ΠΡΑΤΤΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ;

Ο σπουδαίος φιλόσοφος και ομολογητής της πίστης μας άγιος Μάξιμος γράφει: “δεν είναι το ίδιο πράγμα εξουσία και προαίρεση. Προαιρούμεθα γιατί έχουμε εξουσία, δεν έχουμε όμως εξουσία σύμφωνη με την προαίρεσή μας” (Επιστολή προς Μαρίνον).

 Ο λόγος αυτός απεικονίζει την πραγματικότητα της ύπαρξής μας. Έχουμε άποψη και προτίμηση για ιδέες, πράγματα, προσανατολισμούς, πρόσωπα διότι μας δόθηκε από τον Θεό η ελευθερία να λειτουργεί η σκέψη και η προσωπικότητά μας και να μπορούμε να έχουμε άποψη. Δεν έχουμε όμως εξουσία πάντοτε να κάνουμε πράξη αυτά που η προαίρεσή μας, η ελευθερία μας, η σκέψη μας έχει αποφασίσει ως προτεραιότητες στην ζωή μας. Έτσι βλέπουμε άλλα να θέλουμε να κάνουμε και όταν έρχεται η ώρα να αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε. Άλλες να είναι οι αρχές μας και αλλιώς να εκδηλώνεται η ζωή μας. Αποφασίζουμε να μείνουμε πιστοί στον άνθρωπο της ζωής μας, αλλά όταν έρχεται ο πειρασμός δυσκολευόμαστε ή δεν τηρούμε την υπόσχεση και απόφαση. Αισθανόμαστε ανήμποροι. Δεν θέλουμε να τιμωρήσουμε σωματικά τα παιδιά μας ή να τα πληγώσουμε, και όταν θυμώνουμε, χάνουμε τον έλεγχό μας. Άλλα μας λέει η λογική μας και άλλα η επιθυμία μας. Ο καταναλωτισμός μας έχει πείσει ότι χρησιμοποιώντας τις πιστωτικές κάρτες μπορούμε να αγοράσουμε αυτό που ζητά η καρδιά μας κι ας μην έχουμε τα χρήματα να το ξεπληρώσουμε άμεσα. Η επιθυμία μας παρατείνεται στον χρόνο και η λογική μας κάνει πίσω!

 Αυτό συμβαίνει και στην σχέση μας με τον Θεό. Θέλουμε να είναι ζωντανή, αλλά χρησιμοποιούμε “προφάσεις εν αμαρτίαις”. Θέλουμε να αγαπούμε και να εμπιστευόμαστε την πρόνοιά Του, όμως τα “γιατί;” των δοκιμασιών μάς απελπίζουν. Βλέπουμε τον κόσμο να πορεύεται αντίθετα με το θέλημά Του και απορούμε, χωρίς να παλεύουμε να κάνουμε το δικό μας χρέος και χωρίς να είμαστε βέβαιοι για την κλήση μας να είμαστε χριστιανοί ό,τι κι αν συμβεί! Πόσες φορές δεν αισθανόμαστε ότι δεν μπορέσαμε να ακολουθήσουμε την οδό του Θεού, χωρίς όμως να  νιώθουμε την ταπείνωση ότι η εξουσία μας δεν είναι σύμφωνη με την προαίρεσή μας, αλλά δικαιολογούμε τους εαυτούς μας και πορευόμαστε ήσυχοι.

 “Η αλήθεια βρίσκεται στα πράγματα, όχι στα ονόματα”, συνεχίζει ο άγιος. Χρειάζεται να ξαναγυρίσουμε στο πόσο αληθινή είναι η προαίρεσή μας. Ο αυτόφωτος άνθρωπος δεν βλέπει ότι η αλήθεια δεν βρίσκεται στο “εγώ”, αλλά στην μετοχή στην κοινωνία, στην αγάπη. Και η αγάπη ξεκινά από τον Θεό και φτάνει στον πλησίον. Αν παλεύουμε να αγαπήσουμε αληθινά τον Θεό, τότε θα παλέψουμε την πιστότητα της αγάπης να την ζήσουμε και με κάθε άνθρωπο τον οποίο έχουμε αποφασίσει να αγαπήσουμε.  Γιατί εν τοις πράγμασι δοκιμάζεται η σχέση μας.  Θα αφοσιωθούμε στα παιδιά μας και θα κρατήσουμε το μέτρο που παιδαγωγεί, χωρίς να ισοπεδώνει την δική τους ελευθερία. Θα αγοράσουμε αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε και όχι ό,τι θα μας δώσει πρόσκαιρη ικανοποίηση, χωρίς να ανταποκρίνεται στις δυνατότητές μας!

 Ο πολιτισμός μας υπερτονίζει την σημασία του αυτόφωτου. Για την πίστη η αλήθειά μας επικυρώνεται στην αγαπητική σχέση, δηλαδή στην απόφαση να μείνουμε ταπεινοί. Για τον δρόμο που ακολουθούμε χρειάζεται διάλογος, με τον πνευματικό μας, με τους οικείους μας, με την κάθε κοινότητα στην οποία ανήκουμε. Αυτή είναι η Εκκλησία!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην “Ορθόδοξη Αλήθεια”

http://themistoklismourtzanos.blogspot.com/2019/07/blog-post_24.html?m=1

Τέσσερις λόγοι για να σταματήσετε να τσακώνεστε μπροστά στα παιδιά σας

Οι γονείς δεν θέλουν να τους βλέπουν τα παιδιά τους να τσακώνονται.

Δείτε μερικούς απλούς λόγους για να σταματήσετε τις «μάχες»:

1. Αναγνωρίστε ότι ο τσακωμός μπροστά στα παιδιά δεν είναι ιδανικός

Αυτό μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, αλλά πολλά ζευγάρια δεν συνειδητοποιούν ότι η συζήτηση όταν τα παιδιά βρίσκονται μπροστά είναι πραγματικά επιβλαβής. Μερικοί άνθρωποι μεγάλωσαν με τους γονείς τους να τσακώνονται όλη την ώρα και θεωρούν ότι και αυτό που κάνουν οι ίδιοι ως γονείς είναι φυσιολογικό. «Το να τσακώνεσαι μπροστά στα παιδιά σου είναι ένα από τα πιο επιζήμια πράγματα που μπορείς να κάνεις», λέει ο John Mayer, κλινικός ψυχολόγος. Συνειδητοποιώντας ότι είναι ένας από τους πρώτους λόγους για να σταματήσει.

2. Γνωρίστε τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις

Ό, τι κάνετε, έχει αντίκτυπο στα παιδιά σας. Τα παιδιά μπορεί να αναπτύξουν άγχος ή κατάθλιψη ή να έχουν φοβίες ή να είναι κακοί μαθητές στο σχολείο, λέει η Lisa Bahar, οικογενειακή θεραπεύτρια.

3. Επιλέξτε ένα μέρος για τις συζητήσεις σας

Ίσως είναι το γκαράζ, το υπνοδωμάτιο ή το υπόγειο. Πρέπει να επιλέξετε ένα μέρος που τα παιδιά δεν θα είναι μπροστά. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να φωνάζετε και βγαίνετε εκτός εαυτού, αλλά ότι η συζήτηση θα γίνεται χαμηλόφωνα προσπαθώντας να μείνει μεταξύ σας.

4. Στείλτε τα παιδιά έξω για να παίξουν

Όταν τα πράγματα οδηγούν σε τσακωμό, καλό είναι να κρατήσετε την υπομονή σας προτού πείτε κάτι που πραγματικά θα σας κάνει να το μετανιώσετε. Εάν πρόκειται για συζήτηση που πραγματικά πρέπει να συμβεί άμεσα, στείλτε τα παιδιά έξω για να παίξουν

ενοριον

Τεχνολογία καὶ Πίστις

Τὸ ἰδανικὸ καὶ τὸ ἄριστο θα ‘τανε ἂν συμβάδιζε ὁ τεχνολογικὸς μὲ τὸν ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ πολιτισμό. Ἄν, δηλαδή, ὑπῆρχε ἁρμονικὴ σύζευξη πνευματικῶν καὶ ὑλικῶν ἐπιτευγμάτων. Ἀλλά, γιὰ νὰ γίνει τοῦτο κατανοητό, θὰ πρέπει νὰ διευκρινισθεῖ ἡ ἔννοια τῆς τεχνολογικῆς καὶ τῆς πνευματικῆς ἀνάπτυξης καὶ προόδου.

Στὰ νεώτερα χρόνια χρησιμοποιοῦνται οἱ ὅροι «πολιτιστικὸς» καὶ «πολιτισμικός», ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸ οὐσιαστικὸ «πολιτισμὸς» καὶ ἀποδίδουν κυρίως τὴ διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν τεχνικὸ πολιτισμὸ (civilisation) καὶ στὴν πνευματικὴ καλλιέργεια (culture). Ἀπ’ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἀλαζονικὸς ἄνθρωπος, μὲ τὶς ἐπιστημονικὲς καὶ τεχνολογικές του ἐπιτυχίες, θεώρησε τὸν ἑαυτὸ του αὐτάρκη, ἔλαβε κιόλας διαζύγιο ἀπ’ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν πίστη. Θεοποίησε, ὄχι μόνο τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ θεοποίησε, κατὰ κάποιο τρόπο καὶ τὴ μηχανή. Ἔχασε καὶ τὴν αὐτογνωσία καὶ τὴ θεογνωσία.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος χάσει τὴν ἔννοια καὶ τὴ γνώση τοῦ Θεοῦ, χάνει κάθε ἔννοια καὶ γνώση τῆς ἀξίας τῆς ζωῆς. «Μάταιοι μὲν γὰρ πάντες ἄνθρωποι φύσει, οἷς παρῆν Θεοῦ ἀγνωσία καὶ ἐκ τῶν ὀρωμένων ἀγαθῶν οὐκ ἴσχυσαν εἰδέναι τὸν ὄντα οὔτε τοῖς ἔργοις προσχόντες ἐπέγνωσαν τὸν τεχνίτην» (Σοφ. Σολ. ΙΓ΄ 1).

