Αύγουστος Ροντέν: ο πατέρας της μοντέρνας γλυπτικής

 *

Τα έργα του βασίζονται στην απόλυτα λεπτομερειακή αναπαράσταση σχημάτων και μορφών, καθιστώντας τον έναν από τους κορυφαίους καλλιτέχνες του εικοστού αιώνα. Ο λόγος για τον Αύγουστο Ροντέν, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα στις 12 Νοεμβρίου 1840 στο Παρίσι.

Ο Αύγουστος Ρενέ Ροντέν, γόνος οικογένειας εργατών, ξεκίνησε να ζωγραφίζει και να σχεδιάζει σε ηλικία 14 ετών. Σπούδασε υπό την καθοδήγηση του ζωγράφου, Οράτιου Λεκόκ ντε Μπουαμποντράν, ο οποίος έδινε έμφαση στη ζωγραφική από μνήμης αλλά και στην ερμηνεία των εικόνων βάσει ενός προσωπικού στιλ. Αυτές οι δεξιότητες θα αποδεικνύονταν αργότερα πολύτιμες για το μοναδικό στιλ γλυπτικής και ανδριαντοποιίας του Ροντέν.

Στα πρώτα στάδια της καριέρας του, ο νεαρός Αύγουστος ταξίδεψε στην Ιταλία, όπου δέχθηκε σημαντικές επιρροές από τα έργα του Μικελάντζελο, με τις αισθαντικές απεικονίσεις των σωμάτων.

Τα γλυπτά του εκφράζουν το ωμό, καθαρό συναίσθημα, με έμφαση στις λεπτομέρειες της σάρκας αλλά και στην εσωτερική ασχήμια της ανθρωπότητας. Το πλέον φημισμένο έργο του, «Ο Σκεπτόμενος», ένα άγαλμα που είχε αρχικά σχεδιαστεί ως καθιστός ανδριάντας του Δάντη για το επάνω μέρος της θύρας του δημαρχείου στο Παρίσι αναδεικνύει το μεγαλείο της τέχνης του.

Μιλώντας, μάλιστα, για το έργο του είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: «Αυτό που κάνει το Σκεπτόμενό μου να σκέφτεται είναι το ότι σκέφτεται όχι μόνο με το μυαλό του, με το πλεκτό μέτωπό του, τα διεσταλμένα ρουθούνια του και τα συμπιεσμένα χείλη, αλλά με κάθε μυ από τα χέρια του, την πλάτη και τα πόδια, με σφιγμένη τη γροθιά του και πιάνοντας τα δάχτυλα των ποδιών».

Οι μοντέρνες τεχνικές του Ροντέν θεωρήθηκαν επαναστατικές για την εποχή του, προσιδιάζοντας περισσότερο στα έργα της σύγχρονης τέχνης, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, παρά στον 19ο αιώνα.  Σπουδαίοι καλλιτέχνες του εικοστού αιώνα, όπως ο Τακάσι Μουρακάμι, ο Τζεφ Κούνς ο Ντέιμιαν Χερστ και πολλοί άλλοι επηρεάστηκαν από την τεχνοτροπία του Γάλλου γλύπτη.

Στις αρχές του 1917 προσβλήθηκε από σοβαράς μορφής γρίπη, που τον κατέβαλλε. Στις 29 Ιανουαρίου παντρεύτηκε την επί 53 χρόνια σύντροφό του Ροζ Μπερέ, η οποία πέθανε δύο εβδομάδες αργότερα, στις 16 Φεβρουαρίου. Στις 17 Νοεμβρίου ήταν η σειρά του Αύγουστου Ροντέν να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, σε ηλικία 77 ετών. Τάφηκε στο εργαστήριό του στο παρισινό προάστιο του Μεντόν.

*

 Πηγή >>>

Σε περιμένω παντού

*

 Vincent van Gogh - Wheat Field with Cypresses, July 1889,
Oil on canvas [73 cm × 93.4 cm (29 in × 36.8 in)],
Metropolitan Museum of Art, N.York City

Πηγή 

*

Σε περιμένω παντού

Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου, μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου. Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά. Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεταινὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του. Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων. Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα, θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου. Θὰ θυμᾶμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα, σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο. 

Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ. 

Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων. Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα, ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο… ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου! 

Τάσος Λειβαδίτης

*

Inside The Mind Of Leonardo

ο

Inside The Mind Of Leonardo
The inspiring world of Leonardo da Vinci is brought to life by
acclaimed BAFTA award-winning actor Peter Capaldi in a unique
dramatised documentary

Leonardo da Vinci is best known as the painter of the immortal masterpieces The Mona Lisa and The Last Supper. But he was also a genius inventor, architect, physicist, geologist, civil engineer, military engineer, botanist, anatomist, mapmaker and musician. Inside the Mind of Leonardo is a visually dazzling two-part special that offers the viewer unparalleled exclusive access to da Vinci's revolutionary ideas and inventions, as he secretly recorded them in the famous Codex Atlanticus.

While just 21 paintings by da Vinci are in existence, 6,000 pages within his private journals have survived. This extraordinary treasure trove of sketches, designs and written passages embodies da Vinci's florid imagination, unbridled curiosity, keen insight, driving ambition and passionate obsessions with the natural world, engineering and innovation. A cherished and priceless cache from one of history's most talented artists and perceptive thinkers, the Codex Atlanticus represents da Vinci's deep, wildly varied and stunningly brilliant stream of consciousness.

The film also intriguingly reveals that the remarkably creative fruits of da Vinci's mind, based on his ground-breaking scientific investigations, often led to observations and conclusions that challenged or contradicted the Church's prevailing orthodoxy.

Directed by Julian Jones, Inside the Mind of Leonardo brings the wonder of da Vinci's cryptic Codex to life through breathtaking 3D photography and animated graphics, complimented by spectacular location videography, revealing and astute commentary from scholars and experts and a virtuoso performance from acclaimed actor Peter Capaldi as the enigmatic da Vinci himself. πηγή σχολίων Albert Kane 1

ο

Οι επτά πράξεις του Ελέους

Ο

 

  Michelangelo Merisi da Caravaggio (Caravaggio),
The Seven Acts of Mercy (or  The Seven Works of Mercy) c. 1607
Oil on canvas, 390 x 260 cm
Pio Monte della Misericordia, Naples

*

-Είναι επτά οι εικονιζόμενες πράξεις ελεημοσύνης;

 

Επιστολή προς Κορινθίους Α' (κεφ.13)

o

«Saint Paul Writing His Epistles» by Valentin de Boulogne

Απόστολος Παύλος

[13.1] ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. [13.2] καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν ὥστε ὄρη μεθιστάναι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐθέν εἰμι. [13.3] κἂν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.

[13.4] ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, {ἡ ἀγάπη} οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, [13.5] οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, [13.6] οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· [13.7] πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.

[13.8] ἡ ἀγάπη οὐδέποτε πίπτει· εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται. [13.9] ἐκ μέρους γὰρ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· [13.10] ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. [13.11] ὅτε ἤμην νήπιος, ἐλάλουν ὡς νήπιος, ἐφρόνουν ὡς νήπιος, ἐλογιζόμην ὡς νήπιος· ὅτε γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. [13.12] βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾽ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην. [13.13] νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.

