Ζούμε στην εποχή μην τυχόν και πούνε

Μα εκεί στην άκρη του ώμου του ένα πρόσωπο οικείο και γλυκό στεκόταν και σε κύτταζε, και η ματιά Του ίδια σαϊτα σου σημάδευε την καρδιά.

Στο χε πει .

-Κάθε φορά που θα είσαι σίγουρος με τον εαυτό σου,θα Με αρνείσαι τρεις φορές.

Κι όλο κρύβεσαι. Κι όλο νιώθεις ένοχος γιατί θέλει άλλα η ψυχή σου, αλλά ο κόσμος δεν σε αφήνεις να θέλεις κι εσύ τα ίδια.

Ντρέπεσαι να πεις πως νηστεύεις, μην πούνε.

Νέος άνθρωπος θα σου πούνε, διαβασμένος και να νηστεύεις. Μη μου πεις πως πας και στην εκκλησία;

Ε όχι και στην εκκλησία.

Είσαι κολλημένος σαν τους άλλους;

– Όχι δεν είμαι… 

Μην μου πεις ότι προσεύχεσαι;

Ακούτεεεεε ο φίλος μου προσεύχεται…

– Που και που όχι συνέχεια…

Κι εσύ έχεις κοκκινήσει και να ανοίξει καλύτερα η γη να σε καταπιεί.

Έτσι όπως πας θα μας πεις ότι πας κι εσύ γονατιστός στην Τήνο…

Τι κατάντια Θεέ μου .

΄΄Οχι στην Τήνο… 

Κι εκείνος λέει κι εσύ δεν μπορείς να ανοίξεις το στόμα σου .

Κι εκείνος ακόμα λέει.

Κι ο «φίλος» που ανέλαβε εργολαβικά να σου «ανοίξει» τα μάτια σου, σού τονίζει.

– Ξύπνα για το καλό σου …Όσο είναι νωρίς. Εγώ σε αγαπάω και στα λέω.

Ντροπιασμένος σκύβεις  το κεφάλι και δεν μπορείς να αρθρώσεις λέξη.

Κι όταν το σήκωσες ο φίλος σου έμοιαζε σίγουρος πως σου την έκλεψε την ελπίδα.

Μα εκεί στην άκρη του ώμου του ένα πρόσωπο οικείο και γλυκό, στεκόταν και σε κύτταζε, και η ματιά Του ίδια σαϊτα σου σημάδευε την καρδιά.

Στο χε πει .

– Κάθε φορά που θα είσαι σίγουρος με τον εαυτό σου, θα Με αρνείσαι τρεις φορές.

το βρηκα:synodiporia

Πως μπορούμε να αγαπήσουμε τον Χριστό;

«Πρέπει παιδί μου, να μην ακολουθούμε τη μέση οδό του Χριστιανού, γιατί αυτή είναι πολύ δύσκολη. Πρέπει να ξεπεράσουμε το στάδιο αυτό και ν’ ανέβουμε ψηλά.

Τότε είναι όλα εύκολα. Όταν δεν πέφτουμε σε αμαρτίες τότε είμεθα εκτός της μέσης οδού και είμεθα οι πραγματικοί Χριστιανοί».

– Πώς μπορούμε Παππούλη μου, να αγαπήσουμε τον Χριστό;

«Η αγάπη μας προς τον Χριστό, παιδί μου, πραγματοποιείται ως εξής:

Σηκώνουμε τον εσωτερικό μας εαυτό προς τον Θεό και τον επικαλούμεθα. Βλέποντας όμως τη φύση, τα δένδρα, τα λουλούδια, τα πουλιά, τις μέλισσες, τα άνθη, τη θάλασσα, τα ψάρια, τα άστρα, το φεγγάρι, τον ήλιο, και τα τόσα άλλα υπέροχα δημιουργήματά του, στρέφουμε το νου προς τον Θεόν και δοξάζοντάς Τον μέσα απ’ αυτά, προσπαθούμε να τα καταλάβουμε πόσο ωραία και θαυμάσια είναι και αγωνιζόμαστε να τα αγαπήσουμε.

Όταν τα αγαπήσουμε όλα αυτά, τότε η αγάπη μας ανεβαίνει προς τον δημιουργό μας και έτσι πραγματικά και αληθινά Τον αγαπάμε. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αγάπη των δημιουργημάτων, αλλά ακόμη περισσότερη πρέπει να είναι η αγάπη μας προς τον συνάνθρωπό μας.

Γι’ αυτό πρέπει να πραγματοποιούμε επισκέψεις στα Νοσοκομεία, στις Φυλακές, στα Ορφανοτροφεία, στα Γηροκομεία κ.λ.π. και γι’ αυτό το σκοπό και μόνο θα πρέπει να γίνονται αυτές. Τότε η αγάπη μας είναι ειλικρινής».

Την Δ΄ Κυριακή των Νηστειών οι ενοριακές γυναικείες συνάξεις του Ι. Ν. Α. Βαρβάρας στην Ι. Μ. Αγ. Ελεούσας στο Βαρθολομιό Ηλείας για τον Κατανυκτικό Εσπερινό

Την παρελθούσα Κυριακή το απόγευμα, Δ΄ Νηστειών, οι ενοριακές γυναικείες συνάξεις της ενορίας μας πραγματοποίησαν προσκυνηματική  επίσκεψη στην Ι. Μ. Ελεούσας στο Βαρθολομιό Ηλείας, προκειμένου να προσκυνήσουμε το πανσέβαστο εικόνισμα της Παναγίας και να τελέσουμε τον Κατανυκτικό Εσπερινό.

          Τον Εσπερινό τέλεσε ο πρωτ. π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας, που μαζί με την πρεσβυτέρα κ. Βιβή Στανίτσα,συνόδευαν τους προσκυνητές, στο τέλος του Εσπερινού, προ του “Δι’ ευχών” μίλησε στους πιστούς ενορίτες μας για τη σημασία των “ληστών λογισμών”, παίρνοντας αφορμή από την αναφορά που κάνει το α΄ απόστιχο της Ακολουθίας  Εσπερινού.

          Στη συνέχεια ο π. Γεώργιος, υπεύθυνος του προσκυνήματος που διακονούσε στο ψαλτήρι μας μίλησε για την ιστορική πορεία της Ι. Μονής , η οποία βρίσκεται μέσα σ’ ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον, το οποίο συμπλήρωνε η απαστράπτουσα εικόνα  του εσωτερικού μοναστηριακού χώρου. Μια φιλοκαλική εικόνα που αναπαύει κάθε επισκέπτη – προσκυνητή.

          Στην Ι. Μονή διασώζονται πλήθος αγίων ιερών Λειψάνων πολλών αγίων της Εκκλησίας μας τα οποία προσκυνήσαμε με πολλή ευλάβεια και κατάνυξη.

          Οι Ι. Μονές δεν παραλείπουν την πατροπαράδοτη φιλοξενία προς τους επισκέπτες προσφέροντας το ξεχωριστό εκείνο μοναστηριακό κέρασμα στο αρχονταρίκι της Μονής, όπου εκεί είχαμε την ευκαιρία να ιδωθούμε και να συνομιλήσουμε πιο κοντά και χαλαρά.

          Αλλά ήρθε και η ώρα της αναχώρησης αφού πρώτα απολαύσαμε και μια βόλτα στην όμορφή παραλία στη θέση Αρκούδι μια και ο καιρός ήταν θαυμάσιος. Πραγματικά ανανεωθήκαμε πνευματικά και ψυχικά για το συνεχίσουμε τον πνευματικό αγώνα της Μ. Σαρακοστής.

          Πρωτ. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

Το σοκ του άθεου φοιτητή

Πριν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής.

Με πολλή διστακτικότητα, άλλα και με την ένταση του απαιτητικού αναζητητή, μού δήλωσε ότι είναι άθεος, που όμως θα ήθελε πολύ να πιστέψει, άλλα δεν μπορούσε. Χρόνια προσπαθούσε και αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Συνομίλησε με καθηγητές και μορφωμένους. Άλλα δεν ικανοποιήθηκε η δίψα του για κάτι σοβαρό. Άκουσε για μένα και αποφάσισε να μοιρασθεί μαζί μου την υπαρξιακή ανάγκη του. Μού ζήτησε μια επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.

-Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις; τον ρώτησα.

-Δυστυχώς όχι, μού άπαντα. Είμαι της Φιλοσοφικής.

-Κρίμα! διότι ήξερα μία τέτοια απόδειξη, είπα εμφανώς αστειευόμενος.

Ένιωσε αμήχανα και κάπου σιώπησε για λίγο.

-Κοίταξε, του λέω. Συγγνώμη που σε πείραξα λιγάκι. Άλλα ο Θεός δεν είναι εξίσωση, ούτε μαθηματική απόδειξη. Αν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θα τον πίστευαν. Να ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται ο Θεός. Έχεις πάει ποτέ στο Άγιον Όρος; Έχεις ποτέ συναντήσει κανέναν ασκητή;

-Όχι, πάτερ, αλλά σκέπτομαι να πάω, έχω ακούσει τόσα. πολλά.. Αν μού πείτε, μπορώ να πάω και αύριο. Ξέρετε κανέναν μορφωμένο να πάω να τον συναντήσω;

-Τι προτιμάς; Μορφωμένο που μπορεί να σε ζαλίσει ή άγιο που μπορεί να σε ξυπνήσει;

-Προτιμώ τον μορφωμένο. Τους φοβάμαι τους αγίους.

-Η πίστη είναι υπόθεση της καρδιάς. Για δοκίμασε με κανέναν άγιο. Πώς σε λένε; ρωτώ.

-Γαβριήλ, μου άπαντα.

Τον έστειλα σε έναν ασκητή. Του περιέγραψα τον τρόπο προσβάσεως και του έδωσα τις δέουσες οδηγίες. Κάναμε κι ένα σχεδιάγραμμα. Θα πας, του είπα, και θα ρωτήσεις το ίδιο πράγμα. Είμαι άθεος, θα του πεις, και θέλω να πιστεύσω. Θέλω μια απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.