Μάταιοι καὶ ἀνόητοι μέχρι σήμερα καὶ ὅσοι ἄθεοι, ἀρνοῦνται καὶ τὸν Δημιουργὸ καὶ τὰ ἔργα Του. «Ἐκ γὰρ μεγέθους καλλονῆς κτισμάτων ἀναλόγως ὁ γενεσιουργὸς αὐτῶν θεωρεῖται» (Σοφ.Σολ. ΙΓ΄ 5). Ὅποιος ἔχει σαφῆ ἀντίληψη Θεοῦ καὶ δημιουργίας, αὐτὸς δὲ μπορεῖ ποτὲ νὰ διαπιστώσει διάσταση πνεύματος καὶ τεχνικῆς ἱκανότητας. Ὅπως δὲν ἀντιμάχεται ἡ ψυχὴ μὲ τὸ σῶμα ἢ τὸ σῶμα μὲ τὴν ψυχή, ἔτσι καὶ δὲν ἀντιμάχεται ὁ πολιτιστικὸς ἄνθρωπος μὲ τὸν πολιτισμικό, ὅταν μάλιστα κατευθύνονται ἀπὸ τὴ δύναμη τῆς πίστης καὶ τὴν ἔμπνευση τοῦ Πνεύματος. «Τὸ πνεῦμά ἐστι τὸ ζωοποιοῦν» δίδαξε ὁ Κύριος (Ἰωάν. ΣΤ΄ 63).

Ἡ τεχνολογία, κατὰ τὸ λεξικὸ τοῦ Μπαμπινιώτη, εἶναι «τὸ σύνολο τῶν τεχνικῶν καὶ ἐπιστημονικῶν γνώσεων, ποὺ ἀξιοποιοῦνται στὴν παραγωγὴ ἀγαθῶν καὶ ὑπηρεσιῶν». Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὶς σωματικὲς καὶ διανοητικὲς δυνάμεις, ποὺ πῆρε ἀπὸ τὸν Θεό, δημιούργησε –καὶ συνεχίζει νὰ δημιουργεῖ– ἕνα λαμπρὸ πολιτισμό, εἴτε σὰν civilisation, εἴτε σὰν culture. Ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ μορφὴ τοῦ πολιτισμοῦ εἴτε εἶναι πολιτιστικὸς καὶ τεχνολογικός, εἴτε εἶναι πολιτισμικὸς μὲ τὴν ἐξειδικευμένη μορφὴ τῆς τέχνης, ἀποβλέπει στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἔχει ἀπὸ πολὺ παλαιὰ διακηρύξει ἡ Γραφή, ὅτι: «Αὐτὸς (ὁ Θεὸς) ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ» (Σοφ. Σειρ.ΛΗ΄ 6). Οἱ πιὸ ὄμορφες σελίδες τῆς παγκόσμιας ἱστορίας τοῦ πολιτισμοῦ, ὑπῆρξαν ἐκεῖνες ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἔδωσε στὰ ἔργα του – ὅποια κι ἂν ἦσαν αὐτὰ– τὴ ζωογόνα πνοὴ τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα, κάθε ἀνθρώπινο ἔργο –ὅσο ἐκθαμβωτικὸ κι ἂν εἶναι– ἂν τοῦ λείπει ἡ θεία πνοή, θὰ τοῦ λείπει καὶ ἡ ἀξία τοῦ «αἰωνίου».Στὴν ἐποχὴ μας παμμέγιστα φαντάζουν τ’ ἀνθρώπινα ἔργα – προπάντων τὰ τεχνολογικὰ– ἀλλὰ παραμένουν ψυχρά, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος εἶναι ψυχρὸς καὶ ἀδιάφορος, δίχως πνευματικὲς ἐνατενίσεις. Εἶχε κάνει αἴσθηση, ὅταν κάποτε ὁ πρόεδρος τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν Μενέλαος Παλλάντιος ἀπευθυνόμενος στὴν ὁλομέλεια τοῦ σώματος ὑπογράμμισε τὴν ἀνάγκη: «νὰ ἡγηθεῖ ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν μιᾶς παγκόσμιας ἐκστρατείας, ποὺ θὰ ἔχει ὡς σκοπὸ τὴν ἁρμονικὴ σύζευξη τεχνολογίας καὶ πνεύματος, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ἔτσι ἴσως κάποτε ἀποκατασταθεῖ ἡ ἠρεμία στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου». Ἀναφέρθηκε ἐπίσης, «στὸ κενὸ ποὺ ὑπάρχει σήμερα ἀνάμεσα στὶς ἠθικὲς ἀξίες καὶ τὴν τεχνολογικὴ ἐξέλιξη, μὲ συνέπεια τὸν πνευματικὸ ἀποπροσανατολισμὸ καὶ τὴ δυστυχία τοῦ ἀνθρώπου». Καὶ πρόσθεσε ὅτι, «τὸ τίμημα τῆς ὑλικῆς εὐημερίας ποὺ δίνει στὸν ἄνθρωπο ἡ τεχνολογία, εἶναι ἡ κοινωνική του ἀπομόνωση, ἡ βία, τὸ ἄγχος καὶ ἡ ἀνασφάλεια».

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἐπίσκοπος Ἀχρίδος, ὅταν πληροφορήθηκε ἀπὸ κάποιο ἱερέα γιὰ τὴν ἀνοικοδόμηση ἱεροῦ ναοῦ ἀπ’ τοὺς Σέρβους στὴν Ἀμερική, στὴν ἀπαντητική του ἐπιστολὴ (ἀρ. 250), γράφει καὶ αὐτά: «Γνωρίζω ὅτι ἡ μεγαλύτερη εἰρωνεία ἦταν ἐκείνων ποὺ ἔλεγαν: «ἡ σημερινὴ ἐποχὴ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἐργοστάσια καὶ ὄχι ἀπὸ ναούς»! Καὶ παρακάτω ἔγραψε: «Τὰ ἐργοστάσια τσάκισαν τὰ νεῦρα τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἐκκλησίες εἶναι ἀναγκαῖες γιὰ νὰ φέρουν εἰρήνη καὶ δύναμη στὴν ψυχή... Τὰ ἐργοστάσια ἀντιπροσωπεύουν τὴν ἐργασία, οἱ ναοὶ τὴν προσευχή. Ἐργασία καὶ προσευχὴ σὲ ἁρμονία. Αὐτὸ ἦταν τὸ πρόγραμμα τῶν πρώτων ἐποίκων τῆς Ἀμερικῆς. Στὴ σύγχρονη Ἀμερικὴ ἡ ἐργασία ἐπισκιάζει τὴν προσευχή. Ἔτσι χάθηκε ἡ ἁρμονία τῆς ἐξωτερικῆς καὶ ἐσωτερικῆς ζωῆς τῆς σύγχρονης Ἀμερικῆς... Ἡ Ἀμερικὴ θὰ θεραπευθεῖ, ὅταν ἡ προσευχὴ θὰ σταθεῖ πλάϊ στὴν ἐργασία καὶ ἡ ἐκκλησία πλάϊ στὸ ἐργοστάσιο».

Ἔτσι πρέπει νὰ βλέπει τὴν ἐργασία καὶ τὸν τεχνικὸ πολιτισμὸ σὲ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν προσευχή, κάθε ἀληθινὸς χριστιανός, ὅπως ἀκριβῶς, ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Καὶ πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὁ ἴδιος ἔζησε στὴν Ἀμερικὴ καὶ γνώρισε ἀπὸ κοντὰ τὴν ἀμερικανικὴ νοοτροπία. Ἡ ἐργασία καὶ ἡ τεχνολογία δὲν ἔχει νὰ φοβηθεῖ σὲ τίποτε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴ χριστιανικὴ πνευματικὴ ζωή, ἀλλ’ οὔτε ἡ πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ζωὴ ἀπὸ τὴν τεχνολογία. Εὐλογημένη ἡ συμπόρευση καὶ τῶν δύο.

αγιαζωνη

Τον Άγιο Νεκτάριο θα υποδυθεί ο Σερβετάλης σε διεθνή παραγωγή με Χολιγουντιανούς αστέρες..!!

Ταινία γίνεται ο βίος του Αγίου Νεκταρίου, με χολιγουντιανά ονόματα! Στις 9 Νοεμβρίου του 2020 συμπληρώνονται 100 χρόνια από τον θάνατο του Αγίου. Λίγους μήνες αργότερα αναμένεται να βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες η διεθνής συμπαραγωγή για τη ζωή του.

Ο τίτλος της ταινίας θα είναι Man of God» («Άνθρωπος του Θεού») και πρωταγωνιστής θα είναι ο Άρης Σερβετάλης, που θα ενσαρκώσει την ασκητική μορφή του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως. Στην ταινία, ωστόσο, λέγεται ότι θα συμμετάσχουν ονόματα όπως η Τζάνιφερ άνιστοβ, ο Μίκι Ρουρκ και ο Τζόναθαν Τζάκσον.

