20060227
16:29 - οι φίλοι μου με αγαπούν #1
"εσύ και να κλάσεις με photoshop θα το κάνεις!"
14:52 - εικόνα #8
01:32 - εικόνα #7
20060224
17:00 - το είδα το De la Guarda, το είδα ψες αργά...
Καλύτερο από το σεξ, είπανε. Όχι ότι τους πίστεψα αλλά πήγα. Τον ποδαρόδρομο από τον κυρίως χώρο του δυτικού αεροδρομίου στις εγκαταστάσεις ξιφασκίας που φιλοξενούνται σε παράπλευρο hanger* «στα δύο λεπτά μακριά» [όπως είπε ο φύλακας], τον αφήνω απ’ έξω επειδή ασφαλώς δεν μου φταίει κανείς αν είμαι ζώον και δεν οδηγώ.
Και σκίζεται το παραπέτασμα. Κι έχει απ’ όλα ο μπαξές. Ναυάγια, θύελλες, ξηρό πάγο σε τέτοια ποσότητα που βγαίνοντας ένιωθα ότι είχα ρουφήξει ένα λίτρο poppers, μαζικό ντους που θα έκανε τη θεία Ραχήλ να κλάψει από συγκίνηση ενθυμούμενη το Νταχάου, αλαλαγμούς από τους δήθεν αφιονισμένους de-la-guardaνούς που αν είχα μαζί μου μια σακκούλα του Σκλαβενίτη γεμάτη φούντα μπορεί και να τους συμμεριζόμουν και ασφαλώς ένα κοπάδι θεατές που αντιδρά λες και ανακαλύπτει εκ νέου την Αμερική αδιαφορώντας επιδεικτικά για το αφελές του πράγματος.
De la Guarda ή πώς αυτό που ξεκίνησε σχεδόν σαν καλλιτεχνικό αντάρτικο κόντρα στη μεταφασιστική πραγματικότητα της Αργεντινής στο τέλος της δεκαετίας του ‘80 έγινε τρόπος για να βγάλουν φράγκα μια μικρή ομάδα από περφόρμερς και οι απανταχού εταιρίες παραγωγής και μετακλήσεων.
Διαβάζω δημοσιεύματα και αναρωτιέμαι: εγώ πού ήμουν; Σε άλλο de la Guarda; Λυπάμαι, αλλά «το show που πέφτει απ’ τον ουρανό» δεν με έπεισε. Το βρήκα κουρασμένο και βαρετό – ένα θέαμα που «πατάει» στην πρώτη ανάγνωση και στη δύναμη της εντύπωσης χωρίς να εξελίσσεται πέρα από αυτήν. Δεν μπορώ να αμφισβητήσω τη δυσκολία της πράξης καθεαυτής, όμως δυστυχώς κάτι τέτοιο δε μου φτάνει όταν ένα προϊόν διατείνεται πως είναι καλλιτεχνικό. Όμορφες εικόνες ναι, αλλά δυνατές μόνο ως μεμονωμένες στιγμές και όχι ως στοιχεία ενός συνόλου που οφείλει να διατρέχεται από συνέχεια και εσωτερικό ρυθμό. Όσο για την ατμόσφαιρα; Πολύ εύκολη και πολύ λίγη: σαν πάρτι επί πληρωμή με «κουμπιά» και δανεικό ιδρώτα σε post-industrial χώρο.
Ναι, η ζωγραφική πωλείται και σε γκαλερί και σε κορνιζάδικα. Το ζήτημα είναι από πού αγοράζει κανείς...
* χώρος φύλαξης και επισκευής αεροσκαφών03:05 - εικόνα #6
20060223
14:41 - επιτέλους λίγη σοβαρότητα κ. Χόλμς...
Ευχαριστώ τη LIFO που αποφάσισε να εκδώσει εν αγνοία μου ένα post από το blog μου, συγκαταλέγοντας με έτσι ανάμεσα στους καλούς και άξιους bloggers που δίνουν free ύλη σε free έντυπα. Θα προτιμούσα όμως να είχα ερωτηθεί α) επειδή για τα γραπτά μου [πέραν αυτών που κοινοποιώ εδώ] συνηθίζω να πληρώνομαι και β) επειδή ό,τι δημοσιεύεται εδώ, γράφτηκε για να δημοσιευθεί εδώ.
Ακόμη και τα σκουπίδια ανήκουν στον κάδο...