-Φοβάμαι, ντρέπομαι, μου άπαντα.

-Γιατί ντρέπεσαι και φοβάσαι τον άγιο και δεν ντρέπεσαι και φοβάσαι έμενα; ρωτώ. Πήγαινε απλά και ζήτα το ίδιο πράγμα.

Σε λίγες μέρες, πήγε και βρήκε τον ασκητή να συζητάει με κάποιον νέο στην αυλή του. Στην απέναντι μεριά περίμεναν άλλοι τέσσερις καθισμένοι σε κάτι κούτσουρα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Γαβριήλ βρήκε δειλά την θέση του. Δεν πέρασαν περισσότερα από δέκα λεπτά και η συνομιλία του Γέροντα με τον νεαρό τελείωσε.

-Τι γίνεστε, παιδία; ρωτάει. Έχετε πάρει κανένα λουκουμάκι; Έχετε πιει λίγο νεράκι;

-Ευχαριστούμε, Γέροντα, απήντησαν, με συμβατική κοσμική ευγένεια.

-Έλα εδώ, λέει απευθυνόμενος στον Γαβριήλ, ξεχωρίζοντας τον από τους υπόλοιπους. Θα φέρω εγώ το νερό, πάρε εσύ το κουτί αυτό με τα λουκούμια. και έλα πιο κοντά να σού πω ένα μυστικό: Καλά να είναι κανείς άθεος, άλλα να έχει όνομα αγγέλου και να είναι άθεος; Αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει.

Ο φίλος μας κόντεψε να πάθει έμφραγμα από τον αποκαλυπτικό αιφνιδιασμό. Πού εγνώρισε το όνομα του; Ποιος του αποκάλυψε το πρόβλημα του; Τι, τελικά, ήθελε να του πει ο γέροντας;

-Πάτερ, μπορώ να σας μιλήσω λίγο; Μόλις που μπόρεσε να ψελλίσει.

-Κοίταξε, τώρα σουρουπώνει, πάρε το λουκούμι, πιες και λίγο νεράκι και πήγαινε στο πιο κοντινό μοναστήρι να διανυκτερεύσεις.

-Πάτερ μου, θέλω να μιλήσουμε, δεν γίνεται;

-Τι να πούμε, ρε παλληκάρι; Για ποιόν λόγο ήλθες;

Στο ερώτημα αυτό ένιωσα αμέσως να ανοίγει η αναπνοή μου, αφηγείται. Η καρδιά μου να πλημμυρίζει από πίστη. Ο μέσα μου κόσμος να θερμαίνεται. Οι απορίες να λύνονται χωρίς κανένα λογικό επιχείρημα, δίχως καμία συζήτηση, χωρίς την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης απάντησης. Γκρεμίσθηκαν μέσα μου αυτομάτως όλα τα αν, τα γιατί, τα μήπως και έμεινε μόνον το πώς και το Τι από δω κι εμπρός.

Ό,τι δεν του έδωσε η σκέψη των μορφωμένων, του το χάρισε ο ευγενικός υπαινιγμός ενός άγιου, αποφοίτου μόλις της τέταρτης τάξης του δημοτικού. Οι άγιοι είναι πολύ διακριτικοί. Σού κάνουν την εγχείρηση χωρίς αναισθησία και δεν πονάς. Σου κάνουν την μεταμόσχευση χωρίς να σού ανοίξουν την κοιλιά. Σε ανεβάζουν σε δυσπρόσιτες κορυφές δίχως τις σκάλες της κοσμικής λογικής. Σου φυτεύουν την πίστη στην καρδιά, χωρίς να σού κουράσουν το μυαλό

το βρηκα:ενοριον

“Η Ρωμιοσύνη υπάρχει και θα υπάρχει πάντα”

Η Ρωμιοσύνη είναι μια ιδέα που αγκαλιάζει την ιστορία της ελληνικότητας, όπως την διέπλασαν οι Έλληνες μέσα από τους αιώνες. Υπάρχουν αρνητικές και θετικές πλευρές αυτής της πορείας όπως αναδύονται από την ιστορία των αιώνων. Επομένως δεν με εντυπωσιάζουν αυτές οι δραματικές αλλαγές που χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία στη  σύγχρονη εποχή. Κι’ αυτό γιατί η Ρωμιοσύνη για μένα υπάρχει και θα υπάρχει πάντα, αδιάφορα αν στην επιφάνεια της ζωής μας επικρατούν δυνάμεις που ανήκουν στο χάος. Κι’ αυτό γιατί η αρμονία υπάρχει στα βάθη του λαού μας, έτοιμη να μας λούσει με το φως της στην κατάλληλη ιστορική στιγμή. Και δεν κατοικεί μόνο στο βάθος του λαού μας, αλλά βρίσκεται κι ανάμεσά μας. Φτάνει κανείς να θελήσει να τη δει. Δηλαδή να δει όλα τα επιτεύγματα των σύγχρονων Ελλήνων με τη ζωή και το έργο τους έμειναν πιστοί στη Ρωμιοσύνη.

          Μίκης Θεοδωράκης, Εφημ. “Πρώτο Θέμα”

Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ

Την Ε΄ εβδομάδα των Νηστειών  κατά την παράδοση της Εκκλησίας μας, ψάλλουμε την Ακολουθία του Μεγάλου Κανόνος. Πράγματι το επίθετο Μέγας, εκτός από το νόημα του περιεχομένου, μπορεί να δικαιολογήσει και την έκταση του Κανόνος αυτού. Τα τροπάρια του φτάνουν τα διακόσια πενήντα!

          Ποιητής του Μ. Κανόνος είναι ο άγιος Ανδρέας, ο Ιεροσολυμίτης, Αρχιεπίσκοπος Κρήτης.

          Ο Μ. Κανόνας είναι ένα λειτουργικό ποίημα σπάνιας τέχνης, με πλούσια λυρικά στοιχεία, που αποπνέει το άρωμα της πνευματικής ευωδίας και προκαλεί βαθιά κατάνυξη  στην ψυχή ακόμη  και του πιο σκληρόκαρδου ανθρώπου.

          Στην αρχή, ο άγιος Ανδρέας, με πολλή ταπείνωση, δείχνει την απορία του, από ποιο παράπτωμά του ν’ αρχίσει τα θρηνητικά τροπάρια που θα ψάλλει: “πόθεν άρξομαι θρηνείν τας του αθλίου  μου βίου πράξεις;”

          Όλος ο Μ. Κανόνας είναι ποτάμι κλαυθμού και δακρύων και πηγάζει από την Αγ. Γραφή. Από εκεί εμπνέεται ο Άγιος Ανδρέας. Χρησιμοποιεί όλες σχεδόν τις ιστορίες της Π. και τη Κ. Διαθήκης, απ’ τον Αδάμ και την Εύα μέχρι τους Αποστόλους, που να μην την συγκρίνει με την ζωή της ψυχής του: άλλοτε για τις καλές πράξεις των προσώπων της Αγ. Γραφής, κατηγορεί την ψυχή του από πραγματική ταπείνωση, πως δεν τις ακολούθησε, και προτρέπει με ωραίο τρόπο σε κάθε ψυχή , να μιμηθεί τα καλά έργα των αγίων. Και άλλοτε, στις κακές που αναφέρονται στην Αγ. Γραφή, κακίζει και ταλανίζει την ψυχή του, που τις ακολούθησε , και μας συμβουλεύει, με πολλή θέρμη, ν’ αποφύγουμε το κακό και να επιστρέψουμε στο Θεό, πράγμα που γίνεται με δάκρυα και μετάνοια έμπρακτη.

          Θάπρεπε ο κάθε χριστιανός να έχει στο σπίτι του ένα βιβλίο με το Μεγάλο Κανόνα, και να διαβάζει λίγες στροφές πότε-πότε, ιδίως τώρα τη Μ. Σαρακοστή και να διαβάζει συχνά εκείνο το ωραιότατο κοντάκιό του: “ψυχή μου, ψυχή μου. Ανάστα τι καθεύδεις;....

          Π. Β. Πάσχου. “Έρως Ορθοδοξίας”

Ὁ πνευματικὸς δὲν ταυτίζεται μὲ τὸν Ψυχοθεραπευτή διότι δὲν παρέχει θεραπεία ὁ Πνευματικὸς ὡς ἄνθρωπος ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Θεός

Αγαπητὲ Κύριε Ψυχολόγε - Ψυχοθεραπευτή. Φαίνεται ὅτι σήμερα πολλοὶ ἄνθρωποι καὶ μάλιστα χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι σᾶς ἐπισκέπτονται καὶ ζητοῦν τὴν βοήθειά σας. Ἐγώ, δὲν θὰ ἐξετάσω ἐδῶ τούς λόγους ποὺ τοὺς ὠθοῦν νὰ τὸ κάνουν, ἀλλὰ θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ καταθέσω τὸν προβληματισμό μου σχετικὰ μὲ τὶς δικές σας συμβουλές, ἀφοῦ δὲν τὶς περιορίζετε στὸν καναπὲ ἢ στὴν πολυθρόνα τῶν ἀσθενῶν σας ἀλλὰ τὶς δημοσιεύετε. Πιστεύω ὅτι τρία εἶναι τὰ βασικὰ σημεῖα ποὺ κυριαρχοῦν στὴν ψυχολογική σας σκέψη καὶ σᾶς ὠθοῦν νὰ τὴ δημοσιεύσετε.

1ον. Κατηγορεῖτε γενικὰ ὁλόκληρο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἐπειδὴ ἀπορρίπτει τὴν ψυχοθεραπεία λέγοντας ὅτι:

«Πολλοὶ ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ διατηροῦν τυπικὴ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ τηροῦν τὰ...