Όπως αναφέρει το orthodoxianewagency.gr, η Αμερικανίδα σκηνοθέτις Ελένα Πόποβιτς ταξιδεύοντας το 2012 από τη Σερβία για το Λος Άντζελες σε ένα ταξίδι ρουτίνας διάβασε τον βίο τουθ Αγίου και εμπνεύστηκε το σενάριο. Το φιλμ θα είναι στην αγγλική γλώσσα και τα γυρίσματα αναμένεται να ξεκινήσουν το φθινόπωρο, σε διάφορα μέρη από όπου πέρασε ο Άγιος Νεκτάριος, όπως η Χίος, την Κωνσταντινούπολη, τα Ιεροσόλυμα και η Αίγυπτος από όπου ο φωτεινός ποιμένας εκδιώχθηκε με συκοφαντίες από τους εχθρούς του λόγω των αγαθών του έργων, για να φθάσει φτωχός στην Αθήνα και στη συνέχεια να ιδρύσει τη μονή στην Αίγινα. Γυρίσματα θα γίνουν και στο δωμάτιό του στο Αρεταίειο Νοσοκομείο όπου άφησε την τελευταία του πνοή το οποίο παραμένει ατόφιο και αποτελεί τόπο προσκυνήματος των πιστών.

Η διεθνής συμπαραγωγή θα έχει άρωμα Χόλιγουντ, καθώς οι Αμερικανοί casting directors και agents ήδη βρίσκονται σε συμφωνία με ονόματα της διεθνούς κινηματογραφικής σκηνής. Η Ματθίλια Σβάρνα, η νεαρή Ελληνίδα ηθοποιός με κινηματογραφικές σπουδές στην Αμερική, θα ενσαρκώσει τον ρόλο της μοναχής Ευφημίας, η οποία ασκήτεψε στο μοναστήρι που ίδρυσε ο Άγιος Νεκτάριος στην Αίγινα. Η μοναχή ήταν εκείνη που έκλεισε τα μάτια του Αγίου Νεκταρίου όταν κοιμήθηκε ασθενής με καρκίνο κι εκείνη που στις 9 Νοεμβρίου του 1920 άφησε τα ρούχα του Αγίου πάνω σε έναν παράλυτο κι εκείνος περπάτησε.

Τον παράλυτο αναμένεται να υποδυθεί ο Μίκι Ρουρκ, ενώ, όπως λέγεται, η παραγωγή φλερτάρει και με την Τζένοφερ άνιστον αλλά και με τον Τζόναθαν Τζάκσον, ο οποίος έχει πολλάκις επισκεφτεί το Άγιον Όρος. Τέλος, δεν αποκλείεται σε ρόλο συμπαραγωγού να δούμε τον Τομ Χανκς, καθώς είναι γνωστές η αγάpη του για την Ορθοδοξία και η βαθιά του πίστη.

Οι γυναίκες θα περιμένουν για πάντα, Αντώνης Καρπετόπουλος

Δυο μπατζανάκηδες κλείνουν το μαγαζί. Οι γείτονες τους αποχαιρετάνε, καθώς μπαίνουν στο αμάξι για να πάρουν το δρόμο για τη Θασο για να βρουν τις γυναίκες τους. Οι ίδιοι τους καταριόνται να μείνουν στη Θεσσαλονίκη και να λειώσουν καλοκαιριάτικα. Κάπως έτσι αναπάντεχα αρχίζει το «Ας περιμένουν οι γυναίκες» – μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών. Και το ίδιο αναπάντεχα, σήμερα Τρίτη 23 Ιουλίου του 2019, πάλι καλοκαιριάτικα, έφυγε από τη ζωή ο δημιουργός της, ο Σταύρος Τσιώλης. Ισως γιατί οι γυναίκες του καιρού μας δεν μπορούν να περιμένουν πια.

Οι αληθινοί άνθρωποι

Ο Τσιώλης θα ήταν τεράστιος δημιουργός ακόμα κι αν είχε γυρίσει μόνο το «Ας περιμένουν οι γυναίκες», αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει γυρίσει μόνο αυτό. Η ταινία είναι απόσταγμα μιας πορείας περίπου δέκα χρόνων – θεωρητικά το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας για τις γυναίκες, ουσιαστικά όμως ένα ψηφιδωτό από χαρακτήρες που ο Τσιώλης έπλαθε για χρόνια γεμάτο από  ατάκες, που ο δημιουργός και η παρέα του έψαχναν για καιρό. Το «Ας περιμένουν οι γυναίκες» είναι προϊόν παρατήρησης και επεξεργασίας μιας εποχής. Μια ταινία μυθοπλασίας με αληθινούς ανθρώπους – μια ταινία του Τσιώλη δηλαδή. Διότι τέτοιες ήταν όλες οι ταινίες που γύρισε μετά την επιστροφή του στο σινεμά το 2015: περιείχαν ιστορίες που θα μπορούσες να διηγηθείς σε τρεις γραμμές και που αποτελούσαν απλά τον καμβά που του επέτρεπε για να μιλήσει για τους ανθρώπους, τις συμπεριφορές, τα κολλήματα τους, τις ιδιοτροπίες τους – όλα αυτά τα μικρά πράγματα που τους κάνουν να ξεχωρίζουν.

Ο Τσιώλης δεν ήταν απλά σκηνοθέτης ηθοποιών – ήταν σκηνοθέτης ανθρώπων. Στο μυαλό του είχε πάντα χαρακτηριστικές φιγούρες ανθρώπων καθημερινών, που ο ίδιος πίστευε πως θα μπορούσαν να είναι αντικείμενο του σινεμά του για προβολή και για μελέτη. Ο κόσμος γνώρισε χάρη στην μεγάλη επιτυχία του «Ας περιμένουν οι γυναίκες», τον Αντώνη, τον Πάνο και τον Μιχάλη, αλλά το σινεμά του Τσιώλη είναι γεμάτο από ανθρώπους που τράβηξαν την προσοχή του και τα φώτα του γιατί κάτι ψάχνουν. Η Αγγελική που βγάζει την αδερφή της από το ψυχιατρείο. Ο Βασίλης που ψάχνει μια κοπέλα μόνο με μια φωτογραφία της. Οι δραπέτες που αναζητούν τον θησαυρό του Χουρσίτ Πασά. Οι αγιογράφοι, που παρακολουθούν τον ουρανό με τηλεσκόπιο ψάχνοντας την έμπνευση. Δυο φίλοι, χτυπημένοι από έρωτα, που ψάχνουν μια Χουρμαδιά στην Πελοπόννησο πιστεύοντας πως αυτή είναι η απόδειξη μιας απιστίας ή μιας αθωότητας. Στο σινεμά του Τσιώλη τα μοτίβα είναι συχνά επαναλαμβανόμενα: οι αναζητήσεις γίνονται στην Πελοπόννησο γιατί αυτός είναι από εκεί, οι φίλοι είναι συνήθως δυο, οι ηθοποιοί συχνά οι ίδιοι, οι γυναίκες κινούν την ιστορία ακόμα και εν τη απουσία τους, οι προβληματισμοί είναι μεγάλοι αλλά και υπόγειοι και μπορεί να αφορούν τον έρωτα ή το Θεό. Και το χιούμορ είναι το χιούμορ των ανθρώπων που διηγούνται υπερβάλοντας ή χειρονομώντας ή παραληρώντας. Ο Τσιώλης ήταν ένας συλλέκτης συμπεριφορών – πάντα είχα την εντύπωση ότι αγαπούσε τους ήρωές του γιατί τους έβλεπε πιο κανονικούς από τους κανονικούς ανθρώπους.

Μια αληθινή ιστορία

Η ίδια η ζωή του Τσιώλη, σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα του, θα μπορούσαν να αποτελούν τη βάση μιας ελληνικής ταινίας, αν τον ελληνικό κινηματογράφο απασχολούσαν αληθινές ιστορίες. Ο Τσιώλης γεννιέται μέσα στο σινεμά, δουλεύει για τη Φίνος Φίλμ, φτάνει να κάνει με το «Μικρό Δραπέτη», το 1968, μια τεράστια εμπορική επιτυχία. Σε όλο αυτό το πρώτο διάστημα της επαγγελματικής του εκτόξευσης ερωτεύεται το απολύτως τεχνικό κομμάτι του σινεμά: η «Κατάχρηση Εξουσίας» είναι μια ταινία σχεδόν αμερικάνικη – φτιαγμένη από κάποιον που ξέρει τεχνικά το σινεμά όσο λίγοι, εκείνο τον καιρό, στην Ελλάδα. Και ξαφνικά ο τύπος τα παρατάει όλα και χάνεται για δεκαπέντε χρόνια, αποφασίζοντας πως το σινεμά δεν μπορεί να είναι δουλειά, αλλά κατάθεση ψυχής. Από το 1985, όταν και επιστρέφει μετά από δεκαπέντε χρόνια απραξίας, (όχι τυχαία η επιστροφή του γίνεται με μια ταινία που λέγεται «Μια τόσο μακρινή απουσία»), ασχολείται μόνο με όσα τον ενδιαφέρουν γνωρίζοντας πως οι ταινίες του δεν θα κόψουν ποτέ τα εισιτήρια του «Πανικού», που υπήρξε κι αυτός εμπορική επιτυχία. Αλλά δεν τον νοιάζει καθόλου αυτό: τον νοιάζει μόνο να πει τα πολλά που κουβαλάει μέσα του. Από το 1985 μέχρι το 1998 που γυρίζει το «Ας περιμένουν γυναίκες» κάνει επτά ταινίες σε δεκατρία χρόνια. Κι αν μετά φρενάρει, αυτό κάπου οφείλεται και στο ότι έχει φύγει από τη ζωή ο Χρήστος Βακαλόπουλος με τον οποίο συνεργάστηκε με ένα τρόπο που μου θύμιζε πατέρα και γιό: ο Τσιώλης ήταν ο μπαμπάς που γνώριζε το μέσο κι ο Χρήστος ο γιός που τον ενθάρρυνε να πει δημόσια όσα ωραία του έλεγε στις ιδιωτικές τους στιγμές. Παραδόξως στη δική τους ιστορία ο παρακινητής ήταν ο μικρότερος.

