντες σαφώς, τον επί γης τεχθέντα, Βασιλέα ουράνιον, υπό λαμπρού αστέρος ελκόμενοι, έφθασαν εν Βηθλεέμ, δώρα φέροντες έγκριτα, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν, και πεσόντες προσεκύνησαν. Είδον γαρ εν τω σπηλαίω, βρέφος κείμενον τον ‘Αχρονον».

          «Οι μάγοι, οι βασιλείς των Περσών, όταν κατάλαβαν καλά ότι πάνω στη γη γεννήθηκε ο ουράνιος βασιλιάς, οδηγούμενοι από το λαμπρό αστέρι, έφτασαν στην Βηθλεέμ, προσφέροντας σπουδαία δώρα, χρυσό και λιβάνι και σμύρνα. Και έπεσαν και προσκύνησαν γιατί είδαν μέσα στο σπήλαιο τον άχρονο, ξαπλωμένος σαν βρέφος».

Προεόρτιος λόγος…

 

Ώρα βαθειά ορθρινή. Με την άχραντη την ησυχία να κυκλώνει τον άδειο το ναό, μα περισσότερο με το λιτό το φως των καντηλιών που απομένει μιαν αψεγάδιαστη μαρτυρία για τον τρόπο με τον οποίο βιώνεται η κάθε Ακολουθία, η κάθε γιορτή. Γιατί στις μέρες μας πλήθυναν τα φώτα, τα πολλά τα φώτα, άνοιξαν οι τεράστιοι προβολείς και καταυγάσανε τον κόσμο ολόκληρο, σε σημείο ώστε να μην υπάρχει αφώτιστος τόπος. Μόνο που οι ψυχές των ανθρώπων έπαψαν να φωτίζονται πια γιατί δεν έχουν  ανάγκη πλέον τον Θείο φωτισμό, που ξεκινάει από το λιτό, το ταπεινό το λαδοκάντηλο και στη συνέχεια μεταφέρεται στο μελισσοκέρι, που καίνε, ως άλλη θυσία και προσφορά στα ιερά τα εικονίσματα.

          Σεργιανάς απόψε, λίγο πριν αρχίσουν οι Μεγάλες Ώρες των Χριστουγέννων στο μισοσκότεινο ναό και πασχίζεις να διακρίνεις αλλοτινές, περασμένες σήμερα, Ιερές Ακολουθίες, ωσάν αυτήν που σε λίγο θ’ αρχίσει. Και δεν είναι τούτη η αναπόληση μια αρρωστημένη απόπειρα συναισθηματικής  φόρτισης και νοσταλγίας, αλλά μια βεβαιωμένη ιστορική στιγμή που ανακαλείται τούτη την ιερή ώρα, ως αδιάκοπη συνέχιση της αποστολής αυτής της, έστω και ταπεινής κι ελάχιστης, ενοριακής κοινότητας. Σκέφτεσαι πως εκείνοι οι απλοί παπάδες ξεκινούσαν μέσα στη νυχτωμένη πολίχνη, με όποιον καιρό, να βρεθούν στο ναό εγκαίρως, να χτυπήσουν τις καμπάνες θραύοντας το κέλυφος της ησυχίας και της σιγής του ύπνου που μηνύει το θάνατο, για να κληθούν οι πιστοί και να  μάθουν «ότι ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρ», όπως επίσης να καταλάβουν πως η νοητή κλίμακα του εγκόσμιου βίου τους, που οδηγεί στον Ουρανό, αρχίζει από τη σπηλιά, τη φάτνη, την περιφρόνηση του κόσμου, που γίνεται συνδρομή Θεού και μεταβάλλεται, μεταποιείται σε ζωή φωτεινή. Φυσικά το Φως εκείνο δεν εκπέμπεται από προβολείς και άλλες πηγές τεχνητού φωτός, αλλά από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, που σκύβει και θερμαίνει κάθε παγωμένη ψυχή, καταυγάζει Μορφές και Ήρωες της πίστεως με εκείνο το χρυσαφένιο το Φως, το λιτό και θεοφύλακτο, γιατί αναντίρρητα το Φως εκείνο δε σβύνει, δεν αυξομειούται μήτε υφίσταται τις συνήθεις διακοπές που γνωρίζουμε στον κόσμο.