θρησκευτικά τους καθήκοντα πιστεύουν πὼς αὐτὸ ἀρκεῖ γιὰ νὰ ἔχουν ἰσορροπημένη ψυχικὴ καὶ σχεσιακὴ ζωή. Συνήθως συμβαίνει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο. Ἔντονα νευρωτικὰ κίνητρα καὶ καθηλώσεις λανθάνουν ἀνεξιχνίαστα πίσω ἀπὸ τὴν θρησκευτικότητα, τὴ δαιμονοποίηση καὶ τὴν ἀπαξίωση τῆς ψυχοθεραπείας ἀπὸ τοὺς χριστιανούς.

Πράγματι, σὲ μία ἄλλη κοινωνία, προνεωτερικῶν καὶ ἁπλῶν στὸν νοῦ καὶ τὴ βίωση τῆς ζωῆς ἀνθρώπων, ἡ πρόγευση τοῦ Χριστοῦ ὡς βασικὴ ἐμπειρία τῆς ἐκκλησιαστικῆς μετοχῆς καὶ ζωῆς ἴσως νὰ ἦταν ὑπεραρκετὴ κι ἐπαρκῆς προϋπόθεση ὑπαρξιακῆς εὐρυθμίας καὶ σχεσιακῆς ἰσορροπίας. Ὅμως σήμερα, δυστυχῶς ἢ εὐτυχῶς, ζοῦμε σὲ μία ἄλλη κοινωνία, μὲ ὑπερπληθώρα ἄχρηστων γιὰ τὴν ψυχὴ καὶ ἀνασταλτικῶν γιὰ τὴ συγκέντρωση τοῦ νοῦ πληροφοριῶν καὶ δεδομένων. Ἀπ’ ὅτι φαίνεται, οἱ πνευματικοὶ ταγοὶ καὶ ἡγέτες, ἐπειδὴ (μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις) ἀποτελοῦν ἀσθενὲς κομμάτι τῆς συλλογικῆς ψυχοπνευματικῆς ἀταξίας καὶ ἄγνοιας, δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ τὰ βροῦν οὔτε μεταξύ τους, οὔτε μέσα τους. Τὸ γεγονὸς πὼς ἀκολουθοῦν μηχαντιστικὰ «μπούσουλες» καὶ «τυφλοσοῦρτες» δὲν εἶναι ἐχέγγυο τῆς ψυχικῆς τους καθαρότητας κι εὐκρίνειας. Ἰδιαίτερα ἐκεῖνοι ἔχουν ἀνάγκη νὰ ψυχοθεραπευτοῦν πρὶν ἀναλάβουν τὴν εὐθύνη νὰ ὁδηγοῦν ἀνθρώπους μὲ ψυχικὰ μπερδέματα καὶ ἀσαφῆ πνευματικὸ προσανατολισμό.

Ἡψυχοπνευματικὴ συγκρότηση καὶ μετοχὴ στὴν ἀλήθεια προϋποθέτει ἀτομικὴ δέσμευση στὴ σὲ βάθος αὐτογνωστικὴ ἐργασία, καὶ μόνο ἐφόσον καὶ ὅταν ἀποκτήσει κανεὶς ἐπίγνωση τῶν βασικῶν του ψυχικῶν συμπλεγμάτων κι ἐμποδίων θὰ ἔχει μεγαλύτερες πιθανότητες νὰ ἀξιοποιήσει τὴ σχέση του μὲ ἕναν ἔγκριτο πνευματικό, ἀφοῦ τότε μόνο θὰ ἔχει διαθέσιμα τὰ κριτήρια γιὰ νὰ ἐπιλέξει σωστὰ καὶ ταυτόχρονα νὰ χρησιμοποιήσει μὲ εὐκρίνεια τοὺς κανόνες καὶ τὸ σκεπτικό τῆς πατερικῆς σοφίας καὶ τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητας, χωρὶς νὰ «καταποθεῖ» ἀπ’ αὐτό.»

2ον. Ὡς ἄλλη Σίβυλλα, ἑλληνιστὶ Ἠροφίλη γιὰ νὰ θυμηθῶ τὸν Παυσανία, χρησιμοποιεῖτε γλώσσα σκληρὴ γιὰ ὅλους ἐκείνους τοὺς ἀσθενεῖς χριστιανοὺς ποὺ θεωροῦν τὸν ἑαυτὸ τους καλὸ καὶ ὡς ἄλλος προφήτης τοῦ Ἰσραὴλ τοὺς ἀποκαλύπτετε τὰ ἐπερχόμενα δεινά, ἂν δὲν σταματήσουν ν’ ἀποφεύγουν τὴν ψυχοθεραπεία. Ἀποφαίνεσθε ὅτι:

«Μία σημαντικὴ μερίδα ὅσων αὐτο-ἀναγνωρίζονται ὡς ἐνεργεία «χριστιανοί», συμπεριλαμβανομένων πολλῶν κληρικῶν, ὑποτιμοῦν καὶ ἀντιτάσσονται στὴν ψυχοθεραπεία, στὴν ψυχολογία καὶ στοὺς ψυχολόγους. Προσωπικὰ κι ἐγὼ ὁ ἴδιος ἐνοχλοῦμαι ἰδιαιτέρως ἀπὸ τὸ ἦθος, τὴ «γνώση» καὶ τοὺς τρόπους ἀρκετῶν ψυχοθεραπευτικῶν σχολῶν, «συναδέλφων» καὶ τῆς «ψυχολογιστικῆς» νοοτροπίας τῶν διαφόρων θιασωτῶν τῆς ψυχοθεραπευτικῆς «ἰδεολογίας» καὶ πρακτικῆς.Οἱ λόγοι ὅμως ποὺ οἱ «γιαλαντζὶ» χριστιανοὶ ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὴν ψυχοθεραπεία εἶναι ἐντελῶς διαφορετικοὶ ἀπὸ τοὺς δικούς μου. Οἱ λόγοι ποὺ εἶναι πολέμιοι τῶν ψυχοθεραπευτῶν εἶναι οἱ ἑξῆς:

1) Ἡ ὑγιὴς ψυχοθεραπεία προκαλεῖ καὶ προσκαλεῖ τὴν αὐτεπίγνωση. Ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ ἀποφεύγουν μὲ «κάθε θυσία» οἱ «γιαλαντζὶ» χριστιανοί.

2) Ἡ ἐπίγνωση τῶν βαθύτερων ψυχολογικῶν κινήτρων ποὺ καθορίζουν τὶς σκέψεις καὶ τὴ συμπεριφορὰ μας εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς στόχους τῆς ψυχοθεραπείας. Ἀντίθετα, οἱ «χριστιανοὶ» ποὺ γεμίζουν τὶς Ἐκκλησίες καὶ κάνουν ἀμέτρητες μετάνοιες καὶ λατρεύουν ὄχι τὸν Χριστὸ ἀλλὰ τὴν εὐλάβειά τους, ἔγιναν ὀπαδοὶ τῆς Ἐκκλησίας ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἀναπαύσουν τὴν ἔγνοια τῆς ἀσυνείδητης ἐνοχῆς τους στὸ μαξιλαράκι τῆς ἀνάγκης τους γιὰ αὐτοδικαίωση…

3) Ὁ βασικὸς στόχος τῆς ψυχοθεραπείας εἶναι ἡ αὐτοαποδοχὴ (μέσα ἀπὸ τὴ γνώση τῶν ἀληθινῶν ψυχικῶν ποιοτήτων τοῦ θεραπευόμενου) καὶ τὸ ἄνοιγμα τῆς ψυχῆς του σὲ μεγαλύτερη ποικιλία ὑπαρξιακῶν ἐπιλογῶν ἐλευθερίας…

4) Ἡ ψυχοθεραπεία προϋποθέτει τὴν ἀνάγκη καὶ τὴν ἱκανότητα τοῦ ὑποψηφίου θεραπευόμενου νὰ μπεῖ σὲ οὐσιαστικὴ σχέση μὲ τὸν ψυχοθεραπευτή του – σὲ μικρότερο ἢ σὲ μεγαλύτερο βαθμό… Ὁ «καλὸς χριστιανὸς» φοβᾶται τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις καὶ εἰδικότερα αὐτὲς ποὺ ἔχουν τὴ δυναμικὴ νὰ ἀνατρέψουν καίρια τὴν καλή του ψευδο-αὐτοεικόνα.

5) Ἡ ψυχοθεραπεία ὄχι μόνο ἐπιτρέπει, ἀλλὰ καὶ προάγει τὴν ἀμφισβήτηση καὶ τὴν ἀνατροπή. Ἀντίθετα, ὁ «καλὸς χριστιανὸς» ὑπαρξιακὰ σφιχταγκαλιασμένος μὲ τὴ διαστρεβλωμένη καὶ βολικὴ (γιὰ τὸν συγκεκαλυμμένο ἐγωισμὸ του) «ὑπακοή», ἀρνεῖται νὰ ἀμφιβάλλει, ὑποτασσόμενος σὲ ἕνα δικό του, ἐσωτερικευμένο σύστημα ψυχαναγκασμοῦ, ποὺ τὸν ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν προσωπικὴ εὐθύνη τῶν ἐπιλογῶν του.

…Γιὰ νὰ μὴ παρεξηγηθῶ, στὸ ἀντιληπτικὸ σχῆμα τοῦ «καλοῦ χριστιανοῦ», ὅπως ἐγὼ προσωπικὰ τὸ κατανοῶ, ἀναγνωρίζω συχνὰ δικά μου ἀνεπιθύμητα προσωπεῖα, ποὺ δὲν προάγουν στὴ ζωή μου τὴν αὐθεντικὴ ἀναζήτηση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ.»