Το 2003 ομολογώ δείλιασα

Ο Τσιώλης ήταν κέρβερος την ώρα της δουλειάς – έβγαζε σε αυτή όλη του την ενεργητικότητα. Ο κατά τα άλλα ήρεμος αυτός άνθρωπος, που μιλούσε σχεδόν ψιθυριστά και είχε πάντα μια συμβουλή να σου δώσει, ακόμα κι αν δεν σε γνώριζε καλά, στο σετ ήταν σκληρός και ευθύς, ίσως γιατί είχε πάντα στο μυαλό του το πλάνο: το έχτιζε στο θυμικό του, πριν το κάνει πραγματικότητα κι αλίμονο σε όποιον δεν πρόσεχε τις οδηγίες του. Εχω κάνει ένα γύρισμα μαζί του κι ακόμα θυμάμαι τις οδηγίες του: «θα μετρήσεις αργά μέχρι το δέκα και θα περάσεις πίσω από το ζευγάρι που συζητάει, όταν φτάσεις ακριβώς στο οκτώ – αν περάσεις στο έξι δεν θα φανείς καθόλου, αν περάσεις στο εννιά θα σε κόψω στο μοντάζ». Το 2003 μου ζήτησε να πάω να παίξω ένα ρόλο στο «Φτάσαμε…» – θα ήμουν ο μάνατζερ κάποιων λαϊκών τραγουδιστών. «Ελα και θα γυρίσουμε το Γούντστοκ του σκυλάδικου» μου έλεγε, με γλύκα όμως, γιατί αγαπούσε πολύ τα λαϊκά, έγραφε και τραγούδια. Επρεπε να μείνουμε ένα μήνα κάπου εκτός Αθήνας, δεν είχα το χρόνο, αλλά ομολογώ ότι δείλιασα. Μου άρεσε να παρακολουθώ τις ταινίες του, να τον ακούω να μιλάει για τον Οζου ή ακόμα και για το ποδόσφαιρο, αλλά αν περνούσα ένα μήνα μαζί του μετά θα έπρεπε να τρέχουμε στην Αρκαδία για να βρούμε τις γυναίκες που περιμένουν – αυτός μόνο μπορούσε να τα κάνει αυτά.

Η απόδειξη ότι είχε δίκιο

«Ποτέ δεν ξέρει πότε μια ταινία θα γίνει επιτυχία. Οφείλεις μόνο να την γυρίσεις και να είναι αληθινή. Ισως το κοινό την ανακαλύψει για τους δικούς του λόγους μετά από δέκα ή είκοσι ή τριάντα χρόνια – αυτό δεν είναι δική σου δουλειά» έλεγε σε μια συνέντευξή του στον Αντώνη Κόκκινο στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Το «Ας περιμένουν οι γυναίκες», που έγινε cult επιτυχία πολλά χρόνια μετά την αρχική του προβολή, είναι η απόδειξη πως είχε δίκιο. Οι ταινίες δεν καταναλώνονται, δεν έχουν ημερομηνία λήξης, δεν πεθαίνουν. Και η ύπαρξή τους επιτρέπει στον δημιουργό τους μια σταλιά αθανασίας. Ο Τσιώλης έφυγε καλοκαιριάτικα αφήνοντας τις γυναίκες να τον περιμένουν για πάντα. Εκανε και στο φινάλε αυτό που ήθελε…

antifono

Αγία Παρασκευή η Οσιομάρτυς

Βιογραφία

Η Αγία Παρασκευή γεννήθηκε στη Ρώμη στα χρόνια του αυτοκράτορα Αντωνίνου (138 - 160 μ.Χ.). Ήταν κόρη των ευσεβών Χριστιανών, Αγάθωνα και Πολιτείας, οι οποίοι φρόντισαν για την χριστιανική αγωγή της, όπως είχαν υποσχεθεί στο Θεό στην περίπτωση που θα τους έδινε ένα παιδί. Επειδή το παιδί γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή έλαβε αυτό το όνομα.

Μετά το θάνατο των γονέων της, η Παρασκευή μοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς και ανέπτυξε ιεραποστολική δραστηριότητα στην Ρώμη και στα περίχωρα της πόλης, κηρύσσοντας το λόγο του Χριστού. Η δράση της προκάλεσε τον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Αντωνίνο, ο οποίος την συνέλαβε και της υποσχέθηκε υλικά αγαθά στην περίπτωση που θα θυσίαζε στα είδωλα. Βλέποντας όμως πως η Αγία παρέμενε σταθερή στην πίστη της, την υπέβαλε στο βασανιστήριο της πυρακτωμένης περικεφαλαίας, το οποίο υπέμεινε με καρτερικότητα. Τότε ο Αντωνίνος διέταξε και την έβαλαν σε ένα λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα. Επειδή όμως είδε την Αγία άθικτη, πλησίασε το πρόσωπο του στον λέβητα - καθώς δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς η αγία είχε μείνει ανέπαφη - για να δοκιμάσει αν πράγματι είναι καυτό, και αμέσως τυφλώθηκε. Η Αγία με προσευχή έδωσε στον Αντωνίνο το φως του, με αποτέλεσμα να πιστέψει στο Χριστό ή κατ' άλλους να σταματήσει τους διωγμούς εναντίον τους. Ελευθέρωσε πάντως την Αγία Παρασκευή, η οποία συνέχισε να κηρύττει το Ευαγγέλιο σε άλλα μέρη, μέχρι που έφτασε στην Ελλάδα.

Στα Τέμπη ένας ειδωλολάτρης άρχοντας την υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια, τα οποία υπέμεινε καρτερικά, για να τελειωθεί με δια αποκεφαλισμού θάνατο.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α'.

Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασαμένη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευὴ ἀθλοφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Φύλακάς μας ο Ιησούς Χριστός

Ένα σύντομο, μικρής κλίμακας, σχεδόν ανεπαίσθητο -για τα ασύλληπτα για τα μέτρα μας συμπαντικά μεγέθη- «τρέμουλο» του κόσμου που μας περιβάλλει είναι αρκετό ώστε να μας καταστρέψει.

Οποιαδήποτε απρόβλεπτη μεταβολή των συνθηκών στις οποίες έχουμε συνηθίσει μπορεί να διαλύσει τις φαινομενικά πανίσχυρες και... αμετάβλητες σταθερές μας. Ο χθεσινός σεισμός ήταν ένα από τα εκατομμύρια των σχετικών με τα ανωτέρω στοιχείων που έχει κομίσει ο χρόνος στην ανθρωπότητα και τα οποία αποδεικνύουν αυτό που θα έπρεπε να γνωρίζουμε καλά και να μη λησμονούμε ποτέ: ζούμε κατά τύχη. Ο καιρός που μας έχει δοθεί είναι δανεικός και τον χρωστάμε όλο στον Κύριο.

Όσα αντιλαμβανόμαστε ως απλά, καθημερινά και τετριμμένα είναι θεία δώρα και πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό και να κάνουμε τον σταυρό μας, με ειλικρίνεια και ταπεινοφροσύνη, για τις ανεκτίμητης αξίας δωρεές.

Η Ελλάδα είναι σεισμογενής χώρα και εδώ και δεκαετίες έχουν γίνει σημαντικά βήματα για τη θωράκιση των κατοικιών, των επαγγελματικών κτιρίων και των κρατικών υποδομών απέναντι στη φοβερή ισχύ και ορμή του Εγκέλαδου.

Ωστόσο ποτέ δεν μπορεί να καυχηθεί κάποιος ότι έχει κερδίσει οριστικά και αμετάκλητα αυτό το «στοίχημα». Με την πάροδο των ετών τα υλικά χάνουν την αντοχή τους και οι έλεγχοι πρέπει να είναι τακτικοί, ώστε να διασφαλιστεί στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό η ευστάθεια των κτιρίων και στην επόμενη δοκιμασία.

Όμως εκεί όπου έχουν διαπιστωθεί ελλείψεις από την πλευρά του κράτους, καθώς και από αρκετούς πολίτες, είναι η εκπαίδευση στη συμπεριφορά μας κατά τη διάρκεια του σεισμικού γεγονότος, αλλά και αμέσως μετά. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να αποφασιστεί, να σχεδιαστεί και να υλοποιηθεί άμεσα.

Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να λησμονούμε ποτέ τον μεγαλύτερο προστάτη και ευεργέτη μας, τον Χριστό. Να μην είμαστε αλαζόνες, να μην ξεχνάμε τη μικρότητά μας και το εφήμερο του βίου μας. Να κάνουμε τον σταυρό μας, να προσευχόμαστε για όλους, να σκεφτόμαστε και να πράττουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε και να συνεχίζουμε...

dimokratianews,20.07.2019

«Καιρὸς νὰ σταματήσουμε νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὴ συνείδηση, πρέπει νὰ ἀρχίσουμε νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο»

Ἔχουμε μάθει νὰ ἀνάβουμε κεριὰ καὶ κάνουμε ἀμβλώσεις. Νὰ ἁγιάζουμε τὰ σπίτια μας καὶ νὰ καταστρέφουμε τὶς οἰκογένειές μας. Νὰ χτίζουμε ἐκκλησίες καὶ νὰ ζοῦμε σὲ πορνεία. Νὰ φτιάχνουμε εἰκόνες καὶ νὰ παραμένουμε κουφοὶ στὴν ἀτυχία κάποιου ἄλλου. Νὰ πηγαίνουμε στοὺς ναοὺς καὶ νὰ τυραννᾶμε τὸ σπίτι μας.

Πόσο καιρὸ θὰ συνεχιστεῖ αὐτό; Ὑπάρχει διέξοδος; Φυσικά!

Εἶναι καιρὸς νὰ σταματήσουμε νὰ ζοῦμε "σύμφωνα μὲ τὴν συνείδηση", πρέπει νὰ ἀρχίσουμε νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, γιατί ἀποδείχθηκε ὅτι ἡ συνείδησή μας εἶναι τελείως ἀδύνατη γιὰ νὰ βασιστοῦμε...