          Κι αυτή την τρισόλβιο ώρα δεν μπορείς να μην ακολουθήσεις τα βήματα της ψυχής και να μη θυμηθείς το γνήσιο χρυσαφένιο Φως που άφησαν τα κεριά και κι πολυέλαιοι του παλιού ναού του χωριού σου, αφού καίγανε «έλαιον αγαλλιάσεως» μαζεμένο με πολλούς κόπους από τους παλιούς Κληματιανούς και προσφερόταν «θυσίαν αινέσεως», προσευχή και ευχετήριος λόγος στο Άγιο Νήπιο.

          Ξεκλείδωναν   τότε οι καρδιές, άνοιγαν οι θύρες της ψυχής  κι έφτανε το φως εκείνο το κεχριμπαρένιο, το θεϊκό, λες κι έβγαινε, ευλογία θεόσταλτη, από  τις Εικόνες για να τους δείχνει το δρόμο στο υπόλοιπο του βίου τους. Γιατί ξέρανε πως ακολουθούσαν πολλά σκοτάδια, από την κακία που απλωνόταν όπως η επιδημία, από το εγώ κάποιων, που οι κύκλοι του άνοιγαν όπως όταν  ρίξεις λιθάρι στα ήρεμα νερά κι αρχίζουν οι κυματισμοί…..

          Τα σκέφτεσαι όλα τούτη την ιερή ώρα και προσπαθείς  να προκόψεις να τα κρατήσεις μέσα σου, ως ιερή παρακαταθήκη από τα φωτεινά Χριστούγεννα που προχωράνε προς τη δύση τους, όπως ο ήλιος στο τέλος της ημέρας. Το μόνο που  απομένει είναι η ζεστασιά του Ηλίου της Δικαιοσύνης, όχι εκείνου που μνημονεύει ο ποιητής, αλλά της Εκκλησίας.

          π. Κωνστ. Ν. Καλλιανός

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2022 «ΕΤΕΧΘΗ ΥΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΣΩΤΗΡ»

 

Στο κέντρο της γιορτής των Χριστουγέννων  η ευαγγελική περικοπή του εσπερινού, δίνει ένα χαροποιό μήνυμα της μεγάλης γιορτής. Η ενσάρκωση του Λόγου και η γέννησή Του στο σπήλαιο της Βηθλεέμ είναι η απαρχή της καινούργιας εποχής για την ολόκληρη την ανθρωπότητα σε μια νέα δημιουργία, ανακαίνιση και ανάπλαση του ανθρωπίνου γένους.

          Σ’ αυτές τις αλήθειες συγκεντρώνεται όλο το χριστιανικό μήνυμα και φυσικά το περιεχόμενο και της χριστουγεννιάτικης περικοπής του ευαγγελιστή Λουκά (Λκ. 2, 1-20). Αυτό είναι το χριστιανικό Ευαγγέλιο. Και όλο αυτό το μήνυμα βρίσκει μια θαυμάσια περιεκτική διατύπωση στα λόγια του αγγέλου προς τους ποιμένες της Βηθλεέμ, « Ιδού ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλη, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν  σήμερον σωτήρ, ός έστι Χριστός Κύριος, εν πόλει Δαβίδ».

          Οι λόγοι του αγγέλου είναι ευαγγελισμός, χαρμόσυνο και χαροποιό μήνυμα, που απευθύνεται όχι μόνο στους ποιμένες , αλλά και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

          Το διαχρονικό στοιχείο όμως κατανοείται σωστά αν και αφού κατανοηθεί πιο πριν το  ιστορικό πλαίσιο του.

          Δεν πρόκειται βέβαια για μια σχολαστική αναδρομή στην ιστορία μια λέξεως ή για λογικό καθορισμό μιας έννοιας, αλλά για θεολογικά επιβεβλημένη από το θεανδρικό χαρακτήρα της Αγίας Γραφής: εμβάθυνση στο θείο λόγο, όπως καταγράφεται στα Ευαγγέλια.