Μετάφραση

[13,1] Εάν τις γλώσσες των ανθρώπων1 μιλώ και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, έγινα χαλκός που ηχεί2 ή κύμβαλο που αλαλάζει. [2] Και αν έχω το χάρισμα της προφητείας3 και κατέχω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, κι αν έχω όλη την πίστη, ώστε και όρη να μετακινώ, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα. [3] Και αν μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα, και αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, ποιο το όφελος;
[4] Η αγάπη μακροθυμεί, είναι γεμάτη καλοσύνη· η αγάπη δεν είναι ζηλότυπη, δεν μεγαλαυχεί, ούτε επαίρεται, [5] δεν ασχημονεί, δεν είναι εγωιστική, δεν είναι ευερέθιστη, δεν θυμάται το κακό, [6] δεν χαίρεται με την αδικία, μετέχει όμως στη χαρά για το ορθό· [7] όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει.
[8] Η αγάπη ποτέ δεν θα πάψει να υπάρχει. Τα λόγια των προφητών κάποτε θα στερέψουν, οι γλώσσες θα σιγήσουν· η γνώση θα καταργηθεί. [9] Γιατί γνωρίζουμε σπαράγματα μόνο της αλήθειας, και οι προφητείες μας είναι ατελείς. [10] Όταν όμως έλθει το τέλειο, το μερικό θα παύσει να υπάρχει. [11] Όταν ήμουν μικρό παιδί, μιλούσα σαν μικρό παιδί, σκεπτόμουν σαν μικρό παιδί, συλλογιζόμουν σαν μικρό παιδί. Όταν έγινα άντρας,4 κατάργησα τους τρόπους του νηπίου. [12] Γιατί τώρα βλέπουμε αμυδρά σαν μέσα σε καθρέφτη· τότε όμως θα βλέπουμε πρόσωπο με πρόσωπο. Τώρα η γνώση μου είναι μερική, τότε όμως θα έχω πλήρη γνώση, όπως και ο Θεός ήδη στην εντέλεια με γνωρίζει. [13] Στο τέλος μένουν αυτά τα τρία: η πίστη ,η ελπίδα, η αγάπη· και από αυτά το μέγιστο η αγάπη.



 Σημειώσεις
 1 Εδώ, (όπως και στο κεφ. 8), ο Παύλος αναφέρεται στο χάρισμα της γλωσσολαλίας. Το φαινόμενο της επικοινωνίας με το Θεό δια της εκφοράς ακατάληπτων λέξεων και φράσεων σε κατάσταση έκστασης ήταν συνήθης πρακτική στις λατρευτικές συνάξεις των χριστιανών. Η κριτική κατά της γλωσσολαλίας που αναπτύσσει ο Παύλος στο κεφ. 14 -αφορμώμενος από πληροφορίες που είχε ότι στην Κόρινθο υπερεκτιμούσαν την γλωσσολαλία έναντι των υπολοίπων χαρισμάτων- αφορά στον εξατομικευμένο χαρακτήρα της εμπειρίας του γλωσσολαλούντος, αφού οι παρευρισκόμενοι δεν κατανοούσαν το περιεχόμενο αυτής της ιδιόρρυθμης επικοινωνίας με το θείο. Ο Παύλος θεωρούσε σημαντικότερο χάρισμα την προφητεία διότι απευθυνόταν σε όλους τους παρόντες στη σύναξη και αποσκοπούσε στη διδαχή.

2 «Χαλκός ἠχῶν»: ήχος χάλκινου οργάνου. «Κύμβαλο ἀλαλάζον»: ήχος κυμβάλου που ηχεί μονότονα και δυνατά. Και οι δύο εκφράσεις μαζί δηλώνουν ήχους άνευ νοήματος.

3 Δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες για τη δραστηριότητα των προφητών της αρχαίας εκκλησίας. Κατά πάσα πιθανότητα ερμήνευαν περικοπές από τις Γραφές στις συνάξεις των πιστών και οι προφητείες τους αναφέρονταν στην έλευση της μέλλουσας βασιλείας του Θεού.

4 Στο εδάφιο αυτό οι λέξεις νήπιος και ἀνὴρ δηλώνουν περιόδους της ιστορίας, όπως την αντιλαμβάνεται η χριστιανική κοσμοαντίληψη. Η «νηπιακή» περίοδος της ανθρωπότητας ταυτίζεται με την πριν την έλευση του Χριστού εποχή και χαρακτηρίζεται από την αποσπασματική και ατελή ανθρώπινη γνώση («γιατί γνωρίζουμε σπαράγματα μόνο της αλήθειας», «βλέπουμε αμυδρά σαν μέσα σε καθρέφτη»). Η «ανδρική»περίοδος ταυτίζεται με την εποχή που εγκαινιάζει η ενανθρώπιση του Χριστού, η οποία ολοκληρώνεται με τη Δευτέρα Παρουσία και την έλευση της μέλλουσας βασιλείας του Θεού και χαρακτηρίζεται από την πλήρη γνώση («θα βλέπουμε πρόσωπο με πρόσωπο», «θα έχω πλήρη γνώση, όπως και ο Θεός ήδη στην εντέλεια με γνωρίζει»).

(μετάφραση Γιώτα Κριτσέλη)

 
Πηγή

__________________________________________________________

ο

Jacob Jordaens (1593-1687), «Diogenes Searching for an Honest Man»
«Ο Διογένης ψάχνει τον τίμιο άνθρωπο»

Πηγή

Συνάντηση Διογένη Κυνικού με τον Μακεδόνα Βασιλέα Αλέξανδρο

«Η ωφελιμότητα ενός βασιλιά έγκειται στο Εάν είναι ωφέλιμος στο λαό. 

Ο Αλέξανδρος πλησιάζει τον φιλόσοφο και του λέει: "Είμαι ο Βασιλεύς Αλέξανδρος". Ο Διογένης ατάραχος απαντά "Και 'γώ είμαι ο Διογένης ο Κύων". Ο Μέγας Αλέξανδρος απορεί και τον ρωτάει: "Δε με φοβάσαι;" Ο Διογένης απαντάει: "Και τι είσαι; Καλό ή κακό;". Ο Αλέξανδρος μένει σκεπτικός. Δεν μπορεί ένας βασιλιάς να πει ότι είναι κακό, και άμα είναι καλό, γιατί κάποιος να φοβάται το καλό; Αντί να απαντήσει ο Αλέξανδρος τον ερωτά εκ νέου: "Τι χάρη θες να σου κάνω;" Και ο Διογένης ξανά με λογοπαίγνιο απαντά: "Αποσκότισόν με". Βγάλε με δηλαδή από το σκότος, τη λήθη, και δείξε μου την αλήθεια. Με το έξυπνο λογοπαίγνιο του Διογένη, η απάντηση του μπορεί και να εννοηθεί έως: "Σταμάτα να μου κρύβεις τον ήλιο", καθώς οι κυνικοί πίστευαν πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται στη λιτότητα, στη ζεστασιά του ήλιου και δεν ζητεί τίποτα από τα υλικά πλούτη. Μόλις το άκουσε αυτό ο Αλέξανδρος είπε το περίφημο: "Εάν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν Διογένης".

Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Διογένης είχαν μια μακρά συζήτηση με μεγάλη σημασία που σώθηκε από τον Δίονα τον Πλουσαραίο. Σε αυτή ο Διογένης εξηγεί στον Αλέξανδρο πότε ένας βασιλέας είναι ωφέλιμος. Ο Διογένης αποδίδει την ωφελιμότητα ενός βασιλιά στο Εάν είναι ωφέλιμος στο λαό. Για να δώσει ένταση σε αυτόν τον ισχυρισμό του λέει:

Εάν κατακτήσεις όλη την Ευρώπη και δεν ωφελήσεις τον λαό, τότε δεν είσαι ωφέλιμος. Εάν κατακτήσεις όλη την Αφρική και την Ασία και δεν ωφελήσεις τον λαό, πάλι δεν είσαι ωφέλιμος. Ακόμα και εάν περάσεις τις στήλες του Ηρακλέους και διανύσεις όλο τον ωκεανό και κατακτήσεις αυτή την ήπειρο που είναι μεγαλύτερη της Ασίας και δεν ωφελήσεις τον λαό, πάλι δεν είσαι ωφέλιμος γιατί δεν ωφελείς το σύνολο».

Πηγή

_

Ναυσικά

Jan Symonsz Pynas,Ulysses and Nausicaa, Αγ. Πετρούπολη, Ερμιτάζ

Ὀδυσσέως ἄφιξις εἰς Φαίακας

 

160
οὐ γάρ πω τοιοῦτον ἴδον βροτὸν ὀφθαλμοῖσιν,
οὔτ᾽ ἄνδρ᾽ οὔτε γυναῖκα· σέβας μ᾽ ἔχει εἰσορόωντα.
Δήλῳ δή ποτε τοῖον Ἀπόλλωνος παρὰ βωμῷ
φοίνικος νέον ἔρνος ἀνερχόμενον ἐνόησα·
ἦλθον γὰρ καὶ κεῖσε, πολὺς δέ μοι ἕσπετο λαός,
 
165
τὴν ὁδὸν ᾗ δὴ μέλλεν ἐμοὶ κακὰ κήδε᾽ ἔσεσθαι.
ὣς δ᾽ αὔτως καὶ κεῖνο ἰδὼν ἐτεθήπεα θυμῷ
δήν, ἐπεὶ οὔ πω τοῖον ἀνήλυθεν ἐκ δόρυ γαίης,
ὡς σέ, γύναι, ἄγαμαί τε τέθηπά τε, δείδια δ᾽ αἰνῶς
γούνων ἅψασθαι· χαλεπὸν δέ με πένθος ἱκάνει.



Μετάφραση

160
Τέτοιο θνητό ποτέ τα μάτια μου δεν έχουν δει, μήτε άντρα
μήτε γυναίκα αλήθεια᾿ θάμπωσα θωρώντας σε μπροστά μου!
Μονάχα στο βωμό του Απόλλωνα, στη Δήλο, κάποια μέρα
μιας φοινικιάς βλαστάρι νιόβγαλτου ξεπετιόταν είδα᾿
τι κι απ᾿ τα μέρη εκείνα διάβηκα, κι ήταν πολλοί που ακλούθουν
 
165
στη στράτα αυτή, που η μοίρα μου 'γραφε βαριά να σύρω πάθη.
Όμοια κι εκείνο τότε βλέποντας στεκόμουν ώρα, κι είχα
θαμπώσει, τι στη γη δεν πρόβαλε τέτοιος βλαστός ως τώρα —
όπως και σένα καμαρώνοντας θαμπώνω, κόρη· τρέμω
τα γόνα να σου αγγίξω, αβάσταχτος καημός κι ας με βαραίνει.
 
Ομήρου Οδύσσεια, ραψωδία Ζ'


Πηγή

~.~

Η εκδίωξη των εμπόρων από το Ναό

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος , "Η εκδίωξη των εμπόρων από τον ναό"
El Greco - Christ Driving the Traders from the Temple 1600 (λάδι σε μουσαμά)
Εθνική Πινακοθήκη

Πηγή

_

Φαλκονέ, Ετιέν Μορίς

Etienne-Maurice Falconet

 Πηγή 

Φαλκονέ, Ετιέν Μορίς (Etienne Μaurice Falconet, Παρίσι 1716 – 1791)

Γάλλος γλύπτης, συγγραφέας και μεταφραστής. Ήταν μαθητής του Ζαν-Μπατίστ Λεμουάν και ευνοούμενος της μαρκησίας ντε Πομπαντούρ. Δέχτηκε αρχικά την επίδραση του Μπερνίνι και του Πιζέ, φανερή στα γλυπτά του Ο Μίλων και το λιοντάρι (1754, Μουσείο Λούβρου) και Ο Ιησούς στο όρος των Ελαιών. Αργότερα στράφηκε προς τον κλασικισμό, όπως φαίνεται από τα κατοπινά γλυπτά του: Λουομένη (1757, Μουσείο Λούβρου), Πυγμαλίων και Γαλάτεια (1763, Μουσείο Αγίας Πετρούπολης), Χειμώνας (1765) κ.ά. Ωστόσο, αριστούργημα του Φ. θεωρείται το άγαλμα του έφιππου Πέτρου του Μέγα (Μουσείο Αγίας Πετρούπολης), για το οποίο παρέμεινε στην Αγία Πετρούπολη δώδεκα ολόκληρα χρόνια (1766-78). Στο τεράστιο αυτό ορειχάλκινο άγαλμα, τοποθετημένο πάνω σε γιγαντιαίο βράχο της Φιλανδίας, ο Φ. ανέμειξε την κλασική απλότητα με την αίσθηση της κίνησης, της γραφικότητας και του θεατρικού. 
Μετά την επιστροφή του στη γαλλική πρωτεύουσα, ασχολήθηκε με τη μετάφραση διαφόρων βιβλίων του Πλινίου του Πρεσβύτερου για τις τέχνες, έγραψε το άρθρο για τη γλυπτική στην Εγκυκλοπαίδεια (βλ. λ.) και δημοσίευσε το έργο του Παρατηρήσεις για το άγαλμα του έφιππου Μάρκου Αυρηλίου (1781).

Written by ΔΟΜΗ

Etienne-Maurice Falconet - Amour menaçant

 Πηγή

~*~

 ~*~

Βία προς κατανάλωση

 
1445- Giovanni di Paolo – The Creation and the Expulsion from the Paradise

Πηγή

 Όποιος αγαπά τη βία, την προκαλεί.
  Οδηγεί στα άκρα το αντικείεμενο/θύμα προκειμένου να αποτελέσει 
   το εφαλτήριο της ψυχικής του εκτόνωσης.
 Κατά συνέπεια η ανάγνωση του Λόγου του ερμηνεύεται ως η διάζευξη:
    ή εγκαταλείπεις τη ζωή σου στις διαθέσεις του,
   ή στην αποσπά αυθαίρετα μόνος του.

