Σε μια από τις καθημερινές ημέρες της δουλειάς άνοιξε την πόρτα και μπήκε χαμογελώντας.
- "Γειά σας, καλημέρα" μου είπε
- "Καλημέρα" του είπα κι εγώ κοιτώντας να κρατάει στα χέρια του ένα μάτσο γούρια για την νέα χρονιά. Ημουν έτοιμη να του πω, πως έχουν περάσει ήδη άλλοι 2 μα με πρόλαβε ή κατάλαβε τι θα του έλεγα.
- "Είμαι απ την απεξάρτηση. Προσπαθώ να μείνω καθαρός" μου είπε κοιτώντας με ίσια στα μάτια χωρίς ντροπή μα με το θάρρος του ανθρώπου που παλεύει να φτάσει στο σκοπό του. "Είμαι καθαρός και θέλω να μείνω" συνέχισε.
Κοντοστάθηκα. Ηταν άραγε όντως από την απεξάρτηση ή εκμεταλλεύεται μια πιθανή ανθρώπινη ευαισθησία;
Μια στιγμή αιωρούμενη κι ύστερα αποφάσισα να τον βοηθήσω.
-" Ασε μου δυό γούρια. Εχει και το 2023" του είπα. "Κάθε χρόνο ελπίζουμε και κάνουμε ευχές αλλά μάλλον δεν τα καταφέρνουμε και πολύ καλά" του χαμογέλασα. "Εσυ όμως ελπίζω να τα καταφέρεις και να μην ξανακυλήσεις" συνέχισα.
- "Ποιά θέλετε; Εχω με ρόδι, με το δέντρο της ζωής, με το μάτι, με το πέταλο..."
- "Ασε μου αυτό με το δέντρο της ζωής και το άλλο με το πέταλο, αφού σκεφτόμουν ότι θα αρέσει της κόρης μου που αγαπάει τα άλογα". Μου αφήνει τρία και εκείνο με το ρόδι...
- "Μα είπα να σε βοηθήσω, μην μπεις και μέσα."
- "Είμαι ο Προκόπης. Θέλω να σας αφήσω κι άλλο ένα για την βοήθειά σας. Σήμερα μου κάνατε σεφτέ. Ολοι με έδιωχναν. Θέλω να νιώθω ότι κάτι πρόσφερα κι εγώ. Υπόσχομαι ότι δεν θα ξανακυλήσω"
- "Καλά, αν είναι να νιώσεις καλύτερα άστο" του λέω.
Με κοιτάζει με τα μάτια γεμάτα βεβαιότητα και καλοσύνη.
- "Σας ευχαριστώ πολύ! Καλά Χριστούγεννα!"
"Καλά Χριστούγεννα" του είπα κι εγώ.
"Είναι όμορφο να βοηθάει ο ένας τον άλλο" μου είπε χαμηλόφωνα κλείνοντας πίσω του την πόρτα. "Σας ευχαριστώ και πάλι"
Πήρα το ένα γούρι και το έβαλα μέσα στη γλαστρούλα με τον κάκτο που μου έκανε δώρο η Μ. Ο Προκόπης έκανε εκείνη την ημέρα κατά κάτι καλύτερη, την ομόρφυνε, ο άγνωστος νέος. Σαν να ήταν κι αυτό ένα δώρο...
Να βοηθάμε ο ένας τον άλλο, σκέφτηκα. Ελπίζω να τα καταφέρει!
