Recykleren en fluoresceren

Ik vertelde Boomie wat ik recykleergewijs van plan was. Ze wees me er meteen op dat het geen nieuw idee is. En inderdaad, ze heeft een punt. Ik ben niet de eerste die een kinderfluovestje maakt van een exemplaar voor volwassenen. Ik ben ook niet de eerste die het blogt, het werd me door een naamgenoot voorgedaan, ook helemaal recycle!

En toch zag ik geen reden om koers te wijzigen. Vooreerst omdat de nood aan het eindproduct ten huize Liv wel degelijk aanwezig is. Vanaf november wordt ze een van de vele bakvissen in de school-om-de-hoek. Waar men tot ons groot plezier een van onze 'paplepels' van ons overneemt: duurzaam en veilig schoolverkeer staat hoog op de agenda. Het straatbeeld kleurt hier 's ochtends zo fluo dat het elke slecht verteerde kater hoofdpijn bezorgt.

Niet dat we geen hesjes in huis hadden. Ik telde meer exemplaren dan huisgenoten. Recykleerreden nummer twee! Want er was ooit zo'n moment waarop fluo-in-de-wagen verplicht werd. Dat zorgde voor een creativiteitsblock op menige marketingafdeling in Vlaamse bedrijven: "ik heb een origineel idee, laten we fluovestjes bedrukken en massaal uitdelen!".

De feiten.

1. Ik haat hesjes. Ze doen me denken aan teamverdelers bij balsporten. En ik haat balsporten. (Voor zover er van mij enige participatie wordt verwacht.) Elke vorm van afweerreflex is mij vreemd. In de plaats daarvan, ben ik gezegend met een joekel van een in-elkaar-duik-reflex. Tot groot jolijt van mijn middelbareschoolgenoten. En al proberen mijn collega's me op vriendelijker wijze balgevoel bij te brengen, ook nu nog ben ik onderwerp van spot als het gele oefenstressballetje weer eens wordt bovengehaald. Geen hesjes aan de ontbijttafel. Ik wens niet gewekt te worden met gefilosofeer over mijn gebreken.

2. Fluohesjes zijn vormloos, door hun kleur per definitie lelijk en zelden of nooit op kindermaat. Ook kinderhesjes zakken standaard van de schouders. De normen schrijven een bepaald percentage reflecterend materiaal voor en geen enkele producent pakt dat creatiever aan dan een koppel strepen. De reclamebedrukingen op de exemplaren in ons bezit, waren op z'n zachtst uitgedrukt geen esthetische verbetering. De enige die een beetje vernieuwing bracht was Walter Vanbeirendonck met zijn ontwerp voor jeugdbewegingen. Maak dat is alweer een hele tijd geleden. En ook dat bleven 'hesjes'.

Het plan.

Om de recykleer-uitdaging maximaal aan te gaan, wilde ik het aangekochte materiaal tot een minimum beperken. Mijn enige aankopen toonde ik hier. In normale omstandigheden was ik gewoon biais en velcro gaan kopen. En had ik me zeker niet bezig gehouden met het fabriceren van paspel uit gerecykleerd refectielint. Maar het vergroot wel het hergebruikeffect. En dus ook de voldoening. Ik tornde drie hesjes volledig uit elkaar. Dat lijkt onoverkomelijk, maar het gebeurde op de trein en leverde, buiten vreemde blikken, een relatief aangename tijdvullende bezigheid op. En verder een heleboel fluostof, meters fluobiais, wat velcro en een paar banden reflectielint.

Ik kon niet om de fluo heen. Dus 'mooi' in de zuivere definitie van het woord kon het bezwaarlijk worden. Maar ik gaf het wel 'vorm'. Ik gebruikte het patroon van Livs jasje als basis. Maar ik nam voor de breedte twee maten groter en ik veranderde de lengteverhoudingen, zodat het over een jas kon. Ik maakte de armsgaten groter en boordde ze af met gerecykleerde bias.

Ik verstopte reflectielint in de stolplooien, stikte paspel in de deelnaad, en voegde een kap toe om zo ver mogelijk van de hesjesvorm weg te zwemmen. Na een infoavond op de kleuterschool voorzag ik op vraag een 'grote lus' voor zelfstandig kapstokhangen. (Op de buitenkant. Misschien ook handig voor 'snel van de straat gritsen als ze weer eens lopen gaat'.) Ik voorzag een jasstropper, maar niet helemaal op het randje, zodat de kap in vastgetrokken versie Liv niet tegen een paal zou doen fietsen. (Wat niet de eerste keer zou zijn.)

Eerst was ik een sluiting van plan met een grote strik. Maar de traditionele velcro leek me iets jufvriendelijker. En kon bovendien ook uit de hesjes gerecykleerd worden.

Livs reactie was eerst "dat is voor vake!". Wat het effect bewijst van het geven van het goede voorbeeld: Livs vake fiets de 35 km naar zijn werk in fluo en dat was haar, euh, opgevallen. Dat het jasje voor haar was maakte haar dus apentrots. Vervolgens stelde ze opgetogen: "dat is geel!" Haar favoriet. Ze straalde dus, op weg naar de bakker. Op alle mogelijke manieren...

Door netjes tussen de bedrukking door te knippen, was mijn hesjesverbruik wel groot. Zoveel afval in een recykleerproject, dat konden we niet dulden. Bovendien leerde ik van Mamasha altijd de reflex te maken om ook na te denken over een jongensalternatief. 'De overschot' was grotendeels bedrukt. Maar als je de reflectiestroken aan elkaar maakt, kan je die logo's prima wegwerken. U ziet hier een vis?

Ik zie het logo van mijn werkgever. Maar dan een beetje verstopt. Neefje Stan behoort sinds kort ook tot de schoolgaande jeugd, dus na het weekend krijgt u van mij meer dan deze vissenblik op de jongensversie! En een aantal 'tips&tricks' voor wie zelf aan de slag wil. Is het u trouwens opgevallen dat fluo bijzonder moeilijk te fotograferen valt? Ik wacht in spanning op deze handleiding, maar vrees dat fluo niet tot het lessenpakket zal horen... Het ziet er op elke foto anders uit. En als je flitst? Dan krijg je dit.

Zijn functie bewezen. Dat dan weer wel.