3ον μᾶς λέτε ὡς θεολόγος (;), χριστιανὸς μύστης (;) ὅτι: «ἡ Ἀλήθεια, εἴτε τὸ πιστεύεις εἴτε ὄχι, εἶναι πρόσωπο. Εἶναι ὁ Χριστὸς ποὺ γεννιέται καὶ ἀνασταίνεται μέσα στὸ ἀέναο τώρα. Θὰ γιεννιέται ξανὰ καὶ ξανά, μέχρι νὰ ἔρθει αὐτὴ ἡ στιγμὴ ποὺ ἡ Ἀλήθεια θὰ βιωθεῖ τόσο ἀδιαμφισβήτητα καὶ βαθιὰ μέσα μας, ὥστε ἡ ὑποκειμενική της ἐκδοχὴ νὰ συμπέσει ἀναπόφευκτα μὲ τὴν ὑπερπροσωπική, «ἀντικειμενική» της διάσταση».

Ἂς δοῦμε ἀναλυτικότερα τὴ σκέψη σας:

Α. Κατ’ ἀρχὴν κάνετε ἕνα βασικὸ καὶ σημαντικότατο κατὰ τὴν γνώμη μου μεθοδολογικὸ λάθος στὴν ψυχαναλυτική σας σκέψη. Παίρνετε μία συγκεκριμένη ψυχολογικὴ ὁμάδα, αὐτὴ τὴν ὁποία ταυτίζουμε στὴν ἐκκλησιαστικὴ γλώσσα μὲ τὸν Φαρισαϊσμὸ καὶ ὁμαδὸν ἀναφέρεστε σὲ ὅλους τούς χριστιανούς. Ξεκινᾶτε δῆθεν μὲ ἕνα ἀποστασιοποιημένο καὶ ἀντικειμενικὸ «πολλοὶ ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ διατηροῦν τυπικὴ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία…», ἀλλὰ πολὺ γρήγορα αὐτὸ γενικεύεται, γιατί οὐσιαστικὰ πιστεύετε ὅτι σ’ αὐτὴ τὴν κατηγορία ἀνήκουν ὅλοι οἱ χριστιανοί: «ἔντονα νευρωτικὰ κίνητρα καὶ καθηλώσεις λανθάνουν ἀνεξιχνίαστα πίσω ἀπὸ τὴν θρησκευτικότητα, τὴ δαιμονοποίηση καὶ τὴν ἀπαξίωση τῆς ψυχοθεραπείας ἀπὸ τοὺς χριστιανούς». Συνεχίζετε τὶς γενικεύσεις καὶ στὸν κλῆρο ἀφήνοντας ἀπ’ ἔξω ἐνδεχομένως κάποιους γνωστούς σας: «οἱ πνευματικοὶ ταγοὶ καὶ ἡγέτες, ἐπειδὴ (μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις) ἀποτελοῦν ἀσθενὲς κομμάτι τῆς συλλογικῆς ψυχοπνευματικῆς ἀταξίας καὶ ἄγνοιας». Τὸ ἴδιο φαινόμενο παρουσιάζεται καὶ στὸ δεύτερο παράδειγμα: «μία σημαντικὴ μερίδα ὅσων αὐτο-ἀναγνωρίζονται ὡς ἐνεργεία «χριστιανοί», συμπεριλαμβανομένων πολλῶν κληρικῶν».

Ἀναρωτιέμαι εἰλικρινά, πόση καὶ τί εἴδους ψυχολογικὴ ἔρευνα ἔχετε κάνει στὸν Ἑλληνικὸ κλῆρο γιὰ νὰ διαπιστώνετε -καὶ νὰ δημοσιεύετε- τέτοιου μεγέθους, δηλαδὴ καθολικὴ ψυχοπνευματικὴ ἀταξία καὶ ἄγνοια. Δικαίωμά σας εἶναι βέβαια νὰ μὴ πιστεύετε στὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ σ’ ἐκεῖνο τῆς Μετανοίας δηλαδὴ τῆς ἐξομολόγησης, ἀλλὰ εἶναι λάθος νὰ θεωρεῖτε «μπούσουλα» καὶ «τυφλοσούρτη» αὐτὸ τὸ ὁποῖο θὰ πεῖ ἢ θὰ ρωτήσει ὁ Ὀρθόδοξος Πνευματικὸς τὸν ἐξομολογούμενο. Τὰ γενικὰ πλαίσια ποὺ θέτουν τὰ λίγα βιβλία ἐξομολογητικῆς ποὺ ὑπάρχουν δὲν μποροῦν σὲ καμία περίπτωση νὰ θεωρηθοῦν, ὅπως γιὰ παράδειγμα στὴν ψυχολογία, θεωρητικοὶ μέθοδοι ἐξομολόγησης. Μήπως λοιπὸν ἀναφέρεστε στὶς περιγραφὲς τῶν ἀσθενῶν σας;

Κατανοῶ τὴν ἄγνοιά σας σχετικὰ μὲ τὸ βίωμα ποὺ λέγεται Μυστήριο τῆς Μετανοίας, ἀλλὰ ὡς ἐπιστήμων διδάκτωρ Ἑλληνικοῦ Πανεπιστημίου θὰ ἔπρεπε, πρὶν βγάλετε τέτοιου εἴδους ἀφορισμούς, νὰ εἴσαστε πιὸ προσεκτικὸς καὶ συγχρόνως πιὸ μεθοδικὸς στὰ γνωστικά σας δεδομένα καὶ νὰ μὴ παρασύρεστε ψυχολογικὰ ἀπὸ τὶς ἐσωτερικές σας παρορμήσεις, ὅπως γιὰ παράδειγμα τὴν ἀπέχθειά σας πρὸς τοὺς πνευματικοὺς καὶ τὴν ἐξομολόγηση. Θὰ σᾶς θυμίσω ἐδῶ, ὅτι τὸ Μυστήριο τῆς Μετανοίας μὲ τὴν προσωπικὴ ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτημάτων τοῦ πιστοῦ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελεῖ ἕνα ἀνθρωποκεντρικὸ γεγονός, ἔτσι δηλαδὴ ὅπως τὸ ἐκλαμβάνετε ἐσεῖς, ἀλλὰ θεοκεντρικό. Κανένας τυφλοσούρτης δὲν θὰ κάνει τὸν πιστὸ νὰ μετανοήσει γιὰ τὰ παραπτώματά του περισσότερο ἀπ’ αὐτὸ ποὺ ὁ ἴδιος, ὡς ἐλεύθερο πρόσωπο ἔχει πρόθεση νὰ δεῖ καὶ νὰ ὁμολογήσει.

Ἐπιπλέον, στὰ μάτια τοῦ πιστοῦ ὁ πνευματικὸς δὲν ταυτίζεται μὲ τὸν Ψυχοθεραπευτή, ὅπως ἐνδεχομένως τὸ βλέπετε ἐσεῖς, διότι ὁ πιστὸς γνωρίζει πολὺ καλά, ὅτι τὴν θεραπεία δὲν τοῦ τὴν παρέχει ὁ Πνευματικὸς ὡς ἄνθρωπος ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ὁ πνευματικὸς παρίσταται ὡς εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ παραπεμπτικότητα τῆς εἰκόνας ἰσχύει τόσο στὴν ἴδια τὴν εἰκόνα ὅσο καὶ στὸν ἱερὸ κλῆρο τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν τιμοῦμε τὸ ξύλο καὶ τὰ χρώματα στὴν εἰκόνα, ὅταν τὴν ἀσπαζόμαστε, ἀλλὰ τὸ πρόσωπο ποὺ εἰκονίζεται πάνω σ’ αὐτήν. Δὲν ἀσπαζόμαστε τὸ χέρι τοῦ ἱερέα ἀπὸ μία φιλοφρόνηση στὸ πρόσωπό του, ἀλλὰ σ’ αὐτὸ ποὺ παραπέμπει τὸ ράσο καὶ ὁ ἱερέας, δηλαδὴ στὸν ἐπίσκοπο ὁ ὁποῖος βρίσκεται εἰς τόπον καὶ θέση Χριστοῦ. 

Μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει ἀνθρωποκεντρισμὸς ἀλλὰ ὅλα ἔχουν θεοκεντρικὴ βάση καὶ πιὸ συγκεκριμένα Χριστολογική. Σᾶς θυμίζω ὅτι στὴν ἐξομολόγηση ἀκοῦμε τὴν εὐχὴ ποὺ λέει: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ποιμὴν καὶ ἀμνέ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, ὁ τὸ δάνειον χαρισάμενος τοῖς δυσὶ χρεωφειλέταις, καὶ τῇ ἁμαρτωλῷ δοὺς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν αὐτῆς. Αὐτός, Δέσποτα ἄνες, ἅφες, συγχώρησον τὰς ἁμαρτίας, τὰς ἀνομίας, τὰ πλημμελήματα, τὰ ἑκούσια καὶ τὰ ἀκούσια, τὰ ἐν ἀγνοία, τὰ ἐν παραβάσει καὶ παρακοὴ γιγνόμενα παρὰ τοῦ δούλου σου τούτου…» Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἀκούει τὰ παραπτώματα ποὺ ἐλεύθερα κατονομάζω καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς δίνει τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. 

Στὰ λόγια της εὐχῆς διευκρινίζεται καὶ μία ἄλλη παρανόησή σας. Πιστεύετε, ὅτι «ἡ ψυχοπνευματικὴ συγκρότηση καὶ μετοχὴ στὴν ἀλήθεια προϋποθέτει ἀτομικὴ δέσμευση στὴ σὲ βάθος αὐτογνωστικὴ ἐργασία», δηλαδὴ γιὰ νὰ μετέχουμε στὴν ἀλήθεια καὶ ν’ ἀποκτήσουμε ψυχοπνευματικὴ συγκρότηση αὐτὸ θὰ τὸ πετύχουμε γνωρίζοντας σὲ βάθος τὸν ἑαυτό μας. Λέτε, πῶς, ἂν γνωρίσουμετὰ ψυχικά μας συμπλέγματα θὰ ἔχουμε περισσότερες πιθανότητες νὰ ἀξιοποιήσουμε τὴν σχέση μᾶς μ’ ἕναν πνευματικό. Ἐδῶ σαφῶς συγχέετε τὸν πνευματικὸ μὲ τὸν Γκουρού. Αὐτὸ ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ὑπάρχει ψῆγμα μετάνοιας, εἶναι νὰ ὁμολογήσουμε τὰ λάθη μας, τὶς ἀστοχίες μας μπροστὰ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τὶς ἐγωϊστικὲς καὶ ἀτομιστικὲς ἐκεῖνες πράξεις ποὺ μᾶς δημιουργοῦν ἐμπόδια στὴν ἕνωσή μας μέσα στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία.