Κυρίαρχη εικόνα, κυρίαρχος λόγος η βία, στην τάξη της υπεραπόλαυσης, εισάγεται ως καταναλωτικό αγαθό σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και ιδιωτικής ζωής. Ως το πέρασμα ιδεών, οραμάτων, επιβολών, φιλοδοξιών, προσδοκιών, επιτάσσει την υποταγή στις επιταγές της, χωρίς περιθώρια παρέκλισης από αυτήν. Η υπέρβαση όμως της αναγκαιότητας, του χρήσιμου και πρακτικού, γίνεται ως το γνώρισμα ηρωικής πράξης, αδιανόητης σκέψης, σκοπός πέραν του εφικτού. Είναι η οδός για την βιωματική αντιμετώπισή της. 

Αντίθετα με την δια-φυγή στην αγριότητα, στο πεδίο της αγιολογικής προσέγγισης του βίου των ενάρετων (ως πρόταση τρόπου ζωής), οι ύμνοι -αναπόσπαστο μέρος μιας ευχητικής δέησης- μετέχουν στην προσπάθεια ελέγχου του επιθετικού ενστίκτου. Η απώλεια της άμεσης ευχαρίστησης, αυτής που αναιτημάτως επέρχεται, η αδυνατότητα της εγγύτητας του πραγματικού στο αντιληπτικό μας πεδίο, μας καθιστά υποκείμενα χαρισμένα στην γοητεία του θανάτου, αυτής της ενόρμησης που ωστόσο είναι συνυφασμένη με τη ζωή.

Το καθοδικό σπιράλ του «εκ-πτωτικού» θανάτου.

Η πράξη (βίας) εκφέρεται και λεκτικά. Ο εκφερόμενος λόγος είναι πράξη. Τα λόγια όμως όταν γίνονται πράξη, δηλώνουν την αποφασιστικότητα στην κατεύθυνση. Κατά συνέπεια και το εκφερόμενο νόημα του «κατηγορώ» των εναλασσόμενων αλλά και παράλληλων εξουσιών που απευθύνεται στους εξουσιαζόμενους, αδιακρίτως, ως συστήματα καταστολής μα και γέννεσης βίας, ως «δείκτης» μισαλοδοξίας, θα μπορούσε να ειδωθεί και ως μια ακόμη πράξη εξίσου βάναυση.

Βίος αβίωτος η δια της βίας διαφυγή στην πραγματικότητα.

 Η λήθη είναι το μόρφωμα εκείνο που ιδρύεται και διογκώνεται στον τόπο του Άλλου. Είναι το εργαλείο χαλιναγώγησης του αληθούς. Η επιχειρηματολογία περί μνημονι(α)κής ενίσχυσης, λαών που δεν συνειδητοποιούν την απώλεια της ιδανικής συνείδησης και ανατρέχουν σε κείμενα και πράξεις, στο λόγο εκείνων που κινούνται απειλητικά προς αυτούς, δημιουργούν το υπέδαφος μιας μάταιης ανοικοδόμησης.

Καθώς όμως από τη μια οικοδομείται η λήθη, από την άλλη απ(οικ)οδομείται η α-λήθεια. Έτσι η μεθοδική πολιτική της αποδόμησης και διείσδυσης στον πυρήνα της κοινωνίας, οδηγεί στην μετατροπή της σε ανοχύρωτη πόλη. Ξεχασμένες πολιτείες ερημωμένων τόπων, κοινότοπων μα μη αποτελεσματικών αντι-δράσεων. Καμιά αντίσταση. Καμιά ιδεολογία στους κόλπους της. Και τώρα τί;

Λόγος πολύς μα αδύναμες λέξεις.

Σημείωση για το επίκαιρον

Οι λαοί που βρίσκονται σε οικονομική κρίση, αντιμετωπίζουν τα γεγονότα και τους υπεύθυνους αυτών, ως μυθικά τέρατα, στα όρια μιας μυθολογίας που εξελίσσεται και καταγράφεται ως ιστορία. Το επιφανειακό είναι ο μύθος, αυτό που είναι δυνατόν να κατονομαστεί. Ο μύθος γεννήθηκε στο «μαιευτήριο» της ιστορίας. Οι φιλόδοξοι ανταγωνίζονται και αγκωνίζονται για την οικειοποίηση κάποιων συνεχώς διευρυνόμενων ορίων, είτε ως Ιχθυκένταυροι, Κύκλωπες, ιπτάμενοι δράκοι, γρύπες, τέρατα, είτε ως πολυεθνικές.

Κείμενο: Carina

Πηγή εικόνας: http://en.wikipedia.org/wiki/Giovanni_di_Paolo

Αρχική δημοσίευση: ίχνος (δια)γραφής

__

Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα

Cervates jauregui
Προσωπογραφία Miguel de Cervantes y Saavedra (1547-1615)

Πηγή

Ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα[i] (Don Miguel de Cervantes y Saavedra, 29 Σεπτεμβρίου 1547 – 22 Απριλίου 1616)[ii] ήταν Ισπανός λογοτέχνης, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Το έργο του ανήκει χρονικά στη «χρυσή εποχή» (περ. 1492-1648) της Ισπανίας, κατά την οποία παρατηρήθηκε μία εξαιρετική άνθιση στις τέχνες, ενώ ο ίδιος αποτελεί έναν από τους μείζονες λογοτέχνες παγκοσμίως. Το διασημότερο μυθιστόρημά του, ο Δον Κιχώτης, συγκαταλέγεται στα κλασικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, μεταφρασμένο σε περισσότερες από εξήντα γλώσσες και έχοντας υποβληθεί σε συστηματική ανάλυση και κριτικό σχολιασμό από το 18ο αιώνα.

Ο Θερβάντες γεννήθηκε στο Αλκαλά ντε Ενάρες, περίπου 30 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Μαδρίτης, τέταρτος από τα συνολικά επτά παιδιά της οικογένειάς του. Τα νεανικά του χρόνια, για τα οποία διαθέτουμε ελάχιστες πληροφορίες, χαρακτηρίστηκαν από τις πολυάριθμες μετακινήσεις της οικογένειας σε διαφορετικές ισπανικές πόλεις. Τα παλαιότερα λογοτεχνικά έργα του χρονολογούνται το 1568, ενώ το πρώτο μυθιστόρημα του, Γαλάτεια, εκδόθηκε το 1585. Από το 1570, και για αρκετά χρόνια, πρόσφερε τις υπηρεσίες του ως επαγγελματίας στρατιώτης, λαμβάνοντας μέρος στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου ως υπαξιωματικός του πολεμικού πλοίου Μαρκέσα (Marquesa), στην πολιορκία της Κέρκυρας (1571), καθώς και στην εκστρατεία της Τύνιδας. Κατά την επιστροφή του στην Ισπανία, εργάστηκε στην Αυλή του Φιλίππου Β' ως φοροεισπράκτορας, ενώ λίγα χρόνια αργότερα εκδόθηκε ο πρώτος τόμος του Δον Κιχώτη (1605), έργο που τον καθιέρωσε στο λογοτεχνικό κόσμο. Το 1607 εγκαταστάθηκε στη Μαδρίτη, όπου ολοκλήρωσε το μεγαλύτερο μέρος του λογοτεχνικού έργου του και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. 

Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα προσέφερε τις υπηρεσίες του ως αυλάρχης στον οίκο του Τζούλιο Ακουαβίβα, μετέπειτα καρδινάλιου, στη Ρώμη, όπου είχε τη δυνατότητα να έρθει σε επαφή με την πλούσια πολιτιστική παράδοση της πόλης, την αναγεννησιακή τέχνη, αλλά και με την ιταλική λογοτεχνία. Εκτιμάται ότι η θέση του θα μπορούσε να τού εξασφαλίσει την ανέλιξή του στην παπική Αυλή, ωστόσο την εγκατέλειψε έπειτα από περίπου δεκαπέντε μήνες και το 1570 ξεκίνησε να υπηρετεί στο πεζικό σώμα του ισπανικού στρατού στη Νάπολι, έδαφος που τότε βρισκόταν υπό ισπανική κατοχή.

Το Σεπτέμβριο του 1571 υπηρέτησε ως υπαξιωματικός με το πολεμικό πλοίο Μαρκέσα που αποτελούσε τμήμα του μεγάλου στόλου υπό τις διαταγές του Δον Χουάν της Αυστρίας και πολέμησε νικηφόρα στη ναυμαχία της Ναυπάκτου (ή Λεπάντο) στις 7 Οκτωβρίου, εναντίον του οθωμανικού στόλου, αμφισβητώντας για πρώτη φορά την κυριαρχία του στη Μεσόγειο.
Ο ίδιος, στον πρόλογο του δεύτερου μέρους του Δον Κιχώτη (1615) περιγράφει με υπερηφάνεια τη συμμετοχή του στη μάχη, την οποία χαρακτήρισε ως την πλέον ένδοξη των όσων είδαν ή θα δουν οι αιώνες.
Το 1572 επανήλθε στην υπηρεσία του ισπανικού στρατού στη Νάπολη και τα επόμενα τρία χρόνια συμμετείχε στις εκστρατείες της Κέρκυρας, του Ναυαρίνου και της Τύνιδας.Το Σεπτέμβριο του 1575, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής του στην Ισπανία, η γαλέρα με την οποία έπλεε δέχθηκε επίθεση από πειρατές και ο Θερβάντες συνελήφθη μαζί με τον αδελφό του Ροδρίγο και μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στο Αλγέρι, όπου παρέμεινε για πέντε χρόνια ως δούλος. 

Στη διάρκεια των πέντε ετών της αιχμαλωσίας του, επιχείρησε ανεπιτυχώς να δραπετεύσει τέσσερις φορές. Ανέκτησε τελικά την ελευθερία του, το Σεπτέμβριο του 1580, χάρη στη συνδρομή Τριαδιστών καλόγερων και της οικογένειάς του που κατάφεραν να συγκεντρώσουν το οικονομικό ποσό που απαιτούνταν. Αυτή η περιπετειώδης περίοδος της ζωής του αποτυπώθηκε μεταγενέστερα στο λογοτεχνικό έργο του, ειδικότερα στα θεατρικά έργα Τα κάτεργα του Αλγερίου (Los baños de Argel) και H ζωή στο Αλγέρι (El trato de Argel).

Επιστρέφοντας στην Ισπανία, ο Θερβάντες έζησε μία ζωή αρκετά διαφορετική από αυτή της προηγούμενης δεκαετίας, αντιμετωπίζοντας συχνά οικονομικά προβλήματα, πριν καθιερωθεί στο χώρο της λογοτεχνίας. Στα τέλη του 1584 παντρεύτηκε την Καταλίνα ντε Σαλαθάρ ι Παλάθιος, ενώ νωρίτερα είχε ήδη αποκτήσει μία κόρη, την Ισαμπέλ ντε Σααβέδρα, καρπό της σχέσης του με την Άνα ντε Βιγιαφράνκα (ή Άνα Φράνκα ντε Ρότχας).


 

Catalina de Salazar Vozmediano

Στη συνέχεια επιδόδηκε σε ιδιαίτερη λογοτεχνική δραστηριότητα από το 1585 με το πρώτο του έργο Γαλάτεια (La Galatea) μέχρι το 1615 . Η σύγχυση (La Confusa) αποτελούσε κατά τον Θερβάντες το κορυφαίο έργο που έγραψε για το θέατρο.

Τον Ιανουάριο του 1605 εκδόθηκε το σημαντικότερο ίσως έργο του Θερβάντες, 0 ευφάνταστος ευπατρίδης Δον Κιχώτης της Μάντσα, γνωστό περισσότερο ως Δον Κιχώτης. Το μυθιστόρημα είχε αξιοσημείωτη επιτυχία και μέχρι το καλοκαίρι του ίδιου έτους είχαν τυπωθεί δύο εκδόσεις του στη Μαδρίτη και τη Λισαβόνα, καθώς και μία έκδοση στη Βαλένθια.

Gustave Doré
Miguel de Cervantes-Don Quixote Part 1-Chapter1-Plate1
"A world of disorderly notions, picked out of his books, crowded into his imagination"

 Πηγή

 Σημειώσεις

i.Το επώνυμο Σααβέδρα δε σχετίζεται με την οικογένειά του, αλλά υιοθετήθηκε επισήμως από τον Θερβάντες το 1586-87 και εμφανίζεται στα έγγραφα που σχετίζονται με το γάμο του με την Καταλίνα ντε Σαλαθάρ. Το ίδιο επώνυμο έδωσε σε έναν από τους χαρακτήρες του έργου El trato de Alger.

ii.Ο Θερβάντες πέθανε στις 22 Απριλίου του 1616. Η 23η Απριλίου ήταν η ημερομηνία της ταφής του, όπως βεβαιώνεται από το πιστοποιητικό έγγραφο της εποχής.
 
iii.Όλες οι προσωπογραφίες του Θερβάντες είναι μεταγενέστερες του θανάτου του και προϊόντα της φαντασίας των δημιουργών. Η μοναδική γραπτή περιγραφή των εξωτερικών χαρακτηριστικών του που είναι γνωστή ανήκει στον ίδιο και περιέχεται στον πρόλογο της έκδοσης των Υποδειγματικών διηγημάτων (1613):
«[...] με ωοειδές πρόσωπο, καστανά μαλλιά, αρυτίδωτο μεγάλο μέτωπο, ζωηρά μάτια, γαμψή αλλά με σωστές αναλογίες μύτη, μικρό στόμα, δόντια όχι για να ειπωθούν πολλά αφού έχει μόλις έξι σε κακή κατάσταση και σε λάθος θέσεις καθώς ούτε δύο από αυτά δεν είναι διαδοχικά, κορμί μεταξύ των δύο άκρων, ούτε ψηλό ούτε κοντό, με έντονες αποχρώσεις, ελαφρά σκυφτός στους ώμους και με βήμα όχι ιδιαίτερα ανάλαφρο [...]»

Πηγή

 ~••.¸✽¸.••~

.