12:32 - brokefuck mountain
Έτσι και διαβάσω κάτι ακόμη για το Brokeback Mountain θα πάθω κακό μεγάλο! Ώρες-ώρες αισθάνομαι πως τελικά είμαστε πολύ “λίγοι” ως καταναλωτές πληροφορίας. Δεν έχω δει την ταινία, ως εκ τούτου για την αξία της [κινηματογραφική ή άλλη] δεν δικαιούμαι να ομιλώ. Αυτή η μαζική υστερία όμως σχεδόν με αποτρέπει από το να διαβώ την πόρτα της αίθουσας. Με ενοχλεί που πρέπει να δω τον έρωτα του καουμπόϋ και ως σωστή αδερφή να ταυτιστώ σε βαθμό που να χύσω έξι καντάρια δάκρυα. Με ενοχλεί που η σεξουαλική μου ταυτότητα επισείει απαραίτητα το χαρακτηριστικό της ευαισθησίας – μιας ευαισθησίας-τραβεστί που εξ' ορισμού οφείλει να συνεπάγεται το φτηνό μελοδραματισμό. Εξοργίζομαι επειδή οφείλω να εξαργυρώσω τα συναισθήματα μου μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα μαζί με άλλους τόσους που μυξοκλαίνε επειδή η “άτιμη κοινωνία” δεν άφησε τα καημένα τα παιδιά να αγαπηθούν ανοιχτά. Λυπάμαι, αλλά με αγγίζουν περισσότερο οι λιγότερο στοχευμένες ταινίες. Αυτές που δε λειτουργούν σαν προβολείς – που δε μου δείχνουν πού να κοιτάξω. Τις μάχες που έχει δώσει ο καθένας μας για να υποστηρίξει την επιλογή [ή τη φύση του, έστω] τις ξέρει καλά – τόσο καλά που μια ταινία δεν πρέπει να τον κάνει να νιώσει σημαντικός γι’ αυτό που είναι. Εκτός αν κάποιοι δεν έδωσαν καμμιά μάχη. Εκτός αν βολεύτηκαν στην ασφάλεια ενός προκατ ψυχισμού και δε γνώρισαν την καλή και την ανάποδη της στάσης που αποφάσισαν να κρατήσουν στη ζωή τους.
Εκτός αν δεν κράτησαν άλλη “στάση” από την προφανή...
Εκτός αν δεν κράτησαν άλλη “στάση” από την προφανή...
20060220
21:54 - και η ζωή; πού;
Στο φανάρι περιμένοντας να πατήσει το γκάζι η Τ και να φύγουμε αφήνοντας πίσω μας θόρυβο κι ατέλειωτα χιλιόμετρα. Ώσπου να φτάσουμε στην άκρη της πόλης μπορεί και να προλάβει να ξημερώσει.
Στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες που τις έχω δει και τις έχω ξαναδεί αλλά δύσκολα αλλάζω κανάλι. 
Στους σταθμούς του Μετρό τα βράδια – την ώρα που αποχαιρετιούνται στις πλατφόρμες τα ζευγάρια και ψιθυρίζουν αλήθειες της τελευταίας στιγμής.
Έξω από αίθουσες αναμονής, στα επείγοντα περιστατικά των νοσοκομείων. Εκεί που ο πόνος δεν κάνει εκπτώσεις κι ο φόβος δεν ανήκει σε έναν μόνο. 
Σε καφενεία και σταθμούς που ηλικιωμένοι εξαργυρώνουν τη ζωή τους πάνω από μοναχικούς γλυκυ βραστούς.
Στη μεγάλη οδό, τις νύχτες που μένω και κοιτάζω στο βάθος ώσπου να κουραστεί το βλέμμα και ν’ αλλάξω προορισμό.
Στην πλατεία Ναυαρίνου απ’ τη μεριά του Αστόρια. Εκεί όπου συνήθως στέκω «λογικός και σωστός».
15:21 - γκόμενες
Μερικές γυναίκες τις απαξίωνα από την εποχή που ακόμη πίστευα ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει, το ίδιο και οι γκόμενες που συνηθίζουν να κουνάνε τον κώλο τους επιδεικτικά, να προκαλούν τον άγνωστο μαλάκα και επί της ουσίας να είναι αυτές που ξεκινάνε έναν καυγά, τον οποίο είναι υποχρεωμένος να φέρει πάντα σε πέρας ο συνοδός τους. Μην το πάρετε στραβά τα θήλεα, αλλά ορισμένες από εσάς δεν παίζεστε. Και δεν το λέω ως αδερφή αυτό – το λέω ως άνθρωπος.
Δεν ξέρω αν φταίει η καταπίεση που έχετε υποστεί ως είδος από τότε που οι κοινωνίες πάτησαν σε μοντέλα που σας αδίκησαν προκειμένου να οργανώσουν τις δομές και την πραγματικότητά τους. Δεν ξέρω αν είναι γενετικό. Όμως αυτό τον ανταγωνισμό που σας χαρακτηρίζει δεν τον καταλαβαίνω ρε κορίτσια. Ανταγωνίζεστε τις γυναίκες, ανταγωνίζεστε τους άντρες, ανταγωνίζεστε τα παιδιά σας, ανταγωνίζεστε ακόμη και το μουνί σας το ίδιο.
