Κοντεύει δωδεκάμιση. Αύριο πρέπει να ξυπνήσω στις 7.30 και να πάω στο γραφείο. Στο μετρό θα διαβάσω και θα φτάσω πριν προλάβω να το καταλάβω. Μετά θα στριμωχτώ στην ουρά για να βγω απ το σταθμό, θ' ανέβω τα σκαλιά και θα βγω στη λεωφόρο. Θ' ανάψω ένα τσιγάρο και θα περπατήσω ώς την επόμενη γωνία. Στην παστελαρία θα αγοράσω το πρωϊνό μου, ένα χυμό και κάποια σφολιάτα, ίσως σάντουιτς – πάντα αποφασίζω την τελευταία στιγμή. Έπειτα θα στρίψω τη γωνία και θα χτυπήσω το θυροτηλέφωνο. Θα σπρώξω τη βαριά πόρτα και θα την αφήσω να κλείσει πίσω μου με θόρυβο, με όλο της το βάρος. Δε θα κοιτάξω γύρω μου, απλά θ' ανέβω την ξύλινη σκάλα που καταπίνει με ένα μικρό μουρμουρητό τα βήματά μου. Η πόρτα θα με περιμένει μισάνοιχτη. Θα μπω και θα πω καλημέρα.
Τις τελευταίες μέρες όλο και περισσότεροι άνθρωποι μου εξομολογούνται ότι όλες αυτές τις μέρες κλαίνε. Βιώνουν τα συναισθήματα τους σωματικά. Δεν τολμώ να ρωτήσω αν λυτρώνονται. Αρνούμαι να ρωτήσω παρά το ήδη βεβαρημένο denial file που σέρνω. Είμαστε σαν ταινία της ΚΛΑΚ φιλμς, αυτό καταλαβαίνω εγώ.
Και ασφαλώς θα καλύψουμε όλη τη γκάμα. Ας κλάψουμε λοιπόν. Θα κατουράμε και λιγότερο.
Δε πίστευα ποτέ ότι θα επέστρεφα γιατί θα γινόταν πόλεμος. Μόνο να φανταστώ μπορώ, τι συμβαίνει στην Ελλάδα, αλλά αυτό που φαντάζομαι με κάνει να σκέφτομαι πριν απ’ όλα πως είμαι αντανάκλαση της χώρας μου. Η χρεωκοπία που η χώρα αποφεύγει να κατονομάσει ως τέτοια δεν είναι η οικονομική, αλλά η ηθική. Καθρέφτης της, εγώ. Για αμέτρητους λόγους. Για αμέτρητους φόβους, αμέτρητα ψέματα και μικροαπάτες κάθε είδους. Γιατί είμαι χαρακτηριστικό δείγμα της γενιάς μου και της χώρας μου, γιατί, όπως οι περισσότεροι, όχι όλοι, απόφευγα τον πόλεμο που γινόταν γύρω μου. Λιποτακτούσα συστηματικά. Μόνος μου πόλεμος ήταν πώς θα τη βολέψω. Σε όλα τα επίπεδα, με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος. Ο μόνος λόγος που δεν έγινα ολότελα αυτό που βρίζω είναι γιατί δε μου δόθηκε η ευκαιρία. Αυτό είναι όλο.
Και τώρα πρέπει να γυρίσω. Κανένας ηρωϊσμός ασφαλώς. Τα παμε αυτά. Απλώς πρέπει. Γιατί, όπως όλοι, πρέπει να αντιμετωπίσω την προσωπική μου κρίση, αυτή που κουμπώνει μαζί με τις κρίσεις του καθένα δίπλα μου κι όλες μαζί φτιάχνουν ένα λαό που έξω απ τη χώρα φοβάται να δηλώσει την εθνικότητα του και μέσα σ αυτήν, τη σιχαίνεται.
Επιστρέφω. Ξέρω, δε συμφωνείτε. Τουλάχιστον όμως, δε θα φοβάμαι μόνος.
15:17 - σταλαγματιά-σταλαγματιά γεμίζει η στάμνα η πλατιά (άσε μας ρε λαϊκή σοφία...)
[ο διάλογος που ακολουθεί είναι πραγματικός – κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή περιστάσεις ΔΕΝ είναι συμπτωματική (γιατί αυτά μόνο σ’ εμένα συμβαίνουν)]
- Γεια σας, ο κύριος Χ; - Μάλιστα. - Σας τηλεφωνώ από την xxxxxbank… - Μάλιστα. - Ήρθατε σήμερα και καταθέσατε τη δόση του δανείου σας... - Σωστά. - Ξέρετε, κατά λάθος σας κράτησα ένα ευρώ παραπάνω. Θα περάσετε να το πάρετε; - Αστειεύεστε... - Όχι! - Τι να σας πω, κρατήστε το για τον κόπο σας... - Μα είναι παράτυπο! - Δεν πειράζει. - Μα πρέπει να σας επιστραφεί! - Δεν το θέλω! - Είναι δικό σας κύριε! - Και τα νεύρα μου επίσης κυρία μου. Χαίρετε. - Δηλαδή τι να κάνω; Μήπως να το πιστώσω στο δάνειο σας; - Κάντε ό,τι σας φωτίσει ο Κύριος. - Ποιος κύριος; - Χαίρετε!
ΥΓ. Δεν μπορεί. Κάποιος μου κάνει πλάκα! [Μάλλον ο Κύριος...]
Αν το γιαούρτι με ροδάκινο που αγόρασα, τελικώς ήταν σκέτο, μήπως έχω έναν ακόμη καλό λόγο να πιστεύω ότι δικαίως έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου στις υποσχέσεις που μου δίνονται;