Δον Κιχώτης
(αποσπάσματα των δυο πρώτων κεφαλαίων)

Η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΟΥΣ ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΝΤΣΑ 

Σε κάποιο χωριό της Μάντσας[1], που το όνομά του δε θέλω να ονομάσω, ζούσε πριν λίγα χρόνια, ένας ευγενής[2] από εκείνους που είχαν μια λόγχη στην οπλοθήκη, μια παλιά ασπίδα, ένα καματερό άλογο και ένα λαγωνικό σκυλί.
Ξόδευε τα τρία τέταρτα από το εισόδημά του τρώγοντας, συχνότερα βοδινό κρέας παρά κατσικίσιο, σαλάτα από όσπρια με ξύδι τα περισσότερα βράδια, κομματάκια κρέας με σάλτσα τα Σάββατα, φακές τις Παρασκευές και κανένα επί πλέον περιστεράκι τις Κυριακές.
Ζύγωνε τα πενήντα ο Ευγενής μας. Είχε γεροδεμένη κορμοστασιά, αν και αδύνατος με ξερακιανό πρόσωπο, ξυπνούσε πολύ πρωί και αγαπούσε το κυνήγι.
Ο Ευγενής αυτός, τις ώρες που δεν είχε τι να κάνει (και αυτές ήταν οι περισσότερες μέσα στο χρόνο), τις περνούσε διαβάζοντας βιβλία για ιππότες με τόση αφοσίωση και ευχαρίστηση, που ξεχνούσε το κυνήγι, αλλά και το κουμάντο του σπιτιού του. Απορροφήθηκε τόσο πολύ στο διάβασμα, που περνούσε τις νύχτες ξάγρυπνος τη μια μετά την άλλη, και τις μέρες του με θολούρα και ζάλη. Και από την αϋπνία και το αδιάκοπο διάβασμα, του στέρεψε το μυαλό και σάλεψε το λογικό του.
Έχοντας πια τρελαθεί ολότελα, έκρινε σωστό και αναγκαίο, για να τιμήσει το όνομά του, να γίνει περιπλανώμενος ιππότης που θα γυρίζει τον κόσμο με τα όπλα του καβάλα στο άλογό του, αναζητώντας περιπέτειες, τιμωρώντας το άδικο και διορθώνοντας τα στραβά των ανθρώπων.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να καθαρίσει κάποια παμπάλαια και σκουριασμένα όπλα των προπάππων του που, για αιώνες, ήταν ριγμένα σε κάποια γωνιά. Μετά πήγε να δει το κοκαλιάρικο άλογό του που, αν και πετσί και κόκαλο, του φάνηκε πιο ρωμαλέο και από το Βουκεφάλα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ακόμα και από τον Μπαβιέκα του Ελ Σιντ[3]. Τέσσερις μέρες συλλογιζόταν τι όνομα να του δώσει. Στο τέλος αποφάσισε να το ονομάσει Ροσινάντη.

-12-

Αφού ικανοποιήθηκε με το όνομα που έδωσε στο άλογό του, θέλησε να βρει ένα και για εκείνον τον ίδιο. Οκτώ μέρες σκεφτόταν και στο τέλος αποφάσισε να ονομάσει τον εαυτό του Δον Κιχώτη από τη Μάντσα, που κατ’ όπως πίστευε, φανέρωνε και την ευγενή καταγωγή του, αλλά και την ιδιαίτερη πατρίδα του.
Αφού γυάλισε τα όπλα του, και βρήκε όνομα ταιριαστό για τον ίδιο και το άλογό του, το μόνο που του έλλειπε ήταν μια κυρία, ευγενής στην καταγωγή, με την οποία θα ήταν ερωτευμένος, γιατί ένας περιπλανώμενος ιππότης δίχως έρωτες, θα ήταν σα δέντρο δίχως φύλλα και καρπούς, σαν σώμα χωρίς ψυχή.
Σ’ ένα κοντινό χωριό ζούσε μια χωριατοπούλα, με πολύ ωραίο παρουσιαστικό που κάποτε την είχε ερωτευτεί, αν και όπως εννοείται, εκείνη ούτε το έμαθε, ούτε και το κατάλαβε ποτέ. Τη λέγανε Αλδόνσα Λορένσο. Προσπάθησε λοιπόν να βρει και γι’ αυτήν ένα όνομα που να μην υστερεί πολύ από το δικό του και που να ακούγεται σαν όνομα πριγκίπισσας ή αριστοκράτισσας. Κατέληξε να την ονομάσει Δουλσινέα από το Τομπόσο[4], όνομα που, κατά τη γνώμη του, ηχούσε γλυκά στα αυτιά[5], αλλά και φανέρωνε τον τόπο καταγωγής της. 

-14- 

ΠΩΣ Ο ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΗΚΕ ΙΠΠΟΤΗΣ 

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΣΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ τα σχέδιά του και δίχως να τον δει κανείς, ένα πρωινό προτού ξημερώσει, φόρεσε την πανοπλία του, καβάλησε τον Ροσινάντη[6] και με χαρά μεγάλη ξεκίνησε για άγνωστες περιπέτειες. Όμως, μόλις βγήκε στον κάμπο μια φοβερή σκέψη κυρίεψε το νου του: δεν είχε χριστεί ιππότης και, σύμφωνα με τους νόμους της ιπποσύνης, δεν είχε δικαίωμα να σηκώσει όπλα ενάντια σε κανέναν ιππότη. Οι σκέψεις αυτές τον έκαναν να αμφιβάλλει για την αποστολή του…και καθώς υπερίσχυσε η τρέλα του, αποφάσισε, τον πρώτο που θα συναντούσε στο διάβα του, να τον βάλει να τον χρίσει ιππότη.
Προχωρούσε όλη τη μέρα και, όταν άρχισε να νυχτώνει, το άλογό του και ο ίδιος πέθαιναν της πείνας. Κοιτάζοντας τριγύρω μπας και δει κανέναν πύργο ή καμιά στάνη με βοσκούς, διέκρινε, όχι σε μεγάλη απόσταση από το δρόμο, ένα πανδοχείο. Κατευθύνθηκε αμέσως προς τα εκεί, όπου έφτασε προτού νυχτώσει για τα καλά. Το πανδοχείο, του φάνταζε σαν κάστρο με τέσσερις πύργους, ανυψούμενη γέφυρα και βαθιά τάφρο.

-16-

Εκεί είδε δυο νεαρές κοπέλες, που του φάνηκαν σαν δυο αρχόντισσες που έπαιρναν τον αέρα τους μπροστά στο κάστρο.
Οι κοπέλες, βλέποντας να καταφτάνει ένας άντρας αρματωμένος και με παράξενη όψη, έτρεξαν φοβισμένες να μπουν στο χάνι, όμως ο Δον Κιχώτης κατάλαβε την αιτία του φόβου τους, ανασήκωσε την προσωπίδα της περικεφαλαίας του και τους είπε:
- Μη φεύγετε ευγενικές μου αρχοντοπούλες, και μη φοβάστε για την παραμικρή προσβολή, διότι το λειτούργημα της ιπποσύνης που υπηρετώ δεν βλάπτει κανέναν, πολύ περισσότερο δυο κυρίες της αριστοκρατίας.
Οι κοπέλες, όταν άκουσαν να τις αποκαλούν κυρίες της αριστοκρατίας δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τα γέλια τους. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή βγήκε ο πανδοχέας και έτρεξε να βοηθήσει το Δον Κιχώτη που ξεπέζευε με κόπο και δυσκολία μεγάλη, καθώς όλη την ημέρα δεν είχε βάλει μπουκιά στο στόμα του.
- Αν η ευγένειά σας, θέλει να περάσει εδώ τη νύχτα της, είπε ο ιδιοκτήτης του πανδοχείου, εκτός από κρεβάτι, που σ’ αυτό το χάνι δεν υπάρχει κανένα, όλα τα άλλα θα τα βρει σε αφθονία.
Βλέποντας ο Δον Κιχώτης την ταπεινότητα του πυργοδεσπότη, γιατί για τέτοιον τον πέρασε, απάντησε:
- Για μένα κύριε πυργοδεσπότη, μου αρκεί ο, τ ι και να ‘ναι. Στολίδια είναι τα όπλα μου και ξεκούραση οι μάχες.
Ύστερα είπε στον πανδοχέα να περιποιηθεί όσο γίνεται καλύτερα το άλογό του, γιατί σαν κι αυτό δεν υπάρχει δεύτερο στον κόσμο όλο.
Ο πανδοχέας το κοίταξε καλά, αλλά δεν του φάνηκε να είναι όπως τα έλεγε ο Δον Κιχώτης, ούτε καν στο μισό. Το βόλεψε ωστόσο στο στάβλο και γύρισε να δει τι θα πρόσταζε ο φιλοξενούμενός του.