Στὴν ἀλήθεια –ποὺ γιὰ τὸν πιστὸ εἶναι ὁ Χριστὸς- δὲν ὁδηγεῖται ὁ χριστιανὸς ἀπὸ τὸν Γκουροῦ - πνευματικὸ ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πίστη του στὸν Χριστό, ἀπὸ τὴν μετοχή του στὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐσεῖς βλέπετε τὸν Πνευματικὸ αὐτόνομα, σὰν ἕνα ψυχολογικὸ ἄτομο, σχεδὸν ἔξω ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονὸς δηλαδὴ τὴν Θεία Εὐχαριστία. Ὅμως, προηγεῖται ἡ Ἐκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ, (γιατί μέσα ἐκεῖ βρίσκεται καὶ ὁ πνευματικὸς καὶ ὁ πιστὸς) καὶ ἕπεται ἡ ἐξομολόγηση καὶ ἡ ὅποια αὐτογνωστικὴ ἐργασία. 

Ἑπομένως, τὸ ζητούμενο γιὰ τὸν πιστὸ δὲν εἶναι ἡ ἀτομικὴ ἀλήθειά του, ἡ ψυχολογική του σύσταση ἀλλὰ ὁ σύνδεσμός του, ἡ ἐπανένωσή του μέσα στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, διότι ἡ ἁμαρτία, ὡς πράξη ἐλεύθερου προσώπου, εἶναι τὸ ἐμπόδιο ἕνωσής μας μὲ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ κι ὄχι τὰ ψυχικά μας συμπλέγματα. Αὐτὰ πάντα θὰ ὑπάρχουν, φτάνει νὰ μὴ γίνονται αἰτία ἁμαρτιῶν δηλαδὴ πράξεων διαίρεσης μεταξύ μας καὶ μὲ τὸ Θεό. Ἐσεῖς ἀναφέρεστε στὴν ἐξομολόγηση σὰν ἕναν ἀτομικὸ δρόμο αὐτογνωσίας μὲ σκοπὸ τὴν καλυτέρευση τοῦ ψυχολογικοῦ ἀτόμου. Βλέπετε ἐπίσης τὴν πίστη σὰν ἕνα ψυχολογικὸ ὑποκατάστατο κι ὄχι σὰν ἕναν βασικὸ ἄξονα ὑπέρβασης τῶν ψυχολογικῶν καταστάσεων.

Ἡ αὐτογνωσία μέσα στὴν Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἡμερομηνία λήξης. Μέχρι τὸ τέλος ὁ πιστὸς αὐτοελέγχεται καὶ μετανοεῖ, ὅσο ἅγιος κι ἂν εἶναι. Καὶ ὅσο πιὸ ἅγιος γίνεται, τόσο περισσότερο μετανοεῖ καὶ αὐτοελέγχεται. Ἡ εὐχὴ μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ Κύριος συγχωρεῖ καὶ τὰ ἐν ἀγνοία ἁμαρτήματά μας, γνωρίζοντας ὅτι πολλὰ εἶναι αὐτὰ ποὺ δὲν τὰ γνωρίζουμε κι ἴσως νὰ μὴ τὰ γνωρίσουμε μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς μας. Ἀρκεῖ ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας καὶ ὅσα ἡ ἴδια ἡ ψυχή μας σὲ κάθε περίοδο καὶ κατάσταση ἀναγνωρίζει ὡς ἀτοπήματα. Εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοποθετεῖ ἐκτὸς τῶν ἄλλων τὴν Παραβολὴ τοῦ Τελώνη καὶ τοῦ Φαρισαίου μέσα στὸν ἐτήσιο ἐορτολογικὸ της κύκλο ὥστε ὁ πιστὸς νὰ τὴν ἀκούει καὶ νὰ τὴν ἐνστερνίζεται μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του;

Β. Δυστυχῶς σήμερα ἀκόμα καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἄνθρωποι (κλῆρος καὶ λαὸς) ἔχουν μπερδευτεῖ βλέποντας ἱερεῖς - ψυχιάτρους καὶ ψυχολόγους καὶ πιστεύουν ὅτι ὅλα (ψυχολογία, ψυχοθεραπεία, ψυχιατρικὴ) εἶναι ἴδια καὶ δὲν ἔρχονται σὲ ἀντίθεση πρὸς τὴν πίστη. Ἐπὶ πλέον, ἡ ἀρχὴ ποὺ ἔγινε ἀπὸ τὸ 2000 καὶ μετὰ διείσδυσης τῶν ψυχολόγων - ψυχιάτρων καὶ ἐπίσημα μέσα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἔχει πλέον ἑδραιώσει τὴν παραπάνω σύγχυση. Ἀνοίγεται ἐδῶ ἕνα μεγάλο κεφάλαιο ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀναλυθεῖ λόγω τῆς ἔκτασής του στὴν παροῦσα ἀναφορά. Θὰ δώσουμε στὸ σημεῖο αὐτὸ μόνο μερικὲς βασικὲς διευκρινίσεις:

1ον. Ὁ πιστὸς χριστιανὸς δέχεται τοὺς ἰατροὺς τοῦ σώματος ἔχοντας τὴν πεποίθηση ὅτι καὶ αὐτοὶ ἀντλοῦν τὴν θεραπευτική τους γνώση ἀπὸ τὸ Θεό. Κάθε εἴδους θεραπεία δὲν μπορεῖ νὰ προέλθει ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ἰατρὸ ἀλλὰ ἀπὸ τὸν μοναδικὸ ἰατρὸ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός μας, τὸν δημιουργό τοῦ ἀνθρώπου, τὸν Κύριό μας. (Βλέπε τὴν περίπτωση τῆς αἱμορροοῦσας.) Μέσα στοὺς ἰατροὺς τοῦ σώματος συγκαταλέγονται καὶ οἱ νευρολόγοι, οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονταν παλαιότερα καὶ ὡς ψυχίατροι. [Ἀναφέρει τὸ ἐγκυκλοπαιδικὸ Λεξικὸ τοῦ Ἐλευθερουδάκη (1931): ψυχίατρος: ὁ ἰατρὸς νευρολόγος, εἰδικῶς περὶ τὰς ψυχοπαθείας ἢ φρενικᾶς νόσους ἀσχολούμενος, φρενολόγος.]

Ἡ νευρολογία σήμερα εἶναι εἰδικότητα τῆς ἰατρικῆς ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὴν διάγνωση καὶ ἀντιμετώπιση τῶν παθήσεων τοῦ νευρικοῦ συστήματος. Ἐτυμολογικὰ ἡ λέξη νευρολογία σημαίνει τὴν ἐπιστήμη ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὰ νεῦρα, ἐνῶ παράλληλα προϋποθέτει τὴν ὕπαρξη θεμελιωδῶν διαφορῶν μεταξὺ νευρολογικῶν μὲ σωματικὸ ὑπόβαθρο δημιουργίας καὶ ψυχιατρικῶν διαταραχῶν μὲ ψυχικὸ ὑπόβαθρο δημιουργίας, ἐνῶ καὶ οἱ δύο εἶναι διαταραχὲς τοῦ νευρικοῦ συστήματος. Πολλὲς νευρολογικὲς διαταραχὲς συνοδεύονται ἀπὸ ψυχιατρικὰ συμπτώματα καὶ ἀντιστρόφως.

2ον. Οἱ ψυχολόγοι, Ψυχοθεραπευτὲς ποὺ μπορεῖ νὰ προέρχονται ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἐπιστημονικὸ κλάδο καὶ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ψυχολογικὴ συμπεριφορὰ τοῦ ἀτόμου, γιὰ ἐκεῖνον ποὺ πιστεύει στὸ Χριστὸ εἶναι ἐντελῶς ἀπαράδεκτοι. Στοὺς παραπάνω πρέπει νὰ συγκαταλέξει κανεὶς καὶ τοὺς ψυχιάτρους, διότι ἀντίθετα μὲ τοὺς ὑπόλοιπους ἰατροὺς καὶ νευρολόγους, εἰδικεύονται στὴ σχέση ἰατροῦ-  ἀσθενῆ καὶ ἔχουν ἐκπαιδευτεῖ σὲ διάφορες ἐκτάσεις στὴ χρήση τῆς ψυχοθεραπείας καὶ σὲ ἄλλες θεραπευτικὲς ἐπικοινωνιακὲς τεχνικές. Εἶναι πολὺ καλοὶ καὶ ἀπαραίτητοι σὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν πιστεύουν καὶ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ὄχι ὅμως καὶ γιὰ τοὺς πιστούς. Ἰατρὸς τῆς ψυχῆς γιὰ τὸν πιστὸ εἶναι ἀποκλειστικὰ ὁ Χριστὸς καὶ μέσο θεραπείας ἡ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Συνοψίζοντας τὰ παραπάνω θὰ χρησιμοποιήσουμε τὰ λόγια ἑνὸς διακεκριμένου πνευματικοῦ Πατρός, τοῦ μακαριστοῦ π. Δανιὴλ Γούβαλη ὁ ὁποῖος εἶχε μαθητεύσει πολλὰ χρόνια κοντὰ στὸν ἅγιο Πορφύριο τὸν Καυσοκαλυβίτη, ποὺ λέει: «Ὅταν ἔλθη ἕνας, ἂς ποῦμε στὸν ἱερέα, καὶ παίρνει ναρκωτικὰ κι ἔχει καὶ ψυχικὲς διαταραχές, ὁ ἄλλος εἶναι ἀλκοολικὸς κι ἔχει ψυχικὲς διαταραχές, ὁ ἄλλος ἔχει ἐπιληψία ἢ ὁ ἄλλος ἔχει σχιζοφρένεια, ἐπειδὴ ὅλα αὐτὰ ἔχουνε σχέσι καὶ μὲ τὸ νευρικὸ σύστημα, τότε θὰ πᾶνε στὸν γιατρό. Ὁ γιατρὸς αὐτὸς κανονικὰ δὲν πρέπει νὰ λέγεται ψυχίατρος, πρέπει νὰ λέγεται νευρολόγος. Ὑπάρχει κάποια πάθησι στὸν ἐγκέφαλο, στοὺς νευροδιαβιβαστὲς ποὺ λένε, παίρνουν κάτι ἀντίστοιχα φάρμακα καὶ τὰ πράγματα καταπραΰνονται καὶ ἠρεμοῦν καὶ πολλὲς φορὲς θεραπεύονται. Καὶ μὲ τὴν φώτισι τοῦ Θεοῦ πολλὲς φορὲς ἀνακαλύπτουν μερικὰ φάρμακα ποὺ εἶναι καλὰ γιὰ τὶς βλάβες τοῦ νευρικοῦ συστήματος. Αὐτοὺς τοὺς παραδεχόμαστε, δηλαδὴ τοὺς βιολογικοὺς ψυχιάτρους. Οἱ ἄλλοι εἶναι ἀπαράδεκτοι ἀπὸ ἐμᾶς».