          Η εποχή που γεννήθηκε ο Χριστός γνώρισε διάφορα «ευαγγέλια». Το πιο γνωστό ήταν το αυτοκρατορικό, δηλαδή η μεταφυσική προβολή του ρωμαϊκού κράτους, την οποία ενσάρκωνε εκείνη την εποχή ο Οκταβιανός Αύγουστος.

          Πολλά ευαγγέλια έφερε για τον κόσμο ο ρωμαίος αυτοκράτορας και οι υπήκοοί του έσπευσαν να τον ευχαριστήσουν  με βωμούς, επιγραφές και θεϊκές τιμές.

          Είχε όμως και «σωτήρες» η εποχή του Χριστού. Πρώτος και ο πιο γνωστός ο ρωμαίος αυτοκράτορας. Και κοντά του ένα σωρό από μικρούς και μεγάλους τοπικούς τυραννίσκους, οι φρόντιζαν με κάθε τρόπο να προβληθούν, ως «ευεργέτες» και «σωτήρες» των δυστυχών υπηκόων τους.

          Το ίδιο πολλοί ήταν και οι «κύριοι» της εποχής. Χωρίς αμφιβολία «Κύριος» για ολόκληρη την αυτοκρατορία ήταν και πάλι ο αυτοκράτορας. Και «Κύριος» σημαίνει θεός, απόλυτος κυρίαρχος σε ζωή και σε θάνατο.

          Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτό το ιστορικό  πλαίσιο γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός και κηρύχθηκε η διδασκαλία Του. Με αυτές τις προϋποθέσεις άκουσε ο κόσμος το μήνυμα των αγγέλων προς τους ποιμένες της Βηθλεέμ, το Ευαγγέλιο για την γέννηση του Σωτήρος και Κυρίου Χριστού. Και η σύνδεση αυτή μας βοηθάει να καταλάβουμε σωστά και να εμβαθύνουμε ορισμένα σημεία, που οι μέριμνες του βίου, η απάτη του κόσμου και η αποφυγή κινδύνων μας κάνουν να λησμονούμε.

          Η σύνδεση του Ευαγγελίου με τη γέννηση του Χριστού δεν είναι μια ουδέτερη πολιτική πράξη. Αντίθετα είχε για πολλού χρόνους  και πολιτικό νόημα, έστω και αρνητικά. Γιατί αντιπαρέθετε στο ψευτοευαγγέλιο του ρωμαίου αυτοκράτορα το Ευαγγέλιο του Χριστού. Έτσι το κατάλαβαν οι κρατικές αρχές και αυτό ήταν η αιτία των διωγμών των χριστιανών. Για το κράτος το δίλημμα ήταν απλό: ή αναγνώριση του ευαγγελίου του αυτοκράτορα η τιμωρία για εσχάτη προδοσία, προσβολή της θείας μεγαλειότητας.

          Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο χριστιανισμός ήταν πολιτικό κίνημα ή επανάσταση, έστω και για θρησκευτικούς λόγους. Κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο με τη βαθειά πίστη της Εκκλησίας, ότι μόνον ο Θεός μπορεί ν΄ αλλάξει τον κόσμο και τον άνθρωπο, γι΄ αυτό ο Λόγος έγινε σάρκα.

          Η ίδια αυτή πίστη δεν επιτρέπει στον χριστιανισμό να κλείσει τα μάτια στην ειδωλολατρία σ’ οποιαδήποτε μορφή. Η θεοποίηση του κράτους σε επίγειο θεό, η αναγόρευση της βίας ωε υπέρτατου ηθικού κανόνα, όλα αυτά δε μπορούν να   βρουν ευήκοα ώτα ή αδιάφορο τον χριστιανισμό.

          Γι’ αυτό και ο ερχομός του Χριστού σήμανε κρίση του κόσμου. Το Ευαγγέλιο αποκάλυψε την ενσάρκωση του Λόγου, αλλά συγχρόνως ξεσκέπασε και την ειδωλολατρική ουσία της απολυτοποιήσεως των εγκοσμίων αρχών. Έτσι άρχισε μια πορεία διαμαρτυρίας, που οδήγησε στην οριστική απομήθευση όλων των  ατομικών ή συλλογικών «σωτήρων» στις μέρες μας. Αυτή η κρίση που έφερε το Ευαγγέλιο είναι η αρχή του δρόμου για την μετάνοια, για την επιστροφή στον μόνο Κύριο και Σωτήρα.