ρωμαϊκο οδοιπορικό

Όταν σας έρχονται κακοί λογισμοί

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Όταν σας επισκέπτονται κακοί λογισμοί για οποιονδήποτε, παλέψτε με την κακή αυτή σκέψη για τον αδελφό μας ή την αδελφή μας!

Τότε θα διαφυλάξετε την ενότητα της ζωής, την ενότητα της αγάπης στο Πνεύμα του Θεού μας.

Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι, όταν διαλογίζονται κάτι κακό σε κάποια γωνιά του σπιτιού τους, στη «φωλιά» τους, καταστρέφουν το μεγάλο σώμα όλης της ανθρωπότητος.

Από τους κακούς αυτούς λογισμούς και τις αρνητικές διαθέσεις προς τον αδελφό συντρίβεται ο ίδιος ο άνθρωπος και αισθάνεται τη δυστυχία του.

Αυτό είναι πολύ λεπτό πράγμα. Ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η άσχημη σκέψη μας δεν είναι η πρώτη σκέψη αλλά η αντανάκλαση της κακής διαθέσεως, της ασυμπάθειας, του θυμού ή του εκνευρισμού της αδελφής ή του αδελφού εναντίον μας.

Ωστόσο, κάθε κακή σκέψη που εμφανίζεται μέσα μου αντανακλάται αρνητικά στις σχέσεις μου. Η καρδιά του άλλου ανθρώπου αισθάνεται την άσχημη αυτή ενέργεια.

Και τότε συμβαίνει έτσι, ώστε κατά κάποιον τρόπο η αρνητική σκέψη για τον αδελφό μου να φαίνεται πραγματικά «δικαιωμένη», δηλαδή να ανταποκρίνεται στην πραγματική διάθεσή του.

Τότε στερεώνεται η δυσμενής σχέση, και μπορεί να φθάσει ως το πάθος.

Και με τον τρόπο αυτό, εφόσον ποτέ δεν γνωρίζουμε, επαναλαμβάνω, αν πραγματικά οι σκέψεις μας ήταν καθαρές ή αν οι κακές αυτές σκέψεις ήρθαν αρχικά σε μάς, και έπειτα στον αδελφό ή την αδελφή μας, είναι κατά συνέπεια προτιμότερο πάντοτε να μετανοούμε για κάθε κακή μας σκέψη ενώπιων του Θεού και εσωτερικά ενώπιον του αδελφού, αναγνωρίζοντας ως ένοχο τον εαυτό μας και όχι άλλο πρόσωπο.

Τότε, σε όλες τις περιπτώσεις θα υπάρχει πνευματικό κέρδος για τον ίδιο τον άνθρωπο. Αν εγώ άρχισα πρώτος να σκέφτομαι αρνητικά και έπειτα μετανοήσω, με αυτό σβήνω τη φωτιά της εμπάθειας.

Αν άρχισε ο άλλος, τότε ενώπιον του Θεού η αγάπη προς τους εχθρούς μας θα εμφανιστεί με αυτή τη μορφή της μετανοίας και όχι με την ενοχοποίηση του αδελφού μου. Κατά τον λόγο του αποστόλου Παύλου, λοιπόν, «αναπληρούμεν τον νόμον του Χριστού».

Αν και από τις δύο πλευρές υπάρξει ενέργεια αυτού ακριβώς του είδους, τότε, με τον τρόπο αυτό, διεξάγοντας πολύ ταπεινή πάλη με κάθε κακό λογισμό, με κάθε αρνητική, άσχημη σκέψη για τον αδελφό μας, χωρίς να παραδίδουμε την καρδιά μας σε εκείνο που μας καταστρέφει, μπορούμε να οικοδομήσουμε γνήσια μοναστική ζωή.

(Σωφρονίου Σαχάρωφ,Οικοδομώντας το ναό του Θεού, τόμος Γ, σελ. 98-99)

sostis.gr

https://simeiakairwn.wordpress.com

Ας μην πετροβολάμε τους ανθρώπους… χριστιανικά!

Είπα σε κάποιον μια φορά: «Τι είσαι εσύ; Μαχητής του Χριστού ή μαχητής του πειρασμού; Ξέρεις πως υπάρχουν και μαχητές του πειρασμού;».

Ο Χριστιανός δεν πρέπει να είναι φανατικός, άλλα να έχη αγάπη για όλους τους ανθρώπου

Όποιος πετάει λόγια αδιάκριτα, και σωστά να είναι, κάνει κακό. Γνώρισα έναν συγγραφέα που είχε ευλάβεια πολλή, άλλα μιλούσε στους κοσμικούς. μα μια γλώσσα ωμή, που προχωρούσε όμως σε βάθος, και τους τράνταζε.

Μια φορά μου λέει: «Σε μια συγκέντρωση είπα αυτό και αυτό σε μια κυρία». Άλλα με τον τρόπο που της το είπε, την είχε σακατέψει. Την πρόσβαλε μπροστά σε όλους. «Κοίταξε, του λέω, εσύ πετάς στους άλλους χρυσά στεφάνια με διαμαντόπετρες, έτσι όμως που τα πετάς, σακατεύεις κεφάλια, Όχι μόνον ευαίσθητα άλλα και γερά». Ας μην πετροβολάμε τους ανθρώπους… χριστιανικά.

Όποιος ελέγχει μπροστά σε άλλους κάποιον που αμάρτησε η μιλάει με εμπάθεια για κάποιο πρόσωπο, αυτός δεν κινείται από το Πνεύμα του Θεού· κινείται από άλλο πνεύμα. Ο τρόπος της Εκκλησίας είναι η αγάπη- διαφέρει από τον τρόπο των νομικών.

Η Εκκλησία βλέπει τα πάντα με μακροθυμία και κοιτάζει να βοηθήση τον καθέναν, ο,τι και αν έχη κάνει, όσο αμαρτωλός και αν είναι. Βλέπω σε μερικούς ευλαβείς ένα είδος παράξενης λογικής.

Καλή είναι η ευλάβεια που έχουν, καλή και η διάθεση για το καλό, αλλά χρειάζεται και η πνευματική διάκριση και ευρύτητα, για να μη συνοδεύη την ευλάβεια η στενοκεφαλιά, η γεροκεφαλιά (το γερό δηλαδή αρβανίτικο κεφάλι). Όλη η βάση είναι να έχη κανείς πνευματική κατάσταση, για να έχη την πνευματική διάκριση, γιατί αλλιώς μένει στο «γράμμα τον νόμου», και το «γράμμα τον νόμον

άποκτείνει».

Αυτός που έχει ταπείνωση, δεν κάνει ποτέ τον δάσκαλο· ακούει και, όταν του ζητηθή η γνώμη του, μιλάει ταπεινά. Ποτέ δεν λέει «εγώ», άλλα «ο λογισμός μου λέει» η «οι Πατέρες είπαν». Μιλάει δηλαδή σαν μαθητής. Όποιος νομίζει ότι είναι ικανός να διορθώνη τους άλλους έχει πολύ εγωισμό.

– Όταν, Γέροντα, ξεκινάη κανείς άπό καλή διάθεση να κάνη κάτι και φθάνη στα άκρα, λείπει η διάκριση;

– Είναι ο εγωισμός μέσα στην ενέργεια του αυτή και δεν το καταλαβαίνει, γιατί δεν γνωρίζει τον εαυτό του, γι’ αυτό πιάνει τα άκρα. Πολλές φορές από ευλάβεια ξεκινούν μερικοί, αλλά πού φθάνουν!

Όπως οι είκονολάτρες και οι εικονομάχοι. Άκρη το ένα, άκρη το άλλο!Οι μεν έφθασαν στο σημείο να ξύνουν την εικόνα του Χρίστου και να ρίχνουν την σκόνη μέσα στο Άγιο Ποτήριο, για να γίνη καλύτερη η Θεία Κοινωνία· οι άλλοι πάλι έκαιγαν τις εικόνες, τις πετούσαν…

Γι’ αυτό η Εκκλησία αναγκάσθηκε να βάλη ψηλά τις εικόνες και, όταν πέρασε η διαμάχη, τις κατέβασε χαμηλά, για να τις προσκυνούμε και να απονέμουμε τιμή στα εικονιζόμενα πρόσωπα.

«Ότι κάνουμε να το κάνουμε για τον Θεό »

– Γέροντα, συνήθως κινούμαι από φόβο να μη στενοχωρήσω τους άλλους η να μην ξεπέσω στα μάτια τους· δεν σκέφτομαι να μη στενοχωρήσω τον Θεό. Πως θα αυξηθή ο φόβος του Θεού;

– Εγρήγορση χρειάζεται. Ο,τι κάνει ο άνθρωπος, να το κάνη για τον Θεό.

Ξεχνάμε τον Θεό και μπαίνει μετά ο λογισμός ότι κάνουμε κάτι σπουδαίο, μπαίνει και η ανθρωπαρέσκεια και κοιτάμε να μην ξεπέσουμε στα μάτια των ανθρώπων. Ενώ, αν ενεργή κανείς με την σκέψη ότι ο Θεός τον βλέπει, τον παρακολουθεί, τότε ό,τι κάνει είναι σίγουρο· αλλιώς, αν κάνη κάτι, για να φανή καλός στους ανθρώπους, όλα τα χάνει, όλα χαραμίζονται.

Για κάθε ενέργεια του ο άνθρωπος πρέπει να ρωτάη τον εαυτό του: «Καλά, εμένα αυτό που κάνω με αναπαύει· τον Θεό Τον αναπαύει;» και να εξετάζη αν είναι ευάρεστο στον Θεό. Αν ξεχνάη να το κάνη αυτό, ξεχνάει και τον Θεό μετά.