Μετὰ τὶς διευκρινίσεις αὐτὲς ἐπανερχόμαστε στὴ μομφὴ πρὸς ὅλους τούς χριστιανοὺς ποὺ ἀπορρίπτουν τὴν ψυχοθεραπεία μὲ τὸ ἐπίθετο «γιαλαντζὶ» χριστιανοί. Εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνη ἡ ἀπόπειρα ἑρμηνείας ὅλων τῶν χριστιανῶν ὡς ψυχοπροβληματικὰ ἄτομα, «χριστιανοὶ ἐντὸς εἰσαγωγικῶν ποὺ γεμίζουν τὶς Ἐκκλησίες καὶ κάνουν ἀμέτρητες μετάνοιες καὶ λατρεύουν ὄχι τὸν Χριστὸ ἀλλὰ τὴν εὐλάβειά τους, ἔγιναν ὀπαδοὶ τῆς Ἐκκλησίας ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἀναπαύσουν τὴν ἔγνοια τῆς ἀσυνείδητης ἐνοχῆς τους στὸ μαξιλαράκι τῆς ἀνάγκης τους γιὰ αὐτοδικαίωση».

Ὅταν ἐσεῖς ὁ ἴδιος ἀπορρίπτετε συλλήβδην ἀρκετὲς ψυχοθεραπευτικὲς σχολές, «συναδέλφους» σας καὶ τὴν «ψυχολογιστικὴ» νοοτροπία τῶν διαφόρων θιασωτῶν τῆς ψυχοθεραπευτικῆς «ἰδεολογίας» καὶ πρακτικῆς, ἀπαιτεῖτε ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς νὰ δεχθοῦν τὴν ψυχανάλυση χωρὶς κανένα πειστικὸ λόγο. Δὲν μᾶς λέτε τὶς σχολὲς ποὺ ἐσεῖς ἐγκρίνετε, τοὺς ἀποδεκτοὺς ἀπὸ ἐσᾶς συναδέλφους, ποιὰ εἶναι ἡ ψυχοθεραπευτικὴ νοοτροπία ποὺ δὲν εἶναι ψυχολογιστικὴ καὶ τέλος, ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ψυχοθεραπευτικὴ πρακτικὴ πού δὲν ἔχει ἰδεολογία; Ἡ ἀπάντηση σὲ ὅλα τὰ παραπάνω δὲν ὑπάρχει γιατί ὅλα ἀποτελοῦν μία αὐτοαναφορά.

Τέλος, θεωρεῖτε ὅτι ἡ «ὑγιὴς ψυχοθεραπεία προκαλεῖ καὶ προσκαλεῖ τὴν αὐτεπίγνωση». Δὲν μᾶς λέτε ὅμως ποιὰ εἶναι ἡ ἄρρωστη ψυχοθεραπεία καὶ πῶς ἐμεῖς εἴμαστε σίγουροι ὅτι ἡ δική σας ψυχοθεραπεία δὲν εἶναι ἄρρωστη; Μήπως ἐπειδὴ ἐσεῖς ἀναλαμβάνετε νὰ παίξετε τὸν ρόλο τοῦ ἐξομολόγου, τοῦ πνευματικοῦ καθοδηγητῆ, τοῦ ψυχικοῦ θεραπευτῆ καὶ ἰσορροπιστὴ ὅλων ὅσων θέλουν νὰ γνωρίσουν τὴν αὐθεντικὴ ἀναζήτηση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ; Ὅμως, πόσο αὐθεντικὴ μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ χρήση ἑνὸς χριστιανικοῦ λεξιλογίου καὶ ἡ συχνὴ ἀναφορὰ στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἢ τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰ χείλη ἑνὸς ψυχολόγου - ψυχοθεραπευτῆ πού καταφέρεται ἐναντίον ὅλων τῶν χριστιανῶν, ὅπως εἴδαμε παραπάνω;

Γ. Ἂς δοῦμε ἐν συντομία καὶ τὴν ἀναφορά σας στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

Λέτε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι πρόσωπο. Αὐτὸ σημαίνει δυνατότητα προσωπικῶν σχέσεων. Δὲν μᾶς παραπέμπετε ὅμως στὴν Ἐκκλησία ἢ ἔστω κάπου ἀλλοῦ, ἀλλὰ μᾶς μιλᾶτε γιὰ μία ἀέναη γέννηση καὶ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ποὺ θὰ γίνει κάποια στιγμὴ ἐντός μας. Ὁ Χριστὸς τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ σαρκωθεῖ μετὰ τὴν ἀνάστασή του καὶ ἀνάληψή του ἔξω ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἰδιαίτερα τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Μόνο μέσα στὶς προσωπικὲς σχέσεις ποὺ δημιουργεῖ ἡ Ἐκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ γιεννιέται ἀέναα ὁ Χριστὸς κι ὄχι ὡς μία ἀτομικὴ ἰδέα, ἕνα θρησκευτικὸ συναίσθημα «βαθιὰ μέσα μας».

Μέσα ἀπὸ τὴν προσωπικὴ σχέση τοῦ πιστοῦ μὲ τὸν ἐπίσκοπό του καὶ κατ’ ἐπέκταση μὲ τὸν ἱερέα διὰ τῆς ἐξομολογήσεως, ποὺ σκοπὸ ἔχει τὴν θεία Μετάληψη καὶ ὄχι μία αὐτογνωστικὴ ἐργασία μὲ σκοπὸ τὴν ἀτομικὴ αὐτοαποκάλυψη τῆς Ἀλήθειας - Χριστός, ἐπιτυγχάνεται ἡ συσωμάτωσή μας μὲ τὸν Χριστὸ ὡς πρόσωπο. Καὶ αὐτὸ διαρκεῖ γιὰ ὁλόκληρη τὴ ζωή μας κι ὄχι γιὰ ἕνα χρονικὸ διάστημα. Ἔξω ἀπὸ τὶς ἐκκλησιαστικὲς σχέσεις ὁ Χριστὸς παραμένει μία ἀτομικὴ ἰδέα, μία φιλοσοφία, μία φιλολογικὴ ἀναφορά. Ὅσο γιὰ τὴν ἰδέα μιᾶς ὑπερπροσωπικῆς ἀντικειμενικῆς διάστασης τῆς Ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ αὐτὴ μᾶς βγάζει ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς Ὀρθόδοξης πίστης. Κάτι πάνω ἀπὸ τὸ πρόσωπο γίνεται ἀπρόσωπο, γίνεται μία ἀνίδεη πραγματικότητα, ἕνα εἶδος νιρβάνας. Τὸ ἀπρόσωπο, μία θεϊκὴ οὐσία, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, δὲν σχετίζεται διόλου μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀντίθετα εἶναι πολὺ οἰκεία στὴν ἰνδουϊστικὴ φιλοσοφία.

Πρέπει νὰ ἐπισημάνω ἐδῶ, ὅτι ἡ ἔννοια τοῦ προσώπου, ὅπως μᾶς τὸ δείχνει ἡ βυζαντινὴ εἰκόνα, ὅπως τὸ ἀκοῦμε στὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ στὸ μέλλος τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς, δὲν ὑπερβαίνεται ποτέ, ἀφοῦ καὶ στὰ ἔσχατα θὰ βλέπουμε τὸν Θεὸ πρόσωπο πρὸς πρόσωπο, θὰ βλέπουμε τὴν θέα τοῦ προσώπου του καὶ θ’ ἀπευθύνουμε τὴν ἱκεσία μας πρὸς τὸν Θεό, ὅπως περιγράφει τὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, τοὺς δούλους ἐκείνους ἐνώπιόν του θρόνου τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀρνίου, οἱ ὁποῖοι θὰ Τὸν λατρεύουν καὶ θὰ βλέπουν τὸ πρόσωπό Του καὶ δὲν θὰ ὑπάρχει τότε νύχτα οὔτε ἀνάγκη φωτισμοῦ καὶ ἡλιακοῦ φωτός, «ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς φωτιεῖ αὐτούς, καὶ βασιλεύσουσιν εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων».