Ξέρω πολύ καλά ότι θα σας πιάσει κάτι σε tremens τώρα – ακόμη κι αυτές που δεν χαρακτηρίζεστε από τα στραβά του είδους σας ενδεχομένως να χτυπηθείτε πρόσκαιρα από τον ιό «γυναικεία αλληλεγγύη» και να μου τα χώσετε αποκαλώντας με το λιγότερο μισογύνη. Κάντε το, δεν πειράζει – αν αυτό σας ικανοποιεί. Όμως ειλικρινά, το ζήτημά σας πολύ με απασχολεί. Το βλέπω κάθε μέρα. Στη δουλειά, στο σούπερ-μάρκετ, στα μπαρ, στα ταξί. Α ν τ α γ ω ν ι σ μ ό ς. Λες και γεννιέστε μ’ έναν ψίθυρο στο κεφάλι σας που εκμυστηρεύεται σ’ εσάς και μόνο σε εσάς προσωπικά πως η ζωή είναι ένα πρωτάθλημα και εσείς οφείλετε να αποκτήσετε το τρόπαιο.
Μπορεί να φταίει που κι εγώ είμαι κακός σε διεκδικήσεις τύπου «είμαι ο καλύτερος», «αυτό το ταξί μου ανήκει», «άσε κάτω το ντε-πιες μωρή, το είδα πρώτος» κλπ. Ίσως μεταφράζω τη ζέση σας διαφορετικά και σας αδικώ. Τι να πω... Ειλικρινά όμως, νιώθω πως είναι κρίμα. Είναι κρίμα, που ενώ από τη μία είστε σχεδιασμένες από τη φύση να γεννάτε τη ζωή, να καταφέρνετε από την άλλη να την κάνετε να φαίνεται τόσο ευτελής. Μάθετε να συμβιώνετε κουκλίτσες μου. Βοηθάει, πιστέψτε με!
Δεν ξέρω αν φταίει η καταπίεση που έχετε υποστεί ως είδος από τότε που οι κοινωνίες πάτησαν σε μοντέλα που σας αδίκησαν προκειμένου να οργανώσουν τις δομές και την πραγματικότητά τους. Δεν ξέρω αν είναι γενετικό. Όμως αυτό τον ανταγωνισμό που σας χαρακτηρίζει δεν τον καταλαβαίνω ρε κορίτσια. Ανταγωνίζεστε τις γυναίκες, ανταγωνίζεστε τους άντρες, ανταγωνίζεστε τα παιδιά σας, ανταγωνίζεστε ακόμη και το μουνί σας το ίδιο.
Ξέρω πολύ καλά ότι θα σας πιάσει κάτι σε tremens τώρα – ακόμη κι αυτές που δεν χαρακτηρίζεστε από τα στραβά του είδους σας ενδεχομένως να χτυπηθείτε πρόσκαιρα από τον ιό «γυναικεία αλληλεγγύη» και να μου τα χώσετε αποκαλώντας με το λιγότερο μισογύνη. Κάντε το, δεν πειράζει – αν αυτό σας ικανοποιεί. Όμως ειλικρινά, το ζήτημά σας πολύ με απασχολεί. Το βλέπω κάθε μέρα. Στη δουλειά, στο σούπερ-μάρκετ, στα μπαρ, στα ταξί. Α ν τ α γ ω ν ι σ μ ό ς. Λες και γεννιέστε μ’ έναν ψίθυρο στο κεφάλι σας που εκμυστηρεύεται σ’ εσάς και μόνο σε εσάς προσωπικά πως η ζωή είναι ένα πρωτάθλημα και εσείς οφείλετε να αποκτήσετε το τρόπαιο.
Μπορεί να φταίει που κι εγώ είμαι κακός σε διεκδικήσεις τύπου «είμαι ο καλύτερος», «αυτό το ταξί μου ανήκει», «άσε κάτω το ντε-πιες μωρή, το είδα πρώτος» κλπ. Ίσως μεταφράζω τη ζέση σας διαφορετικά και σας αδικώ. Τι να πω... Ειλικρινά όμως, νιώθω πως είναι κρίμα. Είναι κρίμα, που ενώ από τη μία είστε σχεδιασμένες από τη φύση να γεννάτε τη ζωή, να καταφέρνετε από την άλλη να την κάνετε να φαίνεται τόσο ευτελής. Μάθετε να συμβιώνετε κουκλίτσες μου. Βοηθάει, πιστέψτε με!
20060217
16:59 - λαϊκή σοφία
20060215
09:58 - εικόνα #5
20060212
05:14 - εικόνα #4
Ξαφνικά ξυπνάς το βράδυ, πέντε σχεδόν, σαν από μικρή ενόχληση. Σηκώνεσαι. Γκρινιάρης, με τα μαλλιά ανακατεμένα πλησιάζεις τη μπαλκονόπορτα. Εντυπωσιάζεσαι από αυτό που αντικρίζεις. «Τι νύχτα!» μονολογείς και σε συνεπαίρνει αυτή η μαγική αντανάκλαση που δίνει άλλο χρώμα στη στιγμή. Ώσπου καταλαβαίνεις πόσο εύκολα μπορεί να σε κοροϊδέψει η αλήθεια. Και σβήνεις το φως της βεράντας.
20060210
04:35 - εικόνα #3
Δεν μ' αρέσει η ιδέα να γράφω επειδή κάποιος περιμένει να διαβάσει. Εγωϊστικό; Μπορεί. Πάντως ειλικρινές.
20060201
01:37 - εικόνα #2
© mauvais garçon 05-06-07 