Γι’ αυτό παλιά έλεγαν «προς Θεού» η «τον αθεόφοβο, δεν φοβάται τον Θεό;». Η έλεγαν: «Αν θέλη ο Θεός, αν επιτρέψη ο Θεός».

Ένιωθαν την παρουσία του Θεού παντού, είχαν συνέχεια μπροστά τους τον Θεό και πρόσεχαν. Ζούσαν αυτό που λέει ο Ψαλμός, «Προωρώμην τον Κύριον ενώπιον μου διαπαντός, ίνα μη σαλευθώ»[2] και δεν σαλεύονταν.

Τώρα, βλέπεις, μπαίνει σιγά-σιγά το ευρωπαϊκό τυπικό και πολλοί δεν κάνουν το στραβό από ευγένεια κοσμική. Ότι κάνει κανείς, να το κάνη καθαρό για τον Χριστό, να έχη τον νου του ότι ο Χριστός τον βλέπει, τον παρακολουθεί· σε κάθε του κίνηση κέντρο να είναι ο Χριστός.

Να μην έχη το ανθρώπινο στοιχείο μέσα του. Αν κινούμαστε με σκοπό να αρέσουμε στους ανθρώπους, αυτό δεν μας ωφελεί σε τίποτε. Χρειάζεται πολλή προσοχή.

Πάντοτε να εξετάζω τα ελατήρια άπό τα όποια κινούμαι και, μόλις αντιληφθώ ότι κινούμαι άπό άνθρωπαρέσκεια, να την χτυπώ αμέσως. Γιατί, όταν πάω να κάνω ένα καλό και μπαίνη στην μέση η άνθρωπαρέσκεια, ε, τότε βγάζω νερό άπό το πηγάδι με τρύπιο κουβά.

Τους περισσότερους πειρασμούς συχνά τους δημιουργεί ο ίδιος ο εαυτός μας, όταν έχουμε τον εαυτό μας μέσα στην συνεργασία μας με τους άλλους. Όταν δηλαδή κινούμαστε από ιδιοτέλεια, θέλουμε να εξυψώνουμε τον εαυτό μας και επιδιώκουμε την προσωπική μας ικανοποίηση.

Στον Ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα αλλά με το πνευματικό κατέβασμα. Όποιος βαδίζει χαμηλά, βαδίζει πάντα με σιγουριά και ποτέ δεν πέφτει. Γι’ αυτό, όσο μπορούμε, να ξερριζώνουμε την κοσμική προβολή και την κοσμική επιτυχία, η οποία είναι πνευματική αποτυχία. Να σιχαινώμαστε τον κρυφό και φανερό εγωισμό και την ανθρωπαρέσκεια, για να αγαπήσουμε ειλικρινά τον Χριστό.

Την εποχή μας δεν την χαρακτηρίζει το αθόρυβο άλλα το εντυπωσιακό, το κούφιο. Η πνευματική ζωή όμως είναι αθόρυβη. Καλά είναι να κάνουμε αυτά που είναι για τα μέτρα μας σωστά αθόρυβα, χωρίς επιδιώξεις πάνω από τις δυνάμεις μας, γιατί αλλιώς θα είναι εις βάρος της ψυχής μας και του σώματος, και συχνά εις βάρος και της Εκκλησίας.

Μέσα στην γνήσια ευαρέστηση του πλησίον μας υπάρχει και η ευαρέστηση στον Χριστό. Εκεί χρειάζεται να προσέξη κανείς, πως να εξαγνίση την ευαρέστηση προς τον πλησίον, να βγάλη δηλαδή την ανθρωπαρέσκεια, για να πάη και αυτή η ανθρώπινη προσφορά στον Χριστό.

Όταν προσπαθή κάποιος να τοποθέτηση τα εκκλησιαστικά θέματα δήθεν με ορθόδοξο τρόπο, και ο σκοπός του είναι να τοποθέτηση καλύτερα τον εαυτό του, αποβλέπη δηλαδή στο συμφέρον του, πως θα ευλογηθή από τον Θεό; Όσο μπορεί κανείς να κάνη την ζωή του τέτοια που να συγγενεύη με τον Θεό. Πάντα να ελέγχη τον εαυτό του και να κοιτάζη πως να κάνη το θέλημα του Θεού. Όταν κάνη το θέλημα του Θεού, τότε συγγενεύει με τον Θεό, και τότε, χωρίς να ζητάη από τον Θεό, λαμβάνει· δέχεται συνέχεια νερό από την πηγή.

1. Βλ. Β ‘ Κορ. 3, 6.

2. Βλ. Ψαλμ. 15, 8.

Απόσπασμα από τις σελ. 78 -82  του βιβλίου:  ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ,                              ΛΟΓΟΙ  Β΄,  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ,  ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ        «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

αμέθυστος

Ο παιδοψυχίατρος σε αναμέτρηση με το παιδί, με το παιδί που ενυπάρχει στους γονείς, με το παιδί μέσα του

Ο Ηράκλειτος έγραφε κάποτε: παιδός η βασιλεία.

Τί άλλο ενσαρκώνει ένα παιδί, παρά την ελπίδα, την συμπυκνωμένη δύναμη του σπόρου, την προσδοκία για ένα καλύτερο αύριο, την αθωότητα, τον ενθουσιασμό, την ατελείωτη ευχαρίστηση του παιχνιδιού, την ακούραστη θέληση να ξαναρχίζει από την αρχή, την ασυννέφιαστη χαρά, τον αχαλίνωτο γεμάτο χαρταετούς ουρανό;

Τί άλλο ενσαρκώνει ένας έφηβος, παρά, την τόλμη, την πίστη στο αδύνατο, την αμφισβήτηση όλων των μορφών εξουσίας, την υπαρξιακή αγωνία για το νόημα της ζωής και του θανάτου, την αναζήτηση ταυτότητας, το ξύπνημα της σεξουαλικότητας, την παθιασμένη επιδίωξη της ομορφιάς;

Κατ΄αρχάς μοιάζει συναρπαστικό για τον παιδοψυχίατρο να μπορεί να τον συμπεριλάβει το παιδί στον υπέροχο κόσμο του. Να κερδίσει την ευκαιρία να επηρεάσει τον αυριανό ενήλικο.

Το παιδί που επισκέπτεται τον ειδικό χαρακτηρίζεται από τη λύση της συνέχειας της ανάπτυξης. Μια σκουριά τρώει το ευγενικό μέταλλο. Υπάρχουν ακατάλληλοι παράγοντες στο περιβάλλον που δεν ευνοούν το μεγάλωμα. Στόχος του παιδοψυχίατρου: να αναγνωρίσει όλα εκείνα τα στοιχεία που αναστέλλουν τον μικρό πρίγκιπα, να τον οδηγήσει από την εξάρτηση στην αυτονόμηση, από τον κατακερματισμό στην ολοκλήρωση.

Ο παιδοψυχίατρος καλείται να αναμετρηθεί και με το παιδί που ενυπάρχει στους γονείς. Το παιδί που ενυπάρχει στους γονείς απαιτεί, είναι απόλυτο, ζητά για λογαριασμό του παιδιού, ενώ στην ουσία απαιτεί για τον εαυτό του. Το παιδί που ενυπάρχει στους γονείς δεν συμβιβάζεται, ξυπνά και πλήττεται ναρκισσιστικά όταν πλήττεται το βιολογικό παιδί – αναζητά δεύτερη ευκαιρία για να το θρέψει, αυτό το στερημένο, ενυπάρχον παιδί.

Η μητέρα που προσπαθεί να ζήσει μέσω του παιδιού αυτά που δεν έζησε η ίδια ως παιδί. Θυμάμαι το θυμό και την απογοήτευση μιας νέας γυναίκας όταν συνειδητοποίησε ότι η μητέρα της όχι απλώς διάβαζε το ημερολόγιό της αλλά και σχολίαζε στο τέλος της σελίδας: σήμερα την φίλησε για πρώτη φορά. Ή σε ένα άλλο σημείο: σήμερα μάλωσαν χωρίς λόγο.

Πολύ συχνά μια μητέρα αγωνιά μήπως το παιδί έχει αποκτήσει ο,τιδήποτε αρνητικό στοιχείο ή αδυναμία ταλαιπωρούσε την ίδια ως παιδί. Βιώνει τεράστιες ενοχές για το πρόβλημα του παιδιού. Μπαίνει στη θέση του παιδιού ανακαλώντας δικές της μνήμες όταν ήταν παιδί και θεωρώντας ότι μπορεί απόλυτα να το κατανοήσει μέσα από τα δικά της βιώματα. Είναι πολύ σημαντικό η μητέρα να μην εγκλωβιστεί στο δικό της βίωμα γιατί ξαναγίνεται παιδί και ξανανιώθει αβοήθητη. Είναι λυτρωτική η διεργασία όταν επιτρέψει στον πατέρα να μπει στη σχέση και να διευρύνει τον ορίζοντα κατανόησης των πραγμάτων, διαφορετικά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η διορθωτική εμπειρία κρίνεται ακριβώς εκεί: σε μία λειτουργική αγαπητική σχέση ζευγαριού. Όταν η μητέρα προσπαθήσει να κατανοήσει το παιδί ως ξεχωριστό όν, αποκτά δεξιότητες καθώς το φροντίζει υπερβαίνοντας τον εαυτό της, και τότε φροντίζει και το κοριτσάκι μέσα της.

Επίσης, για να μπορέσει να κατανοήσει το εσωτερικό παιδί, χρειάζεται να μετακινηθεί από τη θέση του παιδιού στη σχέση με τη δική της μητέρα και να την κατανοήσει ως ενήλικας.

Το ενυπάρχον στην μητέρα παιδί με αγωνία αναζητά να καλυφθούν τα κενά της προηγούμενης φάσης εις βάρος του παρόντος, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να θυσιάζει τη θηλυκότητα στο βωμό των παιδικών αναγκών.