          Γιατί μονάχα σαν δει την αλήθεια, σαν αντιληφθεί την απάτη της καθημερινής ειδωλολατρείας ο άνθρωπος, μπορεί μετά, λυτρωμένος από είδωλα και ψευτοθεούς, να πάρει τον δρόμο του λυτρωμού.

          Πρέπει όμως πιο πριν να μην έχει καμιά ψευδαίσθηση για την απάτη που ζει, να απομυθεύσει χωρίς έλεος- όσο  δύσκολο κι αν είναι- τα είδωλά του, γιατί δεν  χωρούν κοντά στον Θεό κανενός είδους είδωλα. Κι’ εδώ το Ευαγγέλιο επιτελεί-μόνο αυτό- σωστά, βαθειά και οριστικά την κάθαρση.

          Ο σχολιασμός αυτός του ευαγγελικού αυτού κειμένου που περιέχουν το Ευαγγέλιο συνοπτικά δεν σταματά εδώ. ‘Όχι. Απλώς έγινε μια προσπάθεια να ενταχθεί το μήνυμα των Χριστουγέννων μέσα στο ιστορικό του πλαίσιο, σύμφωνα με τους βιβλικούς θεολόγους, για να φανεί η σάρκα που περιέβαλε «εν ταις ημέρες εκείνες» τον λόγο του Θεού.

          Ο λόγος του Θεού μένει ο ίδιος και σήμερα – μ’ άλλο σάρκινο περίβλημα φυσικά. Για  να είναι λυτρωτικός, για να μας αναγεννήσει, δεν πρέπει να συγχέωμε το περίβλημα με το περιεχόμενο. Και σ’ αυτό το σημείο η μελέτη της κρίσεως που σήμανε η γέννηση του Χριστού και η κήρυξη του Ευαγγελίου για τον αρχαίο αποτελεί ευεργετική υπόμνηση για μας, υπόμνηση καθήκοντος και συγχρόνως αναπτέρωση της ελπίδας.

          Καλά Χριστούγεννα

π. γ. στ.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ «ΑΓΙΑΣ ΝΥΧΤΑΣ»

 

Πάνω από 160 χρόνια τραγουδιέται και ποιος ξέρει και πόσοι αιώνες θα περάσουν και πάντα θα μένει αγέραστο, φρέσκο, μελωδικό. Αμέτρητα παιδικά χείλη τα τραγούδησαν, θα το τραγουδήσουν κι εφέτος και θα το τραγουδούν, όσο γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα.

          Η «’Αγια Νύχτα», το τραγούδι, που δε γερνάει, δεν παλιώνει,  ξεκίνησε πολύ απλά κι αθόρυβα. Γεννήθηκε το 1818 στο Άρνσντορφ, ένα μικρό φτωχικό χωριουδάκι της Αυστρίας, εκεί που ζούσαν ο ποιητής και ο συνθέτης του.

Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα εκείνης της χρονιάς. Το μικρό χωριό, χωμένο μέσα στο χιόνι, υπέφερε εκείνο το χειμώνα πολύ. Οι κάτοικοί του προσπαθούσαν να ζεσταθούν κοντά στις αναμμένες σόμπες, που έκαιγαν ασταμάτητα κι όλο μετρούσαν τις μέρες, ώσπου να φτάσουν τα Χριστούγεννα.

          Ένα σπιτάκι κοντά στην πλατεία ήταν το σχολείο του Άρνσντορφ. Στο ισόγειο του σπιτιού ζούσε ο δάσκαλος του χωριού ο Φραντς Γκρούμπερ. Ο Γκρούμπερ ήτα ένα καλός δάσκαλος και εκτός από το έργο του αυτό, έκανε κι ένα σωρό άλλες δουλειές. Φρόντιζε την εκκλησία του χωριού, την εκκλησία του διπλανού χωριού και έπαιζε στο όργανο στη λειτουργία. Ακόμα του άρεσε να συνθέτει και να τις παίζει στο αρμόνιο.