-17-

Οι κοπέλες έβγαζαν την πανοπλία από το Δον Κιχώτη, δεν κατάφερναν ωστόσο να βγάλουν το προστατευτικό περιλαίμιο, ούτε και την αυτοσχέδια περικεφαλαία που την είχε δεμένη με πράσινες κορδέλες και έπρεπε να του τις κόψουν, γιατί δεν μπορούσαν να λύσουν τους κόμπους. Εκείνος όμως δεν τους το επέτρεπε με κανέναν τρόπο και έτσι έμεινε όλη τη νύχτα με την περικεφαλαία στο κεφάλι.
Κατόπιν τον ρώτησαν οι κοπέλες, αν ήθελε να φάει τίποτα.
- Θα έτρωγα οτιδήποτε, απάντησε ο Δον Κιχώτης, γιατί πιστεύω πως θα μου έκανε μεγάλο καλό.
Του έστρωσαν τραπέζι κοντά στην πόρτα του πανδοχείου που είχε περισσότερη δροσιά και του σερβίρισε ο πανδοχέας μια μερίδα κακομουσκεμένου, και ακόμα χειρότερα μαγειρεμένου, μπακαλιάρου και ένα κομμάτι ψωμί τόσο μαυρισμένο, όσο και τα όπλα του. Προκαλούσε πολύ γέλιο να τον βλέπεις να τρώει, γιατί καθώς φορούσε την περικεφαλαία στο κεφάλι και ανεβοκατέβαζε την κινητή προσωπίδα, δεν μπορούσε να βάλει τίποτα στο στόμα του, αν δεν του το έδινε και δεν του το έβαζε κάποιος άλλος. Μια από τις κοπέλες τον τάιζε και δεν θα μπορούσε να πιει τίποτα, αν ο πανδοχέας δεν του έβαζε στο στόμα ένα καλάμι που από την άλλη άκρη του έχυνε κρασί. Ο Δον Κιχώτης προτιμούσε να τα υπομένει όλα αυτά, παρά να κοπούν οι κορδέλες της περικεφαλαίας του.
Όμως εκείνο που τον ανησυχούσε περισσότερο ήταν που δεν είχε χριστεί ακόμα ιππότης. Και έτσι, όταν τέλειωσε το γεύμα του, φώναξε τον πανδοχέα, τον οδήγησε στο στάβλο που έδεναν τα άλογα, γονάτισε μπροστά του και του είπε:
- Δεν θα σηκωθώ ποτέ από εδώ, γενναίε ιππότη, προτού μου κάνει η ευγένειά σας μια ευεργεσία που θέλω να της ζητήσω!
Ο πανδοχέας, βλέποντας τον φιλοξενούμενό του στα γόνατα, τα ‘χασε και δεν ήξερε τι να πει και τι να κάνει. Επέμεινε να τον πείσει να σηκωθεί, μέχρι που αναγκάστηκε να του πει πως θα του έκανε την ευεργεσία που του ζητούσε.
- Τίποτα λιγότερο δεν περίμενα από την μεγαλοπρέπειά σας, κύριέ μου, αποκρίθηκε ο Δον Κιχώτης, και ευθύς σας λέω ότι η ευεργεσία που ζητώ να μου κάνετε είναι, αύριο να με χρίσετε ιππότη. Απόψε, στο παρεκκλήσι του πύργου σας θα κάνω αγρυπνία τα όπλα.
Ο πανδοχέας, που από την αρχή είχε την υποψία πως ο φιλοξενούμενός του δεν ήταν στα καλά του, ακούγοντας τα λόγια αυτά δεν του έμεινε η παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτό, και για να έχει και κάποιον λόγο να γελάει τη νύχτα, αποφάσισε να ακολουθήσει την τρέλα του Δον Κιχώτη. Του είπε πως, αν και ο πύργος του δεν διέθετε παρεκκλήσι για να αγρυπνήσει τα όπλα,

-18 -

θα μπορούσε να το κάνει στην αυλή και πως το πρωί θα γινόταν το απαραίτητο τελετουργικό.
Μάζεψε ο Δον Κιχώτης τα κομμάτια της αρματωσιάς του και τα έβαλε πάνω σε μια γούρνα δίπλα σ’ ένα πηγάδι. Μετά πήρε στο ένα χέρι την ασπίδα και στο άλλο τη λόγχη και άρχισε να πηγαινοέρχεται μπροστά τους όλη τη νύχτα.
Εκείνη την ώρα του ήρθε κάποιου αγωγιάτη που φιλοξενούνταν στο χάνι, να κατέβει να ποτίσει τα άλογά του. Έβγαλε τα κομμάτια της αρματωσιάς πάνω από τη γούρνα και τότε ο Δον Κιχώτης άρχισε να φωνάζει:
- Ε , εσύ, όποιος και αν είσαι, παράτολμε ιππότη που τολμάς να αγγίξεις τα όπλα του πιο γενναίου περιπλανώμενου ιππότη που ακόμα δε ζώστηκε σπαθί! Κοίτα τη δουλειά σου και μην τα αγγίξεις, αν δεν θες να πληρώσεις με τη ζωή σου το θράσος σου!
Ο αγωγιάτης, δίχως να δώσει καμία σημασία στα λόγια του, πήρε τα όπλα και τα πέταξε στην άκρη. Όταν το είδε αυτό ο Δον Κιχώτης σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και, φέρνοντας στη σκέψη του τη Δοαυλσινέα του, είπε: 