Το ζευγάρι που έρχεται στο γραφείο μου ανησυχεί για την 14χρονη κόρη, την Σίλεια επειδή συνεχώς παραπονείται για σωματικούς πόνους και αρρώστιες, οι οποίες τελικά αποδεικνύονται εντελώς αβάσιμες και χειριστικές.

Οι γονείς έχουν σημαντική διαφορά ηλικίας 65 χρονών ο πατέρας και 47 η μητέρα.

Υπάρχει μία μεγαλύτερη κόρη του πατέρα από τον 1ο γάμο 37 χρονών η οποία πριν δύο χρόνια απέκτησε το πρώτο της παιδί.

Ο πατέρας συνεχώς υποχωρεί και χαρίζεται στη Σίλεια. Και οι δύο γονείς την θεωρούν χαρισματική, την τεντώνουν με το όραμα της Ιατρικής και μετά ρωτούν αθώα: μας ζήτησε να της αγοράσουμε ένα βιβλίο Καρδιολογίας, να το κάνουμε, ή θα αυξήσουμε το άγχος της για σωματικές ασθένειες;

Μοιάζει αντιφατικό, αλλά ολοκληρώνει την εικόνα το γεγονός ότι πολύ συχνά η Σίλεια πηγαίνει στο κρεβάτι των γονιών και ζητά παιδικά έως βρεφικά χάδια, μάλιστα διώχνει και τον πατέρα της από το κρεβάτι.

Η μητέρα θα ήθελε κι άλλο μωρό, αλλά δεν μπορούσε να αποκτήσει και ευνοεί την Σίλεια να μένει μωρό. Η ίδια νιώθει ότι έχει χάσει την τρυφερή ματιά του άντρα της που αναδείκνυε την κοριτσίστικη δροσερή της πλευρά, κάτι που κατ’ εξοχήν καθόρισε την επιλογή συντρόφου, όντας παιδί μιας αυταρχικής μάνας. Αν η μητέρα καθηλώνεται στη σχέση με τον άντρα που ενισχύει την παιδική της πλευρά κάποια στιγμή εκείνος κουράζεται και μετακινείται και η ίδια κινδυνεύει να χάνει τη θηλυκότητα και να αντλεί ευχαρίστηση από μια μητρότητα που δεν επιτρέπει το μεγάλωμα του παιδιού.

Η Σίλεια αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην αντίφαση: μικρή – μεγάλη

παιδικές ανάγκες – όραμα Ιατρικής

και οδηγείται σταθερά στην σωματοποίηση.

Ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι τα συμπτώματα άρχισαν όταν γεννήθηκε το πρώτο εγγόνι του πατέρα και η Σίλεια απειλήθηκε από την παρουσία του καθώς υπονόμευε την δική της θέση. Ο πατέρας ντρέπεται να ακούει την προσφώνηση «παππού» αισθάνεται να προδίδεται η ηλικία του και να απειλείται η τωρινή του οικογένεια. Σαν αποτέλεσμα, αποφεύγει τη σχέση με την πρώτη κόρη και την οικογένειά της.

Ποια είναι η πραγματική ηλικία της Σίλειας;

Πώς αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο μη πραγματικές ηλικίες;

Πώς σχετίζονται οι δυσκολίες της με τη δυσκολία των γονιών να συμφιλιωθούν με το ενυπάρχον παιδί του εαυτού αλλά και του συντρόφου;

Ο παιδοψυχίατρος καλείται να αναμετρηθεί και με το παιδί που υπάρχει μέσα του.

Έρχεται σε επαφή με πλευρές του εαυτού του τις οποίες οι γονείς του αγνόησαν όταν εκείνος ήταν παιδί. Όταν σε αγνοούν σε κάποια φάση της ζωής σου, κινδυνεύεις να αγνοείς τα παιδιά σε αντίστοιχη φάση. Είχε γίνει μια έρευνα σε ενήλικες που υπήρξαν εγκαταλειμμένοι σε ιδρύματα έφηβοι την περίοδο του πολέμου. Τα συμπεράσματα έδειξαν ότι δυσκολεύονταν πολύ στο σήμερα να κατανοήσουν τα δικά τους παιδιά που διήνυαν την αντίστοιχη φάση ζωής. Ο θεραπευτής κινδυνεύει να γίνεται τιμωρητικός ή υπερβολικά επιτρεπτικός, να φαντασιώνει για τους εφήβους εκτός πραγματικότητας, να ξαναζεί την προσωπική του στέρηση: με πόνο μπορεί να συνειδητοποιεί ότι δεν έζησε την ελευθερία, δεν του επετράπη η αμφισβήτηση, υπήρξε παιδί καλό, συμμορφούμενο.

Ο ειδικός που στο παρελθόν δεν είχε βιώσει την ικανοποίηση των προσωπικών εξαρτητικών του αναγκών, όταν δουλεύει με συναισθηματικά στερημένα παιδιά. Ικανοποιεί ένα μέρος των δικών του εξαρτητικών αναγκών. Κινδυνεύει να ενισχύει την εξάρτηση των παιδιών από την θεραπεία και να μην υπάρχει πρόοδος.

Ορισμένοι παιδοψυχίατροι θέλουν να αποδείξουν ότι είναι καλύτερες μητέρες ή πατέρες από ό,τι οι δικοί τους γονείς. Η μεγάλη, ανικανοποίητη ανάγκη του θεραπευτή να αγαπηθεί τον κάνει να ενισχύει την προσκόλληση των παιδιών στον θεραπευτή πράγμα που επιτυγχάνεται ευκολότερα όταν εργάζεται με συναισθηματικά διαταραγμένα παιδιά και προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι καλύτερος γονιός από τους πραγματικούς γονείς – εγκλωβίζεται σε φαντασιώσεις σωτηρίας.

Το παιδί που ενυπάρχει στον ειδικό θυμώνει με τους γονείς σαν να είναι δικοί του, μπορεί να ενθαρρύνει υπογείως μιαν εξέγερση εφήβου εναντίον γονιών ή άλλης μορφής εξουσίας, ή λειτουργεί ως δικηγόρος του παιδιού προκειμένου να ικανοποιήσει τις προσωπικές του ανάγκες.

Κατ΄ αυτόν τον τρόπο ο παιδοψυχίατρος κινδυνεύει να ματαιώνεται, να απογοητεύεται να θυμώνει ή να ανταγωνίζεται. Ο θεραπευτής που έχει ταυτιστεί με την ιδεώδη γονεϊκή φιγούρα δεν μπορεί να αποφύγει την ένταση όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τους πραγματικούς γονείς του παιδιού.

Έχετε παιδιά; Ρωτούν συνήθως οι γονείς όχι απλώς όταν βλέπουν έναν νεαρό θεραπευτή, αλλά κυρίως όταν βιώνουν ενοχοποίηση, απόρριψη, παρεξήγηση εκ μέρους του θεραπευτή. Υποκατάστατο γονέα γίνεται ο ειδικός όταν βασικά επιθυμεί να φροντίσει το εσωτερικό του παιδί. Καλείται να αντιμετωπίσει τις δικές του επιθυμίες αλλά και τις προβαλλόμενες επιθυμίες του παιδιού.

Ο παιδοψυχίατρος μπορεί να ταυτίζεται με το παιδί ενάντια στους γονείς ή με τους γονείς ενάντια στο παιδί.

Υπερταύτιση του θεραπευτή με το παιδί όταν οι γονείς του προκαλούν φθόνο ή ανταγωνισμό, π.χ. πλούσιοι, πετυχημένοι επαγγελματικά, ή με συναδέλφους που φέρνουν το παιδί σε θεραπεία.

Όταν συναντούν προβλήματα στο παιδί αντίστοιχα με τα προβλήματα που είχαν ως παιδιά κινδυνεύουν επίσης να υπερταυτισθούν με το παιδί και να το θεωρούν θύμα.

Η ανάγκη του θεραπευτή να τον συμπαθήσει το παιδί, ή να του δώσει ικανοποίηση, μπλοκάρει την ελευθερία του, απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργεί ως ειδικός.

Είναι επομένως επιτακτική ανάγκη ο ειδικός να έχει ψηλαφίσει τα σκοτεινά του σημεία -δυσκολίες που αντιμετώπισε σε αντίστοιχες φάσεις ανάπτυξης και δεν έχει επεξεργαστεί- που όταν επιτύχει να επεξεργαστεί, γίνονται πηγές σοφίας.

Αν συνεχώς παλινδρομεί με νοσταλγία στο τραύμα και στη στέρηση , τότε συντηρεί το τραύμα , αντίθετα η καλή φροντίδα προς το παιδί καθώς υπερβαίνει τον εαυτό του, απευθύνεται ως καλή φροντίδα και στο ενυπάρχον παιδί.

Η επίγνωση των ασυνείδητων κινήτρων επιλογής επαγγέλματος βοηθάει να απαλλαγεί ο Παιδοψυχίατρος από αυταπάτες, πικρίες, διαψεύσεις φαντασιώσεων παντοδυναμίας και κυρίως από επαγγελματική εξουθένωση.

Όμως υπάρχει ο αιώνιος έφηβος.

Υπάρχει και ο Πήτερ Πάν: το παιδί που δεν θέλει να μεγαλώσει γιατί ο κόσμος των μεγάλων του προκαλεί φόβο και απειλή.

Ο Πήτερ Πάν ήταν ένα θλιμμένο παιδί και ο συγγραφέας του Μπάρι τον έπλασε με σκοπό να θρηνήσει την δική του παιδική ηλικία.

Σύμφωνα με την Λενέ, όταν ένα μωρό το βαστά γερά στην αγκαλιά της η μητέρα του, μια αίσθηση βαρύτητας αρχίζει να δημιουργείται μέσα του και μαζί η καθησυχαστική εντύπωση ότι χτίζει το «εγώ» του.