Με τον ιερέα του χωριού Γιόζεφ Μόρ, ο δάσκαλος είχε ιδιαίτερες φιλίες. Έτσι, συχνά συναντιόντουσαν, πότε στην πλατεία, όταν ο καιρός ήταν καλός, πότε στην εκκλησία και τις πιο πολλές φορές τα βράδια στο σχολείο, για να συζητήσουν ένα σωρό υποθέσεις του χωριού τους και της γύρω περιοχής, αφού ήταν οι πιο μορφωμένοι ανάμεσα στους άλλους.

Μια παγωμένη χειμωνιάτικη νύχτα ο ιερέας Γιόζεφ Μόρ χτύπησε την πόρτα του φίλου του. Εκείνη τη βραδιά δεν είχε τίποτε το επείγον να συζητήσουν. Ήρθε κρατώντας στα χέρια του ένα φύλλο χαρτί. Είχε γραμμένο εκεί, ένα απλό χριστουγεννιάτικο ποιηματάκι δικό του. Παρακάλεσε, λοιπόν,  το δάσκαλο να το κάνει τραγούδι. Εκείνος δέχεται και στις 24 Δεκεμβρίου 1818 αντήχησε για πρώτη φορά το «Αγια Νύχτα» μέσα στην εκκλησία του Άρνσντορφ. Οι δύο φίλοι υπηρετούσαν κι εκεί τη μικρή ενορία του χωριού, αφού δεν υπήρχε εκεί ούτε ιερέας, ούτε μουσικώς για το αρμόνιο.

Παραμονή, λοιπόν, Χριστούγεννα ακούστηκε το πιο αγαπημένο χριστουγεννιάτικο τραγούδι στον κόσμο, η «Άγια Νύχτα».

Το τραγούδι συγκίνησε πολύ και άρεσε υπερβολικά στους κατοίκους του φτωχού χωριού. Τους έδωσε πολλή χαρά κι άρχισε να σιγοτραγουδιέται από μικρούς και μεγάλους.

Μα, ένα τόσο μελωδικό τραγούδι, δεν μπορούσε να περιοριστεί στα στενά όρια ενός αυστριακού χωριού. Οι νότες της «Άγιας Νύχτας» ταξίδεψαν στη Γερμανία κι από εκεί πέρασαν στην Αγγλία, στη Νορβηγία και Σουηδία. Πέρασαν τα σύνορα της Αμερικής και Αφρικής. Τραγουδήθηκε στη Νέα Ζηλανδία και Αυστραλία κι όπου υπάρχει χριστιανική ψυχή. Μεταφράστηκε σ’ όλες τις γλώσσες και τραγουδήθηκε απ’ όλο τον κόσμο.

Η γλυκιά της ευλαβική μελωδία συγκινεί την ψυχή και τη γεμίζει ιερά συναισθήματα για το Θείο Παιδί, που ήρθε στη γη μας  για τη λύτρωση του κόσμου.

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», τ. 244

Το σεξ, ο (άγιος) πνευματικός & η συνεχής θεία Μετάληψη

 

     Και επειδή τα γράφω για σένα αγαπημένο μου, που μου λές ότι το πάθος το σεξουαλικό δεν μπορείς να το δαμάσεις και ότι σε σέρνει πέρα δώθε- όπως το αφηνιασμένο άλογο το μισολιπόθυμο αναβάτη του- θα προσθέσω ότι ναι, το πιστεύω πως δεν υπάρχει δεν μπορώ, μόνο υπάρχει δε θέλω! Αν θέλει ο άνθρωπος, μπορεί να νικήσει- με τη δύναμη του Κυρίου και τα όπλα της Ορθόδοξης Εκκλησίας- όλα ανεξαιρέτως τα πάθη που τον παιδεύουν.

Οι νέοι από τα σεξουαλικά, σέρνονται στη δουλεία - κυρίως.

Αυτά τα ισχυρά σαρκικά πάθη, όσο και να επιθυμεί ο νέος να τα φέρει κάτω από τον έλεγχο που ο Κύριος προστάζει, δεν μπορεί μόνος του.
Με τη δύναμη όμως και την παρουσία του Κυρίου Ιησού, και αυτά τα πάθη νικιούνται…
- Πώς νικιούνται;

- Με τη συνεχή θεία Μετάληψη ["Νεκρός": δεν εννοεί χωρίς προϋποθέσεις και προετοιμασία, αλλά θα δείτε αμέσως παρακάτω τον τρόπο].