-20-

- Βοήθησε με αφέντρα της καρδιάς μου σε αυτήν την πρώτη πρόκληση που μου παρουσιάζεται!
Ρίχνοντας την ασπίδα του, πήρε στα δυο του χέρια τη λόγχη και έδωσε στο κεφάλι του αγωγιάτη ένα χτύπημα τόσο δυνατό που τον σώριασε κατά γης, μισολιπόθυμο. Ύστερα από αυτό, μάζεψε τα όπλα του και άρχισε και πάλι να πηγαινοέρχεται ατάραχος όπως και στην αρχή.
Μετά από λίγο, μη ξέροντας τι είχε συμβεί, κατέφτασε κι άλλος αγωγιάτης για να ποτίσει τα ζώα του. Έβγαλε τα όπλα του Δον Κιχώτη από τη γούρνα για να αδειάσει το μέρος και εκείνος, δίχως να πει κουβέντα, πέταξε και πάλι την ασπίδα, σήκωσε τη λόγχη του και την κοπάνισε με όλη του τη δύναμη στο κεφάλι του αγωγιάτη.
Ακούγοντας τη φασαρία βγήκαν έξω οι ένοικοι του πανδοχείου και οι άνθρωποι που συνόδευαν τους τραυματισμένους αγωγιάτες τον πήραν με τις πέτρες και ο Δον Κιχώτης αμυνόταν με την ασπίδα του.
Ο πανδοχέας τους φώναζε να τον αφήσουν γιατί είναι τρελός. Ο Δον Κιχώτης φώναζε ακόμη πιο δυνατά, αποκαλώντας τους προδότες και λέγοντας πως ο πυργοδεσπότης ήταν ένας κακορίζικος ιππότης, αφού επέτρεπε να συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο σε έναν περιπλανώμενο ιππότη.
Οι αγωγιάτες σταμάτησαν να τον πετροβολούν και ο Δον Κιχώτης συνέχισε και πάλι την αγρυπνία των όπλων με την ίδια ηρεμία όπως και πρωτύτερα.
Ο πανδοχέας αποφάσισε να ξεμπερδεύει μια ώρα αρχύτερα με τον Δον Κιχώτη. Του είπε πως, για να τον χρίσει ιππότη, αρκούσε ένα χτύπημα στο σβέρκο και ένα στην πλάτη και πως αυτό θα έπρεπε να γίνει στον κάμπο.
  

-21- 

Έφερε το τεφτέρι όπου κράταγε τους λογαριασμούς του. Ένας νεαρός έφερε ένα αλειμματοκέρι αναμμένο, και οι δυο κοπέλες πλησίασαν. Ύστερα, ο πανδοχέας πρόσταξε το Δον Κιχώτη να γονατίσει και άρχισε να διαβάζει από το τεφτέρι (σα να διάβαζε κάποιο τροπάριο) και στα μισά της ανάγνωσης σήκωσε το χέρι του και έδωσε ένα γερό χτύπημα με το πλατύ μέρος του σπαθιού στο σβέρκο του Δον Κιχώτη και, αμέσως μετά, ένα πιο ντελικάτο στην πλάτη του, συνεχίζοντας να μουρμουρίζει μέσα απ’ τα δόντια του λες και προσευχόταν. Ύστερα από αυτό, πρόσταξε τη μια από τις κοπέλες να τον ζώσει με το σπαθί του, όσο η άλλη του φόραγε τα σπιρούνια.
Και αφού τέλειωσε στα γρήγορα αυτό το τελετουργικό που παρόμοιο κανείς δεν ξανάδε, ο Δον Κιχώτης δεν έβλεπε την ώρα να καβαλήσει το άλογό του και να ξεκινήσει για περιπέτειες. Σέλωσε τον Ροσινάντη και καβάλησε. Αγκάλιασε τον πανδοχέα, λέγοντάς του παράξενα λόγια που είναι αδύνατον να τα μεταφέρω με ακρίβεια, και τον ευχαρίστησε που τον έχρισε ιππότη.
Ο πανδοχέας, που δεν έβλεπε την ώρα να τον ξεφορτωθεί, ανταπάντησε με λίγα λόγια και, χωρίς καν να του ζητήσει πληρωμή για τη φιλοξενία, τον άφησε να φύγει.


___________________________________________________________________________

[1]La Mancha. Περιοχή της κεντρικής Ισπανίας
[2] Ο συγκεκριμένος βαθμός ευγενείας που είχε ήταν αυτός του Ιδαλγού (hidalgo),ο κατώτερος ιεραρχικά
[3]Εl Cid. Εθνικός ήρωας της Ισπανίας (1043-1099)
[4]Τoboso. Χωριό της επαρχίας Λα Μάντσα
[5]Dulcinea. Από τη λέξη dulce που στα Ισπανικά σημαίνει γλυκό
[6]Rocinante. Από τη λέξη rocín που σημαίνει ισχνό, λιπόσαρκο και κοντό καματερό άλογο

__

 Velissarios Kossivakis

 ~••.¸✽¸.••~

.

Piero di Cosimo

 

Piero di Cosimo

Piero di Cosimo (Πιέρο ντι Κόζιμο)

Πιέρο ντι Κόζιμο (Piero di Cosimo, Φλωρεντία 1462 – 1521). Ιταλός ζωγράφος, γνωστός και ως Πιέρο ντι Λορέντσο (Piero di Lorenzo). Ήταν προικισμένος με αξιόλογη χρωματική ευαισθησία και με πρωτότυπη και λυρική ιδιοσυγκρασία, ενώ απέκτησε μεγάλη φήμη με τα παράδοξα μυθολογικά θέματά του. Μαθητής του Κόζιμο Ροσέλι, συνεργάστηκε μαζί του στις νωπογραφίες της Καπέλα Σιξτίνα στη Ρώμη. Με την ευκαιρία αυτή ήρθε σε επαφή με τον Μποτιτσέλι, τον Γκιρλαντάιο και τον Περουτζίνο, που επέδρασαν αποφασιστικά στη ζωγραφική του εξέλιξη. Επιστρέφοντας στη Φλωρεντία είδε ασφαλώς το Τρίπτυχο Πορτινάρι (1482) του Ούγκο Βαν ντερ Χους. Οι επιδράσεις του ζωγράφου αυτού, καθώς και της φλαμανδικής τέχνης γενικά, διακρίνονται στα τοπία του βάθους των μυθολογικών σκηνών του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα έργα Ο θάνατος της Προκρίδος (1490-1500, National Gallery, Λονδίνο) και η επιβλητική Προσωπογραφία της Σιμονέτα Βεσπούτσι (Μουσείο Κοντέ, Σαντιγί) των αρχών του 16ου αι. Ο Π. δημιούργησε πολλές άλλες προσωπογραφίες και θρησκευτικούς πίνακες. Αξιόλογες είναι οι προσωπογραφίες του Τζουλιάνο ντα Σανγκάλο και του πατέρα του, Φραντσέσκο Τζιαμπέρτι (Μουσείο Χάγης), χαρακτηριστικές για τη διεισδυτικότητά τους. Μαθητές του Π. ήταν ο Αντρέα ντελ Σάρτο και ο Ποντόρμο.

πηγή 

Piero Di Cosimo
"Portrait of Simonetta Vespucci"
(1480) Musee Conde, Chantilly, France

Πηγή

The Young Saint John the Baptist
Piero di Cosimo (Piero di Lorenzo) (Italian, Florentine, 1462–1522)
Tempera and oil on wood; 11 1/2 x 9 1/4 in. (29.2 x 23.5 cm),
The Bequest of Michael Dreicer, 1921 (22.60.52)

Πηγή

Piero di Cosimo - Venus, Mars, and Cupid

Πηγή

Piero di Cosimo, Tritons and Nereids,
Oil on Panel, 37 x158 cm, Milano, Altomani collection

Πηγή

Piero di Cosimo - Liberazione di Andromeda

Πηγή 

 

Piero di Cosimo -The Fight between the Lapiths and the Centaurs

Πηγή

Piero di Cosimo -The Finding of Vulcan on Lemnos 1495-1505

Πηγή

Piero di Cosimo - Sainte Marie Madeleine

 Πηγή

 ~••.¸✽¸.••~

.