Ὁλοκληρώνοντας τὴν ἀναφορά μου στὰ λόγια σας, κύριε Ψυχολόγε - Ψυχοθεραπευτὰ ἦρθαν στὴ μνήμη μου τὰ λόγια τοῦ μεγάλου δασκάλου Ἰωάννη Θεοδωρακόπουλου ὁ ὁποῖος ἔγραφε -τόσο ἐπίκαιρα- τὸ 1974 στὰ μαθήματα τῆς Ψυχολογίας: «Τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι κανεὶς ἐξοικειωμένος μὲ τὰ πλεῖστα ψυχικὰ γεγονότα ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ζωή, γίνεται συχνὰ αἰτία ὥστε πολλοὶ στρέφουν τὴν προσοχὴ τους περισσότερο στὸ ἀνώμαλο καὶ τὸ παθολογικὸ καὶ νομίζουν ὅτι αὐτὸ τὸ εἶδος τῶν ψυχικῶν γεγονότων εἶναι τὸ σπουδαιότερο στὴν ψυχολογία. Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἡ ἐπιστημονικὴ ἔρευνα τοῦ ἀνωμάλου, τοῦ παθολογικοῦ γεγονότος, εἶναι ἀδύνατη, ἐφ’ ὅσον τὸ κανονικὸ καὶ τὸ ὁμαλὸ δὲν ἔχει μελετηθεῖ καὶ γνωσθεῖ ἐπαρκῶς. Ἡ ἔλλειψη γοητείας ποὺ παρουσιάζουν τὰ ὁμαλὰ καὶ κανονικὰ ψυχικὰ φαινόμενα, δὲν ὁδηγεῖ μόνον στὴν ὑπερεκτίμηση τοῦ ἀνώμαλου καὶ μὴ κανονικοῦ, ἀλλὰ γίνεται αἰτία ὥστε νὰ δημιουργοῦνται συχνὰ περίεργες, δῆθεν ‘πρωτότυπες’ θεωρίες γιὰ τὸ ὁμαλὸ ψυχικὸ Εἶναι. Τοῦτο παρασύρει συχνὰ πολλοὺς ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ψυχολογία σὲ πρόχειρους καὶ τολμηροὺς ἰσχυρισμούς. Ἐδῶ ἔχει τὴ ρίζα τοῦ ὁ ψυχολογικὸς ἐρασιτεχνισμός».

ΣΠΥΡΙΔΩΝ Ν. ΜΑΡΙΝΗΣ

Θεολόγος-Συγγραφέας

το βρηκα:Ρωμαικό οδοιπορικό

Ο Στήβεν Ράνσιμαν για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό

          Οι Έλληνες έχουν μια κληρονομιά για την οποία μπορούν να  αισθάνονται υπερήφανοι, μία κληρονομιά που δεν πρέπει να χαθεί μέσα στις εναλλασσόμενες υλικές καταστάσεις. Στους σκοτεινότερους αιώνες της Ελληνικής Ιστορίας η Εκκλησία ήταν εκείνη η οποία, παρόλες τις πολλές δυσκολίες , τις πολλές απογοητεύσεις και αυτές ακόμη τις ταπεινώσεις, μπόρεσε όχι μόνο να προσφέρει πνευματική ανακούφιση, αλλά και να συντηρήσει και διατηρήσει τις παραδόσεις του Ελληνισμού. Οι μοντερνιστές έχουν συχνά υποτιμήσει τον ρόλο της υπογραμμίζοντας το κενό, το χάσμα που υπάρχει μεταξύ του αρχαίου και του χριστιανικού κόσμου. Αλά το χάσμα δεν ήταν αγεφύρωτο. Οι μεγάλοι Πατέρες τη Εκκλησίας διέσωσαν πολλά από τα πιο ωραία που είχε η αρχαία ελληνική σκέψη και το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και τα παρέδωσαν στην Εκκλησία ως αυτή την ημέρα. Ο εθνικισμός μπορεί να γίνει κακό πράγμα. Όμως ένα αίσθημα εθνικής ταυτότητος που να μη βασίζεται σε φιλόδοξο σωβινισμό αλλά σε μια μακριά παράδοση πολιτιστικών αξιών είναι ζήτημα για νόμιμη καύχηση και υπερηφάνεια

          “Η Δράση μας”, τ. 207

Παρέλασαν τα κατηχητικά σχολεία στη Σύρο!

Συγκινητικές στιγμές τόσο για τον Ελληνισμό όσο και την εκκλησία εκτυλίχθηκαν σήμερα το πρωί, ανήμερα της 25ης Μαρτίου στην Ερμούπολη της Σύρου με δύο Ιερείς να δίνουν το σωστό παράδειγμα, παρελαύνοντας, γεμίζοντας Εθνική Υπερηφάνεια όλους του Έλληνες και κυρίως τους Συριανούς. Πρωταγωνιστές αυτής της υπέροχης Πρωτοβουλίας, ο Αρχιμανδρίτης Νικόλαος Γαβαλάς και ο Ιεροδιάκονος Λουκάς Βασάλος. Νέοι και Ιδιαίτερα αγαπητοί Ιερείς της Ιεράς Μητρόπολης Σύρου, οι οποίοι βρίσκονται δίπλα στην νεολαία αλλά και τους πιστούς, κερδίζοντας της εκτίμηση τους. Ο Αρχιμανδρίτης Νικόλαος Γαβαλάς κρατώντας απο το χέρι δύο παιδιά του Κατηχητικού σχολείου της Ιεράς Μητρόπολης και ο Ιεροδιάκονος, ως σημαιοφόρος της Εσπερινού Γυμνασίου με τάξεις Λυκείου, καθώς η δίψα για μάθηση τον οδήγησε ξανά στα θρανία!

Ομιλία κ.Ηλία Σκόνδρα στην ενορία της Αγ.Βαρβάρας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η 

Την προσεχή Δευτέρα, 27 Μαρτίου 2017, επικειμένης της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος, στην αίθουσα εκδηλώσεων του πνευματικού μας κέντρου θα ομιλήσει ο καταξιωμένος ομιλητής

κ. ΗΛΙΑΣ ΣΚΟΝΔΡΑΣ

Φιλόλογος και τ. Λυκειάρχης με το επίκαιρο θέμα: 

“ΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΙ”

Παρακαλούμε για την παρουσία σας

ΩΡΑ: 6 μ. μ. 

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Σημεῖα καί... τέρατα του Σ.Καργάκου

Πληροφοροῦμαι ὅτι κάποιο «ἐπιστημονικό» ἐπιτελεῖο πού ἔχει ἕδρα τό ἁμαρτωλό ὑπουργεῖο ἀ-παιδείας καταρτίζει σχέδιο ἀποβολῆς τοῦ «Ἐπιταφίου» τοῦ Περικλῆ καί τῆς «Ἀντιγόνης» τοῦ Σοφοκλῆ. Ὁ κορυφαῖος Γερμανός ἑλληνιστής Βαῖρνερ Γιαῖγκερ, στό περιώνυμο ἔργο του «Paideia», χαρακτηρίζει τά ἔργα αὐτά Παρθενῶνες τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Τό νά θελήσουν κάποιοι ὀρνιθόνοες νά κατεδαφίσουν αὐτά τά μνημεῖα τοῦ λόγου, εἶναι σάν νά ὑψώνουν τό μεγαλύτερο μνημεῖο βλακείας. Δέν μέ ἐκπλήττει αὐτό. Δυστυχῶς στήν τωρινή Ἑλλάδα τά πάντα μειώνονται καί μόνον ἡ βλακεία αὐξάνεται. 

Ὅλες αὐτές οἱ εἰσηγήσεις συνιστοῦν θάνατο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, θάνατο τοῦ ἐξανθρωπισμοῦ. Τά κείμενα αὐτά ἀνέβασαν τόν ἄνθρωπο στό ὕψος τοῦ ὀρθοῦ καί τοῦ ὀρθά νοοῦντος ὄντος. Φαίνεται ὅμως ὅτι κάποιοι σκοτεινοί κύκλοι ἀπεχθάνονται τήν ὄρθια στάση καί τήν ὀρθή σκέψη καί ἐπιχειροῦν νά ἐπαναφέρουν τή νέα γενιά ἀπό τή διποδία στήν τετραποδία. Ὁ ἐξοβελισμός τῆς «Ἀντιγόνης» καί τοῦ «Ἐπιταφίου» θά μᾶς κάνει καταγέλαστους παντοῦ, ἀκόμη καί στή χώρα τῶν Ζουλοῦ. Ὅλοι θά μᾶς περάσουν γιά... ζουρλούς! Ὁ σοφός Λάο Τσέ εἶχε πεῖ:...

«Ὅποιος θέλει νά πελεκήσει στή θέση τοῦ ἀρχιξυλοκόπου, τό πιό πιθανό εἶναι νά κόψει τό δικό του χέρι» (μτφρ. Ε.Α. Γιαρένη).

Ἄν ἐρχόταν σήμερα στή ζωή ὁ Ὅμηρος δέν θά ἔλεγε «Αἰδώς, Ἀργεῖοι», τώρα θά ἔλεγε «Αἰδώς, ἀχρεῖοι»!

το βρηκα:ρωμαϊκό οδοιπορικό

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ- Οσίου Ιωάννου της Κλίμακος

“Θείαν κλίμακα υποστηρίξας, την των λόγων σου,

 μέθοδον πάσι, μοναστών υφηγητής αναδέδειξαι, εκ πρακτικής

    Ιωάννη καθάρσεως προς θεωρίας ανάγων την έλαμψιν....”

Η μνήμη οσίου πατρός Ιωάννου, συγγραφέα  της Κλίμακος, φέρνει στη σκέψη μας τη λαμπρή ιστορία της Σιναϊτικής παράδοσης. Είναι αλήθεια, ότι η Ορθόδοξη πνευματικότητα  βρήκε την γνήσια έκφρασή της στο χώρο της μοναχικής άσκησης. Τα διάφορα μοναστικά κέντρα ήταν πόλοι έλξεως για πνευματικές και καλλιτεχνικές αναζητήσεις και αποτελούν λαμπρά πνευματικά κέντρα της Ορθοδοξίας.        