Αυτή είναι η ΜΟΝΗ οδός βοηθείας την σήμερον, και αν σου ακούγεται σκληρός ο λόγος μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι είναι πάσης αποδοχής άξιος.

Εις επίρρωσιν των γραφομένων μου, θα σου αντιγράψω μια αληθινή ιστορία (τρελαίνομαι για αληθινές ιστορίες που δείχνουν τη δύναμη του Χριστούλη) η οποία βρίσκεται στο βιβλίο υπ. αριθμ. 4, της σειράς Αγιορείτες Πατέρες του 19 αιώνος του ιερομονάχου Αντωνίου - εκδόσεις Ίνδικτος, Αθήνα 2005.

Στις αρχές του ΙΘ αιώνος, η Μονή του Αγίου Παντελεήμονος, το Ρωσικό, που την εποχή αυτή είχε Έλληνες μοναχούς, ήταν πλήρως εγκαταλελειμμένη. Η Ιερά Κοινότης, λοιπόν, το έτος 1803, αποφάσισε να διαγράψει το μοναστήρι από τον αριθμό των αγιορειτικών μονών, και απευθύνθηκε στον οικουμενικό πατριάρχη Καλλίνικο με ανάλογη αίτηση.

Ο πατριάρχης απέρριψε αποφασιστικά τέτοια πρόταση και έδωσε εντολή να φροντίσουν αμέσως για την εξεύρεση εμπείρου και πνευματικού ηγουμένου, στου οποίου τα χέρια θα παρέδιδαν όσο το δυνατόν γρηγορώτερα το κοινόβιο για να το ανασυγκροτήση.
Μόλις η Ιερά Κοινότης έλαβε γνώση της Πατριαρχικής αποφάσεως, επέλεξε και πρότεινε τον Έλληνα π. Σάββα, ηλικιωμένο ιερομόναχο της Σκήτης Ξενοφώντος, ο οποίος κατά τη γνώμη τους ήταν ικανός να αντεπεξέλθη στο έργο που επρόκειτο να του ανατεθή.

(Ο π. Σάββας τελικά με εντολή του Πατριάρχη πάει στην Κωσταντινούπολη και το κείμενο συνεχίζει ως ακολούθως) :

Μεταξύ των πιστών της Κωνσταντινουπόλεως, από τους οποίους πολλοί εγνώριζαν τκαι προσωπικώς το Γέροντα, γρήγορα διαδόθηκε η είδησις για τον ερχομό του…

