Πως περνά ο καιρός και πως μαθαίνεις (από) τους ανθρώπους...

19.

Υπάρχουν παιδιά που δε φτάνουν τα 30. Άλλα ούτε τα 20 ή τα 15 ή τα 40 και πάει λέγοντας. Καρκίνος, αυτοκινητιστικά, ναρκωτικά, δολοφονίες, ανακοπές κι ένα σωρός άλλες αιτίες, κόβουν ξαφνικά το νήμα.
Κι η ζωή σταματά.
Οι ζωές τους.
Εμείς οι υπόλοιποι προχωράμε. Με ενοχές, με τραύματα, με συμβιβασμούς, με τον πανδαμάτορα χρόνο και την καθημερινότητα που ξέρει και σβήνει πολλά. Αλλά ποτέ τα σημαντικότερα. Αυτά χάθηκαν, μαζί με τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν.
Εύκολη πρόταση - τραγική η ερμηνεία.
Το δικό μου "παιδί", κλείνει απόψε 19 χρόνια Απέναντι.
Μαζί με τα όνειρα.
Τα δικά της, τα δικά μου, μαζί με τις προσδοκίες πολλών για πολλά.
Όνειρα καθημερινά και προσωπικά, για μια ζωή ομορφότερη.
Μείναν για πάντα παγωμένα και όνειρα μόνο.
Από τότε τα βλέπω όλα διαφορετικά. Ο χρόνος κυλά αλλιώς, η μουσική ακούγεται διαφορετική, τα χρώματα δεν έχουν το νόημά τους, οι άνθρωποι, οι σπουδές, τα ταξίδια και οι λεγόμενες επιτυχίες, έχουν απόσταση και απουσία μέσα τους. Όλα έχουν μια αίσθηση αποξένωσης. Αμήχανης στην αρχή, συνηθισμένης και παγιωμένης στη συνέχεια. "Μια ατέλειωτη κυριακή μεσημέρι με κλειστά παράθυρα" που έγραψε κι ο ποιητής.
Βάζω να πιώ - ξέρω, δεν κάνει. Αλλά να, κάποιες μέρες είναι ακόμη πιο πονεμένες από τις υπόλοιπες.

Λίγο.

Λίγο φώς. Μια σταλιά και μια ανάσα ασφάλειας και γαλήνης.
Ξέρω ότι μ΄ακούς, κι ας μην το αξίζω.

O γ.Πορφύριος στο πορνείο

Ο Όσιος εδώ και λίγο καιρό πλέον, επιβεβαιώνει την Αγιότητά του μέσα από την βαθύτατη Ανθρωπιά του.

Ο φόβος του κενού.

Ο φόβος για την πραγματικότητα.
Ο φόβος για την επόμενη μέρα.
Ο φόβος για τον φόβο.
Τελικά, κρατά πολύ το υπαρξιακό κενό και δεν ξέρω αν πρέπει να αρχίσω να κολυμπάω ή να αφεθώ εντελώς.