          Η Μονή Σινά στην έρημο της Αραβίας έχει μια ξεχωριστή δική της ομορφιά μέσα στο σκληρό εκείνο τοπίο. Εκεί προφήτης και θεόπτης Μωυσής έλαβε τις δέκα εντολές και πολύ αργότερα ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός έκτισε την παλαίφατη Μονή του Όρους Σινά. Από τότε μέχρι σήμερα αμέτρητες ψυχές βρήκαν τον Χριστό και σώθηκαν από την ματαιότητα του κόσμου και μας βοηθούν με το γνήσιο ασκητικό πνευματικό ήθος τους  να εισέλθουμε κι εμείς στην αιωνιότητα.

          Ο Όσιος Ιωάννης από ηλικία δεκαέξι ετών αφιερώθηκε στην μοναχική ζωή και έγινε δεκτός ως δόκιμο στο κοινόβιο της Μονής Σινά. Σε ηλικία δεκαεννέα ετών αναχώρησε στην τοποθεσία Θολάς και έζησε ως ερημίτης αυστηρή ζωή σαράντα ολόκληρα χρόνια. Όταν όμως εκλέχτηκε από τους αδελφούς της Μονής ως ηγούμενος υπακούει και γίνεται πνευματικός πατέρας της Σιναϊτικής αδελφότητας. Αργότερα αφήνει την πνευματική ευθύνη της Μονής και αποσύρεται στην απόλυτη ησυχία μέχρι το τέλος της ζωής του.

          Το περισπούδαστο έργο του “Κλίμαξ” το οποίο  έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα και είναι προσφιλές ανάγνωσμα όχι μόνο των μοναχών  αλλά και των πιστών, δείχνει καθαρά την αξεπέραστη πνευματική πνευματικότητα του Οσίου. Αποτελείται από τριάντα κεφάλαια ή βαθμίδες που αντιστοιχούν στα τριάντα χρόνια του Χριστού, είναι μια κλίμακα που ανεβάζει από τη γη στον ουρανό και στο τέλος φανερώνει  τον ίδιο τον Θεό.

          Μερικά κεφάλαια της “Κλίμακας” μπορούν να  γίνουν αιτία για μια γνωριμία με το υπέροχο αυτό πνευματικό βιβλίο. Τα θέματα αναφέρονται στη φυγή από  τον κόσμο, την υπακοή, τη μετάνοια, τη μνήμη θανάτου, το χαροποιό πένθος, την πραότητα, την καταλαλιά, την ακτημοσύνη, την προσευχή, τη διάκριση, τους λογισμούς, τη ησυχία, τη ελπίδα, την αγάπη και την πίστη.

          Ο Όσιος Ιωάννης της “Κλίμακος” είναι από τους πιο δυνατούς συγγραφείς. Έχει λόγο γνήσιο γιατί βγαίνει από το ζωντανό βίωμα της ασκητικής ζωής. Οι πολλές μεταφράσεις του έργου φανερώνουν τη δημοτικότητα και το μεγάλο αριθμό του αναγνωστικού κοινού που με αγάπη διάβαζαν. Ιδιαίτερη θέση κατέχει στην ασκητική και μυστική παράδοση της ορθόδοξης πνευματικότητας, αλλά και αποτελεί πηγή εμπνεύσεως για μεταγενέστερους συγγραφείς του είδους.

          Επειδή συνηθιζόταν  στα μοναστήρια να διαβάζεται την  Μ. Σαρακοστή η “Κλίμακα”, η Εκκλησία καθιέρωσε να αφιερώνεται η Δ΄ Κυριακή των Νηστειών στη μνήμη του αγίου Ιωάννου της “Κλίμακος”.

          Μεγάλη βέβαια πνευματική ωφέλεια μπορεί ν’ αποκομίσει και ένα κοσμικό μέλος της Εκκλησίας από το μεγαλείο της “Κλίμακος”.  Χαιρόμαστε ιδιαίτερα γιατί βλέπουμε ότι και σήμερα διαβάζεται με ζήλο και σ’ αυτό βοηθάει οπωσδήποτε η μετάφραση στη νέα ελληνική γλώσσα. Έτσι δίνεται στου νεοέλληνες η ευκαιρία να γευτούν από τον πνευματικό θησαυρό της ορθόδοξης πνευματικότητας.

25 Μαρτίου: Ευαγγελισμός της Θεοτόκου Μια θεολογική προσέγγιση

Ο ορθόδοξος λαός μας βιώνει με εξαιρετική κατάνυξη τις ιερές ακολουθίες εκείνες που είναι αφιερωμένες στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου.

          Οι ορθόδοξοι πιστοί αγαπάνε τη Θ. Λειτουργία και όλη  η ζωή τους  λειτουργείται στη χώρα της θ. Λατρείας. Αρέσκονται να παρακολουθούν και να συμμετέχουν, να καλλιεργούνται πνευματικά και να αγωνίζονται για τον αγιασμό και τη σωτηρία τους.

          Κεντρικά πρόσωπα του λειτουργικού χρόνου είναι ο Ιησούς Χριστός και η Θεοτόκος, γι’ αυτό έχουμε τις λεγόμενες Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές που δεσπόζουν στη θ. Λατρεία μας.

          Η Εκκλησία μας στο πρόσωπο της Θεοτόκου είδε μια αγία κόρη που γέννησε τον μονογενή Υιό του Θεού. Την ονόμασε νέα Εύα. Ο Χριστός είναι ο πρωτότοκος “πάσης κτίσεως” και εμείς κατά χάριν αδελφοί Του.

          Ο Θεός επέλεξε αυτή την ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ να γίνει δοχείο της χάριτος με το υπερφυές μυστήριο του Ευαγγελισμού. Ο Ευαγγελισμός είναι ένα μέγιστο μυστήριο και ο άνθρωπος καλείται αυτό το ανερμήνευτο μυστήριο να το δεχτεί κάνοντας μια υπέρβαση της λογικής του και να βιώσει αυτό το θαύμα, όπου ο Θεός με τον ευαγγελισμό γίνεται άνθρωπος δι’ ημάς.

          Η ενανθρώπηση του Θεού φωτίζει το γεγονός του ευαγγελισμού μέσα από ενδιαφέρουσες διατυπώσεις. Η πρώτη έρχεται με τη φράση του Αγγέλου, “μη φοβού Μαριάμ”. Είναι χαρακτηριστικό πως κάθε φορά που ένα πρόσωπο που συμμετέχει στο μυστήριο της σωτηρίας του ανθρώπου, η αλήθεια αυτή διατυπώνεται με τη φράση “μη φοβού”, ή μη εκθαβείσθαι”. Δηλαδή σε όλες τις παρεμβάσεις της παρουσίας του Θεού ο άνθρωπος καλείται να μην φοβάται, να ξεπεράσει κάθε δισταγμό και να εμπιστευθεί το μυστήριο και το θαύμα του Θεού.

          Επίσης ένα άλλο σημείο που μας βοηθάει να κατανοήσουμε το ανερμήνευτο γεγονός του ευαγγελισμού, είναι αυτό που επιβεβαιώνει ο Άγγελος, “΄τι ουκ αδυνατήσει παρά Θεού παν ρήμα”. Δηλαδή ό, τι είναι δύσκολο για τον άνθρωπο, είναι δυνατό για τον Θεό. Εδώ δεν χωρούν ορθολογιστικές αναλύσεις. Εδώ έχουμε κυριαρχούσα την αποκάλυψη του Θεού και όλα κατανοούνται με την βοήθεια της θεολογικής γλώσσας.

          Το ότι ο Χριστός γεννάται από μια Παρθένο κόρη θεωρείται αδύνατο για την ανθρώπινη λογική. Όμως το αδύνατο αυτό γεγονός για τον άνθρωπο ‘ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ”. Και τούτο γιατί αν κανείς δεν πιστεύει στην παρουσία του Θεού στη ζωή μας, είναι επόμενο να δυσκολεύεται να αποδεχθεί και τ’ άλλα σωτηριολογικά γεγονότα που ακολουθούν. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μετατεθούμε από την ορθολογική αντίληψη των πραγμάτων και να ζούμε στη νέα πραγματικότητα του θαύματος, μιας άλλης λογικής.

          Μ’ αυτό θέλουμε να τονίσουμε, ότι το γεγονός της συλλήψεως του Υιού του Χριστού και η γέννησή Του εκ της Παρθένου δεν κατανοείτε μέσα στα πλαίσια της κοινής λογικής, αλλά με την γλώσσα της πίστεως και του θαύματος.

          Έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε εκ πρώτης όψεως και την αντίδραση της Θεοτόκου στα λόγια του Αρχαγγέλου. Από ένα μέρος αδυνατεί να ερμηνεύσει το γεγονός και από το άλλο την αδυναμία της Θεοτόκου να κατανοήσει το περιεχόμενο της ευχάριστης είδησης. Συνεπώς η μόνη διέξοδος είναι να τη δεχθεί με ταπείνωση. “Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου”.

          Εδώ ακριβώς στην αποδοχή του μυστηρίου βρίσκεται και η λύση. Διότι το να μην κατανοούμε ένα γεγονός δεν σημαίνει, ότι το απορρίπτουμε κιόλας. Η Θεοτόκος προτιμά αντί να το ερμηνεύσει, να βιώσει την επέμβαση του Θεού στη ζωή της. Το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς.

          Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, όπως και η ενανθρώπηση του Θεού, δεν είναι κάτι που είναι στο παρελθόν. Είναι και υπόθεση του παρόντος.

          Η Εκκλησία καλείται όχι απλά να πιστεύει στο μυστήριο της ενανθρώπησης, αλλά να σαρκώνει διαρκώς τον αιώνιο Λόγο του Θεού στη ζωή μας.

          Ο Ευαγγελισμός απαιτεί την κυοφορία του Θεού και στη δική μας καρδιά, όπου το θαύμα αυτό θα γίνει εμπειρία όλων μας.