Ο π. Σάββας έμεινε τελικά τέσσερα χρόνια στην Κωνσταντινούπολη για τη συγκέντρωση δωρεών και γνωρίστηκε με πολλές ευλαβείς ελληνικές οικογένειες.
Ο μαθητής του, ο αρχιμανδρίτης Προκόπιος (+1848) διηγήθηκε ως αυτόπτης μάρτυς το εξής γεγονός: Σε κάποια από τις ελληνικές οικογένειες, του ανέφεραν για ένα συγγενή τους νεαρό έμπορο, ο οποίος σχετιζόταν με τους αντιπροσώπους των σουλτανικών χαρεμιών και προμήθευε στο προσωπικό τους ποικίλα εμπορεύματα. Πέραν τούτου όμως, ο νεαρός έμπορος δημιούργησε και άλλου είδους σχέσεις με τις φυλακισμένες ["Νεκρός": εννοεί προφανώς τις έγκλειστες στο χαρέμι γυναίκες], τις οποίες επισκεπτόταν καθημερινώς [ως εραστής κάποιας ή κάποιων απ' αυτές].
Οι συγγενείς του, μιλώντας περί αυτού στον π.Σάββα, είπαν ότι θα τιμωρηθή αυστηρά από τους Τούρκους σε περίπτωση που αυτό γίνη γνωστό. Ετσι, τον παρεκάλεσαν να λυτρώσει με τη μεσολάβησή του, το νεαρό από τέτοιο κίνδυνο.
Ο π. Σάββας, με πίστι στη βοήθεια της Χάριτος του Θεού και τη συνεργία της Θείας Κοινωνίας, άρχισε το έργο.
Μετά από μακρές και ανεπιτυχείς προτροπές προς τον φιλήδονο νέο να εγκαταλείψη τις αμαρτωλές σχέσεις με τις μουσουλμάνες, πρότεινε εν τέλει ευκολώτερους όρους από την πλευρά του, υποσχόμενος ότι δεν θα τον ενοχλήση πλέον για να τον αποτρέψη από την αμαρτία.
Τον παρακάλεσε, λοιπόν, να μην πάη στο χαρέμι μία ημέρα και κατά τη διάρκειά της να νηστεύση, μετά να του αναγνωσθή η συγχωρητική ευχή, να κοινωνήση των αχράντων Μυστηρίων και κατόπιν ας κάνη ό,τι θέλει!
Ο δυστυχής… ελκόμενος από την αμαρτία όπως ο σίδηρος από τον μαγνήτη, δυσκολεύτηκε αλλά δέχθηκε τη συμβουλή.
Ίσως εξ αιτίας ντροπής ενώπιον του Γέροντος και των συγγενών του, περισσότερο όμως επειδή ο σοφός Γέροντας δεν του ζητούσε παραίτηση από την αμαρτία, αλλά στέρηση μόνο για μία ημέρα.
Ενήστευσε εκείνη την ημέρα, έλαβε τη συγχώρηση δια της ευχής και τη θεία Κοινωνία και μετά τη θεία Λειτουργία γευμάτισε με τον π.Σάββα και με τους συγγενείς.
Κατά τη διάρκεια του γεύματος και δήθεν τυχαίως, ο Γέροντας πρότεινε να προσπαθήση εκείνη την ημέρα να μην πάη στο χαρέμι και να κοινωνήση πάλιν την επόμενη. Επειδή δεν έβλεπε καμία αντίδρασι, άρχισε εγκαρδίως να τον παρακαλή, υποσχόμενος εκ νέου ότι μετά τη Θεία Κοινωνία θα τον αφήση ελεύθερο να πράξη κατά την επιθυμία του.
Αφού έλαβε την συγκατάθεσι τον κοινώνησε και την άλλη ημέρα.
Πρότεινε να τον ξανακοινωνήση με τους ίδιους όρους, δηλαδή και εκείνη την ημέρα να μην πάει στο χαρέμι, και τον κοινώνησε και την τρίτη ημέρα. Τότε φάνηκε πώς ενήργησε σωτηριωδώς η χάρις του Θεού, κατά την ζώσαν πίστιν του Γέροντος και τις προσευχές των συγγενών. Η καρδιά του νέου μαλάκωσε και άρχισε σιγά σιγά μέσα του να αισθάνεται τη νέκρωσι των φλογισμένων παθών.
Ο π. Σάββας συνέχισε να τον κοινωνή επί σαράντα ημέρες και την τελευταία φορά του είπε:
- Πήγαινε τώρα όπου επιθυμείς, ακόμη και στο χαρέμι δεν σε εμποδίζω!

Αλλά στην ψυχή του νέου είχε ήδη συντελεσθή η μεταστροφή.

- Ας κάνουν μαζί μου, ό,τι θέλουν , είπε. Μπορούν και να με κατακόψουν. Για τίποτε στον κόσμο δεν θα δεχτώ να πηγαίνω εκεί όπου νωρίτερα έτσι ασυγκράτητα έτρεχα!

Με αυτόν τον τρόπο ο φιλεύσπλαγχνος Κύριος έσωσε το… πρόβατό Του.
Όταν ο π. Σάββας συγκέντρωσε αρκετές δωρεές, επέστρεψε στο Αγιο Όρος και στην ακτή της θάλασσας άρχισε να κτίζη το μοναστήρι.
Ο Γέροντας εκοιμήθη το 1821.

 ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Το σεξ, ο (άγιος) πνευματικός & η συνεχής θεία Μετάληψη (o-nekros.blogspot.com)

Από Ζωντανό Ιστολόγιο, 

& εκεί από Σαλογραία.