Τα μωρά που δεν μπόρεσαν να πάρουν βάρος στην αγκαλιά της μητέρας τους ή αυτά των οποίων η αίσθηση του είναι διακόπηκε απότομα από κάποιο τραγικό γεγονός, διατρέχουν τον κίνδυνο να γίνουν θλιμμένα παιδιά, που θα φτερουγίζουν στον χρόνο αναζητώντας ένα χαμένο κομμάτι της παιδικής τους ηλικίας. Συμβαίνει συχνά σ’ ένα θλιμμένο παιδί, στην προσπάθειά του να μη θρηνήσει την χαμένη του παιδική ηλικία, να χάνει και την ικανότητά του να αισθάνεται.

Ένα παιδί δεν θέλει να μεγαλώσει όταν οι ανάγκες του γονιού απαγορεύουν την ανάπτυξη γιατί φοβούνται την αυτονόμησή του και στο τέλος το παιδί πείθεται ότι δεν θα τα καταφέρει στον μεγάλο δύσκολο κόσμο.

Όταν ο παιδοψυχίατρος παραμένει Πήτερ Πάν ή αιώνιος έφηβος θα απορροφάται γοητευμένος στην ενασχόληση με το παιδί ή τον έφηβο, αλλά θα απαξιεί να δουλέψει με γονείς, και τότε δεν θα μπορεί να καταστεί εφικτή η συμφιλίωση του παιδιού με τους γονείς του.

Όταν ο παιδοψυχίατρος δεν μπορεί να δουλέψει θεραπευτικά με γονείς υπάρχει ένα λάθος από την αρχή, ένας αποπροσανατολισμός που μοιραία επηρεάζει αρνητικά την θεραπευτική δουλειά με το παιδί.

Όταν ο παιδοψυχίατρος απαξιεί να εργαστεί με τους γονείς απαξιώνει την ίδια την γονεϊκότητα και απομονώνει το παιδί από την πραγματικότητά του.

Μήπως τελικά αυτό δεν σηματοδοτεί τη δική του δυσκολία να συμφιλιώσει το εσωτερικό παιδί με την ενήλικη πλευρά του;

Είναι πολύ σημαντικό να αξιοποιηθούν οι αρχές της υπαρξιακής ψυχοθεραπείας στην ψυχοθεραπεία του παιδιού.

Πρώτα ο σεβασμός που δικαιούται το παιδί ως πρόσωπο, όσο μικρό και να είναι. Η αναγνώριση ότι είναι μοναδικό πρόσωπο, μια μοναδική ύπαρξη και η συνάντηση μαζί του την συγκεκριμένη στιγμή είναι μοναδική.

Η ύπαρξή μας ορίζεται από τις επιλογές και τις πράξεις μας, από τους περιορισμούς της ύπαρξης και την ελευθερία μας και από τη σχέση μας με τους άλλους.

Είναι πολύ σημαντικό να εστιάσουμε στις έννοιες: εμπειρία, επιλογή, υπευθυνότητα, νόημα ζωής, προσωπική ευθύνη στις σχέσεις με τους άλλους.

Όταν πρωτοείδα την Φωτεινή, στο πρόσωπό της υπήρχαν αμυχές από τον ανεξέλεγκτο θυμό της μητέρας της. η μητέρα έπασχε από μανιοκατάθλιψη και είχε ιστορικό νοσηλείας σε ψυχιατρική κλινική. Έμοιαζε σκληρό όταν της είπα εμπιστευτικά: φρόντισε, να μην ξαναφάς ξύλο.

Με κοίταξε κατάπληκτη, ανήσυχη αν τελικά μπορώ να την κατανοήσω. Ύστερα από ένα μήνα μου ανέφερε με εμπιστοσύνη και ανακούφιση: κατάλαβα πολύ καλά τι εννοούσατε. Αργότερα στη διάρκεια της θεραπείας αγωνιζόταν γενναία να μην ακολουθήσει το δρόμο της μητέρας της. συνειδητοποιούσε τους περιορισμούς και ελευθέρωνε τις δυνατότητες. Για την ιστορία, ο παραπέμπτων της χορηγούσε τα ίδια φάρμακα που έπαιρνε η μητέρα.

Ενώ μπορεί άλλος να φέρνει το παιδί σε θεραπεία, πώς αποφασίζει το ίδιο το παιδί να δεσμευθεί και να εμπλακεί;

Καλείται ο παιδοψυχίατρος να δώσει στο παιδί την δυνατότητα να επιλέγει, ενώ το πλαίσιο είναι ήδη αποφασισμένο. Στη διεργασία της θεραπείας το παιδί έχει λόγο.

Δεν είναι εφικτό, να εργάζεται ένας ειδικός με παιδιά και να μην υπηρετεί την ανάπτυξη.

Πώς θα εμπεριέξει ο θεραπευτής τις πολλές διαφορετικές αναπτυξιακές πλευρές του παιδιού; Η λύπη καθώς το παιδί μεγαλώνει και πενθεί την ξενοιασιά και την παιδικότητα, καθώς και την φροντίδα άνευ όρων, η λύπη καθώς παραιτείται από τα καλά της προηγούμενης φάσης, οι πολλοί αποχωρισμοί που καλείται να διαχειριστεί και τα καινούργια ανοίγματα που πρέπει να προσεγγίσει – τελικά πώς θα συμπορευτεί μαζί του ο ειδικός αν δεν χαίρεται κι ο ίδιος να εξελίσσεται;

Πώς θα εμπνεύσει ο παιδοψυχίατρος τη ζωή, αν έχει παραιτηθεί, αν νοιώθει λίγος, μίζερος, απογοητευμένος;

Το παιδί αγωνίζεται να αφομοιώσει τις συνεχείς αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα, στο νου και στην καρδιά του. Στέκει έκθαμβο απέναντι στην ομορφιά και τρομαγμένο απέναντι στην σκληρότητα του κόσμου. Προσπαθεί να εξηγήσει τις αντιφάσεις των μεγάλων.

Ο ειδικός καλείται να μεσολαβήσει ανάμεσα στο παιδί και στην πραγματικότητα. Γίνεται μεταφραστής αινιγμάτων.

Σε διεργασία αντίστιξης: το παιδί καλεί τον ειδικό να σταθεί με ειλικρίνεια απέναντι στον κατακερματισμένο εσωτερικό προσωπικό του χάρτη και να τον αναθεωρήσει. Αν η αλήθεια του δεν αντέχει να σταθεί απέναντι στην αθωότητα, δεν έχει υπόσταση. Τα σκοτεινά, βασανιστικά του σημεία έρχονται ξανά στην επιφάνεια, καθώς το παιδί τα αποκαλύπτει. Συνάμα, το παιδί προσφέρει μια συνεχή διεύρυνση της θέασης και κατανόησης του κόσμου.

Τα ερωτήματα που θέτουν τα παιδιά, έστω και αν απαιτούν επώδυνη επεξεργασία, μπορεί να γίνουν αφορμή για προσωπική ολοκλήρωση. Είναι πάντα υπαρξιακά τα ερωτήματα του παιδιού, καθώς μέσα στην αθωότητά του ζητά να συνδέει απλά πράγματα με το βάθος της ύπαρξης.

Ο ειδικός καλείται να οδηγήσει το παιδί πέραν των δικών του επιτευγμάτων, πέραν των δικών του δυσκολιών.

Η συνάντηση για να είναι ουσιαστική, απαιτεί την αναγνώριση της διαφορετικότητας, τον μεταβολισμό της εμπειρίας του άλλου.

Η προσωπική εσωτερική διεργασία, η αναζήτηση της δικής του ιστορίας, η υπαρξιακή αγωνία να απαντήσει στα παιδιά, η δύναμή του να επεξεργάζεται τα σκοτεινά του σημεία προσφέρουν στον ειδικό την δυνατότητα να ωριμάζει, διατηρώντας ταυτόχρονα μια δροσιά και μια φρεσκάδα ανανέωσης που του προσφέρει η επαφή με νέα παιδιά.

Η συνεχής ανάπτυξη του παιδιού είναι μια συνεχής πρόκληση που απαιτεί να εισχωρεί το μέλλον στο παρόν της σχέσης.

Αγαπώ το παιδί που μεγαλώνει σημαίνει ότι οι σημερινές απαντήσεις στοχεύουν μακροπρόθεσμα στην σταδιακή δόμηση του αυριανού ενήλικα.

Προσεγγίζουμε το παιδί στην θεραπεία όπως την ποίηση: περιμένουμε την έκπληξη, κάθε λέξη μπορεί να χρησιμοποιείται με μοναδικό τρόπο αλλάζοντας το νόημα. Ο συμβολισμός παρέχει πολύ συχνά το χώρο της αληθινής συνάντησης θεραπευτή – θεραπευόμενου.

Εξ άλλου ποίηση δεν είναι τίποτα άλλο από τις μυστικές σχέσεις των εννοιών.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• «Ο Ψυχοθεραπευτής του Παιδιού», Μαίρη Μπόστον, Ντίλυς Ντος, Εκδόσεις Καστανιώτη

• «Η Αντιμεταβίβαση στην Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία Παιδιών και Εφήβων», Τσιάντης Γιάννης, Εκδόσεις Καστανιώτη

• «Έφηβοι», Dolto Francoise,Εκδόσεις Πατάκη

• «Πήτερ Πάν ή Το Θλιμμένο Παιδί», Kathleen Kelley – Lainè, Εκδόσεις Άγρα

Ελένη Καραγιάννη

9ο Πανελλήνιο Παιδοψυχιατρικό Συνέδριο

27-29 Νοεμβρίου 2015

Σχολή Νοσηλευτικής ΕΚΠΑ, Αθήνα

https://antistixi.gr/archives/1957